Chapter Text
Будынак бібліятэкі сваім выглядам наводзіў нуду — іншага слова неяк не прыходзіла да галавы. Вясновая белая фарба на цагляных сценах за лета не паспела аблупіцца, сціплыя клумбы ля ганку абышліся (дзякуй богу) без гумовых лебядзей і пластыкавых пальм, а за шклом вокнаў са старымі драўлянымі шыбамі было відаць банальныя персікавыя жалюзі. Адным словам, дадзеную дзяржаўную ўстанову адрозніваў падазрона нізкі градус агратрэшу.
Дзверы са зламаным прыводам з цяжкасцю паддаліся і, калі зачыніліся, ляснулі так, што я мімаволі здрыганулася. Гардэроб не працаваў. Я пастаяла, аглядаючыся: налева была чытальная зала, направа — "абанемент". На доўгай сцяне насупраць гардэробу віселі нейкія фотаздымкі, бюст Якуба Коласа глядзеў на іх лысай патыліцай.
Дыхай, Жэня, гэта проста запіс у бібліятэку, не свецкая вечарына. Ты проста падыдзеш да цёткі, якая там сядзіць, аддасі ёй пашпарт і на тым катаванне скончыцца.
Сціснуўшы мацней лямку заплечніка, я зайшла ў залу абанемента. За стойкай, абапершыся на руку падбароддзем, сядзела дзяўчына ў чорным, мабыць, мая аднагодка — дакладна не старэй за дваццаць пяць, і вельмі засяроджана націскала адну і тую ж клавішу на клавіатуры камп'ютара. Я адразу ж адвярнулася, быццам хацела разгледзець лепш нейкі тэматычны стэнд, насамрэч рыхтуючыся сысці, пакуль мяне не заўважылі.
— Вечна вы, менскія, не вітаецеся, — пачула я бурканне.
Прыйшлося зноў развярнуцца.
— Добры дзень, — выразна вымавіла дзяўчына, гледзячы прама на мяне. Працінаючы позіркам.
Блакітныя.
— Э, кхм, — мне прыйшлося прачысціць горла, каб загаварыць. — Добры.
Дзяўчына, аднак, ужо вярнулася да свайго нудлівага занятку, пакідаючы мяне сам-насам з няёмкасцю. Я падышла бліжэй да стойкі і выціснула з сябе фразу:
— Я б хацела запісацца... — і дадала, ледзь не забыўшыся: — Клласка.
Дзяўчына пару разоў стукнула па клавішах:
— Прозвішча-імя?
Павісла чарговая няёмкая паўза, пакуль я даставала з заплечніка пашпарт. Бібліятэкарка зноў глядзела на мяне з сумессю асуджэння і цікаўнасці. Ці я зноўку ўсё прыдумваю? Урэшце, сіняя кніжка легла на стойку.
— Лебедзь.
Дзяўчына пытальна ўзняла светлае брыво, але нічога не сказала, узяўшы мой пашпарт у рукі і спрактыкавана адгарнуўшы перадапошнюю старонку.
За дваццаць два гады жыцця я магла б ужо і звыкнуць да рэакцыі на сваё імя, але сэрца ўсе адно трывожна забілася: толькі б абышлося без дурных пытанняў, толькі б...
Яна прысвіснула. І засмяялася - коратка і быццам бяззлобна. Я імгненна адчула, як халаднеюць рукі і ўзгараюць вушы.
— Што ж, — з усмешкай гледзячы на мяне, дзяўчына паднялася з крэсла і працягнула мне далонь, а калі я ўзяла яе, накрыла маю другой. — Гражына Карлаўна?
Я нервова кіўнула. Вясёласць дзяўчыны чамусьці адрознівалася ад той, што суправаджала кпіны з майго імені. Яна мацней паціснула маю руку і з тэатральнай сур'ёзнасцю дадала:
— Дазвольце прадставіцца: Юстына Казіміраўна.
І зноў засмяялася, відаць, убачыўшы мой твар, на якім яскрава адбівалася, з якой цяжкасцю даецца мне ўсведамленне сітуацыі.
Урэшце яна адпусціла маю руку і зноўку села, каб скончыць запаўняць маю картку, машынальна паправіўшы каротка пастрыжаныя кучаравыя валасы. Я ўсміхнулася і пацерла далонь, замацоўваючы на ёй упэўнены поціск прахалодных пальцаў. Відаць, у гэтых дзікіх краях, я не буду ўжо такой дзівачкай. Ці, прынамсі, буду дзівачкай з кампаніяй.