Archive of Our Own ^beta

Chapter Text

Droga na szczyt jest długa i trudna.

Często też samotna.

I chociaż okrutny początek właśnie takiej mojej drogi był, jak każdy by się spodziewał – samotny.

To po drodze na szczyt spotkałem wiele osób.

Niektórzy z nich próbowali wbić mi nóż w plecy, mniej lub bardziej jawnie.

Jednak wiele z tych osób pozostało ze mną na dłużej.

Moja wielka potęga wcale nie stała się powodem mojej samotności i odsunięcia się od świata, chociaż tak mogłoby się zdawać.

Teraz na samym końcu tej opowieści mam wokół siebie radosne i pogodne twarze osób mi bliskich.

A zaczynałem całkiem sam. Bez wsparcia. Bez zrozumienia. Bez pomocy.

Ale żeby zrozumieć moje obecne szczęście, musimy cofnąć się do samego początku mojego triumfu.

Do mojego upadku...

Ciemność... Boisz się? Ja nie. To ona boi się mnie...

Chapter Text

Siedlisko potworów nazywane jest podziemiem.

Ci którzy polują na potwory nazywani są łowcami.

Najniższą rangę jaką mógł dostać przebudzony była ranga E.

Łowcy rangi E nie różnili się aż tak bardzo od normalnych ludzi. Jako osoby na dnie tej drabiny społecznej łowców nie posiadali wielkiej siły czy dużych umiejętności. Jeden łowca rangi E mógł poradzić sobie z czterema silnymi cywilami.

To był żałosny wynik patrząc na fakt że najsilniejsi łowcy rangi A mogli pokonać całe nieuzbrojone wojsko wyszkolonych do walk wręcz mężczyzn. A legendy wśród łowców, ci mający rangę S mogliby zniszczyć duże miasto. A co dopiero zrobić w starciu z normalnymi ludźmi?

Tak wielka przepaść dzieliła rangę E od tej A czy właśnie S.

Łowcy rangi E byli słabi. Nie zarabiali wiele, byli niezbyt interesującym kogokolwiek marginesem tego społeczeństwa dzielącego się na rangi.

Ale skoro to oznaczało bycie łowcom rangi E. To co oznaczałoby bycie najsłabszym łowcom rangi E?

Oznaczało ni mniej ni więcej bycie pośmiewiskiem nawet pośród tych najsłabszych rankingowców E.

Taką osobą był właśnie Sung Jin-Woo. Pośmiewiskiem, pariasem i wyrzutkiem.

„Najsłabszy Łowca na Świecie" - nie ważne gdzie poszedł, ten przydomek zawsze mu towarzyszył.

Siła Jin-Woo niewiele różniła się od siły przeciętnego człowieka. W walce z ledwością pokonałby jedną normalną osobę, był równie nieodporny na zranienia co zwykły cywil, jego zmysły czy szybkość również nie wybijały się ponad normy przyjęte przez zwykłych ludzi.

Jedynym co go wyróżniało było przyśpieszone gojenie się ran i złamań. Chociaż nawet i ta umiejętność normalna dla wszystkich łowców u niego była tylko nieznacznie lepsza niż u cywila a zdecydowanie gorsza już u przeciętnego łowcy rangi E.

Tkwił od początku zawieszony w samym środku.

Silniejszy niż człowiek, słabszy niż najsłabsza grupa łowców.

Sung Jin-Woo często doznawał podczas rajdów na podziemia różnych kontuzji. Raz poważniejszych drugi raz nie. Ale najczęściej jego rany były poważne, może nie śmiertelne, ale na pewno takie które zwykłego człowieka posłałyby do łóżka szpitalnego na długie tygodnie. 

Praca była niebezpieczna, inni wyśmiewali się z niego, a na domiar złego pensje też były dość żałosne.

Gdyby nie pomoc medyczna zapewniana Łowcom przez Stowarzyszenie Łowców na ich „listę płac", oddałby swoją licencję łowcy, zrezygnował i żyłby swoim życiem jak normalny człowiek.

Niestety, ktoś taki jak Sung Jin-Woo, mający dwadzieścia trzy lata i pozbawiony jakichkolwiek namacalnych umiejętności zawodowych, był zmuszony pozostać łowcom, jeśli chciał zapłacić za szpital swojej matki, który generował wydatki w wysokości milionów won miesięcznie. 

Czy można powiedzieć, że nie miał w tej sprawie wyboru?

Dlaczego, choć nie chciał, po prostu musiał wziąć udział w rajdzie nadzorowanym przez Stowarzyszenie.

Powodów tak naprawdę było wiele.

***

Łowcy działający na tym samym terenie dość dobrze się znali.

Stowarzyszenie zbierało na rajdy niezrzeszonych w gildiach, łowców o niskich rangach po miejscu ich zamieszkania.

Wysyłali im informację o bramach będących w obrębie kilku kilometrów od ich domów.

W taki właśnie sposób Jin-Woo szedł na swój kolejny rajd. Na jego twarzy widniały liczne plastry będące przypomnieniem ostatniego dość smutnego i upokarzającego rajdu.

Nie licząc lekkiego bólu w lewej łopatce to tylko zadrapania na twarzy były jedynymi niezagojonymi ranami z tamtego nieszczęsnego wypadu.

Następny jego rajd był dość niedaleko na placu budowy, który z powodu otwarcia się podziemia na tym terenie został całkowicie sparaliżowany.

Łowcy, którzy przybyli wcześniej, popijali kawę rozdaną przez pracownika Stowarzyszenia i dzielili się serdecznymi pozdrowieniami.

- Hej, Kim! Kopę lat!

- Oh? Baku?! Co ty tutaj robisz?! Myślałem że zrezygnowałeś z bycia łowcom.

- Spodziewam się kolejnego dziecka, więc... sam rozumiesz.

- Co racja to racja. Nigdzie się tak nie dorobisz jak na rajdach. - Pan Kim podrapał się w swoje siwo czarne włosy.

- Swoją drogą, dlaczego mam wrażenie, że Stowarzyszenie coraz rzadziej nas wzywa? Liczba bram zmalała czy coś w tym stylu?

– Gdzie tam! Dzieje się tak tylko dlatego, że Gildie są zajęte oczyszczeniem bram. Wiesz że te mniejsze nie pogardzą żadną bramą bo mają ciężej żeby zarobić.

- Cóż, w takim razie, skoro ten rajd jest nadzorowany przez Stowarzyszenie, to powinno być bezpieczne, nie?

Baku rozejrzał się dookoła, jakby się denerwował.

Jeśli Gildia nie była dzisiaj zaangażowana, oznaczało to, że nie było wystarczającego zysku, a jeśli nie było wystarczającego zysku, to mogło to tylko oznaczać, że trudność tej konkretnej Bramy była naprawdę maksymalnie niska.

Najwyraźniej taki sposób myślenia podzielali inni łowcy, którzy rozglądali się niepewnie.

Pan Kim dopił resztę kawy, unikając odpowiedzi przyjacielowi, naglę jednak zauważył pewną osobę i podniósł rękę uśmiechając się szeroko.

- Siema Sung! Jak tam?!

Inni Łowcy również okazywali radość z odkrycia tego młodego człowieka, witając się z nim wesoło.

To był nikt inny jak Sung Jin-Woo.

Jin-Woo wykonał proste skinienie głową radosnemu panu Kimowi i przeszedł obok.

Po upewnieniu się, że Jin-Woo jest poza zasięgiem słuchu, pan Kim zaczął chichotać, jednocześnie pewnie przemawiając.

- Więc pojawił się Jin-Woo. W takim razie dzisiaj też będzie dobrze.

Oczy Baku rozszerzyły się i pośpiesznie zapytał Kima.

- Co masz na myśli? Czy ten Łowca Sung Jin-Woo jest naprawdę silny?

- Ach. To jasne, nie wiedziałbyś, kim on jest. To łowca, który zaczął pracować niedługo po twoim odejściu. Jednak każdy łowca tutaj wie, kim jest ten dzieciak.

- On jest naprawdę taki silny? Czekaj, więc dlaczego pracuje dla Stowarzyszenia? Dlaczego nie dla Gildii lub jako wolny strzelec?

Kim zachichotał jeszcze trochę, zanim zmrużył oczy.

– Wiesz, jak nazywa się ten facet?

- Skąd mam to wiedzieć? Daj spokój, człowieku. Po prostu już mi powiedz.

- Najsłabszy łowca na świecie.

– Najsłabszy? Jesteś pewien?

– Stary, jestem prawie pewien że ten dzieciak to najsłabszy łowca w Korei. O ile nie faktycznie na świecie.

Barku zmarszczył brwi skonsternowany.

Dlaczego inni Łowcy mieliby witać Sung Jin-Woo tak ciepło i wesoło, skoro był naprawdę taki słaby? W końcu, czy nie potrzebowali kogoś, silnego do pilnowania ich pleców?

Baku naprawdę nie mógł zrozumieć reakcji innych Łowców.

Kiedy głowa Baku przechyliła się w tę i z powrotem, Kim zachichotał i szturchnął go łokciem.

- Ej! Rajdy, w których bierze udział Sung Jin-Woo, będą miały niewielkie trudności, ponieważ jest bardzo słaby. Stowarzyszenie nigdy nie powierzyłoby mu ciężkiej roboty, nie rozumiesz? Raczej nie chcieliby żeby jakiś łowca pod ich opieką został zabity.

Dopiero wtedy wyraz twarzy Baku się rozjaśnił.

- To ma sens!

Jego żona bardzo się o niego martwiła, ponieważ miał to być jego pierwszy rajd od dłuższego czasu. Szczerze mówiąc, nawet on też się martwił. Jednak teraz, kiedy słuchał słów Kima, poczuł, że większość jego niepokoju znika

Zresztą to nie mogło być tylko zdanie Kima skoro tylu łowców wokół tak szczęśliwe zareagowało widząc tego dzieciaka.

Kim kontynuował.

- Niedawno krążyła plotka że w bramie kategorii E został poważnie ranny i spędził tydzień w szpitalu. Uwierzysz? Siedział w szpitalu przez tydzień z powodu głupie bramy kategorii E.

- Nie sądziłem że w bramie kategorii E można odnieść takie obrażenia. Najgorsze co mi się w takiej bramie przytrafiło go... poważnie obite kolano.

Na te anegdotę Kim zaśmiał się dobrodusznie.

- Wiem. To był dla mnie niezły szok. Nikt nie spodziewał się, że łowca zostanie ranny podczas najazdu na bramę E, więc najwyraźniej nie zabrali nawet Uzdrowiciela! Podobno dlatego wylądował w szpitalu.

Nie mogąc się powstrzymać Baku wybuchnął głośnym rechotem.

- No nie! Nie sądziłem że kiedyś usłyszę o czymś takim. Musiał się nieźle postarać żeby dać się tak pobić!

Kiedy Baku zaczął zbyt głośno chichotać, Kim pośpiesznie go uciszyła.

- Przestań, gościu! Pan Sung może cię usłyszeć.

- Ajajaj! Nie pomyślałem o tym.

Baku uważnie sprawdził reakcje Jin-Woo, gdy ten nadal chichotał.

Na szczęście odległość była wystarczająco duża i młodzieniec zdawał się ich nie słyszeć.

Oczywiście się mylili.

- Wszystko słyszę, staruszku.

Na twarzy Jin-Woo pojawił się gorzki uśmiech, gdy bardzo starał się ich ignorować. W takich chwilach jak dzisiaj nie mógł nic poradzić na to, że obwiniał swój niezwykle ostry zmysł słuchu. Chyba jedyny jego zmysł który wyskakiwał zauważalnie poza żałosną normę. 

Starał się udawać że na ich kpiny jakaś mała część niego nie usycha.

Podobne sytuacje działy się już setki razy. A mimo to nadal bolało bardzo podobnie.

Wydawało się, że przybył za wcześnie i nalot jeszcze się nie rozpoczął.

Nim mógłby porządnie się rozejrzeć przed jego twarzą niby znikąd pojawiła się znajoma rudowłosa dziewczyna.

- Ach! Jin-Woo, znowu jesteś cały poobijany! Czemu masz poranioną całą twarz?!

Młoda, piękna dziewczyna używająca magii uzdrawiającej stojąca przed Jin-Woo, Lee Ju-Hee, zlustrowała chłopaka przed sobą z kwaśną miną.

- Nie wiem. Jakoś tak samo wyszło. Zraniłem się gdy byłem w podziemiu.

Kiedy wchodziło się przez bramę, docierało się do miejsca zwanego „podziemiem" .Kategoria tego konkretnego podziemia powinna wynosić D.

Normalnie zadanie leczenia rannych Łowców na tyłach spadało na Uzdrowicieli. Ponieważ zawsze doznawał kontuzji podczas nalotów, Jin-Woo był dość dobrze znany wśród niższych rangom Uzdrowicieli.

- Tak trafiłeś do szpitala? - Spytał dziewczyna z troską.

- Byliśmy w podziemiu kategorii E i dałem się zranić... Pozostali mieli wyższe rangi więc nie wzięli medyka.

- To było bardzo egoistyczne z ich strony. Powinni myśleć o innych z drużyny nie tylko o sobie! - Fuknęła dziewczyna oburzona.

- To nie ich wina... Gdybym nie był taki słaby... Przywykłem już do tego. No chodź zaraz ruszamy.

Oboje podeszli bliżej bramy stając pośród czekających łowców. Najbliżej bramy, plecami do niej stał Song Chi-Yul.

- Słuchacie! Czeka nas kolejne polowanie. Może nie jestem do tego najlepszą osobą, ale na tej wyprawie chciałbym dowodzić. Czy ktoś ma coś przeciwko?

- Panie Song, ma pan tutaj najwyższą rangę. Oczywiste że nikt nie ma nic przeciwko. - Stwierdził spokojnie pan Kim zakładając ramiona na piersi.

- Myślę że możemy panu zaufać, chociaż minęło trochę czasu odkąd widziałem pana w akcji. - Zgodził się Baku kiwając głową.

- Zgadzam się.

- Nie mam nic przeciwko.

- Ani ja.

- Ja też nie.

Nie widząc sprzeciwu od żadnego łowcy w grupie pan Song pokiwał głową.

- Dobra w takim razie wyruszamy do podziemi.

- Chłopcze postaraj się tym razem zbyt mocno nie oberwać. - Zwrócił się do Jin-Woo pan Kim idący przed nim.

Chłopak zaśmiał się niezręcznie.

- Spróbuję.

Gdy pan Kim i Ju-Hee weszli już przed nimi w bramę Jin-Woo zacisnął usta zdeterminowany. Obiecując sobie ostro że dziś da z siebie wszystko.

***

Jak się jednak okazało, w jego przypadku „wszystko" było równie wiele warte co „nic".

Chciał się postarać i dać z siebie sto procent. Ale nawet to było nic nie warte. Już po dwudziestu minutach walk został ranny i upadł na ziemię nie mogąc kontynuować.

Widząc że ma kłopoty uzdrowiciel, Ju-Hee rzuciła się aby zająć się jego ranami, gdy wszyscy inni, niezbyt zaskoczeni jego stanem walczyli z potworami.

Wokół niego, ze wszystkich stron rozbrzmiewały uderzenia broni, warczenie potworów czy krzyki łowców którzy komunikowali się podczas walki.

- Czy jest jakiś powód dla którego nie możesz zrezygnować z rajdów? - Spytała zdenerwowana Ju-Hee zajmują się jego ranami i patrząc na niego ze zmartwieniem w swoich zielonych oczach.

Wzdychając Jin-Woo odrzekł ponuro.

- Tak. Ale nie mogę ci powiedzieć jaki. To... moje osobiste sprawy. Przepraszam.

Ju-Hee na jego słowa dąsała się jeszcze chwilę najwyraźniej nie spodziewając się takiej odpowiedzi.

- Jeśli nie możesz przestać... rozumiem. Ale jak tak dalej pójdzie to będziesz chodził na rajdy w zaświatach.

Jin-Woo był zaskoczony jej uwagą i zaczął dość głośno chichotać.

Dzięki temu zrzędliwa mina Ju-Hee nasiliła się.

- Hej przestań się śmiać! Rany ci się otworzą!

Jin-Woo zachichotał ponownie.

- Już, już przepraszam cię.

Gdy rozmawiali, jego leczenie dobiegało końca.

Ale wtedy było już za późno. Wyglądało na to, że rajd już prawie się skończył.

Wyraz twarzy Jin-Woo stwardniał.

Zabił dziś tylko jednego potwora.

Istotę rangi E, nie mniej. Sung Jin-Woo zaczął bawić się magicznym kryształem rangi E w dłoni.

Magiczny rdzeń nawet z potworów rangi C jest wart około pięć milionów won. ( 5 000 000 WON – 16,982 PLN)

Magiczny rdzeń z najniższej rangi potwora wart był mniej niż sto tysięcy won. Jak na coś, za co stawiał swoje życie na szali, było to żałośnie mało. ( 100 000 WON – 339 PLN)

Szkoda, że Łowca rangi E, taki jak on, nie mógł nawet próbować zabić potwora o randze tak wysokiej jak C.

Zginał by w pierwszych dziesięciu sekundach takiego starcia.

Taka walka byłaby śmiertelnie niebezpieczna dla zwykłego łowcy rangi E. A co dopiero dla kogoś tak słabego jak on?

Niespodziewanie ktoś krzyknął.

- Hej! Tutaj jest jeszcze jakieś wejście!

Pobliscy Łowcy ruszyli do osoby która zwróciła na to uwagę.

- Hę? Faktycznie coś tutaj jest.

- Inna ścieżka? To... dziwne.

Tak jak powiedział ten Łowca, w samym lochu było ukryte wejście.

Chociaż „ukryte" może nie być dobrą definicją wielkiej, wysokiej dziury przypominającego wejście do jaskini

- Czy to może być podwójne podziemie? Często jest nazywane Legowiskiem Zguby... więc naprawdę istnieje.

Pan Song, mający ponad dziesięcioletnie doświadczenie jako Łowca, zajrzał do ukrytego wejścia i westchnął cicho z zaskoczenia.

Wnętrze ukrytego, przypominającego jaskinię przejścia było spowite ciemnością nie możliwą do przejrzenia. Pan Song użył swojej magii, wzywając do swojej otwartej dłoni niewielką kule ognia. Następnie z całej siły cisnął nią w smolistą czerń przejścia.

Płomień poleciał do przodu i oświetlił wnętrze. Korytarz zdawał się ciągnąć w nieskończoność. Wkrótce płomień stracił siłę rozpędu nadaną mu przez twórcę i zaczął spadać aż uderzył w ziemie, tląc się chwilę po czym zgasł a przed ich oczami znów była tylko czerń.

- Proszę o uwagę! Zbierzcie się tutaj! Musimy omówić do dalej. Jak wszyscy wiecie brama się nie zamknie póki nie zabijemy wszystkich potworów. Przede wszystkim bossa. Bardzo możliwe że boss jest znacznie dalej. O tam.

Song wskazał na ukryte wejście.

Łowcy wymienili znaczące spojrzenia i kiwali głowami. Nikt nie mógł się z tym nie zgodzić.

Pan Song kontynuował.

- Zwykle w takich przypadkach, kontaktujemy się ze Stowarzyszeniem i czekamy na wytyczne, ale...

Pan Song zawahał się a na jego twarzy przez chwilę widniał grymas frustracji.

- Jak inni łowcy dorwą się do legowiska to mniej zarobimy.

Gdyby dalszy teren za plecami pana Songa, został oczyszczony przez jakąś gildię z rangami C i B, oni jako łowcy rang głównie E i D zarobiliby z tego jakieś śmieszne pieniądze. Jedynie pan Song miał rangę C a Ju-Hee była uzdrowicielką rangi B. Ale reszta była dwoma najsłabszymi rangami.

Najsłabsi łowcy zawsze zarabiali mniej i byli gorzej traktowani.

Taka była brzydka prawda, nie ważne czy Stowarzyszenie by temu zaprzeczało, zapewne by zaprzeczało. Ale nawet pośród tych urzędasów zdarzali się tacy którzy patrzyli na najsłabszych łowców jak na zwykłe nieświeże mięso.

Twarz Baka stwardniała bardziej niż kogokolwiek innego, ponieważ potrzebował dużo pieniędzy na ciążę swojej żony.

Z tym co obecnie zdobył nie miałby sensu ryzykować życiem, by wziąć udział w tym nalocie.

- Chciałbym żebyśmy sami się nim zajęli. – Przyznał zamyślony i wyraźnie niepewny pan Song.

Łowcy wpadli w głęboką kontemplację.

Prawda była taka, że nikt tutaj nie mógł rozgryźć obecnej sytuacji, więc nie można było zagwarantować ich bezpieczeństwa. 

Jednak trudność tego konkretnego lochu okazała się bardzo niska.

Dlatego wielu łowców tutaj uznało że ukryte podziemie też nie może być takie trudne.

Niestety wielu łowców tutaj nie miało praktycznie żadnej wiedzy na temat podwójnych podziemi.

Podwójne podziemie było zjawiskiem które do tej pory pojawiało się zaledwie kilka razy na całym świecie.

Dlatego wielu uważało je po prostu za mit i nie wiedziało o nim praktycznie nic prócz samego rzekomego istnienia.

Bo przecież po co tracić czas na zagłębianie się w mit w który mało kto w ogóle wierzył?

Problem z udowodnieniem podwójnego podziemia, był taki że godzinę po zabiciu bossa brama na zawsze się zamykała. Dlatego nie było czasu aby ktokolwiek postronny zbadał rzekomo znalezione „podziemie w podziemiu".

Z tego powodu były jedynie puste słowa łowców którzy takie podziemia te kilka razy na całe dziesięć lat oczyściło.

Według tych którzy oczyścili to niesamowicie rzadkie podziemie, wewnętrzne podziemie mogło mieć inną kategorię niż to zewnętrzne, je kryjące. Do tej pory podobno odnotowano jedynie przypadki w których drugie podziemie było trudniejsze od pierwszego. Nigdy na odwrót.

Mogło być trudniejsze o jedną kategorię, lub nawet o cztery.

Dlatego właśnie takie podziemia zostały nazwane Legowiskiem Zguby.

Przejście z podziemia kategorii E do takiego mającego kategorię B było samobójstwem dla łowców.

Większość zgromadzonych tutaj łowców jednak tego nie wiedziała.

Song zakaszlał, by zwrócić na siebie uwagę wszystkich.

- To bardzo trudna decyzja. Wejście tam może być niebezpieczne, więc lepiej będzie, jak wszyscy zagłosują. Cała siedemnastoosobowa ekipa. Żadnego marudzenia bez względu na wynik.

Inni kiwali głowami po usłyszeniu sugestii pana Songa. Nikt nie wykazywał sprzeciwu.

- Głosuje za wejściem. - Stwierdził po chwili pan Song po zaobserwowaniu braku sprzeciwu ze strony łowców.

Song podniósł rękę.

A potem inni Łowcy jeden po drugim zaczęli podnosić ręce.

Baku jako pierwszy podniósł rękę, a wkrótce potem Kim i kilku innych Łowców.

- Idziemy tam.

- Jestem za.

- Walczmy.

Oczywiście było też wielu, którzy się nie zgadzali.

– Lepiej nie iść dalej.

- Uważam, że lepiej poczekać na decyzję Stowarzyszenia.

- Wracajmy.

Dwa przeciwne obozy szły łeb w łeb i w końcu jedynymi osobami które jeszcze nie zagłosowały byli Ji-Hee i Jin-Woo.

- Przepraszam... Ale nie uważam żeby pójście tam było dobrym pomysłem. - Przyznała Ju-Hee

W taki oto sposób było osiem głosów „za" i osiem głosów „przeciw".

Song zapytał następnie wahającego się Sung Jin-Woo.

Tylko on jeszcze nie zadecydował. A jego głos miał zaważyć na którąś ze stron.

Palce Jin-Woo zacisnęły się mocno na magicznym rdzeniu kategorii E w jego dłoni. Jedynej jego dzisiejszej zdobyczy.

Czuł na sobie wyczekujące spojrzenia innych łowców.

Właściwie Jin-Woo był wewnętrznie rozdarty. Normalnie nigdy nie próbowałby podejmować niepotrzebnego ryzyka. Nie tylko nie miał do tego umiejętności, ale też nie był wystarczająco odważny.

Jednak Jin-Woo miał młodszą siostrę, która w nadchodzących miesiącach miała iść na studia.

Nie miał na to pieniędzy. Żadnych oszczędności. Zarabiał tak żałośnie mało że ledwie mógł wszystko opłacić i kupić jedzenie. Nie miał czego odkładać.

Obecnie Jin-Woo miał dwadzieścia trzy lata.

Był w wieku, w którym powinien koncentrować się na swoich studiów, ale zrezygnował z tego marzenia, ponieważ nie miał pieniędzy. Z całą pewnością nie chciał, aby jego młodsza siostra przechodziła to samo cierpienie, ten sam ból, co on.

I skończyła jak on, bez wykształcenia.

W tej chwili każdy grosz był dla niego cenny.

Ale... Dodatkowo nie chciał znowu pociągnąć drużyny w dół. Nie chciał znów być „kulą u nogi".

Zawsze był ciężarem i rozczarowaniem dla tych łowców z którymi obecnie szedł na rajd.

Miał świadomość że sporo łowców głosujących za pójściem dalej wyglądało jakby połknęli zgniłą cytrynę.

Już spodziewali się że Jin-Woo stchórzy i zagłosuję za odejściem.

W końcu jak inaczej mógł zadecydować „najsłabszy łowca na świecie"?

Zwykły tchórz i pośmiewisko tej branży?

Z drugiej strony ci którzy chcieli odejść wyglądali jakby kamień spadł im z serca.

Jakby już byli pewni swojej wygranej i opuszczenia tego miejsca.

W końcu uważali podobnie co druga grupa.

Jak inaczej mógł zagłosować ktoś taki jak Jin-Woo?

Obie reakcje tych dwóch grup sprawiły że Jin-Woo poczuł się jeszcze gorzej.

Obiecał sobie że tym razem da z siebie 100%.

Czy decyzja o ucieczce stąd byłaby daniem z siebie wszystkiego? Czy zwykłym podkuleniem ogona?

Jin-Woo podniósł rękę wysoko.

- Głosuje za pójściem dalej.

Wtedy właśnie usłyszał ciche westchnienie rezygnacji dochodzące z jego boku.

Ju-Hee nie była zbyt zadowolona z jego decyzji.

Większość jednak wydawała się jego decyzją zaskoczona.

Pozytywnie bądź też nie, w zależności od grupy.

Z jakiegoś powodu ta świadomość dała Jin-Woo dużo satysfakcji.

***

Korytarz ciągnął się w nieskończoność.

Z przodu pan Song i inni silniejsi łowcy objęli prowadzenie. Song wezwał mały płomień na czubku dłoni, aby oświetlić drogę naprzód rozganiając w ten sposób tą wszechobecną czerń.

— Przeszliśmy naprawdę daleko, prawda? Czy nie powinniśmy również wziąć pod uwagę czasu, jaki potrzebujemy na ucieczkę stąd?

Kim spojrzał na zegarek.

- Idziemy około... trzydzieści minut.

- Brama zamyka się całkowicie godzinę po zabiciu bossa, więc zostało nam około pół godziny. - Baku rozejrzał się, co nie dało mu wiele ponieważ płomień pana Songa oświetlał jedynie niewielki obszar wokół nich. A wszędzie indziej była czerń.

- Jeśli nie znajdziemy bossa w ciągu najbliższych dwudziestu minut, sugeruję, abyśmy po prostu się poddali.

- Chyba masz rację. Jeśli droga do bossa będzie dłuższa niż godzinę po jego zabiciu nie uda nam się wydostać.

Song kiwał przez chwilę głową. Utknięcie w podziemiu po zamknięciu bramy oznaczało pewną śmierć. Bez wody i jedzenia szybko by tutaj zginęli.

Na samym końcu grupy znajdowało się miejsce zarezerwowane dla Sung Jin-Woo, który niedawno został poważnie kontuzjowany, oraz Ju-Hee która nie posiadała żadnych umiejętności bojowych.

Oboje szli w niewygodnej ciszy.

Jin-Woo podrapał się w kark mając świadomość piekącego go poczucia winy gdy co rusz zerkał na zmartwioną i zirytowaną towarzyszkę koło siebie.

- Hej... Przepraszam.

- Za co?

– No wiesz... To z mojej winy tutaj weszliśmy.

- Hm. To nic takiego, nie przejmuj się. - Stwierdziła gorzko dziewczyna.

Jin-Woo uważnie przyjrzał się wyrazowi twarzy Ju-Hui. Zdecydowanie wcale nie wyglądała jakby uważała tą sytuację za „nic takiego".

Jin-Woo przechylił głowę, próbując lepiej odczytać jej nastrój, zanim zapytał ją ponownie, jeszcze ostrożniej niż wcześniej.

- Naprawdę?

To pytanie skłoniło Ju-Hee do skierowania na niego swojego spojrzenia.

Gdy ich spojrzenia się spotkały Jin-Woo zdał sobie sprawę jak bardzo złe pytanie zadał.

– Szczerze? Nie, oczywiście, że nie! Postradałeś zmysły?! Przed sekundą zostałeś dźgnięty! Centymetr i miałbyś dziurę w sercu! Już nie wspomnę nawet o twoich ranach na rękach i nogach! I tych z wcześniejszego rajdu! Przed chwilą dopiero co cię wyleczyłam! Co cię podkusiło, żeby tak zagłosować? Oberwałeś też w głowę?!

Mówiła tak szybko, że Jin-Woo miał wrażenie, że jego umysł staje się zdrętwiały od słuchania jej.

Nie mógł jednak powiedzieć że nie miała racji.

Gdyby nie obecność wybitnego Uzdrowiciela rangi B, Lee Ju-Hee, Jin-Woo już dawno mógłby nie żyć, nie mówiąc już o kontynuowaniu pracy jako łowca. Nic dziwnego, dlaczego tak wysocy rangą i trudni do znalezienia Uzdrowiciele byli tak wysoko cenieni w salach Stowarzyszenia.

Jin-Woo wiele zawdzięczał dziewczynie koło siebie.

Zaczynając od zdrowia, kończąc na życiu.

Ju-Hee była łowcą w typie uzdrowiciela, najrzadszą spośród klas na jakie łowcy się w ogóle dzieli.

Mało tego, miała rangę B.

Stowarzyszenie zawsze prosiło ją o uzdrowienie rannych łowców za każdym razem, gdy otwierała się Brama. A ilekroć Jin-Woo brał udział w nalocie, prawie zawsze również brała udział w rajdzie, mając go na oku.

"Czy coś Pana boli? Proszę, poczekać jeszcze chwilę już panu pomogę."

„Czy nie widziałam cię wcześniej....? Czy przypadkiem jesteś tą osobą z ostatniego rajdu?"

„Znowu jesteś ranny?"

„Poczekaj, nie dotykaj. Ta rana wygląda paskudnie."

„Naprawdę masz ogromnego pecha."

„Dość często na siebie wpadamy, prawda?"

„Powiedziałeś, że nazywasz się Jin-Woo? To, cóż... Jak się czujesz?"

„ Wiesz, to życie łowcy jakoś do ciebie nie pasuje."

„ Och... znowu cię widzę."

„Pokaż mi swoje ramię. Nie, nie to. Miałam na myśli drugie, to ze złamaniem."

W tej chwili Jin-Woo czuł się wdzięczny za wszystko, co zrobiła, i stanowczo przepraszał ją za sprawianie jej kłopotów.

Pięknie jej w tym momencie odpłacał. Ciągnąć ją w jakieś nieznane potencjalnie groźne miejsce.

Jakież to było niewdzięczne z jego strony.

Po kilku chwilach ciszy gdy wyraz twarzy Jin-Woo bardzo spochmurniał Ju-Hee westchnęła cicho widząc przygnębienie i poczucie winy malujące się na twarzy Jin-Woo.

– Naprawdę ci przykro?

- Bardzo.

Ju-Hee na chwilę pogrążyła się w głębokiej kontemplacji, zanim zaczęła patrzeć na niego kątem oka i powoli wygięła usta.

- Skoro, naprawdę jest ci przykro, to może zaprosiłbyś mnie na jakieś żarcie, żeby mi to wynagrodzić?

Och, cóż...

Jin-Woo zamrugał zaskoczony. Ta oferta była zdecydowanie nieoczekiwana.

Oferta? Raczej... przebaczenie.

Jin-Woo spojrzał na nią z wyrazem zdziwienia i zobaczył drażniący uśmiech wyryty na jej twarzy jak nastolatka.

Prawda była taka, że Ju-Hee była wciąż młodą dziewczyną, która ledwo przekroczyła dwadzieścia kilka lat.

Czy nie mówiła, że w przyszłym roku skończy dwadzieścia jeden lat?

Czasami... No dobrze...

Zawsze wydawała się dużo bardziej dojrzała i poważniejsza niż można by zakładać po jej wieku. Możliwe że dlatego Jin-Woo był tak bardzo zaskoczony jej lekką złośliwością.

Gdyby jej długie włosy zostały zastąpione czymś krótszym, a jej obecny strój zamieniony na mundurek szkolny, wyglądałaby zupełnie jak uczennica liceum.

Tak podobna do jego młodszej siostry.

Prawdopodobnie gdyby czuł pociąg do kobiet ten obraz sprawiłby że jego twarz stałaby się czerwona.

Kiedy Jin-Woo zawahał się z odpowiedzią, policzki Ju-Hee zaczęły puchnąć jak balon.

- Co? Nie chcesz ze mną zjeść?

- Nie! Skądże! Oczywiście że chce...

Ich rozmowę przerwało poruszenie w grupie łowców idących tuż przed nimi.

- Jest!

- Udało się!

- To musi być komnata bossa!

Spojrzenia Jin-Woo i Ju-Hee automatycznie przesunęły się do przodu.

I zobaczyli ogromne metalowe drzwi blokujące przejście.

Drzwi były w kolorze granatowym ze srebrnymi przyrdzewiałymi akcentami i dwoma kołatkami służącymi najwyraźniej za klamki.

Drzwi były jednak tak wielkie że kołatki znajdowały się na wysokości czubków ich głów, zamiast na wysokości tułowi.

Łowcy natychmiast otoczyli te masywne drzwi.

- Co jest? Dlaczego na końcu jaskini są drzwi?

- Czy w ogóle są jakiekolwiek komnaty bossów w których są... drzwi?!

- Uch... Spodziewałem się wszystkiego... Ale nie drzwi.

- Może są tutaj bo za nimi jest ukrytego coś bardzo groźnego?

- Albo bardzo drogiego.

- Wyglądają na solidne...

Łowcy zaczęli wyrażać swoje wątpliwości i obawy jeden po drugim.

Ponieważ zagrożone było ich własne życie, musieli być ostrożni i skrupulatni.

Jednakże, zbyt duża ostrożność mogłaby skutkować przepuszczeniem okazji na duży zarobek, który praktycznie sam z siebie spadł im z nieba.

Pan Song uznał najwyraźniej, że to jeden z takich przypadków.

- Chcecie po tym wszystkim wrócić z pustymi rękami?

Song położył ręce na drzwiach.

- Możemy być pierwszymi którzy spenetrują te podziemia. Kto nie chce iść może wracać. Zrozumiem. Jak będzie trzeba to i sam tam wejdę.

Najwyraźniej pan Song stał się bardzo zdeterminowany aby dowiedzieć się co jest za tymi drzwiami.

Zwykle ten łowca, znany w środowisku jako stary wyjadacz był uważany za raczej rozważnego i rozsądnego.

Song był łowcom rangi C z dziesięcioletnim doświadczeniem.

Gdyby nie jego wiek, czyli ponad sześćdziesiąt lat, to przynajmniej średnie gildie gotowe byłyby się o niego bić. A może nawet i te większe też.

A kiedy taki Łowca wyraził swoją opinię z taką pewnością siebie, inni zaczęli czuć się mniej niespokojni niż wcześniej.

W końcu ktoś kto między nimi uchodził za rozsądnego i nie nadstawiającego nie potrzebnie karku chciał tam wejść, a nikt nie pomyślałby że ten poczciwy mag naraziłby ich na niepotrzebne ryzyko.

Nie był po prostu takim typem osoby.

Kilku łowców zaczęło przypominać sobie plotki o podwójnych podziemiach.

Każdy przeszukiwał swoją pamięć w poszukiwaniu jakiś wskazówek na których mogliby oprzeć swoje następne decyzje.

- Słyszałem, że w podwójnych lochach kryją się niesamowite skarby. Podobno gdy w Grecji otworzyło się takie podziemie łowcy wrócili z niego niosąc cholernie dużo dobrego sprzętu.

- Słyszałem że jakaś niewielka gildia z Ameryki Południowej nieźle się wzbogaciła po takim podziemiu. Tylko... który to był kraj?

- Przecież potwory w podziemiach zawsze mają mniej więcej podobną siłę, bez względu na to, gdzie się znajdują, więc samo polowanie nie powinno być zbyt trudne...

- W sumie tak. Podziemie kategorii D to podziemie kategorii D.

Co by było, gdyby w podwójnym lochu kryły się niesamowite skarby, tak jak głosiły plotki, a potwory za tymi drzwiami miały mniej więcej taką samą trudność jak potwory rangi D i E, z którymi walczyły do tej pory?

Trudność byłaby niewielka, a zysk ogromny.

- W końcu co się może stać w podziemiu rangi D? No bez przesady...

- Opieka poporodowa, ubranka, rzeczy do pielęgnacji, opłata za szkołę dla pierwszego dziecka i dodatkowo jeszcze czynsz...

Większość łowców w tym momencie miała bardzo podobne opinie. Nawet większość z tych którzy chcieli początkowo zawrócić wydawali się zainteresowani dużym zyskiem łatwym kosztem.

Jin-Woo również czuł duże podniecenie perspektywą zarobku.

Nie wiedział nic o podwójnym podziemiu, nawet tego że istnieje coś takiego.

Ale wszyscy tutaj jednogłośnie mówili o dużym zysku, niewielkiej przepaści między potworami w podziemiu wewnętrznym i zewnętrznym. W grupie byli doświadczeni łowcy. Pan Sung czy pan Kim mieli już swoje lata i każdy z nich siedział w tym zawodzie powyżej pięciu lat.

Powyżej połowy czasu od kiedy bramy w ogóle zaczęły się pojawiać.

Gdyby był chodź cień niebezpieczeństwa sprzeciwili by się.

Ale nie robili tego. Obaj byli jednymi z najbardziej chętnych do wejścia tam.

Nie mógł wrócić do domu z jednym magicznym rdzeniem rangi E. Za ten rdzeń mógłby zrobić z ledwością zakupy spożywcze. A za kilka dni będzie musiał zapłacić za mieszkanie...

Musiał jeszcze coś zarobić. Przynajmniej jeszcze dwa rdzenie rangi E.

Albo od biedy chociaż jeszcze jeden.

Ale... Nawet nie musiał wyjść stąd z większą ilością rdzeni.

Gdyby naprawdę za tymi drzwiami był skarb...

Skarby lub rzadkie łupy znalezione w podziemiach byłyby normalnie dzielone równo pomiędzy wszystkich uczestników rajdu.

Jeśli nie była to oczywiście gildia a niezależna grupa. Oczywistym była że w gildii mistrz i wicemistrz dostają o kilkanaście lub nawet kilkadziesiąt procent więcej.

W zależności jak silna i duża była gildia.

Ale ich grupa była niezależnymi strzelcami podległymi pod Stowarzyszenie.

Lepiej było określić to tak niż powiedzieć głośno że łowców... zwłaszcza tych rangi E nie chciały żadne gildie.

Dzielenie łupów różniło się całkowicie, od dzielenia magicznych rdzeni które trzeba było samemu zdobyć zabijając potwora. Ten kto ubił bestię zabierał rdzeń. Taka była zasada wśród wolnych strzelców.

A nawet jakaś część gildii też miała tą zasadę, zamiast kumulowania wszystkiego co zdobędzie się w podziemiu.

Jin-Woo nerwowo przełknął ślinę.

Pan Song pchnął drzwi które wyglądały na zdecydowanie masywne, stare i siermiężne.

Okazało się jednak że w drzwiach musiał być zainstalowany jakiś mechanizm, skoro fizyczna siła sześćdziesięcioletniego mężczyzny będącego magiem wystarczyła, by je łatwo otworzyć.

Chociaż zawiasy mimo to skrzypiały i jęczały podczas gdy drzwi się uchylały. Czego można było się spodziewać po nieużywanych starych drzwiach.

Teraz, gdy drzwi były szeroko otwarte, ukazało się ogromne, otwarte wnętrze. Łowcy pospiesznie weszli do środka.

W większości zapominając o utrzymywaniu czujności. Omamieni możliwością wielkich łupów łatwym kosztem.

Jin-Woo obawiał się, że zostanie w tyle, więc chwycił rękę Ju-Hee i zaczął delikatnie ciągnąć ją do środka niespokojny.

Twarz Ju-Hui lekko się zaczerwieniła, gdy poszła za nim bez większych sprzeciwów.

***

Gdy tylko Łowcy weszli do do środka, płomienie wybuchły na licznych pochodniach ciasno upakowanych na ścianach w tym samym czasie.

Co ciekawe kolor tych płomieni był niebieski. Ogień musiał być więc bezsprzecznie magiczny.

Dzięki temu wnętrze znacznie się rozjaśniło oświetlone zimnym niebieskim światłem.

- Co do cholery?! Co zapaliło te wszystkie światła?!

- Ale to wielkie...

- Coś tutaj wydaje się... Inne.

Łowcy uważnie przyglądali się otoczeniu. Ogólna atmosfera miejsca była podobna do starożytnej świątyni.

Nie tylko to, stara i nieco zrujnowana świątynia, coś, co może być zakopane i ukryte pod ziemią; mech i chwasty pojawiały się sporadycznie na podłodze, ścianach i suficie.

Sufitem była wielka głęboka kopuła. Na kopule widać było ząb czasu. Zacieki, niewielkie pęknięcia a także właśnie mech czy różnego rodzaju chwasty.

Przy ścianach tego okrągłego pomieszczenia stały różne kamienne posągi. Wielkie na nawet dziesięć metrów.

Niektóre z nich miały w rękach broń, inne miały instrumenty, książki a nawet nie zapalone pochodnie. Żaden z nich nie miał rąk pustych.

Najbardziej przyciągającą wzrok statuą była jednak ta naprzeciw drzwi. Będąca przynajmniej dwa razy większą od wszystkich innych.

Posąg siedzący prosto na jakimś wielkim tronie. Jego pusta kamienna twarz patrzyła przed siebie nie wyrażając żadnych emocji.

Kilku łowców cofnęło się lekko zaniepokojonych monumentalnością i zimną cichą atmosferą.

- Strasznie tutaj.

- Czuje się... dziwnie. Jakby coś mnie obserwowało.

- Zimno... Tyle tutaj wielkich pochodni, a nie dają żadnego ciepła.

- Czego ty oczekujesz? To magiczny ogień. On się nie musi grzać...

Zostawiając za sobą przerażonych i bardzo niepewnych łowców, czterech najsilniejszych z grupy weszło głębiej.

- Przeszukajmy to miejsce i się wynośmy.

Wnętrze było bezsensownie ogromne. Było tak duże, jak kilka stadionów olimpijskich połączonych ze sobą.

- To niemożliwe żeby to wielkie kamienne bydle było bossem, co nie?

Zszokowane westchnienia wydobyły się z łowców.

Pierwszym obrazem, który pojawił się w głowie Jin-Woo, była Statua Wolności w Nowym Jorku. Gdyby ten posąg usiadł na krześle, czy nie byłby tak duży jak posąg tego nieznanego... króla? Księcia? Boga?

Większość łowców patrzyła na siedzący posąg, jakby obawiając się że ten zaraz ożyje.

Posąg nie drgnął jednak ani o cal.

Całe cholerne szczęście.

Nawet Song odetchnął z ulgą.

Gdyby to coś było bossem, wszyscy już byliby martwi.

Teraz, gdy znaleźli trochę swobody, Łowcy podzielili się na grupki i zaczęli przeszukiwać okolicę.

- Nie ma tutaj ani jednego potwora.

- Gdzieś tutaj musi być boss.

- Co tam z potworami. Nie widzę tutaj nawet żadnego głupiego robaka. Żadnej mrówki czy pająka.

- Ej... W sumie teraz jak na to wszystko patrzę to pomimo brudu i kurzu... nie ma żadnych pajęczyn.

Komnata kamiennego posągu mogła być masywna, ale jej rzeczywista struktura wewnętrzna była prawdę mówiąc uboga. Na ścianach można było znaleźć niezliczone pochodnie. A przed tymi ścianami więcej kamiennych posągów, wyższych od człowieka, stało prosto i nieruchomo.

Ale pomimo tego wszystkiego pomieszczenie było... potwornie puste.

Żadnych widocznych skarbów, ani nawet potworów.

- Straszne są te posągi, ale nie można powiedzieć że nie są... piękne.

- Fakt robią wrażenie.

- Jak dzieła sztuki.

- Świetnie, czuje się jak w głupim muzeum. A gdzie kasa?!

- Bardziej wygląda mi to na jakąś pogańską świątynię, niż muzeum.

- Muzeum, świątynia... A co to niby za różnica? To miejsce jest puste!

Pan Song westchnął drapiąc się w szczękę. Następnie jego wzrok padł pod swoje nogi.

- Czy to nie jest... Jakaś magiczna pieczęć?

Wyglądała zagadkowo, a kształty w niej narysowane nie przypominały niczego co znał. Bardziej wyglądał jak postrzępione nieregularne kleksy.

Został jednak wyrwany z rozmyślań przez niepewny głos który zwracał się do niego z innej części pomieszczenia.

- Panie Song! Coś... coś jest tutaj zapisane. Proszę podejść.

Jeden z łowców odkrył posąg, który różnił się od innych.

Inni łowcy zebrali się wokół posągu, do którego zmierzał Song.

Początkowo w natłoku posągów objeżdżając pomieszczenie wzrokiem po raz pierwszy można było tę statuę pominąć.

Ale widać było że różnił się od wszystkich innych.

Nie miał na sobie zbroi jak te postacie trzymające broń, ani nie miał też na sobie togi tak jak te inne dzierżące instrumenty czy książki.

Ta kamienna postać odziana była od stóp do głów w szatę.

Posąg miał parę skrzydeł równie wielkich jak ona sama chodź złożonych i trzymanych blisko ciała, w dłoniach przed piersią trzymał dużą kamienną tablicę. To, na czym skupili się łowcy, to litery wyryte na tej tablicy.

- To... tekst runiczny.

Słowa, których nie można było znaleźć nigdzie na Ziemi. Język nie stworzony przez człowieka.

Możliwy do znalezienia tylko w podziemiach; tylko łowcy, którzy „przebudzili" profesje związaną z magią, mogli je rozszyfrować.

Ci łowcy nie uczyli się tego alfabetu. Nigdy wcześniej nie widzieli go przed oczami. A mimo to już za pierwszym razem każdy mag patrzący na ten nieludzki alfabet mógł go rozszyfrować.

Była to jedna z wielu tajemnic jakie przyniosły ze sobą pojawiające się znikąd na ziemi bramy.

- Niech no spojrzę. - Pan Song zadarł głowę do góry. - Przykazania Świątyni Carthenon. Po pierwsze czcij pana swego. Po drugie chwal pana swego.

Z głęboko zdenerwowaną miną Jin-Woo wysłuchał zawartości tablicy, odczytanej przez Pana Songa.

Mając ogromne nadzieję że będą się na niej znajdowały jakiekolwiek wytłumaczenia. Im więcej niewiadomych niespodziewanych rzeczy tutaj w tym miejscu dostrzegał, tym z jakiegoś niezrozumiałego powody robił się bardziej zdenerwowany.

Jednak ktoś nagle pociągnął go za ramię, przerywając mu słuchanie.

Kiedy obejrzał się, zauważył Ju-Hui i jej śmiertelnie bladą cerę.

W tym samym czasie gdy ona wskazała na coś przed sobą pan Song przeczytał trzecie i ostatnie przykazanie.

- Po trzecie dokonaj świadectwa wiary.

- Jej oczy się poruszyły. Spojrzała na nas... - Szepnęła przerażona Ju-Hee.

Zaskoczony i zmieszany Jin-Woo popatrzył na ogromną siedząca na tronie nieruchomą statuę.

- Co? Musiało ci się coś przewidzieć.

Po tych słowach po plecach Jin-Woo przebiegł niespodziewany dreszcz. Jakby ktoś oblał go lodowatą wodą.

Miał dziwne wrażenie... Że w tym cichym i spokojnym miejscu nagle wszystko stało się... nieruchome. Jakby czas się zatrzymał. Nagle zapanował tak śmiertelny spokój że aż powietrze zrobiło się chłodniejsze. Chociaż już wcześniej nie było tutaj zbyt ciepło.

- Nieszczęśnicy, którzy nie spełnią przykazań, żywi ze świątyni nie odejdą. - Przeczytał coraz bardziej zmartwiony pan Song.

Po jego ostatnich słowach, jakby coś chciało je podkreślić drzwi do świątyni zatrzasnęły się z głośnym przeraźliwym skrzypieniem zardzewiałych zawiasów.

Drzwi zamknęły się z tak wielkim impetem że aż dwie stare kołatki podskoczyły w górę a potem opadły bezwładnie uderzając w drzwi i robiąc więcej hałasu.

Wcześniej panująca w grupie atmosfera niepokoju zamieniła się w czysty strach.

Łowca, który jako pierwszy sprzeciwił się kontynuacji eksploracji podziemia podnosząc rękę i głosując za powrotem, zaczął obecnie pluć przekleństwami, robiąc duże kroki w kierunku drzwi.

- Błędem było przyjście tutaj. Odwalajcie sobie te marną szopkę dalej, ale beze mnie. Spadam stąd. Boss, skarb i co tam jeszcze sobie wymyślicie! Weźcie są to wszystko w cholerę!

Łowca spojrzał na Songa z wyrazem niechęci i wyrzutu, zanim odwrócił głowę i położył dłonie na drzwiach, chcąc się popchnąć i otworzyć.

Jednak, jakby wyczuwając że coś jest nie tak , pan Song krzyknął.

- Nie dotykaj drzwi!

Było jednak już za późno.

Głowa łowcy pofrunęła ku górze po czym spadła z łoskotem na ziemie a na czystych wcześniej drzwiach widniała duża plama rozbryzganej szkarłatnej krwi bardzo kontrastującej swoim kolorem z granatową farbą.

Łowcy zaczęli na ten widok krzyczeć i jęczeć przerażeni.

Kamienny posąg, który zgniótł głowę łowcy swoją stalową maczugą, wrócił na swoje pierwotne miejsce obok drzwi, jakby nic ważnego się nie wydarzyło, mimo że jego ciało było całkowicie pokryte świeżą krwią.

- To się ruszyło!

- Niemożliwe!

- Mamy walczyć z tym czymś!

- Czy to oznacza że każdy posąg tutaj się rusza?!

Jednak w przeciwieństwie do innych tutaj, Jin-Woo znał prawdę.

Ich kłopoty dopiero się zaczynały.

Oczy wielkiego posągu były skierowane na nich, tak powiedziała mu uzdrowicielka.

Jeśli to co powiedziała było prawdą...

Dreszcz szybko przebiegł mu po kręgosłupie.

Jin-Woo zmusił swój sztywny kark do odwrócenia się, żeby móc spojrzeć za siebie.

- O jasna cholera.

Kamienny posąg boga spoglądał wprost na niego.

***

Jin – Woo nie wiedział ile minęło czasu ich pobytu w tym piekielnym miejscu.

Z siedemnastu łowców zostało jednak już tylko sześcioro. Z czego dwoje z nich było poważnie kontuzjowanych.

Jin-Woo stracił lewą nogę do kolana, a pan Song lewe ramię powyżej łokcia.

Kluczem do ich przetrwania, bądź chociaż przedłużenia życia, okazały się wcześniej czytane przez pana Songa przykazania.

Wielki posąg siedzący na tronie, nie był królem jak źle założył początkowo Jin-Woo, przed tą całą masakrą.

On był bogiem.

Ta świątynia miała określone zasady.

Te zasady zostały wyczytane przez pana Songa z kamiennej tablicy.

Po pierwsze czcij pana swego. Po drugie chwal pana swego. Po trzecie dokonaj świadectwa wiary.

Dzięki Jin-Woo udało im się poznać ten schemat i wypełnić pierwsze dwa przykazania tego miejsca.

Niestety życiem przypłaciło to wielu łowców.

Każdy błąd, zła decyzja czy chociażby ruch ciała mógł kosztować ich życie. Wiele razy już się o tym przekonali.

W końcu jednym ruchem ręki, wielki posąg Boga wyciągnął z ziemi dziwny ołtarz. Jego czubkiem była pieczęć jakiej przed całą tą rzezią przyglądał się pan Song.

Nie wiedzieli co teraz. Nie było szans na przybycie posiłków z zewnątrz nim te statuy by ich dorwały. Dziś mijał dokładnie tydzień odkąd ta brama się pojawiła.

A to mogło oznaczać katastrofę. Gildie nie zainteresowały się tą bramą bo miała marną rangę D. Rajd gildii byłby nieopłacalny patrząc na zarobki jakie można była z bramy tej kategorii wyciągnąć.

Stowarzyszenie czekało nierozsądnie do ostatniej chwili również bagatelizując sprawę.

Jednakże...

Każda brama po siedmiu dniach się otwierała.

Wtedy każdy potwór z danej bramy mógł przejść do ich świata.

Celem łowców było przede wszystkim pokonanie bossa podziemi przed upływem tych siedmiu dni.

A jeśli teraz zwiodą to te przerażające kamienne potwory będą mogły przejść do Seulu.

Każdy z tych posągów był przerażająco nierealnie wręcz silny.

Ta komnata wyglądała im na kategorię minimum B. Lub może nawet A.

A to oznaczało że gdyby te potwory pojawiły się w Seulu to nim pojawiłaby się jedna z trzech największych gildii w kraju mająca siedziby w stolicy to te posagi mogłyby pozabijać mnóstwo osób.

Nie mając wielkiego wyboru cała szóstka podeszła do ołtarza obserwując z duszą na ramieniu zachowanie posągu boga. Ten jednak był na razie nie ruchomy, co oznaczało że na razie nie robili nic źle.

Gdy cała szóstka podeszła już do ołtarza, wokół niego zapaliły się niewielkie płomienie. Było ich sześć.

Tyle samo ilu było łowców przy ołtarzu.

Te płomienie miał zwykły kolor.

Następnie w większym okręgu wokół nich pojawiło się znacznie więcej niebieskich płomieni. Takiego samego koloru jak na ścianach. Jin-Woo pośpiesznie policzył ich liczbę. Było ich dokładnie 36.

Kolejną rzeczą było otwarcie się drzwi. Same z siebie po prostu się rozwarły gdy oba rodzaje płomieni pojawiły się wokół nich.

Podczas gdy wszyscy oderwali swoje spojrzenia od kamiennych posągów i gapili się z niedowierzaniem w drzwi, statuy zaczęły się znów poruszać.

Początkowo nikt z całej szóstki nie wiedział czemu posągi zaczęły się ruszać od tak.

Dopiero gdy Jin-Woo spojrzał z jedną ze stron to posągi jakby reagując na jego wzrok przystanęły.

Zaskoczony tym spojrzał w inną stronę i zdał sobie sprawę że posągi po tej stronie stanęła, a po tamtej na którą już nie patrzył znów ruszyły.

Posągi zaczynały iść w ich stronę gdy na nie nie patrzyli.

Każdy z sześciu łowców jednocześnie spojrzał na drzwi gdy te się niespodziewanie otworzyły. Dlatego posągi na nich ruszyły.

Jin-Woo krzyknął do reszty aby nie odrywali wzroku od posągów. Musieli cały czas je obserwować.

Nagle niebieskie płomienie zaczęły znikać. Jeden po drugim. W podobnych odstępach czasu.

Jin-Woo cały czas patrząc na statuy uniósł nadgarstek patrząc na swój zegarek kontem oka.

W odstępie jednej minuty gasł jeden niebieski płomień.

Było całkiem prawdopodobne, że jednym z głównych punktów trzeciego prawa było pozostawanie w ołtarzu aż do wygaśnięcia wszystkich 36 niebieskich płomieni.

Innymi słowy, dopóki wszyscy będą bacznie obserwować posągi, będą bezpieczni. Całkiem możliwe, że nikt nie musiał umrzeć na tym ostatnim zadaniu.

Chcąc dokładniej określić pozostały czas, Jin-Woo ponownie zaczął wyliczać liczbę niebieskich płomieni.

Pozostało ich jeszcze trzydzieści.

Musieli wytrzymać jeszcze tylko trzydzieści minut!

Niestety, Jin-Woo właśnie wtedy popełnił ogromny błąd.

Kiedy liczył liczbę niebieskich płomieni, jego oczy na chwilę oderwały się od posągów które miał obserwować.

Te znów zaczęły się ruszać.

Mężczyzna stojący po przeciwnej stronie, widząc to krzyknął i pobiegł w stronę drzwi, nie oglądając się za siebie. Po prostu nie mógł już dłużej wytrzymać, psychicznie tego co się dzieję.

Gdy tylko opuścił ołtarz, jeden z czerwonych płomieni zniknął.

Jin-Woo krzyknął za mężczyzną.

Ten jednak biegnąc jak szalony uciekł przez otwarte drzwi, nie zatrzymany przez żaden z posągów.

- Co do diabła?! Ten facet tak po prostu uszedł z życiem?!

Kim krzyknęła, zdenerwowana.

Jin-Woo stał plecami do drzwi, więc nie mógł powiedzieć, co się dzieje.

- Czy coś się zmieniło? - Zapytał pilnie chłopak.

- Drzwi, trochę się przymknęły.

- Zamykają się?!

- Nie? Nie. Po tym, jak ten facet wyszedł, drzwi trochę się przymknęły, ale tylko nieznacznie.

Jin-Woo przypomniał sobie, że jeden z czerwonych płomieni zniknął, gdy tylko mężczyzna opuścił ołtarz.

Od razu poczuł zimno w sercu.

Jedno z pytań, na które nie potrafił odpowiedzieć do tej pory, kiedy stał na szczycie tego ołtarza, wreszcie znalazło odpowiedź.

Jak stanie przy ołtarzu może być dowodem pobożności?

Rzeczywiście, miał teraz odpowiedź na ten dylemat.

***

Nie znana Jin-Woo łowczyni po kolejnych kilku minutach również nie wytrzymała i uciekła.

Kolejny czerwony płomień zgasł.

Zostało czterech łowców i cztery płomienie.

Przód, tył, lewo i prawo.

Aby zabezpieczyć wszystkie cztery kierunki, niezbędnym minimum były cztery osoby.

Jin-Woo, Ju-Hee, Pan Song i wreszcie Pan Kim. Pojedyncza osoba wychodząca teraz skutkowałaby luką w polu widzenia.

Kim otarł pot z czoła i zapytał pośpiesznie.

- Sung, co się tutaj do diabła teraz dzieje?

- Jedyne co musimy zrobić, to stać i patrzeć na posągi. Dopóki nie znikną wszystkie niebieskie płomienie. Niebieskie płomienie to czasomierz. Będziemy wolni gdy wszystkie znikną.

Jin-Woo wysapał wszystko, co do tej pory wywnioskował zaciskając jednocześnie zęby.

Obecnie pulsujący piekący ból w odciętej nodze, nie ułatwiał mu myślenia.

Kikut już nie krwawił dzięki pomocy medycznej Ju-Hee, niemniej jednak nadal bolało i rana nadal była wielka i otwarta.

Kim kiwnął głową, gdy jego uszy podniosły się.

Prawa tej komnaty zawsze pozostawiały otwartą drogę do przetrwania. Ostateczne prawo nie odbiegałoby od tego. Nie mogło, to burzyłoby wszystkie poprzednie zasady.

Jin-Woo był pewien, że nikt inny nie będzie musiał umrzeć, dopóki pozostali ludzie ufają sobie nawzajem.

Szkoda, że myśli Kima były zupełnie inne niż myśli młodszego łowcy.

- Hej chłopcze... możesz mieć rację. Ale czy drzwi nie zamkną się całkowicie gdy te płomienie znikną?

Jin-Woo nie mógł odpowiedzieć na to pytanie.

- Nie... Nie mam pewności. Trzecim przykazaniem było świadectwo wiary... Więc, musimy wierzyć jak sądzę...

Doszedł do wniosku po rozważeniu kilku zmiennych, ale dopóki nie pojawił się wynik, nie mógł być niczego w 100% pewien.

Jednak tym, czego Kim chciał, było jednoznaczne zapewnienie. Zamiast niepewnej obietnicy przetrwania wszystkich, definitywne przetrwanie jego własnego ja okazało się w końcu o wiele bardziej pociągające.

Człowiek był istota samolubną. Głównie nastawioną na zaspokojenie swoich potrzeb i zapewnienie sobie samemu przetrwania.

I chociaż były jednostki gotowe do poświęceń i wielkich czynów, to nie stawiły one większości ich gatunku.

Wielu, przede wszystkim martwiło się o siebie.

- Szczerze mówiąc, nigdy nie sądziłem że ktoś tak słaby jak ty może być tak pomocny. Zawsze patrzyłem na ciebie z góry. Nigdy niczego od ciebie nie oczekiwałem nawet gdy do nas dołączyłeś. Wiele osób dziś zginęło. Jednak ci którzy przetrwali zawdzięczają to tylko tobie. Wszystko dzięki temu że byłeś w stanie rozwiązać zagadki. Ja również zawdzięczam ci życie. Dziękuję. Jednakże...

Jin-Woo usłyszał za sobą brzdęk upadającego miecza i pociąganie nosem.

Już wtedy miał złe przeczucia, co do następnych słów i działań pana Kima.

- Panie Kim Sang-Shik

- Jednakże... Ja również mam rodzinę. Nie chce tutaj umierać. Nie chce umierać... Wybacz. Nie jestem w stanie zostać tutaj ani chwili dłużej.

Z tymi pożegnalnym słowami Kim zszedł z ołtarza. Następnie zignorował desperackie nawoływania Jin-Woo i pobiegł w stronę drzwi. Zatrzymał się i przez chwilę spojrzał za siebie.

Chociaż w jego oczach widać było ból, nie cofnął się do komnaty. Odwrócił się i zaczął biec.

Jin-Woo zacisnął zęby. Czując łzy cieknące mu z oczu.

Dziękował mu?

To śmieszne.

Jego ucieczka...

Była przypieczętowaniem ich śmierci.

Uratował życie innym, ale to, co otrzymał w zamian, zdecydowanie nie było czymś w rodzaju wdzięczności. Może jej obrzydliwą namiastką.

Całe jego ciało drżało z bólu zdrady, ale także bólu fizycznego.

Tak jak podejrzewał, gdy tylko Kim ich porzucił, powstała luka. Trzy osoby nie mogły strzec we wszystkich czterech kierunkach.

Posągi ustawione w martwych punktach zaczęły podchodzić bliżej ołtarza.

Powoli, krok za krokiem nieubłaganie zmniejszały dystans jaki dzielił ich od łowców.

Już nie było innej drogi.

Mogła umrzeć cała trójka...

Lub tylko on sam.

Jego głos był pełen rezygnacji i bólu.

- Musicie stąd uciekać.

Pan Song otworzył szerzej oczy.

- Kim miał rację, to ja nas tu ściągnąłem. Jeśli ktoś musi zostać w tyle, tylko ja. Drzwi nie zamkną się dopóki przy ołtarzu jest chodź jedna osoba.

- Co pan mówi?!

- Wasza dwójka ma przed sobą całe życie, uciekajcie.

Jin-Woo... Nie podobał się ten pomysł. On... nie mógłby żyć ze świadomością że zostawił kogoś na śmierć. Pan Song był dobrym człowiekiem. Rozsądnym, miłym i okazującym szacunek każdemu.

Nawet komuś tak bezużytecznemu jak on.

Nim Jin-Woo mógłby zacząć się z nim kłócić ich uwagę przykuł jęk i dźwięk upadku na ziemię.

Ju-Hee upadła zaskoczona, jakby jej nogi nagle zrobiły się z waty.

Dziewczyna próbowała wstać, jej wysiłki najwyraźniej jednak nie przynosiły rezultatów bo w kącikach jej oczu zaczęły pojawiać się łzy.

- Moje... Moje nogi... Nie mogę się ruszyć!

Obie ekspresje Jin-Woo i Mister Song stwardniały w jednej chwili.

Obecny stan fizyczny Ju-Hee wyglądał okropnie nawet na pierwszy rzut oka. Jej usta były w odcieniu blado szarym, były również suche i popękane, podczas gdy całe jej ciało wciąż drżało niekontrolowanie, jakby co chwilę ktoś podłączał ją do prądu.

Cierpiała z powodu skutków ubocznych nadużywania swojej many do granic możliwości, nie dość że jej ciało samo w sobie było na skraju wyczerpania ciągłym bieganiem, unikami i klęczeniem to jeszcze wysuszenie się z całej many pogorszyło jej stan.

W takich okolicznościach bez pomocy medycznej za kilkanaście minut straci przytomność.

A jej stan był winą właśnie jego.

Gdyby nie próbowała wyleczyć jego nogi, nie byłaby w tak koszmarnym stanie.

Poczucie winy zalazło go jak lodowato zimny prysznic.

Jego nieudolność znowu ciągnęła kogoś w dół.

Jak zawsze.

Nie miał jednak czasu na rozmyślania. Podczas ich rozmowy posągi zbliżyły się już na niebezpieczną odległość.

Jin-Woo przemówił z wyrazem determinacji na twarzy.

- Proszę pana, powinien pan zabrać stąd Ju-Hee.

- Powiedziałem że zostanę.

- Straciłem nogę. Nie mogę pomóc Ju-Hee. Nie możemy tak po prostu zginąć tutaj wszyscy!

Było dla niego niemożliwe, aby wziąć Ju-Hee, który nie mógł nawet stać prawidłowo, i wyjść przez drzwi w wyznaczonym czasie. On sam nie mógłby stać i podtrzymywał własnego ciężaru. Nie mówiąc już o cudzym.

Nawet jeśli tym ciężarem byłaby młodsza od niego szczupła dziewczyna.

Jej ciało teraz było w większości bezwładne. Bezwładne ciało zawsze było cięższe niż normalnie.

Był też inny wybór, porzucenie Ju-Hee. Jednak Ju-Hee już kilka razy uratowała mu życie, a jedynym powodem, dla którego była w tym stanie, było to, że próbowała mu pomóc z całej siły.

Dodatkowo to jego głos zadecydował o wejściu tutaj.

To wszystko było po części jego winą.

Zdecydowanie nie chciał mieć wyrzutów sumienia, że porzucił taką osobę w tym zapomnianym przez Boga miejscu.

- Nie mamy już czasu. Proszę iść!

Wyraz twarzy Song pozostał twardy, gdy pomagał Ju-Hee wstać. Desperacko potrząsnęła głową, a łzy spływały jej po twarzy.

- Nie! Jin-Woo... Wolę tutaj zostać..!

- Obiecałem że postawie ci obiad, prawda?

Jin-Woo wyciągnął z kieszeni magiczny kryształ rangi E i umieścił go w jej dłoni.

- Poczęstuj się. Później zgłoszę się po swoją część.

Uśmiech uformował się na twarzy Jin-Woo, skłaniając Ju-Hee do krzyku z gniewu.

- Nie czas na żarty.

W tym momencie Jin-Woo skinął głową Panu Songowi. Starszy mężczyzna następnie lekko uderzył Ju-Hee w kark. Z łatwością pozbawiając ją przytomności.

Przy takim wyczerpaniu many, ciała i psychiki i tak długo nie zachowałaby już świadomości.

Po tym Ju-Hee straciła przytomność. Song podniósł nieprzytomną dziewczynę i położył ją sobie na ramieniu.

- Naprawdę mi przykro. - Przyznał pan Song.

Pan Song pochylił głowę przed Jin-Woo.

- Mnie też. Ale cieszę się że wam uda się uciec.

Po tym pożegnaniu Song szybko opuścił ołtarz.

Podczas gdy cała trójka rozmawiała, posągi znalazły się w odległości rzutu kamieniem od nich.

Jin-Woo ukląkł i wziął kilka głębokich oddechów.

Zauważył miecz, który Kim zostawił obok niego. Więc sięgnął i podniósł go.

Skoro miał tutaj umrzeć, zabierze ze sobą chodź jednego potwora.

Kiedy spojrzał za siebie, Jin-Woo zobaczył, że pan Song bezpiecznie wychodził właśnie przez drzwi z nieprzytomną Ju-Hee, przewieszoną przez jego zdrowe ramię.

Cóż to była za ulga.

Tylko on tutaj już umrze. Nikt więcej.

Nie robił tego z powodu jakiejś swojej ukrytej szlachetności, chcąc bohatersko poświęcić się dla innych.

Jego decyzja była dobrze wykalkulowana.

Nawet gdyby przeżył i wydostał się stąd dzisiaj, musiałby żyć jako kaleka do końca życia.

Oczywiście, bycie łowcą byłoby wtedy niemożliwe. I było też wątpliwe, czy on również będzie w stanie normalnie żyć. Był tylko absolwentem liceum, a ponieważ nie miał żadnych dostrzegalnych umiejętności zawodowych, po prostu nie miał zbyt wielu możliwości, by położyć jedzenie na stole.

Byłby tylko jeszcze większym ciężarem.

Nie byłby w stanie opłacić studiów siostry ani szpitala mamy.

Nie jako bezrobotny kaleka.

Jeśli tutaj umrze jego siostrzyczka dostanie dość dobre odszkodowanie.

Jego siostra była młoda, ale jeśli będzie miała pieniądze to jakoś sobie poradzi.

Nie była osobą głupio szastającą pieniędzmi na prawo i lewo.

Od czasu odejścia ich ojca oboje musieli nauczyć się oszczędzać. A gdy ich matka zachorowała problemy z pieniędzmi nasiliły się.

Dlatego wiedziała jak bardzo boli ich brak i jak katastrowane może być trwonienie ich.

Z tego co się orientował odszkodowania wypłacane członkom rodzin poległych łowców było dość spore.

Trzysta, lub czterysta milionów won ( 1 023 308 PLN – 300 000 000 WON lub 1 364 411 PLN – 400 000 000 WON)

To była ogromna kwota za bezwartościowe życie Łowcy rangi E, który nie nadawał się do niczego.

Wreszcie przybyły posągi.

Pierwszy, który przybył, wspiął się na ołtarz. Jin-Woo spojrzał na niego gniewnie i uniósł miecz.

Ból zacierał jego osąd, a przed oczami z powodu utraty krwi i wyczerpania robiło mu się już ciemno. Ale nie zamierzał teraz rezygnować.

Niestety oczekiwany atak nie nadszedł z przodu, ale z tyłu.

Długa włócznia wbiła się w plecy Jin-Woo i wyszła z jego klatki piersiowej.

Jin-Woo wziął bolesny wdech wypluwając dużo krwi która pobrudziła mu podbródek, szyję i poniszczoną już i tak bluzę.

Niewyobrażalna ilość bólu nadeszła jak fala tsunami.

Kamienny posąg uniósł włócznię. Jin-Woo został uniesiony w powietrze, wciąż przeszyty tą włócznią. Jednak walczył tylko przez krótką chwilę – ponieważ posąg rzucił go na ołtarz.

Słyszał w uszach nieprzyjemny, obrzydliwy wręcz trzask jego własnych kości.

Instynktownie zgiął się z powodu bólu, co doprowadziło tylko do nasilenia się go.

Gdy zaczął się trząść, powoli otoczyły go kamienne posągi. Utworzyli wokół niego okrąg. Jin-Woo podniósł głowę i spojrzał na nich, ledwie przytomnym wzrokiem.

W jego oczach te statuy były już tylko coraz bardziej rozmazującymi się plamami.

Tak bardzo nie chciał umierać.

Teraz, gdy miał przed sobą swoje ostatnie chwile, łzy ponownie napłynęły mu do oczu.

Przypomniał sobie twarze swojej rodziny. Przypomniał sobie nawet twarz Ju-Hee, jej twarz pełną niepokoju i troski o jego bezpieczeństwo.

Żył zaledwie dwadzieścia cztery lata. I tak żałośnie miał skończyć?

Jak to niby ma być w porządku?

Co to niby za wdzięczność?

Miał już dość tych ciągłych zdrad!

On też miał rodzinę...!

Też chciał ją jeszcze zobaczyć.

Czy to się nie liczyło?

Czy faktycznie cieszył się że tylko on tutaj zginie?

Czy nawet w ostatnich chwilach życia będzie się oszukiwał?

Nikt prócz jego siostry za nim nie zatęskni.

Ale czy to oznaczało że jego życie naprawdę miało mniejszą wartość?

Według kogo?

Kamienna statua dzierżąca miecz zbliżyła się o krok bez cienia emocji. Potem uniosła swój miecz wysoko.

Mimo że mocno się trząsł, Jin-Woo nie odwrócił wzroku od tego sukinsyna.

Chociaż w ostatnich sekundach życia nie będzie tchórzem.

W końcu miecz posągu ciął.

Gdyby... Miał... Tylko... Jeszcze... Jedną... Szansę.

Oczy Jin-Woo otworzyły się szerzej.

Nagle jednak coś się stało.

Usłyszał z niezidentyfikowanego miejsca dziwny sygnał dźwiękowy.

Jakby ktoś uruchomił jakąś aplikację w komputerze.

Gdy ten dźwięk rozbrzmiał wokół niego statua zastygła w bezruchu z podniesionym do góry mieczem.

Teraz jednak dla oczu Jin-Woo była już tylko dużą plamą ledwie rozpoznawalnego kształtu.

Jakby ktoś nacisnął przycisk „pauzy", przerażająco szybko poruszający się miecz nagle zatrzymał się w powietrzu.

Nie...

Wcale się nie zatrzymał.

On... Zwolnił?!

Niewyraźny kształt miecza nadal się poruszał.

Ale bardzo powoli.

Miecz chociaż nadal spadał potrzebowałby nawet minuty aby go dosięgnąć.

Co... się właśnie stało?

Wtedy właśnie w jego głowie rozległ się kobiecy głos, którego nie znał i nigdy wcześniej nie słyszał.

ALARM

[SPEŁNIŁEŚ NIEZBĘDNE WYMOGI DO UKRYTEGO ZADANIA „ODWAGA SŁABEUSZA"]

Co?

Co to... było?

Tajna misja? Warunki?

Czy... to były majaki?

Ale jeśli tak to czemu... takie?

Jin-Woo nie mógł tego zrozumieć.

- Skąd...? - Wychrypiał resztkami sił Jin-Woo. Jednak słowo było tak zniekształcone że nikt raczej by go nie zrozumiał.

Głos zignorował próbę pytania.

[ZDOBYŁEŚ PRAWO, BY ZOSTAĆ GRACZEM. ZGADZASZ SIĘ?]

Zdobył prawo?

Zgadza?

Na co?

Od dzieciństwa dorastał w biedzie, więc do tej pory nigdy nie odmawiał gratisów. Była to jednak historia z czasów, gdy jeszcze żył. Jaki był pożytek z darmowych rzeczy, kiedy był martwy?

Kiedy Jin-Woo zawahał się i nie odpowiedział, głos w jego głowie znów zapytał, jakby chciał go zachęcić.

[NIE MASZ CZASU NA ZASTANOWIENIE.]

[JEŚLI ODRZUCISZ OFERTĘ, TWOJE SERCE ZATRZYMA SIĘ 0.02 SEKUNDY PO PODJĘCIU DECYZJI. CHCESZ ZOSTAĆ GRACZEM?]

[TAK] [NIE]

Nie był w stanie stwierdzić, czy miał halucynacje, czy nie, ale i tak zorientował się, że dzieli go tylko chwila od śmierci na dobre. W końcu dostrzegł niezliczoną ilość innych broni skierowanych w jego stronę, poza tym cholernym mieczem.

Nie miał czasu na zastanowienie. Ale nawet gdyby miał... jego mózg był już praktycznie wyłączony.

Nie zgodził się.

Właściwie zadziałał instynktownie.

Zaproponowano więc powiedział tak.

A raczej pomyślał. Bo nie miał już siły nawet otworzyć ust. A co dopiero powiedzieć czegokolwiek.

ALARM

[WITAJ, GRACZU]

Chapter Text

Otworzył nagle oczy czując zagrożenie.

Następnie poderwał się do siadu i rozejrzał wokół siebie przestraszony.

Jego otoczenie było... szpitalną salą?

Czuł jak zapach detergentów drażni go w nos z opóźnieniem poczuł również uczucie twardego materaca pod sobą.

Był w szpitalu?

Odkąd poznał uzdrowicielkę rangi B, Ju-Hee, częstotliwość jego pobytu w salach szpitalnych nieco spadła, ale i tak szpitale były znajomym miejscem dla Jin-Woo, tak samo jak choćby lokalny sklep spożywczy.

Do tego stopnia, że usłyszał nawet plotkę, że w szpitalu który przyjmuje łowców ze stowarzyszenia jest zarezerwowane dla niego specjalne miejsce.

Jin-Woo uniósł górną część tułowia. Następnie położył rękę na swojej klatce piersiowej i poczuł dochodzące stamtąd uderzenia.

Jego serce biło bez problemu.

Nie chodziło tylko o to.

Jego ciało wydawało się takie lekkie i... łatwe do poruszania.

Nie ważne jak głupio to brzmi.

Za każdym razem, gdy budził się ze szpitalnego łóżka, czuł się ociężały i zmęczony.

Często był też obolały, a raz nawet naćpany lekami przeciwbólowymi.

Ale teraz to była inna historia.

Teraz czuł się jakby obudził się we własnym łóżku po dobrze przespanej nocy.

Co...?

To nie miało sensu.

Zanim stracił przytomność... był na skraju śmierci.

Jego kości były połamane, jego pierś została przebita włócznią, a...

Szybko odkrył kołdrę patrząc z niedowierzaniom, ulgą i rosnącym szczęściem na swoje obie nienaruszone nogi.

Miecz spadał mu na głowę tuż przed jego oczami.

Jego noga została odcięta. A z tego powodu... Ju-Hee wyczerpała całą swoją manę.

Więc jakim cudem?

Nawet jeśli miał szczęście i miecz chybił, wciąż był otoczony przez niezliczonych przerażających wrogów. Te cholerne rzeczy były wystarczająco silne, aby dać drużynie szturmowej utworzonej wyłącznie z łowców rangi A – nie, Łowcy rangi S naprawdę ostry wycisk.

A mimo to był tutaj.

On, łowca rangi E.

Żywy.

To wszystko na pewno się stało. Nie mógł śnić.

Te wspomnienia były realne.

Wspomnienia pełne krwi, krzyków i bólu.

Czy może jednak się mylił?

- Nareszcie się obudziłeś?

Jin-Woo był zaskoczony ciężkim męskim barytonem dobiegającym z rogu sali szpitalnej i pospiesznie odwrócił głowę, żeby spojrzeć w tamtą stronę.

Przez drzwi jego sali szpitalnej weszło dwóch wysokich mężczyzn ubranych w czarne garnitury.

Dawno nie miał takiego dysonansu patrząc na kogokolwiek.

Z jednej strony mężczyzna który wszedł do sali jako pierwszy był grzesznie przystojny.

Miał ciemno blond włosy zaczesane do tył, nie licząc jednego niewielkiego kosmyka który delikatnie spadał mu na czoło, jego oczy były ciemno brązowe i wyraźnie jego twarz wskazywała na to że mógłby nią zarabiać grube miliony pozując do zdjęć.

Z drugiej strony wyglądał na tak zmęczonego i spiętego jakby nie spał już od dwóch tygodni. Jego garnitur chodź dobrze założony i nienagannie czysty nosił ślady zagięć i zmarszczek. A pod tymi ładnymi oczami widać było ciemne kręgi.

Drugi mężczyzna wglądający na nieco mniej zmęczonego zamknął drzwi do sali stając za swoim towarzyszem.

- Kim jesteście?

Wcześniej mówiący zmęczony mężczyzna wręczył mu wizytówkę.

- Przepraszamy za najście.

Jin-Woo wziął od mężczyzny wizytówkę i przeczytał, co było na niej napisane.

— Woo Jin-Chul, główny inspektor Departamentu Monitorowania Łowców. Stowarzyszenie.

Wydział Monitoringu był jedynym działem w Stowarzyszeniu Łowców z wieloma silnymi Łowcami na liście płac. Cóż, skoro ten departament miał za zadanie zarządzać Łowcami w kraju, oczywistym było że zatrudniliby wielu wysokiej klasy Łowców, aby ułatwić ten cel.

- Czego może chcieć ode mnie wydział Monitorowania? - Spytał ostrożnie Jin-Woo.

Woo Jin-Chul przysunął krzesło bliżej łóżka i usiadł.

Cholera, ten facet nawet siedział z gracją i atrakcyjnością. Bezsprzecznie robił wrażenie.

Ale zdecydowanie musiał się wyspać.

Drugi mężczyzna, który musiał być jego podwładnym, stanął za nim.

Niewypowiedziana presja emanująca ze strony dwóch facetów patrzących w dół w bliskim sąsiedztwie była dość duża.

Przekazana przez nich historia była jednak dość zaskakująca.

- Byłem nieprzytomny przez cztery dni?! Co się stało z Ju-Hee i panem Song Chi-Yu. Są bezpiecznie.

Mężczyzna kiwnął głową z uspokajającym wyrazem twarzy.

- Nic im nie grozi. Song Chi-Yul stracił ramie przez co prawdopodobnie będzie musiał zrezygnować z bycia łowcom i przejść na emeryturę. Le Ju-Hee wciąż jest pod obserwacją całe zajście wywołało u niej silną traumę. Nie ma pewności czy będzie w stanie wrócić do pracy. Jeśli chodzi o pozostałych łowców...

- Nie. - Przerwał mu Jin-Woo. - Chciałem tylko wiedzieć to z tą dwójką. Dziękuję za informację.

Jeśli mężczyzna był zaskoczony jego brakiem zmartwienia o innych ocalałych nie okazał tego.

W ogóle jego zmęczona przystojna twarz była maską grzecznego spokoju i profesjonalizmu.

- Udało się przeżyć sześciu osobom. Takie masakry jak ta to rzadkość nawet w tak niebezpiecznym zawodzie. Może pamiętasz, co się wydarzyło, zanim straciłeś przytomność?

- Tak... Pamiętam. - Przyznał ponuro Jin-Woo.

Jin-Woo powiedział im wszystko zgodnie z prawdą, pomijając dziwne halucynacyjne słowa, które usłyszał, zanim stracił przytomność.

To musiała być wina utraty krwi.

- I wtedy straciłeś przytomność, czyż nie?

- Następnym co pamiętam było przebudzenie właśnie tutaj.

Woo Jin-Chul i jego podwładny wymienili znaczące spojrzenia. Z jakiegoś powodu wydawali się być zakłopotani brakiem wiedzy Jin-Woo.

Właściwie to Jin-Woo był tym, który chciał dowiedzieć się najbardziej, co wydarzyło się w tamtej świątyni.

- Gdy inspektorzy i członkowie gildii Białego Tygrysa dotarli na miejsce. Po potworach nie było śladu. Znaleźliśmy tylko ciebie. Bez sali, bez posągów czy żadnych innych poszlak.

Gidia Białego Tygrysa była drugą co do wielkości Gildią w Korei. Stowarzyszenie dostrzegło niebezpieczeństwo, dlatego zwróciło się o pomoc do tak ogromnej Gildii jak Gildia Białego Tygrysa. Co miałoby sens i było dość rozsądne.

Ale...

Co się tam stało?

Jin-Woo nerwowo przełknął ślinę czując jak bardzo jego gardło jest ściśnięte z nerwów.

- Ciężko było nam uwierzyć w to co tam zobaczyliśmy. Gdyby zeznania ocalałych różniły się chociaż w jednym miejscu, lub gdybyśmy nie znaleźli wszystkich ciał, zapewne wtedy rozważalibyśmy inny scenariusz.

Woo Jin-Chul zacisnął usta w cienką linię.

Minęło sześć lat, odkąd dostał rangę „A" i rozpoczął pracę w Wydziale Monitorującym. Mógł śmiało powiedzieć, że doświadczył prawie wszystkiego podczas swojej kariery. Jednak taka sytuacja była dla niego nowością i prawdziwą zagadką.

Pomimo swoich dwudziestu siedmiu lat na karku, nie miał zielonego pojęcia jak rozsądnie wyjaśnić całą tę sytuację.

Poprosił inne Gildie, a także Stowarzyszenia w innych krajach, ale wynik końcowy nie był zadowalający.

Woo Jin-Chul otworzył usta ostrożnie dobierając następne słowa.

Musieli rozważyć wszystkie możliwości. Nawet jeśli szanse były niskie, musieli je wszystkie potwierdzić.

- Bez wątpienia w tej komnacie były potężne stworzenia. Ale żadne z nich nie wyszło poza bramę. Nie wiadomo też dokładnie kto je zabił... To tylko nasza teoria. Ale wierzymy że otrzymałeś powtórne przebudzenie.

Woo Jin-Chul uważnie studiował reakcje Jin-Woo, gdy kontynuował.

Kolejne przebudzenie!

Oczy Jin-Woo otworzyły się szeroko.

Chociaż niezwykle rzadko, zdarzały się przypadki człowieka, zwiększył swoje zdolności jako Łowca, przechodząc przez powtórne przebudzenie.

Pierwotnie, gdy ranga Łowcy została przypisana na początku, potwornie rzadko się zmieniała.

Byli jednak nieliczni którzy ulegali procesowi powtórnego przebudzenia.

Po powtórnym przebudzeniu zdarzało się że łowca rangi C przechodził od razu na rangę A. Albo nawet z rangi B od razu do S. Na sam szczyt.

- Może pan sprawdzać. - Stwierdził po chwili Jin-Woo tłumiąc wszelką nadzieję.

Od zawsze był bezużytecznym łowcom rangi E i nie zamierza niepotrzebnie robić sobie nadziei. Zna swoją siłę. I nic się pod tym względem nie zmieniło.

- Ale sądzę że marnują panowie swój czas.

***

Gdy zawiedzeni agenci opuścili już jego salę szpitalną niespodziewanie przed oczami Jin-Woo pojawiły się... słowa?

Dodatkowo usłyszał żeński głos, czytający te słowa, który wydawał mu się znajomy...

Spojrzał w górę bez zastanowienia, a potem zobaczył „słowa" unoszące się w powietrzu.

WIADOMOŚĆ

MASZ NIEODCZYTANĄ WIADOMOŚĆ

Mocno zamknął oczy, by po chwili znów je otworzyć.

WIADOMOŚĆ

MASZ NIEODCZYTANĄ WIADOMOŚĆ

Słowa unosiły się tam bez żadnej zmiany. Kilka razy mocno potrząsnął głową, a nawet przetarł oczy, ale one wciąż tam były.

Jin-Woo rozmasował bolące czoło i opuścił głowę

Czy coś w jego głowie naprawdę mogło zostać złamane?

W końcu był stan zwany PTSD. Osoby, które przeżyły ogromny wypadek lub traumatyczne wydarzenie, zwykle cierpiały na ten stan.

Zaledwie kilka dni temu był świadkiem śmierci wielu swoich towarzyszy, nie wspominając o tym, że sam prawie umarł, więc nie byłoby tak dziwne usłyszeć lub zobaczyć nietypowe rzeczy jako możliwy efekt uboczny.

Było jednak kilka rzeczy, które uniemożliwiły mu zaakceptowanie tego wyjaśnienia.

Wzrok Jin-Woo opadł na nogę – nogę, która została przecięta na pół przez tarczę kamiennego posągu, a mimo tego teraz była cała, sprawna i nie miał na niej nawet zadrapania.

Ten dziwny kobiecy głos.

I te słowa unoszące się na niczym przed jego oczami.

Istniała szansa, że wszystkie te rzeczy nie były odosobnionymi zdarzeniami, ale były ze sobą powiązane. Kiedy jego myśli dotarły tutaj, jego boląca głowa wydawała się nieco jaśniejsza.

Musiał pomyśleć o tym wszystkim na spokojnie.

Nim jednak mógłby jakoś dłużej się nad tym zastanowić do jego pokoju szpitalnego wparowała jego młodsza siostra w mundurku szkolnym.

- Zamorduje cię! - Ogłosiła Jin-Ah wściekle, wpadając do pomieszczenia. - Mówiłam ci, żebyś przestał się ranić! Masz pojęcie, jak bardzo się martwiłam.

Dziewczyna rzuciła się na brata zaczynając go wściekle okładać pięściami.

- Przepraszam. Nie chciałem żebyś znowu się martwiła. - Stwierdził smutno chłopak myśląc o tym co by czuła jego siostra gdyby naprawdę umarł.

Od dawna mieli tylko siebie. Dokładniej mówiąc od czterech lat.

Tak bardzo by zapewne płakała.

Czy naprawdę wcześniej o tym nie pomyślał?

Jego... pieniądze jakie dostałaby po jego śmierci nie rozwiązałyby problemu jej samotności gdyby coś mu się stał.

W końcu siła kryjąca się za ciosami Jin-Aha stopniowo znikała. Wkrótce przestała, a kiedy jej głowa opadła, zaczęła płakać. Jin-Woo powoli poklepał plecy swojej szlochającej siostry.

Czując palące poczucie winy.

Cieszył się że żyje i że jego siostra nie musiała przechodzić przez cierpienie utraty go.

Przeżył piekielny przerażający koszmar. I tak bardzo cieszył się że wyszedł z niego w jednym kawałku.

Wzrok Jin-Woo przesunął się nieznacznie w kierunku słów unoszących się w powietrzu.

WIADOMOŚĆ

MASZ NIEODCZYTANĄ WIADOMOŚĆ

Chociaż możliwe, że nie obudził się całkowicie z tego koszmaru.

Było tak wiele rzeczy, których nie mógł zrozumieć.

Na szczęście jego silna siostra po chwili przestała płakać. Na nieszczęście dla niego jednak jej zrzędzenie trwało jeszcze ponad godzinę.

- Słyszysz mnie? Jeśli jeszcze raz zostaniesz zraniony, rzucę naukę, znajdę pracę i upewnię się, że już nigdy więcej nie będziesz pracować jako Łowca.

Ostre spojrzenie Jin-Ah nie pasowało do jej ładnej twarzy, ale to była biologiczna cecha, którą dzieliła ze swoim starszym bratem.

- Dobrze, już dobrze. Słyszałem cię.

Jin-Woo skinął głową, jakby się poddał.

Dopiero po kilkukrotnym zdobyciu jego zapewnienia, okazywała nutkę satysfakcji i wstała z siedzenia.

- Muszę wracać do szkoły, dostałam tylko pozwolenie na krótką wizytę u ciebie.

Jin-Woo skinął głową.

Jego siostra bardzo przykładała się do nauki. Za rok były egzaminy wstępne na studia i chciała napisać je jak najlepiej. Dlatego właśnie nie chciała przegapić lekcji.

Być może nigdy nie otrzymała prywatnych korepetycji ani nie uczęszczała na dodatkowe zajęcia, ale do tej pory zawsze plasowała się w pierwszej dziesiątce w swojej szkole.

Jin-Ah marzyła o zostaniu lekarzem.

Jeszcze kilka lat temu uwielbiała marnować czas na gry wideo i tym podobne rzeczy, ale potem, gdy ich matka zachorowała, przysięgła, że zostanie lekarzem i od tego czasu nigdy nie przestała się uczyć.

Jin-Woo bardzo chciał żeby jego siostra spełniła swoje marzenie.

Poczekaj chwilę.... grać w gry wideo?

Nagle oczy Jin-Woo zabłysły nieco niebezpiecznie.

W świątyni...

Co dokładnie się stało gdy usłyszał te damski głos?

Został... graczem, czyż nie?

Ale jak dokładnie zgodził się zostać graczem?

Nie... pamiętał co się wtedy wydarzyło.

Czy, zrobił coś konkretnego?

Powiedział?

Nie... chyba, nie mógł mówić. Nie miał już na to siły.

Jak się zgodził?!

Kiwnął głową?

Nie, za bardzo był obolały i połamany żeby się ruszać.

Nie zrobił chyba nic ważnego.

Po prostu... się zgodził .

Chciał.

Ale ta niepewna wiedza nie pomoże mu zrozumieć jak otworzyć tą dziwną wiadomość o której mówiły litery.

Chyba że...

Spróbowanie tego nic go nie kosztuje.

Patrząc uparcie na widzące w powietrzu litery Jin-Woo zażyczył sobie żeby wiadomość się otworzyła. Nawet spróbował dla pewności powiedzieć cicho w głowie „Otwórz".

Ku jego zaskoczeniu litery zareagowały na jego prośbę.

WIADOMOŚĆ

WITAJ [GRACZU] (NIEPRZECZYTANE)

OTRZYMANO NOWE ZADANIE

[ZADANIE NA DZIŚ: DROGA KU POTĘDZE]

(NIEPRZECZYTANE)

Pomyślał, że pierwsza wiadomość brzmiała znajomo, jakby słyszał ją skądś już wcześniej.

A więc pierwsza wiadomość.

GRATULACJE Z POWODU ZOSTANIA „GRACZEM" (NIEPRZECZYTANE)

[SYSTEM POMOŻE „GRACZOWI" STAĆ SIĘ SILNIEJSZYM.]

[JEŚLI „GRACZ NIE BĘDZIE WYKONYWAŁ POLECEŃ SYSTEMU, MOŻE OTRZYMAĆ KARĘ.]

ALARM

[OTRZYMAŁEŚ SWOJE NAGRODY]

Przed utratą przytomności w podziemiu został nazwany graczem.

Oczywiście wtedy, a nawet teraz, nadal nie mógł naprawdę zrozumieć, co się tu dzieje i co to wszystko oznacza.

„System", „kary", „nagrody'.

To wszystko bez kontekstu brzmiało bardzo zagadkowo.

W jaki sposób pomoże stać mu się silniejszy?

I czym go nagrodzi?

Widząc, że słowa, które można było znaleźć tylko w grze wideo, pojawiające się przed jego oczami bez żadnych wcześniejszych wyjaśnień i kontekstu jeszcze bardziej go zmieszały.

WIADOMOŚC

OTRZYMANO NOWE ZADANIE [ZADANIE NA DZIŚ: DROGA KU POTĘDZE] (NIEODCZYTANE)

Jin-Woo westchnął z podziwem po przeczytaniu tego dość sugestywnego tytułu. Jego serce zaczęło bić szybciej w oczekiwaniu.

- Wybierz. - Po tym cichym mruknięciu pod nosem ekran zmieniał się pokazując jakieś czyste statystyki.

SZCZEGÓŁY NA TEMAT ZADANIA

ZADANIE NA DZIŚ: DROGA KU POTĘDZE

CELE

[NIEUKOŃCZONE] POMPKI [0/100]

[NIEUKOŃCZONE] BRZUSZKI [0/100]

[NIEUKOŃCZONE] PRZYSIADY [0/100]

[NIEUKOŃCZONE] BIEG [0/10KM]

OSTRZEŻENIE – NIEWYKONANIE ZADANIA BĘDZIE WIĄZAĆ SIĘ Z OTRZYMANIEM STOSOWEJ KARY.

Jin-Woo odruchowo wypluł oszołomiony chichot po potwierdzeniu treści wiadomości.

- Co to niby ma być. To jakiś słaby żart?

Czy to co teraz poczuł to było rozczarowanie.

Prawdopodobnie.

Niepotrzebnie się nastawił widząc te wszystkie dziwne okienka przed swoją twarzą.

„Droga ku potędze, brzmiało całkiem kozacko.

 A teraz ten dziwny System każe mu robić brzuski?

No błagam. Brzmiało idiotycznie.

Nie ważne jak ciężko będzie łowca ćwiczył i trenował. Nie można było zwiększyć swoich sił w taki sposób. Nie można było przeskakiwać między rangami.

Jedyną taką możliwość dawało Powtórne Przebudzenie o które kilka godzin temu był bezzasadnie podejrzewany.

Czy to było to, o czym mówił ten rozwój i nagroda?

Może jego zmęczony zdesperowany umysł chciał za wszelką cenę pomóc mu stać się silniejszym? I naprawdę miał omamy widząc te okienka przed sobą.

Jak desperacko chciał stać się silniejszy, żeby zobaczyć tę głupią halucynację?

Chociaż było to zabawne, czuł się też trochę samotny w środku.

I upokorzony.

Jin-Woo potrząsnął głową czując się jeszcze gorzej niż chwilę temu.

Nagle pomyślał, że jest głupcem, szukając odpowiedzi na wiele pytań w pieprzonych halucynacjach.

Teraz gdy o tym myślał dobrze że nie przyznał się do widzenia tych rzeczy inspektorowi: „Jestem zbyt gorący na to całe gówno i potrzebuje kilku pieprzonych godzin snu".

Nie zamierzał dalej przejmować się tymi upokarzającymi bredniami.

Jin-Woo położył się z rozpostartymi nogami na łóżku. Bez słowa wpatrywał się w sufit.

Nie robił nic ważnego, ale czas płynął dalej.

Gdy tylko zaczął odczuwać ciężar ciszy wypełniającej jego szpitalną salę....

Jin-Woo gwałtownie uniósł tors z łóżka.

A gdyby coś mogło się zmienić, po wykonaniu tych ćwiczeń?

Ponieważ jego myśli były w połowie wypełnione niepewnym oczekiwaniem, a w połowie nieprzekonaną ciekawością, zaczął się zastanawiać, czy powinien przynajmniej spróbować.

Cóż, niby i tak nie miał nic do stracenia.

Nie byłoby powodu, żeby tego nie wypróbować, gdyby traktował jako lekki trening na rozciąganie mięśni czy coś, nie?

Jin-Woo bez żalu zamknął skrzynkę pocztową.

Łowca nie może tak po prostu stać się silniejszym. Gdyby tak było po świecie chodziliby sami łowcy rang B, A czy S.

Jin-Woo ziewnął przeciągle i przykrył się kołdrą, kładąc się wygodnie. 

Spał cztery dni. Ale miał ochotę jeszcze trochę się przespać.

I tak nie miał tutaj nic innego do roboty.

Może te dziwne halucynacje i głosy znikną gdy się prześpi.

Jego powieki powoli się zamknęły. A Jin-Woo zapadł w głęboki sen.

Godziny mijały, jego sen trwał a wskazówki na niewielkim zegarze narysowanym pod zadaniem „Droga ku potędze" zaczęły się zmieniać.

Igły kręciły się i wirowały, aż wskazały 23:59:57.

58, 59, 60....

Igły zatrzymały się dokładnie, gdy dotknęły 12:00.

ALARM

NIE WYKONAŁEŚ ZADANIA NA DZIŚ. NA OKREŚLONY CZAS ZOSTANIESZ PRZETRANSPORTOWANY DO KARNEGO WYMIARU

Jin-Woo otworzył oczy gdy jego ciałem jak i całym łóżkiem szarpnęły dziwne trzęsienia. 

Jin-Woo usiadł i chwycił brzegi łóżka przerażony. Drżenie było tak silne, że nie mógł utrzymać równowagi a wszystko w pomieszczeniu, nie tylko łóżko, zaczęło niespokojnie podskakiwać i drżeć.

W miarę upływu sekund drżenie stawało się coraz agresywniejsze, a chłopak zastanawiał się czy Seul nie został nawiedzony przez jakieś koszmarne trzęsienie ziemi.

Nagle, ku jego niedowierzaniu i szokowi zobaczył jak meble i przedmioty w pokoju zaczynając zamieniać się w proch.

Jeden ze stalowych prętów łóżka szpitalnego na jego oczach zaczął zmieniać się w proch a za nim poszła cała reszta metalowej konstrukcji.

Po bliższym przyjrzeniu się Jin-Woo zdał sobie sprawę że to w co zmieniały się przedmioty nie było prochem. A piaskiem.

W końcu Jin-Woo został zrzucony z pozostałości łóżka. Podskakiwał po całym szpitalnym pokoju i krzyczał. 

W końcu gdy był tak bezwładnie miotany od ściany do ściany poczuł coś miękkiego pod dłońmi.

Drobne ziarenka piasku.

Przeklęte trzęsienie ziemi ustało.

Jin-Woo uniósł pośpiesznie głowę i nie dowierzał własnym oczom. 

Wszędzie wokół niego był piach.

Piach i otwarta przestrzeń. Żadnego śladu po oknach czy ścianach szpitala.

Nad głową miał rozpostarte pomarańczowe niebo, pod sobą piach.

A temperatura zdecydowanie nie przypomniała już tej pokojowej.

Bliższa była teraz temperaturze jakiegoś gorącego Afrykańskiego kraju.

Jin-Woo zmarszczył brwi i wstał. Cały piasek, który znalazł się w jego ubraniu, zsypał się na ziemię. Odkurzył piasek zaschnięty na jego klatce piersiowej, rozglądając się wokół.

Piach, piach i wszędzie wokół piach.

Znawcom nie był, ale miejsce wyglądało mu na pustynię.

Nawet nie tyle na nią wyglądało, co nią było.

Ale to nie mogło tak po prostu się dziać! 

Jeszcze kilka chwil temu spał na łóżku w jednym ze szpitali w Seulu. A teraz gdy otworzył oczy był... tutaj.

Jin-Woo nabrał garść piasku i przepuścił go przez palce. Drobne ziarna spadły prosto na ziemię.

Spadający piach nie był targany żadnym wiatrem. Głównie dlatego że najwyraźniej nie było tutaj takowego.

Zero jakiś krzaków, drzew, czy budynków. 

Gdy spojrzał w górę na ciemno pomarańczowym niebie nie było ani słońca, ani księżyca czy chociażby żadnej gwiazdy. Nic.

Gdzie było to dziwne miejsce?

Zanim chociaż zdążyłby wstać i zrobić krok w którąkolwiek ze stron, piaszczysta ziemia obok niego zapadła się i utworzył się tam głęboki lej.

Jin-Woo desperacko uciekł, żeby nie dać się tam wciągnąć. Lej stawał się coraz szerszy aż w końcu Jin-Woo był zmuszony zacząć się czołgać na czworakach, żeby nie wpaść do powiększającej się ciągle dziury.

Usiadł na tyłku, ciężko dyszał i wpatrywał się w dno dołu. Dość dziwacznie widział, że piasek na dnie „kotłuje się".

Uświadomienie sobie, że tylko jeden błąd spowodowałby jego upadek, do tamtego dziwnie wrzącego piasku na dole, wywołał u niego dreszcze.

Oczy Jin-Woo zwęziły się podejrzliwie.

Ale dlaczego w ogóle piasek miałby się tak zachowywać?

Kiedy przyjrzał się bliżej, zauważył 'coś' dość dużego poruszającego się tam na dole.

Jin-Woo instynktownie zmusił się do wstania. Miał teraz naprawdę złe przeczucia.

Rzeczywiście, kiedy Jin-Woo cofnął się o krok, piasek w dole nagle eksplodował w górę.

W międzyczasie oczy Jin-Woo zrobiły się wyjątkowo okrągłe.

- Stonoga?

Paskudna wielka istota która wyskoczyła spod piachu istotnie przypominała stonogę. Nawet jeśli zapewne nią nie była.

Jak ostatni raz Jin-Woo zdarzyło się widzieć stonogę że nie była ona kilka razy większa od niego.

Kiedy w pełni się ujawniła, głowa tej cholernej istoty prawie osiągnęła wysokość równą pięciopiętrowemu budynkowi.

Jin-Woo z niepokojem przełknął ślinę.

Jednak wielkość i wygląd obrzydliwej bestii nie były jedynymi rzeczami które go zaskoczyły.

Nad głową potwora unosiły się jakieś litery.

Zupełnie jak wcześniej przed jego oczami.

Tym razem jednak nie było napisane na wpół przezroczystej ramce i miały inny kolor.

Czy on znowu śnił?

Jin-Woo zamknął i ponownie otworzył oczy, ale nic się nie zmieniło. Nawet teraz na czubku głowy potwora unosiły się cztery czerwone słowa.

Zupełnie jak w przypadków jakiegoś potwora z gry.

GIGANTYCZNA JADOWITA PIASKOWA STONOGA

Podobnie jak jego przerażający i dziwaczny wygląd, jego nazwa również była czymś, czego za wszelką cenę chciałby uniknąć. To, co najbardziej zwróciło jego uwagę, to dwa przymiotniki. „Gigantyczna" i „jadowita".

I chociaż, faktycznie nie można było odmówić jej wielkości to informacja że jest ona jeszcze na dodatek tego wszystkiego jadowita wcale go nie pocieszał. A nawet wręcz przeciwnie.

Jakby na potwierdzenie swoich myśli zauważył parę kłów wielkości dziecka wystających tuż pod szczęką potwora Nie trzeba było być geniuszem, aby dowiedzieć się, co może się stać, jeśli zostanie dźgnięty przez te kły.

Bestia na razie przypatrywała mu się. Jakby zastanawiając się jak będzie smakował.

Jakby nie było wystarczająco dziwnie w jego głowie rozległ się już znany mu dziwny komputerowy dźwięk i usłyszał damski głos czytający wiadomość która pojawiła się przed jego oczami.

SZCZEGÓŁY ZADANIA

[ZADANIE KARNE: PRZETRAJ]

CEL:

PRZETRWAJ DO KOŃCA UPŁYWU WYZNACZONEGO CZASU.

CZAS TRWANIA KARY: 4 GODZINY

POZOSTAŁO: 3 GODZINY 59 MINUT 48 SEKUND

No bez żartów.

Jednak gdy tylko „pozostały czas" zmienił się na 3 godziny, 59 minut i 47 sekund, stonoga rzuciła się w jego stronę, jakby nie mogła dłużej czekać.

Jin-Woo obrócił się pospiesznie i uciekł, by ratować życie.

Nie było czasu na zastanawianie się.

Nad tym czemu tu trafił.

Jaki sadystyczny żartowniś go tutaj wysłał.

Ani jak się stąd wydostanie.

Jeśli chciał żyć, musiał uciekać!

To była jedyna myśl krążąca w jego głowie w obecnej chwili.

Jednak zanim zrobił kilka kroków, kolejny słup piasku eksplodował w górę niedaleko od jego pozycji.

Jin-Woo padł na plecy zmieciony przez potężną falę wywołaną tą eksplozją piachu. Przeturlał się po piaszczystej ziemi, zanim szybko wstał. Otarł piasek z twarzy, zanim jego oczy otworzyły się jeszcze szerzej.

Tym razem nie był to tylko jeden czy dwa z nich.

Zanim nawet to zauważył, z piasku wystawało siedem tych samych potworówi wszystkie patrzyły na niego.

I żadna z nich nie była szczęśliwa że go widzi.

Za jakie grzechy?

***

POZOSTAŁO: 0 GODZIN 0 MINUT 6 SEKUND

5,4,3,2,1,0

Jin-Woo pojawił się ponownie w sali szpitalnej dokładnie cztery godziny później.

Tak jak obiecywała to wiadomość.

Jin-Woo przewrócił się na podłogę i boleśnie sapnął.

I tyle było z jego cudownego zdrowego stanu zdrowia, którym cieszył się po przebudzeniu w szpitalu.

Obecnie wszystko go bolało. A zwłaszcza nogo. Piasek miał w miejsca o których wolałby nikomu nie mówić.

Był cały spocony i oblepiony piaskiem.

 I miał tak potworną zadyszkę że ledwie już łapał oddech.

Jego usta były pełne tego szorstkiego, ziarnistego smaku. Jego oczy też mocno piekły, najwyraźniej jakby dostały się tam drobinki piasku.

Dużo drobinek piasku.

Tak ze dwie wywrotki.

Jin-Woo jęczał przez dłuższy czas, zanim bezsilnie upadł na plecy. Nie miał już siły, by podnieść choćby palec.

Jin-Woo nadal ciężko dyszał, gdy pojawiła się przed nim nowa wiadomość. 

Jak gdyby nigdy nic.

Jakby szydząc z niego i z bycia przez niego takim niedowiarkiem.

ALARM

[UKOŃCZYŁEŚ ZADANIE KARNE.]

Wyraz twarzy Jin-Woo zmienił się w coś brzydkiego. 

Zadanie karne?

Czy zrobił coś godnego kary? 

Jin-Woo starannie odtwarzał swoje wspomnienia, aż przypomniał sobie to nieszczęsne zadanie które postanowił zignorować.

O to było tyle szumu?

A raczej tyle narażenia jego życia!

O głupie przysiady?

Gdy się chwilę nad tym zastanowił przypomniał sobie niejasno jakąś linijkę tekstu mówiącej o karze w razie nie wykonania zadania.

To nie była halucynacja.

Och.

Ojej.

On... naprawdę został... „Graczem"?

Ciężko założyć że ostatnie cztery godziny tylko mu się wydawały.

Zmęczenie i ból które obecnie czuł zdecydowanie były prawdziwe.

Rzeczywiście, nie była to halucynacja ani sen.

Wszystko wydarzyło się naprawdę. 

Tam prawie umarł.

Znowu.

Tak zwana kara okazała się być wrzuceniem go na miejsce egzekucji!

W tym samym czasie w jego umyśle pojawiło się kolejne złowieszcze przeczucie. Jeśli to wydarzenie było rzeczywiście spowodowane „"Zadaniem na dziś"", to bez wątpienia nie byłby to ostatni raz.

Rzeczywiście, usłyszał w głowie kolejny mechaniczny sygnał dźwiękowy jakby chcąc wyszydzić jego obolałą niedolę po raz kolejny.

Wzdrygnął się zaskoczony, ale na szczęście nie chodziło o kolejną misję ani nic w tym rodzaju. 

WIADOMOŚĆ

[OTRZYMAŁEŚ NAGRODĘ ZA UKOŃCZENIA KARNEGO ZADANIA]

[CHCESZ JĄ ODEBRAĆ]

[TAK] [NIE]

Nagrody?

Widział słowo nagroda.

I chociaż jakiekolwiek nagrodzenie mu tych czterech godzin było mile widziane, to niekoniecznie miał w tej chwili siłę żeby się ową nagrodą przejmować.

Jego sytuacja po prostu na to nie pozwalała. 

Nagroda, o ile nie była wycieczką w kolejne tropikalne świetlenie niebezpieczne miejsce, mogła poczekać.

Najpierw miał ochotę trochę sobie zemdleć.

Jego wzrok stopniowo się zamazywał. 

W końcu mózg Jin-Woo poddał się i uległ twardemu resetowi, a on upadł na podłogę. 

Chapter Text

Nie było niczym dziwnym że w dyżurce pielęgniarek w czasie przerw, czy przygotowań do swoich dyżurów pielęgniarki rozmawiały na temat obecnie przebywających w szpitalu pacjentów.

Dzieliły się spostrzeżeniami, ostrzegały się nawzajem jeśli któryś z pacjentów wydawał się nachalny lub groźny, bądź tez przytaczały jakieś zabawne anegdoty jakie miały miejsce tego konkretnego dnia na ich zmianie.

Nie inaczej było i dziś gdy w dyżurce siedząc na niewielkiej kanapie z herbatami w dłoniach rozmawiały dwie młode kobiety.

- Kojarzysz tego młodego łowcę. Sung Jin-Woo?

- Ach, tak. Kojarzę go, zauważyłam że każdego dnia biega mimo tego że parę dni temu wybudził się ze śpiączki.

- A co na to powiedział lekarz?

- Powiedział tylko że łowcy regenerują się szybciej niż zwykli ludzie. - Kobieta wzruszyła ramionami. - Lekkie ćwiczenia mu nie zaszkodzą.

Druga z pielęgniarek spojrzała przypadkowo w okno, akurat w momencie gdy przebiegał przed nim wspomniany łowca.

- Spójrz biega nawet teraz.

- Póki się nie nadwyręża, to nic mu nie będzie.

- Hm, od ilu godzin już tak biega?

***

Minęły dokładnie cztery dni odkąd wybudził się ze śpiączki.

Miał wystarczająco dużo czasu, i nieprzyjemnych przejść związanych z wielkimi piaskowymi stonogami, aby przekonać się że te dziwne komunikaty pojawiające się przed jego oczami nie są tylko iluzją czy wytworem jego uszkodzonego umysłu.

Odkrył że te dzienne zadania zawsze są takie same. I wcale nie przeszkadzały mu tak bardzo jak początkowo sądził że będą.

Zamiast wyprawy w jakieś śmiertelne miejsce i walki z cholera wie czym, ten cały system kazał mu po prostu ćwiczyć.

Jego ciało może trochę pocierpieć. Lepsze to niż ponowne ocieranie się o śmierć.

ALARM

[BIEG] UKOŃCZONO [10/10KM]

Zdyszany Jin-Woo przystanął opierając dłonie o zgięte kolana i dysząc ciężko z otwartymi ustami, gdy jednocześnie czuł jak kropelka potu spływa mu po boku nosa.

Nikt poza nim nie widział ani tego komunikatu który wyskoczył teraz, ani żadnego innego tego typu.

Najbardziej drażniła go cholerna trasa składająca się z dziesięciu kilometrów, którą musiał pokonywać biegiem dzień w dzień. Nie kilometr, nie pięć. Ale aż dziesięć. Ten bieg był zdecydowanie najbardziej męczący. A pierwszego dnia po przebiegnięciu tej trasy myślał że albo umrze, albo jego płuca wyskoczą mu przez nos nie chcąc już pracować z jego ciele.

Gdy mniej więcej wziął się już w garść ruszył do najbliższej pustej ławki żeby sobie siąść.

Gdy już to zrobił spojrzał na kolejne okienko które pojawiło się przed jego twarzą.

NAGRODY ZA ZADANIE

PEŁNA LISTA NAGRÓD

NAGRODA 1# REGENERACJA SIŁ

NAGRODA 2# PUNKTY STATYSTYK +3

NAGRODA 3# LOSOWE PUDEŁKO +1

PRZYJMUJESZ

[TAK] [NIE]

Pierwsza nagroda po wypełnieniu tego zadania zawsze była niczym miłe orzeźwienie po całej tej męce.

Czar który jest w stanie pozbyć się zmęczenia po wysiłku fizycznym. Dzięki niemu czuł się jakby w ogóle nie ćwiczył.

Otoczyło go miękkie zielono złote światło którego oczywiście nikt prócz niego nie widział i już po chwili czuł się jakby dopiero co wstał z łóżka.

Żadnych zakwasów, bólu mięśni czy ospałości.

Potem były jeszcze punkty i pudełko z przedmiotami. Dzięki punktom mógł zwiększyć swoje dowolne statystyki.

Jako że System uczynił go „graczem" to tak samo jak w grze miał swoje statystyki pokazane w oknie statusu.

Otworzył je teraz przyglądając się im.

STATUS

IMIĘ: SUNG JIN-WOO

PROFESJA: BRAK

TYTUŁ: BRAK

POZIOM: 1

ZMĘCZENIE: 0

HP: 100

MP: 10

SIŁA: 16

ZRĘCZNOŚĆ: 10

ZMYSŁY: 10

WITALNOŚĆ: 10

INTELIGANCJA: 10

DOSTĘPNE PUNKTY: 3

Jak tylko pierwszy raz zobaczył swoje statystki nie czuł się zaskoczony. Miał 1 poziom i po 10 punktów każdej umiejętności. Co było oczywiste patrząc na fakt że był najsłabszym łowcom rangi E. Więc nie miał się co dziwić tak niskimi statystykami.

Stawał się oczywiście coraz silniejszy wraz ze wzrostem statystyk. Nie wiedział jednak jeszcze że będą się jego statystyki zwiększały o jakąkolwiek wartość gdy wbije kolejny poziom.

Miał nadzieję że dostanie wtedy jakieś dodatkowe punkty do statystyk. Nawet jeśli nie do samodzielnego rozdysponowania wedle uznania to już przydzielone punkty do danych atrybutów.

O ile będzie miał w ogóle możliwość wbijania kolejnych poziomów. Nie miał co do tego pewności.

A nadal pamiętał o tym że łowcy w żaden sposób nie mogli przeskakiwać między rangami. Nie mogli stawać się silniejsi.

Więc może jego poziom pozostanie cały czas na poziomie 1.

Ale nawet gdyby tak było, to nie zamierzał narzekać. Już dostawanie 3 punktów statystyk każdego dnia było świetne.

Z każdym dniem stawałby się silniejszy – w porównaniu do wczoraj, byłby silniejszy dzisiaj; w porównaniu z dniem dzisiejszym, jutro ponownie byłby silniejszy.

Nawet nie myślał o wspinaniu się do rang S lub A. Nawet myśl o dostaniu się do rangi C lub D, jak ci Łowcy, z którymi pracował, z pewnością byłaby śmieszne.

Wtedy ten sen stałby się już naprawdę nierealny.

Do tej pory zwiększył już dwoją siłę o sześć punktów. Czuł się najpewniej dając punkty właśnie w siłę. W końcu był wojownikiem, a oni polegali w grach głównie na niej.

Nie był pewny Inteligencji i Zmysłów.

Inwestowanie w nie na samym początku nie wydawało się opłacalne. Zręczność kojarzyła mu się raczej ze skrytobójcami. Później może zacznie dawać punkty w witalność, która zapewne oznaczała ilość punktów życia.

Nie tylko okno statusu były żywcem wyciągnięte z jakiejś gry.

Odkrył jeszcze schowek i ekwipunek.

Był kontrolowany przez jakąś dziwną siłę... Anomalię.

Chyba tak można było określić ten cały „system".

W końcu łowcy raczej nie mieli takich umiejętności jakie on pozyskał.

Chociaż czy system można było nazwać umiejętnościom?

Czy ten system był jakimś nieznanym nikomu Powtórnym Przebudzeniem jakiego nie doznał jeszcze żaden inny łowca?

Mógł jedynie zgadywać.

***

Jin-Woo podszedł do recepcji szpitalnej, przy której siedziała młoda pielęgniarka wstukująca coś do komputera.

- Mogę dziś wyskoczyć na miasto?

- Nie widzę przeciwwskazań. Mogę wiedzieć dlaczego?

- Mam parę rzeczy do załatwienia w mieście. - Przyznał wymijająca Jin-Woo mając nadzieję że pielęgniarka nie będzie dalej drążyła.

Ciężko byłoby jej wyjaśnić to co chce zrobić.

Posłał recepcjonistce miły uśmiech po czym wyszedł przez główne wejście.

Stając przed wielkim budynkiem szpitala Jin-Woo pogrzebał w w kieszeni i po chwili szukania wyciągnął z niej niewielki złoty kluczyk.

Bądź pozłacany. Nie znał się na tym i prawdę mówiąc stop z jakiego był on zrobiony nie miał najmniejszego znaczenia.

[PRZEDMIOT: KLUCZ DO PODZIEMI]

RANGA PRZEDMIOTU: E

RODZAJ KLUCZ

KLUCZ POZWALA STWORZYĆ TYMCZASOWE PODZIEMIA. MOŻESZ UŻYĆ GO NA TRZECIEJ STACJI HAPJUNG.

Jin-Woo obserwował klucz przez długi czas, zanim włożył go z powrotem do kieszeni.

Najwyższa pora sprawdzić tego malucha.

Znalazł ten klucz w jednym z losowych pudełek, które otrzymał jako nagrody za codzienne zadania.

Bez względu na to, czy nazywano to „tymczasowe", czy nie, podziemie to podziemie.

 Zresztą czy przypadkiem każde podziemia nie są w pewien sposób „tymczasowe"?

W końcu po zabiciu boss brama znika na zawsze.

Jeśli chodziło o podziemia, miał z nimi wiele bolesnych wspomnień.

Podczas tej tragedii tydzień temu zdołał przeżyć tylko dzięki temu że nie był sam. Mimo że potem i tak został porzucony na śmierć.

Na wspomnienie słów pana Kima coś zakuło go w sercu.

Ale jeśli użyje tego klucza, aby wejść do podziemia, oznaczało to, że musiał wejść do niego zupełnie sam. 

Rozmyślał przez długi czas, zanim podjął decyzję.

Z drugiej strony może nie będzie żadnych problemów jeśli tylko rzuci okiem. Zawsze mógł przecież uciec. Po wejściu do podziemi w dużej części przypadków można było zawsze zawrócić bo brama była w stanie wypuścić łowców bez wcześniejszego oczyszczenia podziemi.

Od od kilku dni codziennie biegał 10 kilometrów, więc był całkiem pewny, że ucieknie.

***

Klucz rozpadł się w jego ręce a on poruszał palcami zaskoczony jak spodziewając się nadal poczuć go w ręce.

Przeszedł przez wiązkę energii dość podobną do bramy która utworzyła się na wejściu stacji Hapjung.

Gdy tylko przeszedł przez te „tymczasową" bramę usłyszał w swojej głowie dźwięk i znany kobiecy głos.

OSTRZEŻENIE

[WKROCZYŁEŚ DO PODZIEMI]

Zaskoczony Jin-Woo odwrócił się mając wrażenie jakby tymczasowa brama którą wszedł robi się ciemniejsza.

Ku jego niedowierzaniu i przerażeniu wejście zamknęło się, zmieniając swoją strukturę z magicznej energii na coś... podobnego do kryształowej ściany.

Jin-Woo widział ulice na zewnątrz, ale gdy położył dłoń na wejściu okazało się ono twarde i nie do przejścia.

Jin-Woo uderzył pięścią o przeszkodę i krzyknął, ale ludzie chodzący na ulicy po drugiej stronie nie zwracali na niego uwagi. Jakby go nie widząc i nie słysząc.

Jego szok stał się jeszcze większy gdy przeszedł koło niego młody chłopak zapatrzony w telefon i jak gdyby nigdy nic wszedł ze stacji na ulicę.

Jakby wejścia wcale nie blokowała nagle pojawiająca się ściana.

Znalazł się w jakimś innym wymiarze?

Jedynymi znanymi mu bramami które nie pozwalają wrócić do normalnego świata przez zabiciem bossa były czerwone bramy.

Ale ta zapora nie była w kolorze czerwieni. Dodatkowo czerwone bramy zawsze były bardzo niebezpieczne. Ale opis klucza wskazywał że te podziemia mają kategorię E.

To wszystkie zdecydowanie nie tak miało wyglądać.

Nie będzie mógł teraz uciec jak coś pójdzie nie tak.

Położył dłonie na ścianie i zaczął napierać na ścianę w nadziei że to coś da.

Cokolwiek.

I faktycznie dał.

Jednak nie taki efekt jakiego Jin-Woo oczekiwałby.

ALARM

[NIE MOŻESZ OPÓŚCIĆ PODZIEMI, DOPÓKI NIE ZABIJRSZ BOSSA, LUB NIE UŻYJESZ KRYSZTAŁU POWROTU.]

Pokonać bossa?!

Czy system aż tak źle mu życzył?

Uratował go tylko po to żeby go tutaj zabić?!

Przecież on miał problem z zabiciem jednego potwora rangi E. Boss nawet ten z podziemi kategorii oznaczał dla niego definitywny i bardzo bolesny koniec.

Miał oczyścić w pojedynkę całe podziemie i pokonać bossa.

Przecież to było nierealne.

Spojrzał w dół schodów gdzie było zdecydowanie ciemniej niż na stacji być powinno.

Pociągając nosem skrzywił się czując zapach mułu i gnijącego mięsa.

Co za ohyda

Zdecydowanie nie chciał tam schodzić.

Ale nie mógł tutaj wiecznie stać.

Znalezienie jakiegoś bocznego przejścia i ucieczka stąd raczej nie wchodziły w grę.

System raczej nie zostawiłby takiej furtki awaryjnej skoro w wiadomości było jasne napisane że musi zabić bossa albo użyć tego całego kryształu którego zdecydowanie przy sobie nie miał.

Krzywiąc się Jin-Woo zaczął schodzić w dół nie mając żadnych innych możliwości.

Może gdzieś po drodze będzie miał farta i znajdzie kryształ powrotu dzięki któremu uda mu się stąd prysnąć.

Jak się okazało wnętrze stacji wyglądało... źle.

Jak dżungla. Między płytkami, które gdzieniegdzie były popękane rosły kępki ciemnych traw. Większość lamp na suficie była popękana, pourywana lub w jakiś inny sposób zniszczona przez co nie działała a stacja była zdecydowanie ciemniejsza od swojego normalnego odpowiednika. Ściany były omszałe i porośnięte pnączami i wszędzie cuchnęło mułem, bagnem i zepsutym mięsem.

Z każdym kolejnym postawionym krokiem czuł się coraz mniej pewnie mimo że nie spotkał jeszcze żadnych potworów.

Spoko i cisza wcale nie dawały mu poczucia komfortu, wiedział że w tej otaczającej go ciemności, gdzieniegdzie tylko rozświetlonej pojedynczymi działającymi lampami mogą czaić się bardzo głodne i wkurzone potwory.

Okazało się po kilku kolejnych minutach że niewiele się myli gdy z ciemności po jego lewej stronie usłyszał dość głośne warczenie i zobaczył dwa czerwone świecące ślepia.

Potem ujrzał całą bestię gdy ta już wyszła z ciemności.

Był to ogromny czerwony wilk o przerażająco ostrej i dziwnej jednocześnie metalowej dolnej szczęce.

Z ledwością zrobił unik gdy potwór kłapną swoją wielką na wpół metalową szczęką kilka centymetrów od jego ciała.

Nad jego łbem, tak samo jak podczas zadania karnego i natknięcia się na piaskowe stonogi Jin-Woo dostrzegł wiszącą w powietrzu czerwoną nazwę potwora.

[STALOWOSZCZĘKI RAIKAN]

Miał problem z pokonaniem jednego goblina. A teraz przyszło mu zmierzyć się z czymś takim?!

Co tutaj robiło takie monstrum skoro miało być to podziemie kategorii E?!

Wyraźnie rozdrażniony unikiem swojej ofiary potwór, zrobił kółko i i znów staną paszczą do Jin-Woo powarkując groźnie.

Jin-Woo udało się zrobić kolejny unik, podczas wykonywania go poczuł jednak jak przez przypadek muska czerwone futro potwora ręką.

Tym razem było jeszcze bliżej zranienia niż za pierwszym razem.

Tym razem już nie czekając, wilk rzucił się jeszcze raz.

Za trzecim razem nie mając jak uskoczyć w bok mając koło siebie ścianę, Jin-Woo zmuszony był zrobić unik do tyłu co było znacznie trudniejsze.

Jednak jakiś cudem jego ciało zadziałało bez pomocy jego samego i chłopak skoczył za siebie lądując do góry nogami na jednej ręce po czym odbił się na niej znów podskakując do góry i lądują jeszcze dalej na nogach i robiąc jeszcze jeden skok który zakończył się znalezieniem się na ugiętych rękach plecami do ściany.

Daleko od rządnego jego krwi potwora.

Nadal będąc do góry nogami na ugiętych rękach Jin-Woo wyraźnie zaskoczony spojrzał na zaczynającego swoją szarżę wilka.

Nie mając wielkiego wyboru Jin-Woo odbił się dłońmi od ziemi i przeskoczył nad potworem doznając jednocześnie szoku, jakie to było łatwe.

Jego ciało... stało się takie lekkie!

Jakby sam w sobie nie ważył nic.

Czy to była sprawka jego zwiększonej siły?

Początkowo jego siła wynosiła 10 tak samo jak wszystkie inne statystyki. Teraz jednak jego siła wynosiła już 19. Czyli prawie dwa razy więcej.

Widząc że wilk znów szarżuje w jego stronę z otwarta paszczą Jin-Woo zacisnął pięść i uderzył z metalowy spód pyska.

Efekt tego uderzenia był jeszcze lepszy niż zakładał.

Potwór wleciał w witrynę jednego z niewielkich sklepików mieszczących się w tym miejscu będących teraz w dużej części ruiną.

Miał nadzieję że jego cios zdekoncentruje potwora, ale zamiast tego wyrzucił go półtora metra w tył!

To było niesamowite.

Niemniej jednak i tak ten cios to było nieco za mało żeby zabić potwora który po chwili otrzepał się i wyskoczył ze sklepu nie wyglądając na bardzo zranionego.

Potwór w dalszym ciągu był od niego silniejszy.

Jin-Woo pomyślał że mógł poczekać jeszcze dwa dni na wejście tutaj i wrzucić kolejne sześć punktów do siły.

Ale teraz swojego błędu już nie cofnie.

Widząc że wilk znów się zbliża Jin-Woo ponownie uderzył go w metalową część paszczy. Starając się zrobić to z jeszcze większą siłą niż wcześniej.

Jednak na niewiele ten atak się znał. Tym razem potwór był na to przygotowany i jego łeb odskoczył do góry, ale nadal trzymał się na swoich czterech łapach.

Nawet ten wilk który zapewne nie był dla przeciętnego łowcy wielkim zagrożeniem dla niego był śmiertelnie niebezpieczny.

Do diabła!

Zrobił kolejny unik, tym razem dość boleśnie ślizgając się w bok na brudnej popękanej podłodze.

Teraz już, jednak szczeki Raikana go dosięgnęły.

Na ramieniu pozostały mu trzy na szczęście nie głębokie rany po muśnięciu zębami.

Czuł że jest na przegranej pozycji.

Drużyna, ekwipunek, medyk. Nie miał niczego!

Czym ww takim razie mógłby go pokonać?!

Jako oręż miał tylko swoje ciało!

Chwila.

Oręż?!

No tak!

Gdy w szpitalu sprawdzał możliwości systemu otworzył ekwipunek i ku jego niedowierzaniu jeden slot był zajęty.

Przez ikonkę miecza.

Wtedy nie sprawdził co to dokładnie jest, ale teraz potrzebował go na już!

Wezwał ekwipunek i wyciągnął z niego zwyczajny długo miecz.

Możliwe że był on czymś na kształt broni początkowej jaką dał mu system.

W grach MMO RPG na start zawsze dostaje się jakąś najgorszą broń.

Więc może system zrobił to samo.

Widząc nadchodzący kolejny atak potwora Jin-Woo uniósł miecz i ciął nim najmocniej i najdokładniej jak tylko był w stanie.

ALARM

POKONAŁEŚ [STALOWOSZCZĘKIEGO RAIKANA]

ALARM

ZDOBYŁEŚ NOWY POZIOM!

Widząc drugi komunikat oczy Jin-Woo zrobiły się okrągłe z niedowierzania.

- Tak! - Krzyknął na głos niewiele myśląc i swoim niebezpiecznym otoczeniu.

To było potwierdzenie jakiego szukał!

Nie tylko zdobywał punkty do statystyk za codzienne zadanie, ale mógł nawet zwiększać swój cholerny poziom!

Czuł się jakby miał zaczął płakać i krzyczeć ze szczęścia.

Mógł stawać się silniejszym!

Przestanie być żałosnym łowcom rangi E!

Nawet jeśli był limit poziomów i mógł zdobyć ich góra nawet 10 to i tak byłoby cudownie!

Mógł stawać się silniejszy! Mógł przekraczać niemożliwe do przekroczenia ograniczenia.

Ta wiadomość była niewyobrażalnie cudowna!

Szerząc się głupio Jin-Woo spojrzał najpierw na szczątki jeszcze chwilę atakującego go wilka, a potem na zabrudzoną krwią klingę miecza który trzymał.

Ten miecz wyglądał... znajomo.

Marszcząc brwi Jin-Woo przyjrzał się broni dokładniej.

I wtedy jakby odpowiadając na jego nieme pytanie system pokazał mu okienko opisujące ten miecz.

I wtedy Jin-Woo doznał olśnienia.

[PRZEDMIOT: STALOWY MIECZ KIM SANG-SHIKA]

RODZAJ: MIECZ

+10 DO ATAKU.

Och.

No tak.

Miał ten miecz w dłoniach przed utratą przytomności w Legowisku Zguby.

Ten miecz należał do pana Kima.

Z tego co Jin-Woo pamiętał pan Kim kupił go za 3 milion won. ( 3 000 000 WON – 10 241 PLN)

Drogi.

Mimo że widać było że był z najniższej półki.

Osobiście nie byłoby go nawet stać żeby potrzymać ten miecz. Nie mówiąc o kupnie.

Nim mógłby sprawdzić swój status usłyszał za sobą kolejny warkot.

A potem zdał sobie sprawę że bardzo głupio krzyknął na prawie całe gardło.

Ten dźwięk zapewne zwabił do niego kolejne potwory.

No... to było bardzo mądre z jego strony.

Tym razem przyszły do niego dwa wilki.

Cóż, dwa to zdecydowanie gorzej niż jeden, ale lepiej niż całe stado, które mogło zostać zwabione jego hałasowaniem.

Oba potwory obnażyły kły i szybko zaczęły zmniejszać między nimi dystans.

Gdy już chciał podnieść miecz zdał sobie sprawę z kolejnego swojego głupiego błędu.

Musiał nieumyślnie machnąć nim zbyt mocno i po zabiciu Raikana miecz utknął dość głęboko w podłodze.

W tym momencie Wilk skoczył na niego z wściekłym nieco mechanicznym warkotem.

Jin-Woo schylił się w odpowiedniej chwili a Raikan przeleciał nad jego głowę lądując metr za nim.

Kiedy jego kły wbiły się w kamienną podłogę, na twardej powierzchni natychmiast zaczęły tworzyć się pęknięcia.

„Stalowoszczęki" nie wzięło się znikąd.

To dało mu chwilę czasu na szarpnięcie miecza obiema rekami dzięki czemu ten w końcu uwolnił się z podłoża.

I to właśnie ten moment wybrał drugi Raikan na atak.

Mając już miecz w rękach Jin-Woo zamachnął się nim na atakującego go z przodu potwora.

Ku jego zaskoczeniu Raikan złapał klingę w paszczę i ani myślał puszczać.

Pamiętając że za plecami ma kolejnego wilka który lada chwila może rzucić mu się na kark Jin-Woo puścił jedną dłoń z miecza i uderzył Raikana w brzuch wiedząc już że uderzanie w metalową dolną szczękę może nie być zbyt efektywne.

Potwór zawył, puścił miecz i wyleciał wysoko do góry uderzając w sufit.

Oczy Jin-Woo otworzyły się bardzo szeroko i wpatrywał się ze zdumieniem we własną pięść.

Och.

To było zaskakujące, ale miłe doświadczenie.

Pamiętając że Jin-Woo ma jeszcze jednego przeciwnika szybko odwrócił się z mieczem w gotowości.

Wilk przed nim zaczął skomleć, położył uszy i podkulił ogon.

Najwyraźniej widząc szybką przegraną towarzysza rozumiał że nie da sobie sam rady.

Te Raikany najwyraźniej nie były aż tak głupio krwiożercze żeby ryzykować własne życie w tak durny sposób.

Wilk zaczął się cofać po czym niespodziewanie ominął go szerokim łukiem i pobiegł z ciemność.

Widząc że na razie jego otoczenie jest umiarkowanie bezpieczne Jin-Woo otworzył okno statusu.

STATUS

IMIĘ: SUNG JIN-WOO

PROFESJA: BRAK

TYTUŁ: BRAK

POZIOM: 2

ZMĘCZENIE: 0

HP: 205

MP: 22

SIŁA: 20

ZRĘCZNOŚĆ: 11

ZMYSŁY: 11

WITALNOŚĆ: 11

INTELIGANCJA: 11

DOSTĘPNE PUNKTY: 0

UMIEJĘTNOŚCI PASYWNE

-(NIENZANE) (LV. MAKS.)

- MUSKULATURA (LV. 1)

UMIEJĘTNOŚCI AKTYWNE

-SPRINT (LV. 1)

Tak! Naprawdę awansował.

Dzięki temu wszystkie jego statystyki wzrosły o 1 punkt.

Teraz miał potwierdzenie że codzienne zadanie nie jest jedynym sposobem podnoszenia statystyk.

Jako jedną z nagród za zadanie codzienne dostawał 3 punkty do rozdysponowania jak uważa. Za poziom dostawał po jedynym punkcie do każdej statystyki. Suma tych punktów wynosiła 5.

W grze wideo postacie niskiego poziomu były w stanie szybko awansować.

Dopiero później zaczną się problemy. Gdy będzie silniejszy będzie potrzebował silniejszych przeciwników i więcej czasu na zdobycie poziomu.

Ale te zmartwienia zostawi sobie na później.

Zastanawiał się jaki wpływ na jego ciało miało podniesienie statystyk o jeden punkt.

Po chwili namysłu uznał że taki wpływ zależał chyba od ilości już posiadanych punktów na danym atrybucie.

Gdy zwiększył swoją siłę o 1 po raz pierwszy był już o 1/10 silniejszy niż wcześniej. Tak samo było teraz z innymi statystykami. Gdy zwiększył siłę potem o 5, to zwiększyła się ona o połowę.

Oznaczało to dość znaczący wpływ. Ale jeden dodatkowy punkt gdy będzie miał ich już na przykład w sile aż sto to będzie niewielka kropelka, mając znacznie mniejszy wpływ.

Przynajmniej tak wywnioskował na chłopski rozum

Jeśli chciał stanąć się silniejszy, tak silny jak tylko mógł, musiał wziąć się w garść. Levelowanie zapewne przyniesie bardzo ładne efekty. Ale jeśli poziomów zyska więcej niż jeden czy dwa.

Żeby podnieść poziom musiał najwyraźniej zabijać potwory.

A więc...

Gdzie podział się tamten wyliniały drań?

Nie był na tyle naiwny żeby sądzić że ten cholerny potwór odpuści.

Bardzo możliwe że wróci do niego ze swoimi kumplami.

A jeden poziom w górę jeszcze nie czynił go panem świata.

Te wilki nadal były prawie tak samo groźne jak podczas pierwszej jego potyczki tutaj.

Musiał być ostrożny.

Zamykając okno statusu Jin-Woo podszedł do jednego z dwóch zabitych wilków. Kucnął nad nim i wtedy zdał sobie sprawę że te potwory nie są takie jak w normalnych podziemiach.

O ile podziemia można nazwać normalnymi.

Po tych potworach nie było magicznych rdzeni.

Do tej pory sądził że każdy potwór miał rdzeń.

Jeśli potwór był bardzo potężny, jego rdzeń również taki był. Lub też zdarzało się wtedy że taki potwór dawał więcej niż jeden rdzeń.

Nie będzie przesadą stwierdzenie, że głównym celem większości Łowców podczas rajdów było zdobycie magicznych rdzeni.

Jin-Woo był Łowcą. Odejście z polowania z pustymi rękami sprawiło, że poczuł się rozczarowany. Na wszelki wypadek rozciął brzuch jednego z wilków, ale nic nie znalazł.

A więc raczej tutaj nie zarobi. A przecież potrzebował pieniędzy.

Te podziemia zostały stworzone przez ten cały pseudo growy system. Więc potwory to też jego wytwór.

Gdy Jin-Woo wytarł już ręce gotowy ruszać dalej dostrzegł że w pysku potwora coś... błyszczy.

Jin-Woo rozwarł szczęki martwego przeciwnika.

Jeden z zębów Raikana błyszczał nienaturalnym światłem. Kiedy sięgnął do niego, pojawiła się wiadomość.

[PRZEDMIOT: KIEŁ RAIKANA]

KLASA PRZEDMIOTU: BRAK

RODZAJ: ŚMIEĆ

DUŻY I OSTRY KIEŁ RAIKANA. MOŻESZ PRZECHOWAĆ GO W KWIPUNKU LUB SPRZEDAĆ W SKLEPIE.

Sklep?

To coś nowego.

System był... zagmatwany mówiąc delikatnie.

Zwykle w grach na samym początku był tutorial tłumaczący wszystko co gracz musiał wiedzieć.

Ale system nie tłumaczył zbyt wiele.

Z drugiej strony owy system pozwalający na coś niemożliwego – podnoszenie swojej siły.

Był nie lada darem, dlatego Jin-Woo łatwiej mógł znieść te wszystkie niedopowiedzenia.

Tak jak się spodziewał

Gdy wezwał sklep przed jego oczami pojawiło się kolejne okienko.

SKLEP

[KUP] [ SPRZEDAJ]

Chcąc sprawdzić ofertę sklepu Jin-Woo zaciekawiony wybrał kup.

ALARM

TWÓJ POZIOM JEST ZBYT NIESKI, BY DOKONYWAĆ ZAKUPÓW W SKLEPIE.

System nie był jak widać zbyt łaskawy.

Przyzwyczajony do odrzuceń Jin-Woo wzruszył ramionami i spojrzał na drugą funkcję.

CZY CHCESZ SPRZEDAĆ [PRZEDMIOT: KIEŁ RAIKANA]?

[SPRZEDAJ] [ANULUJ]

Z odgłosem spadających monet otworzył się jego ekwipunek. W dolnej części ekranu ekwipunku sekcja z napisem „Złoto" wyświetlała teraz 20 zamiast 0 tak jak było chwilę temu.

A więc zyskał to całe złoto. Ale nie miał pojęcia czy było to dużo czy mało. Nie znał przelicznika tego złota na wony ani cen w sklepach.

Głównie dlatego że system był uparty i nie chciał mu pokazać ofert sklepu.

Ale szczerze wątpił by kieł z pierwszego lepszego potwora w podziemiu kategorii E z rodzaju „śmieć" był wiele wart.

Musiał iść dalej. Musiał pokonać bossa żeby się stąd wynieść.

No chyba że wcześniej uda mu się znaleźć kryształ powrotu. Nie miał zapasów jedzenia ani wody więc nie mógł się ociągać i zostać tutaj na długo.

Ale nawet jeśli to były niskopoziomowe podziemia to sam nie da sobie rady z bossem.

Przynajmniej jeszcze nie. Gdyby tylko złapał jeszcze przynajmniej kilka poziomów.

Wtedy na pewno jego szansę wzrosną chodź trochę.

Gdy przeciągnął się chcąc rozluźnić mięśnie usłyszał za swoimi plecami znajomy warkot.

Pośpiesznie odwracając się dostrzegł grupę wilków.

Wyglądało na to że ten potwór który uciekł przyprowadził sobie kolegów do pomocy, tak jak Jin-Woo zakładał.

Grupa liczyła około dwudziestu osobników. Daj lub weź dwóch dla poprawności.

Grupa była duża.

Łatwo swoją liczebnością mogliby go przytłoczyć i rozszarpać.

Z drugiej strony patrzył na swoje punkty doświadczenie.

Gdy cała chmara rzuciła się w jego stronę Jin-Woo zacieśnił uścisk na rękojeści.

A następnie ciął.

W lewo, potem w prawo. Uskoczył przed kłapnięciem kłami.

Dźgnął nadbiegającego Raikana, który zdążył uskoczyć.

Czerwone cielska pocięte i pomazane krwią padały jeden po drugim u jego stóp. Ale mimo to Jin-Woo nie zwalniał.

Jedno, dwa, trzy zabójstwa. To było za mało. Każdy z tych wilków był groźny i każdy mógł go zabić gdyby Jin-Woo popełnił choćby jeden błąd.

Gdyby zginął nie byłby w stanie chronić tych na których mu zależy.

Straci wszystko.

Miał już dość ciągłych strat.

ALARM

ZDOBYŁEŚ NOWY POZIOM

Nie mógł całe życie chodzić z opuszczoną głową i udawać że deszcz pada gdy ktoś pluł w jego stronę.

Jeśli to sprawiłoby że stałby się silniejszy. To gotów był przestrzegać tych wszystkich zasad.

Wytrzymywać te wszystkie niedomówienia.

Skoro system daje mu możliwości, to nie zamierzał z nich zrezygnować.

ALARM

ZDOBYŁEŚ NOWY POZIOM

Gdy ta grupa padła poszedł dalej szukać więcej tych wilków.

Teraz nie czuł się jak zwykle podczas rajdów.

Nie czuł się jak ofiara.

Nareszcie czuł się jak łowca.

ALARM

ZDOBYŁEŚ NOWY POZIOM

Zgodnie z oczekiwaniami jego poziom szybko wzrósł. Po oczyszczenia całego pierwszego piętra z Raikanów, poziom Jin-Woo wzrósł już do siódmego.

Dość duży skok bo aż o pięć poziomów.

ALARM

ZDOBYŁEŚ [TYTUŁ: POGROMCA WILKÓW]

Tytuł?

Pamiętał że w swoich statystykach miał rubrykę opisującą „tytuł". Ta jednak była pusta.

Przynajmniej do teraz.

Siadając pod najmniej zabrudzoną ścianą Jin-Woo otworzył swoje okno statusu i sprawdził ten cały tytuł.

[Tytuł: pogromca Wilków]

TYTUŁ NADAWANY ŁOWCY BIEGŁEMU W WALCE Z WILKAMI. OTRZYMUJESZ 40%WIĘCEJ DOŚWIADCZENIA ZA POKONANIE POTWORÓW BESTIOPODOBNYCH.

40% to nie było wcale mało i chociaż tytuł był przydatny tylko podczas walki z bestiami to Jin-Woo szczerze, nie sądził aby w tym konkretnym podziemiu spotkał coś poza bestiami.

Te 40% ułatwiłoby mu zdobywanie poziomów przynajmniej w tym podziemiu. Może nawet udałoby mu się zdobyć o jeden czy dwa więcej niż gdyby nie miał tego tytułu.

Niestety jednak reszta łupów była raczej rozczarowująca.

34 kły. Dwa podręczne sztylety, płaszcz podróżny.

Och.

I kryształ powrotu.

Okej. Może nie aż tak rozczarowujące jak myślał przed chwilą.

Sztylety mogą stać się pomocne gdyby miecz całkowicie się zniszczył.

Jin-Woo spojrzał na pokrwawioną popękaną klingę miecza.

Każda broń miała określoną wytrzymałość więc tak szybkie uszkodzenie się tego słabego miecza wcale go nie dziwiło.

Nawet ta wysokopoziomowa broń po pewnym czasie się niszczyła. Tylko że ona mogła przy dobrej opiece posłużyć kilka lat. A ten miecz wyglądał już źle w połowie pierwszego rajdu.

Pamiętał gdy raz zdarzyło mu się kupić sztylet za ponad pięćdziesiąt tysięcy won. (50 000 WON – 170 PLN)

Po zakupie broni z potworami radził sobie znacznie lepiej. Jednak bardzo łatwo połamał się w starciu z bossem.

Tamtego dnia zdobył trzy kryształy klasy E. Broń nawet mu się nie spłaciła i nigdy więcej już jej nie kupował.

Postanowił że jego własne ciało posłuży mu za broń.

Nie było to jednak łatwe.

Tak więc gdyby ten miecz teraz się zniszczył. Jin-Woo mógłby użyć zdobytych sztyletów.

Ale... Skoro miał teraz kryształ powrotu, to czy powinien w ogóle iść dalej?

Był rozdarty.

Wiedział że nawet teraz nie ma najpewniej szans z bossem.

Z drugiej strony nie wiedział co stanie się z podziemiem po użyciu kryształu.

Jeśli zniknie, co jest bardzo prawdopodobne jako że to miejsce zostało stworzone przez system w określonym celu, to Jin-Woo straci możliwość podnoszenia swojej siły.

A przynajmniej w sposób w miarę kontrolowany.

Kto mógł wiedzieć czy uda mu się znaleźć kolejne podziemie rangi E takie jak to. W końcu trafił tutaj tylko dzięki kluczowi zdobytemu z losowego pudełka.

Nie miał pewności czy zwykłe podziemia i zwykłe potwory będą dawały mu punkty i będą podnosiły poziom.

Nie wiedział przecież na jakiś zasadach działa ten system.

Mówiąc szczerze, nie chciał zawracać.

Gdyby to było jego dawne ja, uciekłby bez namysłu. W końcu był to jedyny sposób, w jaki przeżył wiele rajdów ze swoimi zerowymi umiejętnościami. Inni nazywali to cudem, ale on wiedział, że to dzięki jego sprytnym posunięciom.

Westchnął głęboko jednocześnie wsadzając kryształ powrotu do ekwipunku.

Najwyższy czas, żeby stanął twarzą w twarz z niebezpieczeństwem. Włożył kamień zwrotny z powrotem do kieszeni.

Jego kroki na schodach były lekkie i sprężyste.

***

ALARM

ZDOBYŁEŚ POZIOM!

ALARM

ZDOBYŁEŚ POZIOM!

Za każdym razem gdy wbijał nowy poziom, walka z potworami stawała się nieco lżejsza.

W przeciwieństwie do zwykłych podziemi, podziemie systemu miało licznik czasu odrodzenia będącym w nim wrogów. Potwory na pierwszym piętrze odradzały się, gdy on zajmował się potworami drugiego piętra, a następnie potwory na drugim piętrze odradzały się, gdy on wracał do potworów z pierwszego piętra.

Mówiąc szczerze to był całkiem fajny patent.

Jin-Woo chodził tam i z powrotem między pierwszym a drugim piętrem, aż jego poziom przestał rosnąć.

Nie wiedział kiedy nadarzy mu się druga taka szansa, więc chciał ja najlepiej wykorzystać.

Nie tylko odradzaniem, ale też swoim zachowaniem nie sprawiały wrażenia żywych kreatur.

Walczyli jak przeciwnicy w grach. Wykonywali wcześniej zaprogramowane ataki.

Gdy poznał już dość dobrze wzorce ich zachowań, mógł przewidzieć ich ataki.

Małpa z góry.

Kot z boku.

Wilk z tyłu.

Drugi wilk tuż za nim, z tyłu.

[POKONAŁEŚ CIENISTEGO RAZANA]

[POKONAŁEŚ SZABLOZĘBNEGO BRIGA]

[POKONAŁEŚ CIENISTEGO RAZANA]

[POKONAŁEŚ STALOWOSZCZĘKIEGO RAIKANA]

Gdy kolejni przeciwnicy padli Jin-Woo spojrzał na ich tytuły unoszące się nad nimi nawet po śmierci.

[STALOWOSZCZĘKI RAIKAN]

Teraz nazwy znanych mu potworów nie były już czerwone a białe.

Z tego co zaobserwował kolor ich nazwy zmienia się z zależności od tego jakie stanowią zagrożenie.

Biały oznacza niskie, pomarańczowy niebezpieczne a czerwony bardzo niebezpieczne.

Jin-Woo otworzył okno statusu patrząc uważnie na swój poziom.

STATUS

IMIĘ: SUNG JIN-WOO

PROFESJA: BRAK

TYTUŁ: POGROMCA WILKÓW

POZIOM: 15

ZMĘCZENIE: 30

HP: 1105

MP: 22

SIŁA: 45

ZRĘCZNOŚĆ: 24

ZMYSŁY: 24

WITALNOŚĆ: 24

INTELIGANCJA: 24

DOSTĘPNE PUNKTY: 0

Stał się znacznie silniejszy niż wcześniej. Patrząc na fakt że początkowo każda jego statystyka wynosiła 10 a teraz wynosi już powyżej 20 to stał się przynajmniej dwa razy silniejszy.

Jednak nawet w obecnym stanie, nie był pewien czy da radę temu zawodnikowi na trzecim piętrze.

Chociaż droga do trzeciego piętra była szeroko otwarta, był powód, dla którego spędził tak dużo czasu między pierwszym a drugim piętrem.

Spojrzał na schody prowadzące w dół zaciskając usta.

Na schodach w pewnym momencie robiło się tak ciemno że nie był w stanie zobaczyć już czegokolwiek.

Czuł groźny chłód bijący z tamtego miejsca.

Gdy jego statystyki rosły, a w tym statystyka zmysłów coraz lepiej czuł niebezpieczeństwo bijace z tego piętra.

Dodatkowo jego miecz była już w naprawdę kiepskim stanie. Pęknięć przybyło, po jednej stronie klingi było niewielkie wyszczerbienie o dużej ilości krwi na niej już nie mówiąc.

Zaschnięta duża ilość krwi zapewne nie działa zbyt dobrze na ostrość broni.

Niewielka ilość niepokoju była dobra dla utrzymania najwyższego poziomu gotowości. Jego obecny niepokój nie był jeszcze przeszkadzającym mu strachem.

Trzymając miecz w dłoniach, Jin-Woo powoli zszedł po schodach.

Chociaż na tym piętrze widoczność była jeszcze gorsza niż na dwóch wcześniejszych Jin-Woo miał dziwne wrażanie jakby nie widział na nim o wiele gorzej.

Schodząc ostrożnie w dół, natrafił na perony, obok których zatrzymywały się pociągi. Ale obok peronów zamiast torów, po których jeździły pociągi, znajdowała się ogromna masa czarnej wody.

Bardzo śmierdzącej czarnej wody warto dodać.

To miejsce zdecydowanie przypominało pełnoprawne bagno.

Wokół niego było jeszcze więcej pnączy, mchu i traw niż na wcześniejszych dwóch piętrach.

Nim Jin-Woo mógłby podejść gdziekolwiek, ze wspomnianej mętnej wody wyskoczył jakiś długi ciemny kształt.

Było na tle szybkie że przez kilka sekund po pojawieniu się było jedynie niewyraźnym rozmazanym kształtem.

W ostatniej chwili udało mu się zablokować nadlatujący w jego stronę cios.

Cios zadany macką?

Albo... ogonem.

Siła ciosu była tak duża że Jin-Woo poleciał do tyłu uderzając w ścianę.

Gdy oprzytomniał już całkowicie po uderzeniu dostrzegł że jego miecz złamał się.

Po pierwszym ciosie bossa miecz pękł.

Jasna cholera!

Spodziewał się że miecz walki z bossem może nie wytrzymać.

Ale nie przypuszczał że rozpadnie się po pierwszym ciosie.

Błędnie sądził że nabicie kilkunastu poziomów coś da, ale nazwa tego pasudztwa przed nim nadal była czerwona.

[WŁADCA MOKRADEŁ, GRANATOWY JADOWITY RASAKA]

Wąż był faktycznie granatowy. Dodatkowo był bardzo długi, miał na pewno coś około dziesięciu metrów. Jego przerażające ślepia świeciły w ciemnościach na żółto a rozwidlony język co rusz smakował powietrze wysuwając się z jego paszczy.

Nie czekając na nic wąż rzucił się na Jin-Woo rozdziawiając paszczę w której jak miecze lśniły dwa wielkie zakrzywione kły jadowe.

Popękanym mieczem tych lśniących granatowych łusek nie przebije. Patrząc na siłę pierwszego uderzenia bossa, pięści też na niewiele się zdadzą.

Jin-Woo musiał zaatakować szybko i z dużą siłą, jednocześnie nie próbując przebić się przez te koszmarną obronę, bo to i tak będzie daremne.

Gdy Rasaka rzucił się w jego stronę, Jin-Woo szybko przekręcił swoje ciało, aby uniknąć ataku. W tym samym czasie manewrował swoimi ruchami w taki sposób aby znaleźć się za głową węża, gdy już mu się to udało chwycił go obiema rękami i ścisnął.

Musiał wreszcie odciąć się od swojej przeszłości.

Nie. Może nie odciąć. Musiał odznaczyć ją od swojego obecnego życia grubą kreską.

Zapomnienie o tej przeszłości nie da mu nic dobrego. Ale oddzielenie się od niej, jak najbardziej.

Ale żeby mu się to udało musiał tutaj przeżyć.

Musiał wygrać.

Statystyka siły Jin-Woo zbliżała się do 50. Duży nacisk został zastosowany na tętnice węża. Nie mogąc uciec z jego szponów, wąż rzucał się i szarpał z bólu. Na opór potwora, Jin-Woo zacisnął zęby i wzmocnił uścisk, widząc że jego próby skrzywdzenia go działają.

Nawet gdy wąż uderzał o ściany i podłogę starając się pozbyć Jin-Woo ze swojego ciała ten uparcie trzymał wbijając pacę w łuski.

Przybył tutaj żeby stać się silniejszym.

Wiedział doskonale że słabość nie jest czymś czym warto się chełpić.

Zasmakował siły.

Czyjejś siły wymierzonej w niego.

Przytłaczająca moc miażdżąca jego głowę i zmuszająca do uległości.

W obliczu takiej mocy, nawet fałszywa obłuda nie byłaby w stanie go uchronić.

Był ignorowany bo był słaby.

Nawet jeśli miałby wiedzę, inteligencję...

Nawet gdyby ludzie mu ufali i byli mu wdzięczni, w obliczu siły, łatwo jest zostać zdradzonym.

Przed oczami stanęła mu twarz pana Kima. Mężczyzny który często uśmiechał się do niego z grzecznością pełną politowania.

Miał już dość takich osób.

Musiał stać się silniejszym.

Po to tutaj przybył.

Z pyska węża zaczęła tryskać krew. Jego ruchy które stawały się z chwili na chwilę coraz bardziej desperackie zwalniały. Aż w końcu zaczął spadać na ziemię.

Z obrzydliwym dźwiękiem czaszka Rasaka została zmiażdżona.

Jin-Woo puścił cielsko i podczołgał się nieco dalej siadając i używając martwego bossa jako oparcia.

Dyszał ciężko podczas gdy jego serce biło szaleńczo.

Po kilku sekundach gdy dotarło już do niego to co zrobił zaczął się śmiać nie mogąc uwierzyć w swoje własne czyny.

Pokonał bossa.

Sam.

Samodzielnie pokonał swojego pierwszego bossa.

Podczas gdy jeszcze tydzień temu szczytem jego możliwości było zabicie jednego goblina.

A dwa stanowiły dla niego już duże zagrożenie.

A teraz był tutaj. Siedział obok truchła potwora przynajmniej pięć razy silniejszego od zwykłego goblina.

Nigdy nie śnił że dokona czegoś takiego.

Już dawno temu przestał marzyć w możliwości dużego zarobku czy pokonaniu bossa.

Jakoś po swoim trzecim lub czwartym rajdzie gdy wrócił pokaleczony, poobijany i z manom ilościom won zdobytych z rajdu.

ALARM

[POKONAŁEŚ WŁADCĘ MOKRADEŁ, GRANATOWEGO JADOWITEGO RASAKA]

ALARM

ZDOBYŁEŚ POZIOM!

ZDOBYŁEŚ POZIOM!

Zgodnie z oczekiwaniami pokonanie Rasaki zapewniło mu dwa poziomy. Jin-Woo uśmiechnął się słabo z satysfakcjom, starając się wyrównać oddech. Poziomy, które wydawały się zatrzymać na 15, wzrosły do 17.

Zaczął dzień mając poziom 1 a teraz miał już osiemnasty.

Jednakże...

Dla łowców nie mogących zbierać punktów doświadczenia, najważniejsze były przedmioty możliwe do pozyskania z bossa.

Kiedy spojrzał na rozwalone ciało węża, Jin-Woo zobaczył dwa źródła światła wychodzące z jego ciała.

[PRZEDMIOT: JAD RASAKA]

KLASA PRZEDMIOTU: A

RODZAJ: NAPÓJ

WORECZEK Z OCZYSZCZONYM JADEM RASAKA. MOŻNA GO ZDOBYĆ POKONUJĄC RASAKA. NISKA SZANSA NA ZDOBYCIE. WYPICIE GO UTWARDZI TWOJĄ SKÓRĘ, ALE JEDNOCZEŚNIE OSŁABI SIŁĘ.

- EFEKT „ŁUSKI RASAKA" - ZMNIEJSZA OTRZYMYWANE OBRAŻENIA FIZYCZNE O 20%

- OSŁABIENIE „WIOTKIE MIĘŚNIE".

- ZMNIEJSZA SIŁĘ O 35 PUNKTÓW.

Przedmiot z klasą A!

Zmniejszenie obrażeń fizycznych o 20% czyli o 1/5 byłoby naprawdę niesamowite.

Jednak ten haczyk w postaci utraty 35 punktów był bardzo nieprzyjemny.

Nie mógł przecież pozbawić się większości swoich punktów siły która była obecnie jego największym atutem.

Nie mógł ukryć że czuł zawód i irytację.

Ale z drugiej trony nie zamierzał być zanadto chciwy.

Gdy tylko przeczytał o utracie 35 punktów jego umysł zaczął szukać rozwiązania tego problemu.

Szybko wpadł na pomysł że zawsze mógł przechować ten jad i poczekać.

Gdyby miał już punktów siły powyżej 100 utrata tych 35 nie bolałaby tak bardzo jak w chwili obecnej.

Po schowaniu jadu do ekwipunku Jin-Woo wyciągnął dłoń do drugiej wiązki światła.

[PRZEDMIOT: KIEŁ RASAKA]

KLASA PRZEDMIOTU: C

RODZAJ: SZTYLET

ATAK: +25

SZTYLET STWORZONY Z KŁA RASAKA. JEST W STANIE SPARALIŻOWAĆ WROGA, POPRZEZ RESZTKI JADU JAKIE NA NIM POZOSTAŁY. NAKŁADA EFEKT KRWAWIENIA. PRZEDMIOT UŻYTKOWY. MOŻE ZOSTAĆ SPRZEDANY LUB PRZECHOWANY W EKWIPUNKU.

- EFEKT „PARALIŻ" - MA SZANSĘ NAŁOŻYĆ EFEKT PARALIŻU NA ATAKOWANY CEL.

- EFEKT „KRWAWIENIA" - ZAATAKOWANY PRZECIWNIK CO SEKUNDĘ TRACI 1% HP.

Och?

Ten sztylet był bez wątpienia był miłym otarciem łez po lekkim zawodzie jakim był jad.

Dodatkowo dostał zamiennik zniszczone miecza pana Kima.

Dodatkowo był przynajmniej dwa razy lepszy niż jego zniszczony oręż.

Więc nie odchodził stąd z pustymi rękami, a tak bez wątpienia by się czuł gdyby zdobył tutaj sam jad którego na razie nie może użyć.

ALARM

[BOSS ZOSTAŁ POKONANY. PODZIEMIE ZOSTANIE DEZAKTYWOWANE.]

Jego otoczenie zamazało się. Jin-Woo poczuł lekkie zawroty głowy, gdy świat wracał do normalności.

Rozglądając się, dostrzegł że stoi na środku normalnej stacji metra. 

Światła paliły się jasno, a woda wypełniająca tory zniknęła.

Tylko, dlaczego stacja była pusta?

Oprócz braku ludzi nie było też pociągów. Zastanawiając się, czy minęła już pora kursowania pociągów, Jin-Woo sprawdził godzinę. Zegar wskazywał godzinę 21. Wszedł do podziemia chwilę po obiedzie i spędził w nim prawie 8 godzin.

Gdyby jego awansom nie towarzyszyła całkowita redukcja zmęczenia prawdopodobnie padłby tutaj już jakiś czas temu.

Ale nawet mimo tej godziny, pociągi powinny jeszcze kursować.

Uznając to za bardzo dziwne Jin-Woo poszedł na wyższe poziomy.

Tam też nie widział żywej duszy.

W końcu gdy wyszedł na ulicę usłyszał niedaleko siebie bardzo przyjemny dźwięk.

Ludzki głos.

Odwracając głowę w stronę dźwięku Jin-Woo zobaczył żołnierza trzymającego karabin.

- Kim jesteś? Jak się tam dostałeś? Nie słyszałeś transmisji?

- Och... Co się stało? - Spytał zaskoczony Jin-Woo.

- Jak to „co się stało"? Ty, nic nie wiesz?

Oczy zbliżającego się żołnierza nagle spoczęły na złamanym mieczu, który trzymał Jin-Woo. Zoriętował się że złamany miecz nie może być schowany do ekwipunku. Nie chcąc go wyrzucać, Jin-Woo trzymał go w dłoniach podczas chodzenia. Widząc miecz, oczy żołnierza zmieniły się. Ostrożnie spojrzał w górę i w dół na Jin-Woo, zauważając ślady walki na jego postrzępionym ubraniu.

Żołnierz, który zachowywał twardą postawę, nagle stał się zaskakująco przyjacielski.

- Jesteś łowcom?

Zmieszany Jin-Woo kiwnął głową.

- Tak jestem, ale...

- Proszę o wybaczenie. Zaprowadzę pana. Proszę za mną.

- Ach, dobrze.

Uznając że próba sprostowania i wyjaśniania żołnierzowi że jest dość słaby byłaby raczej kłopotliwa Jin-Woo postanowił rzucić okiem na to co się działo.

Coś najwyraźniej wydarzyło się w okolicy. Drogi były puste, a wokół byli tylko żołnierze i policjanci. Ponadto obszar ten był usiany porzuconymi samochodami, uszkodzonymi budynkami i zwłokami magicznych bestii.

Widząc cały ten bałagan w umyśle Jin-Woo zapaliła się lampka.

Gdzieś niedaleko musiało dojść do otwarcia bramy.

W dzisiejszym świecie właściwe zarządzanie i monitorowanie Bram spowodowało, że większość z nich była odkrywana na czas i oczyszczana. Jednak co jakiś czas w ukrytym miejscu pojawia się Brama i pozostawała niezauważona, dopóki nie było za późno. 

Gdy już do tego dochodziło, wojsko zostawało rozmieszczone, aby kupić czas, zanim Łowcy będą mogli przybyć i zajść się zagrożeniem.

Tacy żołnierze nie mieli jednak zbyt wielkich szans na przetrwanie po bliskim spotkaniu z potworami.

Oczywiście broń palna, ani żadna inna używana w wojsku nie działała na magiczne bestie. Mimo to nadal żołnierze walczyli najlepiej, jak potrafili, aby chronić obywateli i zapewnić im czas na ucieczkę.

Gdyby w takich przypadkach ktoś miał stać się ofiarą, to stawali się nią żołnierze, wolący często poświecić życie swoje niż cywili.

- Większość magicznych bestii w okolicy została już unieszkodliwiona. Pozostał tylko jeden duży.

Jin-Woo skinął głową. 

Wiedział to już bez raportu żołnierza. Dzięki podniesionej statystyce zmysłów był w stanie wykryć obecność potężnej formy życia w pobliżu, otoczonej energią wielu łowców.  

Wkrótce w ich polu widzenia pojawiła się postać bossa. Na pustej parceli przed nimi kilkunastu łowców walczyło z olbrzymem zrobionym z kamienia. Wzrost olbrzyma był nieco powyżej latarni ulicznej, była to magiczna bestia typu golema.

- Mój boże...

Żołnierz cofnął się o krok. Jakby po raz pierwszy zobaczył magiczną bestię, mężczyzna zamarł na widok golema. 

Każdy zwykły człowiek zrobiłby to samo. Obecność magicznej bestii osobiście była zupełnie inna niż oglądanie jej na ekranie telewizora lub komputera.

W porównaniu do żołnierza, Jin-Woo spokojnie patrzył na bitwę.

- On nie słabnie!

- Czy nasze obrażenia cokolwiek dają?!

- Mamy za mało magów!

Jako Łowcy, którzy zostali wezwani w krótkim czasie, ich szeregi nie wydawały się być dobrze zorganizowane. 

Mieli poważne braki zarówno w obronie jak i w ataku.

Powoli cofnął się o kilka kroków. Boss typu golem miał wysoką obronę,ale jego ogólna siła wydawała się niska. W porównaniu z presją, jaką czuł od Rasaka, golem był o poziom niżej.

To, czego Łowcy potrzebowali, to potężny atak, który mógłby przebić się przez ten głupi kawałek skały. Z odpowiedniej odległości Jin-Woo przechylił ramię z do pozycji do rzucania. Mocniej ścisnął złamany miecz, a mięśnie jego ramienia napięły się. 

Okazuje się że miecz pana Kima przyda się po raz ostatni.

To będzie dla niego dobry koniec służby.

Cała jego siła była skupiona na prawym ramieniu.

Następnie ramię, które było cofnięte jak cięciwa, wystrzeliło do przodu z dużą prędkością.

Postanowił kupić czas dla innych Łowców na ucieczkę i mieć nadzieję, że Łowcy wysokiej rangi przybędą na czas, by pokonać golema.

Jednak cios który jak zakładał powinien zdekoncentrować golema, uderzył wcale całkowicie go rozwalając.

Z jego rozlatującego się ciężkiego ciała unosiły się chmury pyłu.

Widząc że golem umarł Jin-Woo wzruszył ramionami, odwrócił się i ruszył przed siebie, uznając że już nic to po nim.

Najwyraźniej tamci łowcy nieźle musieli go osuszyć z życia skoro padł po jednym jego ciosie.

Mógłby zgłosić roszczenia do magicznych rdzeni golema, ale za dużo byłoby z tym zachodu.

Kto by uwierzył, że to atak Łowcy rangi E powalił golema? Nie miał dowodu; złamany miecz lub stojący obok żołnierz nie wydawał się wystarczający. Nawet gdyby był w stanie to udowodnić, musiałby ujawnić, w jaki sposób uzyskał moc do pokonania golema. Bez względu na to, jak na to patrzył Jin-Woo, koszty przewyższały korzyści.

Lepszą nagrodą niż rdzenie okazał się poziom.

Oraz idące za nim potwierdzenie.

Mógł więc awansować pokonując potwory ze zwykłych podziemi.

Ta informacja była bardzo ważna.

I bardzo korzystna.

Chapter Text

Na obrzeżach miasta znajdował się stary i podniszczony blok mieszkalny. Dom Jin - Woo mieścił się na 9. piętrze tego budynku.

Ze szpitala został wypisany wczoraj po południu po wykonaniu ostatnich niewielkich badań żeby upewnić się że wszystko jest w porządku.

Jego poziom wynosił obecnie osiemnaście.

Jin-Woo po powrocie dwa dni temu z podziemia, nie miał jak zdobywać kolejnych poziomów.

Słysząc jak cicho jego siostra krząta się w korytarzu Jin-Woo zakończył poranny trening i otworzył drzwi swojego pokoju.

Jego siostra zwykle wychodziła bardzo cicho, tak że najczęściej jej nie słyszał.

Ich mieszkanie miało trzy sypialnie, ale mimo tego było dość małe dlatego łatwo było wszystko usłyszeć nawet z drugiego końca mieszkania.

A teraz gdy statystyka jego zmysłów wzrosła prawie trzykrotnie jeszcze łatwiej było mu wychwycić co dzieje się w domu.

- Idziesz do szkoły? - Spytał Jin-Woo widząc jak jego siostra wiąże buty.

Nie spodziewająca się o tak wczesnej porze zobaczyć swojego brata Jin-Ah wzdrygnęła się zaskoczona.

Dokończyła wiązanie butów wstała i spojrzała zaskoczona na swojego starszego brata.

- Już wstałeś? - Spytał zaskoczona dziewczyna przypatrując mu się.

- Chwilę temu. Uważaj na drodze, podobno dwa dni temu niedaleko została potrącona młoda studentka.

Jin-Ah przyjrzała się zaskoczona swojemu bratu który miał na sobie bluzę i wyglądał jakby był... gotowy do wyjścia.

- Idziesz gdzieś o tej porze? - Spytał zaskoczona dziewczyna.

- Och? Idę pobiegać.

-Biegać? Serio?

- Co w tym dziwnego?

- Oppa ty nigdy nie biegasz.

Jin-Woo wzruszył ramionami starając się znaleźć wymówkę.

- W szpitalu nie bardzo było co robić. No wiesz... Zacząłem zabijać czas ćwicząc. I jakoś tak mi się spodobało.

Jin-Ah spojrzała na swojego brata dziwnie.

Nie dość że wstał tak wcześnie to jeszcze był gotowy już do wyjścia z domu.

Nie chodziło o to, że Jin-Woo był leniwy, ale Jin-Ah była pilną uczennicą, która często wstawała bladym świtem do szkoły, chcąc mieć dużo czasu na przygotowanie się bez pośpiechu i spokojną drogę do szkoły, więc rzadko spotykała się z bratem o tej porze.

I chciało mu się ćwiczyć.

Jemu nigdy wcześniej nie chciało się ćwiczyć.

Przyglądając się bratu uważnie Jin-Ah miała dziwne wrażenie jakby stał się trochę wyższy, i szerszy w barkach.

Czy... wcześniej nie było od niej wyższy tylko o trzy lub cztery centymetry?

Teraz musiała unieść nieco głowę żeby spojrzeć na jego twarzy.

Ale to było niemożliwe.

Musiało jej się zdawać, czy coś.

Ludzie ciała nie były z gumy, nie rozciągały się w kilka dni.

Uznając to wszystko za dość dziwne Jin-Ah zarzuciła plecak na ramię.

- Weź jeszcze parasolkę. - Poradził jej Jin-Woo widząc że jego siostra odwraca się i chce iść już w stronę drzwi.

- Jest ciężka i nie wygląda jakby miało dzisiaj padać.

Jin-Woo przewrócił oczami, delikatnie chwycił siostrę za plecak unieruchamiając ją, otworzył go i wsadził do bocznej kieszonki parasolkę.

- Nie przesadzaj, jest lekka. Lepiej mieć niż nie mieć .

Jęcząc cierpiętniczy Jin-Ah poprawiła plecak i chwyciła za klamkę.

Jin-Woo ruszył za nią.

Musiał wyrobić swoją dzienną normę ćwiczeń.

Nie zamierzał znowu zapoznawać się z tymi piaskowymi paskudztwami.

***

Gdy wrócił do domu i wziął prysznic siadł na kanapie w salonie i otworzył okno statusu.

STATUS

NAZWA: SUNG JIN-WOO

POZIOM: 18

PROFESJA: BRAK

TYTUŁ: ZABÓJCA WILKÓW

HP: 2220

MP: 350

ZMĘCZENIE: 2

SIŁA: 48

ZRĘCZNOŚĆ: 27

ZMYSŁY: 27

WITALNOŚĆ: 27

INTELIGENCJA: 27

(DOSTĘPNE PUNKTY STATYSTYK: 12)

Zauważył jak przed pójściem do szkoły Jin-Ah dziwnie mu się przyglądała.

W sumie on sam zauważył zmiany w swoim ciele.

Jego mięśnie zdecydowanie urosły.

W ciągu kilku dni.

Taki efekt, jak najbardziej byłby możliwy.

Ale przy utrzymywaniu odpowiedniej diety i tygodniach, jeśli nie miesiącach ćwiczeń.

Jego wzrost masy mięśniowej był zapewne spowodowany wrzuceniem tylu punktów statystyk w siłę.

Z drugiej strony... Czy dobrym pomysłem byłoby dawanie wszystkich dalszych punktów w siłę?

Same wysokie obrażenia to nie wszystko.

Potrzebował balansu.

Żadna skrajność nie była dobra.

Gdyby przeciwnik był niesamowicie szybki lub miał bardzo dobre zmysły to jego siła mogłaby nie wystarczyć.

Nie był pewien co zrobić. 

Siła dobrze łączyłaby się ze zręcznością. Szybkość do obrażeń i siła do zwinności i uników.

Warto byłoby mieć też dużo zdrowia. Na witalność więc też nie żałowałby wydania punktów.

Zmysły były bardziej przydatne już początkowo sądził. Dzięki nim był w stanie oszacować jak silny jest przeciwnik i jak do niego podejść.

Nie chodziło tylko o sam słuch czy wzrok. To nie było takie proste.

Ostatnia była inteligencja.

Ona była problemem. 

Nie był pewien co dokładnie kryje się pod tą statystyką.

Na pewno nie chodziło o umysł.

Po wbiciu kilkunastu poziomów, nie czuł się mądrzejszy czy nie zauważył żeby jego pamięć uległa poprawie.

 Sądził że mogła być powiązana z magią.

Nie miał co do tego pewności, ale zauważył że jego punkty many wzrastają po wbiciu każdego poziomu. Zawsze o taką samą wartość, tak samo jak życie.

Za życie odpowiedzialna była witalność.

Musiał być jakiś sposób na powiększanie punkty many. A jedyną pozostała statystyką była właśnie inteligencja.

Jeśli miał rację to pozostawało pytanie czy w rzeczywistości potrzebował punktów many?

Nie był magiem. Nie potrzebował dużej puli many.

Więc mógł ją na razie skreślić z listy. Co poziom jego inteligencja będzie wzrastała o 1.

To mu wystarczy.

Musiał więc zadecydować pomiędzy czterema statystykami.

Po chwili zastanowienia uznał że da dwa punkty do siły żeby liczba punktów nie kuła go w oczy.

50 siły na razie powinno mu spokojnie wystarczyć.

Najbardziej podobał mu się pomysł zainwestowania kilku punktów w zręczność.

Dał więc ich aż osiem co zwiększyło jego zręczność do 35 punktów.

Uznał że ostatnie dwa da w zmysły żeby móc jak najbardziej trzeźwo oceniać swoją sytuację podczas walk.

Witalność na razie musiała poczekać.

STATUS

NAZWA: SUNG JIN-WOO

POZIOM: 18

PROFESJA: BRAK

TYTUŁ: ZABÓJCA WILKÓW

HP: 2220

MP: 350

ZMĘCZENIE: 0

SIŁA: 50

ZRĘCZNOŚĆ: 35

ZMYSŁY: 29

WITALNOŚĆ: 27

INTELIGENCJA: 27

(DOSTĘPNE PUNKTY STATYSTYK: 0)

Gdy skończył i spojrzał na swoje okno statusu był zadowolony z wyboru.

Chociaż trochę żałował że zabrakło mu jednego punktu do podniesienia swoich zmysłów do okrągłej liczby.

Jego rozmyślania przerwał dzwonek telefonu leżącego na stoliku przy kanapie.

Czy to był telefon od Stowarzyszenia?

W przeszłości słysząc dźwięk telefonu modlił się żeby to właśnie oni do niego nie dzwonili.

Wiedział że musi zarabiać, ale nienawidził chodzenia na rajdy i chciał to jak najbardziej odwlekać.

Ale teraz chciał walczyć. Chciał się wypróbować. I zdobywać więcej doświadczenia.

- Łowca Sung Jin-Woo przy telefonie.

- Wreszcie odebrałeś! Czemu nie było z tobą kontaktu?

- Bardzo przepraszam! Miałem wypadek i byłem w szpitalu.

- Ach. I już wszystko jasne. Cóż, chłopcze... Dzwonię w sprawie czynszu za mieszkanie...

- Ach, tak...

- Jeśli nie jesteś w stanie teraz zapłacić, mogę przesunąć ci termin na kolejny miesiąc.

- Nie trzeba wkrótce zrobię przelew.

- Rozumiem. Nie naciskam na ciebie, wiem że ciężko pracujesz opiekując się mamą i siostrą. Postaraj się na siebie uważać, dobrze?

- Spróbuję, obiecuje.

Gdy właściciel mieszkania już się rozłączył Jin-Woo spojrzał zamyślony w wygaszony telefon.

Jeśli naprawdę przydarzyło mu się powtórne przebudzenie... lub jakiś nieznany nikomu jego wariant...

Zresztą, cokolwiek to było...

Teraz będąc silniejszym powinien być w stanie z łatwością zarobić pieniądze.

Jeśli dalej będzie rozwijał się w takim tempie jak teraz, w ogóle jeśli jego rozwój nie zahamuje drastycznie, to może za jakiś czas znajdzie się pośród najlepszych łowców w kraju.

A wtedy pieniądze...

Już nie będzie się musiał martwić ich brakiem.

Jasnym było że łowcy zarabiają zabijając potwory.

Im silniejszy i bardziej doświadczony łowca, mający wyższą rangę z tym silniejszymi potworami walczy.

A co za tym idzie tym więcej pieniędzy zarabia dzięki bardzo dobrym rdzeniom jakie pozyskuje.

By walczyć z silnymi potworami trzeba przekroczyć bramę wyższej kategorii.

Normalnie na niższych kategoriach jest duża konkurencja. Pełno jest łowców rangi E i D.

Podczas gdy łowcy rangi A rocznie mogli zarabiać nawet miliony dolarów ci z rangą E nie zarobiliby miliona dolarów nawet przez dziesięć lat swojej pracy.

Sam przecież miał rangę E i nigdy nie walczył z niczym powyżej kategorii D. Ciężko będzie mu znaleźć coś wartego uwagi.

Chciał się rozwijać. Bardzo tego chciał. Ale potwory rangi E nie dadzą mu wiele. Zwłaszcza przy tak wielkiej konkurencji. Może jeszcze dużo potworów rangi D byłoby dla niego dobrych. Ale problemem nadal była konkurencja.

Do podziemi rangi D wchodziło zazwyczaj około 15 do 20 łowców. Wtedy dla każdego przypadało góra po trzy lub cztery potwory na głowę, jeśli miało się wystarczająco szczęścia i było się szybkim.

Dlatego właśnie łowcy rang E i D musieli brać w miesiącu wiele zleceń aby w ogóle wyżyć z tego zawodu.

Na szczęście, bram kategorii E i D było najwięcej i pojawiały się każdego dnia w dużej liczbie.

Dodatkowo ludzie wybierali na podstawie opinii. A on był znany jako najsłabszy łowca na świecie.

Czy powinien poprosić o ponowną weryfikację rangi?

To wzbudziłoby... sensację na całym świecie.

Łowcy to łatwy kąsek dla mediów i ludzie uwielbiają o nich słuchać.

Z jednej strony im większy rozgłos tym więcej pieniędzy.

Z drugiej strony każdy krok jest obserwowany i komentowany.

Gdyby chciał ujawnić że staje się coraz silniejszy z każdym zabitym potworem...

Byłby najgłośniejszym łowcom pośród nich wszystkich.

Nawet piątki najsilniejszych.

Mogliby wtedy pojawić się ludzie którzy z zazdrości, zawiści czy innego głupiego powodu chcieliby się go pozbyć.

A obecnie sądził że jego ranga była w okolicach D.

Więc niebezpieczeństwo byłoby duże.

A udawanie że przeszedł powtórne przebudzenie jak każdy inny łowca z jego obecną siłą byłoby naprawdę głupie.

Pokazanie że podskoczył tylko o jedną rangę do góry byłoby zwykłym marnotrawstwem.

Co zrobiłby potem?

Będąc już tak silnym jak na przykład łowca rangi B poszedł by do Stowarzyszenia po raz drugi?

Natychmiast zorientowaliby się że coś jest nie tak.

Nie istniał łowca który dostąpiłby dwa razy powtórnego przebudzenia. I to jeszcze w okresie kilku... tygodni. Miesięcy. Najwyżej.

Nie.

Ujawnienie się na razie było bardzo złym pomysłem.

Może za jakiś czas gdy osiągnie rangę A. Albo nawet S.

Teraz musiał się skupić na zapłaceniu czynszu.

Musiał załapać się na jakiś rajd.

Miał co prawda pieniądze na czynsz. Ale po zapłaceniu go, za wiele na życie nie zastanie.

Na jego koncie było 800 tysięcy Won. (2731 PLN)

Po zapłaceniu 500 tysięcy za czynsz, pozostanie mu tylko 300 tysięcy na życie. (1706 PLN i 1024 PLN).

To było naprawdę niewiele patrząc na fakt że nawet nie ma połowy miesiąca.

Oczywiście i tak miał szczęście że ten czynsz był tak niski.

Te 500 tysięczny czynsz wynikał z tego, że mieszkał w zniszczonym mieszkaniu na obrzeżach miasta, co więcej, właściciel, który miał miękkie serce dla sytuacji Jin-Woo, nie podniósł czynszu w ciągu ostatnich kilku lat, chociaż powinien zważywszy że ceny mieszkań poszły w górę.

A jakby nie patrzeć mieszkali dodatkowo w stolicy.

Ale teraz gdy miał możliwość zarobić więcej...

Może kupiłby coś ekstra, jakieś ponadprogramowe żarcie, dał trochę pieniędzy Jin-Ah. To co jej dawał na cały miesiąc to były jakieś zaskórniaki „na wszelki wypadek".

Nie mogła najczęściej chodzić na zakupy czy włóczyć się po knajpach z koleżankami. A przynajmniej nie tak często jak chciała.

Jego siostra dużo czasu poświęcała na naukę, ale nadał była młodą dziewczyną. Licealistą.

Ten fakt często go bolał. Ale teraz mogło się to zmienić.

W końcu znalazł jeden ciekawy wpis w sekcji tablicy ogłoszeń na Stronie prowadzonej przez Stowarzyszenie dla Łowców.

Pisało że grupa łowców szuka kogoś do uzupełnienia ich szeregów. Bez względu na rangę.

Jak to napisano pod koniec postu: „Kto pierwszy ten lepszy".

To było... niespotykane.

Jednak sprawdzenie tego nic go nie kosztowało.

To był nowo utworzony post. Szybko sprawdzając szczegóły, zdał sobie sprawę, że lokalizacja nie jest daleko od jego domu. Jin-Woo szybko zadzwonił na numer podany w ogłoszeniu. 

- Tak, słucham?

Jin-Woo przedstawił krótkie wprowadzenie i zapytał o ofertę pracy.  

- Ach, jesteś łowcą rangi E?

Odpowiedź była lepsza, niż się oczekiwał.

- W porządku. Wystarczy że przyjedziesz i pomożesz nam zapełnić liczebność. Ale ponieważ jest to brama kategorii C, prawdopodobnie nie będziesz zbyt pomocny w walce. Więc będziemy musieli wyłączyć cię z dzielenia łupów. Zamiast tego damy ci ustaloną kwotę dwóch milionów won. Czy to ci odpowiada?

Aż dwa miliony?! (6827 PLN)

Warunki były świetne. Większość osób przyjęła by tą ofertę z pocałowaniem ręki. Dostać dwa miliony za nic nierobienie to nie lada okazja.

Żałował że zostałby odsunięty od łupów oraz od potencjalnego doświadczenia, ale pieniądz to pieniądz.

 Takie pieniądze w zupełności wystarczyłyby mu na cały miesiąc.

- Będę za piętnaście minut.

***

Skończywszy przygotowania w ciągu trzech minut, Jin-Woo wezwał taksówkę i dotarł do wskazanego miejsca.

Czekało na niego 9 osób. Mężczyzna, który wydawał się być ich przywódcą, pomachał do Jin-Woo.

Był to umięśniony mężczyzna o czarnych krótkich włosach i krótkim zaroście.

Uśmiechał się szeroko i przyjaźnie do zbliżającego się Jin-Woo.

- Jestem Hwang Dong-Suk. Przypomnij mi jak się nazywasz?

- Sung Jin-Woo.

Mężczyźni podali sobie ręce na powitanie.

Mężczyzna krótko przedstawił swoich kolegów z drużyny. Ośmiu Łowców, w tym on sam, byli grupą, która pracowała razem od dłuższego czasu. Dziewiąty Łowca, podobnie jak Jin-Woo, przyszedł po zobaczeniu tej propozycji, aby zapełnić liczbę konieczną do rajdu.

Kiedy witał się z kolegami z drużyny, Jin-Woo spojrzał na ich twarze. Dzięki podniesionej statystyce zmysłów, był w stanie dostrzec przybliżoną siłę zebranych łowców.

Pięcioro z nich było mniej więcej na tym samym poziomie. Czterech było zdecydowanie poniżej. Piec rang C i cztery D.

Rajd na bramę rangi C miał swoje zasady. Wymagało to minimum 10 osób, a połowa drużyny musiała mieć co najmniej rangę C. Dopiero wtedy Stowarzyszenie wydawało pozwolenie na rajd.

Stąd zrodziła się potrzeba dobrania dwóch osób. Takie praktyki nie były niczym nadzwyczajnym.

Następnie gdy Hwang Dong Suk po krotce nakreślił zasady, Jin-Woo podpisał dwie kopie kontraktu, z czego jedną zachował dla siebie, a drugą oddał szefowi grupy.

Kontrakt Jin-Woo stanowił, że nie będzie brał udziału w walce ani nie otrzyma części łupu. Zamiast tego otrzymałby 2 miliony na koniec rajdu. Przypominało to rozmowę telefoniczną Jin-Woo. Jednak ostatnia linijka przyciągnęła jego uwagę.

„Bez względu na to, jaki wypadek wydarzy się w podziemiu, grupa nie weźmie żadnej odpowiedzialności..."

Po przeczytaniu tej linijki Jin- Woo poczuł palący niepokój.

Nigdy nie uczestniczył w takim rajdzie, bo nigdy nie zbliżał się do bram ragi C.

To byłoby dla niego samobójstwo.

Nie wiedział więc czy taki zapis w takim przypadku jest czymś normalnym czy powinien się już zacząć bardzo martwić.

- Wygląda na to że obaj siedzimy w tym razem. - Gdy Jin-Woo czytał kontrakt gdy podszedł do niego młody chłopak z rangą D, który tak jak Jin-Woo przybył tutaj żeby spełnić wymagania.

- Jestem Yoo Jin-Hoo, mam dwadzieścia dwa lata i posiadam rangę D.

- Uh. Spoko. Miło mi cię poznać. Sung Jin-Woo. Mam dwadzieścia cztery lata.

Jin-Woo naprawdę starał się nie gapić.

Ale wyposażenie, które miał ten gość...

Jaki łowca rangi D mógłby sobie pozwolić na tak drogą zbroję?!

Gość miał taką rangę i 22 lata.

Było synem jakiegoś milionera?!

Kiwając Jin-Ho głową Jin-Woo spojrzał na Hwang Dong-Suka.

- Co mam robić?

- Niewiele. Zajmij się naszymi rzeczami.

Hwang Dong Suk wskazał na duży plecak z wieloma przegródkami który leżał niedaleko.

- W środku jest sprzęt, jedzenie, apteczki... Tylko podstawowe rzeczy na rajd.

Apteczka w podziemiu?

To jak gaszenie pożaru szklanką mleka.

- Wchodzimy bez medyka? - Spytał zaskoczony Jin-Woo podczas gdy znów poczuł zaniepokojenie.

- Wiesz, ciężko jest znaleźć chętnych na tak mały rajd. Zawsze radzimy sobie bez.

W tych okolicznościach zapis o nieponoszeniu odpowiedzialności był jeszcze mniej zabawny.

Ale teraz Jin-Woo już zrozumiał czemu znalazł się w umowie. I czemu stawka za nic nie robienie była tak duża.

Możliwe że ciężko było im znaleźć chętnych bez kuszenia ich dużym zarobkiem.

Ale nawet gdy wszystko sobie racjonalnie tłumaczył nadal miał bardzo złe przeczucia.

Gdyby nadal miał tak mierne umiejętności jak wcześniej to zapewne nigdy by się na ten rajd nie zgodził.

Teraz jednak był silniejszy. Dlatego ruszył za grupą w stronę bramy zakładając plecak na plecy.

Ale mimo to obieca sobie że więcej na taki niezorganizowany syf się nie zgodzi.

Brama otworzyła się na opuszczonym placu budowy jakiegoś budynku mieszkalnego.

Jin-Ho podszedł do Jin-Woo i przemówił ściszonym głosem.

- Słyszałem, że inwestorzy i pracownicy, którzy tu pracowali, stracili wszystko i walczą o życie. Ale prezes firmy uciekł z kraju z 900 miliardami z przetargu.

Jin-Woo mruknął pod nosem niezobowiązująco.

Skąd ten dzieciak to u diabła wiedział?!

***

Fale magicznej mocy wyciekały z bramy, a ilość mocy magicznej w tych falach określałaby kategorie Bramy.

Po odkryciu, Stowarzyszenie wysyłało specjalne zespoły, które mierzyły magiczną moc za pomocą urządzenia. Uzyskane informacje potem były upubliczniane, a osoby fizyczne lub gildie żądały od Stowarzyszenia praw do najazdów.

Większość bram kategorii B i A było przejmowane przez duże gildie. Były zbyt niebezpieczne, dla prywatnych grup. Takie grupy rościły sobie prawa najczęściej do bram rang C i niższych.

Ta konkretna brama była bardzo duża, ale nie wielkość mówiła o jej kategorii a moc właśnie.

W tym podziemiu było zaskakująco cicho.

I bardzo ciemno.

Idący na czele grupy Hwang Dong-Suk wydał rozkaz magowi koło siebie.

- Za ciemno. Gyu-Hwan poświeć trochę.

Mag stworzył na otwartej dłoni niewielką kulę światła która rozproszyła mrok wokół nich ukazując im wnętrze podziemia.

Hwang Dong-Suk opuścił tarczę i przechylił głowę rozglądając się po ich niewielkim oświetlonym obszarze.

Zwykle gdzieniegdzie po podziemiu wyrastały świecące kryształy które to podziemie rozświetlały. I to rozświetlały całkiem dobrze. Tutaj jednak ich nie było i nie było tez nigdzie potworów.

Zwykle już od wejścia widać było dwa lub trzy monstra. A tutaj nie dość że nie widzieli żadnego to było tez niesamowicie cicho.

Zbyt cicho.

- Trafiają się podziemia bez potworów? - Spytał zaniepokojony Jin-Ho.

Jin-Woo przyłożył palec do ust nakazując mu być cicho.

Brak oświetlenia i pustka wokół nich dla każdego łowcy, będącego już jakiś czas w tym zawodzie były wskazówkami.

Jeśli nie było tutaj oświetlenia, to musiał być ku temu jakiś powód.

Mogło to oznaczać że tutejsze potwory lubią mrok.

A to prowadziło do kolejnych poszlak.

Zwykle potworom ciężko przeżyć w podziemiach bez żadnego światła. Jeśli są jednak wystarczająco inteligentne to oznaczało że nie muszą bazować na wzroku.

Możliwe że ich wzrok był słabo rozwinięty, lub w ogóle były go pozbawione.

Nie oznaczałoby to jednak że potwory bez wzroku były mniej groźne.

Jin-Woo słyszał coś, chodź z ledwością.

Odgłos bardzo lekkich kroków.

Bardzo wielu kroków.

Potwory tutaj najwyraźniej poruszały się w grupach, żyły w ciemności i jeśli teraz tutaj zmierzały to oznaczało że może ciągnęły do światła.

I te nasilające się dźwięki...

- To insektoridy! - Krzyknął Jin-Woo gdy wreszcie połączył wszystkie kroki.

- Insektoridy?!

- To gniazdo mrówek?!

- Nawet tak nie mów do cholery!

Spośród wielu rodzajów magicznych bestii, szczególnie kłopotliwe były owady. Trudno było je zabić z wielu powodów, poruszały się w grupach, najczęściej miały twarde pancerze i były szybkie. 

A spośród owadów najgorsze były mrówki. Wielu Łowców przez pomyłkę weszło do gniazda magicznych mrówek i spotkało tragiczny koniec.

Te magiczne mrówki kojarzyły się Koreańczykom bardzo źle już od kilku lat, głównie w jednego powodu.

- Zbliżają się!

- Nic nie widzę!

- Cholera, jest wokół nas zbyt dużo tuneli!

- Nad nami! - Krzyknął w końcu Jin-Woo gdy wróg był coraz bliżej.

Z sufitu, a dokładniej z tuneli w nim właśnie, wypadły na nich gigantyczne ciemnoczerwone robale. Gdyby ostrzeżenie było spóźnione o dwie sekundy zaledwie, robaki spadałyby teraz na ich głowy. Przeciwko magicznym bestiom takim jak owady które gromadziły się w znaczne skupiska na ziemi, utrata równowagi oznaczała wyrok śmierci.

Na szczęście wśród atakujących robali nie widać było żadnych mrówek.

Ośmioro łowców pracowało ze sobą zaskakująco sprawnie, paląc, tnąc i miażdżąc owady wokół nich.

Widać że ta grupa pracowała ze sobą już od dawna.

Nie potrzebowali wielu słów na porozumienie się ze sobą i bronienie pleców sobie nawzajem.

Nic dziwnego że nie brali ze sobą medyka skoro radzili sobie tak dobrze.

Chociaż nie wyglądali na przyjemniaczków...

Ta bijąca od nich żądza krwi i brutalność...

To było zbyt dużo nawet jak na łowców walczących z potworami w podziemiach.

Wielu łowców lubi walczyć i zabijać potwory, nawet bardziej niż zarabiać na nich.

Ale ten sadyzm jaki zaczęła teraz wykazywać ta grupa...

Oglądanie tego z boku było nie tylko niepokojące, ale również frustrujące.

Nie chciał stać i patrzeć. Chciał walczyć.

Teraz gdy mógł stawać się silniejszy...

On sam zaczął lubić walkę i zabijanie potworów.

Chyba nawet bardziej niż zarabianie.

- Ogarniemy się nieco i będziemy szli dalej. - Zadecydował Hwang Dong-Suk gdy wszystkie potwory były już martwe. - Zabierzcie z nich magiczne rdzenie później je podzielimy.

- To moja ulubiona część roboty.

- Ta, moja też.

Hwang Dong-Suk ignorując swoich towarzyszy zbierających rdzenie podszedł do Jin-Woo.

- Uratowałeś nas. Skąd wiedziałeś że wyjdą z góry?

Nie mógł powiedzieć że jego zmysły wykraczały znacznie poza zwykły wzrok.

- To... przeczucie.

- Brawo chłopie. Dzięki tobie poszło nam tak sprawnie. Dziękuję. Ale byłoby lepiej jakbyś skupił się wyłącznie na swoim zadaniu.

- O? - Jin-Woo popatrzył zmieszany na dowódcę grupy nie rozumiejąc co ma na myśli.

Pomógł im zlokalizować potwory. Nie wpaść w pułapkę która mogła okazać dla kogoś śmiertelna.

Gdyby tak szybko nie zareagował...

Dlaczego więc ten gość powiedział coś takiego?

- Szefie, podejdź tu!

Hwang Dong-Suk odwrócił się i podszedł do maga który go zawołał.

Łowcy patrzący na coś leżącego na ziemi rozsunęli się nieco robiąc miejsce szefowi. Kucnął żeby lepiej się przyjrzeć i zmarszczył brwi zaskoczony.

Na pierwszy rzut oka był to po prostu martwy robak, nic nadzwyczajnego.

- Spójrz na ich rany, szefie. To nie od miecza czy sztyletu. To nie nasza sprawka.

Rozumiejąc co jeden z łowców ma na myśli Hwang Dong-Suk mruknął po nosem.

- Wygląda jakby został... ugryziony.

- Spójrzcie tam, więcej takich kawałków.

Hwang Dong-Suk wyprostował się i rozejrzał po tunelach wokół.

- Potwory toczyły jakąś walkę o terytorium? Oznaczałoby to że są tutaj jeszcze jakieś silniejsze bestie. A może to sprawka bossa, to może oznaczać...

Wzrok ośmiu łowców spoczął na Jin-Woo i Jin-Ho z czego ten pierwszy odwrócił wzrok gdy zobaczył że łowcy mu się przypatrują a Jin-Ho nie był tego spojrzenia świadom sprawdzając swój sprzęt.

Przez sekundę Jin-Woo dostrzegł w oczach łowców... dziwną chciwość skierowaną w stronę ich dwójki.

Ten wzrok był straszny.

- Jin-Ho, ten sprzęt jest bardzo dobry. Musiał być drogi? - Spytał pozornie bez zainteresowania Jin-Woo.

- Tak, tata mi go zafundował, z okazji pierwszego rajdu. Martwił się.

Jin-Woo zanucił ze zrozumieniem nie odrywając wzroku od pleców Hwang Dong-Suka.

Podziemia różniły się od siebie wieloma rzeczami. Kształtem, rozmiarem, typami potworów.

Czasem w większych podziemiach potrzeba było nawet kilkunastu godzin, a w niektórych wystarczyła nawet godzina.

Takie poszukiwania uzależnione były często od szczęścia.

Akurat to konkretne podziemie było zbudowane jak prawdziwy labirynt. Nie było wiele walki, ale przemieszczanie się zajmowało wieki.

Zadaniem Jin-Woo było pilnowanie bagażu.

Nie musiał angażować się w walkę i szczerze mówiąc wolał trzymać się od tych gości najdalej jak się tylko da bez wzbudzania ich podejrzeń .

Cały czas coś nie dawało mu spokoju.

Mógł zarobić dużo pieniędzy bez angażowania się, a mimo to cały czas czuł się dziwnie niepewnie.

Jego przeczucia nigdy nie były błędne.

Zawsze słuchał tego co mówi mu instynkt i to głównie dzięki temu przeżył tak długo jako najsłabszy łowca.

***

- Jesteśmy w dupie. - Stwierdził sfrustrowany Hwang Dong-Suk sfrustrowany. - Wędrujemy już tyle czasu, a mimo to nadal nie natrafiliśmy jeszcze na żadne potwory.

- Wszędzie walają się tylko zwłoki.- Mag spojrzał pod ich stopy na poodgryzane kawałki owadów. - Przecież boss musi gdzieś tu być.

Zmęczeni i znużeni łowcy minęli kolejny korytarz bez nadziei że znają coś prócz dalszej drogi i może większej ilości trupów.

Z pożartych owadów nie dało się pozyskać nawet rdzeni które otarłyby im łzy.

W większości przypadków coś zażerało te części owadów w których były zakorzenione rdzenie.

- Chwila.

Hwang Dong-Suk zatrzymał się patrząc na ziemię usłaną ciałami owadów.

Było ich tutaj o trzy razy więcej niż w całym podziemiu.

Gdy następnie spojrzał na górę zobaczył u sufitu mnóstwo grubej białej pajęczyny z przylepionymi do niej kokonami.

- Trafiliśmy w dziesiątkę!

Stwierdził uradowany Hwang gdy przeszli dalej w głąb komnaty i zobaczyli rosnące na ścianach kryształy.

- Kryształy many!

- I to ile?!

- Są warte mniej niż rdzenie z powodu mniejszej zawartości energii, ale w takiej ilości. Powinniśmy dostać za nie niezłą sumkę. Tak na oko... może z 10 000 000 Won. (34138 PLN)

Mag rozglądał się po komnacie kalkulując.

- Nawet twój brat pozazdrościłby nam takiego znaleziska. - Jeden z łowców zwrócił się do Hwang Dong-Suka.

- Hej. - Syknął mag. - Nie powinieneś od tak o nim wspominać. Zwłaszcza w świetle ostatnich wydarzeń.

Hwang Dong-Suk zignorował ich obu i spojrzał w górę.

Na bossa.

- Śpi. - Stwierdził po chwili niepewności dowódca. - Ale nie wiadomo jak długo.

Wszyscy poszli za jego przykładem patrząc na obrzydliwego wielkiego pająka.

Czarno czerwony włochaty i ogromny. Tak najłatwiej można było określić to obrzydliwe bydle.

Jin-Woo cieszył się że nie miał arachnofobii bo w takim wypadku chyba już by tutaj zemdlał.

Jin-Ho stojący koło niego zrobił krok w tył trzęsąc się.

Chociaż Jin-Woo nie trząsł się jak on, to musiał przyznać że ten boss... te w bramach D i E były najwyraźniej niczym w porównaniu z bossami kategorii C.

Potwór bezsprzecznie był silny. Jin-Woo nie miał problemów z wyczuciem bijącej od niego magii.

Hwang Dong-Suk odwrócił wzrok od bossa i rozejrzał się po ogromnej ilości kryształów.

- Po pokonaniu bossa brama zamknie się w ciągu godziny. Nie uda nam się wtedy wydobyć nawet 1/5 tego cholerstwa. Z tego powodu musimy wydobyć kryształy przed walką. Boss się na razie nażarł i śpi. Nie mogliśmy sobie wymarzyć lepszej okazji. Cheul-Bin wziąłeś sprzęt?

- Niestety, ale kto by się spodziewał że w podziemiach kategorii C znajdziemy kryształy many. Zostawiłem to wszystko w aucie.

- Idioto... Przecież ci mówiłem żebyś zawsze brał wszystko ze sobą.

Do wydobycia kryształów potrzebne były kilofy. Te same które Jin-Woo targał na plecach.

Ale mimo to zachowywali się jakby wcale tych kilofów nie wzięli.

Dlaczego?

- Zjebałeś, stary. - Hwang Dong-Suk spojrzał na Jin-Woo i Jin-Ho drapiąc się w brodę. - Mam prośbę, moglibyście we dwójkę przypilnować tego miejsca. Musimy wrócić po sprzęt.

Słysząc prośbę Hwanga Jin-Woo zacisnął zęby. Czyżby zdrada?

- Mamy zostać sami z bossem? - Spytał z niedowierzaniem Jin-Ho.

- Nie martw się. Nie powinien zaatakować dopóki nie podejdziesz bliżej.

Hwang zaśmiał się serdecznie chociaż jego oczy błyszczały w dość dziwny sposób.

- Mówiłeś że to twój pierwszy rajd, tak? To także pierwszy raz Jin-Woo w podziemiach tej kategorii. Zaufajcie mi, dobrze? Nic się nie stanie, od dłuższej chwili robimy tutaj hałas i nic złego się nie stało. Mam do zamienienia słówko z pozostałymi, zapalimy sobie przy okazji. Zaraz wróćmy.

Najpierw starali się ich zostawić mówiąc o sprzęcie.

A teraz nagle Hwang musi na osobności porozmawiać ze swoimi ludźmi.

Co takiego niby musi im powiedzieć że Jin-Ho i Jin-Woo nie mogą tego posłuchać?

Nawet nie starał się zbyt dobrze udawać że chce ich tutaj zostawić na pożarcie.

Jin-Woo zazgrzytał zębami gdy przypomniał sobie ostrzeżeniu jednego z łowców, które dostał jakiś czas temu.

Ci dranie byli jaszczurami.

Niezbyt zdziwiony Jin-Woo zobaczył jak głośna eksplozja ognia niszczy wejście do komnaty zasypując je.

Jin-Ho patrzył z niedowierzaniem i przerażeniem na zasypane wejście podczas gdy Jin-Woo milczał po cichu gotując się w środku.

„Bycie łowcom to niebezpieczna robota, wypadki chodzą po ludziach. Przestępstwa też nie są rzadkością, w końcu kto ci je udowodni . Nie ma tutaj żadnego monitoringu, ani przypadkowych gapiów. Nic nie stoi na przeszkodzie by łamać prawo. Im jesteś słabszy tym szybciej się ciebie pozbędą, ludzie lgną do silnych. Jeśli zauważą że jesteś bezużyteczny lub wchodzisz im w drogę... Cóż... Tak jak jaszczurki pozbywają się ogona, tak oni pozbędą się ciebie."

Jin-Woo zacisnął pięści przypominając sobie te właśnie słowa.

Jin-Woo nie bał się, ale też niekoniecznie chciał tego doświadczyć.

No bo kto niby chciałby doświadczyć zdrady i próby zabójstwa?

Trochę było mu żal Jin-Ho.

Pierwszy rajd tego dzieciaka wyglądał właśnie tak.

Jin-Woo nie mógł nic na to poradzić.

Gdyby tylko czegoś spróbowali to grupa Hwanga wzięłaby sprawy we własne ręce. A gdyby zaczęli tutaj walczyć, w towarzystwie bossa...

- I co teraz zrobimy? Wejście... Te dranie próbowały nas zabić... Chcą nas zabić dla głupich kryształów!

- Poprawka. Nadal próbują. Boss właśnie wstał.

Jin-Woo wcale nie musiał się odwracać, wystarczyło że słyszał poruszenia ze sobą.

Wielki pająk.

Boss rangi C.

Jin-Ho odwrócił się przerażony a Jin-Woo podszedł za jego przykładem obserwując schodzącego do nich wyraźnie złego pająka.

Blady i spocony ze strachu Jin-Ho wyjął drżącymi rękami miecz i tarczę.

- S-Stan za mną. Zaraz... zaraz coś wymyślę.

Jin-Woo przyglądała się potworowi szukając słabych stron.

Wiele ślepi.

Olbrzymia, ohydna paszcza z dwoma rzędami ostrych zębów.

Przerośnięte długie nogi.

W porównaniu do tego przyjemniaczka Rasaka nadawał się do hodowli i wsadzenia do terrarium.

Przyzywając swój nowy sztylet do ręki Jin-Woo poczuł podniecenie.

Może znalazł się w groźnej sytuacji. Może i boss był silniejszy od niego.

Ale, nawet mimo tego nic nie mógł poradzić że jedynie co miał przed oczami do punkty doświadczenia.

Ten boss da mu przynajmniej jeden poziom. A gdyby miał szczęście to może nawet dwa.

- Zajmę się tym. - Stwierdził Jin-Woo omijając Jin-Ho i idąc naprzeciw bossowi.

- Czekaj, co ty robisz?! - Krzyknął za nim Jin-Ho. - Jak niby... Oszalałeś?! Tylko najlepsi z rangą C lub B daliby sobie z nim radę.

- Skup się na tym jak stąd uciec. - Poradził mu Jin-Woo.

Wiedział jednak że chłopak miał rację.

Nawet po powtórnym przebudzeniu i wbiciu 18 poziomu Jin-Woo był słabszy od tego bossa.

Ale... Rasaka też był od niego silniejszy.

Zresztą jakie miał inne wyjście? Dać się zjeść?

Pająk przyśpieszył biegnąc w stronę Jin-Woo robiąc przy okazji dużo hałasu przebierając swoimi licznymi odnóżami.

Jin-Woo skoczył i lecąc nad bossem ciął w jego odwłok.

Następnie wylądował za pająkiem który natychmiastowo się do niego odwrócił.

Widząc że cios nie zrobił potworowi nic Jin-Woo ponownie ruszył w jego stronę ściskając mocniej w dłonie swój Kieł Rasaka.

Pająk tym razem nie dał się tak łatwo zaatakować i zamiast tego zaczął wyprowadzać własne ataki przednimi odnóżami.

Jin-Woo robił unik za unikiem aż w końcu dostrzegł okazję do ataku, ciął potwora w jedną z nóg.

Nie powstała żadna rana. Żadne nacięcie. Nic to nie dało.

Posiadał osiem nóg, nie miał martwych punktów i z łatwością mógł przebić się przez skały o czym Jin-Woo nieprzyjemnie się przekonał gdy jedno z odnóży próbując go trafić uderzyło o ziemie robiąc w niej wielką dziurę.

Tymczasem gdy Jin-Woo walczył z potworem Jin-Ho stojąc zamrożony w strachu i szoku patrzył na to co działo się tuż przed nim.

To miał być łowca rangi E?!

To było niemożliwe!

Z drugiej strony Stowarzyszenia potwierdziło jego rangę. Musiało.

Ale nikt z taką rangą nie mógłby poruszać się tak szybko, tak zwinnie i z taka siłą.

Czyżby łowca Sung był...

Sfingaczem?!

Na te myśl Jin-Ho przełknął silnię przerażony.

Pośród łowców trafiali się czasami tacy którzy byli w stanie kontrolować poziom swojej mocy.

Mając możliwość dowolnej manipulacji wynikami testu mogli zostać skatalogowani wedle własnej woli.

Ci którzy tak robili nazywani byli Sfingaczami.

Problem polegał na tym...

Że większość takich osób okazywała się psychopatami lubiącymi zabijać dla zwykłej zabawy!

Już sam nie wiedział co jest gorszę.

Zamknięcie tutaj z tym pająkiem czy z potencjalnym Sfingaczem!

Podczas gdy Jin-Ho umierał wewnętrznie Jin-Woo wyprowadzał atak za atakiem.

Żaden z nich jednak nic nie dawał.

Czuł że powoli traci siły a pająk nie przestawał nacierać i nie zwalniał ani trochę.

Nawet nie udało mu się go jeszcze choćby raz zadrapać.

Było naprawdę niebezpiecznie.

[ZMĘCZENIE: 57]

Im większe było jego zmęczenie tym słabsze miał ruchy. A jeśli da się trafić to ta walka może stać się już przesądzona.

Jedynym co mu pozostało to specjalne umiejętności sztyletu.

Paraliż oraz krwawienie.

Oczywistym celem uderzenia będzie głowa.

Najsłabszymi punktami na głowie będą oczy.

Nim mógłby jednak zbliżyć się na tyle by skoczyć w górę, dostrzegł że pająk stoi i czeka a następnie otwiera paszczę i pluje.

Pluje kwasem wprost na Jin-Woo.

Skoczył w górę unikając ataku i lądując kilka metrów w tyle.

Przez cały ten czas pająk miał asa w rękawie.

Pomijając jak debilnie to brzmiało.

Jin-Woo będzie musiał skrócić dystans między nimi jeszcze szybciej jednocześnie uważając na kwas.

Bardzo trudne zadanie.

Ruszył pędem przed siebie patrząc uważnie na pająka.

[UMIEJĘTNOŚĆ: SPRINT AKTYWOWANA]

[TWOJA SZYBKOŚĆ WZROSŁA O 30%]

Sprint szybko nabije mu punktów zmęczenia, ale nie miał innego wyboru jak tylko go użyć.

Zmniejszył dystans.

Skoczył.

Wycelował.

[EFEKT: PARALIŻ ZOSTAŁ NAŁOŻONY]

[ODPORNOŚĆ PRZECIWNIKA BYŁA ZBYT WYSOKA. EFEKT ANULOWANO]

Cholera. Paraliż nic nie dał.

Musiał się śpieszyć i zakończyć to teraz.

[ZMĘCZENIE: 68]

Jeszcze trochę szybciej.

Uniknął lecącej w jego stronę nogi i skoczył do góry znów celując w łeb.

[ZMĘCZENIE: 74]

Jednak niespodziewanie inne odnóże uderzyło w niego bardzo boleśnie odrzucając go do tyłu tak mocno że uderzył w ścianę robiąc w niej dziurę.

Pająk już miał zadać kolejny cios leżącemu łowcy, gdy ten szukając wyjścia z tej patowej sytuacji przypomniał sobie że nie odebrał dzisiejszej nagrody za trening.

Gdy regeneracja sił ogarnęła jego ciało, niwelując całe jego zmęczenie Jin-Woo udało się w porę uniknąć nogi lecącej w jego stronę i znów skoczył w stronę głowy.

Następnie uderzył w oko.

Najpierw jedno, potem drugie i trzecie.

[ EFEKT: PARALIŻ ZOSTAŁ NAŁOŻONY]

[EFEKT: KRWAWIENIE ZOSTAŁ NAŁOŻÓNY]

[CEL BĘDZIE CO SEKUNDĘ TRACIŁ 1% HP]

Jin-Woo nie zatrzymał się.

Dźgnął po raz drugi w to samo oko.

Potem w drugie, trzecie i czwarte które jeszcze udało mu się dosięgnąć.

A potem skoczył do góry gdy pająk zaczął się chwiać.

Podczas gdy on odskoczył do tyłu pająk upadł z głośnym hukiem na ziemię.

[BOSS PODZIEMIA ZOSTAŁ POKONANY]

[ZDOBYŁES NOWY POZIOM!]

[ZDOBYŁES NOWY POZIOM!]

[ZDOBYŁES NOWY POZIOM!]

Wzdychając z ulgą Jin-Woo otarł pot z czoła.

Na całe szczęście nie przyjął wcześniej nagrody za dzisiejsze zadanie.

Gdyby nie to, byłby już w kawałkach.

I zyskał aż trzy poziomy.

Z 18 na 21.

Całkiem nieźle.

[AWANSOWAŁES POWYŻEJ POZIOMU 20 FUNKCJA SKLEPU JEST TERAZ AKTYWNA]

I wreszcie mógł używać sklepu! Też fajnie.

Następnie po prostu wziął sobie rdzenie z bossa widząc że są dość silne i jest ich aż dziesięć. Właściwie jeden z nich pochodził z bossa i był wart około 10 milionów. (34138 PLN) a pozostałe pochodził z jego brzucha i należały niegdyś do zjedzonych owadów.

Nie zamierzał oddawać tym świniom tych rdzeni.

Nie po tej paskudniej zdradzie.

- Uh... Proszę pana... Zechciałby pan przechować swoje kryształy w plecaku?

Widząc Jin-Ho który ma na plecach plecak i wyjątkowo spocony i napięty wyraz twarzy Jin-Woo przekrzywił głowę zmieszany.

- Jeśli jest pan spragniony proszę się napić wody.

- Um... Dzięki. Chętnie. - Jin-Woo wziął od Jin-Ho wodę nie przestając na niego dziwnie patrzeć.

- Sprzęt był w plecaku. Parszywi kłamcy. Wydobędę trochę tych kryształów jak już tutaj jesteśmy.

Dzieciak zdecydowanie zachowywał się dziwnie.

Chociaż... jakby nie patrzeć Jin-Woo uratował mu życie. Więc może po prostu był wdzięczny... czy coś.

Nim jednak Jin-Ho zdążyłby chwycić za kilof ze strony przejścia dobiegł głośny huk i ściana ognia.

Gdy ogień już zgasł a kurz opadł Jin-Woo dostrzegł ośmioosobowa grupę łowców którzy zostawili ich tutaj.

Walka raczej się jeszcze nie skończyła.

Czy poradziłby sobie z ośmioma łowcami?

Szybko otworzył okno statusu zerkając na nie.

Każda z jego statystyk była przynajmniej na progu 30 lub powyżej.

Da sobie radę.

- Boss nie żyje.

- Co oni tutaj robią?!

- Co tutaj się stało?

- Sami go zabili?

- Ten pająk był jakiś niedojebany.

Hwang Dong-Suk przyjrzał się zimno dwóm nadal żywym łowcom.

Czy z takim wyposażeniem ten cherlawy szczeniak zabiłby bossa?

Nie miał żadnego doświadczenia, więc jak...?

Ten głupi pająk miał rangę C!

Ale z drugiej strony boss się raczej sam nie zabił.

Nie było szans żeby gówniany łowca z rang E mógł chociaż pomóc w takiej sytuacji. Więc ten smarkacz musiał pokonać go sam.

W sumie nie wiedział jak potężny jest ten jego sprzęt.

- Hwang co robimy?

- Musimy przekabacić go na naszą stronę. Yoo Jin-Ho! Sprawdziliśmy cię nieco, okazało się że jesteś synem niezłego gościa. Kto by pomyślał że jestem dzieciakiem prezesa biura nieruchomości Yoo Jin. To twój ojciec, co nie?

- Co z tego?!

- Miałem podejrzenia że możesz być dzieckiem kogoś dzianego, ale nie myślałem że to może być prawda. Chciałbym porozmawiać o czymś z twoim ojcem. Damy ci więc szansę... Zabij Sung Jin-Woo.

- Co!? - Krzyknął z niedowierzaniem Jin-Ho patrząc cały czerwony na uśmiechających się w większości złośliwie łowców.

- Zabij go i dołącz do naszej drużyny. To jedyny sposób byś przeżył. Inaczej zginiecie oboje.

Jin-Ho spojrzał na milczącego i niewzruszonego Jin-Woo.

Ten wzruszył jedynie ramionami niewzruszony. Przynajmniej na zewnątrz.

W środku gotował się ze złości i zgryzoty.

Teraz uratowanie życie Jin-Ho, wdzięczność chłopaka czy jego wcześniejsza nieco męcząca chęć nawiązania rozmowy nie miały znaczenia.

Słabi zawsze są zdradzani.

Był taki naiwny...

- Dlaczego się wahasz? Nikt się o tym nie dowie. A może boisz się walczyć z łowcą rangi E?

Ku zaskoczeniu wszystkich w komnacie, w tym samego Jin-Woo, Jin-Ho wyciągnął broń i stanął przed Jin-Woo jakby chciał go bronić.

- Zamierzasz z nami walczyć? - Spytał z rozbawieniem Hwang Dong-Suk.

- I co teraz szefie? - Gyu-Hwan spojrzał na ich lidera.

- Zajmijmy się najpierw tym słabszym.

Gdy Hwang wyciągnął tarczę i miecz i zaczął iść w ich stronę przed oczami Jin-Woo pojawił się nieoczekiwany komunikat systemu.

[OTRZYMANO NIEZWŁOCZNE ZADANIE.]

Co?

Teraz?

Serio. Teraz!?

Nie mówiąc nic Jin-Woo nakazał otworzyć wiadomość.

Przed jego oczami wyskoczyły cztery różne okna.

NIEZWŁOCZNE [ZADANIE: ZABIJ WROGÓW]

W POBLIŻU POJAWIŁY SIĘ JEDNOSTKI CHCĄCE ZABIĆ „GRACZA". POZBĄDŹ SIĘ ICH I ZAPEWNIJ SOBIE BEZPIECZEŃSTWO.

ZA NIEWYKONANIE ZADANIA OTRZYMASZ KARĘ.

LICZBA WROGÓW DO ZABICIA: 8

ZABITYCH: 0

Co to do diabła było!?

Miał zabić całą ósemkę?!

Nim mógłby się nad tym zastanowić dostrzegł za na wpół przezroczystymi oknami systemu świetlistą strzałę która pojawiła się w dłoni maga a potem zaczęła lecieć w stronę Jin-Woo.

To stało się tam szybko że nie miał czasu na unik.

Strzała uderzyła w niego powodując silną eksplozję i posyłając go na ścianę.

Pod wpływem uderzenia ściana pękła a jej kawałki spadły na Jin-Woo przysypując go.

- Sung!

- Nie rozpaczaj nad trupem i chodź do nas.

Ze łzami w oczach Jin-Ho odwrócił wzrok od miejsca w które uderzył Jin-Woo i spojrzał wściekły na nadal rozbawiona grupkę łowców naprzeciw siebie.

Tymczasem Jin-Woo zamroczony pozwalał by przez jego głowę przebiegały setki chaotycznych myśli.

Dlaczego?

Dlaczego o tym zapomniał?

Tutaj, przetrwają tylko najsilniejsi.

Przez ten cały czas źle do tego podchodził.

Nie chodziło o stanie się silniejszym.

Musiał stanąć na samym szczycie.

Wyprzedzić każdego.

Nawet łowców rangi narodowej.

Wszystkich.

Musiał stać się najsilniejszy.

Czy tego od początku chciał system?

Teraz zachęcający go do zabójstwa?

[ZA NIEWYKONANIE ZADANIA TWOJĄ KARĄ BĘDZIE ZAWAŁ.]

System?

Czego on tak naprawdę chce?

Na pewno chce żeby przeżył.

Po co innego zmuszałby go do zabójstwa?

Aby system działał Jin-Woo musiał żyć.

To żadna boska wola ani dar.

System go wykorzystywał.

Ale to było w porządku.

To mogło działać w obie strony.

System wykorzystywał jego.

A on wykorzystywał system.

Jin-Woo powoli podniósł się na nogi czując jak krew spływa mu po skroni.

[HP: 1360/2600]

- He? Ten gość przeżył? - Jeden z łowców wskazał na podnoszącego się Jin-Woo.

- Stary, chybiłeś?

- Trochę wstyd, twój atak nie był w stanie zabić tego leszcza na strzała.

- Gyu-Hwan to nie czas na zabawę. - Przypomniał mu karcąca Hwang Dong-Suk.

- Wiem.

Mag patrzył z niedowierzaniem jak ten słaby łowca tak po prostu staje na nogi pomimo tego że zaatakował go z pełną mocą.

Jak on to zrobił u diabła?

Faktyczne chybił?

Jin-Ho spojrzał z mieszanką ulgi i niedowierzania na mijającego go Jin-Woo patrzącego na grupę Hwanga.

- Nie powinniście pogrywać sobie z ludzkim życiem. - Stwierdził zimno Jin-Woo.

- Spokojnie, zajmę się nim.

Jeden z łowców ze śmiechem i pogarda podszedł do Jin-Woo zarzucił mu rękę na ramiona nachylając się nad nim i patrząc na niego z politowaniem.

- Wygląda na to że nie bardzo ogarniasz co tutaj jest grane...

Nie mając zamiaru słuchać tego śmiecia który wchodził w jego przestrzeń osobistą Jin-Woo wyciągnął sztylet i jednym spokojnym ruchem odciął temu żałosnemu łowcy głowę która upadła na ziemię a chwilę później Jin-Woo odepchnął od siebie resztę jego ciała podczas gdy krew z tętnic łowcy rozprysnęła się na jego policzek.

- Jeden z głowy. Jeszcze siedmiu.

-Jun-Tae!

- Co?!

- Kiedy on wyciągnął ten nóż?!

Łowcy patrzyli w szoku jak łowca rangi E bez żadnego problemu zabił jednego z nich. Będącego łowcom rangi D.

Jin-Woo ruszył spokojnym krokiem stronę grupy.

Zabił łowcę.

Człowieka.

To że system go do tego zmusił nie umniejszał jego win.

Mimo to nie mógł się zmusić do żalu.

Jeśli on ich nie zabije, to oni zabija jego.

Chociaż nie, szybciej zrobi to system.

- Nie mam pojęcia co przed chwilą zrobił. Ale nie traćcie czujności. - Nakazał im Hwang ściskając mocniej rękojeść miecza czując jak jego oddech przyśpiesza. - Gyu-Hwan dawaj jeszcze raz.

Mag jeszcze raz posłał w stronę Sunga ten sam atak starając się włożyć w niego jeszcze więcej wysiłku.

- Upierdliwy z ciebie czarodziej. - Stwierdził Jin-Woo pojawiając się przed magiem nim jeszcze jego czar zdążyłby w cokolwiek uderzyć.

Następnie Jin-Woo pociął szkodnika kilkoma prostymi ruchami.

Inni łowcy już całkowicie wściekli po tym jak zobaczyli jak drugi ich kompan pada na ziemię a z całego jego ciała sączy się ogromna ilość krwi rzucili się na niego w tym samym czasie.

Ale to nie wystarczyło.

Nie na Jin-Woo.

Byli zbyt wolni.

Mieli zbyt słabą obronę.

Nie myśleli logicznie.

[NAŁOŻONO EFEKT „PARALIŻU"]

[NAŁOŻONO EFEKT „KRWAWIENIA"]

[NAŁOŻONO EFEKT „KRWAWIENIA"]

LICZBA WROGÓW DO ZABICIA: 1

ZABITYCH:7

Prawie koniec.

Jin-Woo uniósł głowę i popatrzył na Dong Hwang-Suka oczami głodnego drapieżnika.

- Wybiłeś całą... Sukinsynu! Zapłacisz mi za to! Przez cały ten czasu ukrywałeś swoja prawdziwą siłę zasrańcu? To ty pokonałeś bossa.

Hwang przełknął ślinę używając umiejętności „wzmocnienie" .

Sukinsyn przed nim musiał być już nieźle zmęczony. Najpierw walczył z bossem a potem z siedmioma jego ludźmi.

Nie wystarczy mu już mocy do walki z nim. Nie udałoby mu się w żaden sposób przebić tym swoim śmiesznym sztylecikiem przez jego grubą tarczę.

Wyglądał na zręcznego sukinsyna, więc nie powinien posiadać żadnych umiejętności pozwalających przebić się przez gardę.

Już po nim.

Jednak jakby tylko na to czekając Jin-Woo zatrzymał jego szarżę jedną dłonią chwytając go za twarz i ciskając nim w ziemię.

Leżąc na popękanej ziemi Hwang Dong-Suk zakaszlał słabo będąc w ciężkim szoku jak temu gościowi udało się go z taką łatwością powalić.

Czyżby był Sfingaczem?

- Czekaj... Nie zabijaj mnie! Oszczędź mnie! Dam ci pieniądze! Możesz zachować wszystkie łupy.

Hwang Dong-Suk z ledwością podniósł się na czworaka i odsuwając się od Jin-Woo.

- Trzy razy. Błagasz o litość człowieka którego próbowałeś trzykrotnie zabić?

Najpierw przez zasypanie wejścia.

Potem przez próbę namówienia Jin-Ho.

Potem przez magie Gyu-Hwana.

- Przecież sam mówiłeś. Co dzieję się w podziemiu, pozostaje w podziemiu.

Zdając sobie sprawę że błaganie nic nie da, Hwang Dong-Suk zrobił się czerwony ze złości i zaczął krzyczeć.

- Ty zasrańcu! Masz pojęcie kim jest mój młodszy brat...

Głowa Dong-Suka poleciała do góry, zrobiła kilka obrotów wokół własnej osi i upadła na ziemię.

Nie, nie miał pojęcia.

I nic go to nie obchodziło.

Chowając sztylet Jin-Woo spojrzał na swoją kurtkę.

Znów pobrudził ubranie.

Nie dość że duża część jego ubrań stała się dla niego za mała to jeszcze pobrudził krwią te które miał na sobie.

A krew tak łatwo nie schodzi.

Cóż, najwyraźniej czekają go poważne zakupy.

Wiedział że zrobił coś złego zabijając innych ludzi.

Ale ci ludzie byli zwykłymi śmieciami.

Nie umiał ich żałować.

Gdyby zabił kogoś niewinnego, nie mogącego się bronić, kogośkto nie zrobił mu żadnej krzywdy.

Wtedy nie mógłby spojrzeć na siebie w lustrzę.

Ale nigdy tego nie zrobi.

Nie był śmieciem pokroju tych martwych tutaj.

NAGRODA ZA WYKONANE ZADANIE

NIEZWŁOCZNE ZADANIE: ZABIJ WROGÓW

WYMAGANIA ZOSTAŁY SPEŁNIONE

CHCESZ ODEBRAĆ NAGRODĘ?

[TAK] [NIE]

Spodziewał się tego. Za każde zadanie do tej pory dostawał nagrody.

Zaakceptował będąc ciekawym co takiego dostanie.

MAGRODY ZA ZADANIE

NAGRODA #1: REGENERACJA SIŁ

NAGRODA #2: PUNKTY STATYSTYK +10

NAGRODA #3: ŻĄDZA KRWI

PRZYJMUJESZ?

[TAK] [NIE]

Aż dziesięć punktów?!

Świetnie!

Nowa umiejętność była chyba jeszcze bardziej satysfakcjonująca niż punkty.

Szybko akceptując Jin-Woo spojrzał na nową umiejętność.

UMIEJĘTNOŚĆ

[AKTYWNE]

ŻĄDZA KRWI LV.1

100 MANY

- NAKŁADA EFEKT PRZERAŻENIA NA WYBRANY CEL. TRWA JEDNĄ MINUTĘ.

- EFEKT MOŻNA NAKŁADAĆ NA KILKA CELÓW.

- EFEKT „PRZERAŻANIE"

- WSZYSTKIE STATYSTYKI PRZECIWNIKA – 50%

Chodź tymczasowe i zjadające manę miało naprawdę potężną moc. Az o połowę zmniejszało statystyki wroga. Zapewne nie zadziała na wrogów o wysokiej odporności, tak samo jak było w przypadku efektów nałożonych na jego sztylet.

Niemniej jednak i tak umiejętność była dobra.

Jaskinia zatrząsała się jakby przypominając o tym że brama niedługo się zamknie.

Jin-Woo spojrzał na zamrożonego w strachu Jin-Ho gdy ich spojrzenia się spotkały młody chłopak wyglądał jakby miał zaraz zemdleć.

- Nie zabijaj mnie, błagam!

Nie chciał robić temu chłopakowi krzywdy.

Nie zamierzał tego robić ani przez sekundę.

Dzieciak stanął w jego obronie dwukrotnie.

Gdy boss się obudził.

Oraz gdy zaproponowano mu jego własne życie w zamian za odebranie życia Jin-Woo.

Ale nie mógł pozwolić żeby chłopak zaczął mówić o tym co się tutaj stało.

Yoo Jin-Ho zadrżał niekontrolowanie. Jego twarz była całkowicie blada. W końcu właśnie patrzył, jak Jin-Woo z zimną krwią zabija osiem osób. Jedną z najpotężniejszych broni do panowania nad człowiekiem był „strach". Więc Jin-Woo postanowił wykorzystać to na swoją korzyść. 

- Dlaczego powinienem?

Jin-Woo przysiągł, że słyszał, jak serce Yoo Jin-Ho najpierw się zatrzymuje a potem pęka.

Przesadził?

- Mam... Mam pieniądze... mogę dać ci...

- Za kogo ty mnie masz?

Jin-Woo spojrzał z urazą na przerażonego chłopaka. Całe życie było naznaczone biedą, ale nie miał zamiaru wykorzystywać kogoś jako zakładnika za pieniądze. Gdyby to zrobił, nie różniłby się niczym od Hwang Dong-Suka.

- Przepraszam!

Teraz gdy się nad tym zastanowił, zdał sobie sprawę że Jin-Woo odrzucił propozycję Dong-Suka dotyczącą pieniędzy w zamian za jego życie.

Najwyraźniej był typem człowieka niezainteresowanego materialnymi korzyściami a jedynie przelewaniem Ale jeśli tak to czemu zabrał rdzenie z bossa?

Magiczne rdzenie, będące źródłem wielkiej mocy, miały wiele zastosowań poza tworzeniem magicznych przedmiotów. Ale dla Łowcy nie różniły się niczym od pieniędzy.

Powodem, dla którego ubrudził sobie ręce, żeby przejrzeć zwłoki, było to, że walczył o to z bossem. Nie miałby litości dla tych, którzy wystąpili przeciwko niemu, ale nie chciał mieć nic wspólnego z tym, na co nie zapracował potem i krwią. 

Więc pomimo brutalności miał swoje żelazne zasady.

Nic dziwnego że na jego propozycję Jin-Woo się zezłościł.

To czego teraz potrzebował, to nie „pieniądze ojca".

Yoo Jinho szybko przemówił,

- Jeśli mnie oszczędzisz przekażę ci wszystkie dochody z tego podziemia.

- Hmmm?

Jak się spodziewał, Jin-Woo wyglądał na zainteresowanego.

— Gdyby dziewięć z dziesięciu osób zginęło a jedyny ocalały zabrał ze sobą do domu wszystkie zyski, to byłoby bardzo podejrzane.  

Yoo Jin-Ho był pewien, że Jin-Woo był sfingaczem. Mało tego, potężnym sfingaczem, który lubił zabijać! Taka osoba nie mogła zwracać na siebie uwagi innych.

- Więc?

- Z drugiej strony, jeśli ty i ja wyjdziemy stąd razem, zgodnie z umową, wszystkie magiczne rdzenie staną się moje. Nawet gdyby ośmiu innych nie żyło, nikt by cię nie podejrzewał jeśli nie miałbyś żadnych widocznych korzyści.

Oczywiście nikt też nie podejrzewałby Yoo Jin-Ho. Był synem jednego z najpotężniejszych prezesów w kraju. Magiczne rdzenie nie byłyby dla niego nic warte.

- Oczywiście pieniądze należałyby do ciebie. To „godna cena" za zabicie grupy Hwang Dong-Suka i uratowanie mi życia.

- Stoi.

***

Gdy w końcu wrócił do domu było już na dworze ciemno i nadal lało.

Po szybkim prysznicu i zmianie ubrań otworzył okno statusu.

STATUS

NAZWA: SUNG JIN-WOO

POZIOM: 21

PROFESJA: BRAK

TYTUŁ: ZABÓJCA WILKÓW

HP: 2600

MP: 390

ZMĘCZENIE: 0

SIŁA: 53

ZRĘCZNOŚĆ: 38

ZMYSŁY: 32

WITALNOŚĆ: 30

INTELIGENCJA: 30

(DOSTĘPNE PUNKTY STATYSTYK: 10)

Nadal miał 10 punktów statystyk z zadania. Korciło go, żeby je zużyć. Była to kwota, która normalnie wymagała trzech dni codziennych zadań (brakujący jeden punkt) lub dwóch poziomów (ale nie można było swobodnie rozdysponować tych punktów).

Najpierw zainteresuje się zręcznością. Widział dziś jak przydatna może to być statystyka. Wręcz ratująca życie.

Dał więc w nią 7 punktów. A pozostałe 3 w zmysły.

Trzy poziomy wraz z punktami bardzo go cieszyły. Tak samo jak pieniądze które zarobił.

49 rdzeni. Przy średniej cenie 5 milionów za sztukę za większość i 19 milionów za rdzeń pająka dostałby około 259 milionów. (884185 PLN)

To była astronomiczna kwota której nie zarobił łącznie przez te cztery lata bycia łowcą.

Rdzenie oczywiście jeszcze nie zostałby sprzedane więc nie miał tych pieniędzy.

Sprzedawanie magicznych rdzeni nie było trudne. Zapotrzebowanie było tak duże, że były chwytane w momencie wprowadzenia ich na rynek. Pytanie brzmiało, gdzie je sprzedać. Mógł sprzedać je osobiście innej osobie, Gildii lub za pośrednictwem firmy. Patrząc na posiadaną kwotę, Jin-Woo doszedł do wniosku, że zamiast sprzedaży osobistej lub korzystania z rynku internetowego, uda się do pośrednika w celu pośrednictwa.

W sumie ciekawiło go czy mógłby sprzedać te rdzenie w sklepie.

Byłoby raczej wygodnie, gdyby sklep przyjmował magiczne rdzenie w wartości nominalnej, jak śmieci. Myśląc o sklepie, Jin-Woo odłożył torbę. Zdał sobie sprawę z jeszcze jednego postępu, jaki zrobił dzisiaj.

Zapomniał że przecież system powiedział mu po wbiciu 21 poziomu że ma teraz możliwość korzystania ze sklepu.

Z tym znajomym elektronicznym tonem, przed jego oczami pojawiła się pozornie nieskończona lista przedmiotów do kupienia. Były to zarówno tanie mikstury i różnorodne akcesoria, jak i drogie zbroje i potężna broń. Każdy z nich sprzedawano za złoto. Oczywiście im lepszy przedmiot, tym droższy koszt złota. Niektóre z najpotężniejszych przedmiotów kosztowały nawet 10 miliardów sztuk złota.

Jego obecne złoto wynosiło 112 tys. To było zdecydowanie za mało, żeby kupić coś, co wydawało się przydatne, ale nie trzeba było się spieszyć. Miał mnóstwo czasu.

A niektóre z tych przedmiotów naprawdę wyglądały kusząco.

Gdy on przeglądał sklep do mieszkania wróciła jego siostra.

- Panierowane skrzydełka? - Spytała zaskoczona Jin-Ah widząc jak jej brat zajada się kupionymi skrzydełkami patrząc w telewizor.

Prawda była taka że patrzył na okienko sklepu, nie na telewizor, ale to trochę dziwnie mogłoby z boku wyglądać. A szum telewizora mu nie przeszkadzał.

Dziewczyna widząc co jej brat kupił szybko przebrała się, rzuciła książki z biblioteki do swojego pokoju i wpadła do salonu porywając skrzydełka.

- Co to za okazja? Coś się musiało stać, zwykle żydzisz każdy gorsz.

- W sumie sam nie wiem. Dziś po prostu miałem bardzo opłacalny rajd i humor mi dopisuje.

Jin-Woo wzruszył ramionami otwierając puszkę piwa i biorąc łyk.

Po chwili jego dłoń zadrgała z zaskoczenia gdy odstawiał puszkę na stolik a przed jego oczami pojawił się komunikat systemu.

ALARM

[ZOSTAŁA WYKRYTA SZKODLIWA SUBSTANCJA...]

[EFEKT: USUNIĘCIE TRUCYZNY AKTYWOWANE]

To było coś nowego.

3,2,1... USUWANIE TRUCIZNY ZAKOŃCZONE.

Czy to też była zasługa systemu.

Cóż, skoro dostawał komunikaty musiało tak być.

Jin-Woo dopił resztę puszki duszkiem i widząc że jego siostra jest zajęta skakaniem po kanałach otworzył drugą puszkę wypijając ją całą.

Mimo wypicia w tak szybkim czasie dwóch puszek piwa nie czuł nic.

Zaczął więc przeszukiwać swoją skrzynkę systemową w poszukiwaniu jakiś wiadomości wyjaśniających mu to usuwanie trucizny.

Okazało się że musiał cofnąć się na sam początek skrzynki.

NAGRODA ZA UKOŃCZONE ZADANIE: „ODWAGA SŁABEUSZA"

-BŁOGOSŁAWIEŃSTWO WSPANIAŁEGO CZARODZIEJA KANDIARU:

BŁOGOSŁAWIEŃSTWO SPRAWIA ŻE DO KOŃCA SWOJEGO ŻYCIA BĘDZIESZ ZDRÓW I W PEŁNI SIŁ .

- EFEKT TYMCZASOWY: PEŁNA REGENERACJA USZKODZONYCH KOŃCZYN.

- EFEKTY STAŁE:

DŁUGOWIECZNOŚĆ, WSZYSTKIE CHOROBY, TRUCIZNY I NEGATYWNE EFEKTY BĘDĄ USUWANE, SEN ZNACZĄCO PRZYŚPIESZA REGENERACJĘ.

Najwyraźniej to dzięki tej nagrodzie odzyskał nogę.

I ta nagroda nie pozwalała mu się upić usuwając z jego organizmu wszystkie trucizny...

Chwila, moment.

Wszystkie trucizny?

To by oznaczało że...

Wstając z kanapy Jin-Woo skierował się do swojego pokoju.

- Nie będziesz jadł. Jak coś to mogę zjeść twoją porcję.

- Śmiało. Jak chcesz to tyj.

Zamykając drzwi do swojego pokoju Jin-Woo uruchomił swój ekwipunek i wziął z jego znajomy woreczek z cieczą.

[PRZEDMIOT: JAD RASAKA]

KLASA PRZEDMIOTU: A

RODZAJ: NAPÓJ

WORECZEK Z OCZYSZCZONYM JADEM RASAKA. MOŻNA GO ZDOBYĆ POKONUJĄC RASAKA. NISKA SZANSA NA ZDOBYCIE. WYPICIE GO UTWARDZI TWOJĄ SKÓRĘ, ALE JEDNOCZEŚNIE OSŁABI SIŁĘ.

- EFEKT „ŁUSKI RASAKA" - ZMNIEJSZA OTRZYMYWANE OBRAŻENIA FIZYCZNE O 20%

- OSŁABIENIE „WIOTKIE MIĘŚNIE".

- ZMNIEJSZA SIŁĘ O 35 PUNKTÓW.

Teoretycznie więc negatywny efekt powinien zostać zniwelowany poprzez jego umiejętność.

O ile to działało też na rzeczy w pewien sposób... dane mu przez system.

W końcu to on stworzył tamte podziemie. I tamte potwory. I te nagrodę.

Nie będzie miał pewności jeśli nie zaryzykuje.

Miał 50 punktów.

Utrata ich bardzo by go zabolała.

Zostałby z marnymi 15 punktami.

Ale naprawdę chciał się przekonać.

Kto nie ryzykuje ten nie żyje.

Jin-Woo zamknął oczy i wypił substancje, gęsty płyn o zdecydowanie nieprzyjemnej konsystencji spłynął mu do gardła.

I o cholera, jakie to było gorzkie!

Żaden lek czy inny napój nigdy nie była tak gorzki jak to paskudztwo.

[WYKRYTO SZKODLIWĄ SUBSTANCJĘ]

3.2.1... USUWANIE TRUCIZNY ZAKOŃCZONE

Po chwili pojawiło się kolejne okienko.

EFEKT: OSŁABIENIE „SŁABE MIĘŚNIE" NAŁOŻONY PO UŻYCIU PRZEDMIOTU JAD RASAKA ZANIKA.

Super!

Świetnie!

Szybko otworzył okno statusu.

SIŁA: 53

ZRĘCZNOŚĆ: 38

ZMYSŁY: 32

WITALNOŚĆ: 30

INTELIGENCJA: 30

REDUKCJA OBRAŻEŃ FIZYCZNYCH: 20% AKTYWNE

Teraz wszystkie obrażenia fizyczne będą redukowane aż o 1/5!

Plus nie można było w żaden sposób go zatruć jak się okazuje!

Jakie te dwa aspekty były przydatne.

Podczas gdy on po cichu cieszył się tym krokiem w przód Jin-Ah zapukała do drzwi jego pokoju i po chwili wsadziła głowę do pokoju.

- Znasz niejakiego Yoo Jin-Ho?

- Kogo?

- Właśnie dzwoni.

Jin-Woo zmarszczył brwi skonsternowany.

***

Woo Jin-Chul zastanawiał się kto był na tyle pijany lub niespełna rozumu by pisać raport który był właśnie przez niego czytany.

Nie chodziło o błędy ortograficzny czy stylistyczne bo takowych nie było, ale o cały sens tego nieskładnego bełkotu.

- Szefie.

Widząc jednego ze swoich podwładnych podchodzącego do jego biurka Jin-Chul zwalczył cierpiętnicze westchnienie i spojrzał na dokumenty które trzymał agent w dłoniach.

Jin-Chul kochał swoją pracę. I poświęcał się jej bez reszty.

Chciałby po prostu żeby niekończący się stos papierów na jego biurku zrobił się... no trochę bardziej skończony.

Żeby łowcy przestali zachowywać się jak dzieci w piaskownicy które notorycznie wyrywały sobie grabki, ponieważ Korea nie była piaskownicą a oni zamiast grabek mieli mnóstwo cennych budynków wokół siebie które łatwo jest uszkodzić gdy ma się siłę większą od maszyny wyburzeniowej.

I chciałby móc wreszcie wstać i dorobić sobie kawy.

- O co chodzi? - Pyta spokojnie Jin-Chul starając się nie łypać podejrzliwie na nieznane akta w dłoniach agenta.

On nie chciał ich czytać i kłaść ich na tej nieszczęsnej papierowej krzywej wieży.

Jeśli dołoży jeszcze jedną teczkę to ta krzywa wieża zamieni się w zburzoną wieżę a on zostanie zasypany pod papierowymi gruzami.

A nie chciał żeby prezes nadwyrężał swoje delikatne serce martwiąc się gdy dojdzie do niego informacja że Jin-Chul został zabity przez zmiażdżenie spowodowane lawiną sprawozdań.

- Jedna sprawa. W podziemiach kategorii C zginęło 8 łowców. - Relacjonuje pracownik. - Udało się przeżyć tylko dwóm łowcom jednemu z rangą D i drugiemu z E.

Niechętnie biorąc od agenta teczkę z informacjami Jin-Chul zaczyna ją przeglądać.

Nic ciekawego.

- Pewnie udało im się uciec. Co w tym niezwykłego?

- Nie uciekli. Wyczyścili całe podziemie.

Odrywając wzrok od informacji spojrzał bystro na stojącego przy jego biurku mężczyznę.

No dobrze, może nie było to aż tak nudne jak początkowo sądził.

- Yoo Jin-Ho miał wysokiej jakości wyposażenie. Mógł być w stanie pokonać bossa. Z drugiej strony boss nie powinien być wyzwaniem dla tej grupy. To dziwne że było aż tyle ofiar.

- Czyli ten łowca ma doświadczenie.

- Nie, proszę pana. Ten rajd według niego samego i potwierdzenia tego z raportów Stowarzyszenia był jego pierwszym.

Świeży łowca rangi D miał samodzielnie pokonać bossa rangi C w pojedynkę?

Nierealne.

Musiałby być niebywale utalentowanym żeby sobie poradzić.

No chyba że cała grupa nim zginęła poważnie osłabiła bossa a on miał szczęście i jedynie dokończył robotę.

- Przejdź do rzeczy. - Poprosił spokojnie Jin-Chul starając się nie patrzeć na stos pracy jaki jeszcze go dziś czekał mimo że dochodziła już piąta. - Dlaczego zawracasz mi tym głowę?

- Cóż, wśród ocalałych łowców był też łowca który brał udział w innym incydencie w podziemiach. Chodzi o Sung Jin-Woo.

- Ten gość? - Spytał zaskoczony Jin-Chul zapominając o wołających o jego uwagę aktach rozsypanych po całym biurku.

Sung Jin-Woo. Łowca rangi E. Podejrzewany o powtórne przebudzenie.

Błędnie.

To mógł być zwykły przypadek.

Chłopak pewnie miał ponownie wielkiego pecha.

- Może i to wszystko wygląda podejrzanie, ale nie ma się czym martwić. Urządzenie którym go sprawdziliśmy było naprawdę wysokiej klasy pozyskaliśmy go z potwora rangi A. Powtórne przebudzenie to rzadkość nie ma co go podejrzewać. Raz go sprawdziliśmy i to wystarczy.

Agent nie wyglądała jednak na przekonanego.

- Też chciałbym tak myśleć. Ta sprawa nie daje mi jednak spokoju. Ponieważ jedną z ofiar był Hwang Dong-Suk.

- Hwang Dong-Suk? Starszy brat Hwang Dong-Su?

Powstrzymując uderzenie głową o biurko Jin-Chul uznaje że jego stosy akt będą musiały poczekać. Chociażby godzinę.

Sung naprawdę miał beznadziejne szczęście jak widać.

- W takim wypadku, nie mogę tego zignorować.

Chapter Text

Jin-Woo spotkał się z Jin-Ho, następnego dnia we francuskiej kawiarni niedaleko jego domu.

Fajnie że dzieciak pomyślał o tym że skoro już chce go gdzieś ciągać to przynajmniej to „gdzieś" jest blisko jego miejsca zamieszkania.

Niewielki plus dla niego.

Yoo Jin-Ho przywitał go radośnie. Jin-Woo wyostrzył swoje zmysły, kiedy wszedł, ale nie zauważył żadnych innych łowców. Przynajmniej nie była to zasadzka mająca być jakimś odwetem. Możliwe że Jin-Woo był paranoikiem, bo ten dzieciak był miły, hojny i stanął w jego obronie.

Ale wolał być ostrożny.

Usiadł naprzeciwko Yoo Jin-Ho. Przed dzieciakiem w misce leżały na wpół zjedzone lody.

- Nie sądziłem że znów cię zobaczę. - Jin-Woo uniósł brew w geście zaskoczenia.

Natomiast niewzruszony Jin-Ho uśmiechnął się szeroko i zaczął wstawać.

- Zamówiłeś coś? Mam iść po kawę?

Czy system uzna kofeinę zawartą w kawie jako truciznę?

Jin-Woo miał nadzieję że nie. Żałował już nieco że nie może się upić. Nie chciał tracić jeszcze kawy.

- Chętnie. Mógłbyś poprosić o taką z dużą ilością mleka?

- Oczywiście. - Chłopak posłał mu olśniewający uśmiech.

Cóż jeśli Jin-Woo już został zmuszony uporczywymi naleganiami do przyjścia tutaj to przynajmniej mógł wypić kawę.

Gdy chłopak wrócił już z kawą Jin-Woo podziękował mu grzecznie biorąc napój a Jin-Ho ponownie siadł naprzeciw niego.

- Więc dlaczego chciałeś żebyśmy się spotkali?

Jin-Ho zacisnął pięści pod stołem.

Ten gość był groźny.

I był sfingaczem, Jin-Ho od kogoś takiego powinien trzymać się z daleka.

Ale potrzebował pomocy, a Sung Jin-Woo był tak niesamowicie silny.

- Chce zorganizować grupę

- Odmawiam.

- Nawet nie dałeś mi dokończyć. - Zauważył żałośnie Jin-Ho.

Wzdychając głęboko Jin-Woo założył ramiona na piersi.

- Chcesz żebym dołączył do twojej wyprawy. - Zgadł Jin-Woo.

- Tylko 20 razy. Nie, tylko 19 razy.

- Aż tak ci zależy. - Jin-Woo spojrzał na zdeterminowany twardy wyraz twarzy swojego rozmówcy nieco zaskoczony.

Nikt kto chce się po prostu wyszaleć w podziemiach i ma dużo pieniędzy do przetrwaniania nie miałby takiej miny.

Jin-Ho wyglądał na gotowego tam błagać. Jin-Woo przechylił głowę. Były trzy powody, dla których ludzie zostali Łowcami: Pieniądze, obowiązek, adrenalina .Yoo Jin-Ho nie wydawał się pasować do tych ideałów. Młody spadkobierca nie potrzebował pieniędzy z podziemi i gdyby przywiodło go tam poczucie obowiązku, nie poprosiłby, by ktoś inny wykonał za niego całą robotę.  I zdecydowanie nie wyglądał na kogoś szukającego mocnych wrażeń i przygód.

- Zostaniesz godziwie wynagrodzony.

Jin-Woo nie był chciwy. Miał teraz odłożone dużo pieniędzy i nie potrzebował na razie więcej.

- Ostatni wypad niczego cię nie nauczył. Bycie łowcom to nie egzoteryczna przygoda. Widziałeś jak łatwo jest zginąć tak po drugiej stronie, a mimo to chcesz założyć własną grupę?

Gdy tylko skończył to mówić coś w jego głowie zapaliło się jasno.

20 rajdów.

Taka a nie inna liczba.

Rajd Hwanga był jego pierwszym.

A teraz chciał zaliczyć ich jeszcze dokładnie 19 jak się po chwili poprawił.

- Chcesz założyć własną gildię? - Spytał zaskoczony Jin-Woo.

- Właśnie!

- Dlaczego chcesz to zrobić?

Twarz dzieciaka poczerwieniała.

- Założenie gildii wbrew pozorom nie jest trudne. Uczestnictwo w minimum 20 rajdach pozwoli mi uzyskać pozwolenie na utworzenie własnej gildii. Oczywiście jest też egzamin, ale o niego się nie martwię. Mam głowę na karku inaczej nie mógłbym odziedziczyć firmy.

- Hm? Chodzi ci o biuro architektoniczne Yoo-Jin?

Yoo-Jin była jedną z czołowych firm budowlanych Korei Południowej. Wbrew nazwie ich działalność nie ograniczała się tylko do budownictwa. Firma była znana z tego, że maczała palce w wielu obszarach biznesu, a ostatnio nawet zaczęła angażować się w biznesy związane z Łowcami, zarabiając dużo pieniędzy.

- Tak. Mówiąc szczerze założenie gildii jest z nią związane. To pomysł mojego ojca.

Podziemia były miejscami niebezpiecznymi , ale pełnymi drogocennych skarbów. Kryształy to tylko ich niewielka część. Zwłoki potworów są używane do produkcji wielu rzeczy.

Magicznej biżuterii, broni czy zbroi. Logicznym jest że w końcu zainteresowały się całym tym biznesem duże korporacje.

Najsilniejsi łowcy na świecie byli obrzydliwie bogaci. Bogatsi nawet od większości miliarderów.

Jeśli firma chciała prowadzić interesy związane ze światem łowców, kluczowe znaczenie miała współpraca z Gildiami. Zdobywanie magicznych rdzeni, zwłoki bestii, kryształów many i innych skarbów z bram rangi B lub A wymagało współpracy z tymi którzy to pozyskiwali.

- Firmy porozumiewają się z gildiami a ci w zamian za stałe wynagrodzenie przekazują im wszystkie łupy z wypraw. W taki sposób nie muszą kupować materiałów od pośredników.

- Owszem. Mój ojciec planuje zatrudnić łowcę rangi S i obsadzić go w roli szefa gildii. Mój brat będzie jego zastępcą, ale tak naprawdę to on będzie wszystkim zarządzał.

Gdy tylko Jin-Woo usłyszał o tym planie wyłapał kilka luk.

- Korea ma, lub miała 9 łowców rangi S. Jeden z nich chyba nawiał do Stanów, Szef Stowarzyszenia, dwóch z gildii Łowców, szef Białego Tygrysa, szefowie Gildii Sław i Żniwiarzy. Min Beong-Gyu... on przeszedł chyba na emeryturę. I jeden zginął podczas rajdu. Nie dość że nie macie w kim wybierać, to nie sądzę żeby ktoś z taką ranga chciał robić za marionetkę, gdy każda duża gildia biłaby się o niego. A nawet jeśli zgodziłby się to nadal mogłoby dochodzić do starć między nim a twoim bratem .

Jin-ho westchnął nie wyglądając na zaskoczonego słowami Jin-Woo.

- No właśnie wiem. Co prawda w końcu jakiś łowca może przebudzić się jako kolejna ranga S więc brak chętnych łowców można jeszcze jakoś przeskoczyć, ale...

W młodym wieku 31 lat starszy brat Yoo Jin-Ho stał się już znakomitym biznesmenem. W porównaniu z nim młodszy brat był zaledwie 22-letnim studentem college'u, pomijając fakt, że był łowcą rangi D.

Było jasne, że prezes zamierzał pozostawić interesy Gildii pierworodnemu. Chociaż starszy brat nie mógł zostać Mistrzem Gildii jako nie-łowca, już osiągnął świetne wyniki w dziedzinie biznesu związanego z Łowcami.

Tylko jakoś nie chciało się Jin-Woo wierzyć że jakikolwiek łowca rangi S chciałby słuchać kogoś kto nawet łowcom nie był.

- A co z tobą? Twoje doświadczenie jest w najlepszym razie znikome, rangę też masz dość niską. Zapewne nie jesteś brany pod uwagę w tym projekcie. Chcesz się trochę podszkolić, żeby przydać się ojcu.

- Właśnie!

Teraz Jin-Woo zrozumiał, dlaczego Yoo Jin-Ho przylgnął do niego z tak wielką desperacją. Gdyby młody człowiek po prostu zatrudnił wysokiej rangi łowcę i uzyskał licencję, nie różniłoby się to za bardzo od zakupu tejże licencji. Ale co by było, gdyby poszedł z Łowcami niskiej rangi takimi jak on i ukończył 20 rajdów?

To mogło jego ojca bardzo zainteresować.

Yoo Jin-Ho musiał pokazać, że potrafi poprowadzić pozostałych Łowców.

Kiedy zostałby Mistrzem Gildii, mógł umieścić Łowcę rangi S jako zastępcę i zebrać innych wykwalifikowanych Łowców, którzy zainteresowaliby się dołączeniem do gildii gdzie był łowca rangi S.

Aby to wszystko się wydarzyło, potrzebował 20 rajdów. Najlepiej z łowcami niskiej rangi.

Pozostała jeszcze kwestia lojalności takie łowcy rangi S który nadal mógłby nie chcieć słuchać łowcy rangi D.

Ale to nie był problem Jin-Woo, jak dla niego ten plan nie miał szans się udać.

- Informacje że jesteś sf... znaczy to że ukrywasz swoje prawdziwe umiejętności. Zabiorę ze sobą do grobu. Jeśli nadal chcesz brać udział w rajdach to chyba przyda ci się ktoś taki jak ja? Ukończenie podziemi z łowcą rangi E przyniesie więcej splendoru niż zrobienie tego z kimś silniejszym.

Ten dzieciak dobrze kombinował, trzeba było mu to przyznać.

Jin-Woo miałby problem ze znalezieniem rajdu i ukrywaniem swoich umiejętności.

- Dodatkowo. Mam coś co może być dla ciebie odpowiednią... zapłatom.

Wyjął przygotowaną przez siebie kopertę z aktówki. Wewnątrz znajdował się plan budynku. Wręczył go Jin-Woo.

– To budynek, który jest właśnie w budowie. Szacunkowa wartość to około 30 miliardów won. (102 415 340 PLN)

Chociaż Stowarzyszenie starało się jak najlepiej, możliwość otwarcia bramy zawsze istniała. W związku z tym na obszarach, na których duże gildie miały założone swoje siedziby, wartość gruntów gwałtownie wzrosła. W końcu życie było najcenniejszym zasobem. Nawet obecność małej Gildii w pobliżu zwiększyłaby ich bezpieczeństwo, a gdyby zamiast tego była to duża Gildia? Wartość ziemi znacząco wzrastała.

Jin-Woo otworzył szeroko oczy podczas gdy 30 miliardów won cały czas brzęczało mu w uszach.

- Budynek znajduje się na obrzeżach strefy wpływów Białego Tygrysa bardzo blisko początku obszaru należącego do gildii Łowców. Po wybudowaniu stanie się twój. Zrobisz z nim co zechcesz.

Wczoraj w podziemiu rangi C Jin-Ho dowiedział się, że podczas rajdu wszystko może się zdarzyć. Wejście ze słabym Łowcą może skutkować jego śmiercią. Z drugiej strony, gdyby zatrudnił słynnego silnego łowcę, jego ojciec nie dałby się przekonać. Istniała też możliwość natrafienia na kogoś pokroju Hwang Dong-Suka, a tego Jin-Ho naprawdę wolał uniknąć.

Ale Jin-Woo był inny, był Łowcą rangi E, który sam pokonał bossa rangi C i wielu Łowców rangi C i D, bez większych obrażeń.

Miał co najmniej range B skoro poradził sobie z taką łatwością z łowcami rangi C.

Może nawet wyżej.

Razem z Jin-Woo będzie bezpieczny.

- Mam jeden warunek.

Wspólne polowanie zmniejszyłoby jego punkty doświadczenia, a także byłoby trudno działać pod okiem innych. Nawet w ostatnim podziemiu musiał zadbać o to żeby Jin-Ho milczał, i nikomu nie wyjawił co się tam stało. Byłoby również bardzo uciążliwe dopasować jego harmonogram do kolegów z drużyny. Bez względu na to, jak na to patrzył, negatywów było za dużo.

No chyba że nikt prócz niego i Jin-Ho do podziemia nie wejdzie.

- Co tylko zechcesz. - Odpowiedział Jin-Ho natychmiastowo.

- Ty i ja. Tylko i nikt więcej.

W jednej sekundzie twarz Jin-Ho zbladła i wyglądał jakby miał być chory.

- My... dwaj? - Spytał słabo chłopak. - Chcesz żebyśmy oczyścili podziemia kategorii C?

- Bingo.

Łowcy rangi E, takiemu jak on, było bardzo trudno dostać się do prywatnej grupy rajdowej. Zdał sobie z tego sprawę, próbując wczoraj znaleźć grupę. Nie mógł zarezerwować podziemia mając taką rangę i nie mógł stworzyć własnej grupy rajdowej. Ale teraz Yoo Jin-Ho zaproponował, że stworzy dla niego grupę.

To była idealna okazja.

- Ale... Ale potrzebujemy minimum 10 osób żeby spełnić wymagany limit.

- Zrobimy to samo co Hwang Dong-Suk. Zapłacimy ludziom żeby wpisali się na listę w ten sposób dopełniając formalności.

- Czy to nie będzie zbyt niebezpieczne?

- Skoro jesteśmy w stanie poradzić sobie we dwoje, to więcej osób nie robi różnicy. Nic im nie będzie. Pomyśl, zrobimy 19 rajdów i z każdego cała grupa wyjdzie bez szwanku. Ojciec będzie pod wrażeniem twoich umiejętności.

Oczy Jin-Ho otworzyły się szerzej ze zrozumienia.

Byłby w stanie pokazać, że zwykły łowca D jest w stanie poprowadzić 19 rajdów bez żadnych strat. Byłoby to świadectwem jego zdolności umożliwiających zostanie mistrzem gildii. To byłby największy wyczyn, jaki mógł przedstawić swojemu ojcu.

- Kapuje. Zróbmy po twojemu. Wszystkim się zajmę.

***

Tego samego dnia gdy Jin-Woo ćwiczył ze swoją siostrą w paru dostrzegł coś ciekawego.

Jego licznik wymagający 10 kilometrów oraz 100 innych ćwiczeń, wcale nie zatrzymywał się po tym jak ten prób został osiągnięty.

Licznik szedł dalej nawet wtedy.

- POMPKI [200/100]

- BRZUSZKI [200/100]

- PRZYSIADY [200/100]

- BIEG [20/10KM]

Po podwojeniu wymagań dziennego zadania przemieniło się ono w ukryte zadanie. I chociaż spodziewał się że dostanie za to coś ekstra to nie spodziewał się od razu przedmiotu rangi S.

Mógł wybrać tylko jedno pudełko.

„Błogosławione Losowe Pudełko" lub „Przeklęte Losowe Pudełko".

Błogosławione Losowe Pudełko – zapewniało to czego „gracz" chciał.

Przeklęte losowe pudełko – zapewniało to czego „gracz" potrzebował.

Wyjaśnienia były proste. To paradoksalnie sprawiło, że decyzja była jeszcze trudniejsza. Gdyby nie było opisu tych przedmiotów, wybrałby błogosławionego bez zastanowienia. Ale po przeczytaniu wyjaśnienia czuł, że będzie żałował decyzji bez względu na to, które pudełko wybierze wybrał.

Coś czego chciał kontra coś czego potrzebował.

Na pierwszy rzut oka oba brzmiały dla niego dobrze.

Coś, czego „chciał", byłoby mu potrzebne. Ale coś, czego „potrzebował", niekoniecznie musi być czymś, czego chciał.

Jin-Woo zdecydował się na mniej ryzykowną opcję. Nie znając jeszcze wyniku, najlepiej było zminimalizować ilość żalu. Czując, że nie może być rozczarowany czymś, czego pragnie, Jin-Woo podjął zimną decyzję.

Wybrał Błogosławione Losowe Pudełko.

Dodatkowo dostał też +3 punkty do wszystkich statystyk.

Dodanie 3 punktów do każdej statystyki było tym samym, co trzykrotne awansowanie. Chociaż, w pewnym sensie było nawet lepiej. Oczywistym było że na każdy poziom potrzebował zdobyć więcej punktów doświadczenia. Zdobycie wszystkich tych punktów bez podnoszenia swoich poziomów znacznie ułatwiłoby zdobywanie poziomów i oznaczało że próg wbicia poziomu nie zmienił się na jeszcze wyższy.

W pudełku znalazł klucz. Klucz który otwierał kolejne podziemie.

[PRZEDMIOT: KLUCZ DO DEMONICZNEGO PAŁACU]

KLASA PRZYDMIOTU: S

TYP: KLUCZ

KLUCZ POZWALAJACY WEJŚĆ DO PODZIEMI: DEMONICZNY PAŁAC. MOŻE ZOSTAĆ UŻYTY W WIEŻY  SONG PA GU.

Oczywiście nie było żadnej gwarancji, że rzadkość klucza wskazuje na trudność podziemia, ale nie byłby to niezwykły wniosek. W końcu podziemie, do którego wszedł z kluczem rangi E, był tak prosty, jak podziemie rangi, z którymi miał często do czynienia z E.

A jeśli podziemie otwierane przez ten klucz miało kategorie S? Trudno byłoby je oczyścić nawet z drużyną składającą się wyłącznie z Łowców rangi S. Prawdopodobieństwo sukcesu wyniosłoby wtedy 50%.

Powyżej rangi B trudność Bramy wzrasta w geometrycznym tempie. W ciągu ostatnich 10 lat, odkąd zaczęły się pojawiać bramy, tylko garstka bram kategorii S została otwarta na całym świecie.

Wyspa Jeju była jedną z takich bram.

Po tym, jak Łowcy Korei Południowej nie zdołali oczyścić podziemia na wyspie, brama kategorii S otworzyła się, przez co cała wyspa stała się niezdatna do zamieszkania i została opuszczona przez kraj.

Czy to jest to czego naprawdę chciał?

Ten klucz „pozwalał wejść" a nie „przenosił" do podziemi. Co mogło oznaczać że w przypadku tej bramy mógł dowolnie wchodzić i wychodzić, a nawet gdyby klucz zniknął po użyciu tak jak za pierwszy razem to nadal miał w swoim ekwipunku kryształ powrotu.

Jin-Woo stał właśnie przed Wieżą Song Pa Gu. Mając dokładnie sto pięter, budynek sięgał wysoko w niebo. Nawet patrzenie na niego z dołu mogło przyprawić o zwroty głowy.

W tej chwili była noc, a w okolicy praktycznie nikogo nie było. Nieobecność ludzi tworzyła ponurą cichą atmosferę.

Jin-Woo chciał się jak najbardziej zabezpieczyć jeśli chodzi o wejście do podziemia systemu, czego nie zrobił za pierwszym razem.

Rozejrzał się i opuścił kaptur na głowę. Gdyby ktoś zobaczył człowieka znikającego tak po prostu bez widocznej bramy, z pewnością wywołałoby to zamieszanie. A w przypadku, gdy zostanie złapany przez kamery monitoringu tu i tam, przydałaby się odrobina anonimowości. 

Gdy wszedł już w bramę od razy odwrócił się i sprawdził czy jest w stanie wyjść.

Ku jego uldze jego dłoń przeszła przez bramę bez żadnych kłopotów. Oznaczało to że wejście nie było zamknięte.

Jin-Woo cofnął rękę wzdychając z ulgą.

W przeciwieństwie do poprzedniego razu nie było niewidzialnej ściany blokującej jego wyjście. Klucz również nie zniknął, ale pozostał w jego kiszeni. 

Gdy miał już zabezpieczoną drogę ucieczki odwrócił się ściągając kaptur z głowy będąc bardzo czujnym. Nie miał pewności czy rzadkość klucza odpowiadała kategorii bramy dlatego musiał być przygotowany.

Gdy spojrzał przed siebie powitała go scena niczym z horroru, filmu katastroficznego lub piekła.

Albo tych trzech zmieszanych ze sobą.

Czy można było to miejsce w ogóle nazwać podziemiem?

To był raczej jakiś nowy świat, aniżeli pełnoprawne podziemie.

W miejscu budynku stała masywna wieża.

Największe budynki na świecie nie umywały się do tego koszmarnego kolosa przed jego oczami.

Wieża, która rozciągała się ku niebu, była otoczona szkarłatnym płomieniem. Nie wyglądało jednak na to że ogień niszczy te wieżę, a raczej jest jej nieodłącznym elementem.

Zamek Demonów. Bardzo odpowiedni opis jak na jego gust.

Czy mógł w ogóle wejść do środka?

Nawet gdyby mógł, był inny problem. Ostatnie podziemie systemu wykorzystywało stację metra jako szablon dla swoich poziomów. Gdyby to podziemie używało Wieży Song Pa Gu jako swojego szablonu, Jin-Woo musiałby wyczyścić sto różnych pięter. Nie mógł sobie wyobrazić, jak długo by to trwało.

Zrobił dwa kroki w przód i w jednej chwili poczuł przytłaczającą obecność.

Pomimo tego że jeszcze chwilę temu dałby sobie rękę uciąć że jej tu nie było.

Moc płynęła z naprzeciwka. Z okolic drzwi.

Przyjrzawszy się bliżej zobaczył czarną bestię zwiniętą na ziemi i śpiącą. Bestia była wielkości największego gatunku słonia.

I wydawało się że zaczyna się budzić sądząc po jej wzmożonych ruchach.

Jin-Woo przyzwał Kieł Rasaka, sztylet nie był silny, ale miał bardzo dobre efekty które już pomogły mu w walce.

Potwór w końcu zaczął się podnosić gdy jego czerwone oczy spoczęły na Jin-Woo.

Potworów zwrócił na niego swoje trzy wielkie łby i zaczął szczerzyć zęby.

Potwór przypominał bardzo umięśnionego psa z trzema głowami a nad środkową z nich unosiła się jego nazwa.

Ogon bestii na chwilę przykuł wzrok Jin-Woo. Długi, przypominający bicz, a jego jego czubek zdobiły płomienie. Te same płomienie unosiły się z dwóch z trzech łbów. Podczas gdy na środkowym łbie ogień biegł tylko na samym środku przypominając irokez na lewym łbie płomienie układały się raczej w bujną grzywę rosnącą jedynie na łbie i karku nie zakrywając gardła. Te dwa łby miały też grube faliste rogi. Trzecia głowa nie miała ani rogów ani ognia, miała za to nałożoną szpiczastą maskę która wyglądała raczej na nieodłączną część twarzy niż akcesorium.

Kły były na tyle długie że wystawały aż do brody a każda ze szczęk nie była zakryta wargami ponieważ potwór ich po prostu nie miał, przez co jego ostre zęby były cały czas widoczne.

[STRAŻNIK PIEKIEŁ CERBERUS]

Jego nazwa była czerwona, tak samo jak tych robali na pustyni.

Tylko że podczas spotkania z nimi Jin-Woo miał 1 poziom. Teraz miał 21 i możliwe że ten potworów tutaj był silniejszy od tych robali.

Potwór przed nim był zdecydowanie silny, ale nie dawał poczucia przytłaczającej presji. Oznaczało to że nie był w aż tak poważnych tarapatach.

Cerbeurs ruszył w jego stronę warcząc groźnie.

Jin-Woo szybko wsunął się pod ciało Cerbera i uniknął ugryzienia. Przy okazji przejechał sztyletem po jednej z przednich łap chcąc sprawdzić jak dużą obronę na potwór.

Cerberus nie wydawał się być pod wrażeniem działania Jin-Woo zamiast tego zaatakował go. Jin-Woo szybko cofnął się o krok, próbując zdystansować się od ataków Cerbera i wielokrotnie blokował jego ugryzienia sztyletem.

Odgłos metalu zderzającego się z kłami rozchodził się w powietrzu. Chociaż wymachiwał sztyletem z niesamowitą szybkością, tylko tyle mógł zrobić, by zablokować ataki Cerberusa.

Byłoby mu zapewne łatwiej gdyby głów nie było aż trzy.

Zwinność Cerbera przerosła jego oczekiwania. Jinwoo spróbował odwrócić losy bitwy swoją umiejętnością.

ALARM

- UMIEJĘTNOŚĆ: ŻĄDZA KRWI]

ZOSTAŁA ANULOWANA.

ALARM

[ODPORNOŚĆ PRZECIWNIKA BYŁA ZBYT WYSOKA. EFEKT NIE ZOSTAŁ NAŁOŻONY]

Nie udało się, szkoda.

Mógł się tego spodziewać po tak silnym przeciwniku.

Jakby reagując na jego działanie Cerberus zawył głośno, a Jin-Woo wyczuł że potwór wzmacnia swoje siły.

ALARM

- STRAŻNIK PIEKIEŁ CERBERUS UŻYWA [UMIEJĘTNOŚCI: GNIEW]

ALARM

- GNIEW TRWA 3 MINUTY.

- STATYSTYKI CERBERUSA BĘDĄ PODWOJONE.

Podwojone?!

No cudownie. Jakby wcześniej nie było wystarczająco źle.

Jin-Woo krzyknął z frustracji.

Cerberus machnął ogonem w jego stronę.

Jin-Woo odruchowo opuścił głowę, by zrobić unik, ale to na chwilę zatrzymało jego nogi. Cerber nie przegapił tej okazji, jedna z jego głów wgryzła się w lewe ramię łowcy.

W odpowiedzi na ten atak Jin-Woo z całej siły dźgnął w czoło czując jak kły wbijają się w jego mięśnie.

Cerberus cofnął się puszczając go, na szczęście nim dwie pozostałe głowy zdążyły zaatakować.

Uszkodzeniu uległ jego lewy bark. Lewe ramię zwisało mu bezwładnie po bokach, stawy były poszarpane

Nie zamierzając odpuszczać Cerberus zaatakował znowu. Szarżując w stronę łowcy, Jin-Woo nie udało się zareagować na czas mając dodatkowo tylko jedną sprawną rękę.

Wszystkie trzy głowy wgryzły się w ciało Jin-Woo.

Jin-Woo zacisnął zęby z bólu. Bestia jednocześnie zacisnęła się na jego szyi, boku i udzie, następnie kontynuował swój pęd i uderzyła Jin-Woo w bramę zamku.

[HP: 1290/3602]

[HP: 726/3602]

[HP: 411/3602]

ALARM

- PONIEWAŻ TWOJE HP SPADŁO PONIŻEJ 30%, [UMIEJĘTNOŚĆ: WYTRZYMAŁOŚĆ] ZOSTAŁA AKTYWOWANA. OBRAŻENIA ZOSTANĄ ZREDUKOWANE O 50%.

Nawet teraz system starał się go utrzymać przy życiu.

Głupio byłoby teraz umierać.

Z wielkim trudem Jin-Woo odskoczył od potwora w bok patrząc co jakiś czas kontem oka na okno statusu na którym był liczony czas do zakończenia umiejętności Cerberusa.

Wyciągnął swojego wcześniej przygotowanego asa w rękawie.

Nagroda #1: Regeneracja zdrowia.

Czując jak jego rany się goją Jin-Woo odetchnął z ulgą.

... 178, 179, 180.

Minęły trzy minuty i umiejętność Cerberusa zniknęła.

Świetnie!

Teraz miał okazję.

Ruszył do ataku czując jak całe jego życie i wytrzymałość wróciły.

W odległości ramienia, którą obaj utrzymywali, nawet Cerberus, z całą swoją zwinnością, nie był w stanie uniknąć następnego ruchu Jin-Woo. Zręcznie manewrując wokół głów Cerberusa, zacisnął lewą rękę na jego szyi.

Prawą ręką Jin-Woo zaczął bezlitośnie dźgać w sam środek szyi bestii.

Po wyczerpaniu się jego umiejętności, Cerberus poczuł ból i rzucił się, próbując zrzucić z siebie Jin-Woo.

Tak jak poprzednio, z podziemiu systemu, Jin-Woo trzymał się z całej siły swojego przeciwnika. Kiedy Cerber miotał się w przód i w tył, zacieśnił chwyt na jego szyi i dalej dźgał.

Bestia nadal wyła z bólu i desperacko próbowała ugryźć Jin-Woo, ale w tym momencie wynik walki był przesądzony.

Światło walki w oczach Cerberusa zaczęło gasnąć.

W końcu głowy bestii zaczęły opadać, a po sekundzie całe ciało zaczęło się chwiać.

Jin-Woo odskoczył w bok podczas gdy cielsko runęło na ziemie z łoskotem a wokół niego zaczął unosić się wzbity w górę piach.

ALARM

[POKONAŁEŚ STRAŻNIKA PIEKIEŁ CERBERUSA]

ALARM

[ZDOBYŁES NOWY POZIOM!]

[ZDOBYŁES NOWY POZIOM!]

[ZDOBYŁES NOWY POZIOM!]

[ZDOBYŁES NOWY POZIOM!]

Awansował aż o cztery poziomy.

Ta piekielnie trudna walka jednak się opłaciła.

Dobrze zrobił pozostawiając nagrodę w postaci regeneracji życia na te walkę.

Gdyby nie to mógłby już nie żyć.

Jin-Woo pochylił się trzymając ręce na kolanach i dysząc ciężko.

Dzięki tej walce uświadomił sobie że zginie jeśli przekroczy te bramę.

Jeśli ten gość był tylko strażnikiem, to w taki razie nie chciał na razie widzieć co było za bramą prowadzącą dalej.

Wróci tu gdy będzie silniejszy. A tymczasem podszedł do nieruchomego, na całe szczęście, cielska i zabrał z niego przedmioty.

[PRZEDMIOT: NASZYJNIK OPIEKUNA]

KLASA PRZEDMIOTU: A

RODZAJ: NASZYJNIK

ZRĘCZNOŚĆ +20

ZMYSŁY+20

Okej. Ten przedmiot był ekstra.

Zwiększenie statystyk zręczności i zmysłów aż o 20 punktów to było naprawdę godne przedmiotu rangi A. Był to chyba najlepszy przedmiot jako do tej pory widział i zdobył. Jad Rasaka co prawda też miał rangę A, ale on był napojem.

Jednak przyglądając się bliżej naszyjnikowi, Jin-woo zawahał się. Okrągła złota opaska z kolcami sterczącymi wokół niej, była to wyraźnie obroża dla psa. Uroczo.

Rozważając założenie go z zamkniętymi oczami, Jin-Woo ustąpił i przesunął go w kierunku szyi.

Poczuł jak naszyjnik znika mu z rąk. Pomacał szyję i zdał sobie sprawę że naszyjnika tam fizycznie nie ma.

Wydawało się, że wyposażanie przedmiotów pochodzących w pewien sposób z Systemu niekoniecznie oznaczało fizyczne nałożenie ich na siebie. Ulżyło mu, że nie będzie musiał chodzić w psiej obroży po ulicy.

Otworzył okno statusu i przyjrzał się swoim statystyką.

SIŁA: 60

ZRĘCZNOŚĆ: 80

ZMYSŁY: 67

WITALNOŚĆ: 39

INTELIGENCJA: 37

Rzeczywiście jego statystyki Zręczności i Zmysłów zostały podniesione o 20.

Cudownie!

[PRZEDMIOT: KLUCZ DO ZAMKOWYCH DRZWI]

KLASA PRZEDMIOTU: A

RODZAJ: KLUCZ

KLUCZ KTÓRY OTWIERA DRZWI DO ZAMKU DEMONÓW.

POZYSKANY POPRZEZ ZABICIE STRAŻNIKA.

Okej. Strażnik miał klucz do drzwi. No, to miało sens.

Jednak ten kluczyk na użycie będzie musiał jeszcze poczekać.

Jin-Woo nie był ani głupi ani szalony, nie zamierzał się tam pchać.

[PRZEDMIOT: KIEŁ CERBERUSA

KLASA PRZEDMIOTU: BRAK

RODZAJ: ŚMIEĆ

KIEŁ POZYSKANY PO ZABICIU CERBERUSA.

Pozyskał ich aż trzy.

Otworzył sklep. 

Każdy z zębów został sprzedany za 150 tysięcy złotych. Po sprzedaniu 3 zębów trzonowych Jin-Woo zebrał 450 tysięcy sztuk złota.

Szaleństwo, jakie śmieci są tak drogie?

Nie żeby narzekał. Spora suma wpadła do jego kieszeni.

Jin-Woo spojrzał na szczyt wieży.

Jej szczyt był przesłonięty dziwną mgłą uniemożliwiającą dostrzeżenie czegokolwiek.

To miejsce jeszcze było dla niego zbyt niebezpieczne.

Z żalem Jin-Woo schował nowo zdobyty klucz do ekwipunku.

***

- Wyślij mi faksem informację na temat tej dwójki.

Hwang Dong-Su zazgrzytał zębami starając się nie zmiażdżyć trzymanego w dłoni telefonu. Przynajmniej dopóki go używa do tej rozmowy.

- Panie Hwang, co pan robi o tak później godzinie?

Kończąc rozmowę Dong-Su podszedł do urządzenia czekając na pojawienie się informacji o które poprosił.

- Lola mogę cię o coś spytać?

- Oczywiście.

- Co się stanie jeśli zabiję kogoś w Korei?

Jeśli kobieta była zaskoczona lub zaniepokojona jego pytaniem, nie dała tego po sobie poznać.

- Korea jeszcze nie ratyfikowała aneksu do umowy o ekstradycję, dotyczących wykroczeń popełnianych przez łowców. Jako że jesteś amerykańskim łowcą, będziesz sądzony w Ameryce. Rząd raczej powinien przymknąć na to oko ze względu na negocjacje.

- Dobrze. Jakieś dupki zabiły mojego brata. Nie zamierzam puścić im tego płazem.

Telefon Hwanga pękł i połamał się pod siłą nacisku jego ściśniętej dłoni.

Zginął jego brat z całą swoją drużyną.

Przeżyli tylko jacyś dwaj leszcze. Jego brat nie był typem gościa który poświęcałby się na słabeuszy.

Poza tym oni byli tam tylko żeby dopełnić formalności. Nie należeli do jego ekipy.

Musieli zastawić jakąś pułapkę.

Cholera jasna!

Mówił bratu żeby nie robił nic głupiego.

- Będę musiał na jakiś czas pojechać do Korei możesz odwołać moje spotkania?

Tym razem kobieta wyglądała na nieco zaniepokojoną.

- Panie Hwang, jeśli pan teraz wyjedzie, to sparaliżuje pan działanie całej gildii.

Hwang Dong-Su mruknął pod nosem zirytowany.

Po chwili jednak westchnął.

- W takim razie, kiedy będę miał jakiś wolny czas?

Gdy papiery były już gotowe Dong-Su wziął je w ręce i zaczął czytać informacje o tych dwóch pajacach.

- Za około dwa miesiące.

- Dwa miesiące... Nawet nie będę mógł go porządnie pochować. Niech będzie. Odwołaj w takim razie wszystkie moje spotkania zaplanowane na później.

- To na pewno dobry pomysł? - Spytała po chwili ciszy kobieta.

- Bez obaw. Mam nadzieję że te gnojki nie zdechną do czasu mojego przybycia.

Hwang Dong -Su podarł papiery które jeszcze chwile temu czytał, a następnie zgniótł je w dłoniach.

***

Następne dni były dość spokojne. Spędzał czas z siostrą, robił obiady, zakupy, wykonywał codzienne zadanie.

Codziennie dostawał też telefony od Jin-Ho. Chłopak w teorii miał po prostu relacjonować mu jak idzie pozyskiwanie grupy na rajd i kupowanie bram, a zamiast tego najczęściej kończyło się na tym że przy telefonie Jin-Ho trzymał go nawet półtorej godziny gadając o jakiś pierdołach.

Ale nie było mowy, żeby Jin-Woo czekał bezczynnie, aż Jin-Ho wykona swoje zadanie. Tak więc dzisiaj, podobnie jak przez kilka ostatnich dni, Jin-Woo wszedł na stronę Łowców. Ciągle sprawdzał tablice ogłoszeń, ale zgodnie z oczekiwaniami, nie było żadnych prywatnych rajdów, które przyjmowałyby Łowcę rangi E. Jego spotkanie z Hwang Dong-Sukiem było szczęściem. Nawet jeśli drań miał nieczyste intencje, to tamten rajd był owocny.

Dzięki niemu udało mu się zarobić trochę pieniędzy i teoretycznie przez następny rok lub nawet dłużej nie musiałby pracować.

Moment. Czy on właśnie poczuł wdzięczność względem Hwanga?

No bez przesady.

Gdy miał wstać i iść zrobić sobie herbaty telefon w jego kieszeni nagle zaczął dzwonić.

***

Jin-Woo nie spodziewał się ujrzeć koło siebie Song Chi-Yul gdy szedł w miejsce gdzie Stowarzyszenie.

- Sung?- Starszy mężczyzna popatrzył wielkimi oczami na chłopaka którego ostatni raz widział gdy ten był na skraju śmierci.

Teraz jednak ten miły chłopak był... wyższy. I wyglądał jakby jego barki były szersze.

Czyżby ten nie tak wielki okres czasu podczas którego się nie widzieli aż tak zamazał jego pamięć?

- Ledwo cię poznałem... Wyglądasz jakbyś się zmienił. Co się stało przez ten miesiąc?

Oczy pana Songa otworzyły się szerzej gdy spojrzał na obie nogi chłopaka. Obie były nienaruszone.

- To może nie na miejscu, ale... Jak odzyskałeś nogę?

Jin-Woo spodziewając się tego konkretnego pytania odpowiedział spokojnie.

- Nie do końca wiem. Gdy obudziłem się w szpitalu już tam była. Jakbym nigdy jej nie stracił.

- Co za ulga. Cieszę się! Życie inwalidy jest ciężkie. Ktoś tak młody nie powinien tego doświadczać.

Oczy Jin-Woo przesunęły się na lewe ramię mężczyzny. Rękaw na pierwszy rzut oka był pusty. Song Chi-Yul roześmiał się na jego spojrzenie i wzruszył ramionami.

- To nic takiego. Nie martw się , mam szczęście że w ogóle żyje. Powiem szczerze, słyszałem plotki o tym że nic ci nie jest, ale ciężko było mi w to uwierzyć. Nawet teraz nie dowierzam własnym oczom.

- Przybył pan na polecenie Stowarzyszenia?

- Tak, ty również?

Obaj mężczyźni ruszyli w miejsce gdzie miała być brama.

Kroki Jin-Woo były niewiarygodnie lekkie. Nawet stojąc tuż obok niego Song Chi-Yul miał trudności z wykryciem jego obecności.

Jakim cudem?

Pomimo bycia weteranem czuł, że gdyby on i Sung walczyli w tej chwili, nie mógłby nawet dotknąć młodego człowieka.

Nawet jeśli był w rankingu C, podczas gdy Jin-Woo był w rankingu E.

Gdy w końcu zbliżyli się do bramy Jin-Woo dostrzegł trzy osoby stojące niedaleko niej. Zapewne łowcy.

Po incydencie w podwójnym podziemiu liczba Łowców w tej okolicy znacznie się zmniejszyła. Według tego co powiedział mu pan Song gdy szli tutaj, dwóch ocalałych Łowców zdecydowało się nawet na emeryturę z powodu traumy.

Gdy podeszli jeszcze bliżej Jin-Woo poczuł jak jego krew jednocześnie zaczyna się gotować i zamarza.

Nawet jeśli nie było to możliwe.

Jin-Woo znał twarze dwóch łowców który stali blisko siebie i zrobili wielkie oczy gdy dostrzegli Pana Songa i jego.

Byli to dwaj mężczyźni, którzy porzucili go w podziemnej świątyni, Kim Sang-Shik i człowiek, który odrzucił ranne ciało Jin-Woo na ziemię, mimo że jeszcze chwile wcześniej go podtrzymywał. Widząc ich obaj natychmiast odwrócili wzrok, zdenerwowani. To miało sens, że go unikali.

Nim mógłby jednak jakkolwiek zareagować na ich widok poczuł jak jakieś ciało uderza w niego z impetem.

- Jin-Woo!

Spojrzawszy w dół i zobaczył twarzy Ju-Hee i jej oczy pełne łez.

- To naprawdę ty. Jak się cieszę że cię wiedzę. Strasznie się zmieniłeś, ledwie cię poznałam. A jako twoja... co? Noga...

Ju-Hee patrzyła co chwilę między jego twarzą a nienaruszoną nogą której tam być nie powinno.

- Co...? Jak to możliwe.

- Cóż, to...

- Cóż za romantyczna atmosfera. Tracicie tutaj jakieś romansidło?

Jego słowa zostały przerwane przez jakiegoś nieznanego mu mężczyznę w więziennym mundurze który właśnie wysiadł z auta.

Gdy Jin-Woo patrzył zmieszany, z siedzenia pasażera wysiadł mężczyzna w garniturze. Mężczyzna dał więźniowi surowe ostrzeżenie,

- Zamknij się idioto.

Więzień unikał jego wzroku i wyraźnie starając się nie krzywić. Podczas gdy mężczyzna w garniturze odwrócił się do samochodu, więzień mrugnął do Ju-Hee. Czoło Jin-Woo zmarszczyło się. Z samochodu wysiadło dwóch dodatkowych mężczyzn. Wszyscy mieli na sobie mundury więzienne i byli skuci kajdankami. Mężczyzna w garniturze podprowadził trzech więźniów do pracowniczki Stowarzyszenia czekającej niedaleko i przywitał ją.

- W końcu jesteście.

- Przepraszam. Po drodze był mały korek.

Pracownik Stowarzyszenia wręczył mężczyźnie kilka dokumentów, a on zaczął je kolejno podpisywać. W międzyczasie pracownik Stowarzyszenia wezwał wszystkich Łowców do siebie.

- To więźniowie którzy wezmą udział w wyprawie.

- Mamy pracować z przestępcami?! - Spytał z niedowierzaniem pan Song.

- Mimo wszystko to wciąż łowcy. Łowcy często odpracowują część wyroku w podziemiach.

– Boże. - Song przejechał dłonią po twarzy mamrocąc coś po nosem.

- Proszę o zrozumienie, w okolicy brakuje łowców, musimy korzystać ze wszystkich dostępnych sposobów.

Kobieta miała na myśli że w pobliżu brakuje łowców którzy chcieliby zajmować się słabymi bramami. Tymi z kategorią D lub E których nie chciała brać żadna gildia.

- Będą pod kontrolą Kang Tea-Shika nie macie się czym martwić. Posiada rangę B podczas gdy więźniowie tylko C. By pokonać przeciętnego łowce rangi B potrzeba 10 z rangą C. Jeśli więźniowie staną się niebezpieczni agent natychmiast ich zabije, takie są jego wytyczne.

Słysząc że przestępców będzie nadzorował agent pan Song jak i wszyscy inni łowcy nieco się rozluźnili.

Prawie wszyscy łowcy.

Jin-Woo nadal był niespokojny całą tą sytuacją.

Czuł dziwną żądzę krwi gdy agent wraz z więźniami przychodzili niedaleko nich.

Możliwe że była to zasługa jego zmysłów.

Nie wiedział jednak czy ta żądza pochodziła od więźniów czy pracownika.

Nachylił się i szepną cicho do Ju-Hee.

- Coś tutaj nie gra. Ju-Hee proszę idź do domu.

- A co z tobą? - Spytała zaskoczona dziewczyna.

- Idę z nimi.

Chciał mieć na oku tych gości.

Całą czwórkę.

Zresztą lubił i szanował pana Songa. Nie chciał żeby coś mu się stało.

Jeśli chodziło o dwóch innych łowców, cóż...

Jin-Woo cały czas miał przed oczami ich oddalające się plecy gdy uciekli w stronę drzwi.

Nie życzył im śmierci, ale nie zostawał tutaj z ich powodu.

- W takim razie ja też idę.

Jin-Woo doświadczył jej uporu wiele razy wcześniej, zresztą dziewczyna nadal przecież uważała go za bezużytecznego łowcę rangi E.

W swojej ocenia miała prawo się o niego martwić.

Wiedząc że nie uda mu się jej przekonać ustąpił.

W końcu jeśli on tam będzie, to zawsze pozostawała mu możliwość interwencji jak chciał to zrobić.

Obecność Ju-Hee czy nie, wiele nie zmieni. Chciał po prostu żeby nie pchała się w kolejną niebezpieczną sytuację.

Agent skończył z dokumentami, a następnie podszedł do łowców.

- Jestem Kang Tae-Shik z Departamentu Nadzoru Łowców. Jestem pewien, że już słyszeliście o całej sytuacji. Będę ich bacznie obserwował, więc nie martwcie się tymi draniami.

Wskazał na więźniów, a oni podeszli do niego i wyciągnęli skute ręce. Jeden po drugim Kang Tae-Shik rozpiął je.

- Co za ulga.

– Nie możesz nas tak traktować. Nie jesteśmy niewolnikami, wiesz?

Uwolnieni więźniowie pocierali nadgarstki i narzekali. Ignorując ich, Kang Tae-Shik zwrócił się do Łowców.

- Kto poprowadzi dzisiejszy rajd?

Pan Song podniósł rękę po chwili, dość niechętnie.

Kang Tae-Shik skinął głową,

- Rozumiem.

Z panem Songiem na czele łowcy zaczęli wchodzić do bramy.

Pamiętając swoją ostatnią wyprawę do podziemi, Ju-Hee lekko trzymał rękawy Jin-Woo, gdy wchodzili.

***

Jin-Woo naprawdę zaczął doceniać wyostrzone zmysły.

Szkoda że przy ich pomocy nie mógł przewidzieć wszystkiego.

Podczas walk z goblinami Jin-Woo coraz mniej pewnie czuł się w obecności agenta Stowarzyszenia.

To nie ci psychopatyczni sadyści wydawali mu się najniebezpieczniejsi tutaj a właśnie ten człowiek który miał za zadanie ich pilnować.

Jego obawy potwierdziły się gdy rozdzielili się na trzy grupy. Jin-Woo, Ju-Hee i sam Song, Kang-Tae-Shki i więźniowie oraz pan Kim i drugi łowca którego imieniem Jin-Woo nie zaprzątał sobie głowy.

Gdy usłyszeli krzyki i odgłosy walk grupa Jin-Woo pognała w w to miejsce, cofając się.

Gdy dobiegli do miejsca z którego dobiegały odgłosy walki było już po wszystkim.

Więźniowie nie żyli.

Tak samo jak nieznany z imienia łowca a pan Kim był wyraźnie konający.

Wyczuwając atak który był skierowany w Ju-Hee, Jin-Woo chwycił za dłoń pracownika stowarzyszenia w której trzymał swój sztylet. Broń zatrzymała się zaledwie o dwa lub trzy centymetry od twarzy Ju-Hee.

- Co tu u diabła robisz? - Spytał zimno Jin-Woo.

- Niezły refleks.

Agent wyrwał dłoń i odskoczył do tyłu.

- Według zalecenia miałem nie zabijać innych, ale stwierdziłem że medyk rangi B może pokrzyżować mi plany, więc postanowiłem się jej pozbyć. Ale wygląda na to że będę musiał zmienić plany. I po prostu zabije was wszystkich.

- Chwila! Jesteś członkiem Stowarzyszenia! - Krzyknął Pan Song patrząc na niego szeroko otwartymi oczami pełnymi szoku i wściekłości.

Ju-Hee podbiegła razem z Jin-Woo do ledwie przytomnego jeszcze Kim Sang-Shika.

- Nie... dasz... rady. Dla mnie już za późno. Możesz... przestać... straciłem... za dużo krwi.

- Musisz przeżyć. - Warknął Jin-Woo. - Co z twoją rodziną?! Musisz... Jak inaczej mam cię nienawidzić?

- Przepraszam. Doprawdy wybacz... mi. Nie chciałem... Żeby te przeprosiny tak wyglądały. Chciałem się pokłonić tak jak należy. Ale jeśli... teraz... opuściłbym głowę... umarł bym.

Charcząc podczas gdy więcej krwi wypływało mu z ust pan Kim wziął chrapliwy oddech.

- Wybacz mi Sung. Naprawdę mi przykro... Gdybym mógł... cofnąć to... co... zrobiłem.

Głowa Kim Sang-Shika opadła bezwładnie.

Nie żył.

Czując jak coś w nim pęka Jin-Woo natychmiastowo się odwrócił i rzucił się na Kang Tae-Shika.

Pięść Kang Tae-Shika poleciała w kierunku twarzy Jin-Woo, ale mężczyzna z łatwością odwrócił głowę i uniknął ataku.

Jin-Woo był zaskoczony szybkością i siłą ataku którego chwilę wcześniej uniknął.

- Dlaczego ich zabiłeś? - Zapytał zimno Sung.

- Co masz na myśli? To mogły być potwory. Łowcy bezmyślnie wkroczyli do podziemi a tam czekała na nich przytłaczająca ilość potworów. Zdarza się. Dzień jak co dzień. Wpadłem chyba na dobrą historyjkę. Początkowo myślałem o wykorzystaniu goblinów, ale musiałem zmienić plany. Przestępcy się uwolnili i próbowali zbiec. Zabili pozostałych łowców, gdy ja byłem zajęty walką z bossem. Nie zdołali mnie zabić i zginęli.

Nie chcąc więcej słuchać słów tego śmiecia Jin-Woo zaczął wyprowadzać atak za atakiem. Agent jednak blokował każdy z nich.

Z dalszej odległości Song i Ju-Hee patrzyli na to wydarzenie szeroko otwartymi oczami.

Agent Stowarzyszenia miał rangę B i był asasynem.

Wyprowadzane przez nich ataki miały niewiarygodną szybkość. Szybkość ta była tak wielka że z ledwością dwoje łowców stojących z boku mogło te ataki w ogóle dostrzec. Szybkość ruchów agenta mającego rangę B nie była niczym zaskakującym, ale Sung Jin-Woo nie był człowiekiem, którego pamiętał. Młody człowiek dotrzymywał kroku łowcy z ranga B.

Jego przeczucia z wcześniej nie był błędne. Skun Jin-Woo nie był tym samym chłopakiem co kiedyś.

- Kim ty jesteś?! Jaką masz rangę? - W głosie asasyna pobrzmiewała autentyczna ciekawość.

- Sung Jin-Woo łowca rangi E.

Kang Tae-Shik poczuł jakby został uderzony w twarz. Nawet niektórzy łowcy rangi B nie byli w stanie dorównać mu w szybkości, a teraz ten człowiek, który dotrzymał mu kroku, przedstawiał się jako łowca rangi E.

Kang zazgrzytał zębami.

Ta kpina była zdecydowane denerwująca.

Po chwili jednak coś zaświtało w jego umyśle.

Jeśli jest wysokiej rangi łowcom, to dlaczego trzyma się Stowarzyszenia i tak gównianych podziemi?

Łowcy, którzy pracowali dla Stowarzyszenia, w zasadzie łasili się na zwykłe ochłapy. W końcu Bramy, które Stowarzyszenie musiało oczyścić, to te, które zostały pominięte przez Gildie lub prywatne grupy, ponieważ były zbyt słabe. W porównaniu z innymi Łowcami, Łowcy zrzeszeni w Stowarzyszeniu nie zarabiali dużo i często byli wręcz pogardzani.

Więc ten sukinsyn zapewne faktycznie miał rangę E.

Nie oznaczało to jednak że jego umiejętności odpowiadały jego randze. Nic z tych rzeczy.

Szczeniak musiał je skrzętnie ukrywać.

Sfingacz?

Nie. Sfingacz nigdy nie pozwoliłby przeżyć tym którzy widzieli jego prawdziwą siłę. A dzieciakowi najwyraźniej zależało na tej dziewczynie i staruszku.

Ale nawet wtedy, dlaczego pracowałby dla Stowarzyszenia żerując na padlinie której praktycznie nikt nie chciał?

- Powtórne Przebudzenie, prawda?

Na jego słowa Ju-Hee i pan Song wydali z siebie westchnienia pełne niedowierzania.

- Sung?!

- Powtórne przebudzenie?!

- Wnioskując po reakcji, musiało mieć to miejsce niedawno. No nic, wygląda na to że masz trochę doświadczenia w walce.

Gdy teraz dłużej się na tym zastanawiał to przypomniał sobie że jego szef, będący pupilkiem samego prezesa osobiście jeździł sprawdzić jakiegoś gościa u którego zachodziło podejrzenie ponownego przebudzenia...

Kang Tae-Shik przeklął sam siebie, gdy zdał sobie sprawę, że powinien był pamiętać imię tamtego Łowcy. Chłopak musiał albo przekonać jego szefa do tego że to pomyłka i wyłgać się od skanu, co było nie możliwe zważywszy na fakt jak bardzo jego szef potrafił być uparty, albo manipulować wynikami co tuż po ponownym przebudzeniu było zaskakujące i godne uznania. 

Pomyśleć, że będzie się teraz z nim mierzył...

Dokładnie przejrzał listę Łowców biorących udział w dzisiejszym rajdzie, ale nie zwrócił uwagi na możliwość pojawienia się tutaj Powtórnie Przebudzonego Łowcy.

Gdyby o tym wiedział zażądałby za to zlecenie więcej pieniędzy.

- Trzy miliardy to zdecydowanie za mało za tę robotę. - Zarechotał agent gdy unikał kolejnych wymierzonych w siebie ataków. - Nie wiem o ile rang awansowałeś, ale za mną nie pójdzie ci tak łatwo. ( 3 000 000 000 WON – 2 507 982 PLN)

Dwa sztylety zderzały się ze sobą w ciągłym akompaniamencie zgrzytów i uderzania metalu o metal podczas gdy łowcy skakali po całym pomieszczaniu robiąc uniki i kontratakując na zmianę.

Szczeniak był silny.

Może i mieli podobne statystyki i specjalności, ale znacznie odbiegali od siebie doświadczeniem. To jest klucz do jego zwycięstwa nad tym bezczelnym gówniarzem.

W końcu Kang zrezygnował z otwartego atakowania łowcy przed sobą.

Uskakując w bok i ledwie lądując na jednej nodze, nim jeszcze druga dotknęła podłoża zaczął biec w stronę medyka.

Widząc to Jin-Woo szybko skoczył przed Ju-Hee przyjmując na siebie cios wymierzony w nią.

Czuł jak jego ubranie na piersi jest przerywane a na skórze pojawia się płytkie nacięcie.

Redukcja 20% obrażeń była naprawdę przydatna. Ten atak zabrał mu zaledwie około 220 punktów życia.

- Wytrzymały z ciebie drań. - Przyznał z frustracją Kang Tae-Shkik odskakując do tyłu unikając tym samym ataku Jin-Woo.

ALARM

[ NIEZWŁOCZNE ZADANIE ZOSTAŁO AKTYWOWANE]

W POBLIŻU POJAWIŁY SIE JEDNOSTKI CHCĘCE ZABIĆ „GRACZA".

POZBĄDŹ SIĘ ICH I ZAPEWNIJ SOBIE BEZPIECZEŃSTWO, ZA NIEWYKOANANIE ZADANIA TWOJĄ KARĄ BĘDZIE ZAWAŁ.

LICZBA WROGÓW DO ZABICIA: 1

ZABITYCH: 0

Okej.

Nie mógł powiedzieć szczerze że narzeka na taki obrót spraw.

Skoro musiał zabić, to przynajmniej coś będzie za to miał.

Gdy Jin-Woo miał już ponownie zaatakować przeciwnik tak po prostu rozpłynął się na jego oczach.

Tak po prostu zniknął.

Jednak Jin-Woo nie miał czasu długo się nad tym zastanawiać gdy wyczuł cios nadchodzący z jego prawej strony na wysokości twarzy.

Udało mu się zablokować cios pomimo tego że nie widział swojego wroga.

Kiedy Kang Tae-Shik zniknął na jego oczach, trochę go to zaskoczyło. W końcu umiejętność „Ukrycie" była rzadką umiejętnościom. Ale w chwili, gdy Jin-Woo skupił swoje zmysły, był w stanie wyczuć obecność mężczyzny nawet z zamkniętymi oczami. Na tym polegała siła jego wyostrzonych zmysłów. Początkowo inwestował  punkty w te statystykę, aby ustalić, czy będzie musiał walczyć, czy uciekać przed wrogiem, ale teraz znalazł dla niej inne zastosowanie.

„Ukrycie" wymazywało widok, zapach, aurę nawet wszelkie dźwięki użytkownika. Tylko nieliczni asasyni posiadali te rzadką umiejętność.

Kolejnego ataku Jin-Woo nie udało się jednak zablokować. Możliwe że było ono wycelowane zbyt nisko. Nie w jego głowę, a w nogę.

Czując jak ostrze przecina jego skórę i mięśnie w nodze Jin-Woo krzyknął z bólu zaskoczony i padł na ziemię zginając zdrową nogę uderzając kolanem o ziemie.

Słyszał za sobą przerażony głos Ju-Hee.

- Stój tam gdzie stoisz. - Nakazał dziewczynie agent ponownie się ukazując. - Masz zerwane ścięgna. To da się wyleczyć, ale nie z takiej odległości. Ta panienka ci nie pomoże. Ile zajmie ci regeneracja tych ran? Twoje nogi...

- Zamknij że się wreszcie. - Nakazał mu Jin-Woo wybierając regenerację sił. Każdego dnia zostawia te konkretna nagrodę na wypadki takie jak ten. Już dwa razy uratowało mu to życie. Podczas walki z pająkiem i Cerberem.

Teraz będzie podobnie.

Czuł jak jasne światło otula go lecząc jego ranę na piersi i tą na node, oraz wymazuje całe zmęczenie.

Widząc to Ju-Hee i pan Song krzyknęli z niedowierzania.

Kang Tae-Shki był w równie wielkim szoku co oni.

Wyleczył się?!

Czyli nie był jednak asasynem. Ale jego niesamowita szybkość która dorównywała nawet jemu. Ofensywna profesja z umiejętnościami leczniczymi? Czy tacy łowcy w ogóle istnieli?!

Jakaś sztuczka?

A może jakiś pokaz?

Nie, ran które mu zadał zdecydowanie już nie było.

Ile razy może użyć tej dziwnej umiejętności?

Ciężko było powiedzieć.

Szczeniak był niebezpieczny.

Agent znów użył „ukrycia". Tym razem jednak Jin-Woo był na to bardziej przygotowany.

Stojąc w jednym miejscu Jin-Woo, czekał.

Mając pewność, ciął.

Zaskoczonemu agentowi udało się jednak uskoczyć chociaż podczas tego uniku zachwiał się i musiał poświęcić chwilę na całkowite odzyskanie równowagi.

- Nie zawahałeś się, celując w moją szyję. Teraz rozumiem. Wreszcie dostrzegłem różnicę między nami a nimi.

Agent wskazał szyboletem na pana Songa i Ju-Hee następnie uśmiechnął się do Jin-Woo szeroko i makabrycznie w szaleństwem w oczach.

- Zabiłeś już kogoś, prawda? Jesteśmy ulepieni z tej samej gliny.

- Tak. - Przyznał spokojnie Jin-Woo. - Zabiłem ośmioro łowców. Ty będziesz dziewiątym. Ich jak i ciebie zabije w samoobronie. Nie waż się więcej porównywać mnie do siebie. Nie jestem takim śmieciem.

[UMIEJETNOŚĆ: ŻĄDZA KRWI ZOSTAŁA AKTYOWANA]

Kang Tae-Shik spojrzał Jin-Woo w oczy i wzdrygnął się czując nagle pojawiające się przerażenie, które zamroziło jego ciało w bezruchu.

Jin-Woo był pewien zwycięstwa. Z drugiej strony Kang Tae-Shik czuł się jakby coś złapał go go w niewidzialne kleszcze.

Co się z nim działo?!

Po spotkaniu z oczami Jin-Woo nagle poczuł się, jakby był zanurzony w głębokiej wodzie. Jego ciało było ciężkie i nie chciało go słuchać. Nie chciało działać odpowiednio. Szybkość, z której był tak dumny, została drastycznie zmniejszona.

Jin-Woo zamierzał zakończyć to jak najszybciej. Miał szczerze dość tej walki.

Miał dość tego obrzydliwego człowieka.

Czuł się wściekły porównaniem ich do siebie.

Jin-Woo zabił, to prawda. Nie czuł po tym skruchy.

Ale nie czuł tez radości.

Zabił bo został do tego zmuszony!

Zatruty Kieł Rasaka wbił się głęboko w pierś Kang Tae-Shika.

Oczy agenta rozszerzyły się z bólu a z jego ust uciekł jęk. W tym momencie obaj mężczyźni wiedzieli, że to koniec, zwycięzca został wyłoniony.

Krew sączyła się z kącika ust Kang Tae-Shika.

Uśmiechnął się pokazując czerwone od krwi zęby. Ze wszystkich dni po prostu musiał dzisiaj spotkać Ponownie Przebudzonego Łowcę w lochu rangi D.

Nóż w jego dłoni spadł na ziemię.

Nie będzie mu już potrzebny.

Ani teraz, ani nigdy.

Jin-Woo wyciągnął sztylet z piersi mężczyzny. Jego ciałem wstrząsnął ostatni słaby zryw po czym światło w jego przekrwionych oczach zgasło a głowa opadła w dół podbródek opadł na pierś.

Znowu odebrał życie.

Zabójstwo pozostawiło w jego ustach gorzki posmak.

Jakaś niezauważona malutka część jego umysłu cieszyła się z tej goryczy, którą odczuwał.

Brak radości z morderstwa – właśnie to różniło go od Hwang Dong-Suka czy Kang Tae-Shika.

To czyniło go ludzkim.

ZADANIE UKOŃCZONE

[NIEZWŁOCZNE ZADANIE: ZABIJ WROGÓW]

NAGRODA ZA ZADANIE

[LISTA DOSTĘPNYCH NAGRÓD:]

NAGRODA 1#: PIĘĆ PUNKTÓW STATYSTYK.

Jin-Woo skrzywił się widząc nagrodę.

Była gorsza od poprzedniej nagrody z zadania tego typu.

Najwyraźniej liczyła się ilość zabitych a nie to czy byli łatwymi przeciwnikami czy nie.

W porównaniu z walką mającą miejsce chwilę temu za z grupą Hwang Dong-Suka była dziecinnie łatwa.

Słyszał plotki że przepaść pomiędzy rangą B i C jest znacznie większa niż między E i D czy D i C. Ale dopiero teraz przekonał się o tym na własnej skórze.

Albo to było nieprawdą a ten gość był po prostu jednym z najsilniejszych łowców z rangą B.

W każdym razie patrząc na nagrodę czuł się nieco oszukany.

Nagle uwagę Jin-Woo przykuło coś za na wpół przezroczystym oknem systemu.

Coś w ciele Kang Tae-Shika.

Szybko akceptując nagrodę Jin-Woo zamknął okno i podszedł do martwego ciała.

Nie mógł w to uwierzyć, ale to było to samo światło padające z ciał potworów, zarówno tych systemowych jaki i tych normalnych mających w sobie rdzenie.

ALARM

OTRZYMAŁEŚ [RUNA: UKRYCIE].

Umiejętność, której używał Kang Tae-Shik, została pozostawiona jako kamień runiczny na jego zwłokach?!

To była cudowna wiadomość.

„Ukrycie" było tak rzadką umiejętnością że w Korei posiadała ją zapewne tylko garstka osób.

Przełamał runę nim mógłby jednak sprawdzić okno statusu usłyszał za sobą podniesione głosy dwójki pozostałych łowców.

- Jin-Woo?!

- Wszystko w porządku?!

Wstając i odwracając się twarzą do towarzyszy Jin-Woo wypuścił długie westchnienie.

- Nic mi nie jest.

Song Chi- Yul i Lee Ju-Hee patrzyli na niego z niedowierzaniem. Pomyśleć, że łowca rangi E Jin-Woo, który drżał ze strachu w lochach kategori E, pokonał łowcę rangi B tak silnego jak Kang Tae-Shik. Lee Ju-Hee będąca medykiem może nie w pełni pojęła sytuację, ale Song Chi-Yul mający rangę C zrozumiał, jak niewiarygodny był to wyczyn.

- Dziękuję, gdyby nie ty, bylibyśmy martwi. - Pan Song spojrzał na chłopaka z wdzięcznością.

- Tylko co teraz? Powinniśmy wyjść i zgłosić to Stowarzyszeniu?

- Najpierw powinniśmy dokończyć czyszczenie podziemia. - Zauważył Jin-Woo.

Przyszedł tutaj po doświadczenie i nie chciał odchodzić z pustymi rękami, w tym sensie.

Gobliny były zbyt słabe i nie dawały mu żadnych punktów. Na całe szczęście z ludzi nie dostawał doświadczenia.

To byłoby już zbyt makabryczne i dziwne.

- Nie mów że chcesz sam poko... Ah. Nieważne, właśnie widziałem na co się stać. Nie zamierzam cię powstrzymywać.

- Możecie poczekać na mnie w podziemiu przed bramą? - Spytał po chwili zastanowienia Jin-Woo. - Dziwnym byłoby gdybyśmy wychodzili osobno. A ten bałagan i tak będzie trudny do wyjaśnienia sam w sobie.

- Oczywiście. Powodzenia.

Gdy oboje już odeszli Jin-Woo westchnął jęcząc żałośnie i odchylając głowę do tyłu w geście rezygnacji.

Chciał jak najdłużej ukryć swoje umiejętności.

Ale teraz gdy było dwóch dodatkowych świadków, nie było już raczej na to szans.

Nie chciał grozić panu Songowi ani Ju-Hee. Nie zamierzał tego robić, przeszli już zbyt wiele i byli jedynymi szanującymi go osobami z jego przeszłości.

Zabicie Łowcy rangi B zostałoby uznane za akt samoobrony. Ponieważ miał dwóch świadków, nie byłoby problemu. Problem polegał na wyjaśnieniu, w jaki sposób Łowca rangi E pokonał Łowcę rangi B.

Jedyną dostępną wymówką było Powtórne Przebudzenie.

Nikt nie uwierzyłby w prawdę o Systemie ani o awansach, a on nie chciał ujawniać tych szczegółów.

Rozczarowanie bardzo mocno gryzło go

Chciał jak najdłużej zachować swoją tajemnicę. A teraz gdy zostanie zmuszony do ujawnienia swojej nowej rangi to nie dostanie zapewne wyższego niż B.

Chciał poczekać aż będzie miał rangę S. A jeśli to teraz wyjdzie to naprawdę nie widział co zrobi potem.

Gdyby dostał B teraz i tak ktoś mógłby później zauważyć że jest silniejszy niż łowca z rangą B, a to pociągnie za sobą kolejne kłopoty.

Będzie się tym martwił po wyjściu z podziemia. Teraz został mu jeszcze boss.

Jin-Woo skierował swój wzrok na jednego z więźniów leżących na ziemie we krwi.

- Wiem że żyjesz. Wstawaj. Czemu udajesz trupa? Próbowałeś zwiać gdy nadarzy się okazja?

To był ten więzień który mrugnął do Ju-Hee.

Ten fakt sprawił że tym bardziej chciał się go pozbyć.

Łowca uniósł się nieco i stęknął.

Jin-Woo dostrzegł krew sączącą się z szyi skazańca.

Agent poderżnął mu gardło na tyle mocno żeby uszkodzić struny głosowe, ale nie na tyle żeby go zabić.

Żałośnie nieprecyzyjna robota jak na tak silnego asasyna z rangą B.

- Nie możesz mówić... Ale niechlujna robota. Pewnie zabiłby cię w najbardziej bolesny sposób jaki znał gdyby zorientował się że żyjesz. Muszę się pośpieszyć bo zaraz się wykrwawisz... Znaczy za jakieś... pięć minut. Wytrzymały z ciebie drań.

Jin-Woo chwycił za tył kołnierza więziennego ubrania i w mało delikatny sposób zaczął ciągnąć mężczyznę po ziemi tam gdzie Jin-Woo już wiedział że był boss.

Na końcu korytarza którym podążał razem z panem Songiem i Ju-Hee nim ten cały koszmar się zaczął.

Mężczyzna próbował się szarpać, ale stracił zbyt wiele krwi, był zbyt poobijany oraz Jin-Woo był od niego silniejszy co pokazał zabijając jego niedoszłego oprawcę.

Wchodząc do komnaty bossa którym był wielki fioletowy hobogoblin w asyście kilkunastu zwykłych goblinów Jin-Woo oparł się o drewniane prymitywne drzwi oddzielające komnatę bossa od reszty podziemia i patrzył jak boss w asyście goblinów zbliża się do przerażonego więźnia.

- Jesteś jeszcze większym śmieciem niż Kang Tae-Shik.

***

Po zabiciu hobogoblina awansował o dwa poziomy. Całkiem fajnie, ale nawet to nie było w stanie przynieść mu zbyt dużo radości gdy pomyślał o tym że za chwilę może zostać odkryty.

STATUS

NAZWA: SUNG JIN-WOO

POZIOM: 27

PROFESJA: BRAK

TYTUŁ: ZABÓJCA WILKÓW

HP: 5114

MP: 548

ZMĘCZENIE: 2

SIŁA: 72

ZRĘCZNOŚĆ: 82

ZMYSŁY: 69

WITALNOŚĆ: 43

INTELIGENCJA: 39

(DOSTĘPNE PUNKTY STATYSTYK: 5)

Redukcja obrażeń fizycznych: 20%

Po wyjściu z podziemia pracownicy który czekali przed bramą natychmiast zaalarmowali o wszystkim Stowarzyszenie.

***

Wysiadając z auta Woo Jin-Chul zastanawiał się czy ta konkretna okolica nie była przeklęta.

Najpierw podwójne podziemie, potem Hwang Dong-Suk a teraz to.

Jak wielkiego pecha można mieć żeby aż trzy incydenty spadły na głowę w przeciągu miesiąca?

Nie, to zdecydowanie nie był pech.

To była raczej jedna osoba.

Jedna osoba łącząca te trzy wydarzenia.

Sung Jin-Woo.

Został przez telefon poinformowany o imionach i nazwiskach ocalałych.

Lee Ju-Hee, ranga B medyk.

Song Chi-Yul ranga C, mag.

Sung Jin-Woo ranga E, wojownik.

Pamiętał całą trójkę.

Każdy z nich przetrwał podwójne podziemie.

A teraz cała trójka znów była w niebezpieczeństwie.

Z powodu agenta Stowarzyszenia.

Dwoje z nich nie miało jednak nic wspólnego ze śmiercią Hwang Dong-Suka.

A łowca Sung...

Ciężko było mu uwierzyć zarówno w to że maczał w tym palce jak i w to że był niewinny.

- Ile minęło od wyczyszczenia podziemia? - Spytał Jin-Chul widząc pochodzącą do niego pracowniczkę Stowarzyszenia która zajmowała się tym regionem Seulu.

Młoda kobieta o krótko ściętych czarnych włosach i okrągłych okularach.

- Około 40 minut.

- Czyli mamy 20... To mało. Postarajcie się zdobyć ciała ofiar. Jeśli nie uda wam się to w 8 minut, wycofajcie się.

- Ocaleni sami pokonali bossa? - Spytał Jin-Chul domyślając się odpowiedzi.

- Tak. Był nim hobogoblin według ich relacji.

Jin-Chul kiwnął głową.

Zabicie hobogoblina w trzy osoby, to nie było coś niemożliwego, pamiętał jednak jakie rangi i specjalizacje mają te osoby.

Medyk, mag i wojownik.

Czy daliby sobie radę?

Z tego co wiedział panna Lee Ju-Hee miała silną traumę a Song Chi-Yul stracił rękę, a to było problematyczne nawet dla maga.

Jakoś nie chciało mu się wierzyć że we troję z ledwie przydatną pomocą bardzo słabego łowcy rangi E daliby sobie radę.

Chociaż większym problemem tutaj był Kang Tae-Shik a nie boss.

Idiota próbował zabić świadków po wykonaniu zlecenia na zabójstwo...

Mówiąc szczerze wolałby żeby nikt nie dostał się do ciał.

Tak było łatwiej coś ukryć.

Ta strata 40 minut była mu na rękę, nikt nie będzie miał pretensji że chronił swoich agentów i nie chciał narażać ich na ryzyko utknięcia w podziemiu.

Gdy stanął wreszcie przed trzema łowcami pierwszym co uderzyło go jako pierwsze był nienaruszony stan ciała i ubrań Lee Ju-Hee i Song Chi-Yula.

Szybki skan ciała Sunga pokazał mu ślady krwi i rozcięcia. Na piersi i nodze. Wyraźnie już uleczone.

Ale tylko on z całej trójki nosił rany.

Mag i medyk gdyby walczyli z Kang Tae-Shikiem i jakimś niemożliwym cudem by wygrali to wyglądaliby zapewne jak wyciągnięci z piekła.

A po Sung Jin-Woo wyraźnie było widać że poniósł obrażenia.

Teraz już miał pewność że w szpitalu się mylił.

Ale jak chłopakowi udało się oszukać tak dokładne i czułe urządzenie jak to za pomocą które poddali go pomiarowi?

Sfingacz?

Nie.

Natychmiast to odrzucił.

Historia jego wcześniejszych rajdów wskazywała że była bardzo słaby.

Bardzo często trafiał do szpitala, zawsze był w jakiś sposób kontuzjowany i zbierał żałośnie mało rdzeni ledwie dając sobie radę w walce.

Przed wydarzeniem z podwójnego podziemia na pewno miał rangę E.

Ale zanim wszedł do jego sali szpitalnej chłopak był świadomy ledwie przez kilka minut.

Z jego postawy bił szok, zdezorientowanie, zmęczenie. Nie wpadłby wtedy na pomysł żeby tak po prostu ich oszukać.

I po co miał to zrobić?

Czy to rzeczywiście on zniszczył podwójne podziemie?

Na pewno zabił Hwanga i jego drużynę.

Niewyszkolony łowca rangi D mający 22 lata nigdy nie dałby sobie rady z ośmioosobową grupą.

Nawet gdyby miał sprzęt godny łowcy rangi S miałby astronomiczne problemy z walką z ośmioma osobami.

Medyk i mag nie zdołaliby zabić taki silnego i sprytnego łowcy jak Kang.

Sung Jin-Woo nie miał już rangi E.

Woo Jin-Chul dałby sobie za to rękę uciąć.

Tylko jaką rangę miał teraz?

Pokonał grupę złożoną z łowców rangi D i C. A teraz asasyna rangi B będącego blisko czołówki swojej rangi.

Minimum B.

Jin-Chul próbował wykryć jakąkolwiek moc bijącą od chłopaka, ale nie był w stanie wyczuć nic. Tak samo jak podczas ich pierwszego spotkania.

Dziwne.

Albo nadal miał tak żałośnie mało many że można było ją zmieścić w naparstku, albo teraz ją ukrywał.

Jego wygląd również wskazywał że zaszły w nim zmiany.

Na szpitalnym łóżku Jin-Chul widział chłopaka dość drobnego, chudego o delikatnych rysach twarzy.

Gdyby Woo Jin-Chul nie był profesjonalistą określiłby go zapewne jako „słodkiego".

Dwudziestoparolatek przed nim nie przypomniał już chłopca a mężczyznę.

Nadal był nieco niższy od Jin-Chula, ale różnili się kilkoma centymetrami, góra pięcioma.

Wcześniej nie widział go stojącego a siedzącego na łóżku, ale z tego co wywnioskował po długości jego kończyn chłopak był od niego niższy przynajmniej o piętnaście centymetrów.

Jego ramiona wyraźnie były szersze, cienka podkoszulka opinająca jego tors i bluza z kapturem nie były w stanie ukryć twardych mięśni nawet jeśli próbowały.

Jego rysy twarzy były ostrzejsze i wyraźniejsze a cała twarz znacznie dojrzalsza.

Pytanie tylko czy Sung zechce się przyznać czy będzie zgrywał łowcę rangi E?

I co w takiej sytuacji Jin-Chul powinien zrobić?

- Znowu się spotykamy łowco.

- Ach, to pan mnie przesłuchiwał.

Na szczęście chłopakowi chociaż głos się nie zmienił, bo wtedy absurd tej całej sytuacji wyrzuciłby Jin-Chula na orbitę.

- Nazywam się Woo Jin-Chul szef Departamentu Monitorowania Łowców. Wygląda na to że jeden z moich pracowników nieźle zalazł wam za skórę. Natura Kang Tae-Shika zawsze wydawała mi się... dzika i wiele razy zastanawiałem się czemu wybrał pracę w Stowarzyszeniu, ale zawsze wykonywał rozkazy i nie dochodziło do nadużyć. Aż do dzisiaj. Gdy tylko zakończymy śledztwo w tej sprawie otrzymacie oficjalne przeprosiny. Sprawę przejmie Departament Śledczy.

Zachowując spokojny grzeczny wyraz twarzy Jin-Woo przyjrzał się łowcy naprzeciw niego.

Już wiedział że nie ma się co chełpić zabiciem łowcy rangi B.

Podczas pierwszego spotkania nie zdawał sobie z tego sprawy, ale ten gość przed nim był bardzo silny.

Ranga A?

Na pewno.

Zapewne górna granica.

Nie miałby w walce z nim najmniejszych szans.

Dwa, jego ciosy i byłby trupem.

Ten gość to była kompletnie inna liga.

Właściwie nie tylko jeśli chodzi o rangę.

Teraz gdy nie wyglądał na z krzyża zdjęty był naprawdę przyjemnym widokiem dla oczu.

Czysty tym razem idealnie wyprasowany garnitur bardzo ładnie przylegał do jego ciała pokazując smukłą, ale zapewne muskularną budowę.

Jego kończyny były dość długie, ale w bardzo ładny zdrowy sposób.

Jasno brązowe włosy były idealnie zaczesane do tyłu i potraktowane zapewne niewidoczną tym razem ilością żelu i tylko jeden ten sam kosmyk co wcześniej delikatnie opadał na czoło nieco się zakręcając.

Lekko opalona cera, ciemniejsza od tej Jin-Woo.

Stał z wyprostowanymi plecami trzymając za nimi ręce i mając brodę nieco podniesioną, ale nie przesadnie.

Emanował autorytetem, powagą i szacunkiem.

Twarz była pociągła nieco trójkątna i bardzo, bardzo ładna.

Oczy ciemno brązowe, nos lekko wygięty, cienkie wargi...

Jasna cholera wyglądanie tak dobrze powinno być karalne.

Z taki wyglądem mógłby pracować jako model.

Jin-Woo starał się zachować spokojny wyraz twarzy czuł jednak że jego policzki się nagrzewają i robi mu się gorąco.

Czy Kang Tae-Shik w którymś momencie uderzył go w głowę i uszkodził mu mózg?

- Mam do was kilka pytań.

Nawet głos miał idealny. Głęboki, grzeczny, ale i stanowczy, przywodzący Jin-Woo na myśl miód.

Nie miał zielonego kurwa pojęcia czemu akurat miód.

Chyba mu odbija.

- Jeśli będziecie współpracować to wszystko powinno iść sprawnie.

Łowcy kiwnęli głowami.

Pan Song i Ju-Hee stojący koło niego również wydawali się ulec czarowi mężczyzny. A tym przypadku dali się bardziej usidlić jego autorytetowi i pewności siebie a nie wyglądowi i jakości głosu.

- Pozwólcie, że zapytam wprost.

Głos mężczyzny chodź nadal grzeczny, stał się nieco ostrzejszy i nie wyglądał już tak przyjaźnie jak chwilę wcześniej, chociaż nie można było powiedzieć że próbuje ich zastraszyć czy grozić.

- Kto zabił Kang Tae-Shika?

Musi się przyznać. Dłużej nie uda mu się ukrywać swoich umiejętności. Dodatkowo będzie musiał zerwać umowę z Jin-Ho, skoro potrzebował kogoś o niskiej randze.

- To byłem ja.

Słysząc to Jin-Woo spojrzał kontem oka na pana Songa ciesząc się że szok jaki odczuł po jego deklaracji nie pojawił się jednocześnie na jego twarzy.

- Ja go zabiłem.

- Ma pan rangę C, zgadza się? - Spytał spokojnie Woo Jin-Chul. Nie wyglądał jakby mu nie wierzył. Nie wyglądał też jakby mu uwierzył.

Jednak to co się dla Jin-Woo liczyło to fakt że wzrok inspektora nie spoczął obecnie na nim.

Możliwe że nic nie podejrzewa.

- Chcesz mi powiedzieć że pokonałeś łowcę rangi B?

Pan Song z pokerową twarzom wskazał na stojącą nieco za nim Ju-Hee.

- Widzi pan te niewiastę za mną?

Wzrok inspektora powędrował do milczącej Ju-Hee.

Po chwili w jego oczach pojawił się dziwny błysk który zaniepokoił Jin-Woo. Jednak tak szybko jak się pojawił, tak szybko zniknął a Jin-Woo nie wyczuł żadnych nieuczciwych zamiarów bijących od tego mężczyzny.

Ten blask wyglądał mu jednak na... rozbawienie?

- Ze wsparciem medyka rangi B to możliwe... - Przyznał po chwili agent wyglądając na zamyślonego.

Brednie.

Dzika natura Kanga?

Ładnie ubrał to w słowa.

Ten człowiek wydawał mu się po prostu bestią.

Dla niego nie groźną, ale jednak bestią.

Jin-Chul wiedział że asasyn nie miałby z nim szans. Kang również był tego świadomy dlatego starał się trzymać od niego jak najdalej. Taka jego postawa Jin-Chulowi pasowała.

Medyk z wyraźnie odnotowaną przez lekarzy traumą oraz mag mający 60 lat.

W taką brednie uwierzyłby tylko kompletny głupiec.

Jin-Chul nie uważał się za takowego.

Zerknął szybko na łowcę Sunga.

Chłopak milczał i wyglądał jakby zgadzał się z tą wersją wydarzeń.

- Proszę pójść z moimi ludźmi, będziemy potrzebowali pańskiej pomocy przy wypełnieniu kilku raportów.

Nim łowca zdążyłby odejść Jin-Woo nachylił się nad nim i zapytał szeptem.

- Proszę pana czemu pan skłamał? Gdyby Stowarzyszenie to odkryło...

- Spokojnie chłopcze. Dwa razy uratowałeś mi życie. Chociaż tak mogę ci się odwdzięczyć. Zakładam że raczej wolisz zachowywać swoje umiejętności w sekrecie. Czyż nie tak jest? Chociaż przesłuchania pewnie i tak nie unikniesz.

Gdy pan już odszedł do Jin-Woo podszedł inspektor Woo Jin-Chul wcześniej rozmawiający ze swoimi agentami.

Trzymał ręce w kieszeni i wydawał się dziwnie rozbawiony na co wskazywało jego spojrzenie chociaż twarz nadal była po prostu maską uprzejmości.

- Możemy chwilę porozmawiać... nieoficjalnie?

Zaskoczony Jin-Woo zamrugał.

- Nieoficjalnie... Tak, oczywiście.

Jin-Chul i Jin-Woo odeszli nieco od kręcących się agentów aby zapewnić im nieco prywatności.

- Pracuje w Stowarzyszeniu od sześciu lat i nie wierzę w te wersję. Ale niech będzie oficjalna. Ani łowca rangi D nie byłby w stanie zabić ośmiu bardziej doświadczonych od siebie łowców, ani tym bardziej medyk i mag nie daliby rady Kang Tae-Shikowi.

Przełykając ślinę Jin-Woo poczuł jak jego puls przyśpiesza.

On wiedział.

W ciemnych oczach agenta widać było pewność wypowiadanych przez niego słów.

Jasna cholera!

A więc teraz zaczynały się kłopoty.

- Nie wiem jaką masz rangę. Nie wiem czemu nie chcesz tego ujawnić. Ale zainteresowałeś mnie, pozwolę ci ciągnąc dalej te farsę i zobaczymy gdzie nas to zaprowadzi. Masz moje słowo że do żadnych akt Stowarzyszenia nie zostanie wpisane to co wiem. Nie dopóki sam nie wykonasz kroku.

Walcząc o możliwość powiedzenia czegokolwiek utrudnionego z powodu wyschniętego i ściśniętego gardła Jin-Woo w końcu wydukał.

- Czemu... Czemu pan tego nie wyjawi... Czy to nie jest łamanie prawa?

Cholera!

Nie powinien tak tego ubrać w słowa! To brzmiało jakby zachęcał go do wyjawienia prawy. Albo jak by go lekceważył czy coś!

Agent wydał z siebie długi pomruk unosząc jednocześnie brwi nadal spoglądając na Jin-Woo.

Wydawał się dziwnie... leniwy i bynajmniej nie zaniepokojony.

- Szczerze mówiąc... Nie wydajesz się w żadnym calu złym człowiekiem.

- Prześwietlił mnie pan. - Domyślił się Jin-Woo.

Agent kiwnął lekko głową.

- Twoja matka cztery lata temu zapadła w „Wieczny Sen", siostra chodzi do liceum i jest w pierwszej dziesiątce najlepszych uczniów w szkole, nie było nigdy na nią żadnych skarg. Sam utrzymywałeś ją i siebie narażając swoje życie w podziemiach za marne grosze. Dlatego właśnie na ciebie nie doniosłem, chodź powinienem. Masz rację, zatajanie swojej rangi jeśli doszło do ponownego przebudzenia jest przestępstwem, wprowadzasz Stowarzyszenie w błąd. Dodatkowo jesteś zamieszany w dwa incydenty. Ale nie martw się, mój Departament jest bardzo nielubiany wśród łowców, ale wbrew opinii nie jestem bezdusznym biurokratą, chodź za takiego uchodzę. Nie wyjawię twojego sekretu bo do tej pory nie zrobiłeś nic złego. Jeśli jednak złamiesz prawo używając do tego swojej rangi, nie zawaham się cię ukarać.

Jin-Woo patrzył okrągłymi wybałuszonymi oczami na agenta.

Tak po prostu stwierdził że wie, ale zachowa to dla siebie.

Jak wielkie szczęście musiał mieć Jin-Woo że natrafił na tak rozsądnego gościa?

Lub jak wielkiego pecha że ktoś w ogóle połączył kropki?

Jeśli inspektor Woo doszedł do tego... to ktoś inny też może.

I czy powinien uwierzyć temu człowiekowi że go nie wyda?

Mężczyzna nie wydawał się typem kłamy.

Z drugiej strony gdyby chciał go wydać to czy marnowałby czas na rozmowę z nim i mówienie tego wszystkiego?

- Zabiłeś Hwanga w samoobronie tak samo jak Kanga miałeś prawo walczyć o życie swoje i towarzyszy.

Jin-Woo zrobił się blady gdy agent otwarcie powiedział o zabiciu Hwang Dong-Suka.

- Zginęło przez niego wielu łowców. Od dawna podejrzewaliśmy go o popełnianie przestępstw. - Ciągnął spokojnie Woo Jin-Chul. - Nie mogliśmy go jednak tknąć.

-Dlaczego?

- I tutaj dochodzimy do meritum całego twojego obecnego problemu. Bratem Hwang Dong-Suka był łowca rangi S który jakiś czas temu zosta... wyemigrował do Stanów Zjednoczonych. Hwang Dong-Su. Ten człowiek jest porywczy i niebezpieczny. Może i jesteś silniejszy, zapewne nie powiesz mi jak bardzo. Nie było jednak nigdy przypadku gdy łowca rangi E przebudził się ponownie jako łowca rangi S. Tak więc nie wygrasz z nim. Będzie szukał zemsty. Prawda nie ważne że jest taka a nie inna. Dla niego niekoniecznie będzie miało to znaczenie. Liczy się tylko to że ty przeżyłeś a jego brat nie. Jako łowca rangi S za nic ma sobie prawo i przepisy. Uważaj. Możesz być na celowniku kogoś, kogo obawiają się nawet same potwory. Najbezpieczniej byłoby gdybyś zabrał bliskich i opuścił kraj, ale mam dziwne wrażenie że raczej mnie nie posłuchasz. Ale nawet wtedy, nie ważne jak postąpisz, bądź czujny.

Zaskoczony Jin-Woo otworzył nieco usta.

Ten mężczyzna...

Wcale nie musiał mu pomagać.

Nie musiał zachowywać jego tajemnicy dla siebie.

Nie musiał zaprzątać sobie nim głowy.

Ale jednak z jakiegoś powodu to robił.

Jin-Woo z jakiegoś dziwnego powodu czuł się za to naprawdę wdzięczny.

Już podczas ich pierwszego spotkania Jin-Woo zwrócił uwagę na agenta. Ale wtedy dostrzegł jego zmęczenie i grzeczność.

Dziś widział dużo więcej.

Energia, którą wydzielał Woo Jin-Chul, umieściła go w topce łowców rangi A, bardzo blisko S, ale jednocześnie bardzo daleko. Poruszał się z gracją kogoś, kto czuje się komfortowo we własnej skórze i jest pewny swojego miejsca na świecie. Kierował swoimi agentami spokojnymi, precyzyjnymi rozkazami i nikt nie zawahał się nawet sekundę wykonać tych rozkazów.

I z jakiegoś niezrozumiałego powodu mu zależało.

- Dziękuję panu inspektorze za ostrzeżenie. I... - Jin-Woo patrzy w bok niepewny tego co powiedzieć. - I dziękuję za dochowanie tajemnicy.

- Jestem ciekaw jaką drogą podążysz. Mam nadzieję że nie będę żałował swojej decyzji.

- Nie będzie pan. - Obiecał mu z pewnością i determinacją która zaskoczyła zarówno jego samego jak i Woo Jin-Chula.

Możliwe że przesadził, ale nie pamiętał kiedy ostatnio ktokolwiek w niego uwierzył.

To było naprawdę miłe uczucie.

Jin-Woo przysiągł sobie że nie złamie zaufania jakim obdarzył go ten, agent.

Nawet jeśli nie znał tego człowieka.

Nawet jeśli nic o nim nie wiedział.

Nawet jeśli ich drogi zbyt często nie będą się krzyżowały.

***

Po trzech godzinach przesłuchań, prezes firmy zajmującej się przetwórstwem złota, przyznał się do wszystkiego i oczyścił Jin-Woo i jego towarzyszy ze wszelkich zarzutów.

Podczas ich przesłuchania obecny w pomieszczeniu był inspektor Woo Jin-Chul, ale to nie on go przesłuchiwał a jedynie przyglądał się z boku milcząc.

Obserwował Jin-Woo z umiarkowaną ciekawością nie będąc zbyt nachalnym nadal zachowując swój grzeczny acz surowy profesjonalizm.

Nie patrzył też na niego z podejrzliwością czy niepewnością jakby czekając że Jin-Woo zrobi coś złego i złamie to zaufanie jakim go obdarzył.

A mówiąc szczerze jakaś mała część Jin-Woo właśnie tego się spodziewała.

Gdy w końcu zostali wypuszczeni ze Stowarzyszenia Ju-Hee poprosiła Jin-Woo o krótki spacer.

Juhee wpatrywał się w swoje stopy, gdy szli. Za każdym razem, gdy podnosiła wzrok, spoglądała na Jin-Woo. Chciała, ale nie mogła zignorować faktu, że mężczyzna wydawał się i był dużo silniejszy niż wcześniej. W przeszłości uważała przebywanie blisko niego za bardzo komfortowe. Teraz trudno było nawet nawiązać z nim rozmowę.

Co się z nim stało?

Nie tylko fakt, że z łatwością pokonał Łowcy rangi B. Obecność mężczyzny wydawała się zupełnie inna niż wcześniej. Poprosił ją o milczenie, więc nie chciała naciskać w tej sprawie.

Ale jego nagła zmiana z jakiegoś powodu niepokoiła ją.

Chciała żeby wreszcie coś powiedział.

Milczący obecnie Jin-Woo wydawał jej się taki zimny i odległy, ta niepodobny do chłopca którego poznała. Zbierając w sobie odwagę, Ju-Hee z wielkim trudem otworzyła usta,

- Pamiętasz to? Nie sądzę żebym dziś była w stanie cokolwiek zjeść, więc chciałam ci to oddać.

Ju-Hee dała Jin-Woo magiczny rdzeń. To był ten sam rdzeń, który dał jej w podziemnej świątyni. Jej ręka, która przekazała magiczny rdzeń, drżała.

- Zmieniłeś się, wiesz? - Spytała nieco smutno dziewczyna. Jin-Woo udawał że po jej słowach nic nie zakuło go w sercu.-A ja cały czas stoją w miejscu.

- Sama doświadczyłaś wielu trudów. Każdy przeżywa takie rzeczy inaczej.

- Może masz rację. - Ju-Hee spojrzała w ciemniejące już niebo. - Jestem zbyt strachliwa na bycie łowcą. Próbowałam pokonać swój strach, jednak to nie takie łatwe. Jako łowca rangi B powinnam brać udział w rajdach na podziemia kategorii B w najgorszym razie C. Mimo to ciągle tkwiłam na podziemiach kategorii D czy nawet E... Z tego powodu ciągle spotykałam ciebie. Leczenie twoich ran nie miało praktycznie końca. Myślałem że jesteś po prostu lekkomyślny... Jednak...Zawsze jakimś cudem udawało ci się przetrwać.

Nie wiedząc jak na to opowiedzieć Jin-Woo spojrzał na rdzeń w swojej dłoni.

- Dzisiaj to nie jedyny dzień, w którym możemy zjeść obiad. Nie musisz go od razu zwracać.

Ju-Hee uśmiechnęła się smutno potrząsając głową.

- Wracam do swojego rodzinnego miasta, Busa. Odchodzę na emeryturę. Zadzwoń do mnie jeśli kiedyś będziesz w pobliżu. Postawie ci świeże Sashimi.

Jin-Woo był rozczarowany. I smutny.

Może nie uczestniczył już w rajdach na podziemia E i D, dlatego nie spotykałby Ju-Hee, ale mimo to czuł jakby ostatnia cząstka jego dawnego życia, ta cząstka której nie chciał się pozbywać wypada mu z rąk.

Jin-Woo uśmiechnął się a Ju-Hee odwzajemniła go.  I tak, po wypowiedzeniu słów, które chciała wypowiedzieć, oboje się pożegnali.

Droga do domu nigdy nie była tak długa i tak samotna.

***

Woo Jin-Chul pomimo późnej pory zapukał do drzwi gabinetu prezesa Stowarzyszenia Go Gun-Hee.

To co się dziś stało wymagało poinformowania o tym przełożonego.

Szczerze mówiąc Woo Jin-Chul sam był zaskoczony swoją decyzją żeby trzymać język za zębami.

Nie żałował jej, ale obawiał się że prezes może być niezadowolony z jego głupiej decyzji.

- Wejść.

Jun-Chul uchylił drzwi i przeszedł przez nie czując gorycz strachu w ustach.

Ostatnim czego chciał było rozczarowanie człowieka którego tak bardzo szanował.

Niemniej jednak nie mógł już wycofać się ze swojej decyzji jak zwykły tchórz.

Jedynie gdy prezes mu to rozkaże to Woo Jin-Chul złamie się.

Ale naprawdę miał nadzieję że mężczyzna go do tego nie zmusi.

Go Gun-Hee nie był człowiekiem wymuszającym cokolwiek na swoich ludziach jeśli nie miał bardzo dobrego powodu.

Starszy postawny mężczyzna siedział za swoim biurkiem i przeglądał jakieś papiery.

- Jak idzie prowadzenie sprawy odnośnie Kang Tae-Shika?

- Powoli... - Przyznał ostrożnie Jin-Chul stając przed biurkiem prezesa i podając mu sprawozdanie z dzisiejszego dnia i opis łowców, którzy przyznali się do zabicia Kanga . - Do zabicia go przyznali się Song Chi-Yul łowca rangi C mag który stracił jedną rękę w podwójnym podziemiu miesiąc temu oraz Lee Ju-Hee madyk rangi B z odnotowaną traumą po tym samym incydencie.

- Rozumiem. - Prezes wczytywał się w akta podane mu i streszczone przez Jin-Chula. - Trzecim uczestnikiem był Sung Jin-Woo ranga E wojownik. Podejrzewany o ponowne przebudzenie. Tego chłopaka znaleźliście na ołtarzu?

- Zgadza się.

- Uwierzyłeś im? - Spytał spokojnie Gun-Hee patrząc z ciekawością na swojego podwładnego.

Woo Jin-Chul był naprawdę rozsądnym, inteligentnym młodym człowiekiem i Go Gun-Hee często konsultował z nim swoje decyzję ufając jego osądowi.

Bardzo lubił w nim jego nieszablonowy ale bardzo racjonalny sposób myślenia.

- Nie proszę pana.

- Jednak podpisałeś ich przyznanie się. - Zauważył z ciekawością patrząc znad dokumentów na agenta. - Dlaczego?

- Pomimo tego że Sung Jin-Woo po sprawdzeniu w szpitalu nadal miał rangę E... To on był odpowiedzialny za śmierć Kanga.

Nieco zbity z tropu Go Gun-Hee uniósł brwi zaskoczony, widział lekkie zdenerwowanie Jin-Chula, co było raczej niezwykłym widokiem.

- Sądzę że to dłuższa opowieść. Zacznij proszę od momentu gdy sprawdziłeś jego rangę w szpitalu.

Jin-Chul podał kolejne papiery swojemu przełożonemu. Ten bez słowa otworzył je. I zaczął czytać.

- Ah. Jednym z dwóch ocalałych z incydentu związanego z Hwang Dong-Sukiem było łowca Sung.

- Do zabicia łowcy Hwanga i siedmiu jego kompanów z czego pięciu z nich, w tym Hwang było łowcami rangi C przyznał się młodszy syn prezesa Yoo Myung-Han.

- Ten chłopiec? - Prezes przyjrzał się uważnie młodej roześmianej twarzy chłopaka.

- To był jego pierwszy rajd. Nie miał żadnego doświadczenia, podczas składania zeznań wydawało się że ledwo znał podstawowe zasady panujące w społeczności łowców i podczas rajdów. Miał co prawda dobrej jakości wyposażenie ale nie wierzę że udałoby mu się zabić ośmioro bardzo doświadczonych łowców z czego pięcioro miało wyższą rangę od niego.

- Zgadzam się. - Przyznał powoli Go Gun-Hee nadal czytając notatki z tamtego incydentu. - Gdyby jakiekolwiek wyposażenie mogło tak wzmocnić siłę łowców i zakryć ich braki to bogaci łowcy rang E czy D mogliby mierzyć się z tymi łowcami mającymi rangę B. Kompletny absurd. Hm, jedynym ocalałym prócz niego był Sung Jin-Woo.

Go Gun-Hee spojrzał na Jin-Chula ze zmarszczonym czołem.

- Ani w łowca rangi D nie byłby w stanie zabić ośmiu silniejszych i doświadczonych łowców, ani kaleki mag ze stygmatyzowaną uzdrowicielką nie daliby sobie rady z Kang Tae-Shikiem.  Punktami wspólnymi w tych sprawach jest łowca Sung. Oszukał urządzenie pomiarowe?

- Szczerze w to wątpię. Obudził się zaledwie kilka minut przed naszym wejściem do jego sali. Był zaskoczony, przestraszony i zmęczony. Nie miałby pojęcia o swojej zwiększonej mocy ani tym bardziej jak oszukać tak dokładne urządzenie. Nie ma też możliwości żeby wcześniej... przeszedł powtórne przebudzenie.

- Czyli na pewno nie jest sfingaczem?

- Nie. Historia rajdów dobitnie to pokazała. Podziemia rang D i E liczne wypadki, częste pobyty w szpitalu z dość poważnymi urazami. Żaden sfingacz nie męczyłby się tak żeby zachowywać pozory. On... naprawdę był słaby.

Woo Jin-Chul nie mówił tego jako obrazę, czy szyderstwo. Spokojnie bez emocji stwierdzał oczywisty fakt.

- Czy mogło dojść do powtórnego przebudzenia po pobycie w szpitalu? - Spytał Go Gun-Hee.

- Nie możemy tego wykluczyć bo nie mamy do tego  podstaw. Ale nie możemy tego też potwierdzić. Ale... rozmawiając z nim... nieoficjalnie gdy ostrzegałem go o Hwang Dong-Suku stwierdziłem że wiem iż to on zabił Kang Tae-Shika i Hwang Dong-Suka, nie zaprzeczył. Wyglądał raczej na przerażonego że wiem. Zapytał nawet czemu więc przystałem na wersję pana Song Chi-Yula.

- Rozumiem, czyli jednak, powtórne przebudzenie. Chociaż mówiąc szczerze... ja też jestem ciekaw czemu pozwoliłeś im na to kłamstwo?

Zaciskając chwilowo usta w wąską linię Woo Jin-Chul wziął uspokajający oddech przez nos i kontynuował.

- Uznałem że warto będzie go na razie obserwować i dowiedzieć się czemu się ukrywa. - Przyznał szczerze Woo Jin-Chul. - Mam pełną świadomość że działam wbrew zasadom Stowarzyszenia.

- Myślisz że coś dobrego może wyjść z tych obserwacji?

- Nie wiem. - Przyznał szczerze Woo Jin-Chul. - Zabójstwa których się dopuścił były w samoobronie. Chronił młodego Yoo Jin-Ho a potem Lee Ju-Hee oraz Song Chi-Yula. Przez cztery lata narażał życie żeby utrzymać siebie i młodszą siostrę jedną z najlepszych uczennic w swoim liceum, podczas gdy jego matka zapadła na „Wieczny Sen". To dziwne że mając możliwość podwyższenia swojej rangi i zdobycia większej ilości pieniędzy on nadal trzyma się rangi E oraz od czasu pobytu w szpitalu był jedynie na dwóch rajdach. Jednym z Hwangiem na bramę rangi C i jedną dziś na D. A... jeśli jest silnym łowcom... musi mieć minimum B, mógłby okazać się dla Stowarzyszenia cenny.

- Uważasz że... można by było go z rekrutować gdyby miał rangę B lub A? - Spytał Go Gun-Hee.

- Nie wiem. Ale nie zaszkodzi spróbować. Jeśli to on naprawdę zniszczył podwójne podziemie, to albo się nie przyznaje albo tego nie pamięta. A żeby tego dokonać musiałby mieć minimum A.

- Myślisz że nawet wyżej? - Spytał z dużym zainteresowaniem i sceptycyzmem Go Gun-Hee.

- Nie wiem tego. Ale... Stowarzyszenie potrzebuje silnych łowców w swoich szeregach. Dodatkowo dziś straciliśmy jednego. Kang Tae-Shik był obrzydliwym człowiekiem, ale był silnym łowcom.

- Jego utrata to cios. - Zgodził się Go Gun-Hee. - Zezwalam ci na cichą obserwację go. Jeśli sądzisz że nie zrobi nic niestosownego łamiąc prawo, zaufam twojemu osądowi.

- Dziękuję. Ostrzegłem go że jeśli w jakikolwiek sposób złamie prawo natychmiast wyjawię jego sekret i pociągnę go do bardzo surowej odpowiedzialności karnej. Wydawał się... - Woo Jin-Chul zawahał się.

- Tak?

- Wydawał się bardzo wdzięczny że nie ujawnię tego co wiem. Przyrzekł że... nie będę żałował swojej decyzji. Brzmiał na bardzo poważnego. I szczerego.

- Zobaczymy co z tego wyjdzie.

Go Gun-Hee sam był ciekaw jak to się rozwinie. Nie mógł powiedzieć że postąpiłby w tym przypadku jak Woo Jin-Chul, ale nie uważał żeby jego podwładny zrobił coś bardzo złego i nierozważnego.

Przynajmniej dopóki młody łowca Sung Jin-Woo nie zrobi czegoś bardzo głupiego i łamiącego prawo.

Ufał jednak osądowi Woo Jin-Chula. 

Chapter Text

Brama, która stała przed nimi, była duża nawet jak na bramę kategorii C.

A niedaleko bramy stała reszta grupy.

Przecierając oczy Jin-Woo ponownie spojrzał na łowców przed sobą.

No to się Jin-Ho postarał z doborem ekipy do rajdów.

Ośmioro łowców.

Uczennica, pijak, kontuzjowany, gość wyglądający na studenta, facet zbyt otyły żeby mógł na stojąco zawiązać sobie boty a co dopieo poradzić w podziemiu.

Ładna grupa.

- Um, co to za zgromadzenie? - Spytał cicho Jin-Woo wzdychając i raczej domyślając się już odpowiedzi.

- Jakie zgromadzenie? To nasi ludzie.

Jin-Woo powstrzymał się przed uderzeniem dłonią w twarzy i pokiwał głową.

- Mający licencję, ale z różnych powodów nie mogący brać udziału w rajdach. Zebrałem śmietankę łowców którzy nie działają aktywnie w zawodach z życiowych powodów. Chcą sobie szybko dorobić.

- Czyli ta smarkula ma licencję? - Spytał Jin-Woo z lekkim powątpiewaniem.

- Z tego co się orientuję to nie ma żadnego limitu wiekowego. Jeśli ktoś został przebudzony jako łowca, nawet jako dziecko to może brać udział w rajach.

- Smarkula?! Ale z ciebie buc. Jestem pełnoprawnym łowcom. - Obruszyła się dziewczyna.

- Jasne, dzieciaku. Nie gorączkuje się tak. Jesteś licealistką,co? Masz jakieś doświadczenie?

- Żadnego.

Jin-Woo podrapał się w brodę.

- To i tak nie ma znaczenia. Nie musisz z nami wchodzić do podziemi. Wchodzimy tylko jak i Jin-Ho.

- Nie wpuściliby nas do podziemi kategorii C tylko we dwójkę, więc po to mamy was. - Wyjaśnił Jin-Ho.

Wszystko spojrzeli na nich jak na wariatów.

Chcą zrobić podziemia kategorii C we dwójkę?!

Są naprawdę tak silni?

Oszaleli.

- Naprawdę otrzymamy po 3 miliony won (10 241 PLN) tylko za obecność tutaj? - Spytał po chwili wahania chłopak wyglądający na studenta.

- Oczywiście. 3 miliony za każdy rajd w którym weźmiecie udział. Całkiem niezła oferta biorąc pod uwagę fakt że nie musicie nic robić. Wystarczy że tutaj poczekacie. W kontraktach macie zapis na ten temat. Za jego złamanie będziecie musieli wypłacić w formie kary kwotę dziesięciokrotnie większą od zarobionych pieniędzy.

Łowcy szeptali między sobą. Spekulując co ci dwaj planowali zrobić w podziemiu, że zaoferowali taki kontrakt? Byli ciekawi, ale nie mogli zadawać żadnych pytań. Była to również część klauzuli o zachowaniu poufności.

Jin-Woo chciał zachować w tajemnicy swoje szczególne umiejętności, podczas gdy Yoo Jin-Ho chciał zachować w tajemnicy swoje plany zostania Mistrzem Gildii. W związku z tym dokładnie planowali zachować milczenie swoich kolegów z drużyny.

Wszyscy byli podejrzliwi, ale żaden z nich nie chciał się wycofać. Powód był oczywisty. Warunki były zbyt dobre. Nawet Jin-Woo zaakceptował wcześniej podobne warunki za 2 miliony. W porównaniu z incydentem w Hwang Dong-Sukiem, para postanowiła dodać dodatkowy milion do umowy w związku z klauzulą o nieujawnianiu informacji.

- Wiesz tak się zastanawiam... - Zaczął po chwili wpatrywania się w bramę Jin-Woo zerkając kontem oka na towarzysza. Urwał jednak swoją myśl w pół zdania patrząc ze zmarszczonymi brwiami na to co miał na sobie Jin-Ho.

- Co ty do diabła masz na sobie.

Spytał patrząc krytycznie na czarno czerwoną zbroję z licznymi zdobieniami.

- Pełna zbroja wykonana przez włoskiego płatnerza z jednej z najlepszych tamtejszych gildii. Idziemy tylko we dwoje więc uznałem że nie zaszkodzi się przygotować.

Jin-Woo położył palec na napierśniku jego zbroi i delikatnie pchnął go do tyłu. Ogromna zbroja z łatwością pociągnęła Jin-Ho na ziemię.

- Nie błaznuj i to zdejmij. - Poradził mu Jin-Woo.

- Dobrze. - Po chwili gdy Jin-Ho zdał sobie sprawę że nie może wstać wydał z siebie cierpiętniczy jęk. - Bracie, pomocy.

Gdy para weszła do Bramy, Łowcy podchodzili do niej jeden po drugim i patrzyli. Jeden z nich mówił z niepokojem,

- Nie wzbudzali zaufania.

- Ta.

Ich słowa przerwały tamę milczenia innych Łowców. Wszyscy mieli coś, co chcieli powiedzieć.

- Co się stanie z naszą zapłatą jeśli ta dwójka kopnie tam w kalendarz?

- Cóż, za to podziemie otrzymaliśmy już przecież pieniądze.

- Czemu chcą tylko we dwójkę wchodzić do podziemi kategorii C?

- Skoro są tacy silni, to czemu nie dołącza do jakieś większej gildii, by walczyć w podziemiach wysokiej kategorii?

- Właściwie to nie wyglądali na silnych.

- Jakie były ich imiona?

Mężczyzna z gipsem na jednej nodze szybko wyjął telefon i sprawdził ich pracodawców.

- Yoo Jin-Ho i Sung Jin-Woo.

- Żartujecie sobie? Szef rajdu ma D?!

Łowcy jęczeli na tę wiadomość. Kolejna informacja zaskoczyła ich jeszcze bardziej.

— A ten drugi to ranga E!

- Czy dla łowcy ragi E nie jest samobójstwem wejść do podziemia kategorii C?

- Ta dwójka chce sama wyczyścić podziemie?!

- Ej! Do cholery! Przywódca rajdu ma na swoim koncie tylko jeden wcześniejszy rajd! On nie ma żadnego doświadczenia.

- Dlaczego ktoś tak młody jak oni pcha się w tak niebezpieczne miejsca?!

Dla innych Łowców działania Jin-Woo i Jin-Ho były po prostu kreatywnym sposobem na samobójstwo. Istniał powód, dla którego Stowarzyszenie nakładało ograniczenie minimalnej liczby osób dla bram kategorii C: 10 Dodatkowo połowa z obecnych na rajdzie łowców musi mieć rangę C.

Łowcom brakowało słów. Czując się, jakby pomogli w czyimś samobójstwie, nie czuli się ani trochę dobrze w obecnej sytuacji. Nawet jeśli byli sobie zupełnie obcy, nikt nie chciał zobaczyć, a raczej wiedzieć, że ktoś miał umrzeć w Bramie przed nimi. Co więcej, poczuli się rozczarowani pomysłem, że nie otrzymają zapłaty za pozostałe 18 rajdów. To godne ubolewania, ale nie było mowy, żeby ci dwaj mężczyźni wrócili żywi.

- Czy powinniśmy powiadomić Stowarzyszenie?

- A jeśli zostaniemy pociągnięci do odpowiedzialności? Za nie powstrzymanie ich albo fałszowanie listy, czy coś takiego?!

W tym czasie Brama zafalowała, a Jin-Woo i Jin-Ho wyszli z podziemia.

Chociaż twarze dwóch łowców były pełne wyczerpania, zwłaszcza Jin-Ho który desperacko łapał powietrze to obaj byli praktycznie nienaruszeni jeśli chodzi o stan fizyczny.

- Udało im się uciec?

- Mieli cholernie dużo szczęścia.

Łowcy powitali parę z ulgą. Z powodu krótkiego czasu, jaki spędzili w podziemiu, Łowcy z góry uznali, że para błąkała się bez celu przy wejściu i udało im się uciec gdy natrafiali już na pierwszego potwora. Ale nagle wyraz twarzy Łowców zaczął się zmieniać. Ktoś krzyknął,

- Brama się zamyka!

- Co?!

- Udało im się zabić bossa?!

- We dwóch?!

- Gdzie jest kolejna brama? - Spytał Jin-Woo ignorując rozmawiających wokół nich łowców. Nie dziwił się że wszyscy spodziewali się że uciekli zamiast wyczyścić podziemie. W końcu mieli takie a nie inne rangi. Przynajmniej na papierze.

- Em? Około godzinę drogi stąd. - Przyznał po chwili Jin-Ho następnie podniósł głos i krzyknął wesoło do reszty grupy.

- Mamy dziś jeszcze dwa podziemia do wyczyszczenia. Nie marnujmy czasu. Zakładam że wszyscy idą z nami, raczej nikt nie zrezygnuje z tak łatwych 9 milionów.

Usta łowców otworzyły się jeszcze szerzej niż jeszcze chwilę temu na wieść że ta dwójka chce wyczynić dziś jeszcze dwa podziemia kategorii C samemu.

Jakby wyczyszczenia w dwie osoby z takimi rangami jednej bramy C im nie wystarczyło.

***

- Mam informację o kolejnych rajdach łowcy Sung Jin-Woo. - Ogłosił agent wchodząc do gabinetu swojego szefa.

Woo Jin-Chul odłożył na bok i spojrzał na agenta który miał wyraźnie zmartwioną minę, agent podał mu listę na której widniały zaplanowane kolejne rajdy wraz z dniami w których łowcy zaplanowali rajdy na każdą z bram.

Jako że Stowarzyszenie mierzyło siłę bram i wydawało zezwolenia na rajdy, oczywistym było że mieli wgląd w listę rajdów, dni w jaki były zaplanowane a nawet w listę łowców biorących w nich udział.

Na liście widniało 11 zaklepanych rajdów co nie było niczym dziwnym. Jednak wzrok Jin-Chula przykuł fakt że aż trzy bramy były zarezerwowane na dzisiaj.

Jin-Chul dostał te listę tylko dlatego że w tych rajdach miał brać udział Sung Jin-Woo.

Okazuje się że chłopak chciał dziś wziąć udział w aż trzech rajdach. Na bamy kategorii C.

Takie działanie było niespotykane. Łowcy zwykle nie czyścili kilka podziemi dziennie bo było to po prostu zbyt niebezpieczne. Każdy rajd męczył, a zmęczony łowca był słabszy, wolniejszy popełniał błędy. A te czynniki bardzo łatwo mogły doprowadzić do tragedii.

Czasami zdarzało się że łowcy czyścili dwa lub nawet trzy dni pod rząd bramy wysokich kategorii, takich jak A czy B czy C. Ale nawet to były sporadyczne przypadki i dotyczyły tylko największych i najsilniejszych gildii.

Każdy rajd męczył, a zmęczony łowca może dużo łatwiej zginąć.

Dlatego przyjęło się że gildie po rajdzie zwykle odpoczywają dwa lub nawet trzy dni w zależności od ran odniesionych w walce.

No chyba że gildia miała tak wielu silnych członków żeby mogła pozwolić sobie na posiadanie dwóch grup rajdowych. Jak było to w przypadku Łowców lub Białego Tygrysa, wtedy grupy te działały na przemian a zyski były ogromne i nie zwalniały z powodu odpoczynku jeden z grup skoro druga była wtedy w podziemiu i zarabiała.

Ale żeby pojedynczy nie zrzeszony w gildii łowca uczestniczył w trzech rajdach pod rząd jednego dnia.

- Na samym dole są nazwiska ludzi biorących udział w rajdach... Te wszystkie podziemia chce wyczyścić jedne i ta sama grupa?! - Spytał z niedowierzaniem Woo Jin-Chul.

- Tak proszę pana, ale... Ale to nie jest najdziwniejsze. - Przyznał agent.

Agent, Ha Su-Woon był zastępcą departamentu monitorowania łowców i prawą ręką Jin-Chula. Był razem z nim w szpitalu więc wiedział że pomiar nic nie wykazał.

- Sprawdziłem tych łowców. Żaden z nich nie nadaje się do pełnienia obowiązków łowcy.

- Co masz na myśli? - Spytał zainteresowany Jin-Chul czytając każde nazwisko. Jedynym które rozpoznał był Yoo Jin-Ho. Dzieciak który był zamieszany w śmierć Hwanga. Czy ich drogi nie rozeszły się po tym incydencie. Interesujące.

- Licealistka ranga E, alkoholik ranga D, student ranga C, łowca z ranga C który uległ kontuzji, mężczyzna z poważną nadwagą ranga C. Każdy z nich albo nie ma żadnego doświadczenia albo jest niezdolny w taki czy inny sposób do walki. Zameldowali już jednak wyczyszczenia dwóch z trzech podziemi.

Woo Jin-Chul naprawdę nie mógł rozgryźć czemu Sung Jin-Woo robi to wszystko.

Zebranie takiej drużyny to istna głupota. Czyszczenia z nimi podziemi rangi C to jeszcze większa.

- Zostały zgłoszone przez nich jakieś wypadki?

- Nie proszę pana. Szef rajdów Yoo Jin-Ho zameldował jedynie pomyślne wyczyszczenia podziemi.

I on sądził że wszyscy uwierzą że nadal ma ragę E? Nieco naiwnie, gdyby to wszystko odkrył ktoś inny niż Woo Jin-Chul mógłby od razu to ujawnić i wymusić na nim ponowny pomiar.

Ukrywanie takich rzeczy przed Stowarzyszeniem jest znacznie trudniejsze niż temu chłopakowi się wydaje.

- Czyli trzeci rajd jeszcze trwa? - Spytał po chwili Jin-Chul. - Chciałbym... przyjrzeć się tej grupie. Obserwowanie Sung Jin-Woo jest tajne, nikt nie może na razie wiedzieć o tym że chłopak rzeczywiście przeszedł Powtórne Przebudzenie, nakaz od prezesa.

Kiwając zaskoczony głową Ha Su-Woon spytał.

- Czyli... jednak? Pomiar w szpitalu nic nie wykazał.

- No właśnie. A musiało do tego dojść albo w podwójny podziemiu albo po opuszczeniu przez niego szpitala. Wszystko wyjaśnię ci po drodze, chodźmy.

***

Drugi rajd poszedł równie łatwo i szybko co pierwszy ku konsternacji i zaskoczeniu grupy. Teraz już rozumieli klauzule o tajności i nie zadawaniu żadnych pytań.

Ta sytuacja wymagała zadania bardzo wielu pytań. Dopóki jednak dostawali pieniądze chęć zadawania pytań co tutaj się do diabła dzieje była zaskakująco znośna.

Podczas trzeciego rajdu atmosfera była już znacznie pewniejsza i spokojniejsza jako że spodziewali się już że ich szefowie za chwilę wrócą nienaruszeni a oni dostana pieniądze.

Przynajmniej przez większą cześć rajdu taka panowała atmosfera.

Do czasu gdy niedaleko nich podjechał czarny SUV, a takie auta większości łowców kojarzyły się tylko z kłopotami.

Ku narastającej panice większości grupy z auta wyszło dwóch mężczyzn w czarnych garniturach i okularach przeciwsłonecznych.

- O jasna cholera. - Zaklął mężczyzna palący papierosa.

- O co chodzi? - Spytała zmieszana licealistka która jako jedyna nie rozumiała czemu wszyscy stali się nagle tak zdenerwowani.

- To goście ze Stowarzyszenia. - Wyjaśnił jej otyły mężczyzna.

- Gorzej. Ten wyższy to szef Departamentu Monitorującego. - Ciągnął mężczyzna palący papierosa. - Straszny sukinsyn. Zamknął mojego brata na sześć lat. Za jakieś tam niewinne fałszerstwa pozwoleń na rajdy czy coś równie głupiego.

Mężczyźni podeszli do nich spokojnie podczas gdy każdy obecny na miejscu łowca wstrzymywał oddech przyglądając im się z obawą.

- W czym możemy panom pomóc? - Spytał po chwili mężczyzna z gipsem na nodze patrząc ostrożnie na dwóch agentów.

- Główny inspektor Woo Jin-Chul oraz inspektor Ha Su-Woon Departament Monitorujący Łowców.

Woo Jin-Chul przyjrzał się się grupie przed sobą.

Opis na papierze nie oddawała... wad tej grupy.

I co najciekawsze nie było pośród nich Yoo Jin-Ho ani Sung Jin-Woo.

Czyżby ta dwójka weszła sama do podziemia?

Wyjaśniałoby to taki a nie inny dobór grupy, nie potrzebowali silnych łowców a ludzi mogących zapełnić luki.

Ale dlaczego razem z Sung Jin-Woo do podziemia wszedł łowca rangi D Yoo Jin-Ho?

Dlaczego w ogóle był tutaj?

- Chcielibyśmy porozmawiać z łowcami Sung Jin-Woo oraz Yoo Jin-Ho, ale jak widzę rajd się jeszcze nie skończył.

- Nic złego nie robimy. - Zauważył ponuro mężczyzna palący papierosa.

- Nie robicie nic złego. - Zgodził się spokojnie Woo Jin-Chul.

W teorii do podziemia mógł wejść każdy kto uzyskał licencję, a jeśli grupa wyglądała tak, cóż... to nie było przestępstwo mieć problemy ze zdrowiem czy nałogi (zależy jakie).

Gdyby jednak dwójka łowców wchodząca do podziemia samemu zginęła tam i okazało się że pozostała grupa była na zewnątrz jako uzupełnienie miejsc i brali za to pieniądze... Cóż istniał na to paragraf.

Jednak samo płacenie łowcom za dołączanie do grup prywatnych w celu wypełniania wymaganych miejsc nie była zabroniona. To była transakcja która była częsta w świecie łowców i zabronienie jej mogłoby uderzyć w grupy prywatne, samotnych strzelców i osłabić rynek przedmiotów wydobywanych z podziemi. Przynajmniej na jakiś czas.

I jeszcze bardziej zniechęcić łowców do Stowarzyszenia.

Zabronienie tego przyniosło by zbyt wielki bałagan.

Brama zaczęła falować i w końcu wyszło z niej dwóch łowców z czego ten niosący plecak z zaopatrzeniem był wyraźnie bardziej zmęczony, ale nie nosił na sobie śladów żadnych walk w przeciwieństwie do kilku niewielkich zadrapań jakie miał Sung Jin-Woo.

- Hej, brachu to podziemie udało nam się wyczyścić najszybciej. Niecałe dwadzieścia minut!

- Rzeczywiście godne pogratulowania. - Przyznał grzecznie Woo Jin-Chul ściągając okulary i patrząc na nich uważnie.

Yoo Jin-Ho widząc ich zrobił się śmiertelnie blady i przełknął ślinę patrząc na Sung Jin-Woo.

Łowca Sung był wyraźnie spokojniejszy chociaż również wydawał się zaskoczony obecnością agentów.

- Witam łowco Sung, łowco Yoo.

- Inspektor Woo. - Przywitał się grzecznie Jin-Woo. - Um, nie chce zabrzmieć niegrzecznie, ale co pana tutaj sprowadza.

- Chciałem z tobą porozmawiać. - Przyznał spokojnie agent. - To... co tutaj robicie nie jest nielegalne. Ale jest na pewno niespotykane.

- Dobrze. - Przyznał zaskoczony Jin-Woo kiwając głową Jin-Ho.

Podczas gdy Jin-Ho będąc wyraźnie poddenerwowany rozmawiał z zastępcom Jin-Chula. Agent odszedł na bok a Jin-Woo aby móc spokojnie porozmawiać.

- Przepraszam za najście, jako że nie mam ku temu żadnych poważnych podstaw. - Zaczął spokojnie agent. - Widząc jednak opis rajdów w których bierzesz udział, doboru grupy i ich częstotliwości... prędzej czy później w Stowarzyszeniu ktoś by się tym zainteresował.

Jin-Woo przejechał dłonią po twarzy sfrustrowany.

Oczywiście Jin-Ho przyjmował każdego dzięki czemu zapewne w papierach Stowarzyszenia ta dziwna zgraja do rajdu została odnotowana.

Czemu nie pomyślał o tym dłużej gdy ich zobaczył dziś rano?!

- Jak mówiłem już członkom rajdu, nie robicie nic złego. Dopóki nikt nie zginie podczas czyszczenia podziemi. Ale tak się zapewne nie stanie więc nie widzę problemów. Chciałem cię jednak uczulić że Stowarzyszenie wie więcej i widzi więcej niż może ci się wydawać. Nie zachęcam cię w żadnym razie do okłamywania nas, bo to miałoby swoje poważne konsekwencję. Byłem ciekaw czemu stworzyłeś taką grupę i czemu Yoo Jin-Ho akurat jako jedyny ci towarzyszy. Ale to nie jest mój zakres kompetencji a jedynie wasze prywatne sprawy i nie mam prawa się w nie wtrącać.

Jin-Woo kiwał głową słuchając inspektora i zastawiając się czy świat go kocha czy może jednak faktycznie nienawidzi.

Stowarzyszenie tak żałośnie szybko odkryło dziwne rajdy jakie mieli odbyć Jin-Woo i Jin-Ho, głównie przez brak ostrożności drugiego z nich. Niemniej jednak Jin-Woo tez przegapił fakt że Stowarzyszenie ma wgląd w to co robią łowcy.

Z kim uczestniczy na rajdach, kiedy, ile razy dziennie. Wszystko.

Wcześniej jako śmieciowy łowca rangi E nie myślał o tym bo dostawał od Stowarzyszenia zlecania na czyszczenie podziemie E i D i na tym to wszystko się kończyło. Wtedy nie było zapisywania się na listę, minimalnej liczby osób. Chociaż i tak zapewne nawet wtedy Stowarzyszenia zapisywało do jakiego łowcy dzwoni wysyłając go na rajd, kiedy i gdzie.

Do tej pory nie myślał wiele o roli Stowarzyszenia w życiu łowców. I o tym jak głęboko sięgają ich kompetencję oraz jak wiele oczu mają wokół.

Teraz jednak zaczął rozumieć czemu nie na darmo mówiono czasami że prezes Stowarzyszenia jest jedną z najpotężniejszych osób w kraju.

- Prezes Stowarzyszenia jako jedyny wie o twojej sytuacji, ponieważ nie mogłem go nie poinformować o całej sprawię. Zezwolił mi jednak po prostu cię obserwować i pozwolić ci na razie działać tak jak chcesz. Pamiętaj jednak że moje milczenie nie czyni cię bezkarnym.

- Rozumiem. - Kiwnął poważnie głową Jin-Woo. - Nie zamierzam nadużywać... pana cierpliwości. I jeszcze raz dziękuję.

- Będę cię obserwował, ale nie dyszał ci w kark. To tyle. Dziękuję za poświęcony mi czas łowco Sung i przepraszam za najście.

Gdy agenci już wsiedli do auta Jin-Ho podszedł pośpiesznie do Jin-Woo i zapytał.

- O co chodziło?

- To... Nic. Zostałem ostrzeżony i... sam nie wiem. W każdym razie zainteresował się naszymi rajdami ze względu na grupę jako dobrałeś.

- To ma znaczenie? - Zmartwił się Jin-Ho.

- Uczennica, kontuzjowany, alkoholik, gość tak gruby że ledwie zmieniłby się do autobusu... Oni widzą przecież kto bierze udział w rajdach.

- Och. - W oczach Jin-Ho zaczął błyszczeć strach. - Czyli musimy...

- Nie. Inspektor powiedział... że zachowa to dla siebie. Jedynie prezes Stowarzyszenia i inspektor wiedzą... że nie mam rangi E.

- I nikomu nie powiedzą? - Spytał nieco zaskoczony Jin-Ho.

- Póki nie zacznę łamać prawa.

Inspektor był najwyraźniej nim zainteresowany.

Nie.

Był zainteresowany jego działaniami.

Nie nim.

To duża różnica.

Czuł jak policzki zaczynają go piec.

Czemu ten człowiek musi być pieprzonym uosobieniem ideału i ciągle się wokół niego kręcić?!

***

Okazało się że nie tylko Stowarzyszenie zainteresowało się rajdami Jin-Woo.

Trzeciego dnia rajdów w Gildii Białego Tygrysa zawrzało.

Szef Drugiego Wydziału Zarządzania, Ahn Sang-Min, miał istne urwanie głowy już od samego rana.

- Więc po prostu wydaj więcej pieniędzy na rezerwację! Czy naszej Gildii brakuje pieniędzy lub siły roboczej? W czym dokładnie jest problem?! Szkolenie nowych rekrutów już jutro! A my nie mam gdzie ich szkolić!

Na krzyki Ahn Sang-Mina cały Drugi Dział Zarządzania zamilkł, jak na pogrzebie. Minęło trochę czasu, odkąd Ahn Sang-Min był tak zły.

Gildia Białego Tygrysa nie była byle jaką zgrają idiotów. A przynajmniej nie powinna być! A więc czemu jego ludzie mieli problem z zarezerwowaniem głupiej bramy kategorii C?!

Była to jedna z 5 najlepszych gildii Korei Południowej.

Jego pracownicy musieli być odpowiednio wykwalifikowani. Zastępca Hyun Gee-Chul był również dobrym pracownikiem, który do tej pory nigdy nie popełnił błędu. I pomyśleć, że taki człowiek nie mógłby nawet zarezerwować Bramy na szkolenie nowych rekrutów!

- Szefie spójrz na to...

Zastępca Hyun Gee-Chul oddał szefowi teczkę wyglądając na gotowego do rwania sobie włosów z głowy, podczas gdy ten drugi wyglądał na gotowego do popełnienia morderstwa.

- 200 Milionów i 5 tysięcy?! Ktoś wydał 200 005 000 Won by nabyć prawa do wyczyszczenia podziemi kategorii C!? (682 786 PLN)

Ahn Sang-Min spojrzał z niedowierzaniem na podane mu papiery.

Całkowie zabrakło mu słów. Maksymalna kwota zysku, jaką można zarobić na bramce kategorii C, wynosiła 200 milionów. Użycie tej samej kwoty...

A właściwie nawet o pięć tysięcy więcej było głupotą.

- Ich pierwotna oferta wynosiła około siedemdziesięciu milionów. Ale kiedy przelicytowałem ich do stu milionów, ci dranie podnieśli swoją ofertę do dwustu.

W Gildii Białego Tygrysa domyślna maksymalna suma do rezerwowania bram kategorii C wynosiła 100 milionów właśnie. Jeśli to, co powiedział, było prawdą, to nie on zawinił.

- Ostatnio pewna drużyna zaczęła wykopywać prawa do wszystkich podziemi kategorii C, jakie się tylko pojawiają.

Palce Ahn Sang-Mina zaczęły skakać po klawiaturze. Wyniki wyszukiwania natychmiast pojawiły się na ekranie. Jak powiedział Gee-Chul, pozwolenia na rajdy na wszystkie bramy kategorii C w okolicy były wykupywane z niesamowitą szybkością i za bardzo nierozsądną cenę.

Początkowo sądził że może to był sposób jakiejś innej gildii na sabotowanie ich. Ale żadna gildia nie byłaby na tyle szalona żeby tracić pieniądze tylko po to by ich sabotować.

Zresztą nie byłoby gildii na tyle głupiej żeby rozpoczynać spór z gildią Białego Tygrysa.

Nawet Łowcy czy Żniwiarze by tego nie zrobili.

Ale dodatkowo bardzo szybko okazało się że była to grupa prywatna.

- Szef tej grupy to Yoo Jin-Ho. Nigdy o nim nie słyszałem.

- Z tego co wiem to młodszy syn, tego prezesa firmy co handluje nieruchomościami. Wygląda na to że wykupuje bramy za pomocą pieniędzy ojca. - Stwierdził pomocnie Hyun Gee-Chul.

- No dobra. Ale to nadal wyrzucanie kasy w błoto. Słaby z niego będzie prezes.

Po chwili przeszukiwania listy uczestników rajdu wzrok Ahn Sang-Mina zatrzymał się na jednym z uczestników którego nazwisko wydawało mu się dziwnie znajome.

- Gee-Chul jak nazywał się ten ocalały z masakry dwa lub trzy miesiące temu?

- Och... Z tego co pamiętam... Sung Jin-Woo.

Najpierw przetrwał podwójne podziemie a teraz tak po prostu bawił się w podziemiach kategorii C? Coś tutaj było nie tak.

- Nie ważne czym się teraz zajmujecie, macie przerwać i znaleźć mi wszystko co się da na temat łowców Sung Jin-Woo i Yoo Jin-Ho.

Szybkość reakcji pracowników na to nagłe zadanie mogła zaskoczyć. Nie bez powodu nazywano ich elitami. Jeden po drugim raporty szybko pojawiły się przed Ahn Sang-Minem.

Szczerze mówiąc, w Yoo Jin-Ho nie było nic szczególnego. Był drugim synem prezesa Yoo Jin Construction, ale poza tym nie było w nim nic szczególnego.

Sung Jin-Woo był inny.

- Więc wliczając w to incydent z podwójnym podziemiem był zamieszany w aż trzy takie incydenty w dość krótkim czasie.

Sung Jin-Woo i Yoo Jin-Ho spotkali się podczas pierwszego rajdu Yoo Jin-Ho i byli jedynymi, którzy przeżyli.

Trzeci był związany z morderstwem inspektora Stowarzyszenia.

A teraz para utworzyła drużynę i pokonywała 2-3 podziemia dziennie. To była niewyobrażalna prędkość.

– Jak myślisz, co oni robią?

Jin-Ho miał powiązania z firmą Yoo Jin.

Krążyły już od jakiegoś czasu plotki że prezes tej formy kontaktuje się z uzdolnionymi łowcami i zbiera drużynę by stworzyć gildię.

Ahn Sang-Mina pojawiały się coraz to nowsze kawałki układanki.

- Ten sukinsyn przeszedł powtórne przebudzenie!

Hyun Gee-Chul popatrzył szeroko otwartymi oczami na swojego szefa.

Łowca rangi E był tylko trochę silniejszy od zwykłego człowieka. Jeśli zdarzył się wypadek, prawie wszyscy byli uznawani za martwych. Ale Sung Jin-Woo przeszedł wiele incydentów, w których jego koledzy, najczęściej będąc silniejszymi od niego zginęli podczas gdy on wychodził z nich bez obrażeń.

Mógłby mieć szczęście razu, góra dwa.

Ale nie aż trzy.

Zwłaszcza nie w przypadku tego trzeciego.

Incydent, w którym łowca z Departamentu Nadzoru Kang Tae-Shik dopuścił się morderstwa na zlecenie a potem morderstwa świadków był inny. Z zapisów wynikało, że mag rangi C i medyk rangi B połączyli siły, by pokonać Kanga.

Gdyby Kang Taeshik nie był kretynem, najpierw spróbowałby zająć się tym z najwyższą rangą, najsilniejsza była medyczka z rangą B. To dawało aż dwa powody do eliminacji jej. Nie tylko chodziło o rangę ale też o możliwość wzmacniania i leczenia jaką posiadała.

– Według reportu mag rangi C pokonał Kanga. Co za bzdura.

Łowcy klasy maga byli słabi w porównaniu z łowcami walczącymi w zwarciu, a wśród nich ich najgorszy możliwy pojedynek byłby przeciwko klasie asasyna. Być może Kang Tae-Shik mógł arogancko zignorować obecność Uzdrowiciela rangi B, ale jest mało prawdopodobne, by trzyletni weteran Stowarzyszenia popełnił taki błąd.

To nie Song Chi-Yul powstrzymał tego dnia agenta Stowarzyszenia.

Nie miał solidnego dowodu, ale Ahn Sang-Min był pewien swojej teorii.

Sung Jin-Woo przeszedł powtórne przebudzenie i stał się wysokiej rangi łowcom. Yoo Jin-Ho był świadkiem jego mocy w ich rajdzie i postanowił go przetestować, aby umieścić go w Gildii swojego ojca. Wszystko ułożyło się na swoim miejscu.

Jeśli pokonał Kang Tae-Shika mającego rangę B, to jest ranga musi być powyżej.

Teraz pytanie tylko czy nikt już tego nie odkrył?

Możliwe że ojciec Yoo Jin-Ho wiedział. Ale jeśli tak było to trzymałby ten sekret blisko siebie, w końcu od tego zależało powodzenie utworzenia przez niego gildii.

Stowarzyszenie?

Ci goście wiedzieli znacznie więcej niż jakakolwiek gildia. Więcej niż Biały Tygrys czy nawet Łowcy.

Nie dawało mu również spokoju czemu doświadczeni agenci ze Stowarzyszenia tak łatwo dali się nabrać na bajeczkę o śmierci Kanga.

Wchodząc na stronę Stowarzyszenia z konta reprezentującego gildię Białego Tygrysa Sang-Min sprawdził kto prowadził śledztwo w tej sprawie.

Nie będąc bardzo zaskoczony zobaczył nazwisko Głównego Inspektora Departamentu Monitorowania Łowców Woo Jin-Chula.

Wiedział o tym człowieku więcej niż przeciętny cywil.

Zwykle opinia publiczna i media interesowały się łowcami z topowych gildii, pisząc na temat ich życia i kariery. Łowcami w Stowarzyszeniu nikt się nie interesował, nie ważne jak silni byli. Łowcy rang A czy B działający w Stowarzyszeniu byli anonimowi. Praca tam nie dawała im słaby czy ogromnych bogactw, nie czyścili co kilka dni silnych podziemi przyciągając tym uwagę mediów.

Ahn Sang-Min nigdy nie spotkał Głównego Inspektora, ale największe gildie współpracujące często ze Stowarzyszeniem sporo o nim wiedziały. W końcu był szefem Departamentu zajmującego się łowcami,współpracą z nimi i opieką. Dodatkowo Woo Jin-Chul był bardzo silnym łowcom rangi A o którego zażarcie walczyłaby gildia Białego Tygrysa gdyby ten mężczyzna był kiedykolwiek zainteresowany dołączeniem do gildii.

Ale nie był. Nigdy.

Szef Gildii Białego Tygrysa wypowiadał się kilka razy o tym człowieku z dużym szacunkiem.

Wiadomym było też że był on praktycznie cieniem Prezesa Stowarzyszenia Go Gun-Hee i prezes bardzo cenił sobie jego rady i opinie.

Absurdalnym wydawało się że ktoś taki tak po prostu uwierzy w to że Kanga, swojego podwładnego którego umiejętności powinien znać, pokonali mag i medyk.

Dodatkowo musiał też wiedzieć o incydencie z Hwang Dong-Sukiem będącym młodszym bratem łowcy rangi S.

Nie chciało mu się wierzyć że Inspektor Woo dałby się nabrać jak dziecko.

Bardzo prawdopodobnym było że jednak połączył kropki, ale milczał i pozwalał Sungowi na razie się nie wychylać.

A jeśli tak było... To Sung mógł mieć rangę A lub nawet wyżej i zawarł jakieś porozumienie ze Stowarzyszeniem.

Cholera!

Ta pusta plama w informacji bardzo mu przeszkadzała, ale nie miał jak jej zapełnić.

Ale mógł działać bez tych informacji.

Teraz ich priorytetem będzie pozyskanie Sung Jin-Woo, zanim zrobią to inne Gildie, bądź nawet Stowarzyszenie jeśli się nim zainteresowało tak jak sądził Ahn Sang-Min. Rywalizacja stałaby się zacięta po ponownym teście Sunga. Nawet gdyby mężczyzna nie okazał się tak wysoko w rankingu, nie miałoby to znaczenia. Ponieważ ich liczba na całym świecie była niewiarygodnie mała, Przebudzony Łowca byłby głównym celem prasy. Już samo to uczyniłoby mężczyznę niesamowitym źródłem siły reklamowej, której nie można kupić za pieniądze.

Możliwe że właśnie to zwęszyło Stowarzyszenie, które ostatnimi czasy zaczyna tracić na znaczeniu i posłuchu.

W końcu będą potrzebowali nowych silnych łowców.

A niewielu było chętnych do nich dołączyć porzucając ogromne pieniądze i sławę.

- Nie mamy czasu do stracenia.

Ahn Sang-Min chwycił płaszcz na krześle.

– Gee-Chul chodźmy.

Hyun Gee-Chul był zaskoczony działaniami swojego szefa.

- Dokąd?

- Na zwiady.

- Och? Dobrze już idę.

Ahn Sang-Min szybko odwrócił się do wyjścia. Hyun Gee-Chul podążył za nim z przechyloną głową.

Odkąd został szefem 2 lata temu, był to pierwszy raz, kiedy Ahn Sang-Min wyszedł bezpośrednio na rekrutację.

***

Wbijanie poziomów w bramach rangi C naprawdę było opłacalne. Prócz poziomów udało mu się pozyskać kilka fajnych umiejętności, a także wzmocnić te już posiadane.

ALARM

[UMIEJĘTNOŚĆ: CELNY ATAK LV.1] ZOSTAŁA NABYTA. (AKTYWNA)

70 MANY

DOTYCZY WYŁĄCZNIE SZTYLETÓW

- ZNASZ SIĘ NA WŁADANIU SZTYETEM. TWOJE ATAKI W PUNKTY WITALNE PRZECIWNIKÓW BĘDA ZADAWAŁY KRYTYCZNE OBRAŻENIA.

ALARM

[UMIEJĘTNOŚĆ ZAAWANSOWANE WŁADANIE SZTYLETEM LV.1] ZOSTAŁA NABYTA (PASYWNA)

DOTYCZY WYŁĄCZNIE SZTYLETÓW

- PRZEZ DŁUGI CZAS POSŁUGIWAŁEŚ SIĘ SZTYLETEM. W EFEKCIE CZEGO TWOJE RUCHY BĘDĄ ZNACZNIE PEWNIEJSZE

- TWOJE ATAKI SZTYLETEM BĘDA ZADAWAŁY DODATKOWO 33% OBRAŻEŃ.

ALARM

[UMIEJĘTNOŚĆ: SPRINT] OSIĄGNĘŁA NOWY POZIOM

Pod koniec czyszczenia kolejnego podziemia stało się jednak coś interesującego.

Po informacji o nowym poziomie nastąpiła kolejna.

ALARM

[ZDOBYŁEŚ NOWY POZIOM]

ALARM

[GRACZ] OSIĄGNĄŁ WYMAGANY POZIOM.

NOWE ZADANIE

POJAWIŁO SIĘ NOWE ZADANIE:

[ZMIANA PROFESJI]

PRZYJMUJESZ ZADANIE?

[TAK] [NIE]

Zmiana profesji?

Coś ciekawego.

Jak do tej pory w rubryce „profesja" widniało słowo brak.

Widać jednak że teraz był wystarczająco silny i system dał mu zadanie mogące jaką profesję nabyć.

Nie był jednak pewien co system miał na myśli poprzez z „profesję".

Nie mniej jednak to powinno być ciekawe.

Przyjmie każda możliwość stania się silniejszym.

***

Ktoś w końcu zainteresował się nim i połączył kropki.

Ktoś nie będący grzesznie gorącym inspektorem ze Stowarzyszenia.

Jakiś gość z gildii Białego Tygrysa wydawał się być świadomym że Jin-Woo jest silnym łowcom i poprosił go o rozmowę w kawiarni.

Na początku Jin-Woo pomyślał że mogło chodzić o coś zwianego z podwójny podziemiem, bo to właśnie Gildia Białego Tygrysa razem z pracownikami Stowarzyszenia go znaleźli.

Ale minęły zbyt dużo czasu. Więc Jin-Woo założył że to właśnie o to chodziło.

Kawiarnia zaproponowana przez mężczyznę była tą samą kawiarnią w której spotkał się z Jin-Ho.

A to mogło oznaczać że ten człowiek wiedział gdzie Jin-Woo mieszka.

Poszedł tam tylko po to żeby wybić mu wszelkie durne pomysły z głowy.

Nawet strona internetowa Stowarzyszenia nie zawierała adresu domowego łowcy, a jedynie jego nazwisko i rangę. Pojedynczy Łowca mógł zdecydować się na dodanie dodatkowych informacji do swojego profilu, ale Jin-Woo nie było jedną z tych osób. Więc jeśli znali jego miejsce zamieszkania, musieli przeprowadzić w jego sprawie dokładne śledztwo.

A to mu się wybitnie nie podobało.

- Łowcy, Żniwiarze, Rycerz, Sławy i my – Biały Tygrys. Musiałeś słyszeć o nas chociaż raz.

Ahn Sang-Min wymienił 5 najlepszych gildii Korei Południowej. Wśród nich numerem jeden byli „Łowcy". Jednak nie zawsze tak było. Pierwotnie gildią numer jeden w Korei byli „Żniwiarze", ale niektórzy członkowie Żniwiarzy, odeszli z Gildii i utworzyli własną „Biały Tygrys", w wyniku czego „Łowcy" zajęli pierwsze miejsce. I podobnie jak uczeń przewyższający mistrza, Biały Tygrys już jako Gildia przewyższał Żniwiarzy stając się numerem dwa podczas gdy Żniwiarze ze szczytu podium spadli na trzecie miejsce.

Przewracając oczami Jin-Woo odpowiedział.

- Jestem osobą, która nadzoruje rekrutację i zarządzanie nowymi Łowcami dla jednej z pięciu najlepszych Gildii. Nazywam się Ahn Sang-Min, szef Drugiego Wydziału Zarządzania.

Inni Łowcy pochyliliby głowy pod kątem 90 stopni, zanim nawet otrzymali wizytówkę. O ile nie byłeś łowcom rangi S lub nie stałeś na szczycie rankingu A, Gildia Białego Tygrysa była obiektem wielkiego pożądania dla większości Łowców. Prawdę mówiąc, Ahn Sang-Min liczył na taką reakcję Jin-Woo, ale się rozczarował. Jakby nie był pod wrażeniem, Jin-Woo spokojnie zadał pytanie, po które przyszedł:

- Dlaczego osoba pracująca dla Białego Tygrysa zaczęła mnie naświetlać?

Pomyśleć że po usłyszeniu o gildii Białego Tygrysa będzie brzmiał na niezadowolonego.

Momentalnie zdał sobie sprawę że rekrutacja Jin-Woo nie będzie łatwym zadaniem. Jednak to sprawiło, że jeszcze bardziej pragnął przeciągnąć łowcę na ich stronę. Rekrut z duchem walki nie był złą rzeczą.

- Przejdę do rzeczy, nie chce marnować twojego czasu.

W porę Jin-Woo ugryzł się w język zanim zdążył zauważyć że już to robi.

- Chcemy cię zatrudnić. Przebijemy twoją obecną pensję dwukrotnie.

Jin-Woo nadal był spokojny, tylko głównie dlatego że nie wyczuł od mężczyzny żadnych złych zamiarów. Wyglądało na to że widział w Jin-Woo po prostu kolejnego rekruta.

Jakby chcąc go do siebie przekonać mężczyzna ujawnił jeszcze kilka faktów.

- To może być ściśle tajna informacja, ale doskonale zdajemy sobie sprawę z planów przewodniczącego Yoo Myung-Hana, aby stworzyć nową Gildię.

Jin-Woo ani nie potwierdził, ani nie zaprzeczył. Ahn Sang-Min kontynuował:

- A kiedy zauważyliśmy, że Yoo Jin-Ho, syn tego człowieka, i ty nawiązaliście kontakt, byliśmy w stanie wyciągnąć wnioski. Łowco Sung jesteś powtórnie przebudzonym łowcom, a Yoo Jin Construction chciał, żebyś dołączył do ich Gildii.

Zgodnie z oczekiwaniami, Ahn Sang-Min myślał, że jest Przebudzonym Łowcą.

Nie zamierzał wyprowadzać go z błędu.

Ahn Sang-Min szybko dodał:

Mieliśmy nadzieję, że porozmawiamy z tobą, zanim podpiszesz oficjalny kontrakt z Yoo Jin. Dlatego właśnie tak niespodziewanie skontaktowaliśmy się z tobą. Jeszcze raz przepraszamy za naszą niegrzeczność.

- W porządku.

Byłoby inaczej, gdyby przyszli do niego ze złymi zamiarami, ale teraz, kiedy tak przepraszali, nie było potrzeby, by Jin-Woo był zły.

Nie wiedział jednak jak poradzić sobie z tą cała sytuacją.

Gildia Białego Tygrysa była jedną z pięciu najsilniejszych gildii w kraju. Właściwie była na drugim miejscu. Wybór nie byłby taki zły.

Ale nie chciał na razie wstępować do gildii.

Gdy osiągnie już poziom łowcy rangi S i zrobi to całe tajemnicze zadanie związane ze zmianą profesji, chociaż poprawniej byłoby chyba określić ze zdobycie profesji, to może pomyśli o dołączeniu do jakieś gildii.

Teraz na razie przechodził podziemia rangi C. Ale kiedyś uda mu się przechodzić podziemia rang B lub A.

Z drugiej strony, gdyby mógł samodzielnie czyścić podziemia...

Dochód z podziemi wysokiej kategorii przerastał wyobrażenia. Czyszczenie takich podziemi pozwoliło wielkim gildiom urosnąć do poziomu wielkich korporacji. Jeśli wziąć pod uwagę wysokiej jakości magiczne rdzenie, zwłoki magicznych bestii, minerały, kamienie runiczne i artefakty, interesy związane z Łowcami przynosiły astronomiczne pieniądze. Jeśli mógł utrzymać monopol na wszystkie dochody z podziemi skoro byłby w stanie sam je czyścić, to czy był jakiś powód, dla którego powinien wstąpić do Gildii?

A dopóki awansował ten scenariusz nie był nie możliwy.

Dodatkowo nie wiedział o ile silniejszy stanie się po zmianie profesji.

Chyba właśnie, tak rozmyślając wykombinował sposób jak pozbyć się tego gościa ze swoich pleców.

- Powiedziałeś że moja pensja zostanie podwojona?

- Tak. A jeśli uznamy że cena jest niewystarczająca do twoich umiejętności to chętnie możemy ją podnieść.

- Więc jaka jest wartość siedzimy gildii Białego Tygrysa? - Spytał od niechcenia Jin-Woo.

Ahn Sang-Min zamarł na sekundę.

Czy on kwestionował finansową siłę ich gildii?

Cóż, nie było powodu do paniki. Była to okazja do pochwalenia się Gildią. Nie było potrzeby ukrywania ani trzymania języka za zębami. Ahn Sang-Min był raczej zadowolony z tej okazji.

- Szacowana wartość to około pięćdziesiąt miliardów. Nie wykorzystujemy całego budynku, ale akt jest naszą własnością.

Ahn Sang-Min mówił z dumą. W przeszłości wynajmowali swoje biuro w budynku, ale kiedy Gildia umocniła swoją pozycję w kraju, natychmiast kupili cały budynek. Osiągnięcie tego zajęło im rok. Było to świadectwo tego, ile zarabiały duże gildie. Ahn Sang-Min był gotowy do szczegółowego omówienia finansów i dochodów Białego Tyrgysa, ale zamarł, gdy Jin-Woo przemówił.

- Sześćdziesiąt miliardów.

Ten budynek, czy mógłbyś mi go dać? Ile jest wart,hm?

- Przepraszam, ale że co?

Oczy Ahn Sang-Min były szeroko otwarte. Zwątpił w swój słuch i zapytał:

- Co masz na myli? Ym... Około 50 miliardów.

Jin-Woo wyjaśnił spokojnie o co mu chodzi.

- Yoo Jin obiecał mi budynek wart trzydzieści miliardów. Chociaż nie jest to do końca podwójne, z przyjemnością przyjmę cenę pięćdziesięciu miliardów w postaci budynku Białego Tygrysa.

– Trzydzieści miliardów?

Kariera łowcy Sung Jin-Woo trwała 4 lata, ale to był łowca rangi E. Do niedawna nie zrobił nic szczególnego, co oznacza, że jego Przebudzenie musiało mieć miejsce niedawno. Jaką więc moc wykazał ten człowiek, że Yoo Myung-Han, człowiek znany ze swojej przenikliwości biznesowej, zaoferowałby mu 30 miliardów wonów?I To jeszcze przed zakończeniem testowania go.

Może blefuje i chce po prostu sztucznie napompować swoją wartość aby Biały Tygrys więcej mu zaoferował.

Była pora obiadu i kawiarnia była prawie pusta. Jin-Woo celowo ustawiło głośność na najwyższe ustawienie.

– Jin-Ho, pozwól, że cię o coś zapytam.

- Cześć bracie. Oczywiście, pytaj.

Jin-Ho? Jak w Yoo Jin-Ho? Ahn Sang-Min przełknął ślinę.

Czy planuje wydać go do Yoo Jin-Ho?

Ale jego domysły się nie sprawdziły. Zamiast tego Jin-Woo poruszył inny temat,

- Ten budynek który mi obiecałeś. Możesz mi przypomnieć jaka jest jego wartość?

- Obecne szacunki mówią o trzydziestu miliardach, ale kiedy założymy tam naszą Gildię, wartość z pewnością znacznie wzrośnie, ale na to będzie trzeba nieco poczekać aż gildia się ustabilizuje. Ach to tak! Potrzebujesz kopii naszej umowy? Mam ci ją przesłać faksem?

- Nie, jest okej. Dziękuję ci. Trzymaj się.

Po tym, jak Jin-Woo zakończył rozmowę, zauważył, że wyraz twarzy Ahn Sang-Min całkowicie się zmienił. Oczy mężczyzny lekko drżały.

Jeszcze zanim założyli Gildię, Yoo Jin Construction obiecało mu trzydzieści miliardów jako opłatę kontraktową? I pełen szacunku sposób, w jaki zwracał się do niego syn prezesa...

Był aż tak silny?!

Czy możliwe że ma rangę...?!

Ale gdyby tak było to dlaczego ograniczałby się do bram rangi C?!

Czy jest jakiś konkretny powód?!

Jeśli tak to jaki.

- Um... złożenie takiej oferty wykracza poza moje kompetencję. Jeśli dasz mi trochę czasu, to mogę porozmawiać z szefostwem.

Czyżby spaprał sprawę?

Gdyby tylko poznał wcześniej szczegóły umowy i lepiej się przygotował do rozmowy.

Był zły na siebie, że pośpieszył się z tym wszystkim. Był oślepiony perspektywą wielkiej wygranej i poruszał się zbyt niedbale.

Musiał to wszystko zgłosić Mistrzowi Gildii.

Gdyby Jin-Woo był łowcom wartym 30 miliardów dla przewodniczącego Yoo Myung-Hana, mógłby być wart 50, a może nawet 100 miliardów. Nie było za późno.

Jin-Woo kręcąc lekko głową stwierdził.

- Nie ma potrzeby. Nie ważne ile mi zaproponujecie. Nie zgodzę się. Ach... No tak. Skąd zdobyłeś informacje na mój temat?

Na jego oczach siedzący jeszcze chwilę temu tak po prostu Sung Jin-Woo rozpłynął się w powietrzu. Zniknął. Jakby nigdy go tam nie było.

Ahn Sang-Min od razu rozpoznał te rzadką potężną umiejętność.

Ukrycie!

- Nie odwracaj się. - Poradził mu cicho Jin-Woo, a jego głos dobiegał zza pleców Sang-Mina.

Teraz rozumiał taką a nie inną ofertę wysuniętą przez Yoo Jin która wcale go już nie dziwiła.

- To był przypadek. - Przyznał z sercem w gardle Sang-Min. - Jeden z pracowników w naszym biurze zauważył, że ktoś szybko czyści podziemia kategorii C postanowiliśmy to zbadać. Ostatnio miały miejsce trzy incydent. Brałeś udział we wszystkich. Tylko ktoś po ponownym przebudzeniu mógłby przetrwać coś takiego. Zwłaszcza ten ostatni. Yoo Jin-Ho musiał zobaczyć na co cię stać i postanowił podjąć z tobą współpracę. Łącząc wszystkie kropki wszystko zaczęło nabierać sensu. I tak oto zmierźliśmy się tutaj.

Jin-Woo zacisnął usta zirytowany. Niekoniecznie na mężczyznę przed sobą, bo on w sumie nie zrobił naprawdę nic złego.

Po prostu wykonywał swoją pracę.

Był po prostu zły. Nie koniecznie nawet na siebie.

Najpierw Stowarzyszenie potem ten gość z Białego Tygrysa.

W Stowarzyszeniu jednak wiedział tylko główny inspektor Woo oraz najwyraźniej sam pieprzony prezes. Niemniej tylko dwie osoby i na razie po prostu go obserwowali.

Możliwe że w końcu strącą cierpliwość i będą chcieli aby skończył się ukrywać.

Ale jak na razie nie wykazywali niczego takiego.

Teraz musiał tylko sprawdzić ile osób w gildii Białego Tygrysa wiedziało o nim.

Jak się okazuje dość łatwo jest połączyć całą historie w całość jeśli ma się wystarczająco dużo kawałków układanki.

Oznaczało to że a) ich szybkie czyszczenia podziemi zostało zauważone i b) możliwe że będzie musiał się pośpieszyć z wdrapaniem się do rankingu S i zakończeniem tej farsy z ukrywaniem zanim zostanie zauważony.

- Ile osób o mnie wie?

- Tylko ja i mój podwładny, ale tylko on. Reszta moich ludzi wie po prostu że zbierałem o tobie informację.

Jin-Woo skinął głową.

Tak jak sądził.

To wszystko byłoby zbyt trudne dla jednego człowieka. Śledztwo, inwigilacja i kontakt. Potępiającym dowodem był kontakt. Wezwano go zaraz po powrocie do domu.

Ktoś musiał go obserwować i dać sygnał gdy rajd dobiegł końca i zaczął wracać do domu.

Chcieli się z nim spotkać, ale nie mogli sobie pozwolić na to żeby Yoo Jin-Ho się o tym dowiedział.

Ale udało mu się potwierdzić że nie cała Gildia się nim interesowała a dwie osoby.

Szczerze mówiąc odczuł duża ulgę z tego powodu.

Łatwiej było spławić dwie osoby niż całą pieprzoną gildię która poznałaby jego sekret i gdyby bardzo chcieli go pozyskać to mogliby nawet spróbować go zaszantażować ujawnieniem tego.

Potwierdzeniem słów mężczyzny byłą jego wcześniejsza reakcja na 50 miliardów. Mężczyzna wpadł w panikę, gdy Jin-Woo podniósł kwotę, na którą nie miał prawa się zgodzić. Gdyby w grę wchodzili przełożeni Gildii, mężczyzna przynajmniej postarałby się skontaktować z nimi. I tak Jin-Woo podejrzewał, że w grę wchodził tylko mały zespół, a jak sądził, rzeczywiście były to tylko dwie osoby.

Nie chciał komplikować swojej sytuacji. Mógł nieco postraszyć Ahn Sang-Mina żeby upewnić się ze nie będzie o nim rozpowiadał i że da mu spokój.

- Jeśli mam być również szczery, to również odrzuciłem ofertę Yoo Jin.

- Co?!

- Powodem, dla którego odrzuciłem ofertę Yoo Jin, było to, że na razie nie planuję wstępu do Gildii. Nie chcę, aby wzrosła liczba osób, które o mnie wiedzą.

To, czego chciał, było proste. Nie chciał wstąpić do Gildii i nie chciał, aby jego informacje wyciekły. Ahn Sang-Min zrozumiał, o co łowcy chodziło. Była jednak jedna ciekawa rzecz,

-W-więc, dlaczego uczestniczysz z Yoo Jin-Ho w rajdach? - Spytał ostrożnie mężczyzna.

- Pomagam Yoo Jin-Ho z powodów osobistych. Był jedynym, który wiedział o moim Przebudzeniu i uważałam go za godnego zaufania przyjaciela.

Jin-Woo wypowiedział swoje następne słowa z ogromną powagą.,

- Rozumiem że mogę założyć, że jeśli wieści o mnie będą się rozprzestrzeniać to będzie to wina twojego podwładnego i twoja?

Jin-Woo wielokrotnie wychodził bez szwanku z wielu incydentów. Mówią, że to, co dzieje się w podziemiu, zostaje w podziemiu. Nikt dokładnie nie wiedział, co ten człowiek robił podczas tych incydentów.

Co więcej, ten mężczyzna może używać Ukrycia...

Ukrycie było kłopotliwą umiejętnością. Osoba ją posiadająca mogła swobodnie popełniać przestępstwa bez pozostawiania śladu. Omijał wszystkie urządzenia nadzorujące i monitorujące. Po twarzy Ahn Sang-Min spływała strużka potu.

Pomyśleć że miał takie umiejętności.

Posiadając wspaniałe umiejętności i rzadką umiejętność, Yoo-Jin zaoferowało mu 30 miliardów i teraz nie było to niczym dziwnym.

Nie są firmą która tak po prostu za coś przepłaca.

- Jestem zobowiązany do złożenia raportu swoim zwierzchnikom. Jednak wolałbym jeszcze trochę pożyć. Gee-Chul... Zadbam o to żeby jego usta pozostały zamknięte.

Szczerze mówiąc, Ahn Sang-Min był tym, który chciał poruszyć kwestię milczenia. Jin-Woo było ukrytym skarbem, którego nikt inny jeszcze nie odkrył. Ahn Sang-Min nie chciał zapraszać niepotrzebnej konkurencji poprzez rozpowszechnianie wiadomości o jego istnieniu.

Im mniej osób wiedziało, tym lepiej. Inna sprawa że nie mógł powiedzieć nawet swoim współpracownikom.

Nie chciał też ściągnąć na siebie gniewu kogoś takiego jak łowca Sung. Mężczyzna był straszny trzeba było mu to przyznać.

- Dziękuję.

Sung Jin-Woo znów pojawił się na siedzeniu przed nim jakby nigdy i z niego nie wstawał.

- Nasze działania musiały zajść za skórę twojej gildii. Niestety na razie nie możemy zaniechać naszych działań.

- To będzie problem. Bez tego nie mamy gdzie wysyłać naszych młodych łowców. Nie poślemy ich do trudniejszych podziemi.

Jin-Woo udał że się zastanawia nad rozwiązaniem tej kwestii.

- Może się jakoś dogadamy.

- Dogadamy? - Spytał zaskoczony mężczyzna.

- Odsprzedamy wam trzy zarezerwowane podziemia. Oczywiście to oferta tylko na dziś, nie możemy tak po prostu czekać. Jeśli z niej nie skorzystasz w przyszłości możecie mieć trudności z pozyskaniem podziemi kategorii C. Przynajmniej na jakiś czas oczywiście.

Bawi się w akwizytora?!

Bramy nie pojawiały się tylko w mieście. Zawsze mogli wysłać swoich łowców gdzie indziej. Wtedy jednak wkroczyliby na tereny innych gildii. A to mogłoby przysporzyć im kłopotów.

- Niech będzie. Za ile?

- Niech będzie 300 milionów (1 024 153 PLN) za sztukę. - Stwierdził po chwili Jin-Woo.

Ahn Sang-Min o mało nie zachłysnął się powietrzem słysząc stawkę.

- Ale maksymalnie można z nich wyciągnąć 200 milionów. To będą pieniądze wyrzucone w błoto! Może jednak 200 milionów! 300 to zbyt wiele.

Po chwili milczenia Jin-Woo kiwnął głową.

- Niech będzie. 3 bramy kategorii C za 600 milionów. (2 048 306 PLN)

Gdy Jin-Woo już odszedł Ahn Sang-Min siedział skamieniały starając się zrozumieć co się właśnie wydarzyło.

W końcu siedzącego tak szefa znalazł jego podwładny Hyun Gee-Chul. Obserwował kawiarnię z daleka i czekał aż łowca Sung ją opuści aby mógł porozmawiać z szefem.

- Spotkanie nie poszło dobrze?! - Spytał zmartwiony Hyun Gee-Chul widząc minę swojego szefa.

- Chyba... Chyba się trochę przeliczyliśmy. - Wykrztusił w końcu z siebie mężczyzna.

Musieli zdobyć ten skarb. Głowa Ahn Sang-Mina była wypełniona po brzegi myślami o tym, jak zdobyć łowce Sunga. Na szczęście wciąż była szansa.

***

Po wyjścia z kawiarni Jin-Woo zadzwonił do Jin-Ho z dobrymi wieściami.

- 600 milionów tak jak mówiłeś. - Ogłosił zadowolony Jin-Woo.

- Ha! Kto by pomyślał że można je za tyle odsprzedać. - Stwierdził uradowany Jin-Ho. - Kto je kupił?

- Tajemnica handlowa.

- No dobrze, nie będę naciskał. Mówił ci już ktoś kiedyś że jesteś naprawdę niesamowity?

- Nie. Sądzę że trochę mnie przeceniasz Jin-Ho.

***

Tego samego dnia po południu w biurze Ahn Sang-Mina znów była wichura.

Tym razem z trochę innego powodu.

- Szefie! Szefie! - Hyun Gee-Chul podbiegł do biurka przełożonego sapiąc.

Po chwili Ahn Sang-Min już wiedział czemu chłopak przed nim był tak wzburzony.

- Co do cholery!? Na naszym obszarze są dostępne bramy rangi C?! - Szef patrzył szeroko otwartymi oczami na mapę w pokazanym mu telefonie.

- Dodatkowo wszystkie oferty są poniżej 10 milionów. - Stwierdził żałośnie Hyun Gee-Chul.

- Czyżby.

- Yoo Jin-Ho nie rezerwował dziś niczego. I nie wygląda na to że planuje. - Chyba nas wykiwali szefie. W ogóle nie planowali dziś pracować.

Ahn Sang-Min patrzył tępo w telefon podczas gdy jego mózg się rozłączył.

Zawiódł na każdym froncie.

Ale...

Czy to oznaczało że nie bał się że Ahn ujawni jego tożsamość?

Co się tutaj do diabła stało?!

Nagle poczuł jak telefon w jego kieszeni wibruje.

Wyjmując go drżącą ręką Ahn Sang-Min spojrzał na wiadomość wysłaną z nieznanego numeru.

Tu Sung Jin-Woo. Jesteśmy kwita. Udam że nigdy nie szukałeś o mnie informacji. \

Och. A więc to o to chodziło. O danie mu nauczki. Stąd pojawił się ten blef i odsprzedanie bram po tak astronomicznej cenie.

O to chodziło z dogadaniem się.

Sprytne, bardzo sprytne. Chociaż mściwe.

Nie sądził że Sung się z nim skontaktuje. Musiał zapamiętać numer na wizytówce która mu pokazał.

Udało mu się w taki sposób zdobyć jego numer. A to już było coś.

Małymi kroczkami, takimi jak ten...

Ostatecznym celem jest rekrutacja go, nawet jeśli będzie to wyglądało tak... nieszablonowo.

Pieniądze to nie problem. To były grosze.

Chociaż szefowi się to pewnie nie spodoba.

Chapter Text

W pobliżu nie było nikogo.

Był sam w środku lasu.

Dla spokoju ducha, bezpieczeństwa i wszelkich nieprzewidzianych komplikacji postanowił wybrać jak najbardziej odosobnione miejsce nie wiedząc w sumie co go czeka.

Była godzina 17:44. O tej porze nikt nie będzie wędrował. Na wszelki wypadek wybrał miejsce z dala od szlaków turystycznych.

Ubrał się w wygodne nie krępujące w żaden sposób jego ruchów dresy, nie będące jednak na tyle luźne żeby w jakikolwiek sposób mu przeszkadzały.

Czas zaczynać.

Zmiana profesji wydaje się być czymś interesującym.

Był bardzo ciekawy jakie potwory będą na niego tam czekały.

Nareszcie ta "gra" wydawała zaczynać się na dobrę.

Po prostu coś z tyłu umysłu i w sercu podpowiadało mu że to będzie krok milowy w jego dordzę do stania się łowcom rangi S.

To będzie przełom.

Po zaakceptowaniu misji ogarnęła go dziwna czarno fioletowa energia która nie była bramą, ale Jin-Woo czuł że moc która wnikała mu pod skórę działa na podobnych zasadach co bramy.

Miał zostać gdzieś przeniesiony, tak jak się tego spodziewał.

Czuł podekscytowanie i strach mieszające się ze sobą podsycając kotłujące się w jego głowie myśli.

Czy jest wystarczająco silny? Czy na to zadanie nie jest za wcześnie?

Czy głupio nie ryzykuje?

Chwilę temu, gdy szukał odpowiedniego miejsca na rozpoczęcie zadania, Jin-Woo używał swojego telefonu do przeglądania różnych wiki z grami wideo.

Jedna rzecz była wspólna dla różnych gier wideo: awans "profesji" czy "klasy" postacji, miał praktycznie zawsze, wiele wspólnego z korzyściami i nagrodami.

Oczywiście nie wszystko, co znalazł, było pozytywne. Tu i tam były posty umieszczane na różnych forach narzekające:

[Martwię się, że wybrałem złą klasę.]

[Ku***, gdybym wiedział, wybrałbym inną klasę.]

[Zepsułem swoją całą postać. Myślę, że skończyłem z tą grą.]

[Czy muszę usunąć swoją postać?]

[Gdybym wiedział że ta klasa jest taka nieprzydatna nigdy bym jej nie wybrał.]

[Ta klasa całkowicie zniszczyła mi radość z gry.]

Cóż, ale te komentarze nadal dotyczyły gier.

W grach ludzie często eksperymentowali, ryzykowali I bawili się możliwościami. Nie zawsze rozsądnie I z korzyściami dla nich. Niemniej jednak to robili.

Jin-Woo nie martwił się, jaką profesję wybierze. Do tej pory używał wyłącznie sztyletu, a nawet jego umiejętności były związane z klasą zabójcy.

Szybkość, Ukrycie, Zaawansowane Władanie Sztyletem, Celny Atak.

Ponadto jego atrybuty w dużej mierze skupiały się na sile i zwinności. Z tego powodu Jinwoo nie mógł myśleć o zdobyciu klasy innej niż Asasyn.

Nie miał zbyt wiele many czy punktów życia. Obrońca czy mag nie wchodziły w gre.

Jako wojownik jeszcze mógłby sobie poradzić. Ale to nie wykorzystywałoby całego jego potencjału jaki miał.

Tak więc asasyn był jedynym jego I najrozsądniejszym wyborem.

Cały czas o tym rozmyślając, Jin-Woo przywołał Zatruty Kieł Rasaka ze swojego ekwipunku.

Sztylet leżał w jego dłoni idealnie. Jak zawsze zresztą.

To była dość banalna obserwacja. Ale chodziło mu o to że to z bronią krótką czuł sie najlepiej.

Zresztą miał porównanie.

Walcząc przy użyciu miecza pana Kima nie czuł się tak pewnie.

Broń krótka dawała mu więcej możliwości na uniki i zróżnicowane ataki z zaskoczenia.

Jedynym minusem była niekiedy, trudność blokowania ciosów przeciwnika. Krótka klinga nie sprawdzała się do tego.

Ale coś za coś.

Gdy energia otuliła go już w całości poczuł jak jest gdzieś z jej pomocą przenoszony.

Martwił się że zostając przeniesionym w taki sposób nie będzie miał możliwości ucziecki. Ale zapewne z jego szczęściem podczas takiego zadania nie byłoby to w ogóle możliwe nawet przez zwykłą bramę.

Zawsze miał jeszcze kryształ powrotu.

[WKROCZYŁEŚ DO PODZIEMIA]

Gdy stanął już na twardym gruncie zaciskając w dłoni sztylet, spodziewając się już od samego wejścia ataku pierwszym co uderzyło w niego była głucha wszechobecna cisza.

Miejsce wyglądało jak... wnętrze jakiegoś zamku.

Przed jego oczami pojawił sie niespodziewany komunikat.

ALARM

[NIE MOŻESZ OPÓŚCIĆ PODZIEMI DOPÓKI ICH NIE WYCZYŚCISZ.]

To było do przewidzenia.

Dopiero druga wiadomość która się pojawiła zmroziła mu krew w żyłach podnosząc poziom jego zdenerwowania.

ALARM

[NA TYM OBSZARZE NIE MASZ DOSTĘPU DO MIKSTUR I SKLEPU. PO ZDOBYCIU KOLEJNEGO POZIOMU NIE ODNAWIA WARTOŚCI.]

Jin-Woo odłożył sztylet po upewnieniu się, że w pobliżu nie ma magicznych bestii.

O rany. Tego akurat ani przez chwilę sie nie spodziewał I nie wziął pod uwagę takiej możliwości.

Miało to jednak jakiś sens gdy się nad tym głębiej zastanowił.

Ponieważ było to specjalne podziemie do zmiany profesji, czy raczej jej nabycia, wydawało się, że było kilka warunków. Szczególnie niepokojący był fakt, że nie mógł się uleczyć za pomocą eliksirów lub poziomów. A z tego drugiego dość często ostatnimi czasy korzystał.

Oznaczało to że z czasem nawet niewielkie kontuzje mogą stać się problemem gdy już się nagromadzą.

Kontuzja oznaczałaby tutaj koniec. Bez możliwości wyzdrowienia musiałby uważać na każdy swój ruch.

Będzie musiał naprawdę się tutaj postarać I nie tracić czujności.

Rozejrzał się wokół siebie, ale nie dostrzegł żadnej bramy czy nawet zwykłych drzwi. Niczego takiego.

Musiał jeszcze zrozumieć trudność podziemia.

Starał się powiązać to miejsce ze swoim obecnym poziomem.

Zadanie pojawiło się gdy wbił poziom 40, ten który miał teraz.

Jaką mógł mieć teraz rangę?

Jakiś czas temu pokonał asasyna rangi B. I to dość silnego.

Musiał mieć więc już rangę A jak sądził.

Więc możliwe że taką kategorię miało to podziemie.

Nie sądził że to miejsce miało S.

Miał szczerą nadzieje że nie.

Wtedy jego sytuacja, cóż...

Prawdopodobieństwo jego śmierci drastycznie wzrastało.

Dodatkowo nie mógł tu odzyskać zdrowia.

No I oczywiście nie było wyjścia.

Tym razem ryzyko było bardzo duże. Nawet najodważniejsi łowcy wahaliby się w obliczu takiego miejsca.

Wysokie ryzyko oznaczało wysokie zyski.

Tyle nauczył się ze swoich doświadczeń. Jeśli wszystkie te warunki utrudniały zadanie, być może na koniec czekała równie wielka nagroda.

Cóż, był tylko jeden sposób, żeby się dowiedzieć.

Jin-Woo zaczął iść prostym cichym korytarzem. Nie widział jego końca, a jednocześnie nie widział ani nie wyczuwał żadnych magicznych bestii.

Była jedna różnica w tym miejscu w porównaniu do normalnych podziemi. Ściany ozdobiono pochodniami, rozmieszczonymi równomiernie dzięki czemu korytarz był nieco oświetlony. Chociaż nie można było nazwać go jasnym.

Pochodnie nie były skutecznym źródłem światła. Nawet jeśli było ich dużo, to nie wystarczyło całkowicie doświetlić ciemnego korytarza. W związku z tym migoczące światło wytwarzało tu i ówdzie wiele cieni. Połączenie cieni i ciszy stworzyło bardzo ponurą atmosferę w porównaniu z normalnym podziemiem.

Nie miał żadnyc problemów z widzeniem, więc ciemność nie była specjalnie wielkim problemem.

To, co go niepokoiło, to wpływ, jaki wywarł na nim nastrój całego tego miejsca.

Jin-Woo podszedł i zdjął najbliższą pochodnię ze ściany. Droga naprzód stała się nieco jaśniejsza.

Jin-Woo uśmiechnął się z satysfakcją. Rzucił okiem za siebie, po czym znów ruszył naprzód z pochodnią w dłoni.

Po pewnym czasie w końcu trafił na zakręt. Za rogiem wyczuł kilka obecności.

Nareszcie.

Cisza połączona z brakiem wrogów I te wszechobecne migoczące w takt ognia pochodni cienie sprawiały że na jego skórze pojawiała się gęsia skórka.

Chyba jeszcze ani razu nie czuł sie tak niepewnie w żadnym podziemiu od czasu swojego przebudzenia po tym co wydarzyło się w świątyni.

Ostrożnie upuścił pochodnię na ziemię.

W miejscu pochodni spoczywał teraz sztylet. Przez chwilę rozważał użycie „Ukrycia", aby zyskać przewagę, ale postanowił oszczędzać manę, miał wrażenie że brak eliksirów bardzo będzie mu tutaj doskwierał.

Jeśli beztrosko wyda swoją manę, może nie być w stanie użyć umiejętności w kluczowym momencie.

Jin-Woo przytulił się do ściany plecami, po czym czekał, aż wrogowie wyjdą za róg.

Kiedy szli w jego stronę, zabrzmiał metaliczny dźwięk. Dźwięk zbliżał się coraz bardziej.

Wsłuchując się w metaliczny hałas Jin-Woo starał sie go zidentyfikować.

Czyżby ich broń była połączona ze sobą łańcuchem?

Trzymał sztylet w odwróconym uchwycie i wstrzymał oddech. Nie chciał, aby słychać było jego oddech.

W końcu ich cienie zaczęły wyłaniać się zza rogu.

Mając pewność że potwory są blisko Jin-Woo starał się uderzyć w szyję.

Odgłos uderzającego metalu o metal rozbrzmiał głośno wokół niego. Jego sztylet nie przebił celu.

Zbroja?

Jin-Woo był zaskoczony. Potwierdzając tożsamość wroga, szybko wycofał się.

Człowiek?

Był to rycerz wyposażony w pełen zestaw zbroi. Nawet jego twarz była zakryta hełmem.

Rycerz zareagował na nieudany atak szarżując na Jin-Woo.

Rycerz energicznie użył swoich ramion, aby spróbować go złapać, ale Łowca z łatwością wykręcił swoje ciało, aby uniknąć ataku. Rycerz nie mógł zatrzymać pędu i pobiegł za daleko zanim się zatrzymał.

Nie do końca człowiek.

Po rozszerzeniu nieco swojego zmysłu, Jin-Woo był pewien. Serce rycerza nie biło. To była magiczna bestia, a raczej potwór, którego nigdy wcześniej nie widział. Pomyśleć, że będzie tam potwór okryty od stóp do głów w zbroje.

Ale z drugiej strony...

To było prawie tak, jakby walczył z innym człowiekiem.

Rycerz odwrócił się i wyciągnął miecz. Jak myślał Jin-Woo, nie miał zamiaru pozwolić mu odejść. Potwierdzając wzajemną wrogość, oczy Jin-Woo stały się ostrzejsze.

Zanim rycerz mógłby go dosięgnąć Jin-Woo podbiegł I ciął ostro sztyletem obserwując reakcję przeciwnika oraz obrażenia jakie w ten sposób byłby w stanie mu zadać.

Łowca z łatwością uchylał sie przed atakami które były zaskakująco wolne.

Nie był w stanie jednak wyrządzić w ten sposób żadnej krzywdy.

Pancerz był po prostu za gruby.

Mało tego, można by go prawie opisać jako śliski. Jego sztylet bezradnie ześlizgiwał się i był odbijany za każdym razem, gdy uderzał w zbroję. Rycerz machnął mieczem w linii poziomej.

Jinwoo opuścił głowę, by zrobić unik. Ostrze miecza przeszło zaledwie kilka centymetrów nad jego głową. Ponieważ jego atak był potężny, otwór powstały w ścianie po chybieniu był równie ogromny. Jin-Woo nie przegapił okazji. Nadal w zasięgu walki wręcz, Jin-Woo skupił całą siłę i dźgnął zbroję.

Sztylet przebił pancerz.

Zadziałało?

Jednak, jakby nie zadał żadnych obrażeń, rycerz zignorował wystający z boku sztylet i opuścił miecz w pionowej linii.

Jin-Woo odskoczył do tyłu zaskoczony.

Z ziemi, którą uderzył miecz, poleciały iskry.

Łowca wyprostował się po zrobieniu kilku kroków w tył. Zatruty Kieł Rasaki wciąż tkwił u boku rycerza.

Przeicwnik nie był bardzo silny.

Z powodu swojej zbroi rycerz był powolny. Mało tego, jego schemat ataku był dość prosty. Główną przeszkodą była duża defensywa jaką posiadał.

Jin-Woo podwinął rękawy.

Jeśli to twarda zbroja, przez którą ostrze nie może się przebić, to pozostawało mu jeszcze użyć gołych rąk.

Zachował spokój. Przypomniał sobie twarde łuski węża i sposób w jaki go zginótł.

Rasaka zapewne i tak był silniejszy od tego drania.

Myśląc o pierwszym bossie, z którym kiedykolwiek wygrał, Jin-Woo uśmiechnął się z nostalgią.

Rycerz, pewny swojej obrony, ponownie zaatakował.

Dodatkowo jak sie okazuje zbroja nie jest zbyt rozgarnięta.

Jin-Woo z łatwością uniknął ataku, manewrując za jego plecami i zaciskając dłonie na jego głowie.

Zaciskając zęby Jin-Woo napiął mięśnie.

Z obrzydliwym dźwiękiem hełm został zmiarżdżony. Po utracie głowy rycerz padł na kolana a potem całkowicie runął na ziemię.

ALARM

[POKONAŁEŚ RYCERZA]

Ignorując okno systemu Jin-Woo skupił sie na ciele u swoich stóp.

W hełmie, który trzymał, nie było głowy. Zajrzał również do wnętrza leżącej zbroi, ale stwierdził, że ona równiez jest pusta wśrodku.

Walczył z... ożywioną zbroją?

Kiedy doszedł do tego wniosku, za rogiem pojawiło się dwóch kolejnych rycerzy. Wyglądało na to, że w końcu zdali sobie sprawę, że toczy się walka.

Odkrywszy Jin-Woo, obaj rycerze jednocześnie wyciągnęli miecze.

Łowca odrzucił hełm i wyciągnął szyję oraz ramiona. Znał teraz metodę ich pokonania.

Jin-Woo uśmiechnął się do zbliżających się rycerzy.

ALARM

[POKONAŁEŚ RYCERZA!]

[POKONAŁEŚ RYCERZA!]

Gdy kolejni leżeli już martwi na ziemi Jin-Woo zebrał z ich ciał nagrody.

[PRZEDMIOT: SKÓRZANA SAKIEWKA]

RODZAJ: POJEMNIK

SAKWA STWORZONA Z MYŚLĄ O PRZECHOWYWANIU PIENIĘDZY.

[PRZEDMIOT: RYCERSKI NAPIERŚNIK]

KLASA PRZEDMIOTU: B

RODZAJ: PANCERZ

- 7% REDUKCJI OBRAŻEŃ FIZYCZNYCH

(ZMNIEJSZA PRĘDKOŚĆ PORUSZANIA SIĘ, JEŚLI TWOJA SIŁA WYNOSI PONIŻEJ 80 PUNKTÓW).

Pieniądze nie były złe. Ale wpierw zainteresował sie napierśnikiem.

Kolejna redukcja obrażeń była bardzo miłym prezentem. Nawet jeśli tylko o 7%.

Dodatkowo pancerz pozwalał wybrać czy ma być widoczny czy nie.

Gdyby ktoś zobaczył go w czymś takim zostałby pośmiewiskiem.

A nawet gdy pancerz był widoczny, przypominał na wpół przezroczysty hologram dostosowany do ciała a nie praawdziwy napierśnik.

Jin-Woo wybrał aby był on niewidzialny ciesząc się dodatkowo że miał na tyle punktów siły, że prędkość jego ruchów nie byłaby zmniejszona.

I nie krępował ruchów, gdyż tak jak w przypadku naszyjnika opiekuna nie dało się wyczuć że w ogóle cokolwiek ma na sobie.

Zwłaszcza ciężki kawałek metalu.

Następnie wziął sakwę I otworzył ja ciekaw ile złota w niej znajdzie.

[PRZEDMIOT: SKÓRZANA SAKWA] ZOSTAŁ OTWARTY.

OTRZYMAŁEŚ [30 000 ZŁOTYCH MONET]

Całkiem sporor.

Zaciekawiony spojrzał na swój stan złota.

[ŁĄCZNE ZŁOTO: 863 400]

Gdy patrzył na swój budżet wyczuł zbliżającą się do niego obecność.

Reagując instynktownie wbił sztylet w powietrze gdzie wyczuł obecność.

Jak się okazało w ostatniej chwili udało mu się pokonać kolejnego wroga.

Kolejną zbroję, taką posiadającą pieprzą umiejętność „Ukrycie".

Były tutaj nawet takie cholerstwa?!

Potem znów musiał się w ostatniej chwili uchylić przed atakiem.

Przed wystrzeloną w jego stronę kulę ognia.

Te dwa ataki natychmiast uruchomiły wspomnienia w jego umyśle.

Najpierw „Ukrycie" takie jakiego używał Kang Tae-Shik, a potem ognisty atak taki sam jakiego używał mag z drużyny Hwang Dong-Suka, Guy-Hwan.

Co tutaj się do diabła działo?

Zupełnie jakby powtarzał ostatnie walki...

Chociaż, przecież to miejsce zostało stworzone specjalnie dla niego więc czy to naprawdę było czymś dziwnym, że system korzystał z umiejętności jego dawnych przeciwników?

Będzie najwyraźniej trudniej niż początkowo myślał.

Były tutaj różne rodzaje potworów, przez co na każdy typ był zmuszony użyć innej strategii.

Siła na rycerz, zmysły na skrytobójców, zręczność na magów i witalność na łuczników.

Jeśli spadnie jego siła nie zdoła pokonać rycerzy. Jeśli jego zmysły osłabną nie będzie w stanie unikać ataków skrytobójców.

A wszystkie jego statystyki w końcu osłabną gdy zmęczenie wzrośnie niebezpiecznie wysoko.

[ZMĘCZENIE: 66]

Musiał chwilę odsapnąć i zbić zmęczenie chociaż do połowy.

Przebijając się przez różnych przeciwników w końcu udało mu się znaleźć spokojniejszą część korytarza i oparł się o ścianę dysząc.

Jego spokój nie trwał jednak długo bo już po kilkunastu sekundach z głębi korytarza kolejne zbroje zaczęły wystrzeliwać w jego stronę strzały ze swoich łuków.

***

Jak dotąd było trudno, ale udało mu się uniknąć jakichkolwiek zranień czy kontucji i jedynym problemem było cięgłe zmęczenie które udawało mu się zbijać co kilkanaście punktów a potem znów był zmuszony stawiać czoła nadchodzącym wrogom.

Pocieszeniem był fakt że udało mu się nabić trochę poziomów I zdobyć kolejne części zbroi. Bardzo niedopasowane do siebie no, ale jednak.

NASZYJNIK OPIEKUNA (A)

NAPIERŚNIK RYCERZA (B)

RYCERSKA RĘKAWICA (B)

RĘKAWICA ŁUCZNIKA (C)

PIERŚCIEŃ MAGA (B)

OBÓWIE SKRYTOBÓJCY (B)

W końcu stanął przed drzwiami prowadzącymi do komnaty bossa.

Drzwi były duże, czarne ze złotymi akcentami.

Wnętrze było całkowicie spowite ciemnością.

Nawet ze wzrokiem Jin-Woo, znacznie wzmocnionym przez jego Statystykę Percepcji, trudno mu było dostrzec centymetr przed sobą.

Wszystko, co widział wyraźnie, to ziemia pod jego stopami.

Podłogę wyłożono kamiennymi płytkami.

Popielate kafelki, ułożone bez widocznych szczelin, dawały poczucie ciężkości i jałowego chłodu.

Gdy tylko postawił stopę na tej podłodze....

Niezliczone pochodnie ustawione na ścianach zapaliły się jednocześnie i oświetliły wnętrze.

Jin-Woo zachował czujność. Przeskanował swoje otoczenie i ostrożnie zrobił krok do przodu.

Po jego lewej i prawej stronie wznosiło się kilka gigantycznych kamiennych filarów; na drugim końcu tego „pokoju" widział wysoki tron.

To miejsce przypominało mu salę audiencyjną króla z filmów fantasy. Oczywiście skala pomieszczenia była jednak zauważalnie większa.

Po kilku jego kolejnych krokach w głąb pomieszczenia, drzwi wydały głośny huk i zamknęły się za nim.

Jin-Woo obejrzał się, ale nie wpadł w panikę. Już spodziewał się, że coś takiego się wydarzy. Jin-Woo wznowił swój ostrożny marsz do przodu.

Wyczuwał potężną obecność, ale jeszcze nikogo nie widział.

Miał naprawdę silne przeczucie, że aby zakończyć swoje zadanie, musiał stanąć przed tym tronem.

W trakcie jego marszu zza jednej z kolumn wyszła wysoka szczupła postać i zastawiła mu drogę, jakby nie chcąc aby zbliżył się do tronu.

„To coś" zatrzymało się i odwróciło twarzą do niego.

Jin-Woo zacisnął usta przyglądając się przeciwnikowi.

Wystarczyło tylko jedno spojrzenie na czerwone imię stworzenia unoszące się tuż nad jego głową, by wiedzieć, że boss w końcu wszedł.

[KARMAZYNOWY DOWÓDCA - IGRIS]

Był to rycerz w krwistoczerwonej zbroi.

Sposób, w jaki był wyposażony od stóp do głów w metalową zbroję, był podobny do innych rycerzy, z którymi walczył do tej pory, ale zupełnie w przeciwieństwie do tych, którzy wyglądali na siermiężnych i powolnych, ta rzecz wyglądała niesamowicie zwinnie.

Możliwe że chodziło o różnice w ich budowie ciała.

Tamte zbroje były krępe i barczyste dodatkowo ich zbroje wydawały się zrobione z innego typu metalu, grubszego.

Boss był szczupły, chudszy, już na pierwszy rzut oka jego ruchy były szybsze, płynniejsze i bardziej zręczne, a zbroja wydawała się cieńsza, chociaż Jin-Woo nie łudził się że będzie przez to łatwiejsza do przebicia.

W następnej kolejności jego wzrok przykuł hełm.

Pojedyncze czerwone pióro spływające do tyłu przypominało mu koński ogon i chociaż powinno ono w teorii wyglądać śmiesznie i absurdalnie, dodawało jego postaci siły i grozy w dziwny niewytłumaczalny sposób.

Badając jego hełm, Jin-Woo odkrył jeszcze jedną różnicę między nim a innymi rycerzami.

On miał oczy.

Chociaż... czy oczy są faktycznie dobrym określeniem?

Para srebrzystych świateł sączyła się z miejsca, w którym powinny być oczy. Były zimne i obojętne, całkowicie mechanicznie i bez życia.

Te zimne oczy były teraz utkwione w nim.

Włosy zjeżyły mu się na karku.

Więc ta zimna aura rozchodząca się po całym tym ogromnym pomieszczeniu pochodziła od niego.

Możliwe że celem tego zadania było po prostu pokonanie tego wyglądającego na cholernie mocnego rycerza.

Czuł w kościach że zabicie tego typa będzie cholernie trudne.

Jin-Woo obserwował ruchy Igrisa, powoli unosząc zaciśnięte pięści.

Jego sztylet w tym przypadku i tak nie zadziała.

Tym, co było potrzebne do pokonania rycerza, była tępa siła. Potrzebował śiły, by go przytłoczyć. A najlepiej zmiażdżyć te metalową puszkę na dwóch nogach.

Igris przez chwilę cicho obserwował Jin-Woo, zanim nagle zdjął czerwoną pelerynę.

Peleryna bezgłośnie spadła na podłogę, a zaraz za nią podążyła pochwa ze sztyletem który boss miał najwyraźniej przytwierdzony do jednego z boków tak że wcześniej Jin-Woo jej nie zauważył.

Przynajmniej nie dostanie już sztyletem z zaskoczenia.

Dziwne działania sukinsyna na tym się nie skończyły.

Swój długi miecz który do tej pory dzierżył wbił w ziemię jak w masło.

Mało tego, pokazał je mu, zanim upuścił je pojedynczo.

Do tej pory w pomieszczeniu bossa panowała cisza; głośny brzęk metalu uderzającego o kamienne płytki roznosił się głośnym echem w całej tej ogromnej komnacie.

Igris skończył odrzucać całą swoją broń i jakby chcąc naśladować Jin-Woo, zacisnął pięści i przyjął postawę bojową.

Oczy Jin-Woo rozszerzyły się.

Zamierzał walczyć z Jin-Woo na gołe pięści tylko dlatego że on tak robił?

Obnosi się honorem? Nie traktuje go poważnie.

Czy to miała być prowokacja?

Igris skierował się w jego stronę.

Jego prędkość była tak duża, że trudno było Jin-Woo uwierzyć, że boss ma na sobie zbroję.

W przypadku jego pancerza kara w postaci spowolnienia ruchów obowiązywała jeśli nie miałby 80 punktów siły.

Oznaczało to, że Siła tego sukinsyna wynosiła co najmniej 80!

Sądząc po jego zwinnych ruchach, jego zręczność mogłaby konkurować z wysoko rankingowymi łowcami.

Igris w mgnieniu oka pokonał dystans i skoczył w powietrze. W locie potwór wygiął kolano do przodu i wycelował je w twarz Jin-Woo.

Naprawdę był cholernie szybki!

Nie zamierzał się jednak dać podejść w tak prosty sposób. Zgiął plecy prawie 90 stopni i pozwolił, by atak Igrisa minął go.

W przeciwieństwie do innych rycerzy, którzy potrzebowali pewnej odległości, aby zatrzymać się po nieudanym ataku, Igris po prostu wylądował na ziemi bez większych kłopotów.

Nie było jednak czasu na podziwianie tego idealnego lądowania.

Jin-Woo ruszył na Igrisa nim ten zdążył się odwrócić, kopiąc go na ukos w głowę.

Hełm?

Co szokujące, boss wciąż był w stanie precyzyjnie poruszać ramieniem, nawet gdy jego postawa była niestabilna.

Prawa noga Jin-Woo została z łatwością zablokowana przez lewą rękę Igrisa.

Oczy Jin-Woo otworzyły się szerzej.

Podczas gdy jedna z jego nóg była zablokowana, druga pięść Igrisa uderzyła go w twarz.

Instynktownie uniósł obie ręce, by się osłonić, ale siła uderzenia wciąż była przenoszona na resztę jego ciała.

Jego garda pękła i całe jego ciało wzbiło się w powietrze.

Z jego ust wyrwał się zszokowany oddech.

Ale wkrótce zamienił się w zbolały ochrypły jęk.

Uderzył w ścianę robiąc w niej duże wgniecenie a Igris w tym samym czasie już pojawił się przed jego twarzą.

Jeszcze zanim miał szansę coś z tym zrobić, lewa pięść Igrisa mocno uderzyła Jin-Woo w lewy policzek.

Został wbity w ścianę jeszcze głębiej a tynk obficie sypał się wokół niego.

Wewnątrz jego uszu głośno dzwoniło.

Jin-Woo kilka razy pokręcił głową. Dopiero wtedy głośne dzwonienie nieco ucichło.

Jednak o wiele większy problem zbliżał się do niego. Jego niewyraźny wzrok uchwycił Igrisa, gdy ten szedł w jego kierunku.

Jin-Woo spróbował odbić się od ściany i wpadł na Igrisa przyszpilającego go do niej.

Boss nawet nie próbował uniknąć ciosów które wyprowadzał w niego Jin-Woo. Nie, po prostu przyjął ciosy i od razu kontratakował.

Po tym, jak jego żołądek został kopnięty przez bossa, ciało Jin-Woo pochyliło się do przodu o 90 stopni.

Krew napłynęła mu do ust.

Obecnie statystyka redukcji obrażeń fizycznych Jin-Woo przekroczyła 30%.

Jednak każdy z ataków Igrisa bolał jak cholera, jakby był uderzany młotkiem, albo raczej młotem kowalskim. Z drugiej strony jego ataki prawie nie wyrządziły wrogowi żadnych obrażeń.

Po kolejnym ataku Jin-Woo zachwiał się po czym upadł na kolana.

Próbował wstać, ale jego nogi nie chciały go słuchać.

Igris stanął nad Jin-Woo, ale przestał go atakować. Przez chwilę bez słowa wpatrywał się w niego.

Następnie, ignorując pełne pytań spojrzenie Jin-Woo skierowane na niego, Igris wyciągnął rękę w kierunku miecza wbitego w ziemię.

Miecz jak gdyby nigdy nic poleciał w jego stronę jakby był ciągnięty przez jakąś nieznaną siłę.

Igris chwycił miecz w obie ręce i podszedł do boku Jin-Woo.

Wkrótce czubek ostrza wskazywał na niebo.

Ten sukinsyn na pewno zasługiwał na swój przydomek.

Kiedy wyglądało na to, że Jin-Woo nie zamierza oprzeć się swoim ostatnim chwilom, Igris przystąpił do egzekucji.

Oczywiście Jin-Woo nie pozwoliłby na to bez walki.

Miecz spadł w linii prostej.

Jednak Jin-Woo sięgnął lewą ręką i zablokował opadające ostrze.

Rozległ się odgłos metalu uderzającego w metal.

Rękawica, którą znalazł tuż przed wejściem tutaj, chroniła jego dłoń.

Jin-Woo nie zamierzał przegapić szansy, spowodowanej osłonięciem tułowia bossa i uderzył go w brzuch wolną ręką.

Zgodnie z oczekiwaniami Igris nie próbował robić uników.

Prawdopodobnie obliczył, że trafienie raz podczas kontrataku było o wiele bardziej produktywne. Szkoda, że nie uwzględnił w swoich obliczeniach czegoś ważnego.

Broni Jin-Woo.

Wzywając swój sztylet z ekwipunku Jin-Woo dźgnął rycerza w jedno ze świateł robiących za oczy.

Jin-Woo pośpiesznie wstał podczas gdy Igris był wyraźnie zdekoncentrowany i zamroczony bólem.

Samo uszkodzenie jednego oka nie byłoby w stanie wyłonić zwycięzcy tej bitwy. Potrzebował jeszcze silniejszego ataku, jeśli chciał wygrać.

Właśnie wtedy przyszła mu do głowy myśl.

Schylając się Jin-Woo otoczył brzuch bossa ramionami i zaczął biec.

Igris rzucał się z bólu spowodowanego ostrym naciskiem na jego brzuch i zdołał zadać kilka solidnych ciosów w plecy Jin-Woo. On jednak zacisnął zęby i nie pozwolił Igrisowi odejść.

Nie, zamiast tego zwiększył prędkość.

[TWOJA PRĘDKOŚĆ WZROSŁA O 40%.]

Chwytając jeszcze mocniej brzuch Igrisa, rzucił się w stronę najbliższej ściany z każdą uncją energii, jaka mu jeszcze pozostała.

Oczywiście, gdyby zderzył się ze ścianą z taką prędkością, uderzenie, jakie otrzymało jego własne ciało, również byłoby znaczne. Jednak Jin-Woo miał ukrytą kartę atutową w postaci pewnej umiejętności pasywnej.

Ściana była tuż przed nimi.

Wraz z ogromnym hukiem Igris uderzył w nią.

W tym samym czasie wyskoczył komunikat z Systemu.

ALARM

[PONIEWAŻ TWOJE HP SPADŁO PONIŻEJ 30%, [UMIEJĘTNOŚĆ: WYTRWAŁOŚĆ] ZOSTAŁA AKTYWOWANA. OBRAŻENIA ZOSTANĄ ZREDUKOWANE O 50%]

Siła uderzenia była na tyle duża, że cały pokój na chwilę zadrżał.

Jin-Woo cofnął się o krok.

Igris został zakopany do połowy w ścianie, ale wciąż żył. „Płomień" życia płonący pod hełmem nadal wyraźnie migotał.

Jin-Woo wyrwał Kieł Rasaka, wciąż zatopiony głęboko w oku bossa.

To spowodowało, że ciało Igrisa zadrżało.

Jin-Woo trzymał sztylet w odwrotnym uścisku i dźgnął mocno w szyję sukinsyna.

[CELNY ATAK]

[CELNY ATAK]

[CELNY ATAK]

Z czubka sztyletu poleciały iskry.

Na metalu pokrywającym szyję potwora utworzyło się małe ale głębokie wgięcie w którym zrobiła się dziura.

Kieł przebił się przez wytrzymały metal i wbił się głęboko w jego szyję tak jak Jin-Woo chciał.

ALARM

POKONAŁEŚ

[KARMAZYNOWY DOWÓDCA - IGRIS]

ALARM

[ZDOBYŁEŚ NOWY POZIOM]

[ZDOBYŁEŚ NOWY POZIOM]

Jin-Woo uniósł obie ręce wysoko w niebo.

Zrobił kilka kroków do tyłu, zanim stracił całą siłę w nogach i upadł na podłogę.

Jin-Woo skupił się na głęboki oddychaniu które do tej pory wstrzymywał, w sumie sam nie wiedział czemu.

Jakoś udało mu się wygrać.

Ale było naprawdę blisko.

Umiejętności, technika, zdolności, doświadczenie. W niczym go nie przewyższał .

Wygrał wyraźnie tylko dzięki głupiemu szczęściu.

I to naprawdę go frustrowało.

Jeden błąd z jego strony i skończyłby martwy.

To coś mogło stanąć z łowcami rangi A w jednym rzędzie i stoczyć z nimi bardzo wyrównaną walkę.

Spodziewał się, że zadanie zmiany profesji zakończy się, gdy zabije tego typa, ale przed jego oczami nie pojawiła się ani jedna wiadomość. Rozejrzał się, ale nie zauważył niczego innego w pokoju bossa.

Jedynymi nowymi rzeczami były smugi światła wydobywające się z ciała Igrisa.

Zebrał je jak najszybciej nie mając pewności co może się jeszcze wydarzyć w tym chorym miejscu.

ZDOBYŁEŚ

[HEŁM KARMAZYNOWEGO ŻOŁNIERZA]

[DOTYK DOMINACJI]

[SKÓRZANA SAKIEWKA]

[KAMIEŃ POWROTU]

Jin-Woo był nieco zakłopotany ilością rzeczy, ale nie zamierzał bynajmniej narzekać.

Pierwszą rzeczą, jaka dostała się do jego ekwipunku, była skórzana sakiewka.

[PRZEDMIOT: SKÓRZANA SAKIEWKA] ZOSTAŁ OTWARTY.]

[ZDOBYŁEŚ 1 500 000 ZŁOTYCH MONET]

Oczy Jin-Woo zrobiły się wyjątkowo okrągłe.

Zdecydowanie było warto ryzykować życie za aż cztery nagrody.

Na początku nie spodziewał się aż tak wiele, ale skórzana sakiewka wypluła niewiarygodną ilość 1 500 000 monet..

Za tę kwotę mógłby teraz kupić coś przydatnego w Sklepie.

Jednak uwaga Jin-Woo była w tej chwili skierowana gdzie indziej.

Jeśli skórzana sakiewka, z którą nawet nie wiązał wielkich nadziei, zdołała dać mu takie bogactwo, to jak wysoka była wartość hełmu lub Kamienia Runicznego?

Jin-Woo bardzo się starał uspokoić swoje serce i przywołał informacje o hełmie.

[PRZEDMIOT: HEŁM KARMAZYNOWEGO RYCERZA]

KLASA PRZEDMIOTU: S

RODZAJ: PANCERZ

REDUKCJA OBRAŻEŃ FIZYCZNYCH: +15%

WITALNOŚĆ +20

SIŁA +20

Przedmiot rangi S!

Nie licząc klucza do Zamku Demonów to był jego pierwszy przedmiot tego typu.

Nawet sama redukcja obrażeń byłaby wystarczająco silna. A on jeszcze daje po 20 punktów statystyk do siły i witalności.

Niesamowite.

SIŁA: 128 (+20)

ZRĘCZNOŚĆ: 127

ZMYSŁY: 89

WITALNOŚĆ: 87 (+20)

INTELIGENCJA: 66

REDUKCJA OBRAŻEŃ FIZYCZNYCH: 46% (+15%)

Redukcja obrażeń wynosiła już powyżej połowy a witalność również przekroczyła 100.

To były naprawdę satysfakcjonujące wieści.

Najbardziej tajemnicza z nagród jakie dostał była runa.

[RUNA: DOTYK DOMINACJI]

RODZAJ: RUNA

PO PRZEŁAMANIU OBDARZA OSOBĘ UMIEJĘTNOŚCIĄ.

Był ciekaw co za umiejętność dostanie.

Musiała ona być taka jaką posiadał Igris.

Ale podczas walki boss nie używał chyba żadnych umiejętności, a jedynie walczył przy użyciu pięści i miecza.

Chowając na razie kamień do ekwipunku skoro jest już bezpiecznie i nie musi się śpieszyć Jin-Woo spojrzał zaciekawiony na kamień powrotu.

Gdy tylko zobaczył go na liście zaczął się zastanawiać dlaczego po oczyszczeniu podziemia czyli na samym końcu całej zabawy dostał kamień powrotu czyli możliwość ucieczki.

Czy ten kamień był po prostu jedynym sposobem na wydostanie się stąd skoro z nie było tutaj żadnej bramy.

[PRZEDMIOT: KAMIEŃ POWROTU]

TYP: UŻYTKOWY

PRZEDMIOT ZWIĄZANY Z ZADANIEM [ZMIANA PRACY]. JEŚLI GO PRZEŁAMIESZ, NATYCHMIAST OPÓŚCISZ PODZIEMIA . PO ZAKOŃCZENIU ZADANIA [ZMIANA PRACY] PODZIEMIE ZOSTANIE AUTOMATYCZNIE ZNISZCZONE. NIE MOŻE BYĆ PRZECHOWYWANY.

Tego kamienia nie można było wsadzić do ekwipunku?

Cóż to było raczej dziwne jako że nadal miał kamień powrotu z podziemia kategorii E.

Jedno zdanie z opisu szczególnie przykuło jego uwagę.

„Po zakończeniu zadania podziemie zostanie automatycznie zniszczone."

Czyli to oznaczało że to jeszcze nie koniec?

Z jakiegoś powodu poczuł powoli pełzający po jego kręgosłupie chłód.

Nie do końca w ogóle rozumiał czemu.

Pokonał bardzo mocnego bossa.

Dostał świetny przedmiot kategorii S oraz miał też przy sobie przedmiot który umożliwiał mu ucieczkę z tego miejsca.

Jednak złowieszcze uczucie zakorzenione w kącikach jego umysłu nie chciało odejść, bez względu na wszystko.

Jakby szydząc z niego jakby czekając na tę okazję rozległ się w jego głowie mechaniczny dźwięk sygnału i przed oczami pojawiło mu się okienko Statusu.

Sygnał ostrzegawczy z systemu zabrzmiał w jego głowie, jakby czekał na tę chwilę.

ZADANIE [ZMIANA PROFESJI] WKRÓTCE SIĘ ROZPOCZNIE.

Jasna cholera!

Więc to naprawdę nie był koniec.

Wychodzi na to że to był zaledwie początek zadania.

No bardzo zabawne.

Prawie zemdlał na miejscu. Miał wrażenie, że nieumyślnie wsadził palec w mrowisko z mięsożernymi mrówkami.

Gdyby wiedział że coś takiego mu się przydarzy to spróbowałby się przygotować i prawidłowo odpocząć a nie stać tutaj jak debil.

Jin-Woo zacisnął usta w cienką linię.

Łowca przywołał okno stanu i sprawdził pozostałe HP oraz poziom jego zmęczenia.

[HP: 4161/10270]

[MP: 390/850]

[Zmęczenie: 59]

Statystyka zmęczenia nie zdążyła jeszcze za bardzo opaść na jego nieszczęście.

Pocieszeniem były tylko nałożone na niego efekty jego nowego cudownego hełmu dzięki czemu miał więcej życia.

Jakby chcąc się pocieszyć i uspokoić Jin-Woo nadal powtarzał sobie, że jego życiu nie powinno grozić bezpośrednie niebezpieczeństwo.

Miał w pogotowiu kamień powrotu który mógł w każdej chwili uratować mu skórę.

Jednak bez względu na to, jak długo o tym myślał, ten kamień brzmiał strasznie jak przedmiot, który oznaczał, tchórzliwą rezygnacje z misji.

Jeśli zrezygnuje z tego zadania...

Czy nie byłoby to to samo, co rezygnacja z szansy na zdobycie swojej profesji?

Gdy tak czekał w milczeniu i napięciu nowa wiadomość systemu pojawiła się przed jego oczami.

[IM DŁUŻEJ WYTRZYMASZ TYM WIĘCEJ ZGROMADZISZ PUNKTÓW. PUNKTY ZADECYDUJĄ O POZIOMIE PROFESJI, JAKA ZOSTANIE CI PRZYPISANA.]

Im dłużej wytrzyma?!

Wytrzyma co dokładnie?!

Jin-Woo przywołał pośpiesznie ze swojego ekwipunku sztylet, podczas gdy Kamień Powrotu został umieszczony w tylnej części jego kieszeni, ponieważ nie mógł zostać wsadzony do ekwipunku.

Szybko przeskanował swoje otoczenie, jego głowa i oczy miotały się szybko, tu i tam.

Nad jego głową pojawiło się niewielkie okienko które wyglądało jak wyzerowany stoper.

[POWODZENIA]

[00:00:01]

Co?

Po raz pierwszy w historii System wyraził „emocje".

Szkoda, że nie miał czasu na duszenie się w szoku. W chwili, gdy zegar ruszył, wokół niego zaczęło formować się kilka Bram.

Nie jedna czy dwie.

Najpierw zauważył wokół siebie sześć. Jednak liczba ta nadal rosła.

W tym samym czasie zegar zaczął liczyć.

[00:00:02]

Czas stał się jego tak zwanymi punktami awansu. Nie rozumiał wszystkiego, co mówił System, ale mimo to rozgryzł niektóre jego części.

Im dłużej wytrzyma tym silniejszy się stanie.

Czy chodziło o potężniejszą klasę?

Miał jeszcze trochę many i życia żeby móc się przez jakiś czas wytrzymać.

[00:00:03]

Kiedy zegar wybił dokładnie trzy sekundy, z najbliższej Bramy wyszli rycerze bez broni.

Kiedy rycerze w pełnej zbroi zaczęli wypływać z bram w niepokojących ilościach, ziemia nie mogła powstrzymać drżenia od przesuwającego się wzrastającego ciężaru.

Jin-Woo pomimo liczebności tych gościu czuł że nie jest w aż tak złej sytuacji jak początkowo sądził.

W pewnym sensie był bardzo zadowolony, widząc ich jako swoich przeciwników.

Gdyby potwory wychodzące z bram były tak silne jak Igris, nie byłby w stanie wytrzymać nawet kilku sekund.

Byłby martwy już na samym początku.

Zamiast tego ci goście wydawali się dużo słabsi i na szczęście nie mieli żadnych broni.

Zostało mu na tyle many że mógł spróbować nieco oszukać.

Jin-Woo wykorzystał część pozostałej many i aktywował umiejętność „Ukrycie".

Chciał nieco poobserwować, wyczuć przeciwników i może nałapać w ten sposób chociaż kilkanaście dodatkowych sekund.

Ukrycie pożerało mu na początku już 200 many. Zostałoby mu wtedy 190, a dalej umiejętność pobierałaby co sekundę 1 punkt many. Oznaczało to że mógł utrzymać ją az przez trzy minuty.

To nie był zły czas na początek.

Postać Jin-Woo zaczęła się powoli zamazywać i rozpływać, a następnie zniknęła. Zgodnie z oczekiwaniami, idący ku niemu rycerze nagle się zatrzymali.

Jego zadowolenie nie trwało jednak długo...

MAG UŻYWA [UMIEJĘTNOŚĆ: WYKRYCIE]

W jego głowie rozległ się ostry dźwięk ostrzegawczy. Głowa Jin-Woo podskoczyła w kierunku sygnału dźwiękowego.

Zauważył maga, który właśnie wyszedł z Bramy. Wtedy też Jin-Woo odkrył symbol przypominający oko unoszący się nad głową maga.

Moment, w którym to oko błysnęło...

W tym momencie Ukrycie Jin-Woo zostało anulowane.

Kurwa!

W taki oto sposób cały jego genialny pomysł poszedł się huśtać.

Rycerze, którzy stali głupio w miejscu jak słupy, natychmiast zwrócili głowy w kierunku Jin-Woo. To była scena rodem z horroru.

I w końcu w tym samym czasie ruszyli w jego stronę bez chwili zawahania.

Oczy Jin-Woo otworzyły się szerzej i zacisnął zęby.

Jego cios urwał głowę nadchodzącego rycerza.

Rycerz padł tam gdzie stał.

[Pokonałeś rycerza.]

W oczach Jin-Woo zabłysła iskierka mściwego triumfu.

[UMIEJĘTNOŚĆ: „ŻĄDZA KRWI" ZOSTAŁA AKTYWOWANA]

[STATYSTYKI CELU ZOSTAJĄ ZMNIEJSZONE O 50%]

Żądza krwi pobierała 100 many i była jego jedyną szansą.

Nie będzie w stanie użyć jej już drugi raz bo pozostało mu marne 90 many.

Jednak kupił sobie tym sposobem chociaż jedną minutę.

Chcąc wykorzystać tę cenną minutę najlepiej jak potrafił, gdy potwory zostały wyraźnie osłabione, Jin-Woo zaczął atakować najbardziej zażarcie jak tylko mógł.

Z przerażającym rozmachem przystąpił do całkowitego rozmontowania rycerzy.

Zbroja z zbroją padały na ziemię, nim jeszcze jedno ciało dobrze nie upadło na podłogę on atakował już kolejnego rycerza nie chcąc tracić czasu.

Szkoda, że szybkość, z jaką pokonywał rycerzy, była znacznie mniejsza niż szybkość z jaką nowi rycerze go otaczali.

Nawet w środku szalonej bitwy Jin-Woo ukradkiem zerknął na zegar.

[00:03:19]

Trzy minuty!

Żałośnie mało jeśli miał być szczery sam ze sobą.

Miał nadzieję że uda mu się dobić chociaż do piętnastu minut w najgorszym razie.

Gdyby ten czas został zamieniony na punkty, ile by dostał?

Czy nie byłoby dobrze, gdyby teraz opuścił to miejsce?

Nie miał jednak pola do popisu, by się nad tym poważnie zastanawiać.

Nawet gdy myślał, rycerze nieustannie przystępowali do atakowania go.

Udało mu się zniszczyć niezliczonych rycerzy, ale po prostu nie mógł sobie poradzić z tak wieloma z nich.

W końcu Jin-Woo został pochowany w morzu rycerzy.

Jego życie zaczęło niebezpiecznie spadać.

[PŻ: 1036/10270]

[UMIEJĘTNOŚĆ PASYWNA WYTRWAŁOŚĆ ZOSTAŁA AKTYWOWANA]

[00:05:08]

Pięć minut i osiem sekund.

Mało. Za mało.

Ale chyba nie miał wyboru.

Teraz całkowicie uwięziony wśród rycerzy, Jin-Woo miotał się bezradnie w tym srebrnym więzieniu i przekopywał tylną kieszeń.

Jednakże...

Kamień Powrotu wysunął się z jego uścisku i upadł na podłogę.

Okrągły kamień uderzył w stopę jednego z rycerzy i odbijając się nieco od niej potoczył się daleko od niego.

Jin-Woo pospiesznie sięgnął w stronę kamienia, ale ten bardzo szybko zniknął mu z oczu.

Rycerze cały czas tłoczyli się wokół niego przepychając się między sobą i pchając jeden drugiego bez pomyślunku.

Te metalowa puszki musiały być niewiarygodnie głupie robiąc coś tak bezmyślnego, nie miał jednak możliwości nad tym rozmyślać.

Oddychanie w jednej chwili stało się prawie niemożliwe.

Jego świadomość zaczęła powoli się zamazywać.

Ciągle był uderzany przez rycerzy, gdy był uwięziony pod nimi, a gdy jego umysł zaczął ciemnieć.

Zasłużył na tę okazję po przejściu tak wiele. Więc jak mógł pozwolić, żeby to się tak skończyło? Tak żałośnie?

Ponieważ tak długo tkwił na samym dole, pragnął być na szczycie bardziej niż ktokolwiek inny. Znał udrękę słabych lepiej niż ktokolwiek inny. Próbował wszystkiego, aby przeżyć, a kiedy przeżył, inni wciąż wskazywali na niego palcami.

W jaki sposób ranga E będzie tutaj pomocna?

Jak więc mógł po prostu patrzeć i nic nie robić, kiedy przed jego oczami postawiono drabinę, która mogłaby go zabrać na sam szczyt?

Dobrze pamiętał głos, który zawsze ujadał zza jego pleców.

Pamiętał cichy śmiech pełen pogardy.

Będzie walczył aż do samego końca.

Nawet jeśli jego HP spadnie do 10...

Nie, do 1.

Będzie gryzł i szarpał jak szalony, aż do końca.

Będzie walczył, dopóki nie upadnie, nie przestanie oddychać, nie oślepnie i nie zaleje się całą swoją krwią jaką tylko posiadał.

Jin-Woo rzucił się do przodu odpychając ze swego ciała większość rycerzy.

Uderzył na oślep w pierwszy lepszy cel.

Napierśnik rycerza wgniótł się znacząco a sam potwór poleciał do tyłu. Zderzyli się z nim inni rycerze i wszyscy upadli na plecy.

Ale nawet mimo tego kolejni rycerze rzucili się na Jin-woo.

W odpowiedzi ruchy Jin-Woo stały się bardziej gwałtowne i zdesperowane.

Bez wyjątku rycerze zderzający się z częściami ciała Jin-Woo, czy to jego pięścią, łokciem, kolanem, stopami, zostali zniszczeni jak kilka papierowych lalek.

Jednak przez ten cały czas jego zmęczenie nieubłaganie rosło a szybkość malała.

Jeden po drugim, rycerze, których nie mógł pokonać jednym ciosem, uderzali w niego. Jin-Woo uciekł się do uderzenia ich trzy, cztery razy i upewnił się, że je zniszczył.

[POZOSTAŁO 8 SEKUND]

[POZOSTAŁO 7 SEKUND]

[POZOSTAŁO 6 SEKUND]

W międzyczasie cicho tykało dziwne odliczanie. Był zbyt skoncentrowany na bitwie, więc nie zauważył go, zanim zegar nie osiągnął pojedynczej liczby.

Co?

Czy misja dobiegała końca?

Ale przecież miał wytrzymać jak najdłużej mógł...

Na krótką chwilę w jego głowie pojawił się promyczek nadziei, który okazał się tylko bezużytecznym snem.

[00:06:27]

Licznik zadania wciąż liczył, jak powinien. Więc co to było?

[POZOSTAŁO 5 SEKUND]

W międzyczasie zniszczył jeszcze dwóch rycerzy.

Jednak w przeciwieństwie do nieustępliwego uporu Jin-Woo, całe jego ciało było teraz podziurawione różnego rodzaju ranami. Stopniowo coraz trudniej było podnieść ręce.

Jego osłabiona pięść już nie wystarczała, by powstrzymać ataki i szarże rycerzy.

[POZOSTAŁO 4 SEKUND]

[POZOSTAŁO 3 SEKUND]

Jin-Woo został mocno wciśnięty pomiędzy dwóch rycerzy uderzających w niego z przodu i z tyłu, i wydał z siebie zbolały jęk.

Inni rycerze rzucili się na niego, jakby nie chcieli przegapić tej szansy.

W mgnieniu oka Jin-Woo został pochowany pod masami rycerzy i nie mógł nawet kiwnąć palcem.

Ponownie.

[POZOSTAŁO 2 SEKUND]

Tym razem nie miał już wystarczająco siły żeby ich zrzucić.

Nawet w tym czasie na Jin-Woo stanęło więcej rycerzy. Zamiast tego srebrne fale przekształciły się w srebrną górę.

Oddech Jin-Woo stał się niesamowicie szorstki.

W tym tempie najpierw zostałby uduszony na śmierć a nie zmiażdżony.

Ręka Jin-Woo jakoś wyrwała się ze szczelin rycerzy i bezradnie wskazała na niebo.

[HP: 93/10270]

Był w naprawdę rozpaczliwej sytuacji. Jednak nawet wtedy Jin-Woo się nie poddał.

Tak jak Jin-Woo zdołał zacisnąć dłoń wskazującą na niebo, tajemnicze odliczanie w końcu ogłosiło swój koniec.

[POZOSTAŁO 1 SEKUND]

[POZOSTAŁO 0 SEKUND]

[NIE UDAŁO CI SIĘ UKOŃCZYĆ ZADANIA NA DZIŚ]

ALARM

[ NA OKRESLONY CZAS ZOSTANIESZ PRZETRANSPORTOWANY DO KARNEGO WYMIARU.]

Karny wymiar

Och...

Och!

Wtedy właśnie dotarło do niego że przecież nie wykonał codziennego zadania.

Sądził naiwnie że zadanie zajmie mu góra dwie godziny i w drodze do domu zajmie się biegiem a w domu resztą ćwiczeń.

Kto by pomyślał, że sprawy mogą się tak rozwinąć?

Tak jak w szpitalu, wszystko zaczęło się gwałtownie trząść.

Rycerze zaczęli zmieniać się w piasek który spadał mu na twarz.

Otaczający go świat się zmieniał.

Jin-Woo bezgłośnie zaśmiał się do siebie.

Teraz już rozumiał czemu system życzył mu powodzenia.

Czy próbował sugerować, że samo zadanie było niewyobrażalnie trudne, do tego stopnia, że potrzebował szczęścia, aby je ukończyć?

A może chciał po prostu żeby Jin-Woo zdobył jak najwięcej punktów.

Szczęście, zbieg okoliczności, jakkolwiek to się nazywało, nie obchodziło go to. Bez względu na to, co to było, nadeszła jego szansa.

Mrugnął czując piasek w oczach.

Kiedy ponownie otworzył oczy, znalazł się pośrodku bezkresnego morza piasku.

Jin-Woo leżał twarzą do góry patrząc tępo w niebo.

Jego palce wbiły się w pustynny piasek, gdy wstrzymywane oddechy eksplodowały z jego ust.

Poczucie ulgi owinęło mocno Jin-Woo, gdy zaczął powoli siadać.

To miejsce wyglądało dokładnie tak samo jak karny wymiar z jego wspomnień.

Musiał się wziąć w garść i dobrze wykorzystać te niesamowitą szansę jaką dostał.

Szansę na przeżycie.

Nie miał złudzeń że jeszcze minuta i byłby martwy.

Musiał się przeorganizować i zastanowić.

Otworzył okno statusu patrząc na swoje życie.

[HP: 92/10278]

[MP: 202/850]

[ZMĘCZENIE: 91]

Pierwszym co musiał zrobić to zbić to cholerne zmęczenie.

Gdy trafił tutaj pierwszy i jedyny raz miał pierwszy poziom i nie miał pojęcia o istnieniu sklepu.

Nie miał nawet do końca pojęcia co się dzieję i czym jest system.

Chociaż to nie tak że obecnie już dokładnie wiedział czym system jest to mniej więcej wiedział jak z niego korzystać.

Otworzył sklep modląc się żeby tutaj było to możliwe.

Coś takiego w karnym wymiarze mogło zostać zablokowane.

W końcu kara to kara.

Ale jednak ku jego ogromnej uldze zobaczył przed sobą znajome okienko z ofertami sklepu.

To był chyba pierwszy raz kiedy jego zmęczenie przebiło 90 punktów.

Otwierając w sklepie zakładkę z przedmiotami użytkowymi Jin-Woo przyjrzał się ofercie mikstur.

Wypów mikstur regeneracyjnych było aż cztery.

ZWYKŁA MIKSTURA REGENERACJI za 1000 złota.

HEROICZNA MIKSTURA REGENERACJI za 3000 złota.

LEGENDARNA MIKSTURA REGENERACJI za 5000 złota.

MITYCZNA MIKSTURA REGENERACJI za 10000 złota.

Miał na tyle złota że tym razem mógł pozwolić sobie na najlepszą z nich, dodatkowo poziom zmęczenia był tak wysoki że zbijanie zwykłymi miksturami czy tymi heroicznymi trwałoby strasznie długo, musiałby ich wypić zdecydowanie więcej niżby chciał i ostatecznie kosztowałoby go to tyle co cena najlepszej z mikstur.

A jeśli musiał wybierać między legendarną a mityczna to wolał kupić już coś najlepszego jeśli musiał.

[TWOJE ZMĘCZENIE JEST NIWELOWANE]

[TWOJE ZMĘCZENIE JEST NIWELOWANE]

[TWOJE ZMĘCZENIE JEST NIWELOWANE]

Problem ze zmęczeniem zniknął, ale nadal miał mało HP.

Kupił silną miksturę odnawiającą życie, ale ku jego konsternacji po jej wypiciu nie stało się zupełnie nic.

Kupił jeszcze jedną, najsłabszą i najtańszą bojąc się kolejnego zmarnowania złota.

Dopiero po całkowitym opróżnieniu butelki w końcu zrozumiał przyczynę tej anomalii.

[KIEDY TWOJE POZOSTAŁE HP JEST MNIEJSZE NIŻ 10%, NIEMOŻLIWE JEST WYLECZENIE SIĘ MIKSTURAMI LECZNICZYMI.]

Co za prosty powód – jego pozostałe HP było zbyt niskie.

Nawet magia lecznicza miała swoje ograniczenia.

Nie była to dla niego obca koncepcja.

Podobnie jak ranga medyka określała zakres jego zdolności leczenia, mikstury również nie mogły leczyć poza pewien limit.

Przypomniało mu się zasłyszane kiedyś powiedzenie.

„Z pustego to i Salomon nie naleje."

Nauczył się dzisiaj czegoś ważnego. Mógł wylądować w naprawdę nieciekawej sytuacji, wierząc, że mikstury mogą wszystko rozwiązać.

Dlatego ważne było przeżycie tego z pierwszej ręki.

A system jak zwykle nie raczył być pomocy pod względem wyjaśnienia czegokolwiek.

Chyba był zmuszony poczekać aż jego zdrowie samo się zregeneruje.

Nie wiedział jak tutaj dokładnie panują zasady, a system jak zwykle nie był chętny do tłumaczenia więcej niż podstawowe minimum.

Ale może będzie w stanie przywrócić sobie życie po wbiciu kolejnego poziomu.

Dobrze pamiętał te paskudne stonogi które goniły go tutaj przez pieprzone cztery godziny.

Wyczuł obecność form życia pod powierzchnią.

Jin-Woo zerwał się na równe nogi.

Całe jego ciało było lekkie jak piórko. Jego siły wróciły w pełni dzięki miksturze.

Stojąc prosto na nogach, Jin-Woo odwrócił się i spojrzał.

Tak jak się spodziewał, miejsce, w którym leżał sekundę temu, zaczęło się zapadać i utworzył się tam głęboki krater.

Za pierwszym razem będąc tutaj pomyślał że jeśli przez przypadek poślizgnie się i do niego wpadnie to niechybnie zginie.

Ale teraz miał tak dużo swobody, że właściwie obserwował cały proces z odrobiną fascynacji.

Na samym dnie piaskowego krateru ziemia zaczęła się „gotować" i drżeć, zanim....

Piasek eksplodował wyskakując w powietrze naokoło następnie ukazała się wielka wyraźnie wkurzona stonoga.

Do tej pory wszystko zgadzało się z jego wspomnieniami.

Wtedy uważał tego potwora za makabrycznie przerażającego. Nie tylko pod względem siły ale i wyglądu.

Ale teraz nie mógł oprzeć się wrażeniu, że ogląda jakiś materiał wideo odtwarzany w zwolnionym tempie.

Jin-Woo podniósł oczy nieco wyżej.

I musiał wyraźnie potwierdzić te czerwone litery unoszące się nad głową stonogi.

Jego nazwa została napisana czerwonymi literami, tego samego koloru co Cerberusa.

Właśnie wtedy przed jego oczami pojawiła się wiadomość o misji.

ALARM

[ZADANIE KARNE: PRZETRWAJ]

CEL: PRZETRWAJ DO KOŃCA UPŁYWU WYZNACZONEGO CZAS.

CZAS TRWANIA KARY: 4 GODZINY.

POZOSTAŁO: 4H 00MIN 00SEC

Potwierdzając szczegóły wiadomości, Jin-Woo zacisnął mocno pięść.

Zastanawiał się czy licznik czasu w zadaniu zmiany profesji zatrzymał się po tym jak Jin-Woo chwilowo opuścił tamto miejsce czy naliczał dalej.

Nie użył kamienia powrotu więc możliwe że istniała szansa że licznika nadal tam działał.

Był prawie pewien że gdy zadanie karne dobiegnie końca to zostanie odesłany do podziemia w którym odbywało się zadanie dotyczące zmiany profesji.

Według systemu to miejsce miało ulec zniszczeniu w razie użycia przez Jin-Woo kamienia powrotu.

A skoro go nie użył to to miejsce powinno nadal istnieć.

Co by było, gdyby czas spędzony w karnym wymiarze został uznany za czas, który przeżył podczas zadania?

Liczba przyznanych mu punktów byłaby zapewne ogromna.

Cztery godziny!

Nie mógł wytrzymać nawet dziesięciu minut i próbował się wycofać, ale po prostu przenosząc się w

to miejsce, dostał teraz cztery godziny za darmo.

Jednak był jeszcze jeden problem, który musiał najpierw rozwiązać.

Czy mógłby wyjść stąd żywy mając niecałe 100 HP?

Ponieważ nie można było wyleczyć się za pomocą mikstur, musiał zrobić wszystko, co w jego mocy, aby ostrożnie zabić te stonogi, dopóki nie awansuje.

Jin-Woo wezwał sztylet do ręki.

POZOSTAŁO: 3H 59MIN 59SEC

Potem, gdy tylko rozpoczęło się zadanie karne, rzucił się do przodu, jeszcze zanim stonoga zdążyła się poruszyć.

Jin-Woo w mgnieniu oka skrócił dystans i lekko skoczył na wprost stonogi

Nie potrzebował nawet 20 sekund, by zabić pierwszą stonogę.

To był kompletny kontrast z tym, kiedy walczył z Cerberem, rzekomo będącym na tym samym poziomie, co ta stonoga.

Stał się teraz niewiarygodnie silny.

Z drugiej strony od tamtego czasu awansował już wiele razy.

To był dość oczywisty wniosek.

Teraz czuł że mała ilość HP nie będzie aż tak dużym problemem i niebezpieczeństwem o jakie martwił się jeszcze chwilę wcześniej.

Teraz jego problemem byłaby liczba potworów w tym miejscu, na które mógł polować, aby osiągnąć kolejny poziom.

To byłby jedyny sposób, aby zwiększyć jego szanse na zwycięstwo, gdy zostanie wrzucony z powrotem do zadania zmiany profesji.

Gdyby wrócił tam bez pełnego HP zdechłby tam jak bezpański pies.

Z ziemi zaczęły wyrywać się kolejne potwory.

Niemal natychmiast wyraz twarzy Jin-Woo rozjaśnił się.

Widząc wszystkie te stonogi wychylające głowy z piaszczystej powierzchni, Jin-Woo nie mógł już powstrzymać szerokiego

uśmiechu, który rozkwitł na jego twarzy.

To będzie bardzo owocne cztery godziny, był tego pewien.

***

[UMIEJĘTNOŚĆ „CELNY ATAK" OSIĄGNĘŁA NOWY POZIOM!]

[ZDOBYŁEŚ NOWY POZIOM!]

[ZDOBYŁEŚ NOWY POZIOM!]

[ZDOBYŁEŚ NOWY POZIOM!]

[ZDOBYŁEŚ NOWY POZIOM!]

POZOSTAŁO: 0H 06MIN 33SEC

W wyniku walk się z tymi stonogami przez ostatnie cztery godziny jego poziom wzrósł o cztery i teraz wynosił

51.

Zanim się zorientował, karne zadanie dobiegało końca.

[ZADANIE KARNE: PRZETRWAJ]

CEL: PRZETRWAJ DO KOŃCA UPŁYWU WYZNACZONEGO CZAS.

CZAS TRWANIA KARY: 4 GODZINY.

POZOSTAŁO: 0H 06MIN 27SEC

Wkrótce będzie musiał wrócić.

Jin-Woo rozejrzał się dookoła. Zwłoki stonóg wypełniały mu pole widzenia, gdziekolwiek spojrzał. Dzięki

nim odzyskał swoje HP do pełna.

Trochę żałował że te bydlaki nie dały mu żadnych przedmiotów. Nawet jakiś śmieci do sprzedania w sklepie i zyskania trochę złota.

Cóż, byłoby dziwne, że łupy pojawią się, gdy miał zostać ukarany pobytem w tym miejscu.

Przestał się tym martwić i zamiast tego przygotował się.

- Sklep.

Obecnie miał nieco ponad 3 miliony złotych monet.

Potwory typu humanoidalnego bardzo często upuszczały skórzaną sakiewkę zawierającą złoto, a także Igris dał mu 1,5 miliona

złota za jednym zamachem.

Więc teraz miał wystarczająco dużo środków do wydania.

Jin-Woo wydał całe złoto na zakup jednej broni.

Właściwie był ten jeden sztylet, który przykuł jego uwagę.

[DOKONAŁEŚ ZAKUPU „ZABÓJCA RYCERZY".]

[Przedmiot: Zabójca Rycerzy]

KLASA PRZEDMIOTU: B

RODZAJ: sztylet

+75 ATAK

EFAKT „ZABÓJCA RYCERZY": W STARCIU Z PRZECIWNIKAMI NOSZĄCYMI CIĘŻKI PANCERZ, ZADAJE 25% DODATKOWYCH OBRAŻEŃ.

Była to specjalnie stworzona broń do radzenia sobie z wrogami noszącymi zbroje. I kosztowała 2 800 000 miliona złota.

Aby kupić tę broń, musiał wydać prawie 2/3 swojego całego złota, jakie miał w rezerwie, ale nie miał w tym przypadku wielkiego wyboru.

Nie mógłby zabrać złota do grobu.

Pięści były mało efektywne. A jego obecny sztylet jeszcze mniej.

Drugim, nieco bardziej dziwnym zakupem był zwykły tani bandaż.

W prawej dłoni trzymał sztylet z dość przerażająco wyglądającym ostrzem przypominającym ostrze piły i owinął je mocno

bandażem.

Po przywiązaniu go sobie do dłoni miał pewność że broń nie wypadnie mu podczas walki tak jak ten nieszczęsny kamień powrotu.

Może nie było to najwygodniejsze rozwiązanie, ale miał nadzieję że będzie skuteczne.

Pomyślał też o przywiązaniu swojego sztyletu do lewej ręki, ale postanowił tego nie robić.

Brak możliwości używania obu rąk byłoby zbyt kłopotliwe i mogłoby się okazać nawet niebezpieczne.

Doszedł do wniosku, że przynajmniej jedna z jego dłoni wciąż zachowująca mobilność uczyni jego życie przyjemniejszym.

Kiedy odkładał resztki bandaża do ekwipunku, zauważył Kamień Runiczny z Igrisa.

No tak, nierozsądnie schował go do ekwipunku zamiast przełamać od razu.

Sądził że jest już bezpieczny a zadanie dobiegło końca, podczas gdy w rzeczywistości nawet się ono nie rozpoczęło.

Teraz będzie miał nauczkę na przyszłość.

Zresztą nie tylko tą.

[RUNA: DOTYK DOMINACJI]

PO PRZEŁAMANIU OBDARZA OSOBĘ UMIEJĘTNOŚCIĄ.

Nowa umiejętność może okazać się chodź trochę przydatna. Musiał wykorzystać każde dostępne wzmocnienie jakie miał.

Niezależnie od tego, czy był to przedmiot, czy umiejętność.

Jin-Woo nie zawahał się i złamał Kamień Runiczny.

[UMIEJĘTNOŚĆ: DOTYK DOMINACJI ZOSTAŁA NABYTA]

[UMIJĘTNOŚĆ:DOTYK DOMINACJI LV.1]

UMIEJĘTNOŚĆ AKTYWACYJNA

NIE WYMAGA MANY

POZWALA KONTROLOWAĆ BEZ KONTAKTU FIZYCZNEGO.

Gdy tylko przeczytał ten opis, przypomniał sobie pewną scenę.

Igris wyciągnął rękę w kierunku długiego miecza, który został wbity w podłogę, daleko poza zasięgiem jego dłoni.

— A więc to ta umiejętność sprawiła, że miecz się wtedy poruszał.

Umiejętność, która może przenosić przedmioty na odległość za pomocą tylko jego woli! Co więcej, nie musiał nawet wydawać

many!

Jeśli będzie w stanie poruszyć dowolny przedmiot, który widział, tak jak mówi opis, to byłaby to cholernie przydatna umiejętność.

Dodatkowo wielkim plusem był fakt że umiejętność nie wymagała many ani do uruchomienia ani tym bardziej do utrzymywania.

Jin-Woo natychmiast próbował poeksperymentować z umiejętnością na zwłokach stonogi obok niego.

[POZIOM UMIEJĘTNOŚCI JEST ZBYT NISKI BY PORUSZAĆ TAK DUŻYM PRZEDMIOTEM.]

[POZIOM UMIEJĘTNOŚCI JEST ZBYT NISKI BY PORUSZAĆ TAK DUŻYM PRZEDMIOTEM.]

Jeśli chciał przenieść coś ciężkiego, prawdopodobnie jego poziom tej umiejętności musiał być znacznie wyższy.

Mógł jednak nadal pracować z czymś mniejszym.

Jin-Woo upuścił Trujący Kieł Rasaka na ziemię. I wyciągnął rękę w kierunku sztyletu.

Następnie sztylet szybko się uniósł.

Jin-Woo chwycił rękojeść sztyletu i spojrzał na niego całkowicie zdumionym wzrokiem.

To naprawdę było fajne.

Wygląda na to że był tak dobrze przygotowany jak tylko mógł.

Kiedy podniósł głowę, by potwierdzić, wymagany czas dobiegł końca.

[POZOSTAŁO: 0H 0MIN 04SEC]

Gdy licznik czasu zmienił się z 4 na 3, w jego widoku pojawiła się nowa wiadomość systemu.

[PONIEWAŻ POLOWAŁEŚ W KARNYM WYMIARZE, POZIOM TRUDNOŚCI NASTĘPNEGO ZADANIA KARNEGO ZOSTANIE ODPOWIEDNIO PODNIESIONY I DOSTOSOWANY]

Poziom trudności byłby wyższy.

To znaczy, że polowanie byłoby o wiele trudniejsze oraz że „Zadanie karne" ponownie spełniłoby swoje zadanie jako właściwa

kara.

Ale z drugiej strony, czy będzie następny raz?

Jin-Woo z niepokojem przełknął ślinę.

Wolał już tutaj nie wracać.

Z drugiej strony zadanie zmiany profesji też nie brzmiało pociągająco.

Wewnątrz pokoju bossa setki potworów czekały na jego powrót.

HP, MP, zmęczenie, wyposażenie, a nawet nowa umiejętność.

Jego obecny stan był o wiele lepszy niż wtedy, gdy po raz pierwszy postawił stopę w tym miejscu, ale kiedy myślał o powrocie

tam, nie mógł nic poradzić na to, że był spięty i zdenerwowany.

Jego serce biło tak mocno, że aż bolało.

Jin-Woo zamknął oczy. Starał się zachować spokój.

Wkrótce w jego głowie rozległ się znajomy mechaniczny dźwięk.

[ZADANIE KARNE DOBIEGŁO KOŃCA]

Kiedy Jin-Woo ponownie otworzył oczy...

Jego wizję wypełniło morze rycerzy stojących w miejscu, którzy jednocześnie obrócili głowy w jego kierunku.

Jin-Woo od razu ruszyły do ataku tnąc pierwszego z rycerzy.

Tym razem nowy sztylet wchodził w ich zbroję jak w masło przecinając, ucinając kończyny, tnąc głęboko po hełmach czy robiąc poważne dziury w piersiach i brzuchach.

Nowy sztylet sprawdzał się całkiem nieźle.

Szło na pewno dużo łatwiej niż walcząc z tą hordą gołymi pięściami.

Ale jego wrażenie z wcześniejszej walki z nimi nadal się utrzymywało.

Portale zamknęły się już a mimo to liczba rycerzy wydawała się nie maleć. Jakby skądś pojawiali się cały czas rycerze zastępując tych już martwych.

I teraz dopiero zwrócił uwagę że jego poziom wcale nie wzrósł podczas tej walki, pomimo tego że pokonał niezliczone ilości przeciwników.

Gdyby wcześniej w tym podziemiu nie zdobywał w ogóle doświadczenia, wtedy nie zwracałby na ten fakt uwagi.

Ale walcząc z pustymi zbrojami czy Igrisem zdobywał doświadczenie za zabójstwa a jego poziom rósł.

Teraz nie.

System poinformował go że będzie miał ograniczone możliwości leczenia za wbijanie kolejnych poziomów. Już ten komunikat jasno wskazywał że był w stanie wbijać tutaj poziomy.

Nie było żadnej wzmianki o punktach doświadczenia.

Jin-Woo rozejrzał się uważnie wokół siebie szukając jakiś nieprawidłowości, czegoś dziwnego.

Czegokolwiek co mogłoby go naprowadzić na trop.

Za hordami rycerzy dostrzegł kilku magów.

Co ciekawe stali i nie zaatakowali go ani razu, mimo to wyglądali jakby przez cały czas rzucali jakieś zaklęcie.

Jedynie, rycerze non stop na niego nacierają.

Czy magowie byli tak zajęci.

Uzdrawianiem rycerzy?

Nie, to nie to.

Podtrzymują jakąś klątwę? A może próbowali go osłabić za pomocą magii?

Niczego takiego nie wyczuwał.

Nie sądził aby to zaklęcie które teraz rzucali wymagało kilkuminutowych inkantacji.

Chyba, że...

Byli przywoływaczami!

Rycerze cały czas przybywają nie dając mu doświadczenia, dlatego że nie są normalnymi potworami a przyzwaniami.

A przecież na samym końcu, z bram wyszli...

Magowie!

To była ich sprawka.

Dotarcie do pierwszego maga nie było trudne.

Tych przyzwańców ciężko było nazwać szybkimi czy zwinnymi.

Odbił się od ramienia jednego z rycerzy i skoczył do góry namierzając pierwszego maga.

Bez większych trudności przedostał się do niego i zaatakował bezbronnego w większości potwora. Rzucając w niego Kłem Rasaka.

Mag po śmierci bezgłośnie zamienił się w smużkę czarnego dymu i zniknął z pola widzenia.

[POKONAŁEŚ MAGA.]

Setki rycerzy spieszących do ataku na Jin-Woo padło w tym samym czasie na ziemie. Wyglądało to tak, jakby byli marionetkami z odciętymi sznurkami.

[UMIEJĘTNOŚĆ: „RZUT SZTYLETEM" ZOSTAŁA NABYWA.]

Zyskał dodatkowo kolejną umiejętność.

Chyba nie mogło być lepiej.

Teraz powinno być już z górki.

Zabijanie rycerzy nic mu nie da jeśli magowie będą żyć.

Musiał ominąć rycerzy i znaleźć magów będących zapewne gdzieś na za tłumami rycerzy.

Tylko że wypatrywanie ich pośród tych tłumów napierających na niego wrogów będzie bardzo trudne i czasochłonne.

Musiał wykombinować coś innego.

Ciął szyję jednego z rycerzy i wbił ostrze w hełm drugiego a następnie skoczył w górę widząc że rycerzom udało się ponownie go otoczyć, co z ich absurdalną liczbą nie było wcale trudne.

Chyba właśnie wykombinował sposób jak namierzyć resztę magów.

Pamiętał że gdy na początku walki użył „Ukrycia" magowi bardzo szybko zlokalizowali go podczas gdy nad ich głowami pojawiły się dość duże i dobrze widoczne symbole oka.

Mógł to powtórzyć żeby ich tym razem namierzyć.

Jin-Woo zniknął.

[MAG UŻYWA UMIEJĘTNOŚCI: „WYKRYCIE"]

[MAG UŻYWA UMIEJĘTNOŚCI: „WYKRYCIE"]

[MAG UŻYWA UMIEJĘTNOŚCI: „WYKRYCIE"]

[MAG UŻYWA UMIEJĘTNOŚCI: „WYKRYCIE"]

[MAG UŻYWA UMIEJĘTNOŚCI: „WYKRYCIE"]

Raniące uszy mechaniczne dźwięki zabrzmiały z kilku kierunków.

Jin-Woo szybko potwierdził pozycje symboli przypominających oko.

W sumie było jeszcze pięciu magów.

Jin-Woo namierzył najbliższego mu maga.

Mag pospiesznie zgromadził wokół siebie rycerzy w chwili, gdy Jin-Woo odwrócił się, by na niego spojrzeć, ale....

Trujący Kieł Rasaka wyleciał z jego lewej ręki w linii prostej i dźgnął dokładnie w środek

czoła maga.

Ponownie setki rycerzy najbliżej martwego maga upadło na ziemię z głośnym łoskotem.

Następnie użył dotyku dominacji aby odzyskać broń którą cisnął we wroga.

Jin-Woo wyciągnął lewą rękę w kierunku sztyletu i jakby przyciągał go magnes, broń wleciała z powrotem do jego otwartej dłoni.

Teraz, gdy nie musiał martwić się o odzyskanie broni po takim rzucie, mógł wybrać najskuteczniejszą drogę do celu.

W następnej sekundzie pojawił się przed następnym magiem i...

Jeszcze zanim rycerze zdążyliby się odwrócić w ich stronę, przeciął sukinsyna na pół.

[POKONAŁEŚ MAGA.]

Kolejni rycerze znów upadli. Dzięki temu nie pozostała nawet połowa pierwotnej liczby rycerzy.

Dodatkowo, skoro magów było mniej kolejni rycerze będą przybywali zauważalnie wolniej na pole walki.

Być może wyczuwając zagrożenie, pozostali magowie zebrali się w jednym miejscu. Nie tylko oni.

Wokół nich zgromadzili się również kontrolowani przez nich rycerze .

A potem wszyscy magowie wspólnie zaczęli inkantować jakieś zaklęcie. Ich złowieszcze i przerażające głosy rozbrzmiały w pokoju bossa i wkrótce zakończyli rzucanie czaru.

Rycerze strzegący magów zostali nagle wciągnięci w jedną bryłę i ścisnęli się, jakby byli zrobieni z gliny bądź plasteliny.

A potem odrodzili się jako jeden wielki metalowy nieco zniekształcony golem, który natychmiast zaczął ruszać w stronę Jin-Woo

Łowca sapnął z czystego podziwu po wyczuciu przytłaczającego ciśnienia wydzielanego przez tego gigantycznego potwora.

Za każdym razem, gdy wielki golem stawiał kroki, ziemia drżała.

Jin-Woo schylił się i uniknął pięści Golema.

Kamienna kolumna za Jin-Woo roztrzaskała się na kawałki po tym, jak uderzyła go metalowa wielka pięść.

Gdyby jeszcze nie zorientował się, co się tutaj dzieje, męczyłby swój mózg, próbując wymyślić, jak poradzić sobie

z tym potworem. Jednak teraz nie musiał się tym martwić.

Tak jak Golem złączył dłonie i uniósł je wysoko, gotowy do uderzenia.

Jin-Woo nie cofnął się, a skoczył do przodu. A potem zsunął się na podłogę.

W mgnieniu oka wślizgnął się między nogi Golema i przemknął tuż obok niego.

Podczas gdy niezdarny Golem pospiesznie się odwracał, Jin-Woo pojawił się już przed trzema całkowicie

bezbronnymi magami, wciąż zajętymi recytowaniem zaklęcia mającego zapewne utrzymać golema.

Ramiona spanikowanych magów zadrżały.

Na twarzy Jin-Woo pojawił się mściwy uśmiech.

Jin-Woo machnął kilkakrotnie sztyletem.

[POKONAŁEŚ MAGA.]

[POKONAŁEŚ MAGA.]

[POKONAŁEŚ MAGA.]

Golem, który próbował pośpiesznie zatrzymać Jin-Woo, roztrzaskał się na kawałki zbroi który rozrzuciły się po całym pomieszczeniu.

Jin-Woo nie stracił jednak czujności.

Możliwe że czekało na niego coś jeszcze.

Pozostał czujny i gotowy na wypadek, gdyby czekały na niego kolejne bolesne niepsodzienki, ale wtedy w jego głowie rozległ się znajomy sygnał dźwiękowy.

Jin-Woo przełknął ślinę.

Być może, żeby śmiać się z jego niepotrzebnych zmartwień, System zamiast tego ogłosił koniec zadania.

[WYSZYSTKIE POTWORY ZOSTAŁY WYELMINOWANE. ZADANIE DOBIEGŁO KOŃCA.]

[BĘDZIESZ W STANIE WYBRAĆ PROFESJĘ NA PODSTAWIE ZEBRANYCH PUNKTÓW.]

Dopiero teraz Jin-Woo mógł odetchnąć z ulgą.

To była naprawdę piekielnie trudna walka, przynajmniej do czasu gdy nie rozumiał na czym ona polega.

Cieszył się teraz, z perspektywy czasu że kamień wypadł mu z dłoni przez co Jin-Woo nie udało się uciec.

Miał pecha – a może zamiast tego miał szczęście. A to zmusiło go do skupienia się wyłącznie na przetrwaniu tej bitwy. Efektem końcowym był niebywały sukces.

A teraz nadszedł czas na otrzymanie jego nagród.

Wzrok Jin-Woo powędrował w stronę licznika czasu.

[04:29:16]

Liczby na zegarze były już zastygłe.

Wytrzymał prawie cztery i pół godziny.

Od samego zastanowienia się, ile zebrał punktów i jaką klasę dzięki temu zdobędzie, jego serce zaczęło drżeć w oczekiwaniu.

[PROFESJA ZOSTANIE WYTYPOWANA PO PRZEANALIZOWANIU AKCJI GRACZA.]

Gdyby jego przeszłe działania zostały wykorzystane jako podstawa do wyboru jego klasy, to szanse, że skończy z czymś

dziwnym i nieprzydatnym były raczej bliskie zeru.

Z drugiej strony był nieco zmartwiony faktem że możliwość wyboru została mu odebrana.

Dał wszystkie punkty w siłę i zręczność. Więc dostanie albo wojownika albo asasyna. Była jeszcze możliwość że zostanie tankiem ze względu na witalność, ale była ona trzecią co do wielkości statystyką. Więc szanse były raczej mniejsze.

Nie ważne co, ważne żeby dzięki tej profesji mógł stać się silniejszy.

[PONURY ŻNIWIARZ ZAWSZE PODĄŻA ZA GRACZEM.]

[ŚCIEŻKA GRACZA JEST USŁANA KRWIĄ I TRUPAMI.]

Okej, te słowa były nieco makabryczne.

I bezduszne.

Zabijał potwory bo takie było zadanie łowców.

I chociaż miał na swoim koncie ludzi, z czego nie był zbyt szczęśliwy, to jednak tę dziewiątkę zabił broniąc siebie, lub innych niewinnych łowców którzy utknęli z nimi w danej sytuacji.

Tak jak podejrzewał od początku, wydawało się, że jego klasa zostanie teraz ustawiona na „Asasyna".

Byłby usatysfakcjonowany tym wyborem.

[GDY TYLKO GRACZ POZYSKAŁ SIŁĘ, PRZESTAŁ POLEGAĆ NA SWOICH TOWARZYSZACH. ZE WSZYSTKIM RADZI SOBIE SAM.]

Na początku nie miał żadnych godnych zaufania towarzyszy, to dlatego!

A potem pojawił się chociażby Jin-Ho. Ale on miał tylko rangę D i nie miał doświadczenia.

Nie mógł jednak zrozumieć, dlaczego te punkty były poruszane podczas wyboru jego klasy.

[TWA NIEUSTĘPLIOŚĆ W DĄŻENIU DO CELU NIE PRZESZŁA BEZ ECHA W KRAINIE UMARŁYCH. NIESZCZĘŚNICY ZESŁANI NA WIECZNĄ TUŁACZKĘ W KRAINIE CIENI ODPOWIEDZIELI NA TWE WEZWANIE. SĄ GOTOWI STWORZYĆ WEDŁUG TWEJ WOLI ŚWIAT W KTÓRYM TO TY BĘDZIESZ DYKTOWAŁ WARUNKI I JUŻ NIGDY NIE BĘDZIESZ POTRZEBOWAŁ NICZYJEJ POMOCY.]

Dopiero teraz Jin-Woo zdał sobie sprawę, że coś tu poszło bardzo nie tak.

Armia Umarłych?!

Że jak?!

Jeszcze zanim miał szansę wnieść sprzeciw....

System odczytał wynik swoim zwykłym suchym i pozbawionym humoru głosem.

[TWOJA PROFESJĄ JEST „Nekromanta".]

- Że co do kurwy?!

Wszystko szło dobrze, więc dlaczego pojawił się „Nekromanta" zamiast oczekiwanego „Asasyna"?

Jin-Woo w oszołomieniu wpatrywał się w wiadomość. Nawet kilkakrotnie przetarł oczy, ale nic się nie zmieniło.

Nie dał żadnych punktów w inteligencję więc dlaczego do ciężkiej cholery dostał Nekromantę?!

Dlaczego dostał profesję pochodną od maga?!

No dlaczego do cholery?!

Jak trafił na rzadką profesję, której nie było nawet wśród niezliczonych Łowców o klasie maga?!

Mroczny czarodziej stojący na czele armii nieumarłych.

W grach postacie z tą profesją posługiwały się głównie swoimi słucham.

Walczył cały czas za pomocą mieczy i sztyletów, a nagle dostał magiczną profesję!

Gdzie była tutaj pieprzona logika?!

Czuł jak złość i oburzenie wylewa się z niego falami.

Zaciskając pięści ruszył w stronę tronu będącego jedynym siedzeniem w pomieszczeniu i padł na nie wzdychając z frustracji i patrząc przed siebie na ogromne pobojowisko.

Musiał się uspokoić.

Złość nigdy dobrze nie zdziałał w jego przypadku.

Musiał mieć chłodną głowę i dokładnie nad tym co się stało pomyśleć.

Rozsiadając się najwygodniej jak mógł na kamiennym tronie i zakładając nogę na nogę Jin-Woo wziął głęboki oddech.

Wyciągnął z ekwipunku butelkę zimnej wody, jedną z kilku jakie miał, odkorkował ją i zaczął pić łapczywie.

Gdy już ją opróżnił i wyrzucił na jakiś stos zbroi niedaleko niego zaczął myśleć.

Najpierw spróbował poszukać plusów nekromancji.

Prawdopodobnie stworzenie własnej armii tak jak podpowiadał mu system.

Ale nie chciał trenować takich sług!

Po pierwsze pojawi się możliwość że jego statystki staną się bezużyteczne!

Otworzył niewielkie okienko i spojrzał na swoją ciężką pracę.

[STATYSTYKI]

SIŁA: 132

WITALNOŚĆ: 91

ZRĘCZNOŚĆ: 111

INTELIGENCJA: 70

ZMYSŁY: 93

Zaciskając usta Jin-Woo westchnął z frustracją.

Nie chciał mieć pod swoimi rozkazami wlokących się bezmózgich worków kości i gnijącego mięsa!

Po co mu były takie bezużyteczne sługi!?

ALARM

[AKCEPTUJESZ SWOJĄ PROFESJĘ?]

[TAK][NIE]

Och?

Więc...

Miał wybór?

Poczuł częściową ulgę.

Więc ostatecznie miał jakikolwiek wybór w tej sprawie.

Z drugiej strony możliwe że za drugim razem system tez wybierze za niego.

I znowu coś dziwnego i bezużytecznego.

Albo będzie musiał do podobnie koszmarnej walki podejść jeszcze raz.

Szczerze mówiąc nie miał na to za bardzo ochoty.

Ale naprawdę nie chciał zostać nekromantom.

Odmówił.

[NEKROMANTA JEST UKRYTĄ PROFESJĄ. WCIĄŻ CHCESZ Z NIEJ ZREZYGNOWAĆ?]

System najwyraźniej nie chciał żeby Jin-Woo zrezygnował z tej profesji skoro pytał po raz kolejny.

Właściwie, czemu system chciał przypisać mu coś niepasującego do niego i w jego oczach mało przydatnego skoro systemowi zależało na utrzymaniu go przy życiu o czym wiele razy się przekonał.

Silny Jin-Woo to prawdopodobieństwo że będzie bezpieczniejszy i przetrwa, a co za tym idzie przetrwa sam system.

Jin-Woo zawahał się przed ponownym odrzuceniem.

Ukryta Profesja?

W rzeczywistości istnieli nieliczni potężni łowcy z dziwnym bardzo rzadkimi umiejętnościami.

Byli na świecie łowcy potrafiący tworzyć potężne bariery ochronne. Byli też tacy którzy potrafili wzmacniać swoich sojuszniku nie będąc medykami.

Szef Gildii Białego Tygrysa łowca rangi S Baek Yun-Ho podobno potrafi przemieniać się w bestię.

O ile wiedział, każdy łowca z unikalnym umiejętnościami nie narzeka na swoją siłę plus może liczyć na niezłe pieniądze.

Czy ukryta profesja oznaczała właśnie umiejętność tego typu?

Pragnął samodzielności i samowystarczalności to prawda.

Dlatego system polecał mu Nekromantę.

Innymi słowy, Klasa Nekromanty miała potencjał, by być naprawdę potężną.

Każdy łowca chciał niezależności i samowystarczalności. Ale nie wielu ją miało tak naprawdę.

Dlatego łowcy nawet ci rangi S dołączali do wielkich i potężnych gildii.

Gdyby mógł doświadczyć siły tej profesji nie wahałby się tak bardzo.

Przebiegał spojrzeniem zniszczone pomieszczenia cały czas rozmyślając.

Gdy jego wzrok padł na jedną z pustych szat, czyli tylko to co pozostało po irytujących magach przywołujących rycerzy w jego głowie nagle coś rozbłysło.

No tak.

Jakby się nad tym zastanowić ci magowie używali czegoś w stylu Nekromancji.

Czyżby w ten sposób system chciał przez ten cały czas pokazać mu drzemiący w tej profesji ogromny potencjał.

To było całkiem sprytne i miało sporo sensu patrząc po tym co się tutaj działo.

Zaczął dokładnie analizować całą bitwę, zachowanie przyzwanych rycerzy oraz magów.

Jin-Woo jest jak najbardziej w stanie walczyć samodzielnie.

Ci magowi nie byli.

Kryli się za swoimi przyzwaniami, a gdy te zawiodły w swoim zadaniu magowie bez trudu zostali przez niego zabici.

Ale mag który samodzielnie byłby w stanie walczyć z pomocą takiej armii.

Byłby w stanie samodzielnie wyczyścić podziemia kategorii B.

O ile nie wyżej.

A gdyby tak...

Jin-Woo staje się coraz silniejszy.

Gdyby istniała możliwość że jego przyzwania również będą stawały się silniejsze...

To byłoby naprawdę pomocne.

Wtedy nie byłby już sam.

Nie całkowicie.

Na te myśl serce Jin-Woo ścisnęło się nieco.

Chociaż od dawna był tak naprawdę sam, wyszydzany i pogardzany, potem coraz silniejszy ale ukrywający się w cieniu...

Ta samotność bardzo mu doskwierała mówiąc szczerze.

Brak przyjaciół, partnera.

Rodziny.

Oczywiście miał swoją siostrę, bardzo ją kochał i byłą dla niego najważniejsza.

Bardzo również kochał swoją mamę, ale ona spała już od czterech lat.

I jej brak bolał na każdym kroku.

Teraz zaczął się łapać na tym że zaczynał Jin-Ho po cichu nazywać przyjacielem.

A jeśli chodzi o jego nieistniejące życie miłosne.

Cóż, już dawno się z tym pogodził.

[WYBRAŁEŚ SWOJĄ PROFESJĘ]

[NA PODSTAWIE ZDOBYTYCH PUNKTÓW, OTRZYMASZ SZANSĘ NA PRZEJŚCIE NA WYŻSZĄ PROFESJĘ.]

[PRZEKROCZYŁEŚ OCZEKIWANY CZAS]

[PUNKTY ZOSTAŁY DODANE]

[NIE UŻYŁEŚ KAMIENIA POWROTU]

[PUNKTY ZOSTAŁY DODANE]

[POSIADASZ PONAD 50% HP]

[PUNKTY ZOSTAŁY DODANE]

[WSZYSCY PRZECIWNICY ZOSTALI POKONANI]

[PUNKTY ZOSTAŁY DODANE]

W tym czasie Jin-Woo odwiązał bandaż z ręki i schował sztylet do ekwipunku wstając z tronu.

[ZDOBYTE PUNKTY PRZEKROCZYŁY WYMAGANY PRÓG]

[TWOJĄ PROFESJĄ OD TERAZ JEST „WŁADCA CIENI".]

Jin-Woo obserwował jak jego ciało jest otaczane przez coś na podobieństwo czarnego dymu, nie będącego jednak prawdziwym dymem.

Ta dziwna czarna energia zaczęła unosić się nad jego ciałem, po czym została jakby przez jego ciało wchłonięta.

[NABYŁEŚ NOWE UMIEJĘTNOŚCI ZWIĄZANE Z PROFESJĄ.]

[ZDOBYŁEŚ DODATKOWE PUNKTY STATYSTYK.]

[ZDOBYŁES NOWY TYTUŁ: „TEN KTÓRY POKONAŁ WŁASNĄ NIEDOLĘ."]

Och?

Dodatkowe punkty statystyk i nowy tytuł już same w sobie były dość zaskakujące.

Przerzucenie go od razu na inną profesję sprawiło że jego usta nieco się rozchyliły.

W niektórych grach, była możliwość wzmocnienia i ulepszenia swojej profesji po wykonaniu określonych czynności czy przekroczeniu jakiegoś poziomu.

Z wojownika na berserkera.

Z rycerza na paladyna.

Z czarodzieja na arcymaga.

I z nekromanty na władcę cienia jak widać.

Jin-Woo otworzył okno statusu.

STATUS

IMIE: SUNG JIN-WOO

PROFESJA: WŁADCA CIENI

TUTUŁ: POGROMCA WILKÓW (+1 WIĘCEJ)

POZIOM: 51

ZMĘCZENIEE: 0

HP: 11035

MP: 1022

SIŁA: 132

ZRĘCZNOŚĆ: 111

WITALNOŚĆ: 91

ZMYSŁY: 93

INTELIGENCJA: 70

REDUKCJA OBRAŻEŃ FIZYCZNYCH: 46% AKTYWANA

POZOSTAŁE PUNKTY: 10

[UMIEJĘTNOŚCI]

PASYWNE:

(NIEZNANA) MAKSYMALNY POZIOM

WYTRWAŁOŚĆ LV.1

ZAAWANSOWANE WŁADANIE SZTYLETEM LV.1

AKTYWNE:

SPRINT LV.2

ŻĄDZA KRWI LV.1

CALNY ATAK LV.2

RZUT SZTYLETEM LV.1

UKRYCIE LV.1

[UMIEJĘTNOŚCI KLASOWE]

AKTYWNE:

WYDOBYCIE CIENIA LV.1

ZAPISANIE CIENIA LV.1

[NAŁOŻONE PRZEDMIOTY]

HEŁM KARMAZYNOWEGO RYCERZA (S), NASZYJNIK OPIEKUNA (A), RYCERSKI NAPIERŚNIK (B), RYCERSKA RĘKAWICA (B), PIERŚCIEŃ MAGA (B), RĘKAWICA ŁUCZNIKA (B), OBÓWIE SKRYTOBÓJCY (C)

Miał 100 punktów do rozdysponowania. Świetnie. I nowy tytuł.

[TYTUŁ: TEN KTÓRY POKONAŁ WŁASNĄ NIEDOLĘ.

TYTUŁ NADAWANY TYM KTÓRZY W HEROICZNY SPOSÓB POKONALI PRZECIWNOŚCI LOSU. TWOJE STATYSTYKI ZWIĘKSZAJĄ SIĘ PROPORCJONALNIE DO UTRATY PUNKTÓW ZDROWIA.

(1% WZROST STATYSTYK ZA KAŻDY 1% BRAKUJACEGO HP.)

Bardzo szybko zainteresowanie czytaniem opisu zniknęło gdy Jin-Woo dostrzegł coś dziwnego za na wpół przezroczystymi oknami systemu.

Zamknął je przyglądając się jak nieznany czarny dym powoli i dziwnie wydobywał się z rycerzy rozsianych po podłodze nie różniących się wiele od zwykłego złomu.

Te kawałki złomu nie były niczym więcej niż bezwładnymi śmieciami jeszcze minutę temu.

Ten czarny dym unosił się z każdego rycerza na ziemi.

Ilekroć jego oczy padały na „cele", z których sączył się czarny dym, w jego polu

widzenia pojawiały się słowa o trudnym do zrozumienia znaczeniu.

[WYDOBYCIE CIENIA MOŻE ZOSTAĆ UŻYTE NA TYM CELU.]

[WYDOBYCIE CIENIA MOŻE ZOSTAĆ UŻYTE NA TYM CELU.]

[WYDOBYCIE CIENIA MOŻE ZOSTAĆ UŻYTE NA TYM CELU.]

[WYDOBYCIE CIENIA MOŻE ZOSTAĆ UŻYTE NA TYM CELU.]

[WYDOBYCIE CIENIA MOŻE ZOSTAĆ UŻYTE NA TYM CELU.]

To musiała być umiejętność klasowa.

Słyszał z oddali ciche ale mimo tego dobrze słyszalne krzyki agonii i bólu.

Sam dym wijący się ku górze a wydobywający się z tych ciał wyglądał jakby był pełen bólu i cierpienia.

To było naprawdę dziwne, i dość przerażające jeśli miał być całkowicie szczery.

Zakładał że widząc ten dym i te wiadomość mógł stworzyć swoje sługi.

Właściwie nekromancja to była taka trochę zabawa w dowodzenie.

Mógł sobie z tym poradzić jeśli jego przyzwane istoty nie będą mu sprawiały kłopotów.

Jeśli będą dobrze wykonywać jego rozkazy to zakładał że ta zabawa może mu się nawet spodobać.

[PROSZE WYBIERZ SŁOWO, DZIĘKI KTÓREMU AKTYWUJESZ WYDOBYCIE CIENIA.]

Słowo aktywacyjne tak?

To powinno być coś prostego do zapamiętania, krótkiego i pasującego.

- Powstańcie.

Gdy wypowiedział to jedno słowo krzyki agonii stały się głośniejsze, nie będąc już słabym echem w pełnoprawnymi krzykami, jednocześnie dym wydobywający się w poległy rycerzy zaczął wić się szybciej i narastał.

Jin-Woo jeszcze raz przeskanował swoje otoczenie.

Wszystkie cienie znajdujące się w jego pobliżu zaczęły się poruszać.

Wkrótce z jednego z cieni wynurzyła się czarna ręka. Mocno przycisnęła się do ziemi a następnie wyglądało na to że ta ręka, która powoli zamieniła się w ramię zaczyna wyrywać się z ciała trzymając się ziemi.

Widok był co najmniej makabryczny.

Oczy Jin-Woo otwierały się coraz szerzej.

Żołnierze odziani od stóp do głów w kruczoczarne zbroje, jeden po drugim, wychodzili ze swoich dawnych ciał.

Ich obecne ciała wydawały się... stworzone z ciemności.

Unosiła się gdzieniegdzie z nich czarna dziwna mgła.

Czy lepiej to określić jako dym?

Zanim Jin-Woo odzyskał rozum, u jego boku stało już kilkudziesięciu żołnierzy, którzy wyglądali jakby na coś czekali.

Z dziur w ich przyłbicach gdzie powinny być oczy unosiło się niebieskie światło bardzo podobne w konsystencji do tego czarnego dymu.

Jin-Woo podszedł do najbliższego żołnierza.

Pierwszą rzeczą, jaką zrobił, było dotknięcie go. Kiedy położył rękę a jego piersi poczuł coś metalowego.

Jak się okazało, zbroje wyglądające na metal nie były tylko na pokaz.

Chociaż zdecydowanie metalem nie były.

Ich sylwetki były zdecydowanie ludzkie.

[CIENISTY PIECHÓR LV.1]

RANGA: NORMALNA

Jednak nie byli ludźmi. Nie wyczuwał od nich żadnych oznak życia. Nie oddychali i nie słyszał bicia serca.

Obserwując ostrożnie żołnierzy przez kilka następnych chwil aby upewnić się że ci nie zrobią mu nic złego Jin-Woo pośpiesznie otworzył okno statusu i sprawdził opis swoich umiejętności klasowych.

[UMIEJĘTNOŚĆ: WYDOBYCIE CIENIA LV.1]

UMIEJĘTNOŚĆ KLASOWA

NIE WYMAGA MANY

WYDOBYWAJĄC MANĘ Z MARTWEGO CIAŁA TWORZYSZ ŻOŁNIERZY CIENIA. SZANSA POWODZENIA ZALEŻY OD STATYSTYK CELU I CZASU JAKI UPŁYNĄŁ OD JEGO ŚMIERCI.

CIENIE MOŻLIWE DO WYDOBYCIA: 30/30

[UMIEJĘTNOŚĆ: ZAPISANIE CIENIA LV.1]

UMIEJĘTNOŚĆ KLASOWA

NIE WYMAGA MANY

JESTEŚ W STANIE ZAPISAĆ STWORZONYCH ŻOŁNIERZY I WYKORZYSTAĆ ICH PÓŹNIEJ.

ZAPISANE CIENIE: 0/20

Podszedł do jednego z magów którzy wcześniej sami przyzywali zbroje a teraz byli jego cieniami.

Z tego co zauważył udało mu się pozyskać 3 magów i 27 piechurów.

[CIENISTY MAG LV.1]

RANGA: ELITA

Mógł stworzyć 30 żołnierzy ale zapisać już tylko 20.

Miał teraz dość potężną moc.

Gdyby mógł tworzyć z pokonanych potworów swoich żołnierzy...

Gdyby mógł tworzyć ich z bossów.

Nagle uświadamiając sobie coś ważnego wzrok Jin-Woo zaczął szaleńczo skakać po pokoju.

W końcu pod jedną ze ścian dostrzegł porzuconą karmazynową zbroję.

Jin-Woo stanął przed martwym ciałem Igrisa.

To mógł być przerażający wróg, który próbował go zabić zaledwie kilka godzin temu, ale teraz był to prawdopodobnie mógł stać się bardzo silnym sprzymierzeńcem. Na szczęście zobaczył, jak czarny dym powoli wydobywa się z Igrisa, tak jak to było w przypadku innych poległych rycerzy.

[WYDOBYCIE CIENIA MOŻE BYĆ UŻYTE NA TYM CELU.]

- Powstań.

Pomimo wypowiedzenia słowa aktywacyjnego nic się nie stało.

Gdy zmarszczył brwi zaskoczony przed jego oczami pojawiło się okienko.

[BY UŻYĆ WYDOBYCIA MUSISZ ZWOLNIĆ DOSTĘPNE MIEJSCE. ABY ODWOŁAĆ PRZYWOŁANY CIEŃ UŻYJ FRAZY „ODWOŁANIE PRZYWOŁANIA".]

Jin-Woo skrzywił się zdając sobie sprawę ze swojego błędu.

Odwrócił się do czekających cieni i zdał sobie sprawę że obrócili się w taki sposób że nadal stali twarzami do niego.

Być może pasując do ich tytułu „żołnierzy cienia", wydawało się, że poruszają się bez wydawania ani jednego dźwięku.

Przyjrzał się swoim żołnierzom którzy stali cierpliwie na baczność. Będzie musiał pozbyć się najsłabszych.

Jedenastu.

Potrzebował miejsca dla Igrisa plus mógł zapisać tylko 20 z 30 tych gości.

Ci żołnierze należeli do niego i naprawdę nie chciał odrzucać żadnego z nich.

Czuł gdzieś w głębi magiczną więź między nim a żołnierzami. Dzięki temu z łatwością mógł sprawdzić którzy z nich są najsłabsi.

Najwyraźniej ta więź od razu sprawiła że przywiązał się do swoich żołnierzy.

To prawdopodobnie było głupie.

[NIE MOŻESZ PRZYWOŁAĆ CIENI ODESŁAYCH DO NICOŚCI.]

Jin-Woo wpatrywał się przez chwilę w miejsce gdzie stali wycofani żołnierze z przepraszającym wyrazem twarzy, po czym zwrócił uwagę z powrotem na Igrisa.

- Powstań.

Cień pod leżącym ciałem zaczął się łagodnie kołysać i nieco rozrastać.

Patrząc z podnieceniem na ciało Jin-Woo wstrzymał oddech.

Po chwili jednak cień uspokoił się i zastygł, nic się nie działo.

[NIE UDAŁO SIE WYDOBYĆ CIENIA.]

[POZOSTAŁY CI DWIE SZANSE]

Cóż, to nie było wcale takie łatwe.

Trzeba było brać pod uwagę jego siłę i czas jaki minął od zgonu.

Igris był bossem więc jego statystyki musiały być wysokie, plus zginął ponad cztery godziny temu.

Ale nie sądził żeby to czas odgrywał tutaj główną rolę.

Nawet gdyby minęło sześć czy siedem godzin to raczej nie był długo czasu.

Chodziło zapewne głównie o jego siłę.

Miał jeszcze dwie próby, więc nie zamierzał przedwcześnie się martwić.

- Powstań.

[NIE UDAŁO SIE WYDOBYĆ CIENIA.]

[POZOSTAŁA CI JEDNA SZANSA]

Ten gość sprawiał mu tyle kłopotów, gdy jeszcze żył, a nawet po śmierci potrafił przyprawiać go o poważny ból głowy.

Jin-Woo zacisnął usta i zmrużył oczy patrząc ponuro na Igrisa. Rozejrzał się chwilę po sali biorąc głębokie wdechy żeby się uspokoić.

Wtedy właśnie jego wzrok padł na pusty tron którego najwyraźniej Igris strzegł i zablokował Jin-Woo drogę do niego gdy tylko wszedł do tej komnaty.

- Przestań chronić kogoś kogo dawno już tutaj nie ma. I spróbuj ochronić tego którego masz przed sobą. Powstań.

Wkładając cały swój autorytet i rozkaz w te słowa Jin-Woo spróbował po raz ostatni.

Słychać było dochodzący skądś głęboki krzyk, a pokój bossa został omieciony niesamowicie mroźnym wiatrem.

Wyraz twarzy Jin-Woo rozjaśnił się.

Tak jak się spodziewał, gdy długi krzyk dobiegł końca, z cienia wynurzyła się długa czarna ręka.

Nowo powstały cień wyglądał dokładnie tak, jak był w jego wspomnieniach.

[POMYŚLNIE WYDOBYŁEŚ CIEŃ]

Pióro przymocowane do hełmu, bardzo ładna zbroja okrywająca szczupłe ciało, ta szlachetna, dostojna peleryna.

Jedyna różnica polegała na tym, że zbroja miała teraz zamiast tego ciemnoczerwonego koloru kolor podobny do smoły. Wszystko inne było dokładnie takie samo. Po prostu stał spokojnie czekając aż Jin-Woo wyda mu rozkaz.

Na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech satysfakcji.

[ULEPSZYŁEŚ CIEŃ]

[POZIOM CIENIA BĘDZIE WYNOSIŁ 7.]

[CIEŃ O RANDZE PRZERASTAJĄCEJ RYCERZA MOŻE ZOSTAĆ NAZWANY.]

Już na dzień dobry Igris miał 7 poziom zamiast 1 tak jak jego reszta cieni.

I jego ranga również się różniła.

Jin-Woo spojrzał na głowę cienia gdzie było niewielkie okienko.

[??? LV.7]

RANGA: RYCERZ.

Jin-Woo zamyślił się.

Czy powinien zmienić mu imię? Czy może pozostać przy Igrisie?

Uznając że zmiana imienia nie jest potrzeba Jin-Woo nadał mu jego dawne imię. Znaki zapytania zmieniły się w imię.

[IGRIS LV.7]

RANGA: RYCERZ.

Wszystko, co zrobił, to po prostu nadanie mu oryginalnej nazwy, ale Jin-Woo nadal czuł, że osiągnął coś niesamowitego.

Był pełen zadowolenia, wiedząc, że ten facet był teraz jego lojalnym żołnierzem.

Jin-Woo odwrócił się patrząc na 19 gości za nim.

Ilość jego żołnierzy na razie był żałośnie niski. Ale to zapewne ulegnie zmianie gdy jego umiejętności klasowe zyskają wyższe poziomy.

Albo gdy ilość jego punktów inteligencji wzrośnie. Nie był jeszcze do końca pewien.

Na razie jednak liczyło się to że miał swoją własną armię.

Co więcej, nie były to jakieś szkielety i trupy z odpadającym gnijącym mięsem i wystającymi kośćmi, ale armia cieni.

Teraz pozostał tylko jeden problem.

Byliby zbyt przyciągający wzrok gdyby tak po prostu chodzili sobie po ulicach za nim.

Ta umiejętność nie był niczym normalnym dla łowców. Przywoływanie jednych czasami dwóch istot było wśród łowców rzadkie, ale nie wzbudzało zdziwienia. Przywoływanie 30 postaci z cienia... Cóż to byłoby dziwne i straszne dla wszystkich.

Albo będzie pod stałą obserwacją, albo, co gorsza, ktoś może nawet zażądać od niego odwołania wezwań.

Gdyby szef Departamentu Monitorowania Łowców Woo Jin-Chul, który mu zaufał dowiedziałby się o tym wszystkim prawdopodobnie dostałby tętniaka który natychmiastowo by pękł.

Jin-Woo miał wrażenie, że już umrze z frustracji.

Właśnie dlatego prawdopodobnie istniała kolejna umiejętność.

Najlogiczniejsze rozwiązanie tej sprawy to ukrycie jakoś tych żołnierzy. Musiał mieć coś takiego.

Ponownie przeszukując swoje okno statystyk dostrzegł jedną z umiejętności której jeszcze kilka minut tam nie było. Bądź po prostu jej nie zauważył.

MAGAZYN CIENI.

To chyba rozwiązywało jego problem.

***

Wrócił padnięty do domu koło trzeciej w nocy.

Wkradł się do domu najciszej jak tylko mógł żeby nie obudzić swojej siostry.

Co z jego statystyką zręczności nie było specjalnie trudne.

Gdy wszedł do pokoju spojrzał tęsknie w stronę łóżka.

System potrzebował minimalnego okresu snu, czyli czterech godzin. Żeby odnowić jego HP, zbić zmęczenie i zregenerować manę.

To była duża ulga że wystarczy że będzie śnił przez następne cztery godziny różnorakie koszmary z udziałem wielkich kamiennych posągów i zmarłych w podwójnym podziemiu łowców, rozpamiętując ból utraty nogi, uczucie wleczenia po ziemi i długiego klęczenia w strachu.

Nie było nocy żeby mógł w całości przespać ją bez koszmarów. Najczęściej korzystał właśnie z tych czterech godzin których potrzebował system a potem wstawał bojąc się ponownie zasnąć.

Patrząc zdesperowany na swoje łóżko do głowy Jin-Woo wpadł pewien pomysł.

Przyzwał Igrisa czując uścisk w gardle.

Igris pojawił się przy jednej ze ścian niewielkiej sypialni otulonej półmrokiem.

Cień pojawił się bezgłośnie i stał wyprostowany spoglądając na Jin-Woo.

Cichym niepewnym głosem łowca poprosił go by czuł w nocy go od sam będzie spał.

Igris siadł w koncie i wyciągnął miecz kładąc go sobie na kolanach.

Jin-Woo położył się do łóżka częściowo zaskoczony że nie przeszkadzał mu fakt iż martwy groźny cień patrzy na niego bez mrugania z drugiego końca pokoju mają na kolanach wielki miecz.

Chapter Text

Ze stanu spokoju i błogości wyrwał go znany rozmyty przez jego twardy sen dźwięk telefonu komórkowego. 
Z zamkniętymi oczami i umysłem zamglonym od snu wymacał telefon leżący jak zwykle na szafce nocnej i odebrał go przykładając sobie niezdarnie do ucha, nie sprawdzając nawet kto dzwoni. 
- Słucham?
- Hę? Ty dalej w łóżku.
Słysząc głos swojej siostry Jin-Woo ziewnął przeciągle. 
- Ach... Tak, jestem trochę zmęczony. Późno wróciłem.
- Sprawdź godzinę. - Poradziła mu zirytowana siostra.
- O? A która jest? - Spytał nie kłopocząc się żeby sprawdzić.
- Czternasta! Pamiętasz że dzisiaj jest zebranie?!
Zrywając się do siadu i otwierając oczy Jin-Woo poczuł się jakby ktoś oblał go kubłem zimnej wody.
Na śmierć o tym zapomniał! 
Wzdrygnął się zaskoczony i przerażony widząc Igrisa siedzącego nieruchomo w tym samym miejscu w którym go wczorajszej nocy zostawił. 
O mało nie spadł z łóżka widząc istotę z cienia mająca na kolanach wielki miecz, w porę jednak przypomniał sobie że teraz jest on cieniem Jin-Woo. Nie zrobi mu krzywdy. 
- O której?!
- O siedemnastej! 
- Nie martw się, będę na czas. - Obiecał jej ziewając i siadając na łóżku.
- No ja myślę! Zadzwoń jak już będziesz.
Gdy jego siostra już się rozłączyła Jin-Woo popatrzył na milczącego Igrisa potem przeciągnął się i  podrapał po głowie.
Spał do czternastej? 
Obecnie jak na niego to bardzo długo, dodatkowo był bardzo mile zaskoczony że tym razem spał naprawdę spokojnie. 
Bez jakichkolwiek koszmarów.
Czyżby obecność Igrisa naprawdę pomogła? 
- Dziękuję. Teraz pora żebyś ty odpoczął. - Stwierdził miękko Jin-Woo spoglądając na swój nowy cień.
Przyzwał go do siebie a żołnierz powoli zamienił się w czarną mgłę i wleciał w cień Jin-Woo.
Po prysznicu który zajął mu niecałe dziesięć minut łowca stanął przed otwartą szafą patrząc na jej wnętrze krytycznym spojrzeniem.
Prawdopodobnie na rozmowę z nauczycielem swojej siostry powinien założyć coś lepszego niż koszulka i dżinsy. 
Problem był jednak taki większość ciuchów była dla niego już za mała oraz prócz starego garnituru kupionego na egzaminy wstępne nie miał nic eleganckiego. 
Jego włosy były nieco mokre więc postanowił poczekać jeszcze chwilę aż nieco przeschną.
Miał dziesięć punktów do wydania na podwyższenie statystyk. Wcześniej wydałby je na zmysły lub zręczność. Nie wahając się ani chwili Jin-Woo wsadził wszystkie punkty w inteligencję mając cichą nadzieję że to ona zwiększy nie tylko jego manę ale i ilość cieni jakie mógłby pozyskać. 
Gdyby za to była odpowiedzialna któraś z umiejętności klasowych, wtedy znacznie wolniej zyskiwałby miejsca dla nowych żołnierzy.
Po kilku kolejnych minutach przeglądania okna statusu Jin-Woo zamknął je znów patrząc krzywo na swoją nadal otwartą szafę.  
Potrzebował jakiś porządnych ciuchów na dzisiejszy dzień. 
***
Pierwszym miejscem, które odwiedził, był bank. Był ciekaw, ile zarobił na magicznych rdzeniach.
Do tej pory był zbyt zajęty żeby to sprawdzić, i szczerze mówiąc nie było mu to specjalnie potrzebne.
Zarządzanie magicznymi rdzeniami pozostawiono przywódcy rajdu, Jin-Ho. Chłopak powiedział mu, że sprzedawał wszystkie magiczne rdzenie po codziennych rajdach. Fundusze zostały zdeponowane w księdze bankowej, którą posiadał Jin-Woo. Nie omówili jednak szczegółowo rzeczywistych kwot.
Jin-Ho był dobry w raportowaniu o wszystkim innym. Chyba tak naprawdę nie interesowały go po prostu.
Być może ze względu na okoliczności swojego życia młody człowiek prawdopodobnie nie interesował się sprawami finansowymi. Tematy jego rozmów dotyczyły głównie celebrytów, rajdów, muzyki i filmów. Cóż, „rozmowa” polegała głównie na rozmowie Jin-Ho, podczas gdy Jin-Woo po prostu kiwał głową.
Kiedy Jin-Woo wspominał czasy, które spędził z Jin-Ho, zdał sobie sprawę że dzieciak nigdy nie mówił o swojej rodzinie. To było dość dziwne.
Zanim Jin-Woo mógł się nad tym zastanowić, dotarł do banku.
I oczywiście wszystkie bankomaty były zajęte i do każdego z nich były kolejki złożone z przynajmniej trzech innych osób. 
Pokonany Jin-Woo chwycił numer i czekał. Wkrótce został wezwany i podszedł do lady.
- Witam
Pracownica obsługi miała krótkie włosy i promienny uśmiech.
- W czym mogę panu pomóc?
- Chciałbym wyrobić nową kartę płatniczą oraz zaktualizować stan konta.
- W porządku. 
Pracowniczka z uśmiechem wzięła książeczkę bankową z rąk Jin-Woo. Czekając, łowca rozejrzał się po banku znudzony. Mimo że było to popołudnie w dzień powszedni, wokół było niezwykle dużo ludzi. Kiedy obserwował ludzi, kobieta obsługująca go spojrzała na książeczkę bankową Jin-Woo i był zaskoczony.
[Saldo konta: 1 482 920 000] (4 878 715 PLN)
Uważnie przeczytała numer, licząc zera, było to zdecydowanie ponad miliard. Historia transakcji pokazała, że wszystko zostało zebrane w ciągu ostatniego tygodnia.
Jak taki młody człowiek mógł...?
Najpierw pomyślała o Jin-Woo jako o studencie college'u, który załatwiał sprawy związane z książeczką bankową dla swojej matki. Teraz patrzyła na mężczyznę zupełnie innym spojrzeniem. Ostrożnie zadała mu pytanie z lekkim ukrytym motywem.
- Więc czym się pan zajmuje. 
- Jestem łowcom. - Odrzekł spokojnie chyba nie domyślając się czym spowodowane było to pytanie. 
Kobieta skinęła głową. Plotki były prawdziwe.
Słyszała że łowcy zarabiają bardzo dużo pieniędzy.
Ale nie sądziła że są w tak krótkim czasie w stanie zarobić aż tyle. Nagle poczuła wstyd z powodu swojej zwykłej pracy przy biurku. Jeszcze kilka chwil temu Jin-Woo był klientem jak każdy inny. Teraz zdała sobie sprawę, że żył w innym świecie.
Chłopak przed nią prawdopodobnie miał bardzo wysoką rangę i pracował dla jednej z któryś największych gildii. 
Tylko oni zarobiliby tyle pieniędzy. To był pierwszy wysokiej rangi, łowca jakiego spotkała. Ta myśl sprawiła, że jej serce zatrzepotało. Taki młody człowiek jak on z ponad miliardem w gotówce byłby uważany za VIP-a w tym banku. Nie chciała przegapić okazji. Pracownik zaczął wychodzić zgodnie z jej szkoleniem,
- Tak więc w naszym banku pojawił się nowy produkt dla klientów VIP.
Jej służbowy uśmiech zmienił się w szczery; jej oczy były utkwione w Jin-Woo.
Mężczyzna wyglądał, jakby w pośpiechu opuścił swój dom, mając na sobie beztroskie ubranie i nieuczesane włosy, wciąż lekko wilgotne. Zdała sobie sprawę, że prawdopodobnie prowadził bardzo pracowite życie i poświęcił na to cenny czas, aby tu przyjechać.
- Jest bardzo popularny wśród klientów. Może chciałbyś w to zainwestować?
- Obecnie bardzo się śpieszę. Ale może następnym razem gdy będę w banku.
- Ach, rozumiem.
Nie była zdziwiona tym że chłopak nie ma czasu, ale mimo tego mogła ukryć rozczarowania w swoim głosie. 
Ignorując wzrok pracowniczki na karku, opuścił bank. W chwili, gdy wyszedł na zewnątrz, westchnął z ulgą.
Zauważył zmianę w jej oczach po tym, jak ujawnił, że jest Łowcą. Spojrzenia innych. I ich zainteresowanie. To było coś normalnego dla innych Łowców, ale nie dla Jin-Woo.
Cóż, chyba będzie musiał się już zacząć do tego przyzwyczajać.
Gdy ponownie podejdzie do pomiaru i uzyskał wysoką rangę, uwaga skupiona na nim stałaby się znacznie cięższa. Słyszał, że Łowcy mieli nawet swoich fanów i paparazzi. Patrząc w górę, zobaczył billboard na szczycie budynku z reklamą; modelem był słynny łowca. Przed czasami bram i łowców na tym bilbordzie byłaby postać jakiegoś sportowca lub piosenkarza. Teraz Łowcy otrzymali miłość mas. Jin-Woo za jakiś czas również może znaleźć się w podobnym świetle reflektorów. Obecnie jedynymi osobami, które nie lubiły Łowców, były firmy ubezpieczeniowe.
Po wyjściu z banku Jin-Woo mógł wreszcie sprawdzić swoje dochody. Był bardzo zaskoczony.
1 482 920 000?!
Dochód z 9 rajdów wyniósł prawie półtora miliarda! Było to średnio 160 milionów na podziemie rangi C.
To była kupa kasy!
Teraz przynajmniej już rozumiał zachowanie pracowniczki banku. Każdy na jej miejscu byłby zaskoczony, nawet on sam. 
Po tym, jak Jin-Woo wszystkie sprawy sprawę, aby sprawdzić stan konta, poszedł i kupił garnitur, a nawet miał czas na strzyżenie się w pobliskim salonie.
Wyglądał jak zupełnie inna osoba gdy stanął przed budynkiem szkoły swojej siostry.
Pieniądze nie mogły dać wszystkiego, ale ich posiadanie naprawdę było przyjemne. Teraz mając coś na koncie, dobre ubrania i ładnie przystrzyżone włosy czuł się znacznie lepiej w swojej skórze. 
Sprawdził godzinę. Była 4:20.
Zobaczył Jin-Ah czekającą na niego przy drzwiach do budynku.
Gdy Jin-Woo podszedł wreszcie bliżej oczy jego siostry zrobiły się komicznie duże na jego widok. 
Widząc jej minę Jin-Woo nie mógł powstrzymać cisnącego mu się na usta zadowolonego z siebie uśmiechu.
- Nie możesz być moim bratem. Podmienili cię. 
- No bardzo zabawne, siostra. Przestań mi się tam dziwnie przyglądać i chodźmy do środka.
Wyglądało na to, że Jin-Ah była zbyt zszokowana, by nim kierować, więc Jin-Woo objął prowadzenie. Był tu studentem 5 lat temu. Struktura była mu znajoma. Wiedział, że spotkanie odbędzie się w sali konferencyjnej, a nie w jej sali lekcyjnej, więc udał się w tym kierunku. A jego tempo było dość szybkie. Nie miał najlepszych wspomnień związanych z kończeniem tutaj edukacji, tak więc chciał załatwić to co miał do załatwienia i się stąd wynosić. 
- Hej! Zaczekaj na mnie. 
Jin-Ah szybko pobiegła za swoim bratem.
- O rany...
- Hm?! Cześć.
- Kto to?
- Ale przystojniak.
- Jin-Ah chyba go zna. To chyba jej brat. 
Wszyscy wgapiali się w niego i szeptali do siebie gdy Jin-Woo wraz z siostrą szli korytarzami. 
Muskularne ciało i modny garnitur. Nawet przeciętnie wyglądająca osoba przyciągnęłaby ich wzrok. Cóż, Jin-Woo był całkowicie niezainteresowany.
Szepty uczniów docierały do niego jednym uchem, a drugim wychodziły. Tym, który był podekscytowany, była Jin-Ah. Nadstawiła uszu i słuchała szeptów kolegów, po czym podeszła do brata i przebiła go łokciem.
- Jesteś dość popularny. 
Za pierwszym razem ją zignorował.
- Nie masz żadnego fajnego chłopaka prawda? 
Zignorował ją po raz drugi.
- Czy twoja cudowna siostra powinna cię komuś przedstawić? 
Po raz trzeci uszczypnął ją delikatnie w policzek.
- Nie przeginaj mała.
- Auć! Hej, bierz te łapy. 
Jin-Woo puścił ją, a naburmuszona dziewczyna potarła swój policzek z udawanym dramatyzmem.
- Powinieneś sobie w końcu kogoś znaleźć. Chce po prostu żebyś był szczęśliwy.
- Nic mi nie jest nie martw się. - Zbył ją łagodnie. 
Gdy przybyli już pod salę Jin-Woo wsadziła głowę przez drzwi oznajmiając nauczycielce że jej brat już tutaj jest. 
Jin-Woo już miał wejść, ale zatrzymał się gdy dostrzegł że Jin-Ah zamiast iść z nim wycofuje się w głąb korytarza. 
- A co z tobą? - Spytał zaskoczony.
- To rozmowa tylko między nauczycielem a rodzicem/opiekunem. Chciałam cię tylko odprowadzić. 
 Och, tak, Jin-Woo przypomniał sobie swoją ostatnią klasę w liceum. Wtedy nikt do niego nie przyszedł.
 Mama już wtedy miała problemy.
Gdy zachorowała, jego matkę trzeba było szybko hospitalizować. Nie chcąc wysilać jej słabego ciała, Jin-Woo nie powiedziała jej o spotkaniu rodziców z nauczycielem. Z tego powodu musiał przez jakiś czas znosić nagabywanie swojego wyjątkowo mściwego i złośliwego nauczyciela. Pamiętając to doświadczenie, zdał sobie sprawę, dlaczego Jin-Ah była zdenerwowana, gdy poprosiła go o przybycie tutaj te dwa tygodnie temu. Zapytał swoją siostrę z uśmiechem,
- Dziś też późno kończysz?
- Tak. Po rozmowie możesz iść do domu beze mnie. 
- W porządku. 
Poklepał ją po głowie, zanim zdążyła zareagować, uśmiechając się nieco złośliwie. 
- Nie rób tego, wiesz że tego nienawidzę! 
- Do zobaczenia w domu.
Jin-Woo wszedł do sali konferencyjnej z uśmiechem. Jin-Ah poprawiła włosy dąsając się. 
Tak często traktował ją jak dziecko.
Cóż, to nie było tak, że tego nienawidziła. Rozejrzała się, zmartwiona, że ktoś mógł to zobaczyć. Po upewnieniu się, że nikogo nie ma w pobliżu, podskoczyła do swojej klasy.
Część niej po prostu żałowała że on nie miał nikogo kto mógłby traktować go z czułą troską tak jak on traktował ją. 
Oczyścicie Jin-Ah kochała swojego brata, dbała o niego i troszczyła się, ale była jego młodszą siostrą. Nie mogła, nie umiała traktować go jak on ją. Zresztą jej braty by jej na to nie pozostawił. To on miał chronić i wychowywać ją, nie ona jego. 
W tej kwestii od dawna był nieugięty. 
Nie od czterech lat, a już od niecałych dziewięciu.
Od czas zniknięcia jej ojca. 
Po tym jak ich ojciec przepadł w jednej z bram Jin-Woo z dużą łatwością zaczął zajmować rolę męskiego wzorca i opiekuna w życiu Jin-Ah. 
Nie próbował zastąpić ich ojca, ale starał się wykonywać jego rolę w jej życiu.
Z czasem gdy był coraz starszy wychodziło mu to coraz łatwiej i coraz naturalniej. A motem ich mama zachorowała i Jin-Woo musiał całkowicie poświęcić się roli opiekuna. 
 Opiekował się nią, ale nikt nie opiekował się nim. 
Jin-Ah wiedziała że jego brat w głębi duszy tęskni za uczuciem i swoją szybko utraconą niewinnością i chciał aby ktoś był u jego boku. 
Szkoda tylko że do tej pory Jin-Woo nie znalazł kogoś takiego.
***
Gdyby miał opisać w jednym zdaniu swoje pierwsze wrażenie na temat wychowawcy jego młodszej siostry...
Wyglądała na serdeczną osobę. 
- Musisz być starszym bratem Jin-Ah. 
Była mądrze wyglądającą nauczycielką w średnim wieku. Ktoś, kogo jasny uśmiech sprawiał, że druga osoba czuła się komfortowo. Znając okoliczności jego gospodarstwa domowego, w ogóle nie kwestionowała obecności Jin-Woo na spotkaniu rodziców/opiekunów.
 To było całkiem miłe. 
- Miło cię poznać. Jestem wychowawcą Jin-Ah. Nie zdawałam sobie sprawy, że Jin-Ah ma tak przystojnego starszego brata.
 Na jej bezczelne, ale miłe powitanie, Jin-Woo pochylił głowę.
Nie pamiętał żeby uczyła tutaj gdy on jeszcze był uczniem.
Musiała być nową nauczycielką przyjętą już po jego odejściu. Mówią, że pierwsze wrażenie było bardzo ważne. Po ich powitaniu mógł się trochę zrelaksować.
Wydawało się że nauczycielka podeszła z szacunkiem do kogoś tak młodego jak Jin-Woo. To też było dość miłe. 
Wyglądało na to, że przez swój ostatni rok jego młodsza siostra nie będzie nękana przez irytującego nauczyciela.
- Proszę usiądź. 
Wskazała na krzesło. Jin-Woo usiadł i spojrzał na nauczycielkę siedzącą za dużym biurkiem.
- Twoje siostra to naprawdę miła i uczynna dziewczyna. Nie masz się o co martwić jest idealną uczennicą. 
Rozmawiali o przeciętnych sprawach poruszanych  na tego typu spotkaniach między opiekunem a nauczycielem. Ich rozmowa trwała przez jakiś czas w dobrym nastroju. Ponieważ Jin-Ah była wzorową uczennicą, jej nauczycielka miała do powiedzenia tylko dobre rzeczy.
- Wiedziałeś że planuje iść na medycynę? 
- Owszem.
- Jej wyniki egzaminów były dobre, a jej ogólne oceny są doskonałe. Powinna być więcej niż w stanie dostać się do dobrej szkoły. Proszę jednak żebyś nie nakładał na nią zbyt dużej presji. 
Jin-Woo uroczyście skinął głową. Twarz nauczyciela była pełna oczekiwań wobec Jin-Ah. Prawdę mówiąc, wielu wychowawców klas maturalnych było przepełnionych stresem z powodu ocen uczniów. W końcu ostatnie lata ucznia w liceum decydowały o przebiegu jego życia.
Często słyszał że wielu nauczycieli było niechętnych do uczenia końcowych klas. 
Słyszał, że niektórych nauczycieli trzeba było czasami wpychać na te miejsca siłą. Mając to na uwadze, było jasne, że nauczycielem Jin-Ah był ktoś z pasją do tej pracy. Jako opiekun jego młodszej siostry, Jin-Woo był za to bardzo wdzięczny.
Spotkanie zbliżało się do końca po 15 minutach rozmowy.
Jin-Woo już miał wstać, ale wtedy nauczyciel ostrożnie zadał pytanie:
- Słyszałam że jesteś łowcom.
Jej oczy podczas zadawania tego pytania stały się poważne i nieruchome. Jin-Woo zdał sobie sprawę że coś jest na rzeczy. 
- Tak, jestem.
- Gdybym okazało się że Jin-Ah ma niezbędne umiejętności chciałbyś by poszła w twoje ślady? 
- Absolutnie nie.
Odpowiedź Jin-Woo była szybka i stanowcza. Nie musiał nawet o tym myśleć. Nigdy nie pozwoliłby żeby jego młodsza siostra nadstawiała karku w podziemiach. Nie ważne jaką rangę by miała. Nigdy by jej na to nie pozwolił, wiedząc jakle rzeczy mogą tam czyhać. 
Nie ważne czy nadal tak desperacko potrzebowaliby pieniędzy jak jeszcze kilka miesięcy temu. Nigdy by nie zezwolił jej na podejście do bramy.
Ani wtedy gdy nie mieli pieniędzy ani teraz gdy jin-Woo był w stanie zarabiać miliardy i dawać siostrze pieniądze na największe kaprysy.
Wyraz twarzy nauczyciela pociemniał.
- Tak myślałam.
Kiedy Jin-Woo spojrzał na nią podejrzliwie, nauczycielka kontynuował z wahaniem:
- Pytam dlatego, że... Ostatnio w naszej szkole jedna z uczennic przebudziła swoje moce, z tego powodu chce rzucić szkołę. Przestała nawet przychodzić na lekcję. Jeśli tak dalej pójdzie szkołą będzie zmuszona ją wydalić. Nawet jeśli planuje zostać łowca lepiej jest aby najpierw ukończyła szkołę. 
To było powszechne zjawisko. Ludzie, którzy dopiero co otrzymali Przebudzenie, zignorowali zdrowy rozsądek i rzucili się w zawód Łowcy. Mimo, że nie wiedzieli, na czym tak naprawdę polega ta praca, robili to z dumą, że różnili się od zwykłego człowieka. Nie rozumieli jak trudne i niebezpieczne jest to życie. Widzieli tylko powierzchnię poznaną w telewizji i internecie.
Bogactwo, sława i popularność. 
Media pokazywały twarze łowców rang S i A, czasami, chodź rzadko skupiały się na łowcach rangi B. O rangach C, D czy E nikt nie mówił i nie pamiętał. 
Łowcy zwłaszcza D i E byli wręcz pogardzani i uważani za margines jeśli chodzi o ten cały biznes. A to właśnie tych łowców było najwięcej. 
Niechętnie przyjmowani do dużych silnych gildii (D), lub nie przyjmowani nigdzie (E), pogardzani i tak słabo opłacani że nie mogli sobie pozwolić niekiedy na kupno najgorszych pancerzy czy broni. 
To wcale nie było wymarzone życie. A gdyby ta głupia dziewczyna miała niską rangę i brak wykształcenia bo rzuciłaby szkołę to później jej życie byłoby naprawdę trudne. 
Albo musiałaby wykonywać słabo opłacaną ciężka pracę nie mając wykształcenia albo musiałaby pozostać nisko rankingowym łowcom zarabiając tak samo źle i jeszcze dodatkowo narażając życie. 
Nauczycielka westchnęła ciężko. 
- Nie wiem za wiele na temat łowców dlatego pytam ciebie.
- Jaką rangę otrzymała?
- Z tego co słyszałam... To chyba najniższą.  
Jin-Woo westchnął ciężko kręcąc głową. Nawet samo wejście do podziemia wymagało ostrożności mając taką rangę. W 9 na 10 przypadków wejście do podziemia z beztroską postawą zrodzoną z arogancji skutkowało kalectwem lub śmiercią. Fakt, że taki los spotkał dziewczynę w wieku jego siostry, ciążył na Jin-Woo. Wiedział jednak, że to jej decyzja. Nikt jej do tego nie zmuszał. Mimo to zastanawiał się, czy była jakaś możliwość wybicia tej smarkuli tego kretyńskiego pomysłu z głowy. 
Tacy ludzie nie lubili, gdy im mówiono, co mają robić. Dlatego takie zadanie byłoby bardzo trudne. Nie dość że młoda to zaślepiona. Niezbyt dobre połączenie. 
- Jest przyjaciółką twojej siostry. Może mógłbyś z nią porozmawiać i nakłonić ją do ukończenia szkoły? 
Unosząc brwi zaskoczony Jin-Woo spytał o imię tej przyjaciółki. 
- Nazywa się Han Song-I.
No proszę jaki ten świat był mały. 
***
Gdy słońce zaczęło już zachodzić a niebo zmieniło kolor z błękitnego na jasno pomarańczowy Jin-Woo znalazł się przed domem kłopotliwego ucznia, o którego przekonaniu poprosił go nauczyciel Jin-Ah..
Tak właściwie to miejsce było dość blisko jego własnego mieszkania. 
Około dwóch minut spacerem. Jin-Woo prawdopodobnie mógłby uderzyć go kamieniem z własnego pokoju. Rozejrzał się po okolicy. Była to niewielka dzielnica pełna zniszczonych budynków. Był w stanie z grubsza stwierdzić, że, podobnie jak jego własna rodzina, prawdopodobnie dziewczyna nie dorastała w luksusach. 
Pamiętając swoją przeszłość rozumiał już czemu tak uparcie chciała stać się łowcą. 
Ale tacy ludzie w podziemiach nigdy nie mając łatwo.
On sam wiele razy został ranny. Łowca rangi E nawet kilka razy balansował między życiem a śmiercią. Gdyby nie rzadka choroba matki, nigdy nie podjąłby się tej pracy. Dla Łowcy rangi E podziemia były bardzo niebezpiecznym miejscem. 
Gdyby Jin-Woo przeszedł koło tej sprawy obojętnie i dziewczynie coś by się stało, to nigdy by sobie tego nie wybaczył. 
Dodatkowo miał wrażenie, że jej wypaczone spojrzenie na życie łowcy jest jego winą. 
W końcu poczuł zbliżającą się do niego obecność, podnosząc głowę i przyglądając się nadchodzącej osobie Jin-Woo dostrzegł problematyczną uczennicę.
Widząc jej twarz, Jin-Woo potwierdził, że to rzeczywiście ta sama dziewczyna.
Uczennica zauważyła Jin-Woo i przechyliła głowę,
- Korea to mały kraj. Tak jak myślałem, to ty. 
Jin-Woo podrapał się w bok głowy.
- Co pan tutaj robi?
Zgodnie z oczekiwaniami dziewczyna go rozpoznała.
Uczennica liceum, która chciała zostać Łowczynią. Była jedyną żeńską członkinią rajdów Yoo Jin-Ho.
Kiedy usłyszał jej imię od nauczycielki Jin-Ah, Jin-Woo był pewien, że to ona. Na wszelki wypadek poprosił o jej akta. Dzień, w którym przestała przychodzić do szkoły, był dniem, w którym zaczęły się rajdy Jin-Woo i jego. Kiedy zdał sobie z tego sprawę, Jin-Woo zrozumiał że ta cała sytuacja mogła być w pewien sposób jego winą, więc postanowił wziąć na siebie odpowiedzialność. Okoliczności ich rajdów były wyjątkowe i nie chciał wprowadzać dziewczyny w błąd, by myślała, że to, co z nimi robiła, będzie normą. W końcu w zeszłym tygodniu zarobiła 30 milionów won, taka kwota dla licealistki była niewiarygodnie duża.
Gdyby usłyszał w przyszłości, że zmarła w podziemiu, wiedział, że będzie się obwiniał bo to on nieumyślnie pchnął ja na tą ścieżkę. Postanowił więc poświęcić dziś czas, by ją przekonać. To nie byłoby takie trudne. Wystarczyło wiedzieć jak się do tego zabrać i jak rozmawiać z upartą licealistką .
Han Song-I wpatrywała się w Jin-Woo szeroko otwartymi oczami. Wyglądała na trochę niezdecydowaną.
- To ty jesteś tym łowcom z którym miałam pogadać? Nie wiem co nagadała ci nauczycielka, ale nie wrócę do szkoły. 
Próbowała zniechęcić go swoim uporem do tego co w swoim jej mniemaniu Jin-Woo chciał zrobić. 
- Zainteresowałem się tą całą sprawą tylko dlatego że przyjaźnisz się Jin-Ah. - Wytłumaczył jej spokojnie.
- Ach, jesteś jej bratem? Teraz rozumiem skąd nauczycielka cię wytrzasnęła. 
- Masz rangę E, tak? Zwykłe ataki nie podziałają na potwory. Będziesz potrzebowała jakieś magicznej broni. Broń ma to do siebie że się zużywa, co jakiś czas będziesz musiała kupować nową. Mówiąc szczerze średni interes. Planujesz walczyć gołymi pięściami? Niezbyt wygodne, wiem coś o tym. Chyba nie nakręciłaś się na tę robotę po tym jak zarobiłaś trochę grosza na naszych rajdach?
- Skończ te kazania. Sam masz rangę E. 
Jin-Woo uśmiechnął się lekko na jej słowa. Buntowniczy był z niej zawodnik. Kiedyś Jin-Woo był taki sam. Tylko że on miał powody aby nie słuchać rozsądku i pozostać w tym szambie. 
Jin-Woo wiedział, że mówienie dzieciom takim jak ona, żeby czegoś nie robiły, było najlepszym sposobem, aby to zrobiły. Od początku nie miał zamiaru przekonywać jej słowami. Po prostu pokazałby jej przebłysk rzeczywistości.
- Nie martw się, nie planuje nakłonić cię do zmiany zdania. 
Każdemu ciężko przyjąć informację o swojej bezsilności dopóki sam jej nie doświadczy. 
- W takim razie, co tu robisz?
Uśmiechając się ostro Jin-Woo wyjaśnił.
- Planują zrobić z ciebie dobrego łowcę.
***
Woo Jin-Chul miał świadomość że na jego biurku jak zwykle czeka stos papierów które musiał przejrzeć, podpisać, poprawić czy skorygować. Ale niestety dziś nie było mu dane siedzieć za biurkiem w biurze i czytać tych głupich papierów.
Dziś czekała go nieprzyjemna misja w terenie polegająca na robieniu za opiekunkę dla mściwego, aroganckiego idioty który zdradził swój kraj na rzecz pieniędzy dawanych mu przez Stany Zjednoczone. 
Dziś do Seulu miał przybyć Hwang Dong-Su łowca rangi S pracujący dla amerykańskiej gildii Scavanger. 
Tak więc czekał koło jednego z wejść do głównej hali odlotów wypatrując tego konkretnego łowcę. 
Nie było to szczególnie trudne. Szybko dostrzegł wysokiego umięśnionego mężczyznę w okularach przeciwsłonecznych, koszulce polo która pewnie była warta tylko ile trzy jego wypłaty, a jako szef departamentu nie zarabiał wcale jakoś bardzo mało, i pasku z ekstrawagancko pozłacaną klamrą. 
- W końcu przybyłeś. - Przywitał się Jin-Chul podchodząc do łowcy.
- A któż to. Kopę lat. Co taka szycha jak ty tutaj robi Woo Jin-Chul? 
- Jako przedstawiciel najwyższej izby kontroli łowców, muszę monitorować przybycia łowców rangi S do Korei.
Ktoś tak niestabilny i brutalny jak Hwang Dong-Su wymagał nadzoru gdy znalazł się w ich kraju. 
Już nie jego zauważył zimno Jin-Chul. Ten kraj przestał być jego domem gdy Hwang sprzedał swoją lojalność za dolary. 
Mógłby wysłać któregoś ze swoich agentów, ale Hwang uwielbiał prowokować swoich rozmówców a potem łamać ich kości z sadystycznym rozbawieniem migoczącym mu w oczach. 
Dlatego właśnie Jin-Chul nie chciał ryzykować i wysłać jakiegoś nieszczęśnika który dałby się sprowokować. 
Razem z przewodniczącym uznali że to najlepsze wyjście. Nawet jeśli im obu bardzo ono się nie podobało. 
- Najwyższej Izby Kontroli Łowców? Dalej robisz za prawą rękę tego zgreda Gun-Hee? Na twoim miejscu pozbył bym się jego lewej ręki, upewnił i się że nie może zrobić nic bez swojej prawej i przejął wszystko. 
Właśnie to był dowód prowokacji w jakie lubił bawić się Hwang. Naciskał tam gdzie najbardziej bolało i cieszył się obserwując efekty. 
I chociaż słowa łowcy trafiły tam gdzie powinny i krew w żyła Jin-Chul zaczęła się gotować na tak jawny brak szacunku do prezesa to nie dał tego po sobie poznać. 
Twarz Jin-Chul pozostała spokojna i bez wyrazu gdy zamiast odpowiedzieć na zaczepkę zapytał. 
- Jak długo planujesz pozostać w Korei?
- Jestem tylko przelotem. Wracam jak tylko załatwię tutaj parę spraw.
Gdy Hwang wyminął go Jin-Chul mając złe przeczucia ciągnął rozmowę dalej. 
- A jakie sprawy tutaj może mieć ktoś, kto porzucił swoją ojczyznę i przeniósł się do USA? Czyżby chodziło o pewnego łowce rangi E, niejakiego Sung Jin-Woo i łowcę rangi D Yoo Jin-Ho?
Hwang zatrzymał się a Jin-Chul poczuł jak magia zaczęła z niego wyciekać. 
- Czego innego można by spodziewać się po Departamencie Monitorowania Łowców? Pytasz o coś na co znasz odpowiedź. Chcesz.... Mnie zatrzymać?
Nie dając się zastraszyć Jin-Chul spojrzał spokojnie w świecące szkarłatem oczy Hwang Dong-Su. 
- Wykonuje swoje obowiązki.
Widząc że agent nawet nie drgnął gdy zaatakowała go  zastraszająca dusząca moc drugiego łowcy Hwang uśmiechnął ostro. 
- Lubię cię. Dołącz do mojej gildii, będzie ci się lepiej żyło bez tego starego zrzędy robiącego za twój kamień u szyi.
Oddychając równo i spokojnie Jin-Chul spojrzał w zimne oczy Hwanga. 
Miał nadzieję że Sung gdzieś się przyczaił i nie zrobi czegoś głupiego. 
W innym razie jeśli chłopak przeżyje Jin-Chul najpierw oderwie mu głowę gołymi rękami a potem zabierze się za wypełnianie tony dokumentów związanych z zamieszaniem Sung-Hwang. 
***
Nie potrzebowała przekonywania, żeby wejść do podziemi. Zwabiona perspektywą oglądania osobiście szkolenia nowych rekrutów Białego Tygrysa, podekscytowana, bez cienia podejrzeń, dołączyła do Jin-Woo. 
Jin-Woo zawiózł Han Song-I do miejsca, w którym Biały Tygrys będzie prowadził szkolenie dla nowych rekrutów w formie rajdu na bramę. Powiedziano mu, że rozpoczną treningi o 21:00, więc miał mnóstwo czasu.
Była to dzielnica, w której z jakiegoś nieznanego nikomu powodu pojawiało się dużo bram. Z tego powodu większość ludzi się wyprowadziła i łatwo było znaleźć parking. Jin-Woo usłyszał, że w okolicy jest co najmniej 8 opuszczonych budynków mieszkalnych. Gdy pozostali ludzie postanowią się już wyprowadzić, rząd planował po prostu zburzyć budynki i wyrównać cały obszar.
Ahn Sang-Min już czekał na nich wraz ze swoim zastępcom Hyun Gee-Chulem. 
Obaj mężczyźni przedstawili się uśmiechając się grzecznie do zaskoczonej Han Song-I. 
- Jestem szefem drugiego departamentu zarządzenia, Ahn Sang-Min.
- Hyun Gee-Chul asystent z tego samego departamentu.
Ahn Sang-Min był nieźle zaskoczony gdy dostał telefon od Sung Jin-Woo który chciał sprawdzić system szkolenia nowych rekrutów.   Może zainteresował się wreszcie gildią Białego Tygrysa. Wiedzą że taka okazja może się już nie zdarzyć, zgodził się natychmiastowo. Jeśli na własne oczy zobaczy ich system szkolenia, może zmieni swoje zdanie. 
- Nie przyszliśmy tutaj na pogawędki. Już prawie dziewiąta, powinniśmy ruszać.  
Nie czekając na ich odpowiedź, mężczyzna wrócił bliżej bramy. Jin-Woo mógł stwierdzić, że nie był zwykłym człowiekiem, był dość silny. Raczej ranga A. Chociaż gdyby porównać siłę tego mięśniaka do jedynego innego spotkanego przez Jin-Woo łowce rangi A, inspektora Woo to chłopak raczej nie miał się czym chełpić bo był widocznie słabszy. 
- Kto to był? - Spytał Jin-Woo.
- To nasz nowy rekrut. Ma rangę A, jest trochę naburmuszony odkąd usłyszał że zgodziłem się na twoją prośbę. Powiedział że podziemie to nie miejsce na zabawy... - Przyznał zawstydzony Ahn Sang-Min. 
Czyli miał rację, gość rzeczywiście miał rangę A.
Obawiał się jednak czegoś innego niż aroganckiego łowcy z ćwierć mózgiem. 
- Jakie rangi mają łowcy w oddziale?
- Jedna ranga A, siedem rang B, cztery rangi C, to daje w sumie dwunastu członków. 
- Tylu łowców rangi B i jeden z A na taką bramę? - Spytał zaskoczony Jin-Woo.
- Może to lekka przesada, na podziemia kategorii C, ale to nowi rekruci muszą najpierw zdobyć doświadczenie.
W głosie Ahn Sang-Mina pobrzmiewała wyraźna duma. 
Jin-Woo cały czas miał jednak wrażenie że taka liczba łowców rangi B i jeden  rangi A to przesada.
Nagle coś w umyśle Jin-Woo zaświeciło się. W rzeczywistości to był prawdziwy powód, dla którego Ahn Sang-Min pozwolił mu tak łatwo się do niego przyłączyć. Chciał pokazać Jin-Woo elitarnych nowych rekrutów Białego Tygrysa, aby pokazać mu wartość Gildii. Jednak wbrew oczekiwaniom Ahn Sang-Min i Hyun Gee-Chul, Jin-Woo spojrzał na rajd z rozczarowaniem w oczach.
Grupa szturmowa była zbyt silna na bramę takiej kategorii.
Jeśli rajd będzie zbyt łatwy jego plan się nie powiedzie. Może wtedy nawet wywołać dużo kłopotów, bo dziewczyna utwierdzi się w swoim błędnym przekonaniu że rajdy są łatwo przyjemną sprawą, kiedy w rzeczywistości tak nie było. 
Chociaż, może wtedy...
Może widząc przepaść jaka dzieli ją od pozostałych łowców wyruszających na ten rajd zrozumie jak trudno jest być łowcą mając rangę E. 
- Kiedy ruszamy?
Nie zdając sobie sprawy z prawdziwych intencji Jin-Woo, Han Song-I niecierpliwie spoglądała na bramę. Odwracając się do niego, Jin-Woo zobaczył, że jej twarz była pełna podniecenia i oczekiwania.
Ciekawe jak długo uda jej się zachować to podniecenie gdy zobaczy co czyha w bramie. 
Nim Jin-Woo zdążyłby podejść do bramy Gee-Chul zwrócił się do niego szeptem rozglądając się czy nikt ich nie słyszy.
- Twój czynny udział sprawiłby że rajd będzie zbyt prosty, czy mógłbyś trzymać się z tyłu? 
- Nie będę się wtrącał. - Obiecał mu spokojnie Jin-Woo. W końcu taki od początku był jego plan. 
Jutro wznowi rajdy z Yoo Jin-Ho, nie musiał ingerować w szkolenie nowych rekrutów Białego Tygrysa. Jutro miała się odbyć inauguracyjna walka jego armii cieni i mówiąc szczerze nie mógł się już doczekać. 
Nie chciał dodatkowo popisywać się przed nią żołnierzami. 
Gdyby dziewczyna zobaczyła, że z łatwością pokonuje magiczne bestie za pomocą swoich cieni, jej urojenia mogłyby się pogłębić. Jin-Woo i Han Song-I udali się przed bramę. 
W przeciwieństwie do rangi A, niektórzy z pozostałych Łowców powitali ich uśmiechem.
- Witajcie.
- Miło was poznać. 
Ponieważ celem rajdu nie były pieniądze, posiadanie większej liczby ludzi było dobrą rzeczą. Wszyscy prócz łowcy rangi A przedstawili się im. Najsilniejszy z łowców po prostu prychnął patrząc na nich z pogardą.
W końcu w oczach kogoś z jego rangą nie byli niczym poza żałosnym nieprzydatnym marginesem łowców. 
Nowi rekruci wchodzili do Bramy jeden po drugim. Han Song-I zatrzymała się przed bramą i zwrócił się do Jin-Woo,
- Nie idziesz? - Spytała zmieszana patrząc na Jin-Woo.
- Pójdę tuż za tobą, nie martw się. 
Z twarzą pełną zdenerwowania dziewczyna skinęła głową i weszła.
Jin-Woo westchnął lekko i stanął przed Bramą. 
Coś było nie tak.
Brama bez przerwy falowała i drżała.
O ile ktoś nie był w trakcie wchodzenia lub wychodzenia, powinien pozostać nieruchomy jak tafla wody. 
Ale w tej chwili, mimo że nikt nie wchodził ani nie wychodził, Brama falowała, jakby ktoś naruszył taflę jeziora. Coś się zmieniło. Jin-Woo położył dłoń na Bramie. Powierzchnia Bramy przywarła do jego dłoni jak lepka substancja i zaczęła pełzać po jego skórzę.
Jin-Woo gwałtownie odwrócił głowę i spojrzał w oczy Ahn Sang-Minga i jego asystenta. Pracownicy bardzo szybko zdali sobie sprawę że coś jest nie tak. Jin-Woo zdążył jedynie krzyknąć do nich: 
- Natychmiast wezwijcie wsparc...!
Zanim Jin-Woo zdążył skończyć, został wciągnięty przez Bramę.
Obaj mężczyźni patrzyli na bramę z obwisłymi szczękami podczas gdy ta zaczęła zmieniać swój kolor z jasnoniebieskiego na czerwony nadal niespokojnie falując. 
Jakby kropla krwi spadła na powierzchnię wody, powierzchnia bramy szybko poczerwieniała. Obaj mężczyźni niestety wiedzieli co to oznaczało. A nie oznaczało nic dobrego, dla nikogo. Zwłaszcza dla łowców którzy właśnie bramę przekroczyli. 
Zdecydowanie nie powinna być to czerwona brama. 
A ci niewyszkoleni i nieprzygotowani nieszczęśnicy nie powinni jej przekraczać. 
Musieli powiadomić gildię. 
A dokładniej ich mistrza, natychmiast.
***
- Niezłe auto. - Stwierdził leniwie Hwang Dong-Suk siedząc na kremowym obitym skórą siedzeniu czarnego eleganckiego mercesdesa. 
- Nie jest godne transportowania łowcy klasy S. - Stwierdził szczerze Jin-Chul.
Mówiąc to miał jednak na myśli że to auto pomimo swojego dobrego stanu nie było wystarczająco dobre dla prezesa Go Gun-Hee który był również łowcą rangi S.
To auto było... niewielką złośliwością ze strony Stowarzyszenia. Używano go do transportowania ważnych osób, jednak tylko tych za którymi prezes nie przepadał. 
To był taki wewnętrzny złośliwy żart Stowarzyszenia i  informacja równocześnie.
Ten mercedes był jedynym tego typu w Stowarzyszeniu, aby widzący go łowcy wiedzieli że jest nim wieziony ktoś problematyczny, na którego trzeba uważać.
O ukrytym znaczeniu słów Jin-Chula, Hwang jednak nie mógł wiedzieć. 

- Cóż, jadąc taką prędkością, byłbym szybciej gdybym po prostu pobiegł. - Stwierdził po chwili Hwang. 
Jin-Chul spojrzał na licznik widząc 95 kilometrów na godzinę. Prędkość wcale nie była mała, nie zamierzał łamać prawa drogowego, dla zachcianki jakiegoś zasmarkanego zdrajcy. 
- Jak przebiegł pogrzeb mojego brata? - Spytał po chwili ciszy Hwang Dong-Su od niechcenia. 
- Nie mogliśmy odzyskać jego ciała. Rodzina zajęła się pogrzebem. Chciałbyś go odwiedzić?
- Nie. Nie interesują mnie zmarli. Obchodzą mnie tylko szczątki brata.
- Więc gdzie pragniesz się udać?
- Do podziemi, oczywiście. Gdzie może być taka gnida jeśli nie w podziemiach?
Woo Jin-Chul zacisnął usta domyślając się że Hwang  ma na myśli Sung Jin-Woo. 
Czyli jednak dążył do swojej wendetty. Cudownie. 
Jin-Chul nie miał pojęcia czy Sung byłby na tyle silny żeby w ogóle spróbować walczyć w Hwang Dong-Su. Pokonał asasyna rangi B i sam czyścił podziemia kategorii C. 
Na pewno miał minimum rangę A. Nie miał jednak wystarczających informacji czy chłopak była na tyle silny by mieć rangę S. A nawet gdyby ją miał to przepaści jeśli chodzi o siłę w randzie S były niekiedy naprawdę ogromne. 
Nawet gdyby młody chłopak kwalifikował się do tej rangi nie oznaczałoby to z automatu że da sobie radę z łowcom tak silnym i krwiożerczym jak Hwang. 
Jin-Chul wiedział jak powinien się w takiej sytuacji zachować i co kazała mu prezes. Ale nawet mimo to czuł się bardzo skonfliktowany. 
Gdyby Hwang znalazł łowcę Sunga, jedyne co Jin-Chul mógł zrobić to przyjąć rolę mediatora. Ale ktoś pokroju Hwang Dong-Su nie słuchał argumentów i głosu rozsądku. Jin-Chul obawiał się że jego próba rozmowy wtedy nie zadziała. A był  zbyt słaby by walczyć z Hwangiem. 
Dla niego to byłoby praktycznie samobójstwo. Gdyby Jin-Chul się wtrącił to po zabiciu Sung Jin-Woo zabiłby zapewne też jego. Albo w najlepszym razie dotkliwie skatował.
Nic nie byłoby w stanie powstrzymać Hwnga przed zabiciem łowcy Sung Jin-Woo gdyby faktycznie tego chciał. 
Wiedział to Jin-Chul jak i sam Hwang.
- Jak niby zamierzasz ich znaleźć? W Korei jest nieskończenie wiele bram.
- Mamy 21 wiek. - Przypomniał mu rozbawiony Hwang Dong-Su  wyciągając telefon. - Sung Jin-Woo... Wygląda na to że właśnie wszedł do podziemi. Panują tam zasady różniące się od tych znanych tutaj, przecież wiesz. Czego bym z nim nie zamierzał zrobić to i tak nie twoja sprawa.
- Wiem. 
Jin-Chul zacisnął zęby czując jak bezsilność kłuje go prosto w serce.
***
Mistrz Gildii Białego Tygrysa, Baek Yoon-Ho, natychmiast pojawił się na miejscu po otrzymaniu wiadomości. Hyun Hee-Chul i Ahn Sang-Min, stali przy bramie mając ponure wyrazy twarzy.
- Zamknięte na amen. - Stwierdził pusto mistrz gildii odrywając dłoń od nieprzeniknionej krwistej magicznej tafli. 
Twarz Baeka Yoon-Ho stwardniała.
Nie mogli nic zrobić. W przeciwieństwie do innych sytuacji kryzysowych, nie można było udzielić pomocy osobom znajdującym się w środku. Baek Yoon-Ho zwrócił się do Ahn Sang-Mina.
- Nieciekawie to wygląda. To miała być brama kategorii C?
- Tak szefie. 
- Rozmawiałeś ze Stowarzyszeniem?
- Tak, ale udają głupich. Twierdzą że ta brama to na pewno C.
- Gnojki!
Baek Yoon-Ho zaklął głośno. Czerwone Bramy były zjawiskiem ograniczonym do bram wysokiej kategorii. Bramy mogące zabrać łowców do zupełnie innego świata mogły mieć jedynie kategorię B, A i S. Nigdy nie pojawiła się czerwona brama z kategorią C, chociaż nie pojawiła się też nigdy czerwona brama kategorii S, na całe szczęście. Miejsca za czerwoną bramą były zbyt niebezpieczne i nasycone magią żeby kiedykolwiek mogły mieć kategorię poniżej B.
 Brama przed nim musiała mieć przynajmniej kategorię B. Gdyby mieli pecha, mogliby to być nawet kategoria A. Gdyby naprawdę mieli pecha, coś powyżej...
- Mamy zmierzyć jej moc własnym sprzętem? - Spytał po chwili Ahn.
Baek Yoonho potrząsnął głową,
- Nie ma potrzeby. Pojawienie się czerwonej bramy wypaczy każdy wynik. Teraz już niczego się nie dowiemy. 
I dlatego Stowarzyszenie mogło zaprzeczyć wszystkiemu. Ponowne zmierzenie Czerwonej Bramy było niemożliwe, więc nie byłoby dowodów na to, że pomylili swoje początkowe pomiary. Mimo wszystko ranga Bramy nie była w tej chwili ważna,
- Ilu naszych weszło do środka? 
- Dwunastu.
- Jakieś wyższe rangi? - Spytał z nadzieją Beak Yoon-Ho.
Od rang tych ludzi będzie zależało ich życie oraz to czy czerwona brama się otworzy czy wcześniej zostanie przez nich oczyszczona. 
- Jeden łowca A i siedmiu B.
Mistrz gildii zacisnął usta gdy zmartwienie na jego twarzy pogłębiło się. 
- Mało... Jeśli to B to wymaga minimum trzech łowców rangi A. Jeśli jednak to będzie A to wymagałaby przynajmniej jednego łowcy S lub minimum 10 A. W takim wypadku możemy uznać wszystkich którzy weszli za zmarłych. Jeśli będą mieli szczęście troje lub czworo najsilniejszych przetrwa... Wątpię w to.
Uznając że to dobry moment na wyjawienie takiego jednego małego szczegółu Ahn Sang-Min wtrącił się. 
- Cóż... w środku jest dwóch łowców nie z naszej gildii.
- Co to za jedni? - Spytał  zainteresowany Beak.
- Jednym z nich jest łowca którego od jakiegoś czasu obserwuje. Jego siła... znacznie wykracza poza jego rangę.
Beak Yoon-Ho spojrzał z uniesioną brwią na podwładnego zaciekawiony. 
- Jaka ranga?
- E.  - Przyznał po chwili wahania. - Ale widziałem jego siłę. Ktoś mający rangę E nie mógłby użyć „Ukrycia” i nie emanowałby taką mocą. 
Najpierw słysząc rangę tego łowcy Beak wyglądał jakby połknął robaka, gdy jednak Ahn Sang-Min wyjaśniał dalej jego skrzywiona mina zmieniała się stopniowo w zmieszanie. 
***
Jin-Woo mówiąc delikatnie był nieźle zaskoczony miejscem w którym się znalazł. 
W przeszłości czytał w internecie o Czerwonych Bramach, nigdy jednak jeszcze do żadnej nie wszedł. 
Obecnie stał pośród lasu pokrytego grubą warstwą śniegu. W miejscu które nijak nie przypominało zwykłych podziemi. 
- Gdzie my jesteśmy?!
- To nie wygląda jak podziemie!
- Brama zniknęła! 
Pozostali Łowcy rozejrzeli się i nie mogli ukryć paniki. Kiedy byli pogrążeni w chaosie, Jin-Woo spokojnie rozejrzał się ze zmrużonymi oczami.
Nie wyczuwał wokół siebie niczego niepokojącego. Jakby stał pośród zwykłego lasu. 
Dzięki Systemowi nawet w takiej sytuacji potrafił zachować spokój. Pierwszą rzeczą, którą przeanalizował, były drzewa. Olbrzymie, zimozielone, rozłożyste, sięgające wysoko w niebo. Wierzchołki drzew pokryte były śniegiem. Spuścił wzrok i napotkał czyjeś oczy. Był to łowca rangi A Kim Chul, który również obserwowała otoczenie.
Obaj spojrzeli na siebie, a potem odwrócili wzrok. Han Song-I podeszła do Jin-Woo i lekko szarpnęła go za rękaw.
- Coś jest nie tak, prawda?
Jej oczy były pełne strachu. Pewność siebie, którą okazywała na zewnątrz, całkowicie zniknęła. Nagle ręka Jin-Woo wystrzeliła w kierunku jej twarzy.
Oczy dziewczyny rozszerzyły się.
Strzała złapana przez Jin-Woo lekko zadrżała, jakby zła, że nie trafiła w cel. Celem było czoło Han Song-I.
Jin-Woo złamał lodową strzałę która delikatnie oszroniła jego dłoń, musiała być nasiąknięta jakąś magią zamrażającą.
Zdając sobie sprawę z tego, co się właśnie stało, twarz Han Song-I pobladła. Jednak krzyk, który rozbrzmiał, nie pochodził od niej.
Krew sączy się z ust Łowcy, gdy ten upadł na ziemię, ze skroni wystawała mu strzała która oszroniła jego włosy i skroń. Na śniegu pojawiła się plama krwi. Łowcy zaczęli krzyczeć ze strachu. Dwie strzały poleciały w ich kierunku w tym samym czasie. Dzięki temu większość z nich nie widziała, jak Jin-Woo łapie drugą strzałę łamie ją i odrzuca bynajmniej nie będąc pod wrażeniem tego ataku. 
- Zasadzka!
- Na drzewie!
Jeden z łowców rangi B wskazał punkt na szczycie odległego drzewa. Na długo zanim wskazał, oczy Jin-Woo i Kim Chula już patrzyły w tym kierunku. Na czubkach drzew stały dwie osoby.
Chociaż nie można było ich nazwać ludźmi.
Białe włosy. Skóra blada jak śnieg. Srebrne oczy. I oczywiście znak rozpoznawczy ich rasy, szpiczaste uszy. 
Ze względu na ich piękną urodę i fakt, że można je było zobaczyć tylko w podziemiach wysokiej kategorii byli dość sławni.
Lodowe Elfy.
Ci którym nie dane było zmierzyć się z nimi twarzą w twarz nazywali je elfami. Jednakże nieliczni którym udało się przetrwać potkanie z nimi, nadali im inną nazwę. Bardziej adekwatną dla tych strasznych istot bezdusznie polujących na łowców. Białe Demony.
Oczy Jin-Woo stały się ostre. Ich cele nie były przypadkowe. Łowca zabity strzałą był świeżo przebudzonym łowcom rangi C po trzydziestce. Oprócz Han Song-I był najsłabszy z grupy. Mieli czujne oko że tak szybko i z takiej odległości udało im się namierzyć dwoje najsłabszych łowców. 
Gdyby to wydarzenie miało miejsce dwa miesiące temu, to on byłby jednym z celów. 
Widząc że zostali zauważeni a ich zadanie zostało połowicznie wykonane Elfy zniknęły. Zeskoczyli z drzewa i zniknęłi w gęstym mroźnym lesie.
Kim Chul w końcu otworzył usta. Ponieważ był jedynym A-rankingowcem w rajdzie, wszyscy zwrócili na niego oczy. W końcu był technicznie liderem tego rajdu.
- Nie wiem ile z was zdaję sobie z tego sprawę, ale trafiliśmy na Czerwoną Bramę. 
Ton głosu Kim Chula był pełen protekcjonalności i arogancji, ale nikt nie odważył się narzekać.
- Nie wyjdziemy stąd dopóki nie zabijemy bossa. 
Wielu Łowców jęknęło z rozpaczą. Niektórzy z nieświadomych liczyli na ratunek, a fakt, że taka pomoc nie nadejdzie, zdruzgotał ich ducha. Kim Chul kontynuował:
- Pozwólcie że jeszcze raz się przedstawię. Nazywam się Kim Chul jestem łowcą rangi A. Ustaliliśmy już że to Czerwona Brama. Od teraz ja tutaj dowodzę, zajmę się naszym przetrwaniem. Nie będę wam jednak wciskał kitu że wszyscy tutaj przeżyją. Możemy czekać niezliczone miesiące nim brama się otworzy. Nie ma żadnej gwarancji że do tego dotrwamy. To podziemie musi mieć minimum kategorię B. W takim miejscu ciężko zarządzać dużą grupą. Dlatego uformuję specjalny oddział, który wraz ze mną zajmie się czyszczeniem podziemia. Jeśli tutaj zostaniem, albo zginiemy z wyziębienia albo wpadniemy w zasadzkę. Jeśli nie będzie żadnych chętnych żeby do mnie dołączyć pójdę sam. Jacyś ochotnicy?!
Z szerokimi ramionami i mocnym spojrzeniem w oczach Kim Chul wyglądał na dość niezawodnego. Po krótkiej przerwie Łowcy zgodnie podeszli do mężczyzny,
- Ja pójdę.
- Ja też.
- I ja.
Jin-Woo rozumiał czemu praktycznie wszyscy zaczęli podchodzić do Kim Chula. Z łowca rangi A u boku mieli większą szanśe na przetrwanie. 
Jednak Kim Chul odepchnął jednego z mężczyzn, który do niego podszedł.
Powstrzymywał się, ale to była siła łowcy rangi A. Mężczyzna cofał się, trzymając się z bólu za klatkę piersiową.
- Nie ty.
- He? 
- Ty też nie. Ty, ty i ty też nie. 
Oprócz mężczyzny Kim Chul wskazał na kilku innych, w tym Jin-Woo i Han Song-I. Oczy Jin-Woo drgnęły, zdając sobie sprawę z intencji Kim Chula. Domyślił się tego już w momencie gdy mężczyzna powiedział o uformowaniu specjalnego oddziału. Mięśniak wskazał w sumie 5 osób. Łowcy w randze C i poniżej.
- Niestety nie mogę zabrać nikogo poniżej rangi B. Jeden dzień tutaj odpowiada jednej godzinie na ziemi. W najgorszym przypadku mogą upłynąć miesiące nim pokonamy bossa. Nie mogę pozwolić sobie by coś mnie spowalniało.
- Spowalniało?!
Łowcy, którzy zostali wykluczeni, próbowali zaprotestować, ale zostali uciszeni, gdy Kim Chul spojrzał na nich wściekle. Po chwili gdy już się uspokoił, kontynuował z fałszywą dobrocią w głosie.
- Wszystko co musicie zrobić to przetrwać do czas zabicia przez nas bossa. To i tak będzie bezpieczniejsze dla was niż walka z wysokopoziomowymi potworami. 
Wykluczeni Łowcy spojrzeli błagalnie w kierunku innych Łowców z grupy Kim Chul, ale żaden z nich nie wystąpił naprzód. Wszyscy odwrócili wzrok. Z wyjątkiem jednego.
- Przepraszam. Mogę jeszcze zmienić swoją decyzję?
- Jeśli chcesz. 
Kim Chul wzruszył ramionami patrząc na kobietę jakby była niespełna rozumu, ale nie oponował. 
Kobieta bez wahania podeszła do Jin-Woo. Kim Chul spoglądała tam i z powrotem między kobietą a Jin-Woo. Tank parsknął, a następnie przemówił donośnym głosem:
- Zwolniło się miejsce. Mogę wziąć jednego z was. 
Mężczyzna, który został wcześniej popchnięty, szybko podbiegł do Kim Chul z nadzieją w oczach.
- Ja pójdę!
Jin-Woo wpatrywał się w kobietę u swojego boku podejrzliwym spojrzeniem. Spoglądając mu w oczy, kobieta cicho przemówiła, aby nikt inny nie słyszał,
- Ten gość nie widział nadlatującej strzały. 
Tylko dlatego, że byłeś wysoko w rankingu, nie oznaczało to, że wszystkie twoje statystyki były równomiernie rozłożone. Tank nie potrzebował tak bardzo rozwiniętych zmysłów jak chociażby asasyn. Statystyki nie zależały tylko od rangi ale i od klasy. 
- Nie masz rangi E prawda?
***
Tymczasem za Czerwoną Bramą.
Wyraz twarzy Baeka Yoon-Ho znów był ciemny. Ahn Sang-Min krótko wyjaśnił kim był Sung Jin-Woo, ale Mistrz Gildii nie był przekonany.
- Ale nie masz na to żadnych dowodów? 
- Nie...
- W takim razie mogę pokładać swoje nadzieje tylko w Kim Chulu. 
Nagle odezwał się jeden z agentów przybyłych z mistrzem. 
- Kim Chul nie powinien mieć żadnych problemów. 
Był to szef pierwszego departamentu zarządzania. Joo Sung-Chan. 
- Wyniki Kim Chula ze szkolenia są bardzo imponujące. Może równać się z obecnymi członkami głównych sił Białego  Tygrysa. 
Słysząc z jaką pewnością siebie Joo Sung-Chan to mówił Beak Yoon-Ho rozluźnił się nieco. 
- Według tego co powiedziałeś ten łowca rangi E jest jednym z ponownie przebudzonych? Dobrze słyszałem. 
Joo Sung-Chan parsknął szyderczo.
- W porównaniu z taką bezpodstawną teorią, łowca Kim Chul będzie nieskończenie bardziej niezawodny.
Wyraz twarzy Ahn Sang-Mina stwardniał. Mężczyzna był rażąco protekcjonalny. Jednak Ahn nie zamierzał z nikim się kłócić. Wiedział że ma rację. 
Wszyscy czterej mężczyźni jednocześnie zwrócili się w stronę Czerwonej Bramy.
Nagle jednak dostrzegli że nie daleko nich stanęła czarne nieznane auto. 
- Hę? A co tu się dzieję? - Spytał mężczyzna wychodzący z tylnych drzwi pojazdu. - To miała być brama kategorii C... Czyżby okazała się A? Czemu szanowny szef gildii Białego Tygrysa się tutaj znalazł?
Woo Jin-Chul wysiadł z auta i ruszył cicho za Hwang Dong-Su który najwyraźniej już próbował zajść za skórę innemu łowcy rangi S. 
Ten żałosny kretyn nie umiał wytrzymać godziny bez antagonizowania kogokolwiek. 
Woo Jin-Chul nie uważał się za osobę zawistną czy mściwą, ale czekał na moment gdy Hwang Dong-Su dołączył do swojego brata w miejscu gdzie nikomu już nie będą psuli krwi. 
Widząc najbardziej nielubianego przez siebie Koreańskiego, przynajmniej dawniej, łowcę rangi S Beak Yoon-Ho zacisnął zęby czując jak jego krew zaczyna się gotować. 
- Hwang Dong-Su.
Baek Yoon-Ho nie mógł tego wiedzieć, ale jego oczy zrobiły się żółte ze złości.
- Co robisz w Korei? - Spytał nieco zbyt agresywnie Beak Yoon-Ho rzucając szybkie spojrzenie inspektorowi Woo. Nie był zdziwiony że akurat stoicki Woo Jin-Chul został wysłany do pilnowania tego zdradzieckiego kretyna. Komu innemu Go Gun-Hee ufałby tak bardzo aby powierzyć tak delikatne zadanie?
- Wpadłem coś załatwić. Nie spodziewałem się spotkać tutaj ciebie.
- Jakie interesy na naszym terenie może mieć ktoś taki jak ty?! - Spytał ostro szef Białego Tygrysa czując jak magia buzuje mu pod skórą.
Woo Jin-Chul miał ochotę podejść do auta którym przyjechał i uderzyć głowę o maskę, widząc jak łatwo Beak Yoon-Ho traci nad sobą panowanie, tak jak chciał tego Hwang który uśmiechał się do niego z kpiącą satysfakcją.
Akurat dziś pilnując Hwang Dong-Su musiał natknąć się na Koreańskiego łowcę rangi S który był tak porywczy. 
Już po kolejnych kilku minutach rozmowy Woo Jin-Chul widział że walka jest nieunikniona gdy wściekły Hwang zaatakował jednego z członków personelu Białego Tygrysa a Yoon-Ho natychmiast zareagował gotów do ataku.
Mając świadomość że walka między dwoma łowcami rangi S może zniszczyć sporą część miasta, nie tylko te jedną wyludnioną dzielnicę, Woo Jin-Chul nie miał innego wyjścia jak zareagować i spróbować ich rozdzielić. 
Gdy kurz opadł kilku pracowników Białego Tygrysa, w tym Ahn Sung-Min, Joo Sung-Chan i  Hyun Hee-Chul patrzyli szeroko otwartymi oczami pełnymi szoku i niedowierzania jak pomiędzy ich szefem a Hwang Dong-Su pojawił się Woo Jin-Chul i stał nietknięty trzymając w obu swoich dłoniach zatrzymane pięści dwóch łowców rang S a rękawy jego koszuli i marynarki są całkowicie postrzępione i zniszczone aż do ramion. 
- Nieźle. - Przyznał rozbawiony Hwang widząc Jin-Chul trzymającego jego pieść i nadal stojącego na nogach o własnych siłach. - Byłeś w stanie nas powstrzymać. 
Bean Yoon-Ho patrzył szeroko otwartymi oczami na Jin-Chul który puścił ich obu i zaczął rozmasowywać swoje dłonie.
- Gdybyście nie zredukowali swojej siły na czas nie miałbym rak. - Przyznał spokojnie Jin-Chul.
Beak Yoon-Ho był doskonale świadomy że gdyby z jego winy inspektor Woo Jin-Chul został ranny to prezes Go Gun-Hee miałby jego głowę a siła jego gildii i jego ranga wcale by go wtedy nie uratowały. Wtedy nic by go już nie uratowało.
- Pierwszy podejrzewałem Sung Jin-Woo o ponowne przebudzenie. Jednak gdy sprawdziłem go dwa miesiące temu nadal miał rangę E. Nie wiem czy obwinianie o to całe zdarzenie łowcy Sung Jin-Woo to trafiony strzał.
Wzruszając ramionami Hwang Dong-Su uśmiechnął się drapieżnie. 
- Wiem. Jeśli zastawili pułapkę to za wszystkim musiał stać dzieciak od Yoo Jin. To tylko wymówka. By zabić kolejną ludzką istotę. Ten śmieć i tak nie wyjdzie żywy z czerwonej bramy.
Mężczyzna wsadził ręce do kieszeni, odwrócił się i zaczął wracać do auta. 
- I chuj bombki strzelił. Spadam stąd.
Gdy Woo Jin-Chul ruszył już za Hwangiem Beak Yoon-Ho zdał sobie sprawę że może faktycznie jest coś na rzeczy. Nie chodziło nawet już o zdanie jego podwładnego Ahn Sang-Mina czy o chorą obrzydliwą rządzę krwi Hwanga. Chodziło o to co powiedział inspektor Woo. 
Mistrz Białego Tygrysa wiedział, że inspektor mówił półprawdę lub bawił się swoimi wypowiedziami tak aby słuchający miał wrażenie że usłyszał to co chciał podczas gdy inspektor nie miał tego na myśli. 
Woo Jin-Chul prawie nigdy nie kłamał. 
Ten mężczyzna był bardzo sprytny i błyskotliwy już jakiś czas temu Beak Yoon-Ho nauczył się analizować wszystko co ten mężczyzna powie, gdyż rzadko mówił o wszystkim otwarcie, a częściej ukrywał znaczenia swoim słów między wierszami. 
Pierwszy podejrzewał łowcę Sunga o ponowne przebudzeni i z ramienia Stowarzyszenia sprawił to i wyszło że dwa miesiące temu miał rangę E. 
Według pomiaru, ale Woo Jin-Chul nie powiedział otwarcie że nadal jest tak samo słaby jak łowca rangi E, ani nie powiedział też że łowca Sung nie przeszedł powtórnego przebudzenia, a jedynie stwierdził że podejrzewał go o to jako pierwszy. 
Będąc coraz mniej pewnym tego jak tak naprawdę silny jest Sung Jin-Woo, Brak Yoon-Ho uznał że po prostu zobaczy czy ten dzieciak wyjdzie żywy z tego cholernego bałaganu. 
Wątpił że w tak niesprzyjających okolicznościach łowca rangi E tak po prostu przeżyje. 
***
- Nie masz rangi E,prawda? - zapytała bezczelnie kobieta.
Jin-Woo kiwnął słabo głową, mając świadomość że teraz, tutaj, kłamstwo nie ma znaczenia.
- Mogę cię o coś zapytać? - Spytał Jin-Woo.
- Pewnie.
Jin-Woo spojrzał na stojącą nieco dalej od nich grupę Kim-Chula rozmawiającą ze sobą i robiącą plany. 
- Dlaczego jesteście tacy opanowani? Przecież jesteście rekrutami. 
- Pierwszą lekcją na szkoleniu było: „W podziemiu może zdarzyć się wszystko.”Kim-Chul odbył nawet specjalne indywidualne szkolenie. Ma dołączyć do głównych sił gildii. 
W podziemiu wszystko może się zdarzyć. Jin-Woo wiedział o tym lepiej niż ktokolwiek inny tutaj.
Nie bali się tylko dlatego, że otrzymali pewne wykształcenie. Z jednej strony dobrze było że nie panikowali i nie biegali dookoła przerażeni, ale to było tak naprawdę słabe pocieszenie. Zdał sobie sprawę, że różnica między nimi a Han Song-I jest niewielka. Usiedli w klasie i nauczyli się kilku rzeczy, ale jak przydatne byłoby to w prawdziwej sytuacji? Wydymali arogancko pierś, nie zdając sobie sprawy z grozy podziemia.
Pewnie dlatego tak chętnie wszyscy chcieli dołączyć do Kim-Chula łudząc się że idąc na bossa z jednym łowca rangi A mają jakąkolwiek szansę. 
Nie mieli. 
W rzeczywistości, chodząc po podzianiu, jak gdyby znali każdy zakamarek, mogło wytworzyć w nich arogancję. 
Grupa przygotowująca się przy boku Kim-Chula wyglądał na pewną siebie i zaskakująco zrelaksowaną. Nie zdawali sobie sprawy z realnego zagrożenia. Nawet sam Kim-Chul promieniał arogancją, chyba najbardziej z nich wszystkich.
Kim-Chul szedł w ich kierunku, gdy zbliżył się do nich jego wzrok spotkał się z oczami Jin-Woo.
- Pójdziemy ścieżką. 
Z powodu jego szorstkiego i niskiego głosu, bez względu na jego intencje, głos mężczyzny był groźny.
Nie był tutaj, aby po prostu powiadomić ich o planach swojej grupy. W oczach Kim-Chula widać było pytanie, co zrobi drużyna Jin-Woo. Pod jego słowami kryło się poważne ostrzeżenie. 
„Nie idźcie za nami.”
Jin-Woo rozejrzał się i odpowiedział. 
- Pójdziemy do lasu.
Łowca kiwnął głową.
- Powodzenia. 
- Wzajemnie.
Drużyna Jin-Woo skierowała się do lasu. Po zobaczeniu, jak znikają w oddali, Kim-Chul wybuchnął śmiechem, który trzymał.
- Idioci?
- Co masz na myśli.
- Spójrz. 
Kim-Chul wskazał dłonią jedno z drzew niedaleko nich, potem przeniósł dłoń na kolejne i kolejne. Na korze każdego ze wskazanych drzew widać było głębokie ślady pazurów. Jakby jakieś wielkie zwierze w ten sposób oznaczało swój teren.
- To przecież...?!
- Lodowe Niedźwiedzie!
- Tak. Powinni po prostu poczekać tutaj. Ten las jest terytorium lodowych niedźwiedzi. 
Kim-Chul spojrzał szyderczo w las. Z powodu jednego łowcy rangi E wszyscy zginą. Co za głupek.
Moment...
Kim-Chul zmarszczył brwi. W tamtej grupie była łowczyni rangi B i kilku z rangą C.
Uśmiech zniknął z jego twarzy.
Dlaczego  od razu założył że dowodził ten słaby łowca rangi E? 
Z drugiej strony czy miało znaczenia kto tam dowodził? 
I tak wkrótce wszyscy zginą.
Nie zamierzał przejmować się trupami.
***
Jin-Woo szedł przed grupą. Jednak zrobił tylko kilka kroków, gdy Park Hee-Jin wyprzedziła go i zablokowała mu drogę.
- Nie możemy iść dalej!
- Dlaczego? 
Spytał Jin-Woo z lekką irytacją i skrzyżował ramiona na piersi. 
Wskazała na otaczające ich drzewa,
- Widzisz to?!
Duży ślad pazurów na drzewie.
- I tam też.
W rzeczywistości trudniej było znaleźć nieoznaczone drzewo niż to oznaczone.
- To terytorium lodowych niedźwiedzi.
Normalne niedźwiedzie polarne były zwierzętami bardzo niebezpiecznymi. Jak potwornie więc niebezpieczne byłyby potworne magiczne odpowiedniki tych zwierząt?
Odpowiedź: Niebywale. 
A teraz Jin-Woo poprowadził swoją drużynę na terytorium tych przerażających magicznych bestii. To zrozumiałe, że Park Hee-Jin była wściekła i przestraszona. 
Jin-Woo także to rozumiał. Powinien zapewne wyjaśnić im co ma na myśli.
- W tym lesie musimy martwić się tylko o lodowe niedźwiedzie. Ale te niedźwiedzie nie są jedynymi mieszkańcami tego miejsca. 
Park Hee-Jin w końcu zrozumiała znaczenie działań Jin-Woo. Jeśli ten las był domem dla wielu lodowych niedźwiedzi, a na to wskazywały tak liczne ślady na drzewach, oznaczało to, że nie ma tu nic, co zagrażałoby niedźwiedziom. Oznaczało to, że nie musieli się martwić o żadne magiczne bestie silniejsze niż lodowe niedźwiedzie.
Kobieta poczuła się zawstydzona, że świadomie krzyczy na mężczyznę przed sobą, podczas gdy on właściwie myślał logicznie.
Jedną z najbardziej przerażających rzeczy w podziemiach było to, że nie wiedziałeś, jaki wróg czeka za rogiem. W końcu poznanie wroga to połowa sukcesu. A w tym lesie informacja o wrogu była wydrapana na każdym drzewie.
Bez względu na to, jak silne były te lodowe niedźwiedzie, Jin-Woo był pewien, że były słabsze niż wcześniej elfy. To dlatego, że ubrania elfów były wykonane z niedźwiedzich skór. Dlatego wybrał las. Jego planem było awansowanie tutaj, jednocześnie uważając na drużynę Kim Chula i te przeklęte elfy. To była najbezpieczniejsza ścieżka, jaką wyznaczył.
Nie był na tyle arogancki żeby zakładać że od razu poradzi sobie z bossem tego miejsca.
Po spotkaniu z elfami miał już pewność że nie wygrałby z bossem tego miejsca. 
Przynajmniej jeszcze nie. 
Jin-Woo patrzył na wpół zmartwiony na wpół podejrzliwy na Park Hee-Jin,
- Dlaczego twoja twarz jest cała czerwona?
Prawda była taka że kobieta była zawstydzona swoim wybuchem gniewu i brakiem realnego myślenia i oceniania otoczenia oraz sytuacji w jakiej się znaleźli. 
Ale nie mogła mu tego tak po prostu powiedzieć.
Jin-Woo nachylił się nieco nad nią. 
- Zimno ci? 
Widząc jak blisko niej jest Park Hee-Jin odskoczyła nieco. 
Zmieszany jej zachowaniem Jin-Woo popatrzył na nią z uniesioną brwią. 
Nie zamierzając jednak zagłębiać się w jej dziwne zachowanie Jin-Woo zdał sobie sprawę że jeśli ma możliwość zadbania o nich, powinien to zrobić. 
To że podczas rajdów nikt nigdy nie dbał o niego bo był słabszy, nie znaczyło że Jin-Woo teraz będąc silnym zamierzał wszystkich traktować jak śmieci lub kule u nogi.
Z głębokim westchnieniem rugając się cicho, że powinien to zrobić gdy tylko oddalili się od grupy Kim-Chula, Jin-Woo otworzył sklep i kupił kilka artykułów odzieżowych wykonanych z grubego futra oraz kilka butów na zimę.
NAZWA: CIEPŁY FUTRZANY PŁASZCZ
KLASA PRZEDMIOTU: ŻADNA
RODZAJ: ŚMIEĆ
PO NAŁOŻENIU STAJE SIE BARDZO CIEPŁY.
CENA: 10 SZTUK ZŁOTA

NAZWA: CIEPŁE BUTY
KLASA PRZEDMIOTU: ŻADNA
RODZAJ: ŚMIEĆ
PO NAŁOŻENIU STAJĄ SIE BARDZO CIEPŁE.
CENA: 10 SZTUK ZŁOTA
Buty i futro za dziesięć złoty za sztukę? 
W porównaniu do przedmiotów z efektami specjalnymi, przedmioty codziennego użytku takie jak te nie były drogie. 
Dobre wykonanie i materiał, grube ciepłe futro którym wyłożone były płaszcze i wnętrza butów... Mimo tych wszystkich zalet przez które taki płaszcz z prawdziwego futra pomimo swojego zwykłego skromnego wyglądu byłoby w prawdziwym życiu potwornie drogi, przez system było traktowane jako „śmieć”. 
Pięć kompletów futer i butów pojawiło się z powietrza przed jego stopami. Poza Jin-Woo, każdy z członków jego grupy otworzył szeroko oczy w szoku i niedowierzaniu.
- Magia przestrzenna?!
- Jak...?!
- Wow.
- Czy ta magia nie jest ograniczona do jednego lub dwóch przedmiotów? Jakim cudem jest w stanie przywołać ich aż tak wiele.
- Kim on jest?
- Załóżcie to nim jeszcze bardziej zmarzniecie. - Nakazał im surowo Jin-Woo. - Nie byłoby ciekawie gdybyście pomarli z wyziębienia nim w ogóle napotkamy jakieś potwory.
Jin-Woo wręczył jeden z płaszczy patrzącej na niego wielkimi oczami Han Song-I.
- Ta dziwna magia... Strzała wcześniej... Kim tak naprawdę jesteś?
Mówiąc szczerze nie bardzo miał ochotę im tłumaczyć. Za dużo czasu i kłopotów. 
- To ja cię tutaj ściągnąłem więc odpowiadam za twoje bezpieczeństwo. - Stwierdził poważnie kładąc jej dłoń na głowie przykryty kapturem jej bluzy.
- Ale nie zadawaj żadnych pytań. Po prostu na nie, nie odpowiem.
Podniósł głowę i spojrzał na Park Hee-Jin i dwoje innych Łowców.
- To też tyczy się was. Żadnych pytań i żadnych żądań.
Prawdę mówiąc, dwaj pozostali Łowcy do tej pory podążali za łowczynią Park Hee-Jin mającą rangę B. Ale patrząc w tę i z powrotem między ciepłym sprzętem w swoich dłoniach a Jin-Woo, energicznie pokiwali głowami.
Widząc ich niemą zgodę Jin-Woo westchnął z ulgą. Jeden kłopot z głowy.
Następnie otworzył po cicho okno statusu przypatrując mu się, Jinwoo po cichu zmienił tytuł na „Pogromca Wilków”, wiedząc że dzięki temu złapie więcej punktów doświadczenia. 
Gdy już miał zamknął okno statusu zdał sobie sprawę że coś się do nich zbliża. Zdali sobie z tego sprawę również inni łowcy, którzy zaczęli krzyczeć. 
- Lodowy niedźwiedź!
- O cholera!
Czując ludzi na swoim terytorium, lodowy niedźwiedź powoli zbliżył się do nich. Pysk wielkiego potwora był nieco otwarty a wargi uniesione tak że widać było jego ostre białe kły podczas gdy nieustannie warczał.
Bestia wstała na tylne łapy, górując nad Łowcami. Jego cielsko zasłaniało większość ich pola widzenia z tej strony.
Chociaż wyglądał jak niedźwiedź polarny, bestia była dwa razy większa, a jej pierś ozdobiona była charakterystycznym magicznym rdzeniem, który świecił na niebiesko.
Słysząc jego ryk, wszyscy Łowcy, z wyjątkiem Jin-Woo, zamarli. Park Hee-Jin zmarszczyła brwi,
- Jak szedł ten tekst że musimy się martwic tylko o niedźwiedzie?! Przecież to wysoko poziomowy potwór!
Czy to było coś, co można było powiedzieć, patrząc na tak potężną bestię przed nimi?! Dała się zauroczyć tak zwanej logice Sung Jin-Woo. 
Patrząc osobiście na lodowego niedźwiedzia, była teraz pewna:
- Wejście do tego lasu było jednym wielkim błędem. 
Uważając się za łowczynię z najwyższą rangą pośród tych zgromadzonych tutaj, Park Hee-Jin stanęła przed drużyną i krzyknęła.
- Odwrócę jego uwagę, a wy w tym czasie spróbujcie...Ah!
Znaczna siła chwyciła kaptur jej płaszcza i odciągnęła ją do tyłu. Siła nie była na tyle duża żeby posłać ją natychmiastowo na ziemię, musiała się jednak cofnąć do tyłu w stronę siły która ją ciągnęła, aby faktycznie nie upaść. 
Gdy podniosła wzrok zobaczyła przed sobą Sung Jin-Woo który patrzył na nią potępiająco.
- Naprawdę chcesz żeby to coś zrobiło ci krzywdę? - Spytał surowo chłopak, zachowując się jakby karcił nieposłusznego pięciolatka.
Dla Jin-Woo te urocze małe misie były tylko przystawką przed głównym daniem – Elfami. 
Park Hee-Jin nie mogła ukryć swojego zmieszania.
- Nie gadaj głupot! Może jesteś silny, ale to wysokopoziomowy potwór. 
Dwóch łowców rangi C patrzyło na Jin-Woo w osłupieniu jakby postradał zmysły chcąc walczyć z tym czymś. 
Jin-Woo zignorował ostry protest kobiety stojącej za nim i powoli podszedł do lodowego niedźwiedzia.
Gdyby użył sztyletu krew pobrudziłaby mu ubranie. 
Zamiast tego mężczyzna zacisnął pięści.
Jin-Woo napotkał spojrzenie lodowego niedźwiedzia.
Lodowy niedźwiedź zaczął wymachiwać łapą wielkości pnia drzewa z prędkością błyskawicy.
Ale jego atak uderzył w powietrze.
Po przeskoczeniu nad głową niedźwiedzia Jin-Woo zdał sobie sprawę, dlaczego ma on tak niebezpieczną reputację.
Poziomy, które wbił, nie poszły na marne. Zanim lodowy niedźwiedź zdążył podnieść głowę, Jin-Woo użył całej swojej siły, by uderzyć go w czoło.
Głowa niedźwiedzia uderzyła w ziemię. Jego czaszka została roztrzaskana, niedźwiedź wystawił język i już się nie poruszył a jego oczy zrobiły się matowe i puste.
[ZDOBYŁEŚ NOWY POZIOM!]
Dość łatwo udało mu się zdobyci ten poziom. Po zabiciu jednego niedźwiedzia. To było naprawdę miłe zaskoczenie. Tak jak założył, zdobywanie doświadczenia różni się wraz z poziomem trudności. Potwory w podziemiu kategorii C to było nic z tymi tutaj.
- Kim...  Ty jesteś?
Odwrócił się twarzą do drżącego głosu i spojrzał na czterech członków swojej grupy mających opadnięte szczęki. Jin-Woo podrapał się po skroni.
- Żadnych pytań, pamiętasz? 
Cóż, prawdopodobnie wszyscy zapomnieli po obejrzeniu tak szokującej sceny. Jin-Woo mówiąc szczerze aż tak bardzo im się nie dziwił.
- No chodźcie. Mam ochotę poszukać jeszcze jakiś uroczych niedźwiadków. - Stwierdził zaskakująco wesoło Jin-Woo.
***
Łowcy cieszyli się ucztą przy ognisku.
Nad ogniem piekły się duże kawały niedźwiedziego mięsa. 
- Mięso tego niedźwiedzia jest trochę twarde, ale zaskakująco smaczne.
- Chcesz trochę?
- Ach, dziękuję.
Osobami przy ognisku byli Jin-Woo, Han Song-I oraz trójka ich towarzyszy.
Mag rangi B Park Hee-Jin, wojownik rangi C Go Myung Hwan i tank rangi C Yoon Ki-Joong.
W jakiś sposób wszyscy oswoili się z tym podziemiem, tak że pobyt tutaj wydawał im się znośny. Oprócz ogniska mieli nawet namioty i koce do spania. Właściwie nie odczuwali dużego dyskomfortu ani zagrożenia. 
- Czy Jin-Ah nie robi w domu nic poza nauką? Podobno na ścianach zamiast plakatów, porozwieszane fraszki, żeby zapamiętywać informację podczas snu.
Słysząc to Jin-Woo zaśmiał się zaskoczony.
- W niczym nie różni się od was. Gdy siedzi w domu to nie robi nic prócz grania, jedzenia i spania. I tak w kółko. Czasami sam się dziwie że znajduje czas na naukę.
- W takim razie jakim cudem ma takie oceny?
- Nie mam pojęcia szczerze mówiąc, może dużo zapamiętuje z lekcji. Gdy byliśmy młodsi często razem chodziliśmy do salonów gier.
W końcu gdy Jin-Woo zjadł swoje mięso wstał i przeciągnął się.
- Gdzie idziesz? - Spytała zaskoczona  Park Hee-Jin.
- Na krótki trening. Niedługo wrócę. - Obiecał jej idąc w głąb lasu.
Musiał wykonać codzienne zadanie co w obecnych okolicznościach było trochę upierdliwe. 
Nie mógł pozwolić sobie by teraz system posłał go do karnego wymiaru.
Gdy skończył w końcu cały trening, uznał że skoro już tutaj jest to może trochę zapolować.
Jin-Woo przeczesywał las i szedł przez krzak.
Wyczuwał z tego obszaru obecność wielu lodowych niedźwiedzi. Zdał sobie sprawę, że atakujące niedźwiedzie nadciągają z tego samego kierunku, co mówiąc szczerze po kilku atakach na nich nie było trudne do zauważenia.
W końcu po jakimś czasie żmudnej wędrówki...
Po drugiej stronie zarośli widział kilkanaście jaskiń. W każdej jaskini czuł więcej niż jedną obecność. Tuż przed nim wiele niedźwiedzi lodowych wchodziło i wychodziło z jaskiń. W przybliżeniu było ich około 30. Miał niesamowite szczęście.
Kąciki ust Jin-Woo uniosły się w triumfalnym uśmiechu. 
Celowo przybył tutaj sam.
To była bardzo dobra okazja na inaugurującą bitwę jego cieni.
Przybądźcie.
W odpowiedzi na jego myśli żołnierze odziani w czarne zbroję bezgłośnie wyszli z jego cienia i stanęli za nim.
Żołnierze Cienia stali ramię w ramię.
Jin-Woo uśmiechnął się szeroko.
Lodowe niedźwiedzie złapały zapach Jin-Woo i powoli zaczęły wychodzić ze swoich jaskiń.
Jin-Woo wskazał ręką na niedźwiedzie. 
- To wasza pierwsza walka, chłopaki. Naprzód
Na jego rozkaz Żołnierze Cienia ruszyli zgodnie w kierunku wrogów, szybko zamykając lukę między nimi. 
Jednak dzikie ruchy lodowych niedźwiedzi były znacznie szybsze niż jego żołnierze cienia.
Pojedyncze ataki niedźwiedzich pazurów niszczyły jego żołnierzy z dużą łatwością. Gdyby to był człowiek w tej czarnej jak smoła zbroi, a nie cień, byłby to makabryczny widok.
Jin-Woo zmarszczył brwi.
Najwyraźniej to było za dużo dla jego żołnierzy.
Niezależnie od tego, czy była to siła, czy rozmiar, niestety wyglądało na to, że Żołnierze Cienia nie mogą stawić czoła lodowym niedźwiedziom.
Ale nagle stało się coś zaskakującego.
Oczy Jin-Woo rozszerzyły się.
Ciało Żołnierza Cienia, które zostało zniszczone przez lodowego niedźwiedzia, zamieniło się w czarny dym, zanim w pełni uderzyło o ziemię.
Czarny dym zebrał się w pewnej odległości, a następnie przybrał swój pierwotny kształt.
- O cholera!
Twarz Jin-Woo rozjaśniła się.
Nieumarli, no tak.
Zapomniał o prawdziwej naturze tych cieni, w końcu jego pierwotną profesją miał być nekromanta. A ci żołnierze byli już martwi. 
Gdy niedźwiedzie dostrzegły że ich ataki na dłuższą metę nie przynoszą efektu stały się jeszcze bardziej wściekłe.
Podczas gdy piechurzy zajmowali lodowe niedźwiedzie, trzej magowie zakończyli rzucanie czarów.
Kule ognia wypuszczane z rąk magów eksplodowały tu i tam. Podczas gdy piechota złapana przez eksplozję natychmiast się zregenerowała, lodowe niedźwiedzie zaczęły się palić miotając się na boki a agonii.
Ich futerko było tak bardzo łatwopalne.
Piechota Cienia kontynuowała ataki, wymachując i dźgając mieczami płonące niedźwiedzie. Nie wyglądało to za bardzo majestatycznie, ale przynosiło efekty.
Początkowo lodowe niedźwiedzie wyglądały, jakby miały przewagę, ale powoli były odpychane przez połączony atak piechoty i magów.
Jin-Woo obserwował bitwę z wielkim zainteresowaniem.
Szybka regeneracja piechoty.
Potężna siła magii ognia.
Może i nie byli bardzo silni, ale ta regeneracja była fenomenalna. Dodatkowo ich słabość nie była przeszkodą nie do przeskoczenia. W końcu mogli awansować i stawać się silniejsi. 
Potęga Żołnierzy Cienia przekroczyła jego oczekiwania. Niedźwiedzie wkrótce zostały przytłoczone i zostały zepchnięte z powrotem do jaskiń. Wydawało się, że bitwa się skończyła...
Z rykiem, który sprawił że Jin-Woo zabolały bębenki w uszach ujawnił się kolejny niedźwiedź. 
Znacznie szerszy i wyższy od wszystkich innych. Na łbie miał czarne dłuższe futro które przypominało irokeza, a na piersi pod rdzeniem spotykały się i przecinały dwie głębokie wyraźnie stare blizny. 
Za jednym zamachem łapy wielu Żołnierzy Cienia zostało zmiecionych z powierzchni ziemi.
Nawet ich szybka regeneracja nie nadążała za szybkim tempem w jakim byli zabijani.
Wyglądało na to że ten gość był alfą tego stada, czy coś takiego.
Oczywiście spodziewał się, że legowisko niedźwiedzi będzie miało niedźwiedzia alfa. Ale rozmiar i moc tego cholerstwa przerosły jego oczekiwania.
Żołnierze umierali jeden za drugim, a po regeneracji nie zdążyli nawet unieść broni bo już zostali ponownie niszczeni. 
[BRAK MANY UNIEMOŻLIWIA DALSZĄ REGENERACJĘ JEDNOSTEK]
[BRAK MANY UNIEMOŻLIWIA DALSZĄ REGENERACJĘ JEDNOSTEK]
W panice sprawdził manę. Tak jak powiedział System, jego mana była zerowa.
[MP: 0 / 1860]
Gdy jego mana zniknęła, Żołnierze Cienia nie regenerowali się już po zniszczeniu. Zamiast tego zamienili się w cień i wrócili do cienia Jin-Woo. Teraz zrozumiał, że to jego mana pozwoliła żołnierzom się regenerować bez końca.
To miało sens. Ich energia nie mogła brać się znikąd. 
Znalazł jeszcze jeden powód, by podnieść swoją statystykę inteligencji. Jin-Woo podrapał się w bok głowy. Pojawienie się alfy całkowicie odwróciło losy bitwy. Jednak Jin-Woo wciąż miał atut w rękawie.
Igris cały czas spokojnie stojący nieco za nim zrobił dwa kroki do przodu i stanął u boku Jin-Woo. 
- Niedźwiedź jest cały twój. 
Jin-Woo wskazał ręką na alfę. Igris pochylił głowę przed Jin-Woo, po czym wystrzelił w kierunku gigantycznego lodowego niedźwiedzia.
Igris uniknął ciosu alfy i prześlizgnął się między łapami lodowego niedźwiedzia. Będąc w ruchu, szybko wyjął sztylety z boku i przeciął ścięgna tylnych łap bestii.
Wyciągając swój długi miecz, Igris umiejętnie uniknął ataków alfy, jednocześnie zaczynając ciąć.
Nie przypominało to bezmyślnej rzezi, a raczej... pokaz artystyczny. Sposób poruszania się Igrisa i jego celne ruchy sprawiały że wyglądało to naprawdę zjawiskowo.
Jin-Woo obserwował płynne, artystyczne ruchy Igrisa z wielkim podziwem.
W końcu gdy krew sączyła się z wielu głębokich ran Igris postanowił zakończyć ten makabryczny spektakl. 
Głowa gigantycznego lodowego niedźwiedzia została w końcu czysto oddzielona od ciała. Zanim zdążyła uderzyć w ziemię, Igris chwycił ją w locie. Rycerz zbliżył się do Jin-Woo, a następnie ukląkł przed Łowcą.
Wtedy Jin-Woo zdał sobie sprawę że gdyby podczas ich walki rycerz od początku używał miecza Jin-Woo nie miałby najmniejszych szans. 
Przy swoim obecnym poziomie byli sobie dość równi jak Jin-Woo zakładał. 
Igris umieścił głowę niedźwiedzia przed stopami Jin-Woo, jakby ofiarował trofeum swojemu królowi. Łowca wpatrywał się w rycerza z podziwem.
Jin-Woo zachichotał.
- Jesteś naprawdę niesamowity. - Igris skłonił głowę jeszcze bardziej jakby zawstydzony komplementem. - Świetna robota. 
Widząc że w pobliżu zostało jeszcze kilka wyraźnie teraz spanikowanych niedźwiedzi Jin-Woo położył dłoń na ramieniu klęczącego Igrisa.
- Zasłużyłeś tą świetną walką, na dokończenie dzieła. 
Pozostałe lodowe niedźwiedzie po stracie swojego przywódcy, będąc nieporównywalnie słabsze od swojego alfy szybko popadały od ostrza Igrisa. 
Bitwa się skończyła, a jej wynik bardzo Jin-Woo zadowolił. 
Żołnierze awansowali tu i tam. Ponieważ sami Żołnierze byli umiejętnością Jin-Woo, Łowca również zyskał aż 3 poziomy. A przede wszystkim
[POMYŚLNIE WYDOBYŁEŚ CIEŃ]
[POMYŚLNIE WYDOBYŁEŚ CIEŃ]
[POMYŚLNIE WYDOBYŁEŚ CIEŃ]
Zdobył nowych przyjaciół.
Łącznie z alfą, Jin-Woo wybrał kilka lodowych niedźwiedzi. Z ich cieni wyrosła wielka czarna masa.
[CIENISTY POTWÓR LV.1]
[CIENISTY POTWÓR LV.1]
[CIENISTY POTWÓR LV.1]
[CIENISTY POTWÓR LV.1]
[CIENISTY POTWÓR LV.1]
Niedźwiedzie, które powstały, zachowywały pewne podobieństwo do swojej dawnej postaci, ale jednocześnie miały formę, która zdawała się przechodzić między ciałem stałym a gazem. Z ich postaci bez przerwy wydobywał się czarny dym.
Najbardziej zadowalającym nabytkiem był alfa który wyglądał teraz niesamowicie. Jego wszystkie stare blizny na ciele świeciły na niebiesko, dziwna grzywa na łbie ciągnąca się przez kręgosłup również była niebieska i wyglądała bardziej jak ogień niż futro. Cała reszta ciała była oczywiście czarna. 
Jin-Woo podszedł do alfy który schylił łeb do ziemi wciskając nos w śnieg, uśmiechając się Jin-Woo pogłaskał go po łbie. 
Niedźwiedź na jego działania wydał cichy warkot zadowolenia i zmrużył ślepia. 
Nagle z oddali Jin-Woo usłyszał kolejne dźwięki niedźwiedzi.
Wyglądało na to że w okolicy jest więcej jaskiń z niedźwiedziami.
Ale teraz robiło się już dość późno, więc Jin-Woo uznał że sprawdzi to już jutro.
***
Podczas gdy jego koledzy z grupy wokół niego wrzeszczeli z bólu i agonii, oczy Kim-Chula były szeroko otwarte .
To co się teraz działo było niemożliwe. 
Zawiódł.
Miał dołączyć do głównych sił Białego Tygrysa. Do tego celu przeszedł nawet specjalne szkolenie. A teraz miał ponieść porażkę?! Tak potężny łowca jak on?!
Ich grupa przetrwała zimno i głód i walczyła z niedźwiedziami. 
Potem z yeti. Z jednym udało się wygrać mimo że śmierć poniosło dwoje jego ludzi. 
A potem zjawiło się jeszcze troje innych yeti. Wściekłych i rządnych krwi. 
Po tym nastąpiła masakra. Łowcy padli jeden po drugim, miażdżeni, rozszarpywani i łamani jak cienkie suche patyki. 
Jego tarcza i młot zozstały podczas tej bitwy roztrzaskane i połamane, nie nadawały się już do niczego obecnie leżąc na wpół zakopane w śniegu.
Kim-Chul wykorzystał moment gdy jego bezużyteczni kompani byli wybijani i zajął się z wielkim trudem ostatnim z yeti. 
A potem pojawiły się Elfy. 
W jednej sekundzie wyszli z lasu jakby cały czas czekali. 
Widząc ich i wiedząc że żywe jest jeszcze dwoje lub troje nadal konających i wykrawających łowców na śniegu wokół niego Kim Chul cofnął się. 
Widząc jak jedna ze strzał wystrzelonych w jego kierunku uderzyła bardzo blisko jego nogi Kim-Chul krzyknął przerażony odwrócił się i zaczął biec. 
Wbiegł w las i chociaż były tam niedźwiedzie to one były niczym w porównaniu do yeti czy Elfów. Kim Chul biegł z całych sił. Obserwując, jak jego postać znika w oddali, Białe Demony podniosły łuki i wycelowały. Ale zanim zdążyli wystrzelić, Elf stojący na ich przedzie podniósł rękę i zatrzymał ich.
Kim-Chul przeskoczył przez krzaki
Miał wrażenie, że jego płuca płoną. Obraz Białych Demonów, którzy uśmiechali się do niego bezdusznie, wciąż był świeży w jego umyśle. Mężczyzna spojrzał na swoje ręce. Odmrożone ręce traciły zmysł dotyku. Jego palce już dawno straciły czucie. W obecnym stanie nie mógł właściwie walczyć.
To cholerne zimno...
I ten potwory głód, gdyby tylko nie był tak głodny. 
Do samego końca Kim Chul nie mógł przyznać się do porażki. Mamrocząc do siebie, podniósł głowę.
Jak głęboko w lesie był?
Rozejrzał się. Czuł odór krwi, nie wiedział jednak skąd. Mężczyzna podążył za zapachem. Było blisko. Poruszając się między drzewami, natknął się na polanę i nie mógł uwierzyć własnym oczom.
Już prędzej spodziewał się znaleźć zmasakrowaną drugą grupę łowców którzy kretyńsko weszli do lasu podczas ich rozdzielenia się. 
Ale to nie ich trupy teraz widział.
Przed jaskiniami znajdowało się ponad 20 ciał martwych niedźwiedzi. 
Jeszcze chwilę temu zastanawiał się czemu nie spotkał żadnego z nich!
Studiował zwłoki. Wszystkie zwłoki nosiły ślady po głębokich cięciach. Niektóre z nich miały też ślady spalenia. Sung Jin-Woo i jego grupa natychmiast pojawiła się ponownie w jego umyśle. 
Czy to była ich sprawka?
Nie. Kim Chul pokręcił głową. Rany na ciałach lodowych niedźwiedzi zadano mieczem. 
Ale jak dwóch łowców rangi E bez broni, dwóch rangi C i jedna rangi B pokonaliby tyle niedźwiedzi?!
Jego grupa w pełnym składzie mogła zmierzyć się ledwie z siedmioma naraz. 
A tutaj leżało ich przynajmniej 20!
Nie było mowy, żeby tu przeżyli. Wtedy był tylko jeden rozsądny wniosek,
Były tutaj białe demony. A skoro weszły na teren niedźwiedzi to musieli mieć powód. 
Szukali go?!
Jego serce zamarło. Myślał, że udało mu się uciec od tych elfów. Z wielkim strachem w sercu Kim Chul wstrzymał oddech i odwrócił się w kierunku, z którego przybył.
Szedł dalej. Szybciej.
Chciał wydostać się z terytorium tych cholernych paskudnych elfów.
***
Lodowy niedźwiedź upadł na ziemię. Żołnierze Cienia otoczyli jego ciało i upewnili się, że jest martwy.
[ZDOBYŁEŚ POZIOM!]
Jin-Woo skończył czyścić kolejne legowisko niedźwiedzi.
Minęło pięć dni, odkąd przeszli przez bramę. Od tego czasu znalazł trzy różne legowsika.
Dzięki temu poziom zarówno jego, jak i jego armii znacznie wzrósł. Początkowo potrzeba było dwóch żołnierzy, aby powstrzymać jednego niedźwiedzia. Teraz jeden żołnierz był w stanie wygrać jeden na jednego z bestią. Jin-Woo był zadowolony. Wraz ze wzrostem umiejętności jego żołnierzy zaczął przypisywać im różne role. Jego obecny limit wynosił 30 cieni. 28 z nich zostałoby przydzielonych do walki, a 2 do zbierania magicznych rdzeni i mięsa. Teraz, gdy nie musiał kiwnąć palcem, by walczyć lub zbierać rdzenie, życie stało się niezwykle wygodne dla niego.
Nie wyczuwał już żadnych magicznych bestii.
Wyglądało na to, że oczyścił cały las.
Czy powinien już iść po bossa? 
Nie wiedział jak dokładnie silny będzie boss kategorii B dlatego cały czas się wahał. 
Do otwarcie bramy pozostało jeszcze sporo czasu. Przynajmniej dla nich, przebywających po drugiej stronie bramy. Dochodziło do tego po siedmiu dniach. Dla nich będzie to niepełne sześć miesięcy tutaj. 
Ale nie było żadnego powodu dla którego mieli tkwić tutaj dłużej niż siedem dni. 
Chciał pokonać te aroganckie irytujące elfy już wkrótce. To było pewne. 
***
Nos Kim Chula wyczuł skądś zapach pieczonego mięsa.
Zmysł węchu mężczyzny stał się wrażliwy z powodu głodu. Po wejściu do Bramy przez ostatnie kilka dni zjadł tylko jednego królika. Jego usta śliniły się na zapach jedzenia.
Czy to było możliwe że gdzieś tutaj Białe Demony tak po prostu jadły, jak gdyby nigdy nic? 
A gdyby było ich tam tylko kilku...
Był przekonany, że może się nimi zająć i ukraść jedzenie. Gdy ich zaskoczy będzie miał przewagę nad małą ilością wrogów.
To była błędna pewność siebie zrodzona z głodu i desperacji.
Kim Chul starał się uciszyć swoje kroki, ponieważ za każdym razem gdy stawiał stope na śniegu ten trzeszczał pod jego butami, i ostrożnie zbliżył się do miejsca, z którego dochodził zapach. 
W końcu trafił na polanę, na której znajdował się zespół Jin-Woo. Oczy Kim Chula rozszerzyły się w szoku.
Oni?
Jak? 
Z ich ogniska wydobywał się zapach mięsa.
Jakim cudem na grupa nieudaczników jeszcze żyła?
Nie widział jednak jednego z Łowców rangi E.
Dureń z taką pewnością objął prowadzenie. Musiał zginąć jako pierwszy i jedyny, o dziwo. Pewnie już po pierwszy kilkunastu minutach. 
To było oczywiste. 
Ale to, co nie było oczywiste, to scena przed nim. Jak… przeanalizować to wszystko? Wszystko tutaj przed jego oczami się nie zgadzało.
Ciepłe ubrania, koce, namioty i inny sprzęt wpadły mu w oko. Byli wyraźnie przygotowani na środowisko.
Ale jak?!
Skąd wzięliby te wszystkie przedmioty za bramą?!
Żaden z tych łowców nie mógł tak po prostu wyciągnąć tego wszystkiego z kieszeni!
Gdy zmęczone zdenerwowane oczy Kim-Chula były zwrócone na całe obozowisko, coś przykuło jego uwagę. 
Był to kawałek chleba obok mięsa. W żaden sposób nie znaleźli ani nie zrobili tu chleba. Musiało być przygotowane wcześniej. Jego zmieszanie szybko przekształciło się w gniew.
Skurwysyny...
Kim Cheol zgrzytał zębami. Te podłe śmieci cały czas mieli to wszystko ze sobą i odeszli na własną rękę.
Gdyby jego ręce nie był tak zmarznięte, nie, gdyby nie był tak potwornie głodny dałby sobie radę z tymi wszystkimi elfami. 
Myśląc o tym, jak chciwie gromadzili coś, co powinno być udostępnione zespołowi rajdu, lepszym od nich, Kim Chul nie mógł już tego wytrzymać. Wyskoczył na polanę.
Park Hee-Jin podskoczyła zaskoczona i wstał.
- Kim Chul?! Jak się tutaj znalazłeś?! Gdzie reszta grupy?!
Dla żadne z członków grupy Jin-Woo widok tego łowcy nie był przyjemny. Jego zbroja była pokrwawiona, oszroniona i podrapana, twarz blado fioletowa z zimna i zmęczenia, pod oczami miał ogromne ciemne półksiężyce a w samych oczach desperację, szaleństwo i furię. 
- Naszej grupie nie udało się oczyścić podziemia, mój oddział został wybity, ponieważ brakowało nam odpowiedniego sprzętu i żywności. Więc jak do diabła siedzicie tutaj z tym sprzętem i jedzeniem?
Park Hee-Jin nie mogła odpowiedzieć. Obawiała się, że przyznanie że to wszystko było zasługą Jin-Woo zwróci gniew Kim-Chula na niego. Nie chciała w taki sposób odwdzięczyć się człowiekowi który uratował jej życie.
Od początku nie podobał jej się sposób w jaki Kim-Chul patrzył na Sung Jin-Woo. Ta pogarda i wyższość...
Park Hee-Kin zamknęła usta. Widząc, jak przeciwstawia się jego woli, wściekłość Kim-Chula wzrosła. Żyły na jego szyi nabrzmiały.
- Kto śmiał zataić informację o zapasach i posłać swoich pobratymców na pewną śmierć?!
Jego krzyki odbiły się głośnym echem w całym lesie. 
- Policzę do trzech. Jeśli winny się nie ujawni do tego czasu. Uznam że wszyscy byli ww to zamieszani. 
Han Song-I pociągnęła za rękawy kurtki Park Hee-Jin.
Park Hee-Jin przytulił młodszą dziewczynę. Nawet gdyby cała czwórka połączyła siły, nie mieliby żadnych szans z łowcą rangi A. Jednak żaden z nich pomimo zagrożenia nie zamierzał zdradzać Jin-Woo.
- Jeden
Kim Cheol wyciągnął miecz u boku.
- Dwa.
Łowcy nadal milczeli.
Słabi bezużyteczni łowcy nie zamierzają go słuchać, pomimo jego autorytetu? To sprawiło że krew Kim-Chul już całkowicie wrzała z powodu furii.
Domyślił się już że za tym wszystkim stała ta zdradziecko łowczyni która się od niego odwróciła. 
Wiedziała że nie starczy dla wszystkich, a jednocześnie nie była gotowa na samotną przeprawę. Postanowił więc połączyć siły z mniejszą grupą.
- Trzy!
Park Hee-Jin umrze jako pierwsza.
- Cztery. 
Coś uderzyło Kim Chula w tył głowy i mężczyzna upadł twarzą na śnieg przesuwając się do przodu z powodu siły uderzenia.
Oczy wszystkich Łowców otworzyły się szeroko.
- Kapitanie!
Jin-Woo szybko ostudził ich szczęście przykładając palec do ust.
W połowie drogi do rzucenia się na niego i uściskania go, czterej Łowcy zamarli na gest Jin-Woo. Park Hee-Jin zapytała zmartwiona.
- Co się dzieje.
Jin-Woo spojrzał wściekły na nieprzytomnego przygłupiego łowce. 
- Kim-Chul ściągnął za sobą gości. 
Jin-Woo poczuł potężną obecność pochodzącą z lasu. Teraz nie było czasu na przejmowanie się Kim-Chulem. Prawdziwy problem tkwił bardzo niedaleko nich.
Zdając sobie sprawę, że Jin-Woo patrzy bezpośrednio na nich, elfy anulowali „Ukrycie” i pokazali się. Było ich około 20. Jeden z nich wyróżniał się spośród pozostałych. Jin-Woo wpatrywał się w Elfa z najdłuższymi włosami siedzącego na koniu podczas gdy inni stali po prostu wokół niego.
Boss sam do nich przyszedł. 
W porównaniu z lodowymi niedźwiedziami czy nawet lodowymi elfami obok niego, boss był niesamowicie silny. Jin-Woo czuł jak nieco drży. 
- Czyli to prawda, któryś z tych ludzkich śmieci okazał się chodź trochę przydatny. 
Otwierając oczy szerzej i patrząc głupio na bossa który tak nagle zaczął gadać Jin-Woo spytał z niedowierzaniem.
- Co? Jak nas nazywałeś?
Odpowiedź Jin-Woo wprawiła bossa w niezły szok.
- Znasz nasz język?
Na dobrą sprawę nie było pewne kto jest w większym szoku. Jin-Woo że rozumie bossa, czy boss że rozumie Jin-Woo. 
Jakim cudem komunikował się z potworem.
Był w stanie zrozumieć język magicznej bestii. Mało tego, rzeczywiście był w stanie odpowiedzieć. Słowa, których nigdy się nie nauczył, wypływały z niego, jakby to był jego ojczysty język.
- Jesteś w stanie z nimi rozmawiać?!
Gdy Park Hee-Jin myślała już że nic w Jin-Woo jej nie zaskoczy okazało się że potwornie się myliła. 
Nie odpowiadając na to pytanie Jin-Woo sam zastanawiał się jak to było możliwe. 
Czy to był jeden z efektów systemu?
Coś jak uniwersalny tłumacz? Jin-Woo spojrzał na bossa. Boss patrzył na niego z rozbawioną miną.
- Jesteś w stanie z nami rozmawiać... Interesujące. Chciałbym ci kogoś przedstawić. 
Boss wskazał na elfa stojącego po jego prawej stronie. 
To był ten sam elf który wystrzelił strzałę w Han Song-I którą Jin-Woo złapał.
- To on poinformował nas o wyjątkowo silnej jednostce znajdującej się pośród ludzi. Chciał stanąć z tobą twarzą w twarz...
W czole wspomnianego uśmiechającego się elfa nagle znalazł się sztylet Jin-Woo a ciało już po chwili upadło na śnieg. 
Zza pleców Jin-Woo dało się słyszeć krzyki zaskoczenia które ten zignorował.
Jin-Woo wyciągnął rękę w kierunku bezwładnego ciała. Sztylet wbity w czoło lekko zadrżał, po czym wystrzelił w kierunku dłoni Jin-Woo. Gdy sztylet znów był w jego uścisku łowca przyjął postawę bojową. 
- Coś jeszcze?
- Naprawdę jesteś silny. Jakież to zabawne. 
Zsiadł z konia, ale mimo to nie wydawał się na razie wykazywać w stosunku do Jin-Woo wrogości czy chcieć zemsty za swojego martwego podwładnego.
- Mam propozycję. Powinna być dla ciebie korzystna. Jednak najpierw pozwól że o coś spytam. Nie jesteś człowiekiem, co robisz pośród ludzi?
Na to pytanie Jin-Woo zmarszczył brwi. 
- O czym ty gadasz?
- Nie rozumiesz?
Boss zachichotał, po czym wskazał na swoją skroń.
W naszych głowach ciągle słyszymy głos, nawołujące do zabijania ludzi. Jednak gdy patrzę na ciebie, głos milczy.
Głosy? 
Ta informacja zdecydowanie była czymś nowym.
— Dlatego błędnie myśli, że nie jestem człowiekiem.
Głos...?
Coś jak informacje podawane mu przez system?
Jeśli ten głos nie reagował tylko na Jin-Woo to system musiał być z tym jakoś powiązany.
- Nie musimy walczyć. Nie potrzebuje zbędnych strat. Przekaż mi tych ludzi. A zostaniesz oszczędzony. Co ty na to?
- Pozwól że ja też cię o coś zapytam.
Jin-woo zakładał że taka możliwość szukania odpowiedzi u rozumnego potwora może się już nie zdarzyć więc chciał ja wykorzystać. 
- Niech będzie.
- Kim wy jesteście? Skąd się wzięliście i dlaczego polujecie na ludzi? 
- Jesteśmy...
Nagle uśmiechnięta twarz bossa zamarła na ułamek sekundy. Potem kontynuował naturalnie, jakby nic się nie stało,
- Nie musimy walczyć. Nie potrzebuje zbędnych strat. Przekaż mi tych ludzi. A zostaniesz oszczędzony. Co ty na to?
Co to było?
Jin-Woo zmrużył oczy. Boss zareagował bardzo dziwnie.
Jak NPC w grze komputerowej, zmuszony do powtórzenia swoich słów po próbie działania poza swoim programem.
- Przystajesz na naszą propozycję? 
Twarz szefa nie wskazywała, że coś się stało. Nadal zachowywał beztroski uśmiech. Jego podwładni stojący za nim również nie wykazywali żadnej zmiany. Jakby Jin-Woo nigdy ich szefa o nic nie pytał. 
Widząc że próba uzyskania od nich informacji będzie daremna Jin-Woo uznał że pora to zakończyć. 
Została tylko jedna rzecz. Jego odpowiedź była już przesądzona dawno temu.
- Odmawiam.
Pokona bossa i zabierze jego cień. Nigdy nie pozwoliłby że zrobił krzywdę ludziom pod jego opiekom. 
- Planujesz z nami walczyć? Myślisz że dasz nam sam radę?
Jin-Woo uśmiechnął się szeroko.
- Ja nie jestem sam. Już nie. 
Zgodnie z jego wolą, żołnierze czekający w cieniu Jin-Woo pojawili się za nim.
Po raz kolejny przerażone krzyk dobiegł ze strony łowców stojących za nim. 
Jin-Woo spojrzał na blade twarze swoich kolegów z drużyny i poczuł lekkie wyrzuty sumienia. Nie chciał ich wystraszyć. Ale to był niebezpieczny moment, nie było czasu na wyjaśnienia.
- Nadal twierdzisz że jestem sam? - Spytał rozbawiony Jin-Woo gdy Igris stanął u jego boku. 
Szef w końcu wyemitował wrogość,
- Ależ tania sztuczka. 
Rozumiał niezachwianą pewność siebie bossa. Liczebnością jego cienie mogły przewyższać elfy zebrane tutaj, ale w porównaniu z bossem jego żołnierze byli słabi. 
Miał jednak pewien pomysł.
Jin-Woo szybko zerknął na swoją stronę. Kim Chula wciąż leżącego w tym samym miejscu w którym padł. 
Nadal był nieprzytomny. 
A Jin-Woo miał wyrzuty sumienia że chce zrobić coś tak niewłaściwego, ale nie miał wyjścia. Dodatkowo Kim-Chul nie był do końca archetypem „dobrego człowieka”. 
Na rozkaz bossa elfy zaatakowały. 
Jin-Woo umieścił swoje niedźwiedzie przed rycerzami i również nakazał im atakować. 
Wiedział że jego cienia zajmą się elfami wokół a w tym czasie Jin-Woo będzie mógł skupić się na samotnym bossie. 
Przed wyruszeniem, Jin-Woo szybko kopnął miecz Kim Chula bliżej nieprzytomnego Łowcy. 
Boss szedł w stronę Jin-Woo ze sztyletami w dłoniach, widząc to łowca przywołał Kieł Rasaki i Zabójce Rycerzy. 
- Nazywam się Baruka, a ty? - Spytał boss uśmiechając się szeroko jakby cała ta sytuacja bardzo go bawiła.
- Sung Jin-Woo. 
Widząc zawieruchę jaka wybuchła reszta łowców odbiegła dalej od pola walki. Widząc dziwne postacie stworzone z samej ciemności w walczące z elfami i nieustannie się regenerujące po śmierci łowcy zrozumieli że rangi C i B nie wiele mogą zrobić. 
Ta walka była na zupełnie innym poziomie. 
Jin-Woo uderzał, nacierał i ciął, ale każdy jego atak był blokowany i parowany przez bossa, który nie wyglądał na będącego pod wrażeniem. 
Boss po jego atakach bez problemu wyprowadzał własne. 
Gdzieniegdzie na ciele Jin-Woo pojawiły się różne nacięcia. Nie wiedział ile jeszcze zdoła wytrzymać. Nawet gdy walczył z bossem, regeneracja jego armii nadal wysysała jego manę.
Magowie Cienia zakończyli rzucanie zaklęcia. Kula ognia znacznie większa niż piłka do siatkówki wpadła w sam środek Elfów.
Ogłuszający dźwięk obudził Kim-Chula.
Podniósł głowę czując w niej pulsujący ból.
Jak przez mgłę która rozmywała jego wzrok widział przerażające elfy walczące z nieznanymi czarnymi żołnierzami.
Co to do diabla miało być?
Nie miał pojęcia, co się dzieje, ale wiedział, dlaczego jest na ziemi. Ręka, która uderzyła go w tył głowy! Ten głos, który usłyszał upadając!
To musiał być Sung Jin-Woo.
Kiedy odzyskał przytomność, upokorzenie i wściekłość sprawiły, że zaczęły mu drżeć ręce a zęby zacisnęły się boleśnie. Jego ręce wybadały zimny miecz który leżał bardzo wygodnie koło niego. Teraz, gdy zostali otoczeni przez elfy, wszyscy byli już prawie martwi. 
Przynajmniej nim umrze zabije tego sukinsyna Sung Jin-Woo.
Jego wzrok padł na plecy wspomnianego łowcy.
Walczył zaciekle z jednym z wrogów, a jego plecy były odsłonięte, dając Kim-Chulowi szanse do ataku. Kim-Chul poderwał się z ziemi i zaczął biec.
Wyczuwając zbliżającego się do niego łowcę, na którego czekał Jin-Woo uśmiechnął się nieco. 
Ten kretyn zareagował dokładnie tak jak Jin-Woo się spodziewał. 
Kim-Chul dotarł do Jin-Woo i z całej siły zamachnął się mieczem na szyję łowcy rangi E.
- Zdychaj!
Boss przed nim, Kim-Chul za nim. Pozornie między młotem a kowadłem, ale tylko pozornie. 
Igris wyszedł z cienia Jin-Woo za jego placami i ochronił swego pana. 
Oczy Kim-Chula rozszerzyły się, w szoku. Zanim zdążył cokolwiek powiedzieć lub zrobić, miecz Igrisa wbił się głęboko w jego pierś przechodząc na wylot.
Jin-Woo szybko odsunął się od bossa. 
Gdy ciało martwego łowcy padło już na śnieg a jego oczy zastygły w nienawiści i szoku Igris ruszył na bossa dając swemu panu czas którego potrzebował.
Jin-Woo stanął przed ciałem.
- Powstań.
Z niewiadomego miejsca dobiegł głośny potępiony krzyk pełen agonii. 
Wraz z nim z cienia Kim-Chula wyłoniła się wielka ręka.
[POMYŚLNIE WYDOBYŁEŚ CIEŃ.]
Jin-Woo zacisnął pięści. Droga do zwycięstwa w tej bitwie była zagadką. I ostatni element tej układanki właśnie ułożył się na swoim miejscu. 
Wiedział że tym ruchem sprawił iż jego zwycięstwo będzie słodko gorzkie. Nie miał jednak wyboru. 
Czarny rycerz, który wyrósł z cienia Kim-Chula, był znacznie większy i grubszy niż jego pierwowzór. W jednej ręce dzierżył ogromny młot. W drugiej ręce trzymała tarczę wielkości dorosłego człowieka. Rycerz dawał niesamowite poczucie zagrożenia.
 Kim-Chul był mięśniakiem i miał rangę A ale postura i siła jego nowego cienia naprawdę go zaskoczyła. 
[PROSZĘ WYBRAĆ IMIE CIANIA]
No tak, imię. 
Silne cienie najwyraźniej potrzebowały imienia. 
Jin-Woo rzucił szybkie spojrzenie w bok. Igris został odepchnięty przez szefa; jego regeneracja była jedyną rzeczą, która nadal utrzymywała go w walce.
Jedno z ramion Igrisa zostało odcięte.
Jin-Woo musiał się śpieszyć. 
Czy powinien po prostu użyć imienia mężczyzny? Nie, używanie imienia istoty ludzkiej jako imię jego cienia było po prostu niesmaczne.
Skoro jego imię nawiązywało do żelaza, to mógł to wykorzystać. 
ŻELAZNY [LV.1] 
RANGA: RYCERZ
Miał stopień Rycerza tak samo jak Igris. Ale nie było teraz czasu na świętowanie tego faktu. 
- Żelazny, naprzód. 
Iron poruszył swoim wielkim ciałem i zrobił krok do przodu.
Jego gigantyczne ciało było przepełnione mocą, ale Jin-Woo wątpił żeby ze swoją posturą jego nowy cień był chodź w połowie tak zwinny i szybki jak boss
Jednak Żelazny przekroczył oczekiwania Jin-Woo. Gigantyczny rycerz wysunął pierś i ryknął,
Wiadomość pojawiła się przed zdezorientowanym Jin-Woo.
[ŻELAZNY UŻYŁ UMIEJĘTNOŚCI: „SZYDERCZY SKOWYT”]
[BOSS PODZIEMIA ZOSTAŁ SPROWKOWANY]
Kim Chul był tankiem rangi A. Zgodnie z oczekiwaniami, posiadał potężną zdolność, a Iron, jego cień, doskonale naśladował tę umiejętność. Głowa boss ostro zwróciła się w stronę Żelaznego. Zostawiając za sobą Igrisa, którego mógł z łatwością wykończyć, boss ruszył pośpiesznie w kierunku Żelaznego, jakby obecnie widział tylko jego. 
Żelazny z łatwością zablokował atak z wyskoku zasłaniając się swoją ogromną tarczą. 
Co ciekawe dopiero teraz do głowy Jin-Woo wpadła myśl że gdy Kim-Chul znalazł się w ich obozowisku to nie miał ze sobą ani swojej tarczy ani młota, a jedynie ten biedny miecz u boku. 
Najprawdopodobniej podczas potyczek i tarcza i młot uległy zniszczeniu, ale mimo tego ich większe cieniste repliki dzierżył teraz Żelazny. 
To było dość zaskakujące. 
Tymczasem ramię Igrisa zregenerowało się. Czarny dym sączył się z rany, a następnie przekształcił się w ramię rycerza. Boss wciąż był skupiony na Żelaznym. Jin-Woo i Igris wykorzystali to na swoją korzyść i zaatakowali jego plecy. 
Tymczasem stojąca w oddali Park Hee-Jin obserwowała całe zajście nie mogąc znaleźć słów na to co obecnie się działo przed jej oczami.
To co obserwowała wydawało się tak nierzeczywiste i niemożliwe. W tym momencie straciła siłę, by być nawet ciekawą. 
Stojąca u jej boku Han Song-I spytała cichym głosem:
- Czy wszyscy łowcy walczą w taki sposób?
Głos dziewczyny był przepełniony strachem. 
- Gdyby tak było nigdy nie zdobyłabym licencji. Nigdy nie słyszałam ani nie widziałam czegoś takiego. 
- Czy to sen? - Spytał jeden z jej dwóch kolegów rangi C. 
Jeśli to był sen, to z pewnością koszmar. Park Hee-Jin mogła tylko patrzeć, jak magiczne bestie walczą z „czymś” odzianym w czerń z otwartymi ustami. W tym samym czasie w jej umyśle pojawiło się zmartwienie,
Kiedy już stąd wyjdą...
Jako ocaleni zostaną dokładnie przesłuchani i zbadani. Jak miała to wszystko wyjaśnić? Myśląc o tym, co Sung Jin-Woo pokazał im w tym miejscu, nie mogła sobie wyobrazić, jak zareaguje gildia. Powiedziała o tym swoim kolegom.
- Sam fakt, że martwimy się o rzeczy które staną się gdy stąd wyjdziemy...
Znajdowali się w podziemiach wysokiej kategorii, do tego do tego będącym Czerwoną Bramą. W chwili, gdy zostali odrzuceni przez Kim Chula, z tyłu głowy mieli już myśli o tym że wkrótce zginą. Ale teraz tak naprawdę martwili się o to, co stanie się na zewnątrz, jakby wyjście stąd w jednym kawałku było oczywistością. To wszystko dzięki jednemu człowiekowi. 
Zatruty Kieł Rasaki przeszył ramie niespodziewającego się tego bossa. 
[EFEKT: KRWAWIENIE ZOSTAŁ AKTYWOWANY]
[EFEKT PAEALIŻ ZOSTAŁ AKTYWOWANY]
[ODPORNOŚĆ WROGA JEST ZBYT WYSOKA. EFEKT ZOSTAŁ ANULOWANY]
Od dłuższego już czasu efekty Kła stawały się coraz bardziej bezużyteczne gdyż jego wrogowie stawali się coraz silniejsi. Ale nawet bez tych efektów zadana rana była jakimś tam niewielkim krokiem do zwycięstwa. 
Jin-Woo ponownie zaczął atakować zadając bossowi kolejne rany.
W miarę jak na jego ciele pojawiało się coraz więcej ran, ruchy bossa zaczęły zwalniać.
Uśmiech już dawno zniknął z twarzy elfa. W pojedynkę walczył z Jin-Woo, Igrisem i Żelaznym, co bardzo go męczyło przez co dyszał ciężko już od jakiegoś czasu. 
Nagle Ironowi udało się wciągnąć bossa w niedźwiedzi uścisk, wykorzystując fakt że zwolnił i był coraz bardziej zmęczony i zdekoncentrowany. 
Dając znak Igrosowi obaj wycofali się nieco dalej schodząc z linii strzału. 
Skończone zaklęcia Magów Cienia spadły na miejsce gdzie stał Żelazny.
Boss po raz pierwszy zdradził oznaki bólu. Lodowy elf wykręcił swoje ciało, a ramiona Żelaznego zostały oderwane.
Boss posłał Jin-Woo szaleńczo wściekłe spojrzenie. 
Nawet przy tak dużym zmęczeniu nadal był w stanie wytrzymać jeszcze jeden atak jego magów. 
To był naprawdę boss podziemi wysokiego poziomu. Jednak szala zwycięstwa w tej bitwie przechyliła się w stronę Jin-Woo już w momencie gdy Żelazny powstał z martwego ciała Kim-Chula. 
Jin-Woo użył umiejętności „Rzut Sztyletem”
Zdając sobie sprawę, że nie może uchylić się, boss odbił sztylet swoją bronią.
Ten ruch sprawił jednak że broń bossa pękła w jego ręce.
Wykorzystując ten moment Jin-Woo zamknął dystans między sobą a bossem i dźgnął go w bok Kłem Rasaki. 
Oczy bossa rozszerzyły się z bólu.
Mimo to lodowy elf chwycił Jin-Woo za nadgarstek. 
Boss uniósł swoje tanto nad głowę Jin-Woo. Na takie działanie bossa łowca uśmiechnął się czując koniec walki. 
Olbrzymi młot uderzył w głowę lodowego elfa.
Z przyprawiającym o mdłości chrzęstem głowa szefa uderzyła w śnieg. Za nim stał Żelazny ze swoim gigantycznym młotem, jego ramiona były już zregenerowane. Olbrzymi rycerz ponownie uniósł młot i opuścił go.
Igris również przygotowywał się do ataku, ale potem odłożył miecz widząc że istota która zagrażała jego panu nie żyje. Jin-Woo również zwrócił swoje sztylety do ekwipunku.
[BOSS PODZIEMIA ZOSTAŁ POKONANY]
[ZDOBYŁEŚ POZIOM]
[ZDOBYŁEŚ POZIOM]
Jin-Woo odetchnął z ulgą. 
To bez wątpienia była trudna walka. 
- Już wystarczy. - Jin-Woo spojrzał spod na wpół przymkniętych powiek na Żelaznego. 
Żelazny już kilkakrotnie uderzył z nieruchome i na pewno całkowicie martwe ciało bossa. 
Pomimo stania się cieniem, najwyraźniej pozostał w nim jakiś niewielki pierwiastek osła. 
Zwłoki bossa były teraz niczym więcej niż jedną wielką krwawą papką. 
Patrząc na nie Jin-Woo zrozumiał skąd wzięło się powiedzenie „zostać mokrą plamą”.
Jin-Woo znów się szeroko uśmiechnął. Jego nagroda po trudnej walce czekała u jego stóp, nawet jeśli obecnie przypominała tylko krwawy kleks. 
***
Była już 3 nad ranem.
Twarze czterech mężczyzn strzegących terenu były ponure. Nie mogąc tego dłużej znieść, Hyun Gee-Chul odezwał się,
- Mistrzu, może udasz się do siebie?
Beak Yoon-Ho pokiwał delikatnie głową. 
- Jak mógłbym spać gdy w środku znajdują się moi ludzie? Poczekam chociaż do rana. 
Mężczyzna był bardzo zdeterminowany. Jako mistrz Gildii i Łowca rangi S nie mógł opuścić tego miejsca. Nagle Ahn Sang-Min krzyknął zaskoczony:
- Brama... Otwiera się!
Hyun He-Chul i Joo Sung-Chanspojrzeli na bramę szeroko otwartymi oczami. 
- Pokonali bossa!
- Ktoś wychodzi!
Baek Yoon-Ho zacisnął pięść w oczekiwaniu, spodziewając się zobaczyć na przedzie swojego nowego łowcę rangi A. 
Wszyscy czterej mężczyźni podbiegli bliżej bramy. Nie mogąc ukryć swojego podekscytowania, Baek Yoon-Ho szukał twarzy Kim Chula wśród ocalałych. Jednak nawet po tym, jak wszyscy opuścili Bramę, nie mógł go dostrzec.
Nawet Joo Sung-Chan, który kazał wszystkim wierzyć w Kim Chula, stracił pewność siebie i przybrał zmieszany wyraz twarzy.
- Łowczyni Park Hee-Jin! Łowcy Go Myung-Hwan, Yoon Ki-Jong!
Widząc, jak Jin-Woo podąża za Hanem Song-I wychodzącą z Bramy, uśmiech rozkwitł na twarzy Ahn Sang-Mina.
Miał rację.
Nastroje Joo Sung-Chana i Ahn Sang-Mina całkowicie odwróciły się. Jednak uśmiech szybko zniknął z twarzy Ahn Sang-Mina. Po tym, jak pięciu Łowców, w tym Sung Jin-Woo, wyszło z Bramy, Brama szybko zniknęła się znikając jakby nigdy jej tutaj nie było.
Ze łzami w oczach Hyun Gee-Chul zaczął skreślać imiona zmarłych z listy gildyjnej. To była smutna praca, ale ktoś musiał ją wykonać. 
Beak Yoon-Ho stał cały czas w tym samym miejscu patrząc po twarzach ocalałych.
Wróciła tylko jedna łowczyni rangi B i łowcy rang niższych?! Z tego dwoje nie z jego gildii mających rangi E?! 
To było niemożliwe. Co się tam stało?
- Chodźmy. Zabiorę cie do domu. 
Jin-Woo już miał opuścić miejsce zdarzenia z zamiarem odwiezienia do domu Han Song-I, był zmuszony się jednak zatrzymać gdy Beak Yoon-Ho położył mu dłoń na ramieniu.
- Porozmawiajmy chwilę. 
Jin-Woo odrzucił uścisk łowcy rangi S, a oczy Beak Yoon-Ho stały się ostre.
Jin-Woo odwrócił się. 
- Jeśli chcesz o coś zapytać możesz równie dobrze porozmawiać ze swoimi ludźmi. Ja raczej nie będę w stanie udzielić odpowiedzi różniących się od nich.
Baek Yoon-Ho nie mógł już tego znieść. Przedstawił się Jin-Woo zaciskając zęby w irytacji. 
- Jestem Beak Yoon-Ho, mistrz gildii Białego Tygrysa.
Oczy Jinwoo zachowały spokojny chłód gdy spojrzał na łowce. 
- I co w związku z tym? 
Na zimną odpowiedź Jin-Woo tęczówki Baek Yoon-Ho zamigotały i zmieniły kolor zwężając się. 
- Straciliśmy dziewięciu ludzi. Chyba należy mi się jakieś wyjaśnienie. 
To nie była prośba.
Ani rozkaz.
To była groźba. 
Bez względu na wszystko, Baek Yoon-Ho nie miał zamiaru pozwolić Jin-Woo tak łatwo odejść. 
Jin-Woo zacisnął usta czując ukłucie irytacji. 
- I co z tego? Uratowałem pozostałą trójkę.
Jin-Woo pozwolił aby jego niebieska magia zabarwiła jego tęczówki. 
Wiedział że nie wygrałby jeszcze z tym łowcą. Ale nie był bezbronny. 
I miał zamiar to pokazać.
- Poniosło mnie. - Przyznał po chwili milczenia Beak Yoon-Ho. - Masz rację. Przepraszam. 
- Chodź dzieciaku. 
Uczennica ostrożnie podążyła za Jin-Woo, spoglądając na Baek Yoon-Ho nieufnie. Wkrótce para wsiadła do furgonetki, którą tutaj przybyli i opuściła miejsce zdarzenia.
Jego myśli były pogrążone w chaosie, Baek Yoonho szybko podszedł do jedynej wysokiej rangą ocalałej z tego koszmaru. 
- Kim on jest? I czemu jest taki poddenerwowany? 
Kobieta miała narzucony na ramiona koc a w dłoniach trzymała herbatę. Wyglądała jednak na zaskakująco zdrową. Nie wyziębioną, nie bladą, niewyspaną czy wygłodzoną. 
Ich drużyna pokonała wszelkie przeciwności i opuściła podziemia w jednym kawałku, nawet jeśli tak małym składzie, więc dlaczego Sung Jin-Woo był pełen gniewu?
- Nie jestem pewna. Zajął się bossem stał nad nim przez chwilę po czym odszedł wyglądając na zdenerwowanego. 
- Dziwne. - Przyznał zamyślony Beak Yoon-Ho starając się zrozumieć co mogło zdenerwować tego dziwnego łowcę. 
Ahn Sang-Min podszedł do swojego szefa z niepewnym wyrazem twarzy. 
- Zwykle jest nieco chłodny, ale grzeczny. - Przyznał Sang-Min. - Możliwe że to wina zmęczenia. To dobry człowie...
- Nie o to chodzi. - Przyznał Beak Yoon-Ho wzdychając.
Mistrz Gildii spojrzał przed siebie zamyślony.
Ten łowca wykazał taką pewność siebie. Nie cofnął się ani nie zadrżał gdy zobaczył jego nieludzkie oczy. 
W walce z nim musiałby liczyć się przynajmniej z utratą ręki. 
Baek Yoon-Ho odwrócił się i stanął twarzą w twarz z Ahn Sang-Minem,
- Dlaczego jeszcze go nie zwerbowałeś?
- Cały czas nad tym pracuje. 
- Masz moje pełne wsparcie. Ściągnij tego człowieka do naszej gildii za wszelką cenę. 
Sung Jin-Woo...
Jak można się było spodziewać, oczy Ahn Sang-Mina nigdy się nie myliły.
Beak Yoon-Ho poczuł wyrzuty sumienia że wcześniej w niego wątpił. 
- Rozumiem.
***
Twarz Jin-Woo była ponura gdy wpatrywał się w drogę. 
Jin-Woo nie udało się wydobyć cienia Baruki, co było gorzkim rozczarowaniem. 
Czy było to spowodowane różnicą w ich sile? 
Bardzo możliwe, w końcu Baruka był od niego silniejszy i gdyby nie Żelazny i Igris zapewne Jin-Woo nie udałoby  się wygrać. 
Zyskał Żelaznego więc nie było aż tak źle. Jego nowy żołnierz był tylko nieco słabszy od Igrisa, ale miał te samą rangę co on. 
Z pewnością kiedyś nadarzy się okazja do pokonania kolejnego bossa wysokiego poziomu. Ważną rzeczą było to, że gdy ta okazja nadejdzie ponownie, będzie wystarczająco silny, by nie zawieść jak miało to miejsce dziś. 
Zdjął lewą dłoń z kierownicy i przywołał do niej z ekwipunku swój nowy sztylet. 
[PRZEDMIOT: SZTYLET BARUKI]
KLASA PRZEDMIOTU: A
TYP: SZTYLET
SZTYLET DZIERŻONY PRZEZ WIELKIEGO WOJOWNIKA BARUKE. ZOSTAŁO NAŁOŻONE LEKKIE MAGICZNE WZMOCNIENIE.
ATAK: +110
ZRĘCZNOŚĆ: +10
Sztylet który zdobył był całkiem niezły. Dodawał aż 110 do ataku i 10 punktów zręczności. 
Ani Kieł ani Zabójca Rycerzy nie mogły równać się z tym sztyletem. Zwłaszcza że ten pierwszy coraz bardziej tracił przydatność w walce i był już dość mocno podniszczony. 
Gdy analizował wydarzenia z bramy auto podjechało pod dom Han Song-I. 
- Dobranoc. Sen zapewne dobrze ci zrobi.
- Tak... prawdopodobnie. Dziękuję za dzisiaj. Do zobaczenia jutro... czy raczej później.
Później? Jin-Woo spojrzał na zegarek i zdał sobie sprawę że jest już trzecia nad ranem. 
Patrząc, jak dziewczyna wraca do domu z opadniętymi ramionami, Jin-Woo poczuł, że wypełnił swoje zadanie.
Sprawy trochę się skomplikowały, ale pierwotnym celem było odwieść ją od bycia łowcą i to raczej się udało, po tym co dziś ujrzała. 
Jej pierwszym prawdziwym rajdem była czerwona brama a to wydarzenie zapewne sprawi że dwa razy dziewczyna się zastanowi nim postanowi wejść do jakiegokolwiek podziemia. 
Gdyby Han Song-I całkowicie wycofała się z czegokolwiek związanego z Łowcami, drużyna Yoo Jin-Ho straciłaby członka zespołu, co opóźniłoby ich plany. Na szczęście wyglądało na to, że dziewczyna przynajmniej dokończy pozostałe rajdy. W końcu nie musiała wchodzić do podziemia a czekać przed bramą z pozostałymi.
Z Żołnierzami Cienia, prędkość czyszczenia podziemi rangi C wzrosłaby o wiele bardziej. Jin-Woo był pewien, że zdoła ukończyć pozostałe rajdy w rekordowym czasie. Nie mógł się też doczekać reakcji Jin-Ho, na zobaczenie jego nowych żołnierzy.

Chapter Text

Po krótkiej drzemce wstał o ósmej i ruszył na spotkanie z Jin-Ho.

Czuł się całkiem nieźle pomimo złapania tylko kilku godzin snu. Od czasu pozyskania Igrisa który strzegł go każdej nocy, mógł wreszcie w miarę normalnie spać.

Dziś w nocy (o ile czwartą można jeszcze było nazwać nocą) dołączył do niego jeszcze Żelazny i Tank. Niedźwiedź skulił się koło jego łóżka dzięki czemu Jin-Woo obudził się leżąc w połowie na łóżku a w połowie na wielkim niedźwiedziu czując jego ciepłe futro.

Żelazny był dość głośnym i entuzjastycznym strażnikiem, ale prawie tak samo dobrym jak Igris.

Tak więc wyszedł przed dom całkiem wypoczęty i zadowolony.

- Cześć bracie!

Powitał go znajomy głos pełen energii. Yoo Jin-Wo już na niego czekał.

- Zabrałem samochód. Jak się tutaj znalazłeś?

Jin-Woo pożyczył „Bongo" na wydarzenia zeszłej nocy. Furgonetka była zaparkowana w pobliżu tak jak ją zostawił.

- Taksówka.

– Ach, no to ma sens.

Jin-Woo miał nadzieję że chociaż raz ich role się odwrócą i Jin-Woo będzie mógł go powieźć.

Szkoda.

- To ja otrzymuję twoją pomoc. Powinienem być tym, który cię podwiezie.

Jin-Ho mówił to, chichocząc. Po jednodniowej przerwie ich poranne wymiany zdań wróciły do normy.

Uwagę Jin-Ho przykuł dziwny szklany flakonik w dłoniach Jin-Woo.

- Co to jest? - Spytał z ciekawością.

Jin-Woo słysząc jego pytanie uśmiechnął się szeroko,

- Zamierzam tego dziś użyć w podziemiu.

Och...

Uśmiech na twarzy Jin-Woo sprawił że żołądek Jin-Ho skręcił się z niepokoju, Jin-Woo lubił popisywać się niebezpiecznymi rzeczami w podziemiu

- Po drodze na miejsce jeszcze kogoś zgarniemy.

- Hm? Okej, kogo?

Jin-Woo zignorował go wyjmując telefon i wybierając numer.

- Pośpiesz się Song-I niedługo będziemy pod twoim domem. Podwieziemy cię.

Ta dziewczyna z ich rajdów? Kiedy zdążyli się zapoznać? Ma nawet jej numer.

- Ta dziewczyna z liceum która jest w naszym zespole?

- Zgadza się.

Jin-Woo skinął głową. Ponieważ mieszkała naprawdę blisko jego domu, uznał, że dobrze byłoby po prostu ją odebrać przed opuszczeniem okolicy.

Ładna dziewczyna z krótkimi włosami opadającymi tuż za uszy.

Czyżby ich związek był głębszy niż tylko biznes?

Może mieli romans!

Ale ona chodziła jeszcze do liceum!

Wkrótce Hang Song-I zeszła ze swojego mieszkania. W porównaniu z ich poprzednimi spotkaniami, dziewczyna wydawała się tym razem poświęcić trochę więcej uwagi swojemu wyglądowi.

- Dzień dobry szefie. - Przywitała się grzecznie z Jin-Ho wsiadając do auta.

- Witaj.

- Cześć dzieciaku. Wyspałaś się? - Spytał z troską Jin-Woo.

Han Song-I uśmiechnęła się i potrząsnęła głową.

- Nie mogłam zasnąć.

Twarz Jin-Ho zastygła gdy usłyszał te wymianę zdań.

- Musisz być padnięta. Spróbuj przespać się w aucie.

Podczas rozmowy na tylnych siedzeniach myśli Yoo Jin-Ho stawał się coraz bardziej chaotyczny.

- A co z tobą?

- Załapałem się tylko na krótką drzemkę. Gdy wróciłem do domu było już po czwartej.

„Musisz być padnięta?"

„Noc?"

„Czwarta na ranem?"

- Serio? - Spytał słabo Jin-Ho patrząc na Jin-Woo w lusterku.

Widząc dziwny wyraz twarzy Jin-Ho i znając już jego tendencję do nad interpretowania Jin-Woo szybko domyślił się o czym musiał pomyśleć jego przyjaciel.

- O nie. Cokolwiek myślisz, przestań.

- Um... No cóż...

Song-I spojrzał na nich obu zmieszana.

- Jin-ho nic mnie z tym dzieciakiem nie łączy, ona jest przyjaciółką mojej siostry a ja wole facetów... I nie, nie jesteś w moim typie.

Postanowił udawać że gdy mówił o „typie" przed jego oczami nie pojawiła się przystojna poważna twarz w okularach przeciwsłonecznych.

Rozumiejąc o co chodzi Song-I skrzywiła się.

-Y! Znaczy jesteś bardzo przystojny... Ale jesteś bratem mojej najlepszej przyjaciółki! I wspominała mi że chce ci znaleźć fajnego chłopaka. - Dziewczyna skrzywiła się czerwieniejąc.

- Moja siostra powinna przestać ingerować w moje życie miłosne. - Stwierdził Jin-Woo przewracając oczami.

- Albo jego brak, jak lubi zauważać.

- Po prostu powinna przestać.

***

Po utknięciu na kilka długich dni w czerwonej bramie, powrót do zwykłego jaskiniowego podziemia było bardzo mile widziane.

Wrogami w tym miejscu okazały się humanoidalne postacie z kamienia.

Zapomniał nazwy tych cholerstw, ale nie miała ona znaczenia.

Te bestie szczyciły się wysoką obroną i ustępowały im jedynie golemy.

Jin-Woo podszedł do jednego z potworów i wezwał Zabójcę Rycerzy oraz Sztylet Baruki.

Chciał wypróbować swój nowy sztylet.

W jednej chwili głowa kamiennego potwora spadła na ziemie. Jin-Woo spojrzał z satysfakcją na swój nowy sztylet,

Nie jest zły. Jin-Woo nie użył dużo siły przy tym ataku a mimo to potwór z tak dużą odpornością na ataki fizyczne padł martwy.

Jin-Woo pośpiesznie zaczął doskakiwać do potworów wokół i ciął każdego z nich swoim nowym sztyletem.

Już po chwili dziesięć potworów było martwych i roztrzaskanych na ziemi.

Jego ciało stało się lżejsze od wyczyszczenia czerwonej bramy.

Oczywiście miał obecnie poziom 60. Polowanie na niedźwiedzie i Lodowe Elfy podniosło jego poziom o 9 poziomów z 51.

Jeśli chodzi o siłę potworów z bram kategorii C były one dla niego teraz równie groźne co gobliny z bram kategorii E gdy miał poziom 10.

Nie był w ogóle pewien czy warto było wyciągać na nich broń.

Ale teraz gdy jego rozgrzewka dobiegła końca Jin-Woo spojrzał na swojego towarzysza stojącego cały czas z tyłu.

- Pokaże ci... coś. Tylko nie panikuj... Wyjdźcie.

Gdy wydał już rozkaz, żołnierze Cienia czekający na jego wezwanie pojawili się za nim.

Jin-Woo usłyszał za sobą przerażony kwik.

Chyba pośpiesznie rzucone ostrzeżenie nie wiele dało.

Chłopak siedział na ziemi wyglądając jakby dopiero co upadł i drżącym palcem wskazywał na jednego z żołnierzy cienia.

- Co to do diabła jest bracie?!

- To... moja specjalna umiejętność.

- Możesz przywołać coś takiego?!

- To trochę zbyt skomplikowane do szybkiego wytłumaczenia. Nie martw się nie zrobią ci krzywdy.

Czując niebezpieczną aurę żołnierzy odzianych w smolistą czerń, Jin-Ho przełknął ślinę.

To był ich jedenasty rajd i gdy sądził już że Jin-Woo niczym go już nie zaskoczy, on pokazał mu coś takiego.

Gdy cienie zaczęły iść wydawało się jakby cała jaskinia zaczęła się trząść od ich ciężaru.

Teraz gdy miał w swojej armii Żelaznego i niedźwiedzie ciężar na pewno znacznie wzrósł. Jakby dodał do swojej armii dywizję czołgów.

Jin-Woo spojrzał z satysfakcją na scenę przed nim.

Wybicie wszystkich zwykłych potworów zajęło niecałe dziesięć minut.

Jin-Woo był zachwycony, w tym tempie zakończy pozostałe rajdy w mgnieniu oka.

Po bitwie Żołnierze Cienia zebrali magiczne rdzenie i ustawili się przed Jin-Woo. Na ich czele stał Iron i Igris. Dwaj rycerze stali na baczność. Kiedy Żołnierze Cienia zatrzymali się kończąc sieczkę, Yoo Jin-Ho w końcu mógł się poruszyć, podszedł do Jin-Woo patrząc nerwowo na stojących spokojnie żołnierzy cienia.

- Ile bram zarezerwowaliśmy na dzisiaj? - Spytał Jin-Woo gdy wypił już miksturę regenerującą manę schowaną w swoim ekwipunku.

Gdy wzrok Jin-Woo padł na towarzysza łowca dostrzegł że chłopak jakimś cudem skończył przytulony do zadowolonego alfy niedźwiedzi jak do wielkiego pluszaka. 

- Cztery.

Dzisiaj cztery, jutro pięć.

Wiec już jutro to zakończą.

- Bracie... Mogę chociaż zbierać kryształy?

- Po co?

- Czuje się jakby zabrano mi pracę. - Jęknął żałośnie Jin-Ho ocierając swój policzek o futro niedźwiedzia. - Miękki.

Jin-Woo roześmiał się słysząc wyjaśnienia chłopaka.

Naprawdę zaczynał go lubić.

I to było zaskakujące. Nie pozwolił nikomu się do siebie zbliżyć od... dawna.

***

Następnego dnia zakończyli wszystkie zaplanowane 19 rajdów.

- Skoro już skończyliśmy to co powiesz na uroczystą kolację.

W drodze do domu Yoo Jin-Ho ostrożnie poruszył ten temat.

- Uroczysta kolacja? Tylko nas dwóch?

Wraz z ostatnim rajdem ich drużyna została rozwiązana. Han Song-I powiedziała im, że musi jeszcze coś załatwić na mieście, więc w samochodzie byli tylko Jin-Woo i Jin-Ho, który właśnie nieśmiało poruszył ten temat.

- Chciałbym jakoś ci się odwdzięczyć za tą pomoc.

Dlaczego był taki nieśmiały, prosząc o wspólne jedzenie? Jin-Woo uśmiechnął się, dzieciak czasami naprawdę był ujmujący.

- Chętnie.

Kiedy Jin-Woo zgodził się mimochodem, twarz Jin-Ho wyraźnie się rozjaśniła.

- W jednym z hoteli który znam jest bardzo elegancka restauracja. Ich stek jest boski. Co ty na to?

- Mam lepszy pomysł.

Jin-Woo chciał zjeść w spokoju w towarzystwie Jin-Ho w spokojnym luźnym miejscu.

Znał niewielką knajpkę serwującą samgyupsal kilka minut od ich obecnego położenia.

Po zaparkowaniu furgonetki duet wszedł do niewielkiego budynku, wnętrze nadal tętniło życiem pomimo prawie godziny 19 oznaczającej dla większości restauracji porę zamykania.

Gdy siedli już w głębi restauracji i siedli już po krótkiej chwili podeszła do nich kelnerka z tym o co Jin-Ho poprosił ją.

- Oto samgyupsal i dwie butelki soju.

Dwaj Łowcy od razu zabrali się za jedzenie. Kawałki mięsa jeden po drugim znikały z patelni.

Wyglądało na to że młody chłopak nie miał nic przeciwko jedzeniu skórek wieprzowych.

- Często jem samgyupsal z przyjaciółmi.

- Masz na myśli przyjaciół z college'u?

-Tak. W porównaniu z bogatymi dzieciakami z drogich i prestiżowych szkół znacznie lepiej dogaduję się z moimi rówieśnikami z normalnego college'u.

Jin-Ho nalał Jin-Woo kieliszek soju.

Jin-Woo skrzywił się po wypiciu kieliszka.

[WYKTYTO SZKODLIWĄ SUBSTANCJĘ]

[DETOKSYKACJA ZAKOŃCZONA]

No tak. Już nigdy nie będzie w stanie się upić.

Bez względu na to co wypił i ile, wyniki zawsze pozostaną takie same.

Wolał pić wodę sodową a nie bezużyteczną gorzką wodę.

Jin-Woo zawołał kelnerkę.

- Czy moglibyśmy dostać jeszcze dwa zamówienia samgyupsalu i butelkę sody?

- Oczywiście.

Kiedy kelnerka odeszła, Jin-Ho przechylił głowę,

- Nie będziesz już pił?

- Alkohol źle na mnie wpływa. - Skłamał Jin-Woo. - Co teraz planujesz? 

- Teraz pozostał już tylko egzamin teoretyczny i mogę zdobyć rangę mistrza. A później pogadam z ojcem.

W oczach młodzieńca pojawiła się determinacja. Zainwestował w ten plan sporo własnych pieniędzy, teraz nie było było możliwości wycofania się..

Dodatkowo musiał dotrzymać obietnicy danej Jin-Woo.

Ten budynek, który obiecał Jin-Woo. Mógłby dotrzymać tej obietnicy tylko wtedy, gdyby udało mu się przekonać ojca, by przekazał mu stanowisko Mistrza Gildii. Tymczasem Jin-Woo jeśli chodzi o całą tę sprawę, to nie przykładał do niej jakieś wielkiej wagi.

Byłoby fajnie dostać budynek wart 30 miliardów, ale jego prawdziwym celem było awansowanie na wyższy poziom. A dzięki 20 podziemiom rangi C, które oczyścił z Jin-Ho, udało mu się osiągnąć ten cel. Wyniki tego awansu? Kim Chul miał nagę A a mimo to Jin-Woo nie miał żadnych trudności z pokonaniem go.

Był ciekaw czy jego siła dorównywała już inspektorowi Woo?

Myśląc o mężczyźnie Jin-Woo nie mógł się nie uśmiechnąć.

Ten mężczyzna naprawdę wywarł na nim wielkie wrażenie.

Wielkie dochody naturalnie szły w ślad za wielkimi zdolnościami. Jin-Woo nie musiał martwić się o pieniądze.

- A co z tobą? Jakie masz plany?

- Będę przez jakiś czas niedostępny. - Przyznał po chwili milczenia Jin-Woo gdy w jego umyśle pojawiło się wspomnienie cerbera.

Teraz czuł że jest gotowy tam wejść.

Po tym zdaniu na twarzy Jin-Ho pojawił się grymas. Chłopak wyglądał jak kopnięty szczeniak pozostawiony na deszczu.

Wypijając kolejny kieliszek i czując przypływ płynnej odwagi Jin-Ho odezwał się.

- Jeśli ci się narzucam to po prostu mi powiedz. Nie będę zawracał ci dłużej głowy.

Jin-Woo podrapał się w skroń. Dzieciak znowu źle zrozumiał to co Jin-Woo na myśli.

- Hej Jin-Ho?

- Hm?

- Kim dla ciebie jestem?

- Hm? Mam starszego o dziesięć lat brata.

Jin-Woo niejasno już o tym słyszał. Pierworodny Yoo Myung-Hana, Yoo Jin-Sung.

- Nie przepada za mną, więc nie spędzamy ze sobą zbyt dużo czasu. Ty uratowałeś mi życie i potem jeszcze mi pomogłeś. Jesteś mi bliższy niż rodzony brat.

Jin-Woo uśmiechnął się lekko.

- Jeśli tak stawiasz sprawę... To będę cię traktował jak młodszego brata.

Jin-Ho pociągnął nosem zaskoczony tą deklaracją.

- Mogę cię uściskać?!

- Hej! Spiłeś się gnojku.

- Nie. Wreszcie czuje że żyje!

- Przynajmniej do jutrzejszego kaca. - Mruknął pod nosem Jin-Woo.

Niezależnie od tego, czy był naprawdę poruszony, czy tylko pijany, Jin-Ho położył głowę na stole i zaczął głośno płakać. Jin-Woo delikatnie poklepał młodego mężczyznę po głowie. Po chwili pociąganie nosem ustało i Jin-Ho zasnął głośno chrapiąc.

Dzieciak był irytujący, ale Jin-Woo naprawdę go lubił.

Nagle do uszu Jin-Woo doleciał dźwięk jakiegoś wywiadu wyświetlanego w telewizorze za nim.

Jin-Woo odwrócił głowę w stronę ekranu.

„Mówi się, że doszło do poważnego incydentu w trakcie szkolenia rekrutów. Czy to prawda?

Jin-Woo z roztargnieniem wpatrywał się w ekran, gdy pojawiła się znajoma twarz.

Oczy Jin-Woo rozszerzyły się. Opuszczając swoją siedzibę gildii, Baek Yoon-Ho został zaatakowany zalewem pytań od otaczających go reporterów.

„Podobno ktoś im pomógł. Jak odniesie się pan do tych informacji?"

„Podobno wszyscy łowcy wyższych rang zginęli. Przeżyli tylko najsłabsi."

Łowca rangi S starał się zignorować reporterów, ale w końcu ustąpił pod naciskiem niekończących się pytań.

„Śledztwo zostało zakończone. To prawda że doszło do incydentu , jednak żadne osoby trzecie nie brały w tym udziału."

„Więc dlaczego nie pozwala pan przeprowadzić wywiadu z żadnym z ocalałych?"

„ Ledwie uszli z życiem z tego potwornego miejsca. Nie pozwolę, by byli zmuszani do przesłuchiwania po tym, przez co przeszli. To wszystko"

Telewizja pokazała, że Baek Yoon-Ho szybko wsiadł do samochodu i odjechał. Oczy Jin-Woo były szeroko otwarte.

Oni mieli na myśli jego?

***

James upadł na ziemię prosto w wodę która znajdowała się w całym pomieszczeniu.  Czuł jak serce waliło mu ze strachu.

Podziemia tym razem miały rangę A. W celu oczyszczenia tych podziemi zebrano grupę łowców o odpowiednich rangach, ale cała grupa została zniszczona. Aby być dokładnym, zostali znokautowani.

Opierając się plecami o ścianę, James zebrał oddech i kilkakrotnie potrząsnął głową. To było naprawdę niemożliwe. Kiedy po raz pierwszy weszli do podziemia, grupa odkryła, że jest całkowicie puste. Nie znaleźli ani jednej bestii.

Łowcy byli zgodnie bardzo zdezorientowani.

Dopiero w komnacie bossa znaleźli jakiegokolwiek potwora.

A dokładniej mówiąc potwora wyglądającego jak człowiek.

Ta dziwna bestia była niesamowicie silna i pokonała całą drużynę Jamesa.

Jemu zaś ledwo udało się uciec z komnaty.

Czy naprawdę cała magiczna moc tej bramy pochodziła od jednej bestii?

Oznaczenie kategorii A zostało przyznane podziemiu po zmierzeniu magicznej mocy sączącej się z bramy na zewnątrz. W zwykłej sytuacji ta magiczna moc byłaby sumą, która wyciekła z każdej magicznej bestii w podziemiu.

Ale w tym podziemiu była tylko jedna istota.

James z opóźnieniem zdał sobie sprawę że boss wyszedł ze swojej komnaty i podszedł do niego.

Widząc go Amerykanin krzyknął przerażony.

To czego łowca nie wiedział, to fakt że nie stał przed nim potwór a bardzo zarośnięty Azjata.

- Nie martw się nie powybijałem ich. Stracili tylko przytomność.

James nie mógł zrozumieć mężczyzny. Jego twarz stawała się coraz bielsza i bielsza. Azjata wpatrywał się w spanikowanego Amerykanina, zastanawiając się, co powinien zrobić. Westchnął głęboko.

Jankesi go nie rozumieli. Powinien wcześniej zdać sobie z tego sprawę.

Mimo to mężczyzna próbował się porozumieć. Przykucnął, by znaleźć się na wysokości oczu Jamesa, po czym spróbował mówić tak przyjaźnie, jak to możliwe,

Mężczyzna próbował sobie przypomnieć cokolwiek ze swojego marnego angielskiego.

I jem korian. Aj łant tu goł hom.

Żywy człowiek wyszedł podziemia.

To była niebywała wiadomość

***

- Ostatnio tylko praca ci w głowie. A teraz nagle wyjeżdżasz na wycieczkę? - Jin-Ah spojrzała ze zmarszczonymi brwiami na brata który właśnie zarzucił plecak na ramię i był gotowy do wyjścia.

- Nie będzie mnie tylko jakiś tydzień.

- Z kim się wybierasz? Czyżbyś wreszcie sobie kogoś znalazł? - Spytał rozbawiona dziewczyna.

- Uh! Jadę sam. Przestań wreszcie próbować mnie swatać.

Jin-Woo szybko uciekł z domu aby uniknąć kolejnych przytyków siostry.

Gdy znalazł się już w miejscu gdzie kiedyś walczył z Cerberem Jin-Woo spojrzał na klucz w swojej dłoni.

PRZEDMIOT

[PRZEDMIOT: KLUCZ DO ZAMKOWYCH DRZWI]

KLASA PRZEDMIOTU: A

TYP: KLUCZ

KLUCZ KTÓRY OTWIERA DRZWI DO ZAMKU DEMONÓW. POZYSKANY POPRZEZ ZABICIE STRAŻNIKA.

Czuł się mniej przytłoczony tym miejscem niż wcześniej.

Nic dziwnego, skoro urósł w siłę.

Ledwo wtedy udało mu się strażnika wrót pokonać.

Teraz w końcu czuł że jest gotów.

[CHCESZ UŻYĆ KLUCZA?]

[TAK][NIE]

Gigantyczne wrota otwarły się wywołując silny powiew unoszący cały kurz i piach do góry.

Łowca zmarszczył brwi gdy nie wyczuł żadnych potworów za otwartymi drzwiami.

Przygotował się na coś dokładnie przeciwnego. Jego najgorszy scenariusz przewidywał scenę, w której mnóstwo potworów rzuciło się na niego w momencie, gdy otworzył drzwi.

Nic takiego jednak nie miało miejsca.

Przeszedł przez wrota wzywając swój nowy sztylet na wszelki wypadek.

Zamiast ataku usłyszał dźwięk systemu a przed jego oczami pojawiło się okienko.

Wykonał codzienną misję przed przybyciem tutaj, więc to nie mogło być to.

ZADANIE

[NORMALNE ZADANIE: ZDOBĄDŹ DUSZĘ DEMONÓW (CZEŚĆ 1)]

1)

ZAMEK JEST WYPEŁNIONY DEMONAMI. POLUJ NA NIE I ZDOBYWAJ ICH DUSZĘ, BY ZDOBYĆ SPECJALNE NAGRODY.

WYMAGANE DO UKOŃCZENIA ZADANIA:

10 000 DUSZ DEMONÓW.

NAGRODY:

DOWOLNY PRZEDMIOT ZE SKLEPU

20 BONUSOWYCH STATYSTYK

UKRYTA NAGRODA

20 punktów statystyk! Jak zawsze, pierwszą rzeczą, która przykuła uwagę Jin-Woo, była nagroda w postaci punktów statystyk.

Dzięki temu mógłby podnieść swoją inteligencję o 20 punktów!

Nie mógł się powstrzymać od uśmiechu. Wady niskiego poziomu many są naprawdę irytujące.

Potrzebował mnóstwa punktów many żeby jego żołnierze mogli się regenerować.

A mana nie była jedyną zaletą statystyki inteligencji. Jin-Woo był w końcu w stanie dowiedzieć się, że wraz ze wzrostem jego inteligencji, wzrosła również liczba cieni, które mógł wydobyć i przechowywać. Z tego powodu musiał zwiększać swoją inteligencję.

A z awansami i nagrodami z codziennych zadań istniał limit tego ile mógł dostać punktów.

Gdyby zdobył aż 20 punktów znacznie by mu to pomogło.

Jin-Woo przyjrzał się pozostałym nagrodą.

Już 20 punktów statystyk było szaloną nagrodą.

A każdy możliwy przedmiot w sklepie też był naprawdę świetny.

Przypomniał sobie sprzęty najwyższej jakoś jakie widział w sklepie.

Z tego co pamiętał zauważył nawet sprzęt kategorii S, który kosztował miliardy, a czasem nawet dziesiątki miliardów złota. Dla porównania zabójca rycerzy kosztował 3 miliony złota.

A był zaledwie przedmiotem kategorii B.

Takie nagrody za zabicie jakiś kilku demonów to było naprawdę wiele.

Ponieważ wzrok Jin-Woo najpierw padł na nagrody za misje, nie przyjrzał się bliżej celowi misji. Mężczyzna w końcu spojrzał na liczbę zer i był nieźle zaskoczony.

Dziesięć tysięcy?!

To nie było tylko pokonanie kilku demonów.

To naprawdę nie była zwykła misja.

Bez względu na to, jakimi potworami były te demony, zabicie dziesięciu tysięcy z nich byłoby męką. Jednak łowca uśmiechnął się szeroko.

Przynajmniej byłoby męką gdyby był sam.

Obecna liczba żołnierzy wynosiła 50. Każdy z nich musiał po prostu pokonać 200 demonów. Tak, z tymi żołnierzami ta misja byłaby wykonalna.

Zaakceptował zadanie.

Nawet gdyby go nie wykonał, a zamierzał na pewno je zrobić, to karą byłby tylko stracony czas.

W porównaniu z karą za niewykonanie innych zadań...

Żadnego zawału czy karnego wymiaru.

W chwili, gdy przyjął zadanie, w powietrzu pojawił się licznik.

[ZEBRANE DUSZE DEMONÓW: 0 / 10 000]

10 000 dusz... to będzie długa droga.

Po chwili odkrył też drugi nieco dziwniejszy licznik.

[PUNKTY DO NASTĘPNEGO POZIOMU: 60 000]

Holograficzne litery wyraźnie wyświetlały liczbę, która mówiła mu, że awansuje, gdy przekroczy te liczbę.

Widok tego licznika był zaskakujący z tego względu że do tej pory nie widział ile punktów brakowało mu do następnego poziomu. Co mówiąc szczerze czasami było naprawdę irytujące.

System nie pokazywał też ile punktów otrzymywał za zabicie jakiegokolwiek potwora.

Obecnie był na poziomie 61, który nie wydawał się jakimś ważnym kamieniem milowym, żeby taki licznik nagle się pojawił. Co więcej, Jin-Woo nie widział tego licznika przed wyruszeniem do Zamku Demonów.

Jin-Woo cofnął się o krok i opuścił Zamek Demonów. Dzięki temu zarówno licznik dusz, jak i licznik doświadczenia zniknęły. Kiedy wrócił, dwa liczniki wróciły, jakby zawsze tam były.

Czyli to o to chodziło.

Oba te liczniki były tylko gdy Jin-Woo znajdował się w zamku demonów.

Szkoda, że nie byłby w stanie zobaczyć licznika doświadczenia na zewnątrz, ale z pewnością byłoby to wygodne, gdy był tutaj. 

Z drugiej strony, czy to oznaczało że wyczyszczenie tego miejsca zajmie aż tyle czasu?

Zamknął okienko wzdychając. Już wszystko wiedział, nie było sensu się dalej ociągać.

Wreszcie nadszedł czas, aby zbadać wnętrza Zamku Demonów.

Gdy zrobił jeszcze kilka kroków westchnął słabo na widok jaki go powitał.

Zrujnowane miasto rozciągało się przed jego oczami. Podziemie pod otwartym niebem. Zupełnie jak czerwona brama.

Czy to był Seul?

Być może, gdyby wszyscy w Seulu zginęli i minęło sto lat, mogłoby to wyglądać tak. Martwe miasto przybrało kolor szary. Tu i ówdzie migotały i gasły nieliczne latarnie uliczne. Gdzieniegdzie Jin-Woo widział płonący budynek czy dwa.

Możliwe że to podziemie używało Seulu jako podstawy.

Teraz zrodziło się pytanie, gdzie miał iść najpierw?

I gdzie był jego cel? Jin-Woo rozejrzał się tu i tam.

To miejsce musiało mieć jakiegoś bossa. Tylko gdzie on niby do diabła przebywał?

Na szczęście nie musiał się długo zastanawiać co ma robić. Z daleka, gdzie powinna znajdować się Wieża Namsan, na jej miejscu stał gigantyczny słup światła.

Zawsze mógłby spróbować iść tam.

Nie uszedł jednak daleko nim coś zastawiło mu drogę.

Gdzieniegdzie spomiędzy budynków wypełzły małe dość szkaradne potwory.

NISKO POZIOMOWY DEMON

Nazwa potwora mówiła wszystko i nic.

Potwory przed nim były najwyraźniej dość słabe, ale ich nazwa nie podsuwała mu możliwości czym one mogły być.

Dziwnych potworów przed nim było osiem.

Miał już praktycznie osiem dusz.

Nie zamierzając się ociągać Jin-Woo wezwał sztylet Baruki i ruszył w ich stronę.

[POKONAŁEŚ 3 NISKOPOZIOMOWE DEMONY]

[OTRZYMAŁEŚ 3x 100 DOŚWIADCZENIA]

[OTRZYMAŁEŚ TRZY DUSZE DEMONÓW]

Potwory faktycznie były dość słabe. I jak na standardy Jin-Woo powolne.

[POKONAŁEŚ NISKOPOZIOMOWEGO DEMONA]

[OTRZYMAŁEŚ 100 DOŚWIADCZENIA]

[OTRZYMAŁEŚ JEDNĄ DUSZĘ DEMONA]

Teraz to była tylko walka z czasem.

Z drugiej strony powiedział siostrze że zajmie mu to tylko tydzień, ale teraz Jin-Woo obawiał się że to byłoby za mało czasu na to miejsce.

***

Po kilku dniach bycia cholernie zajętym, Baek Yoon-Ho przeglądał dokumenty i raporty, które zdecydowanie zbyt długo zaniedbywał.

Pracę przerwał mu jednak dźwięk dzwoniące telefonu stacjonarnego leżącego na jego biurku.

Podniósł słuchawkę.

- Szefie, łowca Min Byung-Gyu prosi o rozmowę. Mam go połączyć.

- Tak, proszę.

Chwilę później ze słuchawki dobiegł znajomy głos.

- In-Ho czemu nie odbierasz telefonu?

Baek Yoon-Ho westchnął głęboko,

- Chce się odciąć póki ta sprawa nie ucichnie i reporterzy nie dadzą mi w końcu spokoju.

- Ach! Czerwona brama. W Japonii też o tym mówią. Czy znowu wkurzyłeś swojego faceta i postanowił ci dogryźć?

- Mam nadzieję że nie. Zresztą, wiesz że oddzielamy życie prywatne od zawodowego. Co ty w ogóle robisz w Japonii?

- Japonia potajemnie skontaktowała się z koreańskim Stowarzyszeniem Łowców. Jakiś tydzień temu. Sam to sprawdziłem dla pewności i szybuje się coś grubego.

- Mówże jaśniej. Po co Japonia miałaby kontaktować się z Koreańskim Stowarzyszeniem. Prezes Go Gun-Hee nie lubi podchodów wiesz przecież.

- Poprosili o konsultację z łowcami, którzy brali udział w rajdzie na wyspie Jeju.

Brama rangi S na wyspie Jeju otworzyła się cztery lata temu. Podziemia były zamieszkane przez magiczne bestie typu mrówek. Korea Południowa trzykrotnie próbowała odzyskać wyspę. Nie udało im się trzy razy. Ostatecznie rząd zrezygnował z odzyskania wyspy która została całkowicie przejęta przez potwory.

- Dawaj szczegóły! - Nakazał od razu Beak Yoon-Ho całkowicie zapominając o tych głupich raportach przed nim.

Min Byung-Gyu westchnął głośno.

- Wiesz że przez to całe zamieszanie prawie zginęliśmy?

- Masz rację. To był koszmar o którym wolę zapomnieć. Czemu więc ktokolwiek chce rozgrzebywać ten bajzel?

- Wygląda na to że zaszła jakaś mutacja.

- Mutacja? - Spytał Yoon-Ho zaciskając szczękę zdenerwowany czując jak po jego plecach przebiega dreszcz.

Myślał że ten koszmar miał już za sobą. Ale tamta brama chyba jednak nigdy nie da im spokoju.

- To powinno nie mieć żadnego znaczenia. Przecież ta wyspa jest odcięta od świata. Mutacja czy nie... po co się tym zajmować?

- Cóż... - Głos Byung-Gyu był bardzo słyszalnie zmartwiony. - Teraz mogą ją opuścić. Przelatując przez ocean. Na japońskim wybrzeżu odnaleziono mrówkę ze skrzydłami. Te paskudy wyewoluowały w jeszcze gorsze poczwary.

- Ja pierdole.

Beak Yoon-Ho całkowicie odsunął od siebie papiery nad którymi pracował i spojrzał szeroko otwartymi oczami na telefon leżący na biurku.

***

[POKONAŁEŚ NISKOPOZIOMOWEGO DEMONA]

[OTRZYMAŁEŚ 100 DOŚWIADCZENIA]

[OTRZYMAŁEŚ JEDNĄ DUSZĘ DEMONA]

[POKONAŁEŚ NISKOPOZIOMOWEGO DEMONA]

[OTRZYMAŁEŚ 100 DOŚWIADCZENIA]

[OTRZYMAŁEŚ JEDNĄ DUSZĘ DEMONA]

[POKONAŁEŚ NISKOPOZIOMOWEGO DEMONA]

[OTRZYMAŁEŚ 100 DOŚWIADCZENIA]

[OTRZYMAŁEŚ JEDNĄ DUSZĘ DEMONA]

Jin-Woo polował na demony niskiego poziomu już od dwóch godzin. Sprawdził aktualną liczbę dusz.

[ZDOBYTE DUSZE DEMONÓW: 309 / 10 000]

Szło wolno.

Dodatkowo, przy obecnym tempie, awansowałby po około dwóch godzinach polowania. Jego obecny poziom wynosił 61. Potrzeba było dziewięciu podziemi kategorii C, aby awansował z 60 do 61, a to trwało ponad dwa dni. W porównaniu z tym byłby w stanie zdobyć jeden poziom po czterech godzinach polowania tutaj.

Więc nawet jeśli szło wolno i poziomy wbijałby tutaj i tak szybciej niż w podziemiach kategorii C.

Ile czasu minęło odkąd tak bardzo cieszył się polowaniem?

Z nostalgią przypomniał sobie swoje pierwsze systemowe podziemia. Jin-Woo bez przerwy polował na pierwszym i drugim poziomie metra, dopóki nie przestał zdobywać kolejnych poziomów.  

Tamte łowy były naprawdę opłacalne.

Nadal przebijał się przez słabe demony pozwalając żeby jego myśli płynęły. Potwory tutaj były zbyt słabe żeby wyrządzić mu jakąkolwiek krzywdę.

Padł jeden, potem drugi trzeci, dziesiąty.

Punkty doświadczenia i liczba dusz odpowiednio wzrosły wraz z upadłymi demonami. Do tego dochodziły jeszcze rogi które zbierał z martwych przeciwników.

PRZEDMIOT

[PRZEDMIOT: RÓG NISKOPOZIOMOWEGO DEMONA]

KLASA PRZEDMIOTU: BRAK

TYP: ŚMIEĆ

DWA MAŁE ROGI Z GŁOWY NISKOPOZIOMOWEGO DEMONA.

UŻYWANE SĄ JAKO SKŁADNIKI DO WYSOKOPOZIOMOWEJ MAGII , MOGĄ BYĆ TEŻ SPRZEDANE.

Taki róg sprzedawał za 200 000 sztuk złota.

Za kły znacznie silniejszego cerbera dostał po 150 000 sztuk złota.

Z drugiej strony możliwe że obecnie cerber dla niego również nie byłby groźnym przeciwnikiem, tak samo jak te demony tutaj.

Po niedawnym posmakowaniu wartości sklepu, śmieci nie były już dla Jin-Woo tylko „śmieciami". Były najczęściej cennym złotem, które było bardzo przydatne.

Gdy tak przeszukiwał zwłoki natrafił na coś niespodziewanego. Coś co zdecydowanie nie było zwykłym śmieciem do sprzedania.

[PRZEDMIOT: PRZEPUSTKA]

KLASA PRZEDMIOTU: ???

TYP: ???

PRZEPUSTKA POZWALA DOSTAĆ SIĘ NA DRUGIE PIĘTRO ZAMKU. MOŻLIWE DO UŻYCIA W SKŁUPIE MAGICZNEJ ENERGII NA PIERWSZYM PIĘTRZE.

Rozwijając zwój, Jin-Woo znalazł kilka liter i kształtów, których nie potrafił przeczytać.

To było zaskakujące że podziemie, nawet typu polowego miało wiele pięter. Do tej pory ani o niczym takim nie słyszał ani z niczym takim się nie spotkał.

Czy to oznaczało że to miejsce miało aż sto pięter tak jak wieża Daesung?

Na samą myśli Jin-Woo otworzył usta i popatrzył szeroko otwartymi oczami na słup energii widoczny z oddali.

To byłoby raczej nierealne.

Prawda?

Właściwie był tylko jeden sposób żeby się o tym przekonać.

Ponownie spojrzał na słup energii.

Cóż, to był jego cel od samego początku, ale został rozproszony przez polowanie na demony niskiego poziomu i skończył idąc w przeciwnym kierunku.

Cieszył się jednak że tak postąpił.

Gdyby nie ubił wszystkich demonów tutaj nie dostałby zwoju i nie mógłby zapewne iść dalej, a to byłoby frustrujące.

- Powstań.

Żołnierze Cienia przechowywani w Magazynie Cienia nie wymagali do przywołania żadnego konkretnego polecenia. Chodziło o sam zamiar. Nie było ważne co powiedział i czy w ogóle powiedział.

Mógł wybrać czy chciał wezwać konkretnego żołnierza, grupę czy całą niewielką armię.

O ile w ogóle obecnie można było śmieszną liczbę 50 cieni nazwać armią.

Prawdopodobnie nie, ich liczba na razie była trochę zbyt żałośnie mała na określenie ich „Armią Cieni"

Cieni wyodrębniony z lodowego niedźwiedzia alfa pojawił się przed Jin-Woo.

Ten misiek był naprawdę wygodną niegroźną poduszką, z umiejętnościami bojowymi nie było źle, ale nie dorównywał jeszcze Żelaznemu czy Igrisowi.

Teraz jednak miał przydać się Jin-Woo jeszcze do czegoś innego.

Potworny niedźwiedź stał na tylnych łapach. Przynajmniej dwukrotnie górował nad Jin-Woo. Jednak dla niego nie różnił się niczym od wytresowanego szczeniaka.

- Siad.

Bestia Cienia posłusznie opuściła ciało, a Jin-Woo siadł mu na grzbiecie.

- Naprzód.

Bestia wyrwała do przodu z zaskakującą szybkością jak na tak wielkie masywne bydle.

Cel ich podróży zbliżał się zaskakująco szybko, a raz na jakiś czas pojawiająca się na drodze przeszkoda w postaci demona była brutalnie taranowana.

Widząc to Jin-Woo uśmiechnął się z satysfakcją.

Myślał że taka jazda może być zabawna dlatego ją wypróbował, ale było to o wiele szybsze i skuteczniejsze niż się początkowo spodziewał.

Jin-Woo zdecydował, że użyje go jako wierzchowca w przyszłości, a nawet nadał mu imię.

- Ale wariat z ciebie. Od dziś będziesz robił za naszego tanka.

W końcu po kilku minutach szalonej szarży podczas której Jin-Woo był zmuszony trzymać się niebieskiego dłuższego futra tanka, niedźwiedź dobiegł do słupa energii.

- Dobry niedźwiedź.

Jin-Woo zsiadł z niedźwiedzia, pogłaskał bestię po łbie, po czym nakazał mu powrót do swojego cienia.

Jin-Woo wyjął zwój z ekwipunku i wsadził dłoń z nim do słupa energii. Zwój rozpłynął się już po sekundzie.

OTWARTO 2 PIĘTRO ZAMKU DEMONÓW.

Magiczny krąg zaczął gwałtownie świecić jakby chcąc go zachęcić do wejścia.

Och.

To była po prostu winda.

W chwili, gdy zrozumiał cel słupa energii, Jin-Woo wszedł w niego i został przeniesiony w górę.

2 piętro.

Potem 3 i 4.

Dalej 6 oraz 7.

I tak aż do 27 piętra.

Taki postęp poczynił w ciągu dwóch dni.

***

Zastępca Sekretarza Generalnego do spraw łowców stał w Głównym Biurze Amerykańskich Łowców w pokoju przesłuchań po jednej stronie lustra weneckiego, po drugiej znajdował się dziwny Azjata zakuty w kajdanki.

- To on?

- Tak.

- Ustaliliście już kim jest?

- Twierdzi że jest łowcą z Korei Południowej.

Gdyby uporządkował swoje niechlujnie skołtunione włosy i zarost, wyglądałby jak zwykły Azjata w średnim wieku.

- Jak niby łowca z Korei Południowej znalazł się w podziemiach na drugim końcu ziemi?

- Podobno utknął w podziemiu 10 lat temu po tym jak brama się za nim zamknęła. Nim się zorientował był w USA.

- Gdy ponownie otworzył oczy tak po prostu był w Stanach?

- Tak twierdzi.

To prawdziwy precedens. Nie tylko był w stanie przetrwać w bramie kategorii A tyle czasu, ale również rozprawił się z innymi łowcami rangi A bez problemu.

Wicedyrektor położył dłoń na czole. Jak to wszystko wytłumaczy dyrektorowi? Już czuł nadchodzący ból głowy.

- To wszystko? Tylko tyle z niego wyciągnęliście?

- Podejrzewamy że może być potworem posiadającym ludzkie wspomnienia. Bez wsparcia ze strony łowcy rangi S nie możemy podejmować żadnych działań. Jeśli coś pójdzie nie tak, całej stolicy może grozić niebezpieczeństwo.

Z pewnością była taka możliwość. Skoro pokonał dużą grupę łowców rang A to mógł być bardzo niebezpieczny. Nie mogli wykonywać żadnych nieostrożnych ruchów.

- Skontaktowaliśmy się z gildią Scavenger i z tego co się dowiedzieliśmy w Waszyngtonie obecnie przebywa jeden łowca rangi S znający Koreański.

- Pan Hwang.

To nie było pytanie, a stwierdzenie.

Wicedyrektor doskonale znał wszystkich łowców rangi S pochodzących z gildii Scavenger.

Był on jednym z głównych łowców tej gildii. Sprowadzenie go do USA wymagało od FBH sporo wysiłku.

- Ach... Jak on się nazywa?

Szef przesłuchań miał problem z wymówieniem nazwiska. Sprawdził jeszcze raz raport dostarczony mu od jednego ze swoich podwładnych.

- Nazywa się, hm... Sung Il-Hwan.

***

Biorąc pod uwagę rosnącą prędkość, z jaką oczyszczał każde piętro, Jin-Woo zyskał nadzieję, że może uda mu się dotrzeć na 100. piętro w ciągu pozostałych pięciu dni.

Jin-Woo rozejrzał się po okolicy. Kolejne zniszczone miasto. Każde piętro imitowało jakieś miasto które wyglądało jak z filmu post apokaliptycznego.

Nie potrafił jednak powiedzieć które to było miasto. Czy w ogóle imitowało ono którejś z miast Korei.

Nie widział zabytkowej europejskiej architektury, żadnych kamienic, kościołów czy zamków.

Nie mógł tego miejsca przyporządkować nawet do któregokolwiek z kontynuantów.

Możliwe że było to spowodowane jednym czynnikiem.

Zniszczenia miast pogłębiało się, gdy wspiął się na kolejne piętra.

Sprawdził zegarek, była 11 wieczorem. W tym miejscu nie było nocy ani dnia. Musiał polegać na swoim zegarku, aby śledzić czas. Jeśli była godzina jedenasta, powinien trochę odpocząć. Aby kontynuować rajd, potrzebny był odpowiedni sen.

***

Pomimo jego obaw prędkość z jaką czyścił to miejsce wcale nie zwalniała gdy cały czas piął się w górę.

Z każdym piętrem rozumiał też to miejsce nieco bardziej.

Chociaż każde miasto było określane jako piętro, to było ono oddzielnym światem.

Miasta, położenie słupów energii, potwory. Wszystko różniło się od siebie na różnych piętrach.

Przepustki na kolejne piętra dało się znaleźć tylko w ciałach potworów i wypadała ona z nich losowo.

Początkowo zakładał że musi znaleźć odpowiedniego potwora, ale skoro na każdym piętrze potwory różniły się od siebie, chociaż trochę, to ta hipoteza szybko upadła.

Nie musiał być to też ostatni potwór na piętrze.

Musiał mieć po prostu szczęście. Czasami zwój wypadł z trzeciego zabitego na piętrze potwora a czasami z czterdziestego. Niezależnie jednak z którego potwora pozyskiwał przepustkę starał się powybijać je wszystkie żeby nie marnować punktów doświadczenia.

Po drodze jego dotyk dominacji z którego bardzo często korzystał, ponieważ ta umiejętność nie zżerała many wzrósł na kolejny poziom co było miłym prezentem, ponieważ mógł unosić większe i cięższe przedmioty jak i potwory.

Zauważył też ze siła potworów rosła wykładniczo wraz z trudnością kolejnych pięter.

Piętro 48.

Piętro 49.

Piętro 50.

W końcu dotarł do półmetku tego miejsca.

Czuł się, jakby polował tutaj na niekończącą się hordę demonów, ale mur znany jako 10 000 wciąż był bardzo wysoki.

Miał dopiero zaledwie 2561 dusz. To nie była nawet potrzebna połowa.

Tempo wbijania poziomów było znacznie szybsze niż zbieranie dusz.

Jego poziom obecnie wynosił już 69, a wszedł tutaj mając poziom 61.

Patrząc na coraz większą trudność wbijania kolejnych poziomów w normalnych podziemiach kategorii C osiem poziomów tutaj było bardzo ładnym wynikiem.

Jin-Woo przeniósł wzrok na słup świecącej energii. Na tym poziomie słupa energii pilnował gigantyczny demon otoczonym przez wiele demonów wysokiego poziomu. Jin-Woo spojrzał ponad głowę gigantycznego demona.

[WŁADCA NIŻSZYCH PIĘTER, CHCIWY VULCAN]

Demon miał gigantyczne, umięśnione ciało, które wyglądało, jakby ważyło kilkadziesiąt, nie, kilkaset ton. W rękach trzymał wielką niedokładnie wykonaną drewnianą maczugę.

Władca niższych pięter, tak?

Jin-Woo miał całkiem dobre wspomnienia z bossami podziemi systemu. Zawsze dawali dużą ilość punktów doświadczenia i upuszczali dobre przedmioty.

Nie było sensu dużej zwlekać.

Żołnierze Cienia pojawili się za plecami Jin-Woo. Jego armia składała się z piechoty, magów, bestii i dwóch rycerzy.

Dwaj rycerze podeszli do przodu i zajęli miejsce po bokach Jin-Woo. Igris po jego prawej, Żelazny po lewej.

Spoglądając na tą dwójkę Jin-Woo nie mógł powstrzymać się od dumnego uśmiechu.

Byli niezawodni w walce.

Wróg wyglądał jednak na niebezpiecznego typa. Głównie z powodu tej wielkiej głupiej maczugi.

Był ciekaw jakie drzewo u diabła było tak duże żeby można było stworzyć tę maczugę.

Biorąc pod uwagę gigantyczne ciało Vulcana i rozmiar drewnianej maczugi, jedno uderzenie zniszczyłoby całą jego armię.

Problemem była ograniczona ilość many, którą musiał zużyć na regenerację całej armii.

Jeśli rzuci się na bossa w nieprzemyślany sposób ciągnąc za sobą całą armię to jego poziom many spadnie na dno rowu mariańskiego. Musiał się tym workiem mięsa zająć sam.

Jego armia zajmie się strażnikami Vulcana rozsianymi wokół niego, podczas gdy Jin-Woo będzie walczył z gigantycznym demonem na własną rękę nie niepokojony przez inne demony. Czuł, że to najlepszy sposób na podejście do tej walki.

Jaki w ogóle był sens posiadania dużo słabszych od siebie strażników?

Jin-Woo naprawdę nie rozumiał po co byli wokół Vulcana umieszczeni ci śmieciowi przeciwnicy.

Mniejsza o to jednak.

Musiał się teraz skupić na tym żeby nie oberwać tą maczugą.

W przeciwieństwie do swoich żołnierzy, Jin-Woo był pewny swojej zdolności do unikania ataków Vulcana. Łowca rozkazał Magom Cienia oddać strzał rozpoczynający.

Kula ognia eksplodowała w pobliżu strażników Vulcana sygnalizując rozpoczęcie bitwy.

[STRAŻNIK VULCANA WYKRYŁ WROGA]

[STRAŻNIK VULCANA WYKRYŁ WROGA]

[STRAŻNIK VULCANA WYKRYŁ WROGA]

Udało im się przyciągnąć uwagę Wrogów. Jin-woo aktywował „Ukrycie", jego plan polegał na okrążeniu strażników i dotarciu do samego Vulcana.

Wbrew oczekiwaniom Jin-Woo, Vulcan wstał ze swojego dziwnego wielkiego tronu stworzonego z dziwnie gigantycznych kości i jako pierwszy ruszył pośpiesznie w stronę Armii Cienia.

Jak na tak grubego i masywnego potwora poruszał się zaskakująco szybko.

Mijając swoich strażników Vulcan skupił się na żołnierzach Jin-Woo.

Vulcan podniósł swoją maczugę i uderzył nią. Maczuga pomknęła w stronę magów, Żelazny pojawiając się nagle przed nimi uniósł swoją czarną jak smoła tarczę, by zablokować atak.

To był odważny wysiłek... Podczas gdy gigantyczny rycerz zdołał zablokować atak chroniąc tym samym magów, oba jego ramiona zostały całkowicie zniszczone. Żołnierz Cienia z najwyższą obroną stał się bezużyteczny po jednym ataku.

Jakby rozczarowany jego ostatnim atakiem, Vulcana przechylił głowę i zerknął na swoją maczugę. Cóż, zmieszanie demona trwało tylko ułamek sekundy. Drewniana maczuga została ponownie uniosła się do góry.

Oglądając tę scenę, coś pękło w Jin-Woo.

Łowca przygryzł dolną wargę. Jego ciało poruszyło się, zanim umysł mógł wydać rozkaz.

Zanim się zorientował, Jin-Woo był już w powietrzu, lecąc w kierunku Vulcana. Jego cel był jasny. W porównaniu z ciałem przypominającym górę, głowa demona była maleńka. Jin-Woo wykręcił biodra w powietrzu, cofając prawą rękę. Mięśnie prawego ramienia Łowcy napięły się.

Zaciśnięta pięść Jin-Woo uderzyła w ogromny policzek demona.

Ciało gigantycznego bossa zostało odrzucone do tyłu. Demon toczył się po ziemi przez jakiś czas, w końcu zatrzymując się, gdy uderzył w budynek, który całkowicie się wtedy zawalił.

Jin-Woo zwinnie wylądował na ziemi, ale był dość zaskoczony wynikiem ataku.

Demon poleciał dość daleko.

Spojrzał na swoją pięść z niedowierzaniem. Na pięści nie było żadnego zadrapania, mimo że przed chwilą uderzył nią gigantycznego demona. Wtedy zdał sobie sprawę, z czegoś ważnego.

Jin-Woo otworzył okno statystyk.

SIŁA: 150

KONDYCJA: 109

ZRĘCZNOŚĆ: 139

INTELIGANCJA: 109

ZMYSŁY: 111

Och.

No tak.

Chociaż ostatnio inwestował każdy punkt w inteligencję, jego siła wciąż była najwyższą jego statystyką.

Co więcej, w ciągu ostatnich kilku dni gwałtownie podniósł swoje poziomy.

A wynikiem wzrostu okazał się powalony Vulcan.

Usłyszał w swojej głowie dźwięk systemu i przed jego oczami pojawiło się okienko.

[WŁADCA NIŻSZYCH PIĘTER, CHCIWY VULCAN, UŻYŁ UMIEJĘTNOŚCI: „SZAŁ".]

[VULCAN WSZEDŁ W TRYB BERSERKERA]

[STATYSTYKI VULCANA WZROSŁY O 50%]

[ODCZÓWANIE BÓLU PRZEZ VULCANA ZOSTAŁO ZMNIEJSZONE]

Nim Jin-Woo mógł przywołać w pamięci cerberusa i jego atak który był praktycznie identyczny, Vulcan zaatakował go podczas gdy kolor jego oczu zmienił się na wściekle czerwony.

Ziemia drżała przy każdym ogłuszającym kroku. Jin-Woo szybko obejrzał się za siebie, jego Żołnierze Cienia i sługi Vulcana cały czas toczyli zaciekłą walkę.

Pośród chaosu bitwy Jin-Woo znalazł Żelaznego. Świadectwem niszczycielskiej siły Vulcana, był fakt że rycerz cały czas się regenerował.

- Żelazny!

Jego rycerz natychmiast zrozumiał rozkaz. Rzucił swoją wielką tarczę w stronę Jin-Woo. Łowca szybko chwycił ją w powietrzu.

Kiedy ponownie skierował wzrok do przodu, Vulcan był już przed nim.

Jeśli zrobi unik jego żołnierze zostaną trafieni.

Bez jego armii pokonanie Vulcana i jego sług byłoby niemożliwe. I tak Jin-Woo wybrał najlepszą metodę ochrony swoich żołnierzy.

Uniósł tarczę do góry i zaparł się.

Brutalne ataki, które sprawiły, że ziemia zaczęła płakać, bezlitośnie spadły na Jin-Woo, ale łowca nie ustępował. Było to możliwe tylko dzięki jego wysokiej redukcji obrażeń fizycznych i statystyce kondycji.

Rozwścieczony, że jego ataki były nieskuteczne, Vulcan zaczął machać maczugą z furią.

Jedno kolano Jin-Woo zaczęło się uginać.

Samo blokowanie nigdy nie doprowadziłoby do upadku tej góry mięsa. Brwi Jin-Woo zmarszczyły się. W przeciwieństwie do Cerberusa, „Wściekłość" Vulcana, choć była mniej skuteczna niż psia, nie miała limitu czasowego.

Jin-Woo zacisnął zęby.

W chwili, gdy maczuga Vulcana cofnęła się do przygotowując się do wyprowadzenia kolejnego ciosu, Jin-Woo ponownie skoczył w kierunku głowy demona. Jednak łowca nie był jedynym, który szukał okazji.

Vulcan cofnął się do tyłu jakby spodziewając się tego ataku.

Jin-Woo dostrzegł że maczuga leci w jego kierunku ustawiona w poziomie.

Unik w tym przypadku był niemożliwy.

Gdyby był na ziemi, to byłaby inna historia. Ale nie było sposobu na zrobienie uniku w powietrzu. Nawet gdyby zablokował, atak zostałby o coś roztrzaskany.

Gdyby tylko mógł jakoś poruszyć swoim ciałem.

Gdy tylko o tym pomyślał zdał sobie sprawę że w rzeczywistości może coś zrobić.

Mógł w pewien sposób poruszyć swoim ciałem.

Nie było czasu na myślenie. Jin-Woo szybko użył „Dotyku Dominacji".

Oczywiście poruszanie tym ogromnym ciałem przy jego obecnym poziomie sprawności było niemożliwe. Jednak siła odbicia zamiast tego odepchnęła ciało Jin-Woo do tyłu.

Z powodu takiego ruchu Jin-Woo stracił równowagę i turlał się trochę po ziemi, ale to było nic w porównaniu z obrażeniami, które otrzymałby, gdyby został trafiony tamtym atakiem.

Straciłby przynajmniej 1/3 życia.

Z drugiej strony twarz Vulcana zmarszczyła się paskudnie ze złości. Ucieczka jego ofiary najwyraźniej naprawdę go rozsierdziła.

Widząc wściekłość przeciwnika Jin-Woo podrapał się w brodę pytając się niemo: Co dalej?

Nie bardzo wiedział w jaki sposób miał atakować aby zabić tego olbrzyma.

Rozglądając się po swoim otoczeniu Jin-Woo wpadł na pewien ryzykowny pomysł.

Łowca odwrócił się i zaczął biec przed siebie.

Myśląc błędnie że Jin-Woo próbuje uciekać Vulcan ruszył natychmiastowo za nim.

Jin-Woo kontrolował tempo, aby mieć pewność że Vulcan może za nim podążać. Jego oczy zabłysły triumfem, gdy znalazł odpowiedni budynek.

Gdy odległość między nim a Jin-Woo zmniejszyła się, demon machnął maczugą.

Gdy oboje znaleźli się już pod budynkiem który wypatrzył Jin-Woo łowca uderzył w niego i uciekł.

Ściana, na którą skoczył zaczęła, pękła i coś poleciało na twarz Vulcana szybciej, niż mógłby zareagować.

Oczy Vulcana rozszerzyły się w szoku podczas gdy Jin-Woo uśmiechnął się mściwie. Trzymając sztylet Baruki w prawej ręce, Jin-Woo przeciął wybrzuszoną tętnicę na szyi demona.

Na miarę jego dużego ciała krew wylewała się z rany jak fontanna.  

W tym samym czasie wielki budynek wreszcie spadł na Vulcana który przestraszony raną nadal stał w tym samym miejscu. Prosto na linii wielkiego walącego się budynku.

Niesamowicie głośny huk rozszedł się po okolicy gdy cielsko Vulcana było przygniatane przed budynek podczas gdy krew nadal tryskała z tętnicy.

Już miał iść na pomoc swojej armii, ale wyglądało na to, że oni też kończą swoją robotę.

Dzięki połączonej sile Armii Cienia, sługi Vulcana szybko padły na lewo i prawo.

Jin-Woo spojrzał na swoje okno statusu. Ponieważ dopiero co awansował, odzyskał całe zdrowie, manę i wytrzymałość.

Z odświeżoną maną nie musiał im pomagać.

Dopóki istniała mana, Żołnierze Cienia byli nieśmiertelni. To była siła armii nieumarłych.

Zresztą obserwowanie walki jego żołnierzy zawsze sprawiało że czuł się pełen dumy i zadowolenia.

Decydując się zostawić słabe potwory żołnierzom, Jin-Woo odwrócił się do zwłok Vulcana, by zebrać wyrzucone przed niego przedmioty.

Czując się jakby miał za chwilę otworzyć prezent świąteczny Jin-Woo uśmiechnął się szeroko.

Z ciała wydobywały się aż cztery różnokolorowe światła.

ZDOBYŁEŚ [PRZEDMIOT: KOLCZYK WŁADCY DEMONÓW.]

ZDOBYŁEŚ [PRZEDMIOT: KULĘ CHCIWOŚCI.]

ZDOBYŁEŚ [RÓG VULCANA] X2

ZDOBYŁEŚ [PRZEDMIOT: FRAGMENT DRZEWA ŚWIATA.]

Jak się od razu domyślił rogi Vulcana były po prostu śmieciami. Drogimi śmieciami jak zakładał.

Jego uwagę jako pierwszy przykuł „Fragment Drzewa Świata."

Olbrzymi nieregularny kawał drewna. Nie wyglądał tak majestatycznie jak sugerowała to nazwa.

PRZEDMIOT

[PRZEDMIOT: FRAGMENT DRZEWA ŚWIATA]

KLASA PRZEDMIOTU: ???

TYP: SKŁADNIK

OSTATKI MACZUGI VULCANA, ZROBIONE Z GAŁĘZI DRZEWA ŚWIATA.  FRAGMENT Z TEGO DRZEWA ZAWIERA W SOBIE POTĘŻNĄ MOC MAGICZNĄ. I DLATEGO JEST UŻYWANY JAKO CZĘŚĆ SKŁADOWA MAGICZNYCH PRZEDMIOTÓW NAJWYŻSZEJ KLASY.

Pierwsze co uderzyło Jin-Woo to fakt że ta ogromna maczuga była zrobiona z gałęzi drzewa.

Wcześniej zastanawiał się skąd wziąć tak wielkie drzewo żeby zrobić z niej taką maczugę. Teraz zaczął się zastanawiać gdzie do diabła można znaleźć tak wielkie drzewo żeby tylko z jej gałęzi można było zrobić taką maczugę.

Drugie co przykuło jego uwagę mówiło o tworzeniu najwyższej klasy przedmiotów.

Jin-Woo chciał wiedzieć, co mógłby z tym zrobić. Niestety ta informacja nie była nigdzie zapisana. Było jednak jasne, że to nie jest zwykły przedmiot. Stojąc blisko niego, mógł poczuć potężną energię emanującą z kawałka drewna.

Uznając że naprawdę ogromną głupotą byłoby sprzedanie tego kawałka drewna Jin-Woo schował je do ekwipunku.

Następnie sprawdził kolejny przedmiot.

KOLCZYKI WŁADCY DEMONÓW

RZADKOŚĆ: S

TYP: AKCESORIA

SIŁA +20, WITALNOŚĆ +20

BONUS ZESTAWU AKTYWUJE SIĘ, JEŚLI ZAŁOŻYSZ RÓWNIEŻ:

NASZYJNIK WŁADCY DEMONÓW

PIERŚCIEŃ WŁADCY DEMONÓW

BONUS ZESTAWU:

BONUS.1 (ZABLIKOWANE)

BONUS.2 (ZABLIKOWANE)

Nie dość że ten przedmiot zwiększał i siłę i witalność to jeszcze można było odblokować bonus zestawu.

Jak zawsze, kolczyk po przypięciu do ucha zniknął, a jego efekty zostały nałożone na Jin-Woo. 

Był prawie pewien że resztę zestawu też znajdzie w tym zamku.

Z nazwą, która zawierała słowo „Demon", łatwo było zrozumieć, że cały zestaw wypadnie z miejsca zwanego Zamkiem Demonów.

Spojrzał na kolejny przedmiot.

PRZEDMIOT

[PRZEDMIOT: KULA CHCIWOŚCI]

KLASA PRZEDMIOTU: A

TYP: PRZEDMIOT MAGICZNY.

KULA STWORZONA ZE STWARDNIAŁEJ KRWI WYSOKOPOZIMOWEGO DEMONA, VULCANA. PRZEDMIOT ZAPEWNI DODATKOWE MAGICZNE EFEKTY, KTÓRE ZWIĘKSZĄ OBRAŻENIA.

EFEKT:

PRAGNIENIE ZNISZCZENIA: PODWAJA MAGICZNE OBRAŻENIA.

Była to czerwona kula wielkości kuli bilardowej. Dla niego przedmiot jednak był bezużyteczny bo nie zwiększał umiejętności związanej z jego cieniami a z magii jako takiej nie korzystał.

Podwojenie obrażeń magicznych było niesamowite.

W prawdziwym świecie magiczne przedmioty, które wzmacniały magię użytkownika, były niesamowicie drogie. Z tego powodu były używane tylko przez garstkę łowców, tych którzy mogli sobie na tak wielki wydatek pozwolić. Jednak Jin-Woo nigdy nie słyszał o artefakcie, który zwiększałby siłę ofensywną o całe 100%. Gdyby coś takiego zostało znalezione, wywołałoby to prawdziwy tajfun informacyjny na całym świecie. Nie było mowy żeby ktoś ukrył coś takiego.

A teraz on trzymał w swoich dłoniach taki przedmiot.

Przedmiot, który po prostu zwiększał obrażenia magiczne, nic mu nie mógł zapewnić. W końcu umiejętności cienia technicznie same w sobie nie zadawały obrażeń. Jego umiejętności ofensywne nie były nawet magiczne. Gdyby tylko pojawił się przedmiot zwiększający inteligencję...

Podczas gdy on z rozczarowaniem podrzucał kulę w górę iw dół, myśląc co z nią zrobić Żołnierze Cienia skończyli z walkę i zebrali się przed nim. Najszybszy wśród nich był Igris.

Trzy w prawej ręce. Trzy w lewej ręce.

Tyle głów trzymał.

Rycerz podszedł do Jin-Woo i umieścił sześć głów demonów przed łowcą.

Jin-Woo podrapał się po skroni, patrząc na klęczącego rycerza.

- Świetnie się spisałeś, jak zwykle zresztą. Tylko... Czy mógłbyś przestać to robić?

Oczywiście pochylona z szacunkiem głowa rycerza nie odpowiedziała.

- No bo widzisz...

Jin-Woo nie był pewien, kiedy drugiemu rycerzowi udało się to zrobić, ale Żelazny odciął głowę Vulcana i zaciągnął ją do swojego pana.

- On też to robi...

Jin-Woo nadąsany pomyślał że to on zabił Vulcana, dlaczego więc Żelazny taszcząc za sobą łeb nie swojej zdobyczy wyglądał na tak zadowolonego z siebie.

Jin-Woo utkwił wzrok w Żelaznym i westchnął głęboko. Patrząc na klęczącego olbrzyma, wpadł mu do głowy ciekawy pomysł.

A gdyby mógł dać kulę któremuś ze swoich cieni tak jak Żelazny dał mu swoją tarczę do ochrony?

Na zawołanie Magowie Cienia powoli zbliżyli się do Jin-Woo. W porównaniu z rycerzami czy nawet piechotą magowie byli raczej powolni. Jin-Woo zawołał najbliższego z nich. Kiedy wykonał gest ręką, wskazany mag powoli podszedł do swojego pana.

Gość naprawdę się wlókł.

Jin-Woo potrząsnął głową i szybko podszedł do maga. Położył Kulę Chciwości na dłoni maga, po czym wskazał na budynek, z którego skoczył w kierunku Vulcana. Ponieważ Żołnierze Cienia poruszali się zgodnie z jego wolą, nie musiał specjalnie wyjaśniać szczegółów.

W dłoniach maga pojawiła się kula ognia dwa razy większa od tej jaką mag zwykle tworzył.

Oczy Jin-Woo rozszerzyły się. Ignorując jego szok, kula ognia wyleciała z rąk maga.

Siła tak wielkiego wybuchu bez problemu dotarła aż do nich ogrzewając silnym podmuchem ciało Jin-Woo.

Usta łowcy otworzyły się szeroko. Budynek został pochłonięty przez eksplozję i rozleciał się jak domek z kart. Pożar trawiący budynek nie wyglądał na łatwy do ugaszenia.

Obserwując fajerwerki wywołane zaklęciem maga, Jin-Woo szybko odebrał Kulę Chciwości. Ponownie przeszukał jej opis w poszukiwaniu konkretnej frazy.

Bez względu na to, jak bardzo czytał opis od góry do dołu i od dołu do góry, nie pisało tam że nie można było przedmiotu sprzedać.

Czyli mógł sprzedać kulę?

Jin-Woo spojrzał na zniszczony budynek po którym pozostał tylko ogromny płonący krater.

Z drugiej strony czy taki przedmiot można było tak po prostu sprzedać?

Taka potęga... wydawała się praktycznie bezcenna.

To doprowadziłoby łowców klasy mag na całym świecie do szaleństwa.

Wszystko tutaj zostało już zrobione, a na temat kuli będzie myślał później.

Pora było ruszać dalej.

***

Hwang Dong-Su był osobą bezlitosną. Zwłaszcza jeśli chodzi o magiczne bestie. Z powodu otwarcia bramy stracił rodziców i dorastał pod okiem starszego brata. A kiedy przebudził się jako łowca rangi S, uznał to za błogosławieństwo.

Szansa na rozrywanie tych obrzydliwych cholerstw gołymi rękami...

I właśnie jako bezlitosny łowca rangi S wszedł na przesłuchanie. Człowiek z podziemia.

Jeśli to była bestia podszywająca się pod człowieka...

Zabiłby go na miejscu bez żadnej litości. Właśnie dlatego przystał na prośbę biura.

Para spojrzała na siebie w ciszy. Hwang Dong-Su położył akta mężczyzny na stole i siadł na krześle.

- Nie sądziłem że trafię na taką ciekawą sprawę zaraz po powrocie do Waszyngtonu. Potwór który potrafi używać naszego języka. I na dodatek jest Koreańczykiem.

- Mówiłem że nie jestem żadnym potworem. Jeśli macie jakieś wątpliwości możecie zrobić testy DNA.

- Wyszedłeś z bramy więc musimy na ciebie uważać. Podejrzewają cię o bycie potworem, więc proponuje ci współpracować. Moje słowo zadecyduje, czy jesteś człowiekiem, czy potworem.

- Dobrze.

Przed rozpoczęciem oficjalnego przesłuchania Hwang Dong-Su zadał osobiste pytanie. Powiedzieli, że jego brat zginął w podziemiu. Czy była szansa, że mógłby wrócić? Łowca chciał wiedzieć.

- Przetrwałeś 10 lat w podziemiu, jakim cudem? Jesteś niemałym?

- Nie. Raczej nadal jestem żywy.

- Czy ktoś kto zginął w podziemiu może wrócić tak jak ty?

Mężczyzna potrząsnął głową.

- Nie sądzę. Martwi nie mogą wracać do życia. Ja nie jestem martwy.

- Imię, Sung Il- Hwan

Zdjęcie w pliku idealnie pasowało. Gdyby nie ta broda i włosy nie byłoby widać wielkiej różnicy.

- Twoja kariera była dość imponująca. Obecnie zarabiałbyś ogromne pieniądze.

Sung Il-Hwan nie odpowiedział. W tamtym czasie nie istniał system klasyfikacji Łowców. Nie otrzymali nawet rang.

- Teraz wykorzystujemy system rang. Ktoś z twoimi umiejętnościami byłby w stanie żyć bez zmartwień o pieniądze. Trzeba się dostosować do współczesnych czasów. Imię żony to Park Hyung-He, nasz dwójkę dzieci.

Z roztargnieniem czytając listę, Hwang Dong-Su zamarł na najkrótszą chwilę, kiedy dotarł do imienia syna,

Sung Jin-Woo?!

Kontynuował spokojnie jakby nic go w aktach przepytywanego nie zdziwiło.

- Wiesz jak ma na imię twoja córka?

- Sung Jin-Ah.

- A twój syn?

- Sung Jin-Woo.

Hwang Dong-Su już miał przerzucić akta się na następną stronę, gdy zatrzymał go Sung Il-Hwan. Łowca rangi S podniósł głowę. Twarz Sung Il-Hwana zrobiła się równie zimna jak twarz Hwang Dong-Su,

Oczy Sung Il-Hwana rozbłysły gdy wyczuł brutalną moc drugiego łowcy unoszącą się w powietrzu wokół nich. I tak miał wrażenie że mężczyzna zdecydował o jego losie nim tutaj wszedł. Dalsza rozmowa nie miała sensu.

Jak zwykła magiczna bestia śmie grozić Łowcy? Czując, że Sung Il-Hwan emanuje potężną wrogą energią, Hwang Dong-Su uznał, że to wystarczający dowód, by twierdzić, że mężczyzna jest potworem.

- Sekretarzu to jest bestia. Wkrótce zaatakuje, proszę się ewakuować.

- Co?! M-Moment! - Krzyknął na darmo sekretarz. Hwang już wyłączył komunikator i zignorował ludzi po drugiej stronie lustra weneckiego.

- Właśnie wróciłem z Korei. Wiem co nieco na temat twojego syna. Nie żyje. Ale nie martw się, niedługo do niego dołączysz.

***

Jin-Woo przypomniał sobie pierwszego i jedynego bossa Zamku Demonów, z którym walczył, Vulcana. Tytuł tego drania brzmiał: „Władca Niższych Pięter". Po przejściu powyżej 50 piętra, na którym znajdował się demon, trudność każdego piętra gwałtownie wzrastała. Wcześniej był w stanie wspinać się 10 pięter dziennie, 15 w dobry dzień. Teraz ledwo był w stanie oczyścić góra 6-7 pięter dziennie.

Jin-Woo był obecnie na 74 piętrze. Normalnymi potworami były tutaj demony najwyższego poziomu i czasami arcydemony. Byli w innej lidze niż demony z niższych pięter.

Jin-Woo schował sztylet Baruki do ekwipunku gdy ostatni demon przed nim padł. Kolejna bitwa została wygrana. Wszyscy Żołnierze Cienia zebrali się przed Jin-Woo, dzięki czemu łowca mógł przyjrzeć się swoim żołnierzom. Dla armii nieumarłych było to niemożliwe, ale Jin-Woo mógł przysiąc, że jego żołnierze rzeczywiście wyglądali na zmęczonych. Tak silne były potwory na wyższych piętrach.

Każdy z arcydemonów tutaj był na poziomie bossa, mimo że robiły za normalnych przeciwników.

Opis Kuli Chciwości wskazywał, że sam Vulcan był arcydemonem. Podczas gdy Vulcan mógł być bossem na niższych piętrach, archdemony były zwykłymi potworami tutaj gdzie był obecnie. Po przekroczeniu 70 piętra te cholerstwa zaczęły pojawiać się coraz częściej.

Gdyby tylko potwory stawały się silniejszy nadal byłby w stanie dawać sobie radę. Jednak to nie potwory były jego największym zmartwieniem w tej chwili.

Bardziej problematyczna była zmiana otoczenia na wyższych piętrach. Od piętra 51 całe miasta zaczęły płonąć, nie było już jednego czy dwóch niewielkich pożarów. Wszystko na kolejnych piętrach zaczęło stawać w ogniu. Po 70. piętrze upał stał się wystarczająco silny, by zabierać mu zdrowie. A ruch jeszcze bardziej zwiększał jego zmęczenie z powodu wszechobecnego upału.

Tutaj zakończy swój rajd. Potrzebował sposobu na poradzenie sobie z płomieni.

Musi zdobyć artefakt z ochroną na ogień.

Sprzęt używany przez wysokiej rangi Łowców był niesamowicie drogi. Co więcej, gdyby były zaczarowane magią ochronną, byłby to podwójny wydatek. Przypomniał sobie, że widział w wiadomościach, że niektóre z droższych przedmiotów kosztowały dziesiątki miliardów wonów. Chociaż zarobił sporo prawdziwych pieniędzy podczas rajdów z Jin-Ho, Jin-Woo nie był pewien, czy to wystarczy, by kupić potrzebne mu artefakty.

Jin-Woo spojrzał na Kulę Chciwości w swoim ekwipunku i skrzywił się. Każdy Łowca klasy Maga śliniłby się na widok takiego przedmiotu.

Co by się stało, gdyby wystawił kulkę na aukcję?

Sprzedaż kuli na pewno pozwoliłaby mu zdobyć fundusze, może nawet dwa razy więcej niż potrzebował.

Ale nie chciał sprzedawać tak potężnego przedmiotu, nawet jeśli sam nie mógł go użyć. Widział już jak potężna może być ta kula w rękach jego maga.

Nadal mógłby ją wykorzystać.

Jin-Woo uniósł głowę patrząc na licznik.

[ZDOBYTE DUSZE DEMONÓW: 9624 / 10 000]

Jeszcze tylko 400 dusz i wykona zadanie.

Dzisiaj był szósty dzień rajdu. Jeden dzień więcej wystarczyłby na zebranie pozostałych dusz.

Jedynym plusem silnych demonów na wyższych piętrach był fakt że dawały więcej niż jedną duszę. Nie musiałby ubijać aż 400 demonów aby zakończyć zadanie, przy odrobinie szczęścia nie musiałby ich zabić nawet 200.

Chciał zakończyć to zadanie głównie dla 20 punktów statystyk.

Jin-Woo ruszył do przodu.

Jeszcze tylko trochę.

Na piętrze 75 zakończy na razie czyszczenie zamku.

***

Wchodząc na kolejne piętro nie spodziewał się jednak tak wielkiego dobrodziejstwa.

Nie spodziewał się kolejnego bossa.

[PRZEWODNIK DUSZ, METUS]

Patrząc na nazwę, było jasne, że ten gość to boss. Potwór miał na sobie czarną szatę i srebrny naszyjnik. Był szkieletem. A dokładniej przypominał nieumarłego maga.

Naszyjnik który zobaczył u bossa mógł należeć do zestawu jakiego Jin-Woo poszukiwał.

Na swojej drodze do ukończenia zadania i odejścia niespodziewanie natknął się na kolejny element zestawu. Jednak powodem, dla którego Jin-Woo się uśmiechał, nie był przedmiot. Bez względu na to, jak dobre były przedmioty, nie można było ich zdobyć, jeśli nie zabiło się potwora.

Gdy tylko mag go zobaczył zaczął rzucać zaklęcie.

Wokół bossa pojawił się krwistoczerwony magiczny krąg, a wokół niego zebrała się posępna energia.

Z ziemi zaczęły wykopywać nie niezliczone szkielety.

Armia.

Już po kilku chwilach licząca tysiąc lub więcej przywołań!

Normalna osoba dostała by zawały, patrząc na tę przerażającą armię, ale Jin-Woo widział już coś podobnego nawet jeśli na mniejszą skalę.

Metus był przewodnikiem dusz.

Był nekromantą.

Nie chcą pozostać w tyle Jin-Woo wezwał swoją armię.

- Powstańcie.  Oczyśćcie mi drogę.

Igris i Żelazny przejęli dowodzenie i z niesamowitą szybkością ścinali nieumarłych stojących im na drodze. Dystans między Jin-Woo a Metusem skrócił się bardzo szybko.

Wyprzedzając swoich żołnierzy Jin-Woo uruchomił umiejętność „sprint".

Szybko i bez większych problemów stanął przed Metusem. Dwaj dowódcy nieumarłych spojrzeli sobie w oczy.

Jin-Woo przez chwilę miał wrażenie że na widok Jin-Woo blisko siebie ramiona Metusa podskoczyły.

Zastanowił się przelotnie czy potwory mogą czuć strach.

To nie była jednak pora na tego typu myśli.

Przyzywając sztylet Baruki Jin-Woo zaatakował.

Już po chwili potwór klasy bossa poległ bez walki. Od początku spodziewał się takiego wyniku, wiedział że potwory klasy magów, które dowodziły stworami, były niewiarygodnie słabe w walce jeden na jednego.

Ta walka była nieporównywalnie szybsza niż ta z Vulcanem.

I zdecydowanie łatwiejsza.

[POKONAŁEŚ PRZEWODNIKA DUSZ, METUS.]

[ZDOBYŁEŚ 200 000 PUNKTÓW DOŚWIADCZENIA.]

[ODKRYŁEŚ DUSZE DEMONÓW ZAPIECZĘTOWANE W WISIORKU METUSA]

[OTRZYMAŁEŚ 220 DUSZ DEMONÓW.]

[TWÓJ POZIOM WZRÓSŁ O 2.]

Jin-Woo uśmiechnął się szeroko do okienek systemu. Za jednym zamachem zarobił 220 dusz. To był naprawdę nieoczekiwany prezent.

[ZDOBYTE DUSZE DEMONÓW: 9 971 / 10 000]

Jeszcze tylko 29 dusz. Musiał tylko zabić jeszcze kilka demonów. Jin-Woo szybko chwycił przedmioty ze zwłok bossa i przeniósł się do magicznego kręgu.  

Najwyraźniej będzie musiał oczyścić jeszcze jedno piętro więcej niż oczekiwał. Prócz Metusa i jego nieumarłych nie było tutaj innych demonów.

Nim jednak się tam przeniesie chciał przyjrzeć się naszyjnikowi i drugiej dziwniejszej nagrodzie jakie dostał po pokonaniu Metusa.

PRZEDMIOTU[PRZEDMIOT: NASZYJNIK WŁADCY DEMONÓW]

KLASA PRZEDMIOTU: S

TYP: AKCESORIA

+20 ZRĘCZNOŚCI +20 INTELIGENCJI

BONUS ZESTAWU AKTYWUJE SIĘ JEŚLI ZAŁOŻYSZ RÓWNIEŻ:

KOLCZYK WŁADCY DEMONÓW (ZAŁOŻONY)

PIERŚCIEŃ WŁADCY DEMONÓW

BONUS 1. + 5 DO STATYSTY

BONUS 2. (ZABLOKOWANE)

Wzmocnienia Kolczyka i naszyjnika były dość podobne, nie licząc innych statystyk.

Dodatkowe 20 punktów do inteligencji było niesamowitym prezentem. Plus 5 jeszcze z pierwszego bonusu zestawu.

Zręczność też była bardzo mile widziana. 

Obie te statystyki oraz bonus rekompensowały paskudny wygląd naszyjnika zrobionego z jakiś niewielkich kości z małą czaszką na końcu. Cieszył się w takich chwilach że może swój sprzęt ukryć. Jak naszyjnik opiekuna był dziwną obrożną z której trudno by było się wytłumaczyć, tak ten naszyjnik był po prostu obrzydliwy.

Niemniej jednak warto było go założyć.

Potem sprawdził drugą dziwniejszą nagrodę.

***

- Nareszcie.

Jin-Woo nie mógł ukryć radości. Na szczęście ostatni potwór, którego zabił, dał mu cztery dusze, akurat tyle, ile potrzeba do ukończenia zadania.

Jin-Woo padł na ziemię przeciągając się i głaszcząc gęste futro Tanka siedzącego koło niego wokół niego stali jego żołnierze cierpliwie czekając na rozkazy lub odwołanie.

[ZDOBYTE DUSZE DEMONÓW: 10 001]

[NORMALNE ZADANIE: ZDOBĄDŹ DUSZĘ DEMONÓW (CZĘŚĆ 1)] ZOSTAŁO UKOŃCZONE.

[MOŻESZ ZDOBYĆ NASTĘPUJĄCE NAGRODY.]

PRZEDMIOT DOWOLNEGO WYBORU

20 BONUSOWYCH STATYSTYK

UKRYTA NAGRODA

[NAGRODA 1.]

PROSZĘ WYBRAĆ DOWOLNY PRZEDMIOT

Miał sporo czasu do namysłu co wybrać ze sklepu.

Wpadł na pomysł czego chce.

Była to rzecz, o której Jin-Woo myślał, odkąd zobaczył misję.

Chciał mieć przeklęte losowe pudełko.

Wcześniej gdy miał możliwość wybrał Jin-Woo błogosławione losowe pudełko zamiast przeklętego losowego pudełka. To wtedy zdobył klucz do Zamku Demonów. Dzięki temu kluczowi uzyskał wiele rzeczy. Poziomy, nowe przedmioty i tak dużo złota.

Błogosławione losowe pudełko zawierało przedmiot którego gracz chciał, natomiast jego przeklęty odpowiednik którego wcześniej nie wybrał zawierał przedmiot którego gracz potrzebuje.

To naturalne że był ciekaw co takiego dostanie z drugiego pudełka skoro to pierwsze dało mu tak wiele.

[WYBRAŁEŚ PRZEDMIOT: PRZEKLĘTE LOSOWE PUDEŁKO.]

W jego ręce pojawiło się niewielkie czarne pudełeczko.

Czując że jego ciężar jest dziwnie znajomy Jin-Woo szybko je otworzył.

Kolejny klucz?

Ten był nieco bardziej powyginany i cały czarny.

Chcąc dowiedzieć się do czego służy ten klucz Jin-Woo otworzył jego opis.

PRZEDMIOT

NAZWA: ???

KLASA PRZEDMIOTU: ???

TYP: ???

Serio?

Jin-Woo popatrzył głupio na opis.

To było bardzo pomocne.

Do czego służył ten klucz?

I jakim cudem nie miał opisu?

Jin-Woo zmarszczył brwi z konsternacją.

Po raz pierwszy widział przedmiot bez żadnego opisu.

To było naprawdę dziwne.

Czując lekki zawód Jin-Woo schował klucz do ekwipunku.

Ten klucz według opisu był czymś czego Jin-Woo potrzebował.

Może po prostu nie teraz.

Na pewno kiedyś się dowie.

Zamykając ekwipunek Jin-Woo zabrał drugą nagrodę za zadanie.

[NAGRODA 2]

OTRZYMAŁEŚ 20 PUNKTÓW STATYSTYK.

Nie zastanawiając się długo Jin-Woo władował je wszystkie w statystykę inteligencji.

Zdobył dziś aż 45 punktów inteligencji. To było szalenie dużo.

Otworzył okno statusu przyglądając się wszystkim swoim statystyką.

SIŁA: 178

ZRĘCZNOŚĆ: 147

ZMYSŁY: 119

WITALNOŚĆ: 37

INTELIGENCJA: 149

Jego statystyki wyglądały naprawdę ładnie.

Trochę kuła go w oczy niska statystyka witalności, ale nie był tankiem i nie potrzebował dużo życia.

Zamknął okno patrząc na ostatnią nagrodę do odebrania.

[NAGRODA 3.]

Patrząc po tym co dostał jako nagrodę pierwszą oraz drugą, nawet jeśli ta pierwsza na razie nie wydawała się przydatna, Jin-Woo co do trzeciej nie miał wielkich oczekiwań i tak dużo już dostał. A on nie był osobą pazerną.

W jego ręce pojawił się nieco poniszczony wyglądający na stary, pergamin.

Zwój był nieco podobny do przepustki na kolejne piętra, może tylko nieco mniejszy.

[PRZEPIS: ŚWIĘTA WODA ŻYCIA]

MOŻESZ NAUCZYĆ SIĘ WYTWARZANIA „ŚWIĘTEJ WODY ŻYCIA".

To, co pojawiło się w jego ręce wraz z wiadomością, to zwój, podobny do przepustek z Demonicznego Zamku.

Jin-Woo otworzył opis samej „Świętej Wody Życia" chcąc dowiedzieć się o niej więcej.

PRZEDMIOT

[ŚWIĘTA WODA ŻYCIA]

KLASA PRZEDMIOTU: S

TYP: ZUŻYWALNA

TAJEMNICZA MIKSTURA, KTÓRA MOŻE WYLECZYĆ KAŻDĄ CHOROBĘ. EFEKT ZOSTANIE NAŁOŻONY JEDYNIE PO WYPICIU CAŁEJ BUTELKI.

Jin-Woo zamrugał.

Wyleczyć każdą chorobę?

W chwili, gdy przeczytał te słowa, Jin-Woo pomyślał o swojej matce leżącej w szpitalu.

Jeśli naprawdę mógł otrzymać tę Świętą Wodę Życia, oznaczało to, że mógł ocalić swoją matkę.

Ręce Jin-Woo zadrżały gdy o tym pomyślał.

Koszmar trwający cztery lata mógłby się wreszcie skończyć?

Jin-Woo spojrzał na rzeczy potrzebne do stworzenia tej wody.

[FRAGMENT DRZEWA ŻYCIA.]

To już miał. Pozyskał go na piętrze pięćdziesiątymi po pokonaniu Vulcana.

[WODA ŹRÓDLANA Z LASU ECHA.]

Zdobył te wodę po pokonaniu Metusa na piętrze 75 była to jedna z dwóch nagród jakie dostał, drugą był naszyjnik.

Ostatniego składnika jeszcze nie miał.

[OCZYWSZCZONA KREW KRÓLA DEMONÓW.]

To był jedyny przedmiot, którego jeszcze nie zdobył. Jednak patrząc na piętra, na których zdobył dwa składniki, było dla niego jasne, skąd pochodził ten ostatni.

Na setnym piętrze zapewne będzie na niego czekał boss i to jego krew będzie musiał zdobyć.

W związku z tym oczyszczenie Zamku Demonów zapewniłoby mu wszystkie składniki potrzebne do stworzenia Świętej Wody Życia.

W tym momencie jedna myśl uderzyła go z siłą rozpędzonego tira.

Chciał siły, poziomów i lepszego sprzętu.

Ale może nie to miało dać mu ostatecznie pudełko.

Może tym czego chciał z błogosławionego losowego pudełka, była „Święta Woda Życia"?

Jego oczy zalśniły łzami na myśl, że znów zobaczy swoją matkę zdrową i uśmiechniętą.

To czego najbardziej chciał to odzyskać matkę.

Mrugając szybko Jin-Woo starał się pozbyć łez z oczy, musiał wreszcie opuścić to miejsce. 

Na razie.

Wróci tutaj.

Teraz wiedział że musiał tutaj wrócić.

Dla mamy.

***

Jin-Woo w drodze do domu cały czas myślał jak pozyskać artefakt dający mu odporność na ogień.

Chociaż problemem nie było „jak" bo pójście do domu aukcyjnego nie byłoby trudne.

Problem polegał na fakcie że łowca rangi E nie mógł łatwo kupować ani sprzedawać artefaktów wysokiego poziomu. Jeśli Łowca niższej rangi (a Jin-Woo był znany jako najsłabszy) wystawi przedmiot na aukcję (przedmiot niemożliwy do zdobycia dla łowców najwyższych rang), kto by go nie podejrzewał? To samo dotyczy kupowania. Z dołączonym do niego tytułem „Łowcy rangi E" Jin-Woo miał trudności z wykorzystaniem zgromadzonych funduszy.

W końcu jak wytłumaczyłby astronomiczne kwoty którymi zarządza? Miał 24 lata był młodym słabym łowcom utrzymującym siostrę chodzącą do liceum.

Nie miałby możliwości zarobić tych pieniędzy w sposób legalny. Przynajmniej w oczach innych ludzi.

Zarobił te kasę legalnie jakby nie patrzeć.

A więc to był ten moment.

Pora odrzucić maskę łowcy rangi E.

Musiał ponownie przejść test.

Ciekawe jak zareaguje na to inspektor Woo? Zapewne mężczyzna nie spodziewał się że Jin-Woo do końca życia będzie się ukrywał jako łowca rangi E. Cierpliwość tego mężczyzny też zapewne nie była nieograniczona.

Wyraz twarzy Łowcy stał się poważny.

Mając obecnie tyle siły nikt nie mógłby Jin-Woo wykorzystać do swoich celów.

Było też niewiele osób mogących go realnie skrzywdzić.

A to był przecież jeden z jego początkowych celów stawania się coraz silniejszym. Aby powstrzymać silniejsze jednostki przed kontrolowaniem go i krzywdzeniem jego i jego bliskich.

A teraz?

Był w stanie stanąć twarzą w twarz z Mistrzem Gildii Białego Tygrysa, Baek Yoon-Ho. Wtedy gdy go spotkał mistrz gildii był od niego silniejszy, ale to było przed tym jak oczyścił 76 pięter zamku demonów zyskując wyższe poziomy, nowe przedmioty i dużo punktów statystyk.

Poczuł dziwną do wytłumaczenia nerwowość i podniecenie na myśl o odrzuceniu rangi E przez która był poniżany cztery lata.

Musiał sprawdzić jedną rzecz. Jin-Woo włączył swój telefon. Po tygodniu braku kontaktu jego telefon był pełen nieodebranych połączeń i wiadomości. Większość z nich stanowiły numery nieznane. Było mu przykro, ale niespecjalnie chciał sprawdzić, kim były osoby dzwoniące.

Jeśli to było coś pilnego na pewno oddzwonią, jeśli nie, nie warto było sobie zawracać tym głowy.

Gdy znalazł już potrzebny mu numer Jin-Woo wybrał go i czekał.

- Bracie!

Czy tak długo przebywał w podziemiu?

Głos bachora brzmiał bardzo szczęśliwie i energicznie niż zwykle.

- Czy rozmowa z twoim ojcem dobrze poszła.

- Tak poszło dobrze.

Dobrze było to słyszeć. Jin-Woo nie chciał podejść do ponownego testu, podczas gdy umowa Jin-Ho i jego ojca nie została zakończona. Ale jeśli rozmowa Jin-Ho z ojcem poszła dobrze to tutaj rola Jin-Woo się kończyła.

- Właściwie... Chciałem się z tobą zobaczyć żeby...

Gdy słowa Jin-Ho zostały urwane Jin-Woo zmarszczył brwi patrząc na swój telefon.

Bateria zdechła. No tak, przecież zapomniał go naładować przed wejściem do podziemia.

Rozmowa z Jin-Ho mogła trochę zaczekać. Najpierw musiał znaleźć się w domu, wziąć prysznic i naładować telefon.

I może wcześniej jeszcze pójdzie do Stowarzyszenia.

To był dobry plan.

Wcale nie chodziło o zobaczenie inspektora Woo. 

Wcale.

Chapter Text

Minęło dużo czasu, odkąd Jin-Woo stał przed Koreańskim Stowarzyszeniem Łowców, a dokładniej mówiąc przed budynkiem robiącym za Biuro Testowe Rankingu Przebudzonych Istot.

Minęło już zapewne około czterech i pół roku od czasu przyznania mu rangi. Wszedł do recepcji wzdychając z nostalgią.

Pracownik nawet nie podniósł wzroku,

- Proszę o dowód tożsamości i dane kontaktowe.

Pamiętając, jak przebiegło postępowanie ostatnim razem, Jin-Woo podał przygotowane wcześniej dokumenty.

Pracownik spojrzał na dowód tożsamości Jin-Woo i przechylił głowę,

- To jest licencja łowcy.

- Owszem.

Pracownik patrzył tam i z powrotem między twarzą Jin-Woo a jego licencją w końcu podniósł palec i stwierdził przepraszająco,

- Jeden moment.

Pracownik wstał i poszedł do mężczyzny w średnim wieku, który siedział nieco z tyłu recepcji i wyglądał na naprawdę niemiłego typa.

- Szefie, przyszedł łowca na powtórny test. Co mam robić?

- Powtórny test? Jaka jest jego obecna ranga?

- Ranga E.

Zastępca spojrzał za pracownika wprost na Jin-Woo.

- To się zdarza od czasu do czasu. Pojawia się łowca który nie może godzić się z tym że nie jest nikim wyjątkowym.

- To ktoś taki?

Zastępca skinął głową,

- To dość upierdliwe. Powiedz że będzie musiał pokryć koszty i wyślij do pokoju na ponowne testy, a wtedy nie będzie już naszym zmartwieniem.

- Rozumiem.

Pozbywając się zmartwień, pracownik wrócił do recepcji. Zastępca wpatrywał się z oddali w podwładnego i Jin-Woo i ze zmarszczonym czołem, po czym ponownie spojrzał na komputer. Nagle palce zastępcy zatrzymały się.

Jak nazywał się ten łowca? Imię brzmiało znajomo.

Po tym, jak mężczyzna zniknął w budynku testowym, zastępca po cichu podszedł do pracownika.

- Ten łowca sprzed chwili, jak się nazywał?

- Sung Jin-Woo. Zna go pan?

- Nie. Ale gdzieś już słyszałem to imię.

Przeczesując swoje wspomnienia, nagle zdał sobie sprawę skąd znał tego łowcę a jego oczy rozszerzyły się.

Zastępca zaszył się w cichym koncie recepcji i wybrał odpowiedni numer.

***

- Tak, Beak Yoon-Ho przy telefonie.

- Szefie. Chodzi o tego Łowcę, o którego pytałeś wcześniej. Sung Jin-Woo. Przyszedł. Właśnie poprosił o ponowny test.

Mężczyzna myślał, że rozmowa została zakończona, ale chwilę później przez telefon ciągnął się natarczywy głos:

- Czy mógłbyś opóźnić jego testy, choćby trochę? Zaraz tam będę.

- Niestety wyszedł już z recepcji. Ale... przed nim na test na pewno czeka przynajmniej dwoje innych łowców.

- Szlak! Dziękuję za informację.

Gdy mistrz Gildii Białego Tygrysa zakończył połączenie Jung Gee-Su zamrugał zaskoczony.

Jego słuch go zawodził czy mistrz gildii brzmiał na wyraźnie zdenerwowanego?

Wystarczająco dziwne było że łowca rangi E przybył na powtórny test pomimo kilku lat w zawodzie, a na dodatek jeszcze interesuje się nim mistrz Baek Yoon-Ho.

Czy mogło chodzić o powtórne przebudzenie?

Gdy przeszukiwał swoją pamięć pod tym kontem zdał sobie sprawę że coś takiego miało miejsca.

Kilka miesięcy temu, nie mógł sobie przypomnieć kiedy dokładnie. Całe Stowarzyszenie pogrążyło się w chaosie, gdy pojawił się potencjalny kandydat na powtórne przebudzenie, ale nic z tego nie wyszło. Potwierdzonych przypadków tego zjawiska było niesamowicie mało, ale było za to wiele błędnych diagnoz.

Podobno przez tamten przypadek szef Departamentu Monitorowania stracił sporo czasu a goście z jego departamentu musieli znosić jego irytację i zawód przez cały następny dzień.

Jung Gee-Su był świadom że nieprzyjemnie wielu łowców przychodziło tutaj niepotrzebnie na ponowne testy marnując czas i zasoby ich biura.

Szef Białego Tygrysa musiał się z jakiegoś powodu mylić, możliwe że ktoś wprowadził go w błąd. Mimo to, chcąc utrzymać dobre relacje z Białym Tygrysem, Jung Gee-Su nie mógł odmówić prośbie Baek Yoon-Ho.

- Wychodzę. Za chwilę wrócę. Chce coś sprawdzić w budynku B.

Budynek B był językiem zawodowym używanym w Stowarzyszeniu dla budynku z magicznym sprzętem do pomiaru mocy. To tam miała miejsce ocena rankingów Łowców.

- Rozumiem.

- Zadzwoń do mnie jeśli coś się stanie.

***

Jin-Woo usiadł na krześle na końcu poczekalni. Na testy czekały trzy inne osoby. Ich twarze były pełne zdenerwowania, Jin-Woo w pełni rozumiał ich uczucia.

W końcu wynik testu zdeterminuje całe ich dalsze życie.

Jin-Woo był taki sam, kiedy po raz pierwszy czekał w tym miejscu.

Miał tylko dwadzieścia lat, był młody i pełen głupich nadziei.

Pamiętał jak marzył o staniu się silnym łowcom wysokiej rangi siedząc w tej samej poczekalni. Liczył na rangę B, rangę A, a nawet łudził się, że załapię się na rangę S. Otrzymanie rangi E zszokowało go i zniszczyło jego marzenia. Czuł się upokorzony i poniżony swoimi własnymi marzeniami sprzed dosłownie kilku minut nim dotknął urządzenia do pomiaru.

Wspominając ten dzień sprzed czterech lat, Jin-Woo westchnął cicho pamiętając, ale nie czując już, dawnego bólu związanego z tym wspomnieniem.

Jin-Woo rozejrzał się po budynku. Podobnie jak ludzie, sam budynek się nie zmienił. Ponieważ Stowarzyszenie Łowców miało zaledwie dziesięć lat, budynek wyglądał na stosunkowo nowy. Wnętrza były takie, jak zapamiętał. Jednak jedna rzecz była inna,

Ludzie przy wyjściu z budynku.

Kiedy Jin-Woo wpatrywał się w grupę dobrze ubranych mężczyzn i kobiet po drugiej stronie pokoju, mężczyzna obok niego rozpoczął rozmowę gdy dostrzegł że Jin-Woo patrzy w tamtą stronę:

- Jeśli okaże się że masz rangę D lub wyższą, będziesz rozchwytywany przez tych skautów.

- Skautów? - Spytał zaskoczony Jin-Woo.

- Są z różnych gildii. Zwykle łowcy nie chcą dołączać do małych gildii, więc te muszą sobie radzić inaczej, wysyłając skautów, których zadaniem jest zachęcenie młodych łowców do dołączenia do ich gildii.

Wyglądało na to że ludzie zajmujący się rekrutacją patrzą na siebie bardzo nieprzychylnie i wrogo.

- Lepiej trzymać się od nich z daleka. Małe gildie często porywają się na niebezpieczne rajdy i mają większy odsetek śmiertelności.

Jin-Woo skinął głową. To miało sens. Nie mogli chodzić do niskopoziomowych podziemi jak robiły to prywatne grupy. A jednocześnie brakowało im ludzi i siły by porywać się na trudniejsze podziemia w sposób całkowicie kontrolowany i bezpieczny jak robiły to duże gildie.

Za czasów pierwszego testu Jin-Woo nie było tutaj tych skautów mimo że bramy istniały wtedy już od sześciu lat. Wtedy jednak gildii było dużo mniej niż obecnie, łowców też było mniej a rynku nie zdominowały wtedy jeszcze całkowicie pięć największych gildii.

Największy rozwój i wzrost świata łowców miał miejsce przed ostatnie pięć lat czyli połowę okresu istnienia bram.

- Następna osoba. - Kobieta wychyliła głowę przed drzwi i z łagodnym uśmiechem wezwała kolejną osobę z poczekalni.

Pomieszczenie pomiarowe było szeroko otwarte, dzięki czemu ludzie mogli zobaczyć miny pracowników i osoby badanej. Osoba, która właśnie została przetestowana, nie wyglądała dobrze, a pracownicy nie wyglądali na specjalnie zainteresowanego nim.

Musiał uzyskać rangę E lub D.

Jakby dochodząc do tego samego wniosku, co Jin-Woo, skauci z Gildii nie wykazywali żadnego zainteresowania. To była raczej szczera reakcja. Jin-Woo zastanawiał się, czy w jakiś sposób mogli poznać dokładne wyniki czy po prostu bazowali na zachowaniu osoby która wychodziła ze swojego testu.

- Nie będziesz się denerwował jeśli nie będziesz miał żadnych oczekiwań. Dopóki nie dostaniesz rangi E, powinieneś być w stanie spokojnie się z tej roboty utrzymać. - Poradził mu mężczyzna z którym chwilę wcześniej Jin-Woo rozmawiał, następnie wszedł z rękami w kieszeniach do pomieszczenia.

Jin-Woo rozumiał co mężczyzna miał na myśli.

Dla przeciętnego człowieka nawet otrzymanie rangi C było niesamowitą okazją. Mogli dużo zarobić na prywatnych rajdach, a jeśli mieli szczęście, mogli nawet wejść do dużej Gildii. Nawet nowi rekruci Białego Tygrysa mieli czterech członków rangi C. Jeśli udało się wstąpić do dużej gildii, uzyskanie dochodów porównywalnych z dochodem lekarza lub prawnika nie było trudne.

Drugi mężczyzna, będący całkowicie przerażonym rozpoczął tym razem rozmowę.

- Słyszałem że premia za podpisanie kontraktu z dużą gildią jest niesamowicie duża.

Ręka mężczyzny trzymająca chusteczkę lekko drżała.

- Jeśli dołączę do dużej gildii dostanę dużą zaliczkę i spłacę długi... Przepraszam, za dużo mówię jakie to zawstydzające.

- W porządku rozumiem. - Przyznał łagodnie Jin-Woo współczując temu mężczyźnie wiedział jak trudne jest czasami życie. Był ostatnią osobą która powinna pogardzać ludźmi z powodu ich problemów finansowych. - Mam siostrę w liceum. Sam ją wychowuję.

Jin-Woo uśmiechnął się uspokajająca.

Mężczyzna który wcześniej rozmawiał z Jin-Woo wyszedł z pomieszczenia wyglądając jakby dusza uciekała mu uszami był trupio blady i wyglądał na naprawdę nieszczęśliwego.

Pamiętając wcześniejsze słowa mężczyzny Jin-Woo założył z dość dużą pewnością że mężczyzna dostał rangę E.

Wiedział jak to potrafiło boleć.

- Zapraszam następną osobę. - Ogłosiła wesoło kobieta.

Spocony przerażony mężczyzna spojrzał słabo na Jin-Woo. Wyglądał jakby miał tam zaraz zemdleć.

- Dobrze się pan czuje? – zapytał Jin-Woo z niepokojem. Mężczyzna potrząsnął głową.

- To nic takiego. Czy masz coś przeciwko wejściu zamiast mnie?

- Pójdę pierwszy.

Jin-Woo nie miał powodów do odmowy, będzie miał to wszystko za sobą szybciej.

Proszę o imię i nazwisko. - Poprosiła pracowniczka gdy stanęła już za konsolą podczas gdy Jin-Woo stanął przed wielką metalową kulą.

- Sung Jin-Woo.

- Przyszedł pan na ponowny test?

- Tak.

- Dobrze... Proszę położyć dłoń na kuli.

Zgodnie z instrukcją Jin-Woo podszedł do urządzenia pomiarowego i położył rękę na czarnej gładkiej powierzchni.

Pracowniczka spojrzała na akta Jin-Woo rozbawiona. Prawie każdy łowca, który przyszedł tutaj na powtórny test, miał tą żałosną rangę E.

Uznając jednak że to nie jej sprawa na co kto wydaje swoje pieniądze i marnuje czas włączyła maszynę pomiarową.

Maszyna przez chwilę hałasowała mechanicznie, po czym zakończyła pomiar. Wyniki były wyświetlane na monitorze przed kobietą.

Co? 

Błąd?

Jin-Woo cofnął rękę, a kobieta odezwała się do niego wyraźnie zdezorientowana.

- Spróbujmy jeszcze raz, najwyraźniej pojawił się jakiś błąd.

Jin-Woo ponownie położył dłoń na maszynie.

To się nigdy wcześniej nie zdarzyło. Twarz kobiety pociemniała. Ze wszystkich dni, w których urządzenie pomiarowe mogło zacząć szwankować musiał być to akurat dzień jej zmiany.

- Pierwszy raz widzę coś takiego. Bardzo przepraszam, spróbujmy jeszcze raz.

Teraz Jin-Woo po prostu położył dłoń na kuli i czekał nie odrywając jej.

Pracowniczka zaczęła się pocić ze zdenerwowania.

-Co? Gdzie jest Chang-Shik czemu jesteś tutaj sama?

Pracowniczka odwróciła się. Za nią stał Jung Gee-Su.

Na pojawianie się nieoczekiwanego sojusznika twarz kobiety nieco złagodniała.

- Poszedł do łazienki.

- Co za typ... Opuszcza stanowisko w godzinach szczytu... - W pół zdania mężczyzna zamilkł.

Cóż, tak po prawdzie to on też opuścił posterunek.

W każdym razie dobrze, że tu przybył. Widać było że nowicjuszka jest wyraźnie zdenerwowana a w pobliżu nie było człowieka który powinien jej pilnować.

- Co się dzieje?

- Detektor nie działa odpowiednio.

Kobieta odsunęła się nieco na bok i pokazała monitor cały czas wskazujący błąd. Twarz zastępcy zamarła w szoku.

- Jak długo tutaj pracujesz?

- Około sześciu miesięcy. Czy zrobiłam coś nie tak?

- Nie. Zadzwoń natychmiast do Chang-Shika i każ mu natychmiast się tutaj pojawić.

- Hm?

- To nie czas na drzemki w łazience!

Jung Gee-Su podniósł głos. Pracownica wzdrygnęła się i spytała po chwili wahania:

- Szefie co się dzieje?

- Ten błąd nie jest po prostu błędem. On oznacza „Wynik poza skalą”!

- Czy to nie jest w takim razie po prostu błąd pomiaru?

Czy wszyscy nowo zatrudnieni byli takimi kretynami jak dziewczyna koło niego?! Jung Gee-Su przeniósł wzrok z kobiety na osobę mierzoną.

Sung Jin-Woo.

Człowiek, którego wynikami zainteresował się Mistrza Gildii Białego Tygrysa!

Czyli teraz to nie Beak Yoon-Ho wychodzi na idiotę a on?

Jung Gee-Su nie spuszczał wzroku z Sung Jin-Woo jednocześnie rozmawiając z pracowniczką.

- To oznacza że urządzenie nie jest w stanie zmierzyć jego mocy magicznej bo jest zbyt duża! Jak myślisz do cholery, na co innego może wskazywać „Wynik poza skalą”?!

- Co? W takim razie...

Powiedziała, że pracowała tu przez sześć miesięcy? No tak, ostatni taki incydent miał miejsce pieprzone dwa lata temu. To oczywiste że nowa pracowniczka nie rozumiałaby do końca co to oznacza.

- Ten człowiek to dziesiąty koreański łowca S.

Ranga S.

Ze względu na jego powszechne użycie do oznaczania rankingów niektórych osób, często mylona jest z oficjalnym poziomem mocy. W rzeczywistości ranga S została przyznana ludziom, których mocy nie dało się zmierzyć granicami ludzkiej techniki pomiarowej.

Z tego względu łowcy rangi S byli bardzo różni i przepaści między ich umiejętnościami i mocami mogły być równie ogromne co między rangami E i A. Byli łowcy rangi S który ledwie tylko przekraczali tych z rangą A będąc zaledwie nieznacznie silniejszymi, ale byli też tacy której siły bały się ogromne światowe mocarstwa.

Podczas całej wymiany zdań Jin-Woo pocierał wielką kulę przed sobą zastanawiając się jaki to właściwie jest stop metalu podczas gdy dwoje pracowników przed nim prawie dostawało zawału.

***

- Woo Jin-Chul mam pytanie w sprawie Hwang Dong-Su z gildii Scavenger. To prawda że nie ma nic wspólnego z tym incydentem z czerwoną bramą?

„Żołnierz Doskonały”, Choi Jong-In - słowa tego człowieka mogą poruszyć najpotężniejszą grupę łowców w kraju. Stał sobie jak gdyby nigdy nic przed budynkiem paląc papierosa będąc odpowiednim obrazem beztroskiego młodego człowieka, który miał w życiu wszystko.

- To prawda. W żaden sposób nie pomógł gildii Białego Tygrysa. Byłem na miejscu więc mogę to zapewnić.

- Więc musisz wiedzieć, kto to zrobił?

- Nie byłem do samego końca więc nie znam szczegółów. Jednak gdybym miał kogoś podejrzewać...

Woo Jin-Chul nie zamierzał wyjawiać personaliów łowcy Sunga. Nie temu konkretnego łowcy który gotów był polować na każdego potencjalnego silnego łowcę jak rekin na swoją ofiarę.

To było oczywiste że za całym tym szczęśliwym zakończeniem rajdu za czerwoną bramą stał Sung Jin-Woo.

Gdyby wcześniej nie wiedział już że Sung Jin-Woo jest łowcą rangi zdecydowanie wyższej niż E to jego zaangażowanie w tą sprawę powinno mu to uzmysłowić.

Żaden łowca rangi E, zwłaszcza tak słaby jak niegdyś Sung Jin-Woo nie miałby żadnego prawa przetrwać czerwonej bramy.

- Z pewnością nie rzucasz swoich słów na wiatr. To się ceni. - Stwierdził po chwili ciszy drugi łowca.

Był bardzo charyzmatycznym i grzecznym człowiekiem pomimo jego przerażającej siły ognia. W porównaniu z nim Jin-Chul nie miał żadnej mocy a jego wysoka ranga A bledła żałośnie.

Mimo tego, mistrz gildii Łowców zaczął zwracać na niego dużo większą uwagę jakoś dwa lata temu gdy Jin-Chul towarzyszył prezesowi na spotkaniu z mistrzami pięciu największych gildii.

Od tamtego momentu z jakiegoś nieznanego mu powodu właściwie wszyscy łowcy rangi S doczepili się do niego jak rzep do psiego ogona.

Mimo tego że Jin-Chul po prostu pod sam koniec spotkania rozmawiał z prezesem przedstawiając plan na najbliższe kolejne tego typu spotkanie.

Nie miał pojęcia co oni sobie wszyscy uroili, ale wolał nie ruszać tego pięciometrowym kijem przez szmatkę jeśli miał być szczery.

- Tak czy siak, bardziej ciekawią mnie te mrówki ze skrzydłami.

- Znaleźliśmy tylko martwe ciało, jednak gdyby udało nam się potwierdzić że są w stanie dostać się na ląd żywe... - Na te możliwość twarz Woo Jin-Chyla pociemniała. - Jestem pewien że gildie zostaną zwołane jeszcze przed tym.

- Rozumiem. Gildia Łowców deklaruje swoje pełne wsparcie. Swoją drogą, coś głośno dziś w budynku B.

Woo Jin-Chul spojrzał w kierunku budynku. Nie słyszał jednak niczego podejrzanego. Jednak Choi Jong-In był Łowcą rangi S. Pięć zmysłów mężczyzny było nieporównywalnych ze zwykłym człowiekiem, nawet zmysły Woo Jin-Chul nie mogły się z nimi równać. Jeśli ten mężczyzna mówił że coś się działo, musiało tak być. Jakieś zamieszanie działo się akurat w momencie gdy Stowarzyszenie odwiedzał tak cenny a jednocześnie irytujący gość.

- Pewnie jakiś nowy łowca robi zamieszanie z powodu swojej rangi. Pójdę to sprawdzić.

- Wiesz co?

Choi Jong-In zgasił papierosa i wsadził go do popielnicy przy której stał.

- Też jestem ciekaw.

Gdy Jin-Chul spojrzał na mężczyznę dostrzegł drapieżny błysk w jego oczach.

Jin-Chul nie mógł odmówić temu człowiekowi, nawet jeśli bardzo chciał. Tak więc obaj ruszyli w stronę budynku.

***

- Nasz aktualny detektor nie jest w stanie zmierzyć pana aktualnej mocy. Potrzebujemy zgody kierownictwa żeby użyć bardziej precyzyjnego urządzenia. Możesz odwiedzić nas ponownie za trzy dni?

Kim Chang-Shik przemawiał zgodnie z jego wyszkoleniem. Minęło tak dużo czasu, odkąd musiał czytać ten skrypt zapamiętany w głowie. Ledwo pamiętał poprawne frazy.

- W porządku.

Odroczona ocena pomiaru. Nie był pewien jak działaby drugi pomiar. Czy gdyby to dokładniejsze urządzenie pomiarowe również nie było w stanie go zmierzyć, oznaczałoby to, że był łowcą rangi S?

Czy może już teraz można było stwierdzić że nim był, ale nie dało się stwierdzić jak silnym?

W każdym razie był prawie pewien że był powyżej rangi A.

Z satysfakcjonującym rezultatem Jin-Woo odetchnął z ulgą.

Jednak gdy odwrócił się do wyjścia...

Każda para oczu w budynku była skupiona na nim.

- Czy on właśnie powiedział „pomiar niemożliwy”?!

- Czy to oznacza że ten gość ma rangę S?!

- Nigdy nie sądziłem że spotkam takiego łowcę.

Przedstawiciele małych Gildii przełknęli ślinę, gdy Jin-Woo odwrócił się do wyjścia. Jednak żaden z nich nie miał odwagi się do niego zbliżyć.

Gdyby pojawił się łowca rangi C, między reprezentantami doszłoby do zaciętej rywalizacji, aby spróbować zrekrutować łowce. Wielu z nich ustawiało się w kolejce tylko po to, by wypowiedzieć słowo lub dwa.

A jeśli pojawiłby się łowca rangi B? Przedstawiciele praktycznie walczyliby ze sobą, aby zaoferować łowcy wszelkiego rodzaju oferty, korzyści i warunki. Dla obserwatora z zewnątrz wyglądałoby to jak wojna. Co jakiś czas zdobywano łowców rangi B, którzy chcieli być głową węża zamiast ogona smoka.

Jednak łowcy rangi A to inna historia. Byli jednostkami, które mogły znaleźć dom w dużych gildiach i zignorować małe i średnie gildie. Oczywiście byliby naturalnie umieszczeni w głównej grupie rajdowej każdej dużej gildii, do której chcieliby wejść, i poprzez swoją pracę, oczyściliby podziemia wysokiego poziomu i zarobili niewyobrażalną ilość pieniędzy. To nie wszystko. Gdyby chcieli, łowcy rangi A mogliby z łatwością stworzyć własne Gildie i zostać Mistrzem Gildii. Nie mieli więc powodów, by dawać szansę małym i średnim gildią.

Następnie...

Magiczna moc, której nie można zmierzyć, oznaczała łowcę rangi S

W Korei było tylko dziewięciu takich łowców. Z czego jeden był martwy drugi uciekł zostawiając ich dla Stanów Zjednoczonych.

A teraz on najwyraźniej był dziesiątym koreańskim łowcom S.

Nie był celem małych i średnich gildii, które mogłyby w ogóle pomyśleć o rekrutacji.

Jedyne co mogli zrobić to spoglądać na niego z zazdrością. Był cennym skarbem, poza ich zasięgiem.

Jednakże niektórzy sprytniejsi skauci wpadli na podły pomysł. Co by się stało, gdyby zgłosili informację o przebudzonej istocie rangi S do dużej gildii za odpowiednią opłatą? Opłaty kontraktowe łowców rangi S przekroczyły co najmniej kilkadziesiąt miliardów. Gdyby mogli otrzymać tylko 1% tej opłaty jako wynagrodzenie za informację, mogliby spokojnie przejść na emeryturę. A jeśli mieli szczęście, mogliby nawet działać jako osobisty menedżer tego człowieka. Czy jakiś osobisty menedżer Łowcy rangi S nie otrzymał Porsche jako prezentu urodzinowego?

W tym krótkim czasie wielu skautów stało się niespokojnych. Porażka skutkowałaby chwilą upokorzenia, a sukces odmieniłby ich życie. Skauci spojrzeli po sobie i powoli zaczęli wykonywać swoje ruchy. Nagle jednak ktoś wskazał na wejście do budynku,

- He?! Tam...

Wszyscy odwrócili się w stronę, na którą wskazywał jeden z mężczyzn. Oczy skautów otworzyły się szeroko.

- Jasna cholera!

Każda osoba rozpoznała modnie ubranego mężczyznę wchodzącego do budynku B.

- Niemożliwe!

- Mistrz gildii Łowców!

- Dlaczego Choi Jong-In jest tutaj?!

Choi Jong-In zignorował ich wszystkich i podszedł do Jin-Woo.

- Nie mógł przybyć po otrzymaniu wiadomości. Jest za wcześnie!

– Czy ten człowiek miał już kontrakt z Gildią Łowców?

– Czy Gildia Łowców już wiedziała?

Rozczarowani skauci obserwowali z niecierpliwością spotkanie między najsilnijeszym mistrzem gildii w Korei Południowej a nowym łowca rangi S.

Jin-Woo nie był zbyt zainteresowany przybyciem Choi Jong-Ina, jego wzrok od razy powędrował do stojącego koło łowcy inspektora Woo.

Cieszył się z przybycia „Żołnierza Doskonałego” tylko dlatego że odwrócił on uwagę od Jin-Woo.

Był zdezorientowany, co zrobić, kiedy cała uwaga była skupiona na nim.

Woo Jin-Chul mrugnął zaskoczony. Domyślał się że łowca Sung jest silny, ale nie pozwalał sobie na próżną nadzieję że będzie miał rangę S.

A tymczasem okazało się to prawdą.

- Witam Inspektorze Woo. Tym razem nie zrobiłem żadnego bałaganu. - Jin-Woo uśmiechnął się lekko do mężczyzny.

- Zakładam że tygodniowe wakacje zmniejszyły... twoją nadpobudliwość. - Stwierdził po chwili zaskoczonej ciszy Jin-Chul. - Ilość zgonów drastycznie zmalała.

Słysząc ten suchy ton głosu łowca nie mógł się powstrzymać i zaśmiał się głośno i serdecznie.

Naprawdę niewiele trzeba było a już tracił głowę przy tym mężczyźnie.

Jak można było być naturalnie tak magnetyzującym?

Jin-Woo nie był zaskoczony że inspektor wiedział o jego nieobecności, cieszył się jednak że nie naciskał go w tej sprawię.

Mężczyzna zdecydowanie wiedział gdzie nie należy zaglądać.

- Obawiam się że teraz nie będę sprawiał wcale mniej kłopotów. - Stwierdził z przepraszającą nutą w głosie Jin-Woo.

- Czy ja wiem? Po prostu będą łatwiej dostrzegalne.

Choi Jong-In zamrugał głupio patrząc raz na Jin-Chula koło siebie a raz na łowce naprzeciw siebie zastanawiając się co tutaj u diabła się działo.

I czy on właśnie, był tak po prostu ignorowany?

- Przepraszam. - Wtrącił się w końcu Choi Jong-In. - Nazywam się Choi Jong-In Reprezentuję gildie Łowców. Przepraszam że tak naglę. Ale czy myślałeś już o gildii do której chcesz dołączyć? Jeśli nie chciałbym zająć chwilę twojego czasu żeby móc o tym porozmawiać.

Jin-Woo zatrzymał się i odwrócił,

Powiedział inspektorowi, że chce przyjść i zobaczyć, o co to zamieszanie, ale tak naprawdę Choi Jong-In doskonale wiedział, co się tutaj wydarzyło.

Byli tak głośno mówiąc o „pomiarze niemożliwym”, że jak mógł tego nie słyszeć?

Dzięki temu uzyskał świetną zdobycz. Mężczyzna przed nim był łowcą rangi S! Gdyby Choi Jong-In mógł sprowadzić tego człowieka do Gildii Łowców, jego Gildia miałaby trzech Łowców rangi S. Wtedy żadna gidia w Korei nie mogłaby już ich dogonić ani im zagrozić.

Nie było sensu używać detektora.

Po prostu spotykając oczy Jin-Woo, Choi Jong-In mógł poczuć moc drugiego mężczyzny. Bez wątpienia był na tyle silny by mieć rangę S.

- Nie mam teraz wiele czasu. Przepraszam.

I po tych słowach Jin-Woo tak po prostu go minął.

Wszystko wydarzyło się tak szybko że Choi Jong-In był tak zszokowany, że nie mógł nawet powstrzymać Jin-Woo. Pracownicy Stowarzyszenia i skauci zorientowali się, co się stało i pogrążyli się w chaosie.

- Co?

- Czy Choi Jong-In został właśnie zbyty?

- Tak po prostu go zignorował?!

Tymczasem Jin-Woo podszedł bliżej kiwając mu grzecznie głową.

- Miło było pana znów zobaczyć inspektorze Woo.

- Ciebie też łowco Sung.

I jak gdyby nigdy nic opuścił budynek.

Wnętrze budynku stało się głośne od gwaru. Choi Jong-In starał się zachować spokój odwracając się za siebie patrząc na zamknięte drzwi.

- Woo Jin-Chul, czy ja się zapomniałem przedstawić?

Inspektor odpowiedział z kamienną miną.

- Nie. Słyszałem jak przedstawiasz się łowco Choi. Łowca Sung na pewno też to usłyszał.

- Tak... A skąd ty go znasz?

- Z trzech różnych incydentów. - Stwierdził zagadkowo Woo Jin-Chul.

- Rozumiem. - Choi Jong-In uśmiechnął się z niedowierzaniem. - Tak po prostu zniknął. Zapewne jest idealnym skrytobójcą.

Jedyną osobą pośród pięciu największych gildii która wiedziała, był on. Nie musiał martwić się tym pierwszym niepowodzeniem.

Ponowny test miał nastąpić za trzy dni. Miał czas do oficjalnego ogłoszenia.

Musiał jakoś zaplanować kolejne spotkanie...

Podczas kontemplacji Choi Jong-In zdał sobie sprawę że ktoś biegnie w stronę budynku.

To była znajoma twarz. Kiedy mężczyzna otworzył szklane drzwi i wpadł do budynku zdyszany, Choi Jong-In powitał go z szokiem,

– Mistrzu Gildii Baek, dlaczego ty…?

Baek Yoon-Ho również zobaczył Choi Jong-Ina i otworzył szeroko oczy ze zdziwienia, a widząc ich obu w jednym pomieszczeniu Woo Jin-Chul pragnął po prostu stąd zniknąć i zostawić ten bałagan komuś innemu.

– Mistrzu Gildii Choi?

Choi Jong-In szybko odczytał wyraz twarzy Baek Yoon-Ho, za dobrze go znał żeby nie umieć go czytać.

To twarz człowieka który został przyłapany na gorącym uczynku.

Nie mogło być tak, że mężczyzna przybył tutaj po otrzymaniu wiadomości. Czas się nie zgadzał.

Biurko Yoon-Ho jest zbyt daleko od Stowarzyszenia.

To znaczy… Baek Yoon-Ho od początku wiedział, co się tutaj dzieje.

Czy był świadom istnienia tego człowieka?

Nie, gdyby tak było, Baek Yoon-Ho nie pozwoliłby mu po prostu na powtórzenie takiego testu.

Gdybym wiedział o jego istnieniu, zawarłbym umowę, zanim pozwoliłbym mu na powtórny test.

W tym momencie rozrzucone kawałki układanki zaczęły układać się w głowie Choi Jong-Ina.

Gildia Białego Tygrysa. Incydent podczas szkolenia nowych rekrutów. Czerwona Brama. Nieznany pomocnik.

I nowy łowca rangi S.

Wygląda na to, że Biały Tygrys otrzymał pomoc od kogoś, kogo nie chcą ujawnić.

Spekulacje były różne.

„Nowy rekrut, który nie otrzymał jeszcze nawet rangi? Albo przestępcą, który nie mógł ujawnić swojej tożsamości?

Te strzały były chybione.

Na znak tego, jak ciężko tu biegał, Baek Yoon-Ho dyszał ciężko. Choi Jong-In zdał sobie sprawę, że to nie Baek Yoon-Ho zostawił tego mężczyznę samego, Baek Yoon-Ho nie mógł powstrzymać mężczyzny przed wykonaniem ponownego testu. Choi Jongi-In zwrócił się do Baek Yoon-Ho z uśmiechem,

- Nie złapałeś go. Właśnie wyszedł. - Stwierdził grzecznie Choi Jong-In następnie przeszedł koło drugiego łowcy opuszczając budynek.

Ze wszystkich dni, kiedy mistrz Gildii Łowców mógł tu być...

- Szlak by to!

***

- Przepraszam że przeszkadzam. - Woo Jin-Chul wszedł pośpiesznie do gabinetu przewodniczącego.

- Nie przejmuj się. - Go Gun-Hee siedzący za biurkiem obdarzył Jin-Chula szerokim dumnym uśmiechem. - Miałeś rację chcąc po cichu obserwować łowcę Sung Jin-Woo. 

- Nie daje nam to żadnej przewagi nad dużymi gildiami proszę pana. - Stwierdził ponuro Jin-Chul.

- Sądzę że się mylisz. Łowca Sung zna już ciebie. Pozwoliłem sobie podejrzeć zapis z kamer i Sung Jin-Woo wydawał się pełen szacunku i uprzejmości jeśli chodzi o ciebie. Zignorował łowcę Choi Jong-Ina, ale nie ciebie. Nawet jeśli nie uda nam się go pozyskać to z dużym prawdopodobieństwem mogę powiedzieć że od początku będziemy mogli utrzymywać z nim dobre relację.

- Kiedy się z nim skontaktujemy proszę pana? - Spytał z ciekawością Jin-Chul.

- Mówiąc szczerze, chciałbym już go poznać. Masz pomysł gdzie mógł się udać?

- Właściwie, tak. Mam jedną sugestię.

***

Godziny odwiedzin pacjentów w szpitalu Ilshin w Seulu trwały do godziny 20:00  

Jin-Woo udał się do sali szpitalnej, gdzie leżała jego matka. Ponieważ się pospieszył, zdążył dotrzeć na czas.

Mógł posiedzieć przy niej jeszcze niecałe pół godziny. Lepsze to niż nic.

Kobieta jak zwykle leżała na łóżku wyglądając jakby po prostu spała, co nie było do końca błędną obserwacją.

Wyglądała jakby mogła obudzić się w każdej chwili.

Tylko że nie mogła. To był ten problem.

Wieczny Sen był chorobą która pojawiła się wraz z bramami.

Podobno w tym szpitalu jest co najmniej dziesięciu innych pacjentów z tym stanie. Choroba na szczęście była rzadka, niemniej jednak nieuleczalna.

Gdy dowiedział się że jego matka zapadła na tę chorobę przeszukał internet starając się znaleźć wszystko na temat tej choroby.

Z 51 milionów ludzi w Korei na te chorobę cztery lata temu zapadło około 0,4% populacji.

Pierwszym jednak co znalazł o tej chorobie, nie były statystyki a liczne twarde fakty że tego nijak nie da się wyleczyć, nie da się obudzić osoby która zapadła w wieczny sen ani nie da się tego zahamować.

Jin-Woo delikatnie trzymał matkę za rękę.

Na szczęście urządzenia podtrzymujące życie zasilane magicznymi rdzeniami chroniły jej ciało przed rozpadnięciem, nawet po latach nieprzytomności. Jednak magiczne rdzenie były drogie. Miesięczny koszt magicznych rdzeni używanych do obsługi maszyny przekraczał pięć milionów won (16 581 PLN). Bez wsparcia ze strony Stowarzyszenia nie byłby w stanie nigdy tego opłacić. Nie, mając 20 lat i brak cholernie solidnego wykształcenia. Dzięki pracy jako Łowca w ramach Stowarzyszenia, Jin-Woo nadal był w stanie tak trzymać matkę za rękę.

Ale teraz było inaczej.

Zyskał środki dzięki którym mógłby ją potencjalnie wyleczyć.

Święta Woda Życia była pierwszą i jedyną szansą jaką otrzymał przez te cztery lata.

Lekarstwo podarowane przez System.

Zmartwienie czy to zadziała, czy nie, było na przyszłość. W tej chwili priorytetem było stworzenie tego.

Matka, która trzymała rodzinę razem ze swoim słabym ciałem po zniknięciu ojca. Wkrótce znów będą mogli zobaczyć swoją matkę w całości. Wtedy już nie będzie musiała się o nic martwić.

On teraz wszystko rodzinie zapewni.

Bezpieczeństwo, pieniądze, stabilność.

Nie wiedział jak długo przebywał u boku matki. Jakiś czas później Jin-Woo w końcu wstał. Po długiej wizycie Jin-Woo cicho opuścił pokój i zamknął drzwi domyślając się że jest już zapewne dawno po godzinach odwiedzin. Kiedy się odwrócił, wpadł na znajomą twarz.

- Nie miałem do tej pory okazji zapytać. Tamtego dnia... to ty pokonałeś tę statuę i uratowałeś wszystkich ocalałych?

Głęboki głos i bystre oczy ciemne oczy tym razem zakryte ciemnymi okularami.

W korytarzu stał szef Departamentu Monitowania Łowców Woo Jin-Chul.

Pierwszą myślą jaka pojawiła się w głowie Jin-Woo dotyczyła tych cholernych okularów w których wyglądał tak niesprawiedliwie dobrze i pytania czemu u diabła nosił je stojąc w ciemnym szpitalnym korytarzu?

Gdyby jakiś lekarz albo pielęgniarka się na niego natknęli stojącego w taki sposób prawdopodobnie dostaliby zawału.

Z jakiegoś powodu ta straszna myśl była absurdalnie zabawna.

- Mówiłem już, to nie byłem ja. Nie pamiętam co się stało. - Stwierdził szczerze. - Skąd pan wiedział że tutaj jestem?

– Teoretyzowałem, dokąd mogłeś się udać. Kiedy skontaktowałem się ze szpitalem, powiedzieli mi, że tu jesteś.

Mieli wgląd w to gdzie była jego matka bo opłacali jej rachunki. Pytanie Jin-Woo było dość naiwne jak zdał sobie sprawę.

Być może pierwsze miejsce, w którym by go szukali, było właśnie tutaj. To była szybka robota godna tego wydziału i tego konkretnego człowieka. Jin-Woo uśmiechnął się szeroko i przemówił:

- Jest pan tutaj żeby tak po prostu znów spytać o tamten dzień?

Woo Jin-Chul potrząsnął głową,

- Jest tutaj ktoś kto chciałby się z tobą spotkać. Możesz poświęcić mu chwilę swojego czasu? To oczywiście nie jest rozkaz. - Dodał agent. - To prośba.

Woo Jin-Chul zdjął okulary przeciwsłoneczne i skłonił górną część ciała pod kątem prawie 90 stopni.

Pomyśleć, że groźnie wyglądający Woo Jin-Chul okazałby mu taki szacunek.

Cóż jako że już pogodził się że ma dziwną słabość do tego konkretnego człowieka wiedział że nie odmówiłby mu tak niegroźnej prośby. No chyba że naprawdę byłaby bezczelnym rozkazem.

Ale wiedział już że ten człowiek nie rozkazywał, a przynajmniej nie w otwarty, wrogi i bezczelny sposób.

Był na to zbyt uprzejmy.

- Kim jest osoba która chcę się ze mnę spotkać?

Woo Jin-Chul podniósł głowę.

- Prezes Stowarzyszenia Łowców Go Gun-Hee.

Woo Jin-Chul wskazał róg na końcu korytarza.

- Och? - Jin-Woo spojrzał zmieszany na Jin-Chula.

- Jeszcze nie zdążyłem się wpakować w żadne kłopoty. - Stwierdził nadąsany i nieco urażony Jin-Woo.

Czy dobrze to usłyszał? A może jego słuch nagle magicznie szlak trafił? Najważniejszy i według niektórych najsilniejszy Łowca Korei Południowej przybył aż do szpitala, żeby się z nim spotkać?

Z nim?

Jedynym logicznym wyjaśnieniem byłoby gdyby Jin-Woo podpadł Stowarzyszeniu, ale nie zdążył jeszcze nawet tego zrobić!

- Nie o to chodzi. - Stwierdził grzecznie Jin-Chul. - Pan prezes chciał po prostu porozmawiać.

Woo Jin-Chul czekał na odpowiedź Jin-Woo z poważnym spojrzeniem. Mężczyzna najwyraźniej nie żartował.

Albo...

Czy to było możliwe że chcieli wprowadzić go do Stowarzyszenia?

Ale Stowarzyszenie było organizacją non-profit. Nie wykorzystaliby szefa Departamentu Monitorowania Łowców tylko po to, żeby przyjechać i zdobyć takiego samotnego Łowcę, to byłoby głupie, a Jin-Woo nie był aż tak arogancki żeby sądzić że nagle stał się pępkiem świata. Co więcej, wciąż czekał na wyniki jego ponownego testu. Im dłużej o tym myślał, działania prezesa stowarzyszenia nie miały sensu.

- Dobrze.

Jin-Woo postanowił się podporządkować. Poważny wyraz twarzy inspektora nieco złagodniał gdy wskazał drogą obierając prowadzenie bez słowa.

Nadal zdumiony, Jin-Woo podążył za Woo Jin-Chulem. Za rogiem na jednym z krzeseł używanych przez ludzi czekających w szpitalu siedział starszy mężczyzna.

Na jego widok Jin-Woo przełknął ślinę.

Widząc nadchodzącego Jin-Woo, Go Gun-Hee wstał ze swojego miejsca.

- Łowco Sung Jin-Woo. Miło mi cię poznać, jestem prezes Go Gun-Hee.

Ciało starszego mężczyzny nie wyglądało, jakby należało do kogoś po 80. roku życia. Przypominał emerytowanego zapaśnika lub żołnierza jednostek specjalnych. Ramiona miał szerokie, dobrze skrojony garnituru nie był w stanie ukryć faktu że mężczyzna zapewne był umięśniony, miał też około kilka centymetrów powyżej metra dziewięćdziesięciu.

Jednak ze strony mężczyzny nie było przytłaczającej presji pomimo tego że Jin-Woo na pierwszy rzut oka był w stanie oszacować jego dużą siłę magiczną.

Mówiąc szczerze nie tego się spodziewał.

Jin-Woo sądził, że pojawienie się mężczyzny i jego miejsce w społeczeństwie wyzwoli poczucie presji i zdenerwowania. Zamiast tego stojący obok niego inspektor Woo wyglądał w jego oczach znacznie bardziej przerażająco.

Mężczyźni uścisnęli sobie ręce i wtedy Jin-Woo dostrzegł też że poznaczona niewielkimi bliznami dłoń mężczyzny była dużo większa niż jego samego.

 Go Gun-Hee wskazał na krzesło po drugiej stronie tego, na którym jeszcze chwilę temu siedział.

- Proszę usiądź. Chciałbym pogratulować ci zdobycia rangi S.

Po tym, jak Jin-Woo usiadł, Go Gun-Hee poszedł w jego ślady. Pierwszą rzeczą, która przykuła wzrok Jin-Woo, była złota odznaka przypięta do garnituru Go Gun-Hee. Członek Zgromadzenia Narodowego i prezes Stowarzyszenia Łowców,

Go Gun-Hee nie był człowiekiem, którego każdy mógł spotkać od tak. Wliczając polityków, a nawet zagranicznych dygnitarzy, lista oczekujących na możliwość spotkania się z nim była niesamowicie długa. A to jeszcze bardziej rozbudziło ciekawość Jin-Woo. Dlaczego człowiek taki jak Go Gun-Hee szukał go w takim pośpiechu?

Jednak z powodu nagłych gratulacji Jin-Woo był nieźle zdezorientowany.

- Wciąż czeka mnie ponowny test. - Zauważył niepewnie Jin-Woo.

Go Gun-Hee potrząsnął głową,

- Mówiąc między nami jest on bez znaczenia.

Kiedy Jin-Woo patrzył na niego pełen niedowierzania, lekko rozbawiony prezes kontynuował.

- Ten detektor jest tylko po to by posegregować wyniki. Nie jest w stanie zmierzyć dokładniej mocy.

- Więc po co...?

- Po co jest ten test?

Jeśli wyniki miałyby być takie same, dlaczego Stowarzyszenie miałoby komplikować sprawę fałszywym ponownym pomiarem, jakby nie patrząc dorabiając sobie tym samym niepotrzebnej roboty?

- By kupić nam trochę czasu. - Stwierdził wyraźnie zadowolony z siebie Go Gun-Hee, nadal będąc jednak dobrodusznie rozbawionym.

Jin-Woo westchnął lekko czując nadchodzący ból głowy.

- Kupić trochę czasu, proszę pana?

Na jego pytanie Go Gun-Hee kontynuował trochę zawstydzony.

- Kupić czas byśmy mogli spotkać się z łowca rangi S zanim zrobią to inni.

Och.

Jin-Woo zrozumiał, co miał na myśli prezes stowarzyszenia.

- Jak zapewne wiesz w Stowarzyszeniu nie znajduje się zbyt wielu utalentowanych łowców na poziomie Woo Jin-Chula. Kto chciałby do nas dołączyć gdy gildie oferują sławę i pieniądze?

Jin-Woo skinął głową. Dla wielu ludzi, a właściwie zapewne nawet 90% z nich ten wybór był bardzo łatwy.

Pieniądze, sława, szacunek, wygodne życie. Stowarzyszenie tego nie oferowało.

Pensje Łowców Stowarzyszenia nie były małe, ktoś taki jak Woo Jin-Chul na pewno nie mógł narzekać na problemy z opłaceniem rachunków i kupieniem jedzenia, ale raczej nie mógł sobie pozwolić na najnowsze porsche czy inny głupio drogi wydatek. Tak więc w porównaniu z kwotami oferowanymi przez duże Gildie wyglądałoby to na marne grosze.

- Ludzie są w stanie wymienić imiona wszystkich kluczowych łowców z każdej gildii w kraju. Ale niewielu zna Woo Jin-Chula nawet pomimo jego dużej siły.

Na wzmiankę o głównych członkach dużych gildii, Jin-Woo pomyślał o Kim-Chulu. Dzięki swojej wysokiej statystyce zmysłu Jin-Woo był w stanie zaświadczyć z całkowitą pewnością że Kim-Chul był o poziom niżej niż Woo Jin-Chul.

Oboje mieli rangę A ale ich siła bardzo się od siebie różniła.

Jin-Woo odwrócił głowę, by spojrzeć na głównego inspektora który stał przy oknie twarzą do boku prezesa na tyle daleko aby nie ingerować swoją obecnością w rozmowę, ale na tyle blisko aby chronić prezesa, nawet jeśli on sam był znacznie silniejszy niż Jin-Chul. Jakby zawstydzony komplementami prezesa stowarzyszenia i spojrzeniem Jin-Woo, mężczyzna stał z opuszczoną głową, jego okulary znów były na miejscu pomimo fakt że byli w pieprzonym zaciemnionym korytarzu, a na policzkach Jin-Woo dostrzegł niewielki rumieniec zawstydzenia który wcale nie był cholernie uroczy.

Wcale i nawet na torturach nie wyciągną od niego innej odpowiedzi na to pytanie.

Gdyby Kim-Chul rzeczywiście dożył pracy jako Łowca w gildii Białego Tygrysa, zarobiłby przynajmniej kilkanaście razy więcej więcej niż Woo Jin-Chul. Nie wspominając o tym że byłby nieporównywalnie bardziej znany. Taka była różnica między Łowcami Stowarzyszeń a Łowcami Gildii.

- Dlatego stworzyliśmy dla siebie taki fortel by móc spotkać się z utalentowanymi łowcami przed wszystkimi innymi.

Kiedy teraz o tym myślał takie działanie miało naprawdę dużo sensu.

Gdy wyniki zostaną oficjalnie ogłoszone, wywołają fale w całym kraju. Stowarzyszenie miałoby trudności ze spotkaniem się z nim twarzą w twarz, kiedy to się wydarzy. Ten podstęp był naprawdę przekonujący

- Pozwól że przejdę od razu do rzeczy.

Nagle z twarzy prezesa stowarzyszenia zniknął uśmiech.

- Nie jesteśmy korporacją, więc nie możemy zaoferować ci potężnych pieniędzy. Jedna... Możemy pomóc ci podążać inną ścieżką.

Go Gun-Hee włożył rękę do kieszeni garnituru i wyjął coś co trzymał przez chwilą w zaciśniętej pięści.

- Co ma pan na myśli? - Spytał cicho Jin-Woo.

- Możemy pomóc ci rozkwitnąć na zupełnie nowej ścieżce.

Zaciśnięta pięść otworzyła się. Złota odznaka Zgromadzenia Narodowego błyszczała w dłoni Go Gun-Hee.

Widząc tę odznakę serce Jin-Woo zabiło mocniej, chodź on sam nie wiedział dlaczego.

- Obecnie tym krajem nie rządzi rząd, a raczej łowcy, którzy chronią obywateli przed potworami. A jedyną instytucją która pilnuje łowców jest Stowarzyszenie. Pragniemy byś stanął z nami ramię w ramię.

Oferowali mu pracę. To było bardzo jasne. Ale nadal nie rozumiał jednej rzeczy.

- Ale dlaczego ja?

– Znasz pięć najlepszych gildii Korei prawda?

Jin-Woo skinął głową nieco zaskoczony pytaniem.

Łowcy. Sławy. Biały Tygrys. Żniwiarze. Rycerze.

- Obecnie ciężko jest nam utrzymać balans między tymi pięcioma hegemonami. Gdybyś dołączył do którejkolwiek z nich balans byłby zniszczony. Nasz starty system – prawo, rząd, wojsko – jest zbyt słaby, by utrzymać łowców pod kontrolą. Dlatego Stowarzyszenie jest potrzebne.

Jin-Woo myślał o czymś podobnym w przeszłości. Magiczne bestie nie były jedynymi potworami. Łowcy byli tak samo niebezpieczni, o ile nie bardziej.

- Jaka jest twoja decyzja?

Podczas zadawania tego pytania twarz mężczyzny przed nim była bardzo poważna a w oczach błyszczało coś co można było określić jako determinację.

Dopóki Sung Jin-Woo powiedział tutaj „tak”, prezes stowarzyszenia nie miał żadnych skrupułów, by wspierać go wszystkim, co miał.

Tak wielką wartość mieli łowcy rangi S. Zwłaszcza teraz dla Stowarzyszenia które z miesiąca na miesiąc coraz bardziej traciło na znaczeniu.

Gun-Hee złożył podobną ofertę Cha Hae-In dwa lata temu, ale teraz miał na myśli znacznie więcej niż wtedy. Wtedy sytuacja Stowarzyszenia była dużo lepsza.

Jednak dołączenie Che Hea-In do Gildii Łowców zamiast do Stowarzyszenia, utwierdziła opinie publiczną w słuszności systemu gildii i umocniła ideę, że Stowarzyszenie Łowców było tylko kolejną agencją rządową zajmującą się jedynie mało ważną biurokracją w sprawie katalogowania bram.

Puszczenie ze swoich rąk kolejnego łowcy rangi S nie było luksusem który miałby obecnie. Cha Hae-In uczyniła Łowców tylko o krok przed resztą gildii, a Jin-Woo był prawdopodobnie tak potężny jak ona, sądząc po incydentach w jakich brał udział. W Korei nie było tak wielu łowców rangi S, a jego obecność w organizacji Go Gun-Hee, przywróciłaby Stowarzyszeniu Łowców krajową legislację, której tak rozpaczliwie potrzebowali.

Jin-Woo uznał że to nie była zła oferta. Z poparciem Go Gun-Hee nawet zwykły człowiek mógłby szybko dostać się na wyższe szczeble rządu. Przecież nie było miejsca, do którego wpływy prezesa stowarzyszenia nie sięgały. A gdyby człowiek pod skrzydłami Go Gun-Hee był łowcą rangi S?

Mając takie sprzymierzeńca nikt nie mógłby tknąć jego rodziny nie tylko w sensie fizycznym ale i prawnym.

Jin-Woo wyobraził sobie, że ma na sobie czysty garnitur i stoi schludnie obok Go Gun-Hee w Zgromadzeniu Narodowym. Jego serce na te myśl zabiło nieco mocniej.

To nie była okazja która pojawiała się codziennie.

Droga oferowana przez Go Gun-Hee nie była ścieżką, którą każdy mógł podążać.

Ale jeśli wstąpi do Stowarzyszenia nie będzie już mógł walczyć.

Łowcy w Stowarzyszeniu nie chodzili na rajdy. Ich główną rolą była walka z innymi Łowcami i utrzymywanie porządku a nie zabijanie potworów w podziemiach. Nawet jeśli od czasu do czasu dołączyli do rajdów stowarzyszenia, było to stosunkowo rzadkie.

Dodatkowo rajdy Stowarzyszenia są ograniczone do podziemia kategorii D i E, na które Gildie nigdy nie patrzą.

To czego Jin-Woo nie wiedział to plany prezesa odnośnie jego osoby.

Planował umieścić młodzieńca u swojego boku i nauczyć go wielu rzeczy, a gdyby mężczyzna wykazywał potencjał, uczyniłby go spadkobiercą swojej pracy. Siła, która mogła podtrzymać Stowarzyszenie po jego śmierci. To właśnie miał na myśli przez „inną ścieżkę”. Go Gun-Hee był gotów oddać wszystko młodemu człowiekowi.

- Chciałbym dołączyć do Stowarzyszenia, ale... - Jin-Woo zawahał się podczas gdy Go Gun-Hee zaczynał mieć wrażenie że traci tego młodego człowieka.

- Możesz poprosić mnie o co tylko chcesz w zamian. Nie mówię że będę w stanie zapewnić ci to, ale na pewno spróbuję. - Przyznał ostrożnie Go Gun-Hee.

Kiedy jego moc przebudziła się, Go Gun-Hee był już zbyt stary, by w pełni wykorzystać swoją moc. Więc zamiast walczyć z potworami, mężczyzna szukał innego sposobu na pomoc światu. Sprzedał swoją prywatną firmę, aby zdobyć fundusze na utworzenie Stowarzyszenia, zebrał Łowców i wykorzystał swoje wpływy, aby wstąpić do Zgromadzenia Narodowego, aby stworzyć prawa dla Łowców. Jednak bez względu na to, jak ciężko pracował, cały czas miał wrażenie że robi zbyt mało. Że Stowarzyszenie jest zbyt słabe.

Tak więc teraz był gotów zrobić wszystko aby przekonać do siebie Sung Jin-Woo.

- Chce walczyć. Moje miejsce jest w podziemiu. Sądzę... Sądzę że mogę przydać się Stowarzyszeniu chociaż trochę, ale moje miejsce nie jest za biurkiem.

Jin-Woo cicho nakazał aby kilka jego cieni wyszło z ciemności i stanęło przy nim. Na to działanie Go Gun-Hee wyprostował się głośnie wciągając powietrze a inspektor Woo napiął się koło niego gotów do ataku w razie potrzeby. Przyzwania jednak stały spokojnie nie wykazując żadnej agresji.

- Oni nie są stworzeni do biurokracji prezesie. Mogę stworzyć na razie około pięćdziesięciu przyzwań. - Jin-Woo gestem nakazał aby Żelazny i Igris podeszli i uklęknęli przed nim. - Zapewne zna pan moje akta. Moja matka cierpi na Wieczny Sen a młodsza siostra chodzi do liceum i ma wielkie marzenia. Nie chcę sławy, a dopóki mogę płacić za czynsz, jedzenie i szpital, nie potrzebuję też pieniędzy. Jedyne czego chce to walczyć. Jeśli Stowarzyszenie mi to da... Ja dam siebie Stowarzyszeniu. Nie chce siedzieć za biurkiem bo a) jestem okropny w papierach i b) nieumyślnie rozniósłbym całe Stowarzyszenie gdyby musiał siedzieć w jednym miejscu kilka godzin.

Zimny pot oblał plecy Go Gun-Hee, gdy patrzył na ciemne nieludzkie istoty wokół. Widział nawet jednego niedźwiedzia z tyłu. Z ciał tych dziwnych istot unosił się czarny dym a ich spokojne ciche zachowanie sprawiało że włosy na całym jego ciele unosiły mu się z niepokoju.

- Czy mogę zapytać o twoje wezwania? Powiedziałeś... Powiedziałeś że możesz ich stworzyć na razie około 50. Co miałeś na myśli?

- Klękać. - Po tym jednym słowie wszystkie inne wezwania które do tej pory nie klęczały w tej samej chwili padły na jedno kolano a niedźwiedź z tyłu docisnął po prostu nos do posadzki. - Najbliżej mnie są Igris i Żelazny dwaj najsilniejsi. Gdy mówiłem że mogę stworzyć na razie około pięćdziesięciu, miałem na myśli że dopiero tyle odpowiednich ciał udało mi się znaleźć. Niektórzy nazwaliby moją profesję, nekromantą... Ja sam wole o sobie myśleć jako o Władcy Cieni. Gdy czuje że z martwego potwora mogę pozyskać cień, robię to. Nie z każdego jednak jest to możliwe, dlatego powiększanie mojej armii trwa... wolno. Nie oferuje wam tylko siebie, ale również ich i każde przywołanie jakie jeszcze zyskam. Jedyne czego chce to walka.

- Czy... Czy twoje moce przywołań mają ograniczenia? - Spytał bardzo cicho Go Gun-Hee, nie mogąc uwierzyć w to na co właśnie patrzy.

Jin-Woo udał że się nad tym zastanawia.

Musiał uważać na to co mówił, nie chciał prezesa też otwarcie okłamywać, co najwyżej mówić półprawdę.

- Nie sądzę. Dość późno zorientowałem się w ogóle że mogę coś takiego robić. Ale nie wydaje mi się żeby moje przyzwania miały ograniczenia ilościowe. Problemem jest jak mówiłem znalezienie odpowiednich ciał.

- Odpowiednich... Czyli nie muszą to być zabite przez ciebie potwory. - Spytał na wpół przerażony na wpół usatysfakcjonowany prezes. O ile wiedział żaden łowca na świecie nie mógł przyzwać więcej niż maksymalnie dwóch przywołań. A ten młody mężczyzna nie dość że mógł przyzwać ich aż 50 to twierdził jeszcze że jego moc nie ma limitu ilościowego.

To było wręcz niewiarygodne.

Mniejsza o Cha Hea-In czy Choi Jong-Ina, gdyby chłopak mówił prawdę i mógł zgromadzić własną armię stałby się najsilniejszym łowcom w Korei.

- Każda brama musi przejść przez Departament Ewaluacji przed wystawieniem na licytację dla łowców. Oczywiście należałoby również wziąć pod uwagę brak dedykowanego zespołu wydobywczego lub górniczego.

- Jestem w stanie sam czyścić bramy. Moje cienie mogą zająć się wszystkim. - Stwierdził od razu Jin-Woo. - Samodzielnie wyczyściłem dziewiętnaście bram kategorii C i czerwoną bramę.

Słysząc to Go Gun-Hee zamrugał czując jak jego oczy robią się okrągłe.

Jin-Chul przekazał mu już wieści o tym jak Sung Jin-Woo tylko z asyście młodszego syna Yoo Myung-Hana mającego range D czyścił podziemia kategorii C. Wiedział też że Sung Jin-Woo wszedł do czerwonej bramy, a razem z nim opuścili ją jedynie łowcy niskich rang który nie mieli prawa tam przetrwać, niemniej jednak usłyszenia tego z jego ust było... wstrząsające.

- Samodzielne czyszczenia podziemi dawałoby mi też ogromne pieniądze. Nie chce ich. - Przyznał po chwili Jin-Woo. - Ale wiem jak ciężkie życie mają łowcy niskich rang i chciałem coś z tym zrobić.

- Co masz na myśli? - Spytał ostrożnie Go Gun-Hee. Patrząc na drapiącego się w brodę i wyraźnie nad czymś myślącego łowcę.

- Chętnie... oddawałbym nawet 80% z tego co zarobię w podziemiu dla Stowarzyszenia. Dla łowców niskich rang.

Go Gun-Hee westchnął cicho zaskoczony słysząc poważną deklarację Jin-Woo. Ten młody mężczyzna stwierdził teraz że zupełnie świadomie chce zrezygnować z 3/5 zarobku jaki można uzyskać w bramie i oddać je Stowarzyszeniu.

Nie tylko Go Gun-Hee był zdziwiony, Woo Jin-Chul ledwie dostrzegalnie przechylił głowę i spojrzał kontem okna na Jin-Woo.

- Nie chce też tak po prostu zabierać podziemi bez licytacji, nie czułbym się z tym dobrze. Jestem gotów za nie zapłacić, każde czyszczenie podziemi nawet gdybym oddał znaczną część wynagrodzenia wystarczyłoby abym wykupił kolejne. Zresztą mam już trochę pieniędzy odłożonych... na czarną godzinę.

Prezes uśmiechnął się promiennie słysząc wszystko co mówił młody człowiek przed nim. Silny Łowca należał do podziemi i to było dla Go Gun-Hee zrozumiałe. Widząc siłę tego łowcy a także jego uczciwość Go Gun-Hee był gotów poruszyć niebo i ziemie żeby zrekrutować Sung Jin-Woo dla Stowarzyszenia.

- Twoja spora niezależność w Stowarzyszeniu byłaby możliwa... samodzielne czyszczenie podziemi... to byłby problem, ale do obejścia. Ale żebym miał podkładkę, aby cokolwiek zrobić opinia publiczna musi zobaczyć że twoja siła jest warta ustępstw. I chyba nawet wiem jak mógłbyś to udowodnić i pomóc sobie jak i Stowarzyszeniu. Co wiesz na temat wyspy Jeju?

Słysząc to nieoczekiwane pytanie Jin-Woo nakazał powrót swoim cienią i siadł wygodniej unosząc brwi zaciekawiony.

Czekała ich chyba jeszcze dość długa rozmowa.

***

Z westchnieniem Go Gun-Hee opadł na krzesło.

- Wszystko w porządku proszę pana?

Obawiając się o zdrowie starszego, Woo Jin-Chul szybko podszedł do niego. Jednak Go Gun-Hee podniósł rękę, uśmiechając się,

- Nic mi nie jest. Miałeś naprawdę niesamowicie dobre przeczucie chcąc po cichu przyglądać się Sung Jin-Woo.

Minęło dużo czasu, odkąd czuł tyle radości. Ciesząc się lekkością na sercu jakiej nie doświadczał od tak dawna nakazał Jin-Chulowi:

- Odwołaj moje wszystkie spotkania na dzisiaj.

- Ma dziś pan jeszcze spotkanie z ministrami...

- Nie chce sobie psuć humoru gadaniem z tymi starymi nudnymi dziadami. Może skoczysz ze mną na drinka?

I uśmiechnął się szeroko,

Na nieoczekiwaną prośbę Woo Jin-Chul uśmiechnął się niezręcznie,

- Wiem pan że nie mam mocnej głowy. To naprawdę dobry pomysł?

- Ostatnio nie poszło ci tak źle. - Zauważył rozbawiony Go Gun-Gee gdy jego ramiona zaczęły drżeć z tłumionego śmiechu na wspomnienie ich ostatniego wypadu.

Zakłopotany Woo Jin-Chul położył rękę na tyle głowy.

- No dobrze. Chodź nadal niewiele pamiętam z ostatniego razu.

Słysząc to Go Gun-Hee zaśmiał się głośno nie mogąc się powstrzymać.

- To może i lepiej. - Stwierdził beztrosko starszy z nich. - Tam gdzie zwykle?

***

Pierwszą rzeczą, jaką zobaczył po przebudzeniu, był biały sufit. Mężczyzna rozejrzał się w prawo i w lewo chcąc dowiedzieć się gdzie jest.

Nie potrzebował dużo czasu żeby zobaczyć że leży w sali szpitalnej.

- Jeśli masz coś do powiedzenia to się pośpiesz i spadaj. - Poradził zimno swojemu gościowi Hwang Dong-Su.

Wicesekretarz Federalnego Biura Łowców stał po drugiej stronie pokoju. Był Amerykaninem w średnim wieku i widać było że jego blond włosy opruszone są już nieco siwizną .

- Chciałem cię tylko o coś zapytać. Ten człowiek zwany Sung Il-Hwan. Naprawdę jest potworem?

- Insynuujesz że zaatakowałbym zwykłego człowieka?

- To nagranie z kamery miejskiej z tamtego zdarzenia. Jeszcze nigdy nie widziałem żeby potwór pomagał ludziom.

Wicesekretarz wręczył łowcy telefon.

Na filmie Azjata ratował pracowników FBH z zawalającego się budynku. Hwang Dong-Su nie musiał pytać, kim był ten mężczyzna. Jak mógł zapomnieć? To była ostatnia twarz, którą widział przed utratą przytomności, Sung Il-Hwan.

- Wciąż myślisz że nie jest człowiekiem?

- A czy kiedykolwiek słyszałeś żeby człowiek wyszedł z bramy? Zwłaszcza po dziesięciu latach? Na pewno jest potworem.

Zastępca dyrektora odłożył telefon,

- Rozumiem. Odwiedź mnie gdy wyzdrowiejesz. Jest trochę papierkowej roboty do zrobienia.

Gdy zastępca dyrektora odwrócił się do wyjścia, Hwang Dong-Su zapytał:

- Co się z nim stało?

– Zniknął po walce z tobą. Szukamy go, ale nie sądzę, byśmy mogli znaleźć kogoś kto był w stanie cię pokonać.

Gdy Hwang Dong-Su został już w sali sam zacisnął zęby z frustracją przeczesując swoje wspomnienia.

To była upokarzająca porażka.

Zanim zorientował się, co się dzieje, stopa Sung Il-Hwana była na jego szyi. Leżał rozciągnięty na podłodze jak karaluch. Pamiętał co Sung Il-Hwan mu wtedy powiedział.

„Nigdy więcej nie pokazuj się w Korei. Nie mówię tego dla dobra mojego syna, ale twojego. Inaczej nawet po śmierci nie zaznasz spokoju.”

A potem nic już nie pamiętał. Kiedy otworzył oczy, był tutaj.

Jak śmiał mu grozić?

Wiedział jednak gdzie uda się ta bestia. Będzie potrzebował odpowiedniego sprzętu żeby go złapać.

Będzie musiał po prostu skontaktować się z gildią. Gdy będzie miał przy sobie artefakty, nie sprawi mu najmniejszych problemów.

Gildia, do której należał Hwang Dong-Su, Scavenger, była jedną z najlepszych gildii na całym świecie. Sama wartość artefaktów posiadanych przez Scavenger była większa niż budżet małego państwa.

Gdy w pełni się wyleczy znajdzie tego sukinsyna i rozerwie go na strzępy.

***

Jin-Woo siadł w autobusie drapiąc się w brodę.

Rozmowa naprawdę im się przedłużyła, mimo to Jin-Woo był bardzo zadowolony z jej przebiegu. Prezes wydawał się bardziej niż chętny do spełnienia jego prośby najwyraźniej mając już jakiś skomplikowany plan. Zaznaczył jednak że oficjalne przyłączenie się Jin-Woo do Stowarzyszenia trochę potrwa. Mimo to Jin-Woo mógł poczekać. Dostanie to czego chciał i to się tylko liczyło.

Teraz była najwyższa pora żeby móc wreszcie wrócić do domu i zobaczyć siostrę po tym długim tygodniu nieobecności.

Słysząc nieznany cichy dźwięk odwrócił głowę. W oddali migotała i gasła latarnia uliczna, to zapewne wadliwa żarówka wydawała ten dziwny dźwięk.

Teraz gdy tak o tym myślał to wokół było zbyt ciemno jak na jego gust.

Ponieważ mieszkali w mało znanej i biedniejszej okolicy, opuszczenie głównych dróg i wejście na boczne ciasne przejścia nie było zbyt bezpieczne. Dodatkowo Jin-Woo przypomniał sobie ostatnie wieści,

Ostatnio w tej okolicy miały miejsce dwa morderstwa.

Wszystkie ofiary były płci żeńskiej. Jego młodsza siostra często podróżowała tą ścieżką w późnych godzinach.

Zaczynał się martwić. Myśląc z założonymi rękami, co mógł zrobić w tej sprawie Jin-Woo spadł na pewien pomysł.

Mógł zostawić to komuś innemu.

- Wyjdźcie.

Na jego wezwanie pojawiło się pięcioro piechurów cienia.

Żołnierze walczyli razem z Jin-woo w Zamku Demonów i stali się całkiem silni. Wyglądali na bardzo niezawodnych.

- Od dziś będziecie patrolować te okolicę. Nie dajcie się zauważyć. Naprzód.

Gdy skończył, płaskie smugi ciemności znikały w cieniach różnych budynków i obiektów i przesuwały się po okolicy.

Świetnie. Dopóki seryjny morderca nie był wysokiej rangi Łowcą, Żołnierze Cienia nie przegraliby z nim. Nawet jeśli któryś z nich upadnie, Jin-Woo natychmiast się o tym dowie.

Teraz był łowcą rangi S.

Chociaż nie oficjalnie. Przynajmniej jeszcze nie.

Dzięki temu zmniejszył swoje zmartwienia. Rozejrzał się po raz ostatni, po czym skierował się do domu.

Gdy bardzo późno w nocy znalazł się w zaciszu swojego pokoju Jin-Woo siadł do komputera przeglądając różnego rodzaju aukcje.

Łowcy często korzystali z takich aukcji, czy to online czy offline aby sprzedawać przedmioty pozyskane na rajdach.

W Korei były dziesiątki tysięcy łowców którzy na aukcjach mogli łatwo obracać przedmiotami.

W końcu to często od wyposażenia łowcy zależy jego życie, lepszy ekwipunek oznaczał lepszą ochronę. To właśnie dlatego łowcy D czy E którzy mają mniejsze przychody nie mogą sobie pozwolić na dobry ekwipunek. A czasami nawet na jakikolwiek ekwipunek.

Sytuacja mogłaby się oczywiście zmienić gdyby dołączyli do jakieś solidnej drużyny czy gildii. Tylko że łowców rangi E nikt nie chce. Łowcy rangi D mieli pod tym względem nieco lepiej chociaż nawet w gildiach czy drużynach prywatnych nie zarabiali góry wonów.

Przedmioty łowców nasiąknięte są magią, nawet miecz rangi D wart jest miliony won. Jako że łowcy C i wyżej zarabiają naprawdę potężne pieniądze nie ma potrzeby by oszczędzali na swoim wyposażeniu.

Przedmioty wysokiej rangi łowców potrafią kosztować nawet setki milionów won.

Ceny najlepszych przedmiotów są tak wywindowane że żadna jednostka prócz najlepszych łowców rangi S czy czasami tylko całych gildii nie ma szans ich kupić.

I właśnie to był problem. Potrzebował przedmiotu chroniącego przed ogniem.

Wraz z kolejnymi piętrami zamku pojawiały się nie tylko ogniste ataki. Ale też cały teren zaczynał być pochłonięty przez ogień, dlatego musiał zdobyć coś co go przed nim ochroni.

Przeglądał nawet kilkakrotnie sklep systemu od góry do dołu, ale i tam nie było nic przydatnego.

Coraz bardziej obawiał się że nie będzie miał wyjścia i będzie zmuszony sprzedać Kulę Chciwości.